Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Έχω άλλη γνώμμη

Μου είπε, θέλω
να είμαστε όπως πρώτα
με αγκομαχητά και ιδρώτα

Της είπα πως
το πάθος δε μπορεί για πάντα να κρατήσει
πως έτσι είναι του άνθρωπου η φύση

Αξημέρωτα την έψαχνα παντού ανάβοντας τα φώτα

Μα βρήκα μόνο το σημείωμα στο χωλλ πού 'χε αφήσει.


Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (282)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Γιουφτού: παραφθορά ονόματος και ταυτόχρονα όρος περιπαικτικός, απορριπτικός και απαξιωτικός για ροκ -υποτίθεται- συγκρότημα, υπερεπιτυχημένο εμπορικά σουπεργκρούπ, αποτελούμενο από πουλημένους και εξευτελισμένους σαλτιμπάγκους, απατεώνες, κάλπηδες που καθόλου δεν ντρέπονται να ισχυρίζονται ότι είναι μουσικοί ροκ τη στιγμή που είναι όλοι τους δισεκατομμυριούχοι και μάλιστα ακόμα και να πρωτοστατούν σε διαφόρων ειδών φιλανθρωπικές ενέργειες πάντα με τεράστια κάλυψη και προβολή, χωρίς καν ελάχιστα να τους απασχολεί το μέγεθος της υποκρισίας τους.

Δεν είναι καθόλου απίθανο, ο εμπνευστής του λήμματος να ήταν ο ίδιος εκείνος άνθρωπος που είχε αγοράσει εισητήρια πρώτης θέσης στη συναυλία του εν λόγω τσίρκου, συγνώμμη συγκροτήματος, προ ετών στην Αθήνα, και όταν εμφανίσθηκαν στη σκηνή ο Μητσιμπόνος και η κουστωδία των υπόλοιπων κλόουν, άρχισε να τους καθυβρίζει χυδαιότατα και δυνατά (ν' αγιάσει το στόμα του), να τους κατηγορεί και να τους λοιδορεί και να φωνάζει: "Γιουφτού σας, γιουφτού σας ρε αλήτες, γιουφτού, γιουφτού!"  και με κάθε γιουφτού να εξακοντίζει πτύελα που βέβαια ήταν κάπως δύσκολο να καλύψουν το κενό ασφαλείας μεταξύ κοινού και εξέδρας, άσε που αμέσως επενέβησαν οι μπράβοι των γελοίων επί σκηνής ανδρείκελων. 

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Πώς σκόρπισα το θάνατο

Σήμερα πήρα μια ζωή
έτσι μη με κοιτάς
εσύ δηλαδή τί θά 'κανες
μ΄έναν κατ' επανάληψη
εισβολέα στην αυλή σου

Και μες στις επόμενες μέρες
δεκάδες κι άλλες μάλλον θα πάρω
βλέπεις το διπλανό
εγκαταλειμμένο νεοκλασσικό
βρίθει δεκάδες δαύτους
απαίσιους, ρυπαρούς και επαράτους
στο εγκυκλοπαιδικό λεξικό
που κοίταξα για να διαφωτισθώ
βρήκα την επιστημονική ονομασία:
Rattus rattus

