Τα δύστυχα βράδια

Παράφραση (Χ.Δ.Τ.) των στίχων της Μαριανίνας Κριεζή για το τραγούδι "Τα ήσυχα βράδια" σε μουσική του Λάκη Παπαδόπουλου και ερμηνεία της Αρλέτας (1945 - 2017), από το δίσκο "Τσάι γιασεμιού" του 1985. Μπορεί κανείς να το ακροασθεί εδώ και να διαβάσει τους στίχους εδώ.

Το ιστολόγιο εύχεται σε όλους τους αναγνώστες, επισκέπτες και φίλους: καλή Πρωτοχρονιά!

 

Όταν θα φύγεις

για τον άλλο τον κόσμο

θα χαθεί πια το φως μου

η χαρά θα χαθεί

 

Και θα μου λείπεις

άδεια θά 'ναι η ψυχή μου

σαν τον άμμο της ερήμου

θά 'χει κι αυτή ξεραθεί

 

Τα δύστυχα βράδια

βουλιαγμένο καράβι

και δεν ανάβει

ούτε μια σπίθα μικρή

 

Και  δε θα σου λείπω

γιατί είν' άδεια η ψυχή μου

σαν τον άμμο της ερήμου

έχει κι αυτή ξεραθεί

 

Όταν θα φύγεις

για τον άλλο τον κόσμο

θα χαθεί πια το φως μου

η χαρά θα χαθεί

 

Και θα μου λείπεις

άδεια θά 'ναι η ψυχή μου

σαν τον άμμο της ερήμου

θά 'χει κι αυτή ξεραθεί

 

Τα δύστυχα βράδια

σκοτεινό, σκουριασμένο

θα περνάει ένα τραίνο

που πάει να εκτροχιασθεί

 

Και  δε θα σου λείπω

γιατί είν' άδεια η ψυχή μου

σαν τον άμμο της ερήμου

έχει κι αυτή ξεραθεί

 

To Κοινοτικό Κέντρο δυτικού Γουότφορντ

 Σημείωση: στις αρχές Οκτωβρίου 2020, βρέθηκαν επί του πεζοδρομίου της οδού Ιουστινιανού, στα Εξάρχεια, στην Αθήνα, δύο χαρτιά, συγκεκριμένα δύο φύλλα από παλαιού τύπου τετράδιο "κλασέρ". Τα φύλλα (χωρίς αρίθμηση, πιθανόν μη επάλληλα) είναι μικρού μεγέθους, ύψους δεκαεννέα και εννέα (19,9) εκατοστόμετρα και πλάτους δώδεκα και πέντε (12,5) εκατοστόμετρα, γραμμένα από τη μία πλευρά. Διαθέτουν δύο τρύπες στην αρσιτερή πλευρά και μπλε διαγράμμιση αποτελούμενη από είκοσι δύο (22) οριζόντιες γραμμές. Η γραφή είναι εν γένει στρωτή και καθαρή με πλάγια γράμματα, και έχει γίνει με μπλε στυλό διαρκείας. Στην πρώτη σελίδα,  δεξιά πάνω, εντός ελλειπτικού περιγράμματος βρίσκεται η ημερομηνία. Οι τέσσερις (4) πρώτες γραμμές είναι περιγεγραμμένες εντός ορθογωνίου με κόκκινο μαρκαδόρο. Η πρώτη γραμμή είναι υπογραμμισμένη με πράσινο μαρκαδόρο. Οι δύο πρώτες λέξεις της πρώτης γραμμής είναι επιπλέον υπογραμμισμένες με κίτρινο μαρκαδόρο ενώ επίσης παραπέμπουν στην τρίτη και τετάρτη λέξη της δεύτερης γραμμής με οριζόντιο άγκιστρο (ως παραλλαγή της φράσης - τίτλου πλην της τοποθεσίας). Η ορθογραφία και η στίξη έχουν διατηρηθεί. Ελεύθερη μετάφραση από τα αγγλικά: Χ.Δ.Τ.

Το δυτικό Γουότφορντ είναι πολίχνη στα περίχωρα του Λονδίνου, βορειοδυτικά. Το Κοινοτικό Κέντρο υπάρχει ως σήμερα.

................

σελίς 1

                                                                                                                                                3-2-75

Κοινοτικό Κέντρο δυτικού Γουότφορντ

ή καλύτερα "Κοινοτικό Έργο" διότι δεν είναι ένας καθεαυτού τύπος ιδρύματος μα περισσότερο ένα κέντρο ερευνών

- Μετατροπή παλαιού κτιρίου

- Χώροι με αίσθηση ελευθερίας (με τη βοήθεια αντικειμένων στο πάτωμα, βάψιμο τοίχων κ.λ.π.) και δημιουργικότητας

- Ο κόσμος και ειδικά τα παιδιά είναι ενθουσιασμένα. (Τα παιδιά το προτιμούν πιο πολύ από το σχολείο τους)

- Λειτουργεί εδώ και περίπου 6 χρόνια

- Προσωπικό: πληρώνεται από ιδιωτικούς ή δημόσιους οργανισμούς, εθελοντές (γείτονες, φοιτητές κ.λ.π.)

- Χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα - χωρίς σταθερό αριθμό χρηστών.

- Οι ηλικιωμένοι περνούν την ώρα τους συζητώντας, παίζοντας Bingo κ.λ.π. [σβησμένη λέξη ή αρχή λέξης με 3 γράμματα] Επίσης κάνουν ανταλλαγές αντικειμένων από δεύτερο χέρι (έπιπλα, μαχαιροπήρουνα κ.λ.π.) Ανάγκη αποθηκευτικού χώρου για αυτά.

- Τα παιδιά που ζουν κοντά έρχονται με τα πόδια. Άλλα έρχονται με λεωφορειάκι του κέντρου

σελίς 2

Χρησιμοποιείται κυρίως για δύο σκοπούς

α) ΠΟΡΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

Ένας μέρος κοινωνικής συναναστροφής για κάθε ηλικία

β) ΟΜΑΔΑ ΠΙΕΣΗΣ συντονισμού.

Για να συνταιριάζουν τις απόψεις τους οι άνθρωποι της περιοχής απέναντι στις Προτάσεις των Τοπικών Αρχών

Μία βραδιά ανατροπών

Πολύ με εντυπωσίασε το καλόγουστα διακοσμημένο διαμέρισμα του κυρίου Καθηγητή, μα ακόμα περισσότερο η τεράστια βιβλιοθήκη του με τους χιλιάδες τόμους. Μέσα σε μία ώρα μου είχε λύσει απορίες, για τη διπλωματική μου εργασία, που με βασάνιζαν επί μήνες. Επιπλέον μου δάνεισε κάποια δυσεύρετα  συγγράμματα με σελιδοδείκτες να σημειώνουν τα χωρία που με ενδιέφεραν. Ευγενέστατος, μου προσέφερε καφέ με κουλουράκια. Κάθισε δίπλα μου στον καναπέ και μου πρότεινε να μείνω για δείπνο. Θα έφτιαχνε κόκορα που του είχαν στείλει από χωριό, με πιλάφι καυτερό. Τα μάτια του είχαν πάρει να γυαλίζουν κι ένοιωσα το χέρι του να μου διατρέχει ανηφορίζοντας το μηρό. Πετάχτηκα πάνω, έβαλα βιαστικά τα βιβλία στο σακίδιο μου και αποχώρησα με μια απίθανη δικαιολογία.

