Μπορώ να πέσω πολύ χαμηλά

Πες μου ότι δεν το πήρες
το πικρό το γράμμα μου
φέβγει το μυαλό μου γύρες
σα δε σ' έχω αντάμα μου

Μ' αν το πήρες και σωπαίνεις
πώς βαστά η σου η καρδιά
δεν πειράζει, έλα πίσω
σού 'χω ορθάνοιχτη αγκαλιά.

Μασώντας φύλλα κόκας

Παρορμητική απάτη
μίσος ανιστόρητο
φουτουριστική παγίδα
στήθος δυσθεώρητο

Ανοδίωση κερδώα
ανυπόληπτο μπαράζ
εναντίωση ελθούσα
αστραπόβροντο γκαράζ

Κρινοπάρθενος Μαρία
στερημένος Ιωσήφ
απευκταία φασαρία
δεισιδαίμον πορτατίφ

Ερμηνεία ακτινοβόλος
αυτοδύτου ευφυούς
αρμενίζων δισκοβόλος
εξορκίζων μιαρούς

Πάντα τέτοια, ευχή κατάρα
και εις το επανειδείν
σούρτα φέρτα, σάρα μάρα
πέμψατε μοι εις την ειρκτήν

Ανελέητου προφήτου
όψιμες απαντοχές
και εις τας ρωγμάς του τοίχου
πλάγια έρπονται ενοχές

Κόραξ, κόρακος και βάλε
εύσημα κι εγκώμια
στης χελώνος το καβούκι
δρέπονται προνόμια

Πεσιμιστικό βαγόνι
και πικροκονφισερί
δε θα ιδείς ποτέ παγώνι
μόνο του σε ουζερί

Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει
και ο βίος σώνεται
όστις μέσα νά 'μπει θέλει
βρίσκει τρούπα, χώνεται

Οίνος ρέει και ευφραίνει
κατευναστικά επιδρών
θρήνος έγινε εν γένει
νέος ήτο ο εκλιπών

Της χηρός η θαλερότης
έκαμε εντύπωσιν
εν αστείον η αγνότης
βρήκε άλλους είκοσιν

Κλωθογύριζ΄επί ώραν
δια ποιόν λόγον άγνωστον
είπε "θέλω μιαν οπώραν,
έχω τέκνον άρρωστον"

Δίχως ν' αντικατοπτρίσεις
πρόοδον δε δύνασαι
κι αν στον κόρφον σου δε φτύσεις
πλοίον γιοκ κι οδόν δια σε

Ασυνάρτητη ευτυχία
και μουρμούρα εντελής
μου τελείωσαν τα πούρα
τόσον είμαι δυστυχής

Με αφιόνι θα ποτίσω
το κορμί σου τ΄άδολο
Θεία δε θα προσκυνήσω
δε φοβάμαι Διάβολο

Στη Σελήνη περπατάω
μ΄αλαφρά πατήματα
κύριε Πέτρο, βεβαιώνω:
λίγα έχω κρίματα

Χουζουριάρικη αρκούδα
με πλισσέ φορέματα
κι απροσδιόριστη μουσούδα
είδανε στα ρέματα

Κριτικός ενδελεχούσε
αυστηρώς συνέγραφε:
"ένα μέτριον στο τέλος
μας σερβίραν κιούνεφε"

Μια ο σκύλος ανοικτίρμων
δυο ο γάτος μπεσαλής
τρεις ο ψιττακός αφέτης
και ο ψύλλος παραλής

Συγγνωστή αντινομία
φρούδα εγκατάλειψη
σκόπιμος παρανομία
στείρα επικάλυψη

Δεν πληρώνω, είμαι μάγκας
τζάμπα στα διόδια
κι εμπιστεύομ' όσους ξέρουν
εμβριθώς τα Ζώδια

Το κουκί και το ρεβύθι
χάλασε το ρουμπινέ
"μήπως είσαι κουτορνίθι;
μη φοβάσαι, πες το ναι!"

