Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Ήρωες

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.

Ήρωες

Δεν έχω εγώ ήρωες
ιππότη θρυλικό, αγέρωχο Ιβανόη,
άντρα σκληρό, μοναχικό καουμπόη,
εμπνευσμένο καλλιτέχνη, ζωγράφο, ποιητή,
πόθο των γυναικών, γόη, εραστή.

Έχω μονάχα στο χωριό μου
ένα γέροντα ψαρά
που ξετυλίγει μπερδεμένα παραγάδια
και μόνος – πάντα μόνος –
τραγουδάει με βραχνή φωνή
τα φεγγαράτα βράδια
ένα τραγούδι του καημού
τα ίδια πάντα λόγια
κι αναστενάζει ο γιαλός
ταράζουνται τα ψάρια:

«Στραβώσανε τ’ αγκίστρια μου
σάπισε η πετονιά μου
τρυπήσανε τα δίχτυα μου
σκούριασε ο σουγιάς μου.

Εσώθηκε το λάδι μου
ξίνισε το κρασί μου
και η ζωή μου χάνεται – μανούλα μου –
και σβήνει το δαδί μου». 


  

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Μαντινάδα για μια παρέα κοριτσιών

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.

Μαντινάδα για μια παρέα κοριτσιών

Έως αργά το απόγευμα
στου ήλιου τις πορφύρες
τις κοίταγα μισώντας τις –
τί φταίνε οι κακομοίρες;
και μπλέχτηκαν οι σκέψεις μου
σε μπερδεμένες σπείρες:
τόσα πολλά μου έδωσες
όσα πολλά μου πήρες;
            

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

4ου αι. π.Χ.

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.

4ου αι. π.Χ. - ανωνύμου ελάσσονος Πέρση ποιητή
                        (απόδοση στα Ελληνικά: Χ.Δ.Τ.)
                       

Φως και χαρά, διπλανή μου ανάσα,
φεγγαροπρόσωπη, σχιστοματούσα,
πριγκίπισσα, δέσποινα, βασίλισσα, μούσα,
τόσο δρόμο που έκανες
να’ ρθείς απ’ τα Σούσα
να μου πεις που δεν ήξερα
και ούτε μπορούσα
δίχως εσένα τί θά ‘κανα
και πού θα χωρούσα.  

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Το γυαλιτικάκι

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.

Το γυαλιτικάκι

Το πικρό το γυαλιτάκι,
η καϋμένη η κουτσομούρα,
το φτωχό το προσφυγάκι,
η ζητιάνα η καμπούρα

οι λοξοί, οι κατατρεγμένοι,
οι ατάλαντοι, οι χαμένοι.

Ελαχτάρησα να είναι
η παρέα μου, οι δικοί μου,
Οι αγαπημένοι να’ναι
και οι ριζικοί μου.

Μα ούτε και σ’ αυτό δε στάθηκα άξιος και να’μαι:
μόνος και γέροντας να σκουπίζω ακόμη
(πόσο πονούν τα κόκαλα μου)
τους στάβλους του αφέντη μας του κόμη.



Σημ. Γυαλίτης (ή γιαλίτης): μικρό ψαράκι, παραλλαγή γόπας (βόωψ βόωψ / boops boops) με χαρακτηριστικά πικρή γεύση. Αν ο ιχθυοπώλης στο πουλήσει για μαριδάκι, τότε σε κορόιδεψε για τα καλά.

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

«Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.

«Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»

Το πρόσωπο μου είδα, μια μέρα, στον καθρέφτη
ενός παλιού, ξυλίνου, κομοδίνου
κι είδα την όψη ενός πιθήκου
και αυτομάτως πίστεψα
τη θεωρία του Δαρβίνου.

Το σώμα μου είδα μία μέρα στον καθρέφτη
μιας παλαιάς, τετράφυλλης ντουλάπας
κι είπα από μέσα μου:
«Ετούτο – και ντροπή σου - είναι σκαρί μαούνας
κι όχι γολέτας ή φρεγάτας».