Βγήκα από την πολυκατοικία φουρκισμένος. Βάδιζα στους δρόμους της γειτονιάς γεμάτος απογοήτευση και δυσάρεστη έκπληξη ώσπου το μυαλό μου σκάλωσε στη σκέψη - καταφύγιο, ότι μάλλον θα έμενα νηστικός απόψε. Όταν, φθάνοντας στην πλατεία αντίκρισα το μεγάλο σουβλατζίδικο, άλλαξα γνώμη. Μπήκα μέσα και ζήτησα ένα τυλιχτό με απ' όλα. Όσο περίμενα να μου το τοιμάσουν, άκουγα την κυρία δίπλα στο ταμείο να μιλά στο τηλέφωνο επιβεβαιώνοντας τα περιεχόμενα μιας παραγγελίας και τα στοιχεία της παράδοσης. Ήταν του κυρίου Καθηγητή.

Έκατσα σε ένα παγκάκι και μασώντας την πρώτη μπουκιά συμπέρανα ότι οι επιταγές του στομάχου είναι καμιά φορά πιο ισχυρές από τες συγκινήσεις της καρδιάς.

Γαλιάντρες απ' το Μπαγκλαντές, σπίνοι απ' τις Φιλιππίνες

 Αυτές οι γλώσσες οι κελαηδιστές

οπού μιλούν οι άνθρωποι

από κάποιες χώρες της Ασίας

είν' σα ν' ακούς πουλιά να τιτιβίζουνε

μία ηλιόλουστη της Άνοιξης

καλή του Θεού ημέρα

 

Κι όποτε πετυχαίνω στης πόλης τα στενά

έξω από ένα μαγαζί

κάτω από ένα μπαλκόνι

εκεί ομηγύρεις έτσι δα να συζητούν

βρίσκω μια αφορμή

κάνω τα κτίρια γύρω πως κοιτώ

ή κάτι ψάχνω τάχα στο κινητό τηλέφωνο

και κοντοστέκομαι κει πέρα

 

Ακούοντας αχόρταγα, ευγνώμων

νοιώθοντας λες, έστω για μια στιγμή

μία μελωδική ανάπαυλα

μια νότα αισιοδοξίας κι ομορφιάς

και μία κάθαρση μικρή

φεύγει σαν από πάνω μου

κατά ένα τουλάχιστον κ' ίσως λεπτό

απ' τα επάλληλα τα στρώματα η λέρα.

Ξαναπαλιπάει η παλιά προμετωπίδα

 Εκ νέου σήμερα αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι του ιστολογίου, καλοί μου άνθρωποι, όπως λέγαμε και πριν καιρό (εδώ και εδώ, καθώς και εδώ, αλλά και εδώ) και αντιγράφουμε σε μεγάλο βαθμό σήμερα, βάσει μίας συνήθειας που εξεκίνησε και μάλλον έχει καταστεί πια παράδοση, έγινε η αποκαθήλωση της παλιάς προμετωπίδας μας η οποία, επί ικανό χρονικό διάστημα τεσσεράμισι και κάτι μηνών, υποδεχόταν τους εισελθόμενους με ισχύ υπολογίσιμη και ωραίο αισθητισμό, προϊδεάζοντας τους ίσως περί του τί θα βρούνε, λίγο έως πολύ, παρακάτω. Για αυτήν την χρήσιμη πολύ λοιπόν και τίμια υπηρεσία που προσέφερε, καλό θεωρήσαμε να μην την αφήσουμε να χαθεί και μείνει αφανής, παρά να την περισώσουμε έστω και ως αρχειακή αναφορά με τούτη εδώ την αφιερωμένη, ειδικά σε εκείνη δημοσίευση. Ελπίζουμε συγχρόνως ότι επάξια θα την αντικαταστατήσει η νέα που μόλις προ ολίγου αναρτήσαμε και όσο η προηγούμενη ή - γιατί όχι; - κι ακόμα παραπάνω θα σας ικανοποιήσει. Εξάλλου απέρχεται ένας μέγας έλληνας εν ζωή ποιητής και εισέρχεται ένας μέγας, εν τοις ουρανοίς,  συγγραφέας, ποιητής και τραγουδοποιός που την Ελλάδα πολύ αγάπησε.

Καλή ανάγνωση λοιπόν...

 

"......

 

Δεν ξέχασα ποτέ τη σπουδαιότητα

της επικαιρικής ποίησης

ούτε της εύληπτης γραφής.

Να λοιπόν ένας στίχος

σημερινός, ευκολονόητος

και πανελλήνιος:

"Τί λέτε ρε μαλάκες!".

 

...... "

Ποίημα "Επικαρική ποίηση", του Τίτου Πατρίκιου, από τη συλλογή "Αντικριστοί καθρέφτες", εκδόσεις "στιγμή", Αθήνα 1991, ISBN 960-269-019-4 

Η νότα

Μια νότα σου έρχεται

ύστερο από καλοκαίρι

καθώς τη ρόγα πιπιλίζεις

και τη δαγκώνεις απαλά

ζεστός καιρός

φως ως αργά

ρούχα ελαφρά

θάλασσες, ακρογιάλια, πλαζ

κορμιά από τον ήλιο μαυρισμένα

ημίγυμνα, γυμνά

οι αισθήσεις συνεγείρονται

καθώς μια ρόγα πιπιλίζεις

ή τη δαγκώνεις απαλά

σταφύλι το Νοέμβρη.

Ανεξαιρέτως

Τούτο το κρύο

ή έστω κρύο για τη χώρα όπου ζούμε

ή κ' ίσως ιδιαιτέρως για μένα μοναχά

καθώς κρυώνω ευκόλως και πολύ

τούτο το κρύο λέω μα ηλιόλουστο το πρωινό

σκέφτηκα πριν από το μεσημέρι

να περπατήσω λίγο στης γειτονιάς τα πέριξ

και περπατώντας το λοιπόν

παρατηρούσα γύρω μου τους άλλους διαβάτες

για ώστε να καταλήξω σύντομα

στην εδώ που τα λέμε μια αυτονόητη διαπίστωση

μόνο που κάτω από τον καθαρό, το γαλανό ουρανό

και τις λαμπρές αχτίδες που με ζέσταιναν

μού ΄γινε πλήρως αισθητό και βέβαιο

πως ότι δηλαδή ανεξαιρέτως

για πλούσιους ή φτωχούς

μικρούς - μεγάλους

άντρες - γυναίκες

ντόπιους ή ξένους

νουνεχείς - σαλταρισμένους

αρτιμελείς - ελλειμματικούς

εξαρτημένους ή νηφάλιους

κοινωνικούς - μονάχους

αγέρωχους ή φοβισμένους

αναλφάβητους - σπουδασμένους

αγροίκους η καλαίσθητους

τίμιους - απατεώνες

δεξιούς - αριστερούς

ψέφτες - ειλικρινούς

ηδονιστές - ανέραστους

άκληρους - φαμελίτες

θρήσκους - απίστους

μάβρους - λεφκούς

εργατικούς - τεμπέληδες

αθώους - ενόχους

αφελείς ή τετραπέρατους

θεούς - διαβόλους

 

ήλιο έχει για όλους.