Παρ' ελπίδα αν ελπίσεις
μ' επιείκεια θα κριθείς
κ αν με θάρρος θα τολμήσεις
ξεύρε το, θα ηττηθείς

Διδακτορικό θα κάνω
στο Πανεπιστήμιο
αμαρτίας θα διαπράττω
δίχως επιτίμιο

Άσπρα μούρα, μάβρα μούρα
άκρη νά ΄βρω δε μπορώ
Άγγελο έχω για σωτήρα
Άγγελο για τιμωρό

Σαρδανάπαλη σοπράνο
ψάχνω - είναι σπάνια
και ελπίζω ν' αποθάνω
έχων πάθει άνοια

Όντας τσίφτης μα γελοίος
δέκα χρόνια θυρωρός
και τριάντα κωπηλάτης
βρε, πώς πέρασ' ο καιρός;

Βαίνει μέτωπον θυέλλης
προς το Νότο ολοταχώς
τα πατζούρια κλείσ' αν θέλεις
και ας γίνομε μπουχός

Το πολύφωτον ομοιάζει
σάμπως αλληγορικό
σχολική εκδρομή θυμίζει
σ' ένα τόπο ιστορικό

Αν ποτέ θα σταματήσω
να περιδινίζομαι
μού 'ρχετ' ο ουρανός σφοντύλι
τότε είν' που ζαλίζομαι

Βρήκα μες στα γαριδάκια
δώρον σπάνιον κι εκλεκτόν
το χειμών' όλο φοράω
ένα καμηλό παλτόν

Δριμύ ψύχος αν ενσκήψει
έτοιμον θε να με βρει
και θα πάμε εις την Πόλιν
θά ΄ναι τσοκ γκιουζέλ γιαβρί

Ολωσδιόλου πεπεισμένος
αγερώχως ίσταμαι
κι ότι λεν' το απαρνούμαι
κι έντονα ενίσταμαι

Αχ! καημένο αστεγούδι
κλίναι πού την κεφαλήν
οι επιτρόποι σε εκδιώξαν
του Ναού απ' την αυλήν

Μήπως θά 'ρθει άσπρη μέρα
για να λάβεις πλησμονή
ρούφα ως τότε τον αέρα
κάνε κι άλλο υπομονή

Δεν αλλοίωσα τους θρύλους
τις γητείες, τους χρησμούς
μα σπαράσσοντας αλλήλους
θα μουντάρω στους θεσμούς

Ων αναφανδόν προπέτης
και συχνά περίλυπος
αλλ' αρέσκομαι στο τζόγο
πόκα, ζάρια, φίλιππος

Βρε σταμάτα πια την πάρλα
πού τα βρίσκεις και τί θες;
ζαλιστήκαμε με τόσα
που αράδιασες μαθές

Ασταμάτητα μασάω
φύλλα παραισθητικά
κι όλο κούφια λόγια λέω
και τα κάνω και γραπτά.

Ο βέβηλος και ο καταραστής

Ποιός έχει κόψει τα κλαριά
και είναι κάτω ολούθε
των πεύκων, των καλόπευκων
να τα λιανίσει τού 'ρθε

Κι έχει γιομίσει η άσφαλτο
χλώρια και πρασινάδα
που να κοπεί το χέρι του
τα δάχτυλα αράδα.

Απάντηση στο ερώτημα "διατί χρησιμοποιώ ολοέν' νηπενθή, παυσίλυπα και υποκατάστατα διάφορα;" με ένα λαϊκό θλιβοτετράστιχο

Γιόμισμα θέλουν τα κενά

και μπάζωμα οι τρύπες

τι είναι σπάνιες οι χαρές

και περισσεύουν λύπες.