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Το παράξενο ζευγάρι

Είδα πάλι χθες το βράδυ
το παράξενο ζευγάρι
στον περιφερειακό του Λυκαβηττού
που είχα πάει, για άσκηση, να τρέξω
πάντα στη γειτονιά και πάντα μαζί
δεκαετίες τώρα τους ξέρω
έχω πια τα σαρανταπέντε πατήσει
κι αυτοί πιστεύω σίγουρα τα εξήντα
είχαν ένα βιβλιοπωλείο παλιά
είχε αλλάξει δυο τρεις διευθύνσεις
η τελευταία νομίζω κοντά στην πλατεία
στη Σπυρίδωνος Τρικούπη, δίπλα στο βιντεοκλάμπ
(που κι αυτό πια δεν υπάρχει)
τα βιβλία τους ήταν επιλεγμένα
κάπως "εναλλακτικά" και ορισμένα
ίσως από δεύτερο χέρι
όλο μαζί ήταν εκεί
και όλο μαζί τους έβλεπες έξω
να περπατούν και να συνομιλούν
δεν είχαν στο παρουσιαστικό τους
κάτι ξεχωριστό, μικρόσωμη πολύ ήταν εκείνη
και εκείνος ψηλότερος από το συνηθισμένο
και τα ρούχα τους απλά, πολύ αδιάφορα
το είδος του ανθρώπου δηλαδή
που δίπλα σου περνά
και δεν γυρνάς να τον κοιτάξεις
ούτε εύκολα μπορείς να τον θυμηθείς
ή να τον περιγράψεις
εντυπωσιακό μόνο ήταν
που ήταν όλο πάντα μαζί
και όλο μιλούσαν, δηλαδή εκείνη κυρίως μιλούσε
αυτός πιο πολύ άκουγε και ανταποκρινόταν
και πάντα  χαμηλόφωνα, διακριτικά, πολιτισμένα
και με ζωντάνια και ενδιαφέρον πολύ
το όλο αντίθετο με άλλα λόγια
από κείνα τα ζευγάρια που βλέπεις
στο καφέ ή το ρεστωράν
που κάθονται αμίλητοι για ώρα
και κοιτάει ο καθένας το δικό του κενό
λες κι έχει κυλήσει από μέσα τους η ζωή
λες κι έχουνε πεθάνει, μόνο που δεν το ξέρουν
ή που τσακώνονται συνέχεια και φωνάζουν θυμωμένα
ο ένας στον άλλον, ακόμα και μπροστά σε τρίτους,
και στα μάτια τους το βλέπεις ότι μισούνται σχεδόν

Το βιβλιοπωλείο δεν το έχουν πια
κι όταν τους βλέπω στο δρόμο
ο άντρας σπρώχνει ένα αυτοσχέδιο καρότσι
με ένα σάκο πάνω στερεωμένο
και σταματούν κάθε τόσο
το βάδισμα και τη συνομιλία
και ψάχνουνε στους κάδους, στα σκουπίδια
όπως και τόσοι άλλοι από τότε
που ξέσπασε αυτή η απαίσια Κρίση

Το τί κάνουν τα αντικείμενα που μαζεύουν
τα πουλάνε; τα ανακυκλώνουν;...δε μπορώ να φανταστώ

Ούτε μπορώ να φανταστώ
ότι θα έρθει (αν έρθει) μια μέρα
που θα δω τον έναν μοναχά
γιατί ο άλλος θά 'χει φύγει.

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Φύρδην μίγδην

Το φίλο μου τον Γιάννη παλιά
όλο τον έψεγα και τον κατηγορούσα
τον κορόιδευα και τον λοιδωρούσα
που του άρεσε ν΄ακολουθεί
τις επιταγές της μόδας
συνεχώς να ενημερώνεται
(στην εποχή μας, αρχικά, από περιοδικά
εν συνεχεία απ' το διαδίκτυο)
για τις τάσεις και τα στυλ
και όλο να αγοράζει
ενδύματα και υποδήματα, γυαλιά
και να ανανεώνει συνεχώς τη γκαρνταρόμπα του
κι όλο να παίρνει μαραφέτια, αντικείμενα και γκάτζετ
θύμα τον έλεγα, κορόιδο
άβουλο καπιταλιστικό ανδρείκελο
δούλο της διαφήμισης
κι άνθρωπο που στερείται προσωπικότητος,
ενδιαφερόντων ουσιαστικών, ιδανικών
- πώς θύμωνε καμμιά φορά! -
τις πιο πολλές φορές ωστόσο μ΄αγνοούσε
τα χούγια του εκείνος και τα δικά μου εγώ
οφείλω ωστόσο να του αναγνωρίσω
και του το έχω πει πολλές φορές
ότι ανάμεσα στις τόσες
και τις τόσες ανοησίες που μου έχει αναφέρει
δυο τρεις απ' τις προτάσεις του δοκίμασα
και αποδείχτηκαν εξαιρετικά καλές και επιτυχημένες
συνέχεια έκτοτε χρησιμοποιώ τα προτεινόμενα
και πάντα τον θυμάμαι.

Ένα από αυτά ήταν (πάει πια τόσος καιρός)
εκείνα τα μικρά, μαύρα, δερμάτινα σημειωματάρια
με το λαστιχάκι, το σελιδοδείκτη και το τσεπάκι
στο εσωτερικό της πίσω πλευράς
μια φίρμα ήτανε παλιά
που είχε κατά κόρον χρησιμοποιηθεί
και από επώνυμους ακόμα
ύστερα για δεκαετίες περιέπεσε σε αδράνεια
και στις μέρες μας αναβίωνε ξανά
εγώ ανέκαθεν χρησιμοποιούσα
σημειωματάρια διάφορων ειδών
όλο άλλαζα ωστόσο και ποτέ
ένα δεν είχα βρει να μου ταιριάζει
με το συγκεκριμένο ενθουσιάστηκα από την αρχή
τόσο εύχρηστο, τόσο βολικό και τόσο όμορφο συνάμα
μαζί πάντα τό 'χα
και τόσο που μου άρεσε που ακόμα
κι όταν δεν το χρησιμοποιούσα
ήθελα από την τσέπη να το βγάζω
και στα χέρια να το κρατώ
να το αγγίζω, να το κοιτώ
πολύ το αγαπούσα το σημειωματάριο μου αυτό.

Όπου σημείωνα τα πάντα
χωρίς τάξη και σειρά
όπως τύχει, φύρδην μίγδην
πάει να πει στίχους διάφορους
τίτλους ιστοριών (που θα γράφονταν αργότερα)
συνόψεις, περιλήψεις, ιδέες
ή περιγραφές εικόνων
λήμματα λεξικών και εγκυκλοπαιδειών ανύπαρκτων
κι ακόμα και ολόκληρα ποιήματα
μικρές ιστορίες ή δοκίμια
κι αυτά ανακατεμένα
δίχως κανόνα ή ειρμό
παρά μόνον την ημερομηνία συγγραφής
με λογής-λογής δουλειές, υποχρεώσεις
υπομνήσεις, καθήκοντα και στόχους και άλλα τέτοια.

Που και που, ξεφυλλίζοντας
- κάτι να βρω - τα σημειωματάρια
 σκεπτόμουνα πως πρέπον δεν είναι
τα υψηλά νοήματα κι αισθήματα
έτσι, προχείρως να αναμιγνύονται
με τα πεζά, χωρίς πνοή και στυλ και γούστο
ζητήματα της καθημερινότητας
μα κατά τον ίδιο τρόπο συνέχιζα
γέμιζαν τα σημειωματάρια
τέλειωνε τό 'να, ξεκίναγε τ΄άλλο.

Με τη βραδύνοια που με διακρίνει
μου πήρε τρία χρόνια τουλάχιστον να βρω
μια λύση - και ήταν τόσο απλό
προσάρμοσα ένα κορδόνι- δεύτερο σελιδοδείκτη
και χώρισα το σημειωματάριο σε δύο διαμερίσματα
το ένα και πιο σημαντικό
που ξεκινούσε απ' την αρχή κανονικά
ήταν αφιερωμένο στα "καλλιτεχνικά γραπτά"
το δεύτερο που ξεκινούσε από το τέλος
στα τεριμμένα και τα πρακτικά.

Εύκολο που ήταν τελικά!...
κι έτσι συνέχισα στο εξής
με τακτική και αρμονική κατανομή
τα σημειωματάρια μου να συμπληρώνω...

Μόνο που...να, τώρα που έχουνε
περάσει πια χρόνια και χρόνια
και η αλήθεια είναι πως πια σπάνια σημειώνω
παρά πιο συχνά στο γραφείο κάθομαι
και αργοπίνοντας μια κούπα καυτό τσάι
τα παλιά σημειωματάρια μου φυλλομετρώ
διαπιστώνω πως ότι
σε κείνα τα πρώτα, τα "ανάμμεικτα"
τους στίχους και τα τέτοια προσπερνώ
και στέκομαι περισσότερο διαβάζοντας τα  άλλα
σπαράγματα ζωής αληθινά ανώτερα
πολύ καμμιά φορά από την τάχα μου την "τέχνη".

Να, για παράδειγμα δείτε και μόνοι σας:

"Κρεμμύδια, καρότα, λάχανο, μπρόκολο, πορτοκάλια,
σέλινο, ψωμί, γάλα, μακαρόνια, τόννο κονσέρβα,
σαμπουάν, χαρτί υγείας, ξυραφάκια"

"Αποτελέσματα εξετάσεων αίματος και ούρρων μητέρας,
επικοινωνία με παθολόγο, ραντεβού για υπέρηχους,
ενημέρωση φαρμακείου για παραλαβή φαρμάκων
συνταγής την επόμενη εβδομάδα"

"Γιορτάζει η Εύα - ευχές"

"Τηλέφωνο υδραυλικό για καζανάκι"

"Να πάρεις σώβρακα! ΔΕ γίνεται να
το αναβάλεις άλλο! Έχουν χαλάσει τα λάστιχα
σχεδόν σε όλα, δεν έχεις να φορέσεις!"

"Σε ένα μήνα το μνημόσυνο στο χωριό"

"Το τελευταίο ΣΚ του μήνα το φετινό
φεστιβάλ Ερότικα, το Σάββατο στις 10 μ.μ.
η Ντάνα Ντήαρμοντ από την Αμερική
θα είναι εκεί και θα μοιράζει αυτοπροσώπως
αυτόγραφα και εσσώρουχα της (χρησιμοποιημένα)"

"Τακτοποίηση λογαριασμών - εφορίας"

"Επίσκεψη με μητέρα στη θεία Ιουλία -
αχ! Θεέ μου τι τραβάω!"

"Καθάρισμα το σπίτι μες στην εβδομάδα,
αχούρι έχει γίνει"

"Ξεκινά σε 3 ημέρες η δυνατότητα
προπαραγγελίας του νέου μυθιστορήματος
του Τζ. Ν. από το Άμαζον"

κ.ο.κ.

Λοιπόν; Τί λέτε;




Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (281)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Κοιλαρίκι, το: το σκουλαρίκι τύπου πήρσινγκ που φορούν οι γυναίκες στην κοιλιά, στον αφαλό, είναι το... βλ. λήμμα. Π.χ. Είχαμε ανέβει με την Άννα στο Λυκαβηττό για γυμναστική (περπάτημα, τρέξιμο σε ανώμαλο έδαφος, πλαγιές, κατηφόρες, να της δείξω αναρρίχηση στα βράχια κ.λ.π.). Με τις οδηγίες και την παρότρυνση μου, η Άννα άρχισε να σκαρφαλώνει σε ένα σημείο κι εγώ την παρακολουθούσα. Ξαφνικά ξεκόλλησε μια πέτρα που πάταγε, έφυγε λίγο προς τα κάτω, τρόμαξε κι άρχισε να φωνάζει: «Πέφτωωω, αααααα, πέφτωωωωω», έτρεξα και κόλλησα πίσω της με τα χέρια και τα πόδια απλωμένα, ώστε να την συγκρατήσω μη φοβηθεί πιο πολύ και φύγει προς τα κάτω. Η Άννα άρχισε πάλι να φωνάζει πονεμένα: «Ααχ! Μάγκωσε το σκουλαρίκι μου, αααχ! Άου! Άουουου! Πονάωωωω!» Το κεφάλι μου ήταν στο ύψος του δικού της και παρατήρησα ότι δεν είχε σκουλαρίκια στα αυτιά. «Ρε συ Άννα», της λέω, «αφού δεν φοράς», «Όχι! Όχι εκεί! Το άλλο, στον αφαλό, το κοιλαρίκι μάγκωσε!».


Ευχαριστώ Μπεττίνα για τη λέξη και Άννα για την –αληθινή- ιστορία. 

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Νομικό έγγραφο (παλαιό), ευρεθέν πεταμένο, έμπροσθεν εισόδου πολυκατοικίας, στη Χαριλάου Τρικούπη οδό, Εξάρχεια, Αθήνα. Για την αντιγραφή: Χ.Δ.Τ.

Ε'

ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΠΛΗΜ/ΚΕΙΟΝ
ΜΕΓΑΡΟΝ ΑΡΣΑΚΕΙΟΥ
Πρώτος όροφος - Αίθουσα 163

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑ ΠΡΩΤΟΔΙΚΩΝ ...ΑΘΗΝΩΝ...
Αριθμός Β. Κλ. ...156..(διψήφιος αριθμός)../77...

ΚΛΗΣΙΣ προς μάρτυρα
Ο Εισαγγελεύς των εν ...Αθήναις... Πλημμελειοδικών
Δυνάμει του άρθρου 213 Κ.Π.Δ.

ΚΑΛΟΥΜΕΝ

Τον μάρτυρα ...Δέσποινα... συζ. ...(ακολουθεί ανδρικό ονοματεπώνυμο)... επαγγέλματος... κάτοικον ...Αθηνών... Μαυρομιχάλη...ακολουθεί αριθμός...
Ίνα εμφανισθή αυτοπροσώπως ενώπιον του ...Β τριμελούς... Πλημμελιοδικείου ...Αθηνών... δημοσία εν τω ακροατηρίω του συνεδριάζοντος την ...17... του μηνός ...Φεβρουαρίου... του έτους ...1977... ημέραν της εβδομάδος ...Πέμπτην... και ώραν 9 π.μ., ίνα εξετασθή ως μάρτυς εις την κατά τ..ου.. κατηγορουμέν..ου.. ...Αικατερίνης...γυναικείο επώνυμο... ποινικήν δίκην.
Εν περιπτώσει μη εμφανίσεως του θέλει υποστή τας εν έρθρω 231 Κ.Π.Δ.  ποινάς και συνεπείας.
Προσδιορίζονται υπέρ του ως άνω μάρτυρος:
α) δικαιώματα ημεραργιών δι' ημέρας .... x Δρχ.... = Δρ. ....
β) έξοδα πορείας δια μυριόμετρα          .... x Δρχ.... = Δρ. ...

                                                                  Σύνολον          = Δρ. ...
Εν ... Αθήναις... τη ... 2 ΦΕΒ. 1977 (ημερομηνία σε σφραγίδα)...

Ο Εισαγγελεύς

Ανδρικό ονοματεπώνυμο σε σφραγίδα, με υπογραφή

Βεβαιούται η εμφάνισις του μάρτυρος
ΕΘΕΩΡΗΘΗ - ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ

Ο Πρόεδρος                Ο Γραμματεύς


ΕΞΩΦΛΗΘΗ εν.... αυθημερόν
Ο λαβών μάρτυς

ΒΕΒΑΙΟΥΤΑΙ
το γνήσιον της υπογραφής
του μάρτυρος

Εν... αυθημερόν
Ο Πρόεδρος


ΕΠΕΔΟΘΗ σήμερον
δια παραδόσεως εις τον ...
ή δια θυροκολλήσεως.
Εν ... τη ...
Ο Επιδούς


ΓΕ - Β 101
Λ. 1236

πίσω πλευρά εγγράφου (χειρόγραφα)

36..(διψήφιος αριθμός)../77

Επεδόθη ../../77 (ημερομηνία)
Ε 26
Μονογραφή



Σημείωση: το έγγραφο είναι σχήματος Α5, σε γυαλιστερό χαρτί, τα τυπωμένα κείμενα με μαύρο μελάνι, σε πολυτονικό, τα χειρόγραφα και οι σφραγίδες με μελάνι μπλε.

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Ψωμιά

Πού τα βρίσκει τόσα ψωμιά;
τσάντες νάιλον του σουπερμάρκετ
ψωμιά γεμάτες που βαστάει
χώνει μέσα το χέρι του
κόβει κομμάτια, τα βγάζει έξω
τα τρίβει και τα πετά στο δρόμο
όπου σμήνη περιστεριών
τσιμπολογάνε με μανία
σαν τρελλά φτεροκοπούν
μπερδεύονται μεταξύ τους
καβαλλάει το ένα τ΄άλλο
ανταγωνίζονται ποιό θα πρωτοφάει
κι αυτός συνέχεια τα τροφοδοτεί
τρίβει ψωμί και τα ταΐζει
και υψώνει το βλέμμα
σιωπηλός στον ουρανό
σαν να καλεί και άλλα που όντως
ανταποκρίνονται στο κάλεσμα
και έρχονται πετώντας από παντού
και τον περιτριγυρίζουν
και προσγειώνονται μαζί με τ΄άλλα
μα είναι παράξενο, αλήθεια απορώ
πού τα βρίσκει τόσα ψωμιά;

Κι άλλο παράξενο: κάθε πρωί
τον βλέπω χρόνια τώρα
στο προηγούμενο μου σπίτι
που ήτανε ισόγειο
άνοιγα το παράθυρο στο δρόμο
να πιω τον καφέ μου το πρωί
και έξω να χαζέψω
νά' τος εκεί μπροστά
με τις σακούλες τα ψωμιά
και γύρω περιστέρια
στο καινούριο σπίτι
που είναι σε τρίτο όροφο
κάθε πρωί το ίδιο κάνω
με τον καφέ στο μπαλκονάκι
νά' τος πάλι στο δρόμο, στην ανηφοριά
μα και αν δεν τύχει
από το σπίτι να τον δω
με το που βάλω μπρος το αμάξι
και ξεκινήσω για την εργασία μου
στο δεύτερο, στο τρίτο το στενό
νά 'τος πάλι ο ίδιος.