Και μας τρώει η σκοτεινιά

Πεσιμιστική παραλλαγή του γνωστού τραγουδιού "Ο μήνας έχει εννιά", στίχοι Γιώργος Τζαβέλλας (1916 - 1976), εκτέλεση από τη Βίκυ Μοσχολιού (1943 –2005) στο σύνδεσμο, πρωτότυποι στίχοι στο σύνδεσμο, παράφραση Χ.Δ.Τ

 

Μια ζωή την έχουμε, δε θα την γλεντήσουμε

και μες στην κατάθλιψη, θα κατρακυλήσουμε

και μες στην κατάθλιψη, θα κατρακυλήσουμε

 

Κι άμα έχει καταχνιά

μεις ανοίγουμε πανιά

μεις ανοίγουμε πανιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

 

Λίγο ζει ο άνθρωπος, κ' ύστερα φαλίρισε

μετά τα σαράντα του, κιόλας τάφο μύρισε

μετά τα σαράντα του, κιόλας τάφο μύρισε

 

Κι άμα έχει καταχνιά

μεις ανοίγουμε πανιά

μεις ανοίγουμε πανιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

 

Χαρά και απόλαυση κι εγώ λίγο θέλησα

μα ζωή να ζήσω, φαίνεται αμέλησα

μα ζωή να ζήσω, φαίνεται αμέλησα

 

Κι άμα έχει καταχνιά

μεις ανοίγουμε πανιά

μεις ανοίγουμε πανιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

 

Για τη γούνα μου πολλά, φαίνετ' είχε ράμματα

και μου τύχαν στεναγμοί μοναχά και κλάματα

και μου τύχαν στεναγμοί μοναχά και κλάματα

 

Κι άμα έχει καταχνιά

μεις ανοίγουμε πανιά

μεις ανοίγουμε πανιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

To αναλογούν εκάστου μερίδιον ημερήσιον

Επίφορτος βαρέως

με ψώνια σούπερ μάρκετ

βρέθηκα στην οξώπορτα μπροστά

κ' είπα το χέρι το δεξί

που διατηρούσε ένα, έστω μικρό

κινήσεων βαθμό ελευθερίας

να βάλω στην αντίστοιχη την τσέπη

μήπως εβρώ  εκεί τα κλειδιά

αν και όντας μάλλον σίγουρος εκ πείρας

που θά 'ταν απ' την άλλη

κ' υποχρεωτικά θα έπρεπε

όλες τις τσάντες να ξεζαλωθώ

να ξεκλειδώσω κ' ύστερα

να τις φορτώσω πάλι

έλα όμως που τα βρήκα, ήτανε εκεί!

δε λέγεται η χαρά που πήρα

"βρε! καλοσημαδιά πρωί πρωί", έτσι σκέφτηκα

κι άρχισα ν' ανεβαίνω χαμογελαστός

με το ασανσέρ προς το διαμέρισμα

ίσως μου πεις πως "μα καλά,

με τέτοια γεγονότα ασήμαντα, καταφανώς τυχαία

είναι που χαίρεσαι εσύ; μα μήπως είσαι ηλίθιος;"

και τότε θα σου πω με τη σειρά πως ότι

"ασήμαντα - ξεασήμαντα, τυχαία - ξετυχαία

ηλίθιος - ξεηλίθιος, πάντως εκείνο το μερίδιο

που στον καθένα καθ' εκάστη αναλογεί

με άλλα λόγια μια φορά εγώ

της μέρας τη χαρά την πήρα".

Μεσήλικας πεσιμιστής, ποτέ δεν ήταν μαχητής

Το βράδι πίνω τον καφέ

το πρωί πίνω μπύρα

κι όλοι μου λεν ανάποδα 

πως τη ζωή μου πήρα

Πότε την πήρα ανάποδα

ούτε που ξέρω αλήθεια

ωσότου που την έκαμα 

μια φορτική συνήθεια

Πρέπει ν' αλλάξω τη σειρά

άμα δεν ξέρω τρόπο

πρέπει να πάω κάπου αλλού

μα που δε βρίσκω τόπο

Κ' έτσι ξυπνάω άπραγος

καθεμιά πού 'ρχεται αυγή

κοιτάω σταγόνες που κυλά

νερό πια λίγο απ΄την πηγή. 

Ζήτημα στυλ και γούστου

Φτηνό ουΐσκυ - καλό ταμπάκο

καλό ουΐσκυ - φτηνό ταμπάκο

όχι και πιο

επιτυχής ο συνδυασμός

έτσι αποφάνθηκα

μετά δεκάδες

δοκιμές

σε διάστημα

διαρκείας

και αποφάσισα

εξής στο μέλλον

με την πιο εύλογη

και προφανή

για μένα επιλογή:

φτηνό - φτηνό

κ' ησύχασα 

Αιφνίδια διαπίστωσις μετ' επακολούθου αναφωνήσεως

Έχοντας περάσει προ πολλού

το ορόσημο εισόδου

σε αυτό που ονομάζεται "η μέση ηλικία"

είπα να κάνω μια ακόμα

- ίσως την ύστατη - προσπάθεια

να συμμαζέψω όσο μπορώ

το τσακισμένο το κορμί

και να διορθώσω ίσως

τους δείκτες τους ιατρικούς

όπως είχαν συστήσει άλλωστε με έμφαση

του κλάδου οι επαΐοντες

και έτσι άρχισα λοιπόν ξανά

δίαιτα και γυμναστική

ούτε με πείραζε καθόλου

η συναγόμενη όποια στέρηση

κ' η σχετική - όπως και να το κάνουμε -

η κάποια πειθαρχία

εξάλλου είχα γκώσει πια απ' την τρυφηλότητα

και τις παντοειδείς τις καταχρήσεις

μπήκα στο πρόγραμμα λοιπόν

εντάσσοντας το στην καθημερινότητα

και πέρναγ' ο καιρός

μα ούτε πού ΄βλεπα, για νά 'μαι ειλικρινής

τίποτα φανερά

και θεαματικά αποτελέσματα

μέχρι που αρχίσαν

ύστερα από πολλές βδομάδες, κάποια σχόλια

από γνωστούς και συναδέλφους αρχικά:

"μπαγάσα, αδυνάτισες;"

και πιο μετά - αν είναι δυνατόν! - από εκπρόσωπους

του αντιθέτου φύλου:

"καλέ, τί έχεις κάνει; κούκλος έγινες εσύ!"

τ' άκουγα αδιαφορώντας

και μ' απορία ταυτόχρονα

"βρε, τί να έχουν πάθει;"

μέχρι που ήρθαν τα σημάδια

που δε χωρούνε αμφισβήτηση

και κούμπωνα τη ζώνη

μία θέση παραμέσα

κι όταν φορούσα πέφτανε

όλα τα πανταλόνια

κινιόμουνα πιο εύκολα κι ανέβαινα

με άνεση τις σκάλες

ώσπου ένα βραδάκι

πάνε καμπόσες μέρες

μόνος στο σπίτι καθώς ήμουνα

(αφού μονάχος ζω)

και είχα μόλις παρακολουθήσει την

κατά το συνήθειο βραδινή

την χαλαρωτική μου την ταινία

καμπόικα και αστυνομικά είναι που προτιμώ

τρώγοντας ταυτοχρόνως

την αχνιστή τη σούπα μου

μια ιεροτελεστία απαρέγκλιτη

που θεωρώ κι ως δίκαια ανταμοιβή

στην καθεμιά ανούσια

έως και δύσκολη ημέρα

πριν την ανάπαυση του ύπνου βραδινού

κ' αύριο πάλι απ' την αρχή

έτσι λοιπόν καθώς το χέρι μου ασυναίσθητα

επήγε να χαϊδέψει το γεμάτο και

ευαρεστημένο μου στομάχι

ένοιωσα κάτω από την απαλάμη μου

το γνωστό στρώμα λίπους που βρισκότανε

ανέκαθεν εκεί

μα όπως διαπίστωσα σημαντικά πια μειωμένο

κι από μέσα, αυτό κι αν ήταν έκπληξη

να διαγράφονται επάλληλοι

μύες κοιλιακοί

οπότε κι αναφώνησα εις εαυτόν

το εμβριθές τούτο και βαθυστόχαστο:

"για δες που πλάκα πλάκα

κάτι γίνεται μαλάκα!".