Σταυροί

Έχω δύο μικρούς σταυρούς

ίδιους, πανομοιότυπους

είν' σκαλιστοί, ανάγλυφοι

στη μια πλευρά αναπαριστούν

τον Κύριο επί του Ξύλου

κι από την άλλη με φιγούρες μικροσκοπικές

σκηνές διάφορες απ' τις Γραφές κι από τα Πάθη

είναι οι μικροί αυτοί σταυροί

για μένανε πολύ σημαντικοί

πολύτιμοι μπορώ να πω

με μία ίσως κάποια η αλήθεια είναι δόση υπερβολής

οι μικροί αυτοί σταυροί πως είναι

ότι μου θυμίζουν μια σκηνή του βίου μου σημαδιακή

οπού δε θέλω να ξεχάσω κι εσυνέβη... πάνε χρόνια

πάνω μου δεν κρεμάω τους σταυρούς

τίποτα δεν κρεμάω

όμως τους έχω πάντα μπρος μου μόνιμα

τον έναν στο γραφείο του σπιτιού

απάνω στη σελίδα την πίσω τη λευκή

του επιτραπέζιου του ημερολογίου

αυτή που είναι αντικρυνά

από εκείνην της εκάστοτε ημέρας

και δίπλα έχω ξαπλωμένο

άλλονε ένανε μικρό σταυρό

φέρνει Μαλτέζικος στο σχήμα 

είν' από ξύλο απλό, βερνικωμένο

που έχει όμως με τα χρόνια πια φθαρεί

αυτόν κάποτε κρέμαγα, όταν ήμουνα παιδί

μ΄ένα δερμάτινο λουρί απ' το λαιμό περήφανα

για ένα τουλάχιστον και μάλλον μόνο καλοκαίρι

δώρο ήτανε από κάποιον μεγάλο στο χωριό

μέλος της οικογένειας, ας πούμε θεία ή θείο

αγορασμένο σε ένα πανηγύρι ίσως που πωλούν

διάφορα μπιχλιμπίδια

ή προσκυνητική επίσκεψη σε κάποιο μοναστήρι

χαμένος ήταν για δεκαετίες και βρέθηκε

σε μια προσφάτως εκκαθάριση

τον άλλον το μικρό σταυρό

τον έχω για να κρέμεται απ' τον κεντρικό

καθρέπτη του αυτοκινήτου

και να τον βλέπω έτσι πάντα όταν οδηγώ

μαζί του κρέμονται και δύο σουβενίρ

που μού' χει φέρει από χώρα μακρινή

σε δυο ταξίδια 'κει που έκανε ένα πρόσωπο

παιδί υπεραγαπημένο

κι όσο για το πώς βρέθηκαν στα χέρια μου

ορίστε να σας πω

πριν από δεκαπέντε χρόνια παραπάνω

στην πρώτη απ' τις αλίμονο πολλές

που επακολούθησανε τόσες τις νοσηλείες

της σχωρεμένης πλέον της μάνας μου

η οποία είχε τότε χτυπηθεί

από ασθένεια σοβαρή, ενδεχομένως και μοιραία

που τη συγκεκριμένη ωστόσο την ξεπέρασε

για να συμβούν μετά πολλές ακόμα άλλες

μαζί είμασταν σε μια από τις τακτικές μέρες της θεραπείας

στην ογκολογική την κλινική

και περιδιάβαινε θυμάμαι ένας κύριος

ήσυχος, ηλικιωμένος, σιωπηλός

και εμπαινόβγαινε στους θάλαμους και άφηνε

απάνω στα τροχήλατα τραπέζια της εστίασης

που βρίσκονται δίπλα από τα κρεββάτια

ετούτους τους σταυρούς καθώς μαζί

κάτι από σκληρό χαρτί γυαλιστερό κάρτες με προσευχές

θορυβηθήκαν κάποιοι ασθενείς και συνοδοί

λέγαν μην είναι μήπως κανάς αγύρτης επιτήδειος

που θέλει ν' αποσπάσει προσοχή

και κάτι να σουφρώσει

ή ίσως να γυρεύει πιο μετά

χρήματα υποτίθεται για κάποιο

ιερό κι άγιο σκοπό

κι έτσι προς τούτο μερικοί

νύξεις του κάναν και παρατηρήσεις

όμως εκείνος απαντούσε με χαμηλή φωνή

"Τίποτα δε ζητώ, έτσι τ΄αφήνω

για βοήθεια κι ευλογία

καλή σας δύναμη, καλό κουράγιο, καλημέρα σας"

και εσυνέχιζε...