Πάλι καλά πού ’μαι χαζός
και δε θα το ‘χω έτσι βάρος στην ψυχή
πως έγινα αιτία νά ’βγει ψεύτικο
τ ΄αρχαίο μας ρητό:
«Νους υγιής εν σώματι υγιεί».

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Το πρώτο τσιγάρο

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.

Το πρώτο τσιγάρο
                       
Όλη κι όλη εφηβεία
δέκα ρουφηξιές στη σούμα
και το φούμαρα το πρώτο
κάτου από μια καμινάδα
μία μέρα με λιακάδα.
Ήτανε καλοκαιράκι
πάει το πρώτο τσιγαράκι
πάνου σε ένα παπόρι
που ετράβαγε για Νάξο
- το θυμάμαι σαν και τώρα -
«Άσσος» ήτανε η μάρκα
το πακέτο «Παπαστράτο».
Είχα κιόλας μεγαλώσει
είκοσι χρονώ γεμάτα
και το πήρα απ’ της παρέας
μια κοπέλλα ομορφομάτα.
Από τότε ίσαμε τώρα
εγεμίσαμε ντουμάνια
αναρίθμητα τσιγάρα
εμαυρίσαν τα νταβάνια.
Εις ανάμνησιν τ’ανάβω
και ανάμνησιν θα πάρω
σαν θα φύγω κάποια μέρα
πάει και τούτο το τσιγάρο.


                        

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Το Πάσχα του μπεκρή

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.

Το Πάσχα του μπεκρή
                       
 Έξι βότκες πορτοκάλι
 πρωινό – το μυαλό να καθαρίσει-
και η μέρα ξεπροβάλλει
άιντε πάλι βιοπάλη!
Όμως: είναι σήμερα γιορτή
μια μικρή πίνω γουλιά σακί
και φυλάω τη μπουκάλα
στου γραφείου το κρυφό
το συρταράκι, πάλι εκεί.
Ύστερα ένα-δυο ουζάκια
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Μία νταμιτζάνα μπρούσκο
κι ένα δίκιλο μοσχάτο
ξέχειλο μεζέ το πιάτο.
Μισό τόνο το βαρέλι
τό’να τό’χω με ρετσίνα
και το άλλο κοκκινέλι.
Θα το πιούμε σήμερα όλο
και του ουρανού το θόλο
θα κοιτάμε εκστατικοί…
…τώρα βάλε ένα ρακί
να χωνέψουμε λιγάκι
κι όλοι από’να παϊδάκι
εις το χέρι να κρατεί.
(Στα μωρά έχεις το νου σου;
Εντάξει, έχουν την πιπίλα).
Όλα είναι λοιπόν καλά:
Φίλοι, οικογένεια, φίνα.
Άιντε βάλε μια τεκίλα.
Έχει το τραπέζι απ’ούλα
και πατάτες και αβγά
και αρνάκι εις τη σούβλα
που ώρες γύρναε σβιν και σβιν
καθώς πίναμε τόνικ τζιν.
Να ‘τες, έρχονται κι οι μπύρες
παγωμένες και δροσάτες
ανυπόμονες που είναι
στοιβαγμένες στα κασόνια…
Μωρέ έτσι δεν περνάνε
στα καλύτερα σαλόνια!   
Στο βαρύ μετά να πέσουμε τον ύπνο
και ξυπνώντας το βραδάκι
να ψήσουμε και τον καφέ
και μαζί (είχα βλέπεις προνοήσει)
δύο κούτες με εκλέρ
κι άμα συμφωνείς αφέντη
να πιούμε τούτο το λικέρ.
Έφτασε λοιπόν η νύχτα
και βαριοί πέφτουν οι ίσκιοι.
Κοιτάει ο ένας σκυθρωπά τον άλλον
μέχρι που κάποιος γελάει τρανταχτά
και λέει στην παρέα:
Άιντε μωρέ και μέχρι να ξημερώσει
εφτά μποτίλιες έχουμε
να πιούμε ουΐσκι!   


            

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Το μπογαλάκι

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.


Το μπογαλάκι

Όταν έφτασα χρονώ τριαντατρία
είπα να κάνω τον απολογισμό μου,
είδα πως τίποτα πια νόημα δεν έχει
και πήρα απόφαση να φύγω, να τα παρατήσω.

