Δευτέρα 20 Αυγούστου 2007

Μπαομπάμπ

Τώρα που γέρασα πολύ, κατάλαβα και ξέρω
πως πια δεν προλαβαίνω κι ούτε θα καταφέρω
- έστω και για μια φορά - να πάω πάλι
στης νιότης μου την αγαπημένη χώρα,
τη μακρινή, εξωτική Σενεγάλη.

Να κοιτάξω με τις ώρες τον ωκεανό
τρώγοντας δροσερά, παράξενα φρούτα
σ’ ένα ξύλινο κιόσκι στην παραλία.

Να ακούσω τη γλυκιά, ρυθμική μουσική
που παίζει η ορχήστρα
γελαστή και ντυμένη πολύχρωμα ρούχα.

Να χορέψω ένα τελευταίο χορό στα ντανς κλαμπ
με τις πανέμορφες μιγάδες
με τα σκούρα, υγρά μάτια και τα - ένα χαμόγελο - πρόσωπα
που κάνουν την ψυχή να γλυκαίνεται
και το σώμα από πόθο ν’ ανάβει
καθώς ξυπόλητες λικνίζουν
τα αψεγάδιαστα, σοκολατένια κορμιά τους,
τα όλο φρεσκάδα και μαζί τέλεια λαγνεία.

Μα απ’ όλα πιο πολύ λαχτάρησα:
να πιω ένα τελευταίο κοκταίηλ στο παμπ
κι ευλογημένος λες από ένα αόρατο χέρι
κουρασμένος και ήσυχος, ήρεμος, πλήρης
να κοιμηθώ το ζεστό μεσημέρι
στη σκιά ενός μπαομπάμπ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: