Το κουμπί

Προχθές είδα ένα παράξενο όνειρο

για να το θυμάμαι σημαίνει ότι πρέπει

να το είδα προς το τέλος του ύπνου, πριν ξυπνήσω

(διότι αυτά συγκρατούμε, έτσι δε λένε;)

περνούσα, λέει, το χέρι μου ανάμεσα στα μαλλιά μου

και -έκπληκτος- βρήκα πως σ' ένα σημείο

στο δέρμα της κεφαλής μου ήταν ραμμένο ένα κουμπί!

τί δουλειά έχει τούτο το κουμπί εδώ πέρα; αναρωτήθηκα

μα πότε έγινε αυτό; και τί τέχνη πρέπει να είχε αυτός που τό 'ραψε

ώστε δεν κατάλαβα τίποτα; (άκου τώρα αναρώτηση)

καθώς και: τί ανοίγει μα και -κυρίως- τί κλείνει με αυτό το κουμπί;

Όταν άνοιξα τα μάτια μου το πρωί

και μετά τις πρώτες αυθόρμητες, μισοσκοιμισμένες ακόμα

σκέψεις και εικόνες περί -ως συνήθως- σεξουαλικά και τα τοιαύτα

(οι άνδρες είν' όλοι γουρούνια, έτσι δε λένε;)

θυμήθηκα το παράξενο όνειρο και

όχι χωρίς κάποια αγωνία ομολογώ

έτσι όπως ήμουν ακόμη ξαπλωμένος

κατηύθυνα το χέρι μου προς το κεφάλι

το πέρασα μέσα απ' τα μαλλιά μου

για να διαπιστώσω πως ότι...

Σκέψεις για την Κόκα Κόλα

Η Κόκα Κόλα πιστεύω πως έχει

προ πολλού καιρού ξεφύγει

από τα στενά πλαίσια του απλού προϊόντος

και αναλήφθηκε στις σφαίρες

της Θεωρίας, της Αρχής, της Ιδέας, της Αξίας

βάσει των οποίων κινείται, αναπτύσσεται, προχωρά και εξελίσσεται

η Τέχνη, η Ιστορία, ο Πολιτισμός, η Ανθρωπότητα

 

Η σταθερή, τακτική, συνεπής και συνεχής κατανάλωση της

ο επιλεγόμενος κοκακολισμός

ουδόλως αποτελεί εξάρτηση, επιζήμια κι επικίνδυνη

το πολύ μεγάλο παγκοσμίως πλήθος των οπαδών της, οι κοκακολικοί

στους οποίους ευθαρσώς δηλώνω πως έχω την τιμή

να συγκαταλέγω τον εαυτόν μου, είναι (είμαστε)

 άνθρωποι που αγαπούμε τις υλικές

μα και -κυρίως- τις πνευματικές απολαύσεις που αποτελούν

παρηγορία, ελπίδα και στήριγμα

για τη διεκπεραίωση της συχνά αφόρητης καθημερινότητας

 

Αν αναγνώστη πιθανώς με ψέξεις, με κατηγορήσεις

πως πλέκω εγκώμια, πως εξυμνώ

με αυτήν τη μικρή μου παρόλα

ανταποδίδω την πρόκληση

ευθέως ρωτώντας σε να μου πεις

αν μπορείς και αν ξέρεις κάτι άλλο εσύ

μοναδικό έστω που να...

"πάει με όλα"; 

Η Δωροθέα λέει...

Κι εκει που γύρω επικρατεί

- έτσι αισθάνεσαι τουλάχιστον, έτσι νομίζεις -

μια ησυχία, μια γαλήνη, μια ηρεμία

και τάχα μυρίζει σα φρεσκοβρεμένη η γης

το χλωρό γρασίδι, τα πεύκα και τ' αγριολούλουδα

και από κάπου πιο μακριά

το αεράκι φέρνει τη θαλασσινή αρμύρα

κάτι γίνεται ξαφνικά (πάντα κάτι γίνεται ξαφνικά)

κι όλα διαλύονται, επανέρχεται και κυριαρχεί

ο θόρυβος, η φασαρία, η ένταση, ο ορυμαγδός και η χλαπαταγή

το ξέρεις ήδη καθώς πρώτα λες και φτάνει στη μύτη σου η μυρωδιά

απ' τη φωτιά, τη στάχτη, το μπαρούτι

και με στα χείλη ένα χαμόγελο πικρό

λες ψιθυριστά εις εαυτόν

(τα λόγια αλλουνού χρησιμοποιείς

μα τό' χες πει τόσο καλά καλή μου Ντόροθυ*)

"Τί φρέσκια Κόλαση είναι πάλι τούτη;".

*Dorothy Parker (1893-1967), "What fresh Hell is this?"

Η αναπόληση

Όχι πως δεν καταλαβαίνω

ή πως περίμενα κάτι διαφορετικό

έτσι κι αλλιώς τελειώνει ο Μάιος

σε λίγες μέρες μπαίνει -κι επίσημα- το καλοκαίρι

τόσους μήνες κράτησε αυτή η ποικιλία

μα να... τώρα στο τέλος, είχανε γίνει μέλια, τόσο ήτανε γλυκά

δύο τεμάχια καταναλώνω σταθερά κάθε πρωί

το προηγούμενο διάστημα ήταν στ΄αλήθεια

μια τέρψη, μια απόλαυση, μια ευωχία

Τώρα όμως αλλάξανε τα πράγματα αναγκαστικά

δεν είναι έτσι με τα νέα της καινούριας εσοδείας...

βλέπεις είχα κιόλας από παιδί

θέμα με τις όξινες, ακόμα και τις υπόξινες τις γεύσεις

μου προκαλούνε δυσάρεστες συσφίξεις και συσπάσεις του στομάχου

μια άπωση, μια δυσφορία, μια δυσανεξία

μα λύση δεν υπάρχει εναλλακτική

παρά να περιμένω να ζαχαρώσουνε κι αυτά

Ως τότε απλώς θ΄αναπολώ και θα μου τρέχουνε τα σάλια

που έστιβα κάθε πρωί τα δυο μου ζουμερά τα πορτοκάλια.