Παράξενη και η εμφάνιση του είναι
μακριά μαλλιά, ενίοτε και γένεια
κάποτε μαύρα ολοφάνερα
τώρα άσπρα τα μισά, γκριζαρισμένα
έχει λεπτά χαρακτηριστικά
και άσπρο δέρμα
και μάτια πράσινα ή γαλάζια
πάντως ανοιχτά πολύ
και βλέμμα βαθύ και ήρεμο
καλωσυνάτο κι όλο σοφία
θά 'λεγε ίσως κανείς
δε μιλά ποτέ, ποτέ παρεκτός
άμα κάποιος τον πειράξει
και του κάνει παρατήρηση
που μαζεύει περιστέρια
και βρωμίζουνε τον τόπο και λοιπά
τότε εξαγριώνεται, φωνάζει
με μια λεπτή, στριγγή φωνή
και λέει: "Αφήστε με ήσυχο,
άσε με ήσυχο, φύγε, φύγε,
φύγε, σε πείραξα εγώ;
αφήστε με ήσυχο,
φύγε, φύγε, φύγε".

Κι ακόμα πιο παράξενα
τα ενδύματα του είναι
όλως συντηρητικά τα ρούχα
παπούτσια, παντελόνι,
πουκάμισο, μπουφάν,
ίδια πάντα χειμώνα - καλοκαίρι
άντε καλοκαίρι να λείπει το μπουφάν
μα είναι βρώμικα, λερά
με στρώματα αλλεπάλληλα
δε φαίνεται το δέρμα στα παπούτσια
κι έχει το παντελόνι τόση πολλή
κοκκαλωμένη βρωμιά πάνω που
νομίζεις, αν το βγάλει, και πάλι
όρθιο θα σταθεί αντί να σωριαστεί
στο πάτωμα κουβάρι.

Έχει μια μάνα ο άνθρωπος αυτός
(είναι ένα από εκείνα τα παράξενα
ζευγάρια πού 'ναι μεγάλη η μητέρα
και ο γιος μεσήλικας σχεδόν)
η μάνα του... κι αυτή καρικατούρα
κοντή και παχουλή σα σβούρα
ξανθιά βαμμένα τα μαλλιά
και έντονα πολύ τα μάτια και τα χείλη
και φλούο χρώματα στα ρούχα
φορεσιά κοριτσιού
μια υπερήλικη μπεμπέκα
δεν τους βλέπεις πια ποτέ μαζί
μα εγώ που τους ξέρω από παλιά
είχαν ένα κατάστημα στη γειτονιά
που ακόμα υπάρχει, χρόνια κλειστό
τα τζάμια έχουν θολώσει
έχουν ξεβάψει τα εμπορεύματα
πούλαγαν ρούχα παιδικά
μα άσχημα, παλιομοδίτικα, φτηνά
δεν ψώνιζε κανείς
μόνο ανοίγαν κάθε μέρα τακτικά
και η μάνα κάθονταν
κάπου στα βάθη μέσα σκοτεινά
κι ο γιος στης πόρτας το κατώφλι
στην είσοδο του καταστήματος
(σε πολύ καλύτερη κατάσταση τότε
από τώρα και πιο περιποιημένος)
με τα χέρια πίσω απ΄την πλάτη
τον κόσμο περαστικό παρατηρούσε
μα τό 'χε το χούι από τότε
μου φαίνεται πως ξεκινούσε
έτριβε το κουλούρι του κολατσιού
σε ψίχουλα μικρά, τα πέταγε μπροστά
και με μεγάλο ενδιαφέρον
κοίταγε εκστατικά σχεδόν
τα περιστέρια που ταΐζονταν.

Μαζί πηγαίναμε με τον άνθρωπο αυτόν
στο 36ο Δημοτικό Σχολείο, στα Εξάρχεια.









Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

Ένα ακόμα λαϊκό τετράστιχο, πλήρες σοφίας

Όπως με φύλλα, τα κλαδιά
κατά τον ήλιο που όλο απλώνουν

έτσι και τα αισθήματα, αληθινά
τον άνθρωπο τον φανερώνουν.

3/8/'013
Καφεκοπτείο-Καφεποτείο "Το δέντρο του καφέ" , Χαριλάου Τρικούπη 89, Εξάρχεια - Αθήνα