Μικρές, ελπιδοφόρες, κίτρινες διαφορές

Πριν τις οκτώ το πρωί είν' ακόμα

κ' οι οδικές αρτηρίες της πόλης

γεμάτες ήδη οχήματα κ' εντός τους

οδηγοί ήδη γεμάτοι με νεύρα

και κακή προαίρεση

εγρήγοροι για επίθεση

με την παραμικρή αφορμή

το χέρι κολλημένο στο κλάξον

και το στόμα έτοιμο να εκστομίσει

ένα σωρό ελεεινολογίες ...

χιλιάδες άξεστων βλακών

Στους δρόμους της γειτονιάς τώρα

μεγάλη παρατηρείται αντίθεση

ξεπροβάλλουν κάθε τόσο

μικρά κίτρινα λεωφορεία

εξαιρώντας αυτόν που είναι πίσω από το τιμόνι

και την κυρία συνοδό

οι επιβάτες είναι άνθρωποι μικρόσωμοι

γελαστοί και κεφάτοι

αυτά τα οχήματα κυλούν αργά, ήρεμα, σταθερά

κάθε τόσο σταματούν για λίγο

και πάλι αθόρυβα κινούν ξανά

πόση προς το καλύτερο διαφορά...

χάρη (και ζήτω!) στους οδηγούς των σχολικών. 

Ευλογητός ει

                                11/10/'020 Λιμανάκια Βουλιαγμένης, Αττική

Ευλογημένος ο ύπνος της παραλίας

με τον αέρα να σου χαϊδεύει το κορμί

και τον ήλιο τα ακάλυπτα

από τον ίσκιο της ομπρέλας μέλη

τον ήχο της θάλασσας να σε νανουρίζει

μαζί με τις απόμακρες ομιλίες των συνκολυμβητών

ευτυχής βυθίζεσαι σ' εκείνην την μακάρια χαύνωση

μπορεί και κάποιο ωραίο όνειρο να δεις

Κ' ύστερα, καθώς τα πράγματα μαζεύει για να φύγεις

δε μπορεί να μη σκεφτείς:

ευλογημένος, ευλογημένος ο ελληνικός Οκτώβριος

που επιτρέπει ακόμα τέτοιες σπάνιες απολαύσεις.  

Ένας άνθρωπος απλός

 

Τραγούδι ("Ordinary Man")  του Βρεττανού τραγουδοποιού Peter Hames που έγινε γνωστό από τον Ιρλανδό Christy Moore, μπορεί κανείς να το παρακολουθήσει εδώ, οι στίχοι εδώ, ελεύθερη μετάφραση Χ.Δ.Τ

Είμαι ένας άνθρωπος απλός, μήτε σπουδαίος ή δυνατός

Με τη δουλειά απέκτησα όσα έχω

Ποτέ δε ζήτησα πολλά, και με τα λίγα ήμουν καλά

Για το σπίτι μου και τη φαμελιά

 

Λεν είναι δύσκολοι καιροί και μού 'δωσαν μια επιστολή

Που ο τομέας λέει είναι σε κρίση

Μετά τη βάρδια σήμερα η σειρήνα, στερνή φορά θα ηχήσει

Την πύλη θα σφραγίσουνε τ΄αφεντικά

Και μια εταιρία το εργοστάσιο θα διαλύσει

 

Ποτέ δεν είχα μια απουσία, ούτε και πήγα σ' απεργία

Είκοσι χρόνια έδιν' ό,τι μπορούσα

Στο λογιστήριο τώρα κλείνει η ιστορία

Καλοί καιροί - κακοί καιροί, με πίστη τους υπηρετούσα

Ο ιδιοκτήτης μας λέει μεγάλη έχει λύπη

Μα ο διοικητής δεν του αφήνει περιθώρια

Το πούρο όμως ποτέ του δεν του λείπει

Και πάει τους δικούς του στα καλύτερα εστιατόρια

 

Μου φαίνεται ειρωνία σκληρή

Πιο πλούσιος να γίνει δε μπορεί

Μου δώσαν είπαν νόμιμο ό,τι ανήκει

μα σώθηκαν, δεν έχω πια για νοίκι

Άλλοι νόμοι αν είσαι πλούσιος ή φτωχός

Βάζω την περηφάνια πέρα

Δουλειά γυρεύω κάθε μέρα

Σκορπάν τα λόγια στον αέρα

η απάντηση ίδια πάντα: "Όχι, δυστυχώς"

Ταπεινωμένος, άνεργος, φτωχός

 

Είμαι ένας άνθρωπος απλός, μήτε σπουδαίος ή δυνατός

Με τη δουλειά απέκτησα όσα έχω

Ποτέ δε ζήτησα πολλά, και με τα λίγα ήμουν καλά

Για το σπίτι μου και τη φαμελιά

 

Και έτσι μια ζωή φτωχός, είμαι ένας άνθρωπος απλός

Χιλιάδες σαν και μένα είν' στην ουρά

Βλέπω η καλή μου προσπαθεί

για νά 'βγει πέρα η ζωή

Κι ένα Θεός ξέρει τί θα γίνουν τα παιδιά

Μας πέταξαν σαν τα σκουπίδια

Χαμένη μια ολόκληρη γενιά

Όσο αναπνέω δεν τους συγχωρώ

Μου πήραν περηφάνια και τιμή

μου κλέψαν όσο ζούσα τη ζωή

Μου κλέψαν τη ζωή

όσο ζούσα, μου κλέψαν τη ζωή

Το ήσυχο σημείο

Στο κέντρον της πόλεως εντελώς

λίγα μόλις τετράγωνα μακριά

απ' τις μεγάλες λεωφόρους

κι όμως, είναι τόσο ήσυχα εδώ

απόμακρα μόνο ακουγεται ο Ορυμαγδός

και τόση ηρεμία που έχει

λες κι είναι το σημείο απροσπέλαστο

για τη Φρενίτιδα και τον Παροξυσμό

γύρω τα σπίτια χαμηλά

κι απέναντι ένα μεγάλο οικόπεδο

άκτιστο παραδόξως και καταπράσινο

έχει πικροδάφνες και κισσούς

νερατζιές, ελιές, συκιές και ευκαλύπτους

στη μέση ένα καλύβι, νά ΄ν΄ άραγε ακατοίκητο;

αλλ' από δίπλα... μα βλέπω καλά; ένα κοτέτσι!

το κατάστημα ταπεινό και νοικοκυρεμένο

σκιερή η αυλή

κάτω απ' τις φυλλωμένες τις μουριές

λιγοστοί οι πελάτες

μιλούν χαμηλόφωνα ή καθόλου

ροφούν τον καφέ τους

πίνουν το ούζο τους, τη μπύρα

α, θα μπορούσα ώρες να κάτσω

σ' αυτήν της Τρέλλας μια χαραμάδα

- Χαίρετε,...

- τί θα πάρετε;

- Παρακαλώ,...

- μια παγωμένη λεμονάδα.

Τώρα είν' αργά

 

"Τώρα, έχω χρόνο"...

επαναλαμβανόμενη συνέχεια η φράση

όμως σαν ψίθυρος

από κάπου βαθιά

παρά το τόσο ήσυχο

γύρω το μέρος

μόλις που ακούγεται

η φωνή του πολυάσχολου

που όλο δήλωνε τ' αντίθετο

ενόσω ζούσε.

Το μπλουζ του ηδονοβλεψία

Πιάσαν έναν ματάκια

εκεί στα Λιμανάκια

που είχε για χαΐρι

να κάνει μπανιστήρι

δεν έφτεξε σε κάτι

μόνο πού 'κανε μάτι

με τα γυαλιά ηλίου

και μάσκα της θαλάσσης

είσ' εξασφαλισμένος

θέαμα δε θα χάσεις

κ' είναι τόσες πολλές

που λούονται γυμνές

πόσα κορμιά να δεις

ν' ανάψεις, να χαρείς

μικρές μα και μεγάλες

γαζέλες και δαμάλες

α! των ματιών το χρώμα

είν' το γυναίκειο σώμα

τα στήθη, οι λαγόνες

τα πόδια, οι βουβώνες

η ποικιλία σχημάτων

τα διάφορα μεγέθη

σου προκαλείται ζάλη

έξαρση, λάγνη μέθη

το πήγαινε φιρί

μα η έξη σθεναρή

τη δόση του πριν πάρει

τον πήρανε χαμπάρι

κ' ήταν εξαγριωμένοι

γυμνοί μα και ντυμένοι

βρήκε την ειμαρμένη

εκεί, στη Βουλιαγμένη

από πολίτες σοβαρούς

για προσβολή αιδούς

και φέρσιμο κολάσιμο

περμένει τη δικάσιμο

να λοιπόν που ισχύει  και

στην πλαζ των γυμνιστών

φυγείν το πεπρωμένον

εστίν αδύνατον.

Δε βρίσκω την εξήγηση

 

                                                        βλ. και εδώ

Το λόγο, την αιτία διόλου ούτε που δύναμαι κάπως να εννοήσω

τούτοι οι άνθρωποι οι απλοί, οι λαϊκοί, οι αγρότες

μα λες με τα καλά τους να πιστεύουν πως μπορούν έτσι να αιχμαλωτίσουν

το πιο τρανό απ' τα πλάσματα πού 'φτιαξε ο Θεός...

... λάθος δικό μου, αφού υπήρχε Πριν απ' το Θεό

 

Μπα, μάλλον τον ασίγαστο το φόβο τους και το τεράστιο δέος

ελπίζουν ίσως πως μπορεί να μετριάσουν λίγο και γι αυτό κρεμούν

εκείνα τα  γελοία δοχεία με χρωματιστό υγρό σε κάθε δέντρο στα λιοχώραφα

κι απού τα λεν δρακοπαγίδες.

Δε βρίσκω τη συνάφεια

                            βλ. και εδώ

Τη σύνθετη δε δύναμαι

ονομασία αυτή να εννοήσω

ούτε και βρίσκω τη συνάφεια

στο σχήμα, ας πούμε, αυτών των αντικείμενων

με τα γνωστά αρχιτεκτονήματα της Άπω Ανατολής

Μιλώ για κείνα τα δοχεία

που κρέμουνται από τα κλαδιά απάνω στις ελιές

κι είναι γιομάτα ένα χρωματιστό υγρό

κι απού τα λεν δακοπαγόδες.

Επιστροφή στα Εξάρχεια, 6/9/'020

Μελαγχολία, ακόμα και θλίψη τον διακατέχει
καθώς, τέλος της πρώτης βδομάδας του Σεπτέμβρη
στην τσιμέντινη, γκρίζα Αθήνα επιστρέφει
τέρμα η άδεια, οι διακοπές, τέλος το καλοκαίρι
κι απ' αύριο πάλι η άχαρη, η καθημερνή μαβρίλα
μα ξαφνικά... λίγα τετράγωνα πριν φτάσει στο σπίτι
έτσι όπως από δίπλα περνά
στην ανηφόρα οδηγώντας ακούει...
χα! ένα ακόμα σημάδι που τα δυσάρεστα αισθήματα εντείνει
ή λες μήπως να είναι μία υπόμνηση γελαστή
πως η ευλογημένη εποχή δεν τελείωσε ακόμα;
αυτά συλλογίζεται ακούγοντας
τα τζιτζίκια του Στρέφη.

31/8/'020

Τελευταία, υποτίθεται, σήμερα

μέρα του φετινού καλοκαιριού

μόνο που δεν τελειώνει τόσο γρήγορα το καλοκαίρι

στη χώρα τούτη που ζούμε κ' ειδικά

στον τόπο αυτόν βαστά

κοντά δύο ακόμα μήνες

και πολύ έχουμε μπροστά μας καιρό

που καθένα που σκεπάζει τις πλαγιές

θα πρασινίσει πάλι το φρύγανο

Αυτά συλλογίζομαι εδώ

στον ορεινό οπού 'χω προσωρινά σταθμεύσει το δρόμο

κ' αγναντεύω κάτω την απέραντη θάλασσα

με τα νησιά που πάνω της πλέουν

είναι τόσο μεγάλη και τόσο πολύ το νερό

που εκμηδενίζει θαρρείς την απόσταση

και μυρίζω το ιώδιο μα όχι...

η αίσθηση μου με γελά

αυτό που τα ρουθούνια μου γεμίζει

είναι το άφονο γύρω κι απ' τον ήλιο καυτό

θυμαρορίγανο.

(ένα ακόμα) Εγκώμιον ωρίμων γυναικών*

Πώς δε σε είχα

προσέξει τόσα χρόνια

που παραθέριζα σε τούτο το μικρό

παραλιακό χωριό

εσύ γεννήθηκες, μεγάλωσες εδώ

μου τά 'χες πει ένα βράδυ

που πιάσαμε κουβέντα

και τώρα πέρναγες τα καλοκαίρια με το σύζυγο

στο ανακαινισμένο το σπίτι πατρικό

δίπλα από την ταβέρνα

κι εγώ που παινευόμουνα

το μάτι μου πως κόβει αλλά μπα

ίσως να ήταν τ' άσπρα τα μαλλιά

ή μπορεί το βαρύ κι άγαρμπο κάπως βάδισμα

ή μήπως του προσώπου, του στέρνου, των χεριών

οι κάμποσες ρυτίδες και πανάδες

αλλ' απόψε;... αποκάλυψη!

έτσι όπως πέρναγες το δρόμο

φωτισμένη απ' την κολώνα

μ' ένα λεπτότατο, εφαρμοστό, κίτρινο φόρεμα

μα... ήτανε σχεδόν σα νυχτικό

και πώς έκανε αντίθεση όπως φαίνονταν

απ' τα ψιλά ραντάκια ολόμαυρο το δέρμα

πολλά τα μπάνια, συνταξιούχος βλέπεις

κοίταα έντονα, μ'ασφάλεια ελπίζω

από το μακρινό, δίπλα στη θάλασσα τραπέζι

την κάθε λεπτομέρεια και πάλι απορούσα

πώς δε σε πρόσεξα όπως σ' άξιζε πιο πρώτα;

ιδιαίτερα αναρωτιόμουνα χαζεύοντας

τους στιβαρούς, ογκώδεις, σφριγηλούς γλουτούς

και από μέσα που ολοκάθαρα διακρίνονταν σφιχτή

τη μαύρη σου κυλότα.