Όμως εκεί που ετοίμαζα
με κάτι λίγα πράματα ένα μπογαλάκι,
ήρθε ένα μικρό, ξανθό κοριτσάκι
και μού’πε μες στ’ αυτί «Σ’ αγαπάω».

Και άλλαξα απόφαση
κι είπα να συνεχίσω,
να το ιδώ να μεγαλώνει
κι ότι να γίνει
κι όσο μπορώ
και γω να τ’ αγαπάω.  

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Πώς μου κόλλησε η μανία

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.


Πώς μου κόλλησε η μανία

Άει! όταν ήμουνα μικρό
ένα μακρύ καλοκαίρι στο χωριό
επήγα να δουλέψω παραπαίδι
τρεις μήνες σ’ ένα καπηλειό.

Και – μανία που μου κόλλησε –
τα βράδια όταν τελείωνε η δουλειά
έπινα τα αποπίματα
έπινα τα βιδάνια
κι έγραφα κάτι στιχάκια παλαβά
που τά’ λεγα ποιήματα
και ένοιωθα σα να’ μαι στα ουράνια.

Γιατί ενόμιζα πως έκανα κάτι σημαντικό
λες και δεν τό’ξερα το άχαρο μου ριζικό.
                       
Μα να!… τότες, κει κάτου απ’ τα βαρέλια
νέος και άμαθος και μεθυσμένος
φαντάστηκα μια εύκολη κι ανέμελη ζωή
με γελαστά κορίτσια και όμορφες στιγμές
κι όλο να πίνουμε – όσοι αγαπούσα –
δροσερό νερό κι όλο να τρώμε
λουκουμάδες ξεροψημένους
πνιγμένους μες στα μέλια.

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Ποιός είμαι, τί είμαι;

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.

Ποιός είμαι, τί είμαι;

Ότι λέω
μπορεί άλλοι να το έχουν πει
πριν από μένα.
Ότι κάνω
μπορεί άλλοι να το έχουν κάνει
πριν από μένα.
Μα ότι είμαι
δεν ήταν άλλος κανείς
πριν από μένα.

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Ο παραμυθάς

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.

Ο παραμυθάς

Εδώ που έφτασα
νομίζω πως μπορώ
να ξεχωρίζω την αλήθεια
μονάχα που δεν έχω
το κουράγιο να την πω
γι αυτό και λέω παραμύθια.

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Ο μπαρά Κούλης

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.

Ο μπαρά Κούλης

Ο μπαρά Κούλης ο ψαράς
μικρός το δέμας, σπιθαμιαίος
παλιός μπεκρής, γνωστός γλεντζές
και στην παρέα αγαπητός, ο πιο ωραίος.

Την ημέρα παραγάδι
δίχτυα, καθετή κι αρμίδι
και το βράδυ στην ταβέρνα
είχε μόνιμο στασίδι.

Έπινε κρασί αβέρτα
και συνέχιζε να πίνει
κει που οι άλλο σταματούνε.
«Τόσο πια θα σε πειράξει,
κακομοίρη θα πεθάνεις,
να το κόψεις» ορισμένοι
συμβουλεύουν, νουθετούνε.

«Μπαρά Κούλη θα το κόψεις»;
στην παρέα τον ρωτούνε.
«Θα το κόψω ρε μορτάκια.
Θα το κόψω όταν τα ψάρια
στη στεριά θα ανεβούνε».

Ζούσε σε ένα καλύβι
παραδίπλα από τον φάρο.
Κύματα ολοχρονίς τον δέρναν
τον ερημικό τον κάβο.
Δεν είχε στην αυλή πλακάκια
με χαλίκια ήταν στρωμένη
και στον τοίχο εφτά καμάκια
και μια απόχη απλωμένη.

Δεν είχε γάτα, δεν είχε σκύλο,
ούτε κατσίκες, ούτε κότες,
να βοσκάνε στην αλάνα.
«Εγώ μωρέ είμαι θαλασσινός»
στους φίλους έλεγε
«Για μένανε το ζωντανό
πρέπει να έχει λέπια
ή τουλάχιστον δαγκάνα».

