Συνήθεια του από παλιά, άμα διαβάζει
'πόκοντα νά' χει ένα λεξικό
κάποτε ήταν έντυπο
τώρα πια "ηλεκτρονικό - δικτυακό"
και κάθε τόσο μέσα να ανατρέχει
με μια μικρή είν' η αλήθεια, αδημονία
να ιδεί άμα η ερμηνεία της λέξεως
ήτανε κείνη στο μυαλό του πού 'βανε
καθώς το πιο συχνά δεν ήταν πίστευε
πρώτα οπού την απαντούσε
την είχ' ωστόσο φαίνεται
μα λησμονήσει εν πολλοίς στο μεταξύ
ή κ΄άραγε, η δεύτερη εκδοχή,
μήπως ξαστόχαε τελείως
κι αφού την έκανε την όποια τη διαπίστωση
το διάβασμα του εξακολουθούσε βέβαιος
πως την επόμενη βολά
πάλε το ίδιο θα γενότανε
γι αυτή ξανά τη λέξη
καιρός και χρόνια τώρα αυτή η δουλειά
διότι κατά πως φαίνεται
χώρος στη μνήμη του πολύς δεν του απομένει
κι ύστερα -ιδίως τελευταία- μια ακόμα σκέψη έκανε
και κάπως...να, λες με χαμόγελο πικρό
ότι πως κι ούτε χρόνος πια πολύς
μάλλον δεν του απομένει.