*Σημ. "Εγκώμιον ωρίμων γυναικών" (In praise of older women), βιβλίο του Ούγγρου συγγραφέα Στήβεν Βισίνσεϊ, εκδόσεις Αλεξάνδρεια,  Αθήνα 2003

Η υπερίσχυσις του φωτός

Οι άνθρωποι oίτινες τυγχάνουν βιβλιόφιλοι

εις τα τάξεις των οποίων θεωρώ

- πιστεύω με ασφάλεια - πως μπορώ

να συγκαταλέγω τον εαυτόν μου

αν εκεί που περπατούν στης πόλεως τους δρόμους

βρούν έξαφνα μπροστά τους

π.χ. κοντά στην είσοδο μιας πολυκατοικίας

σε κάποιο σταυροδρόμι

στον κάδο των απορριμάτων δίπλα ή της ανακύκλωσης

τίποτα βαλίτσες, τίποτα σακούλες ή κασόνια

γιομάτα με βιβλία, περιοδικά ή έγγραφα

αλλά μπορεί ακόμα και επί της ασφάλτου

ή του πεζοδρομίου, σε σωρούς ή σκόρπια πεταμένα

δίχως καθόλου να διστάσουν

παρά ίσως μ' ένα στιγμιαίο γύρω κοίταγμα

μήπως τους παίρνει κάποιο μάτι

χωρίς όμως στην ουσία να τους νοιάζει

σκύβουνε εκεί κι αρχίζουν

να σκαλίζουν, να κοιτάνε, να φυλλομετρούν

χαμένοι πρόσκαιρα σ' αυτήν

την αναπάντεχη απασχόληση

καθώς ούτε πλέον νοιάζονται άμα

τους κοιτούν οι διερχόμενοι και μήτε

αν θ' αργήσουν ξέρω γώ στα ραντεβού τους

πάντα σχεδόν κάτι θα βρουν να ξεδιαλέξουν

και τους συνήθως κάπως ταλαιπωρημένους τόμους

θα χώσουν μες στην τσάντα τους

μες στο σακίδιο, ή θα τους πάρουν παραμάσχαλα

και την πορεία τους θα συνεχίσουνε προς τον προορισμό τους

για νά 'ρθει λίγο πιο μετά

ένας ακόμα όμοιος τους

να κάμει την ίδιαν τη δουλειά

που ίσως μάλιστα και να περίμενε διακριτικά

μα αδημονώντας στη γωνία

ο πρώτος να τελειώσει

κι έτσι μέχρι το τέλος της ημέρας

θά 'χει η ποσότητα σημαντικά ελαττωθεί

έως που τα αζήτητα

οι εργαζόμενοι του Δήμου, το βράδυ να μαζέψουν

Αυτό, ως το είπαμε, κάνω κι εγώ

και ύστερα στο σπίτι πιάνω και

στην πρώτη εσωτερική σελίδα να σταμπάρω

την Ex Libris τη σφραγίδα μου

που είν' απλή κι απαρτιζόμενη

από ένα μαύρο πλαίσιο ορθογώνιο

και μέσα εγεγραμμένα

το πλήρες μου το ονοματεπώνυμο

και μία ημερομηνία ρυθμιζόμενη

όπου και βάζω την εκάστοτε της αγοράς

ή μ' άλλον τρόπο κτήσης

κι αν χρειαστεί καμμιά φορά

μπορεί να συμπληρώσω με το χέρι από κάτω

και με - για ομοιομορφία - μαύρο επίσης στυλογράφο

ποιός το βιβλίο ας πούμε μου εδώρισε

ή κάποιο άλλο σχόλιο

που στην περίπτωση αυτή είναι η φράση:

"βρεθέν στα απορρίματα"

μετά, τους τόμους στη βιβλιοθήκη τους τοποθετώ

και περιμένουνε εκεί επιλογή για διάβασμα

σε κάποιες μέρες ή βδομάδες

σε μήνες, χρόνια ή και ποτέ, ποιός ξέρει;

ανάλογα τα κέφια μου και τις κατά καιρούς

τις άνευ ουδενός προγράμματος

τις παρορμητικές μου διαθέσεις

Συχνά συμβαίνει όταν διαβάζω

ένα από ούτως τα αποκτηθέντα τα βιβλία

ιδίως όταν πρόκειται για συλλογές ποιητικές

να έχω σκεφθεί επανειλημμένα

κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης

πως όταν την ολοκληρώσω

θε να προσθέσω κάτω απ' τη σφραγίδα

και το αναφερθέν ήδη το σχόλιο "βρεθέν στα απορίμματα"

τη φράση "όπου και έπρεπε να μείνει"

δεν το έχω κάνει ωστόσο

όχι ιδίως διότι ο λόγος είναι ότι θεωρώ

- πιστεύω με ασφάλεια - πως μπορώ

να συγκαταλέγω εαυτόν

αναμετάξυ των καλόπιστων και καλοπροαιρέτων

σε ίσως βαθμό αφέλειας πολλές φορές ανθρώπων

αλλά επειδή έχω διαπιστώσει

πως ότι σε κάθε συλλογή ποιητική

όσο κακή ή μέτρια κι αν είναι

πάντα υπάρχουνε δυο τρία καλά ποιήματα

που με τη λάμψη και το φως τους κυριαρχούν

υπερνικώντας τη σκιά των υπολοίπων.

Ενάλια αποτύπωσις, εξέλιξις του είδους

Δεν είναι και πολλά που πάνε χρόνια

διάσπαρτα ήταν τα παράλια των ανατολικών νησιών

με πεταμένα τα σωσίβια ταλαίπωρων

και άτυχων μεταναστών

φέτος βλέπεις παντού αναμεταξύ

πλείστων διαφόρων άλλων

χρησιμοποιημένες μάσκες προστασίας απ' την πανδημία

Σταθερά, με διάφορες αφορμές κ' αιτίες

φαίνεται άρα το λοιπόν

γεμίζει η φύση με απομεινάρια των ανθρώπων

με σημάδια των καιρών.

Εσώτερου ανάδυσις και επικράτησις, αίφνης, ολοσχερής

Το "έσω ον" δεν κρύβεται

ούτε με τσιριμόνιες και ψιμύθια

ούτε φερσίματα καταπωπρεπειτζίδικα

ούτε πίσω απ' το φόβο τους άλλους μην πληγώσεις

ή τον εαυτό σου - εδώ που τα λέμε - πιο πολύ

ούτε και κάτω απ' τη σιωπή

που με τα χρόνια καταφέρνεις να τηρείς

την άσκηση την πολυετή και τη συνεπακόλουθη

την κάποια πειθαρχία

τίποτ' απ' όλα τούτα δεν αποδίδει τελικά

καθώς απότομα και αναπάντεχα αναδύεται

εκεί που νόμιζες πως για καλά έχει λουφάξει

κι ορθώνεται ολοζώντανο και ζωηρό

και άγριο και ξύπνο

έχοντας σε αιφνιδιάσει εντελώς

σ' ώρα πού 'σουνα ανίσχυρος και άβουλος

κάπου εν τω μέσω της νυκτός

ή λίγο πριν απ' το ξημέρωμα

στο όνειρο, στον ύπνο.

Λατρεία

Τόσο υπέροχα, τέλεια είναι τα πόδια σου
και συνεγείρουν όλες μου τις αισθήσεις
που λέω αντί για βραχιολάκι στον αστράγαλο
πως ένα φωτοστέφανο έπρεπε να φορείς.