Από μικρός μονάχο και φτωχούλι
μα δουλευτής και τίμιος
και γλυκομίλητος κι ευγενικός..
όλοι αγαπούσανε το μπαρά Κούλη.
Μα πιο πολύ τον αγαπούσαν τα παιδιά
που ίδιο τον κάνανε, ομήλικό τους.
«Έεεεεεεεειειει..μπαρά Κούλη» του φωνάζανε
«θα μας πάρεις πάλι σήμερα
τσάρκα με τη βάρκα»;

Κι αυτός τους αντιφώναζε
- τάχα μου αυστηρά –
«Άει μωρέ σπόροι,
όποιος θέλει βόλτα
πρέπει να χύνει ιδρώτα
και του ψαρά να ξέρει
τη δουλειά να κουμαντάρει,
την άγκυρα να συγυρίζει
και τα δίχτυα να καλάρει».

Έτσι έλεγε αυστηρά κι αντρίκεια
κι όμως γεμάτη ήταν κάθε μέρα
η βάρκα πιτσιρίκια.
Τα σουλατσάριζε
από τον κάβο ως το μουράγιο
και ιστορίες ατέλειωτες, θαλασσινές,
τους έλεγε όπου έβρισκε απάγγιο.
Κι άμα στο πέλαγος
εμαύριζε ο καιρός
σταυροκοπιότα ο μπαρά Κούλης
κι έκραζε το Νικολό τον Άγιο.
«Κάμε» έλεγε «Άγιε μου
να σωθούνε οι ναυτικοί
απ’ τους κινδύνους της θαλάσσης
και θα’χεις από μένανε
μία λαμπάδα που θα τα χάσεις».

Ένα βράδυ στη ταβέρνα
έκανε νωρίς να φύγει
«Κάτσε» του λέγαν
«Όχι, θα φύγω να βρω το Φάνη.
Απόψε βγαίνουμε για πυροφάνι».
Άφαντος ήτανε την άλλη μέρα
και την άλλη και την παράλλη.
Ανησυχήσαν στην παρέα…
«Πού’ναι τος άραγε
και τι να κάνει»;

Μπήκανε μες στο καλύβι
και τον βρήκαν ξαπλωμένο
να κοιτάει το ταβάνι.

Γράψαν οι χωροφυλάκοι:
«ο εκλιπόν έχι από μέρες
πέντε τουλάχηστο αποθάνει»
υπογράψαν το ραπόρτο
κι εσφραγίσαν το φιρμάνι.
Κι έλεγε κι αυτά τα λόγια:
«Είνε στο σώμα του
σεπηκώς, τυμπανιαίος».
Κι εγώ λέω είναι
όπως κι όταν ζούσε
έτσι και τώρα
η ψυχούλα του στους ουρανούς
ο μπαρά Κούλης, ο κοντούλης:
Μέγας, Τεράστιος, Γιγαντιαίος.

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Νανούρισμα

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την περίοδο αυτή, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), δημοσιεύονται ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"(βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;), ευχαριστούμε για την καταννόηση.
Καλή ανάγνωση.

Νανούρισμα

Μπέρι μπέρι
ντέρι ντέρι
βάι βάι βάι.

Λολομίμι λολομίμι
κικαλί λάι λάι.

Σουσουμούσου γένι ρένι
φάι φο φο φο φο.

Ρίσα ραρίσα
ντομ ριριρί
κούφι βακούφι
χο μποχοχό.

Νάνι τατάνι
τριλίλι βελιλό
μίσι μαμάσι
σίσι κεράσι
ζούσι βερασιβό.

Μπέρι μπέρι
ντέρι ντέρι
έεει έεει έει
φσστ φσστ φσστ.

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Λίμερικ

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την προσεχή περίοδο, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), θα δημοσιευθούν ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα", ευχαριστούμε για την καταννόηση (βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;).
Καλή ανάγνωση.
  