Έχω δύο μικρούς σταυρούς

ίδιους, πανομοιότυπους

μαύρους στο χρώμα

πλαστικούς

πολύτιμους.

Πέτρες

"Κάποιος να διώξει τα γυφτάκια,

πετούν πέτρες στη λίμνη!"

ακούστηκ' η φωνή του σερβιτόρου με στολή

ή μήπως ήταν μάλλον μάγειρος

που είχε μόλις εισχωρήσει στα βάθη της κουζίνας

του υπαίθριου καφενείου - ουζερί

που ήταν ομολογουμένως ένα κέντρο όμορφο

να πούμε, ως πρέπει, την αλήθεια

και σε σημείο εξαιρετικό

κάτω ακριβώς από το βράχο με το κάστρο του Αναπλιού

και παρακείμενο στον αρχαιολογικό το χώρο

με τα εντυπωσιακά θεμέλια, τις πύλες, τις καμάρες

γύρω πυκνή σκιά, δέντρα πολλά

κάποια απ' αυτά θεόρατα, λεύκες θαρρώ πως ήταν

κι επίσης ένας τεχνητός, διαμορφωμένος καταρράκτης

που διοχέτευε κελαρυστό νερό

σε ποταμάκια και ρυάκια, λιμνούλες με χρυσόψαρα...

πέτρες λοιπόν; μα ναι, αυτό ακριβώς

σκεφτόμουνα λίγα πριν δευτερόλεπτα

καθώς κατέβαινα το απότομο πολύ

λίγο πιο πάνω που ήταν μονοπάτι

είχα κοντοσταθεί σ' ένα σημείο εκεί

γιατί είχα βρει ένα κλαδάκι μ' ενδιαφέρουσα απόχρωση

στο έδαφος πεσμένο

έσκυψα, το μάζεψα και βγάζοντας από το σάκο το σουγιά

άρχισα να το πελεκώ για δοκιμή στην άκρη

να δω αν μου κάνει που είχα υπ' όψιν μια κατασκευή

ένα μικροαντικείμενο όπου ήθελα να φτιάξω

(όλο με κάτι τέτοιες χαζομάρες βλέπετε ασχολούμαι)

και τότε άκουσα πίσω μου ένα θόρυβο

έναν αέρα, ένα φουρφούρισμα, ένα τρεχαλητό

γύρισα μα δεν πρόλαβα να δω καλά καλά

σαν άνεμος με πέρασαν πιλάλα στον κατήφορο

τρία μικρά αγόρια, τσιγγανόπουλα

θά 'ταν δε θά 'ταν το καθένα δέκα έντεκα χρονώ

πολύχρωμα φορούσαν παρατήρησα ρούχα και παρδαλά

καθώς το συνηθίζουν στη φυλή τους

σάλταραν σαν αγριοκάτσικα στο ανώμαλο δρομάκι

γελώντας και φωνάζοντας 

φόραε το πρώτο κάτι παπούτσια πάνινα

τρύπια νομίζω δω κι εκεί

το δεύτερο κάτι παντόφλες πλαστικές

το τελευταίο, το τρίτο δε φορούσε τίποτα

γυμνά είχε τα πόδια μα έτρεχε

και πήδαγε γοργά ίδια με τ' άλλα

καλό και τούτο! συλλογίστηκα

πόσες δεκαετίες έχω να δω

παιδί ξυπόλητο να τρέχει

πώς γίνεται ν' αντέχει, πώς μπορεί

με τα νεανικά τα ποδαράκια τρυφερά

δεν κόβεται αλήθεια, δεν πονά

δεν το πληγώνουν, δεν το σχίζουν αιχμηρές

μέσα δεν μπήγονται, δεν το τρυπούν οι πέτρες; 

Τα λουκούμια απ' την Τουρκία (Παράφραση)

Παράφραση (Χ.Δ.Τ.) του γνωστού τραγουδιού "Το βαπόρι απ'την Περσία", στίχοι - μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, 1915 - 1984.

Τα λουκούμια απ΄την Τουρκία

ήταν σπέσιαλ, ήταν θεία

Το καθένα τους γεμάτο

με καρύδα, αμυγδαλάτο

Στέναζαν τα γλυκομάνια

πού 'ναι τσίφτες και αλάνια

Τί έπαθες βρε κυρ Τελώνη

σου λιμπίστηκε η σκόνη;

Και μπλοκάρεις τα φορτία

τα κασόνια, τα κυτία;

Αχ! βογγούν τα γλυκομάνια

όλοι τσίφτες, ναι κι αλάνια

Είναι άδικη η ποινή σου

κι αυστηρή η διαταγή σου

Πώς θα πίνουν τον καφέ τους

θα ροφούν το ναργιλέ τους;

Αχ! βογγούν τα γλυκομάνια

Ωχ! ρε τσίφτες μου, αλάνια.

Το Σίδερο και η Ψυχή

Δοκίμιο του Χένρυ Ρόλλινς, πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Ντηταίηλς", το 1994. Ο Χένρυ Ρόλλινς είναι Αμερικανός τραγουδιστής (μεταξύ άλλων και του εμβληματικού πανκ συγκροτήματος "Μπλακ Φλαγκ", τη δεκαετία του '80), μουσικός, ηθοποιός, παρουσιαστής κ.ά. Μετάφραση: Χ.Δ.Τ.
Σημ. η μετατροπή της μονάδος βάρους των Αμερικανών (πάουντ) σε κιλά έχει γίνει με στρογγυλοποιητική μετατροπή δύο προς ένα. Το πρωτότυπο κείμενο, στο σύνδεσμο: https://www.oldtimestrongman.com/articles/the-iron-by-henry-rollins/

Πιστεύω ότι ο ορισμός του ορισμού είναι ο επαναπροσδιορισμός. Μα μην είσαι σαν τους γονείς σου. Να μην είσαι σαν τους φίλους σου. Να είσαι ο εαυτός σου. Ολοκληρωτικά.

Όταν ήμουν νεαρός, δεν είχα αίσθηση του εαυτού μου. Όλο κι όλο, ήμουν το προϊόν των φόβων και των ταπεινώσεων που υπέφερα. Φόβο για τους γονείς. Ταπεινώσεις από τους καθηγητές που με αποκαλούσαν "σκουπιδοτενεκέ" και μού 'λεγαν ότι θα κούρευα γκαζόν για να ζήσω. Και τον αληθινό τρόμο που μου προκαλούσαν οι συμμαθητές μου. Με απειλούσαν και μ΄έδερναν για το χρώμα του δέρματος και το μέγεθος μου. Ήμουν κοκκαλιάρης και αδέξιος κι όταν οι άλλοι με πείραζαν δεν έτρεχα σπίτι κλαίγοντας και ρωτώντας τον εαυτό μου γιατί; Ήξερα καλά. Ήμουν εκεί για να με ανταγωνίζονται. Στα σπορ με περιγελούσαν. Ένας σπασίκλας. Ήμουν αρκετά καλός στην πυγμαχία αλλά μόνο γιατί η οργή που με πλημμύριζε κάθε λεπτό που ήμουν ξύπνιος, μ΄έκανε άγριο και απρόβλεπτο. Πάλευα με μια παράξενη μανία. Τα άλλα αγόρια με νόμιζαν τρελλό. Μισούσα τον εαυτό μου συνεχώς. Όσο ανόητο κι αν μου φαίνεται τώρα, τότε ήθελα να μιλάω όπως εκείνοι, να ντύνομαι όπως εκείνοι και να περιφέρομαι με την άνεση ότι δεν θα τις φάω στο διάδρομο, στα διαλείμματα των μαθημάτων. Τα χρόνια περνούσαν κι έμαθα να τα κρατάω όλα μέσα μου. Μιλούσα μόνο σε λίγα αγόρια στην τάξη μου. Σε άλλα κορόιδα όπως εγώ. Μερικοί απ' αυτούς είναι ως σήμερα απ' τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα ποτέ. Κάνε παρέα έναν τύπο που τού 'χουν κάμποσες φορές χώσει το κεφάλι στη λεκάνη της τουαλέττας τραβώντας το καζανάκι, φέρσου του με σεβασμό, και θα βρεις ένα φίλο για πάντα. Αλλά ακόμα και με κάποιους φίλους, το σχολείο το σιχαινόμουνα. Οι καθηγητές με ζόριζαν πολύ. Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.

Και μετά εμφανίστηκε ο κύριος Πέππερμαν ως σύμβουλος μου. Ήταν ένας γεροδεμένος βετεράνος του Βιετνάμ και ήταν τρομακτικός. Κανείς δε μιλούσε στο μάθημα του. Μια φορά που τό 'κανε ένα παιδί, ο κύριος Π. τον σήκωσε στον αέρα και τον κάρφωσε στο μαυροπίνακα. Ο κύριος Π. μπόρεσε να δει ότι είμαι σε άσχημη κατάσταση. Και μια Παρασκευή του Οκτωβρίου με ρώτησε αν έχω ποτέ κάνει γυμναστική με βάρη. Του είπα όχι. Μου είπε ότι θα σήκωνα μερικές από τις οικονομίες μου και θα πήγαινα να πάρω ένα σετ με βάρη 50 κιλών από το κατάστημα Σήαρς. Φεύγοντας από το γραφείο του άρχισα να σκέφτομαι τα πράγματα που θα του έλεγα τη Δευτέρα, όταν θα με ρωτούσε για τα βάρη που δε θα είχα αγοράσει. Και πάλι, με είχε κάνει να νοιώσω ξεχωριστός. Ο πατέρας μου ούτε καν είχε πλησιάσει ποτέ να νοιαστεί τόσο. Τα Σάββατο πήγα κι αγόρασα τα βάρη μα δε μπορούσα ούτε καν να τα κουβαλήσω ως τ' αμάξι της μάνας μου. Ένας υπάλληλος τά 'βαλε σ' ένα καροτσάκι κοροϊδεύοντας με.

 Ήρθε η Δευτέρα και με κάλεσαν στο γραφείο του κυρίου Π. μετά το μάθημα. Μου είπε πως θα μού ΄δειχνε πώς να προπονούμαι. Θα με έβαζε σε ένα πρόγραμμα και θα άρχιζε να με χτυπάει στο ηλιακό πλέγμα, απροειδοποίητα, στο διάδρομο. Όταν θα μπορούσα ν' αντέξω τη γροθιά, τότε θα ξέραμε ότι κάτι κάναμε. Ποτέ δε θα έπρεπε να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέπτη ή να πω σε κάποιον στο σχολείο τί έκανα. Στο γυμναστήριο μου έδειξε δέκα βασικές ασκήσεις. Πρόσεχα, όσο δεν είχα προσέξει ποτέ σε κανένα από τα μαθήματα μου. Δεν ήθελα να τα κάνω θάλασσα. Πήγα σπίτι εκείνο το βράδυ και ξεκίνησα κατ' ευθείαν.

Πέρασαν βδομάδες και μια στο τόσο ο κύριος Π. μού 'ριχνε μια και με ξάπλωνε στο διάδρομο, ενώ τα βιβλία μου πετούσαν στον αέρα. Οι άλλοι μαθητές δεν ήξεραν τί να σκεφτούν. Μπορούσα να καταλάβω τη δύναμη μέσα μου να μεγαλώνει. Μπορούσα να το νοιώσω.

Αμέσως πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων, πήγαινα προς την τάξη για μάθημα και από το πουθενά εμφανίστηκε ο κύριος Π. και μού 'δωσε μια στο στήθος. Γέλασα και συνέχισα να περπατάω. Μου είπε ότι τώρα μπορούσα να κοιταχτώ στον καθρέπτη. Πήγα στο σπίτι, έτρεξα στο μπάνιο και σήκωσα τη μπλούζα μου. Είδα ένα σώμα κι όχι απλώς ένα κέλυφος που φιλοξενούσε το στομάχι μου και την καρδιά μου. Οι δικέφαλοι μου φούσκωναν. Οι μύες του θώρακα διαγράφονταν. Ένοιωθα δυνατός. Ήταν η πρώτη φορά που μπορούσα να θυμηθώ, ότι είχα συναίσθηση του εατού μου. Είχα καταφέρει κάτι που δε μπορούσε να μου το πάρει κανείς. Δε σήκωνα μα...ίες.

Μου πήρε χρόνια για να εκτιμήσω πλήρως τα μαθήματα που πήρα από το Σίδερο. Σκεφτόμουν ότι είναι αντίπαλος μου, ότι προσπαθούσα να σηκώσω αυτό που δε θέλει να σηκωθεί. Έκανα λάθος. Όταν το Σίδερο δε θέλει να σηκωθεί από τη βάση, είναι το πιο ευγενικό πράγμα που μπορεί να κάνει για σένα. Αν πέταγε ψηλά και τρυπούσε το ταβάνι δε θα σε μάθαινε τίποτα. Αυτός είναι ο τρόπος που σου μιλάει το Σίδερο. Σου λέει πως το υλικό με το οποίο γυμνάζεσαι είν' αυτό που θα φτάσεις να μοιάζεις. Ότι αυτό στο οποίο εναντιώνεσαι, πάντα θα εναντιώνεται σ' εσένα.

Δεν ήταν παρά προς το τέλος της δεκαετίας των είκοσι που κατάλαβα ότι με το να γυμνάζομαι με βάρη, είχα κάνει ένα μεγάλο δώρο στον εαυτό μου. Έμαθα ότι τίποτα καλό δεν έρχεται χωρίς προσπάθεια κι ένα συγκεκριμένο ποσοστό πόνου. Όταν τελειώνω ένα σετ που με έχει κάνει να πάθω σπασμούς, ξέρω περισσότερα για τον εαυτό μου. Κι όταν κάτι γίνεται άσχημο, ξέρω ότι δε μπορεί να είναι τόσο άσχημο όσο εκείνη η προπόνηση.

Συνήθιζα να μάχομαι τον πόνο, μα πρόσφατα μου έγινε ξεκάθαρο: ο πόνος δεν είναι εχθρός μου, είναι ο δρόμος μου για το μεγαλείο. Μα όταν δουλεύει κανείς με το Σίδερο, πρέπει να είναι προσεκτικός και να ερμηνεύει σωστά τον πόνο. Οι περισσότεροι τραυματισμοί που εμπλέκεται το Σίδερο, προέρχονται από εγωϊσμό. Κάποτε σήκωνα επί εβδομάδες βάρος για το οποίο το σώμα μου δεν ήταν έτοιμο και μετά, επί μήνες δε μπορούσα να σηκώσω τίποτα βαρύτερο από... το πηρούνι. Προσπάθησε να σηκώσεις αυτό για το οποίο δεν είσαι προετοιμασμένος και το Σίδερο θα σου διδάξει ένα μικρό μάθημα για τους περιορισμούς και τον αυτοέλεγχο.

Ποτέ δε γνώρισα κάποιον πραγματικά δυνατό που να μην έχει αυτοεκτίμηση. Πιστεύω πως πολλή από την περιφρόνηση που πηγάζει είτε εσωτερικά ή εξωτερικά, περνιέται για αυτοεκτίμηση: η ιδέα να εξυψώνεις τον εαυτό σου, στηριζόμενος στους ώμους κάποιου άλλου αντί να το κάνεις μόνος σου. Όταν βλέπω τύπους να γυμνάζονται για αισθητικούς λόγους, βλέπω τη ματαιοδοξία να τους ντροπιάζει κατά το χειρότερο τρόπο, σαν καρικατούρες σε περιοδικά του συρμού όπου εκτίθεται όλη η ανισορροπία και η ανασφάλεια. Η δύναμη αποκαλύπεται διαμέσου του χαρακτήρα. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε φουσκωμένους μπράβους που οπλοφορούν και του κυρίου Πέππερμαν.

Η μυϊκή μάζα δεν ισούται πάντα με δύναμη. Δύναμη είναι η ευγένεια και η ευαισθησία. Δύναμη είναι να καταλαβαίνεις ότι η ισχύς σου είναι και φυσική και συναισθηματική. Ότι προέρχεται και από το σώμα και από το μυαλό. Και απ' την καρδιά.

Ο Γιούκιο Μισίμα έλεγε ότι δε θα μπορούσε να απολαύσει την αξία του έρωτα αν δεν ήταν δυνατός. Ο έρωτας είναι ένα τόσο ισχυρό και αφόρητο πάθος που ένα αδύνατο σώμα δε μπορεί να το αντέξει για πολύ. Κάποτε ήμουν ερωτευμένος με μια γυναίκα. Τη σκεφτόμουν περισσότερο από ποτέ, όταν ο πόνος που μου είχε προκαλέσει μία προπόνηση διέτρεχε το σώμα μου.

Την ήθελα με όλο μου το είναι. Τόσο, που το σεξ ήταν μόνο ένα κλάσμα από τη συνολική μου επιθυμία. Ήταν η μοναδική τόσο έντονη ερωτική επιθυμία που έχω νοιώσει, όμως ζούσε μακριά και δεν την έβλεπα πολύ συχνά. Το να προπονούμαι ήταν ένας υγιής τρόπος ν' αντιμετωπίζω τη μοναξιά. Μέχρι και σήμερα όταν προπονούμαι ακούω μπαλάντες.

Προτιμώ να γυμνάζομαι μόνος. Αυτό μου επιτρέπει να συγκεντρώνομαι στα μαθήματα που έχει το Σίδερο για μένα. Το να μαθαίνεις από τί είσαι φτιαγμένος είναι πολύτιμο και δεν έχω βρεί καλύτερο δάσκαλο. Το Σίδερο με έμαθε πώς να ζω. Η ζωή είναι ικανή να σε τρελλάνει. Κι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα σήμερα, είναι σα θαύμα που δεν είμαστε παρανοϊκοί. Οι άνθρωποι έχουν διαχωριστεί από τα κορμιά τους. Δεν είναι πια "όλον".

Τους βλέπω να μετακινούνται από τα γραφεία στ' αυτοκίνητά τους κι από 'κει στα σπίτια τους, στα προάστια. Είναι μόνιμα αγχωμένοι, δεν κοιμούνται αρκετά, δεν τρώνε καλά. Και δε συμπεριφέρονται καλά.  Το εγώ τους ξεφεύγει. Κινητοποιούνται από αυτά που στο τέλος θα τους προκαλέσουν κάποιο βαρύ εγκεφαλικό. Χρειάζονται το Σιδερένιο Μυαλό.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, συνδύασα το διαλογισμό, τη δράση και το Σίδερο σε μία και μόνη δύναμη. Πιστεύω ότι όταν το σώμα είναι δυνατό, το μυαλό κάνει δυνατές σκέψεις. Ο χρόνος που περνάει για μένα μακριά απ' το Σίδερο, κάνει το μυαλό μου να εκφυλίζεται. Κατρακυλάω σε βαθιά κατάθλιψη. Το σώμα μου σταματά τη λειτουργία του μυαλού μου.

Το Σίδερο είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό που έχω βρει. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να αντιπαλέψεις την αδυναμία παρά με τη δύναμη. Όταν το μυαλό και το σώμα έχουν αφυπνισθεί και φθάσει την πραγματική δυναμική τους, δεν υπάρχει γυρισμός, είναι αδύνατον.

Το Σίδερο δε σου λέει ψέμματα. Μπορείς να κάνεις βόλτες έξω και ν' ακούς κάθε είδους κουβέντες, να σε λένε θεό ή να σε λένε άχρηστο ρεμάλι. Το Σίδερο θα σου πει στα ίσα την αλήθεια. Το Σίδερο είναι το καλύτερο σημείο αναφοράς, αυτό που θα σου δώσει όλες τις προοπτικές. Πάντα εκεί, σα φάρος στο πηχτό σκοτάδι. Στο Σίδερο βρήκα τον καλύτερο φίλο μου. Δε μου κάνει νερά, δε μ΄εγκαταλείπει ποτέ. Οι φίλοι έρχονται και φεύγουν. Αλλά εκατό κιλά είναι πάντα εκατό κιλά.