Εύκολα δίπολα (γραφή δευτέρα, επαυξημένη)

(δηλαδή διλήμματα όπου η επιλογή γίνεται ευκόλως άνευ δισταγμού, ουδέ επί δευτερολέπτου και είναι πάντοτε η δευτέρα)

σε συνέχεια της από Δευτέραν, 5ην Φεβρουαρίου 2018, δημοσίευσης, με νέες καταχωρήσεις (από την 24η και κάτω)


κρύο - ζέστη
χειμώνας - καλοκαίρι
κιθαρίστας - ντράμμερ
Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός
Μπητλς - Ρόλλινγκ Στόουνς
ξανθές - μελαχρινές
κρασί - μπύρα
βρυκόλακας - λυκάνθρωπος
κρέας - ψάρι
οθόνη - χαρτί
τσιγάρο - πίπα
τσάι - καφές
στήθη - λαγόνες
βόντκα - ουίσκυ
άσπρο - μάβρο
ξύδι - λεμόνι
ισπανικά - ιταλικά
ηλεκτρική - ακουστική
Καρέζη - Βουγιουκλάκη
Θεσσαλονίκη - Αθήνα
Μαραντόνα - Πελέ
Καζαντζίδης - Μπιθικώτσης
κουραμπιέδες - μελομακάρονα
μπότες - γόβες
αεροπλάνο - τρένο
βουνό - θάλασσα
μολύβι - στυλό
Χριστούγεννα - Πάσχα
πεπόνι - καρπούζι
δράμα - κωμωδία
βινύλιο - σηντή
ρεμπέτικα - λαϊκά
Βορράς - Νότος
Δύση - Ανατολή
δύση - ανατολή
κινηματογράφος - θέατρο
εργασία - τεμπελιά
τρέξιμο - περπάτημα
μαγιώ - γυμνισμός
καπέλο - τραγιάσκα
ποπ - ροκ
κυνήγι - ψάρεμα
παγετώνας - έρημος
......

συνεχίζεται (ενδεχομένως)

Πρώτη σημείωση στο καινούριο Moleskine αρ. 8 (VIII)

                                                                               HSF Kydon Palace
                                                                               19/7/'020

Ξεκινάει λοιπόν άλλο ένα τεφτέρι
εν πλω, στο κατάστρωμα, καταμεσής καλοκαίρι
δυο χιλιάδες και είκοσι έχουμε χρόνο
Ιούλιος και του μηνός η μέρα δεκαεννιά
γύρω τριγύρω γαλάζια η θάλασσα
απέραντο πέλαγος και κυματάκια π' αφρίζουνε
σα σε χωράφι όπου βοσκάνε ολάσπρα αρνιά
καλό ταξίδι να έχουμε όλοι
σε τούτο το πλοίο που πάει στα Χανιά.

Περί της απαραιτήτου επάρκειας, επτά πεποιθήσεις. Και μία ψευδαίσθηση.

Μπύρες στο ψυγείο
τρόφιμα στο ντουλάπι
καφέ - καπνό σε απόθεμα
μια στοίβα με βιβλία
λεφτά στο πορτοφόλι
βενζίνη στ' αυτοκίνητο
και φορτισμένο κινητό

αυτά λέω αν έχω
δε θα με βρει κακό.

Κάνεις τη λάθος επιλογή...

Αφού το ξέρεις
πως δεν υπάρχει άλλη οδός
για να αντιπαλέψεις
τον μάβρο κι άχαρο
το χρόνο τον Κενό
στις ατελείωτες ώρες αναμονής
σ' ένα σταθμό
ή στο σαλόνι του ιατρού
στο νοσοκομείο
σε κάποια υπηρεσία
παρά κάτι να κάνεις
ό,τι κι αν είν' αυτό
να γράφεις
να διαβάζεις
να ακούς
να εργάζεσαι
να πλέκεις έστω...
κάτι που νά 'χει αξία

Κι αντί γι αυτό
(κι ενώ το ξέρεις)
απλά αφήνεσαι
σε καταπίνει
αυτό το Τίποτα
εκείνο το σα βούρκος το Μηδέν
ακινητείς, δε σκέφτεσαι
ούτε αισθάνεσαι σχεδόν
παρά βυθίζεσαι ολοέν
σε μια απαίσια αλλ' όμως -παραδέξου το-
και κάπως βολική, παρήγορη
σαν το νερό το χλιαρό
σε κουρασμένα μέλη
ακόμα και γλυκειά
ολοσχερή απραξία.

Η ταλάντευση

Αν ταλαντεύεσαι ανάμεσα
"να κάνεις - να μην κάνεις"
αμφίθυμος μεταξύ των αποφάσεων
επέλεξε "να κάνεις"
σπάνιες είναι οι φορές
που θα το το μετανοιώσεις.

Κοιτάζοντας τοπία περιηγούμενος σε επαρχιακές οδούς (Α, ρε Θανάση)

                                                                             για τον Θ.Κ. +

Σε ξεκρεμάσαν απ' το Στεφάνι παγωμένο και ξέπνοο για πάντα

τρεις μέρες πριν στο γραφείο μου έλεγες
"Χρήστο φεύγω για Όλυμπο, θά 'ρθεις;"
κι απαντούσα "Δεν έχω κουράγια φέτος Θανάση, του χρόνου"
το θυμάμαι σα χθες

Δε σ' έχω λησμονήσει όλα τούτα τα χρόνια
στο μυαλό η μορφή σου αμέσως μου έρχεται
σα βλέπω κάθετα βράχια και ορθοπλαγιές.

Πάει (για άλλη μια φορά) η παλιά προμετωπίδα

Σήμερα αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι του ιστολογίου, καλοί μου άνθρωποι, όπως λέγαμε και πριν καιρό (http://badsadstories.blogspot.com/2019/04/blog-post_30.html, καθώς και https://badsadstories.blogspot.com/2018/09/blog-post_25.html , αλλά και http://badsadstories.blogspot.com/2018/01/blog-post_4.html) και αντιγράφουμε σε μεγάλο βαθμό σήμερα, βάσει μίας συνήθειας που εξεκίνησε και βαίνει σταδιακά προς παράδοση, έγινε η αποκαθήλωση της παλιάς προμετωπίδας μας η οποία, επί ικανό χρονικό διάστημα δεκατεσσεραμισι και κάτι μηνών, υποδεχόταν τους εισελθόμενους με ισχύ υπολογίσιμη και ωραίο αισθητισμό, προϊδεάζοντας τους ίσως περί του τί θα βρούνε, λίγο έως πολύ, παρακάτω. Για αυτήν την χρήσιμη πολύ λοιπόν και τίμια υπηρεσία που προσέφερε, καλό θεωρήσαμε να μην την αφήσουμε να χαθεί και μείνει αφανής, παρά να την περισώσουμε έστω και ως αρχειακή αναφορά με τούτη εδώ την αφιερωμένη, ειδικά σε εκείνη δημοσίευση. Ελπίζουμε συγχρόνως ότι επάξια θα την αντικαταστατήσει η νέα που μόλις προ ολίγου αναρτήσαμε και όσο η προηγούμενη ή - γιατί όχι; - κι ακόμα παραπάνω θα σας ικανοποιήσει.

Καλή ανάγνωση λοιπόν...

"......

Η νύχτα γλίστρησε στο σπίτι.

Φύσαγε κι έσβηνε τα μάτια του.

Κρύωνε κι έμπαινε στο σώμα του η θάλασσα.

Πάλι δεν είπε σήμερα αυτό που ήθελε να πει.

Και σήμερα δεν έκανε αυτό πούχε να κάνει.

Μένει στην ερημιά που έχτισε ασάλευτος.

Μ' ένα χάρτινο τριαντάφυλλο για μάτι.

Και τους φτωχόδρομους της πόλης του σαν αλυσίδες.

Από παντού για πάντα να τον έχουν περιζώσει.

                                                                                1987

......"