Λίμερικ

Μια μικρή, ζωηρή μπαλαρίνα
είπε «μια μέρα, εγώ θα γίνω Τσαρίνα,..
..γιατί το αγόρι μου θα γίνει Τσάρος».
Μα εκείνος έγινε κουρσάρος.
Κι εκείνη τώρα φτιάχνει καφέδες σε μια καντίνα.

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

Λε παπιγιόν

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την προσεχή περίοδο, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), θα δημοσιευθούν ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα", ευχαριστούμε για την καταννόηση (βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;).
Καλή ανάγνωση.


Λε παπιγιόν

                       
Η πεταλούδα πέταξε
τίναξε τα φτερά της
τόσο ψηλά που ανέβηκε
ζηλέψαν τη χαρά της,
στον αέρα που σαλπάριζε
στα χρώματα γιομάτη
μια ομάδα εργατικοί
εφτά - οχτώ νομάτοι.
Την ώρα του διαλλείματος
του κολατσιού την ώρα
ανάθεμα τη μοίρα μας
της γέννας μαύρη ώρα.
Για μας δουλειά, για μας σκλαβιά
φτώχεια και δυστυχία
πάντα θολός ο ουρανός
και ξαστεριά καμμία.
Για μας δεν έχει χρώματα
κι από χαρά ούτε φλούδα,
το μόνο το πετούμενο
για μας η καλιακούδα.
…………………………………………………………
Κι όμως, την ώρα αυτή,
σε μιανού το σπίτι
στην ασπρισμένη την αυλή
μ’ ολόγυρα λουλούδα
μάθαινε η μάνα το παιδί
λεξούλα τη λεξούλα
του έλεγε, της έλεγε
και πνίγονταν στα γέλια:
Τραγούδα – τραγούδα,
βελούδα – βελούδα,
μουσούδα – μουσούδα,
αρκούδα – αρκούδα,
πεταλούδα – πεταλούδα.


Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Έχω κάτι να σας πω

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την προσεχή περίοδο, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), θα δημοσιευθούν ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα", ευχαριστούμε για την καταννόηση (βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;).
Καλή ανάγνωση.


Έχω κάτι να σας πω

Άμα έχετε πάρει απόφαση
με ψέματα και ατιμίες
ασέβεια, δωροδοκίες,
αγένεια, προδοσία, υποκρισία
και μαύρη πέτρινη καρδιά
να πορευθείτε τη ζωή σας,
ένα έχω να σας πω:
"Εν αμίλλαις πονηραίς
άθλιον τέρας ο νικήσας" .

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Ένα ακόμα βράδυ στην ταβέρνα

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την προσεχή περίοδο, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), θα δημοσιευθούν ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα", ευχαριστούμε για την καταννόηση (βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;).
Καλή ανάγνωση.