Ποίημα "Περίλυπος σ΄αυτή την ησυχία" του Δ. Ε. Κουκούτση, από τη συλλογή Εκλογή Ι, 1982 - 1999, Σπάρτη - 1999

Προσποίηση

Σταθμεύει τ' όχημα του

προσωρινά, με αναμμένη μηχανή

τυχαία δήθεν, για λίγο

πάνω από παραλίες λουομένων

και κάνει ότι αγναντεύει

(φορώντας προνοητικά γυαλιά ηλίου)

πέρα προς τον ορίζοντα

στο πέλαγος το ανοιχτό

μ' αυτός κοιτάει αχόρταγα

κορμιά των γυναικών

με τα αποκαλυπτικά μαγιώ

που κολυμπούν ή ξαπλωμένες λιάζονται

ή παίζουν κάποιο τόπι

ή που ολόρθες στέκουνται

με τα νερά να στάζουν

κ' οι οφθαλμοί του διαστέλλονται

(αλλά δε φαίνονται πίσω από τα γυαλιά)

από τον πόθο ερωτικό

έντονο, βασανιστικό

κ΄οι ρώθωνες του πάλλονται

έτσι όπως συλλαμβάνουν εκείνη την οσμή

τόσο ιδαίτερη ανάμιξη

της θάλασσα αλμύρα

και διαφόρων τύπων αντηλιακό.

Κατακαλοκαιρινό, λεξιπρωτότυπο

Δεν υπάρχει αλλοφρούτο

γλυκοκαιονειρεμένο

σαν τοσυκογινωμένο

Κάτου από συκιά αν φτάσω

δε θα φύγω άμα δε σκάσω

Αλλά και θα επωμισθώ φορτίου

κει, στα τέλη Ιουλίου.

Λίγα λόγια. Και καλά.

                                             Αθήνα, 8/7/'020

Αγαπημένο μου Ημερολόγιο καλησπέρα.
Σήμερα ήταν μια καλή μέρα.
Καληνύχτα.

Απολογία, ασφαλώς μακροσκελής και ενίοτε παραληρηματική, ενός παιδιού της Φάρας

Δεν εφόνισα κανέναν

κύριε Πόλιζμαν εγώ

δώκετε μου ελευθέραν

πέμψατε δια τον φρουρό

Και τα αίματα όλα πόθεν;

κόπηκα στο ξούρισμα

μ' αφού έχω γενειάδα;

να σας πω νανούρισμα!

Μη μου λέτε δαύτο είναι

ολωσδιόλου άσχετο

αντί στέρεο άλλοθι έχω

οίστρο ακατάσχετο

Με αυτόν θα θριαμβεύσω

έμπροσθεν των δικαστών

και του νόμου αντιπροσώπων

ένορκων και θεατών

Με την πάρλα μου θα δούνε

την αλήθεια αλλιώτικα

κι άμα θέλουν τα λέω άγια

κι αν γουστάρουν μόρτικα

Ότι είμαι από σόι

κι από γένος τρανταχτό

ευγενών και ευπατρίδων

κόμηδων εγώ βαστώ

Έτυχε νά 'χουν ξεπέσει

τελευταία θα μου πεις

πού 'ν οι πρόξενοι κ' οι λόρδοι

κ' οι Κυρίες της Αυλής

Είν' ο μπάρμπας καροτσέρης

κ' η θεια καλντεριμιτζού

αδερφό έχω σαλταδόρο

και η γιαγιά μου βοθρατζού

Ο νονός μου πεταλώνει

όνους, ψύλλους, άλογα

ο παππούς μου μπαρμπουτιέρης

πράττει τα ανάλογα

Ετελείωσα σχολείο

(βέβαια το νυχτερινό)

έξι τάξεις πήγα πρώτη

μ' έδιωξαν με το στανιό

Μού 'κοψαν τη μόρφωση μου

την καλή την τύχη μου

υπογράφω τ' αρχικά μου

με μικρό το νύχι μου

Ρίχτηκα στη βιοπάλη

μα πού νά βγει προκοπή

έκανα και το λεμβούχο

ε, ρε, κει να δεις κουπί

Κάτι μικροανομίες

ε, τις κουμαντάριζα

μα ψιλό παιχνίδι μόνο

κι όλο κάτι χάριζα

Στα φτωχά της γειτονιάς μου

χήρες και τα ορφανά

και ηράσθην δεσποινίδα

τσαχπινούλα, μορφονιά

Θα με πάρεις; μ' αρωτούσε

κι έλεα: Αλίμονο!

μα εκείνη το χαβά της

μπούρου μπούρου επίμονο

Σκάσε μωρή σακαφιόρα

και το σκώτι μού 'πρηξες

και να πεις πως πήρα γλύκα;

λίγο μπούτι μού ΄δειξες

Πάει αυτή και πάμε γι άλλα

μία βρήκα τροφαντή

ήταν βέβαια πενηντάρα

μα λαχτάραε νταχτιρντί

Πέντε μήνους με τραβούσε

έρεψα σαν το κερί

έκοψα για να τη βγάλω

όπως όπως καθαρή

Ύστερα έγινα τσιράκι

μες στα λαθρεμπόρια

χρήμα έβγαινε αράδα

φίνα και πανώρια

Μα καρφώσανε ρουφιάνοι

πάει, τσάκισ' η δουλειά

και πλακώσαν αφραγκίες

δώστου πάλε όπως παλιά

Κι έπιασα πια τα τριάντα

μ' ούτε στάλα αναλαμπή

και με λέγανε ρεμάλη

μα δεν είχα τί να πει

Έτσι μού 'ρθε η ιδέα

να γενόμουνα παπάς

όσο νά 'ναι έχεις σέβας

και στα σίγουρα πατάς

Πήγα σ' ένα ιεροράφτη

που το ράσο μού 'ραψε

κι ο μπαρμπέρης πού 'ταν βλάμης

δε με ξανακούρεψε

Ααα, ήρθα βρήκα την υγειά μου

βρήκα και την κλίση μου

αυτή τη δουλειά θα κάνω

είπα ως τη δύση μου

Περασάνε δέκα χρόνοι

μ' ένα βίο ζάχαρη

κι ασ' τους άλλους να χτυπιούνται

μούρτζουφλοι και άχαροι

Πώς δε βρήκαν τώρα ότ' ήμουν

κάλπης, τζούφιος, γιαλαντζή;

Δόξα νά 'χεις λέω Θε μου

και μεγάλε Γιαραμπή

Όλα 'ντάξει και καμπόσο

μια χαρά κονόμησα

και καλά πολύ εζούσα

κι έτσι θά 'ναι νόμισα

Μα αίφνης έπεσε μπροστά μου

Διάολε ο πειρασμός

κι έγινε οργή Κυρίου

και πλημμύρα και σεισμός

Μία μικροπαντρεμένη

μ' ένα γέρο Διεφθυντή

πώς μου γυάλισ' η ρουφιάνα

κι έπιασα το λακριντί

Τέκνο μου η Αρετή είναι δώρο

θείο και εξαίσιο...

κι η κατήχηση επροχώραε

κ' είχε τέλος αίσιο

Μας μυρίστηκε ένας τρίχας

πού ΄ταν θεοσεβούμενος

και στον Τραπεζίτη τά 'πε

πού 'γινε... ηγούμενος!

Μού 'στειλε ένα ντερβίση

να μου πει το "το και το"

και του έριξα αδερφέ μου...

και τον πήραν σηκωτό

Ότι χέρι να σηκώσεις

σ' άνθρωπο άγιο, κληρικό

έχεις κάμει αμαρτία

και τρισμέγιστο κακό

Έτσι έχει η ιστορία

και πριν με δικάσετε

να τα ρίξω άλλη μία

μήπως τα ξεχάσατε;

Πώς; σας έχω εξαντλήσει

με τη φλυαρία μου;

και δεν ξέρετε που θά 'ναι

πόση η αβαρία μου;

Συνεχίζεται την αύριον

τούτη η δικάσιμος;

Κι εγώ ως τότε τί θα γένω;

Έτσι θά 'μαι, στάσιμος;

Φύλαξ, βγάλε δυο τσιγάρα

να φουμάρουμε εδώ

δώσ' μου τό ΄να να τ' ανάψω

τ' άλλο θα το πάρω... εγώ!.