Ένα ακόμα βράδυ στην ταβέρνα

…Ήρθε με τ’ όργανο του αγκαλιά και
κάθησε στην κεντρική θέση της ορχήστρας,
σε μια ψάθινη – όπως κι όλες οι άλλες –
καρέκλα. Κι όλοι εμείς, οι πελάτες της ταβέρνας
τό’νε κοιτούσαμε μη μπορώντας να το καλοπιστέψουμε
πως τούτος ‘δω ο μικρούλης, κακοφτιαγμένος
ανθρωπάκος, γλύτωσε τη βδομάδα που πέρασε
μέσα από του Χάρου τα δόντια, καθώς όλοι
οι γιατροί στο νοσοκομείο τον είχανε για ξεγραμμένο.
Η γκαρσόνα άφησε στο σκαμνάκι δίπλα του
ένα ούζο κι ένα πιατάκι με μεζέ.
Έβγαλε από την τσέπη του πουκαμίσου
ένα πακέττο με τσιγάρα γιοματάρι,
πήρε ένα κι άρχισε να το χτυπάει
από τη μια άκρη στο νύχι του πάνου,
έβρεξε τα χείλη του με ούζο,
μπουκώθηκε και το μεζέ κι όταν κατάπιε,
άναψε με το τσακουμάκι του το τσιγάρο,
ρούφηξε απολαυστικά τον καπνό,
ήπιε και το μισό ποτήρι ούζο μονοκοπανιά,
(«…καπνό και οινόπνευμα, να τα ξεγράψετε
κύριε Π..», του είπαν οι γιατροί, «άμα
θέλετε να ζήσετε λίγο ακόμα»),
μετακίνησε το τσιγάρο ανάμεσα στο
τελευταίο και προτελευταίο δάχτυλο
κι άρχισε να δουλεύει ένα ταξιμάκι στο λαγούτο του.
Πήρανε σύνθημα κι οι άλλοι της ορχήστρας
κι άρχισαν να συνοδεύουν διακριτικά.
Όταν ολοκλήρωσε το ταξίμι
στράγγιξε το ποτήρι το ούζο,
πήρε και την τελευταία ρουφηξιά από το τσιγάρο,
πέταξε τη γόπα στα ξύλινα σανίδια,
την πάτησε με το παπούτσι κι ένα χρόνο
μετά το τελευταίο χτύπημα του ντεφιτζή
φώναξε ένα βροντερό και μεγαλόπρεπο «Άλα!»
και τράνταξε τις χορδές με τα δύο πρώτα ακκόρντα
ενός κεφάτου, ρυθμικού τραγουδιού.
Μπήκε κι η ορχήστρα, ξεσηκώθηκε κι ο κόσμος
που ήτανε ως τώρα κομμάτι μουδιασμένος
κι εκείνος έπαιζε… έπαιζε και χαμογελώντας
έγνεφε ενθαρρυντικά στους άλλους μουσικούς
και στους πελάτες όλους
περιφρονώντας λες και κοροϊδεύοντας τα πάντα:
ανθρώπους, θεούς, διαβόλους
κανόνες, πιθανότητες και στατιστικές.
Γέμισε η πίστα κόσμο,
χόρευαν όλοι με μια ασυνήθιστη ένταση,
λυτρωμένοι από την αγωνία και το πλάκωμα
που τους βάραινε όλες τις προηγούμενες μέρες
που κείνος χαροπάλευε στην εντατική.
Τούτες τις σκέψεις έκανα,
έχοντας μείνει μόνος μου στο τραπέζι
όλη η άλλη παρέα είχε σηκωθεί για χορό -.
Πότε κοίταγα τον Π… και την ορχήστρα,
πότε το χορό, κι έλεγα από μέσα μου:
«Εντάξει, εντάξει… όλα είναι πάλι όπως πριν!»
Μέχρι που δυο ψίχαλα πριονίδι
σηκώθηκαν απ’ το πάτωμα και κόλλησαν
στη φτέρνα της Μαρίνας που χόρευε
κι από ‘κείνη τη στιγμή και πέρα
άλλο δεν σκεφτόμουν κι άλλο δεν κοίταζα
παρά το πόδι της Μαρίνας, προσπαθώντας
να φανταστώ αν ίσως είχε μπει κανά κομμάτι
πριονίδι και παρακάτου,
στο πέδιλο ανάμεσα και στο πέλμα.
Όταν δε φαντάστηκα πως το ίδιο
μπορεί και να’ χε γίνει
στα δάχτυλα της ανάμεσα,
κατάλαβα πως δε θα βαστούσα
την ηδονή μιας τέτοιας φαντασίωσης
και θα ντροπιαζόμουνα στον κόσμο,
γι αυτό έφυγα από τη θέση μου
και πήγα τάχα να γεμίσω την κανάτα
με κρασί απ’ το βαρέλι.


Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Για λόγου της

Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την προσεχή περίοδο, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), θα δημοσιευθούν ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα", ευχαριστούμε για την καταννόηση (βρε αθεόφοβε,  ποιός νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα" κείμενα, τρομάρα σου;).
Καλή ανάγνωση.


Για λόγου της

Απόψε έμεινα μόνος μου
την πόρτα μου αμπάρωσα
και για του λόγου σου Κυρά
λίγα στιχάκια σκάρωσα.
Να τα διαβάζεις και να κλαις,
να με θυμάσαι και να λες:
τί κι άμα ήτανε μπεκρής
τεμπέλης και ρεμάλι,
όσο μ’ αγάπησε αυτός
δε θ΄ αγαπήσουν άλλοι.