Τα μάτια

Είχαν μάτια μόνο ο ένας για τον άλλον

"μάτια μου τί να σου φέρω;"

"πείνασες ματάκια;"

"πού θα σε πάω φέτος διακοπές

ματάκια μου γλυκά;"

και πάει λέγοντας όλη μέρα

κάθε μέρα

μιλώ για το ζευγάρι που μέναν

στην κάμαρη στο βάθος της αυλής

όλο περνούσαν μπρος απ' τη δική μου

πού ΄ταν η πρώτη, πλάι στην είσοδο

δεν είχαμε πολλά

τους καλημέριζα, τους καλησπέριζα

τους έλεγα για διάφορες εργασίες

για τα της κοινής χρήσης

ότι πρέπει να παραγγείλουμε

την πλήρωση της δεξαμενής καυσίμων

και να συντηρήσουμε τον καυστήρα για τον χειμώνα

πως ήρθε η ώρα για την ετήσια απολύμανση

των χώρων και τέτοια

είχα βλέπεις επιφορτιστεί με

τα καθήκοντα του διαχειριστή του χώρου

δε νομίζω πως ούτε με βλέπαν καλά καλά

το οπτικό πεδίο του ενός

καταλαμβανόταν μόνο από το είδωλo του άλλου

και τη φωνή μου ίσα π' άκουγαν

αχνή, ανεπαίσθητη, σαν μέσα σ' όνειρο

θα έφτανε στ' αυτιά τους

αυτά, άλλα δεν είχαμε

μπορώ να πω πως δεν τους συμπαθούσα

μου προκαλούσαν μία άπωση

έναν εκνευρισμό, μιαν ταραχή ακόμα

προσπαθούσα όταν ησύχαζα να

σκεφτώ ποιά ήταν η πηγή αυτών μου

των συναισθημάτων

τα απογεύματα οπού περνούσα καμμιά

περίπου ώρα στο καφενείο

τα Σαββατοκύριακα άμα είχε καλοκαιριά

που καθόμουν στα παγκάκια του πάρκου

ή και τις καθημερινές στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο

που μεταχειριζόμουν για να μεταβώ προς

και -ασφαλώς- να επιστρέψω από

την εργασία μου, σαν έβρισκα

θέση ίσως πλάι στο τζάμι

παρατηρώντας έξω εναλλασσόμενα

τα αστικά τοπία να περνούν

νά' ταν που τους θεωρούσα σνομπ

αμέτοχους κι απόμακρους απ' την

καθημερινότητα, τους καημούς, τα προβλήματα

μα και την ίδια τη ζωή των

γύρω τους απλών ανθρώπων

μόνη τους έννοια ο ένας για τον άλλον

ή μήπως ήταν φθόνος που κατάφερναν

να βρουν και να βιώνουν το

σπάνιο αίσθημα της λατρείας

αντικείμενο της οποίας ήταν

βέβαια ο ένας για τον άλλον

ή ίσως νά 'ταν τελικά μια

ανησυχία έντονη, μια αγωνία

τί θα απογίνει -ο μη γένοιτο- ο

ένας, αν τύχει να χαθεί ο άλλος;

 

Οι μικροί

Αυτοί οι μικροί καθημερινοί ηδονισμοί

είν' άραγε μία (η μόνη) μέθοδος επιβίωσης;

είναι μια έκφραση ευγνωμοσύνης

προς τους συνανθρώπους, προς τη Ζωή, τη Φύση

και προς Τον αυτών και όλων Πλαστουργό;

από την άλλη μοιάζει κάπως οξύμωρο

συχνότατα άκαιρο και σε κάνει

να σκέφτεσαι την πιθανότητα να είσαι

ένα φυγόπονο, εθελότυφλο, ανάλγητο τομάρι

το οποίο -όχι χωρίς ενοχές- την ώρα

που μαίνονται σε διάφορες περιοχές

πόλεμοι φονικοί με θύματα εκατοντάδες

ακόμα και μεταξύ του αμάχου πληθυσμού

ή φυσικές καταστροφές μεγάλης κλίμακας

αλλά κι ακόμα γύρω σου, στο πιο

το κοντινό σου περιβάλλον

άνθρωποι που γνωρίζεις και που νοιάζεσαι

ζορίζονται, αγχώνονται, θλίβονται

απελπίζονται, κλαιν και σπαράζουν

κ' εσύ γυρνάς στον ήλιο

μια μέρα του χειμώνα με καλοκαιριά

κι άλλο το πρόσωπο να σου ζεστάνει

μετά την πρώτη τη γουλιά του πρωινού καφέ

αφήνεις να σου φύγει ένα Ααχ! απόλαυσης

που από τα μύχια βάθη ξεπηδά

στη γοητεία παρασύρεσαι της θέας

κάποιας ακάλυπτης σωματικής καμπύλης

γελάς με την καρδιά σου

μ' ένα χοντρό αστείο που κάνει ο συνάδελφος

και με αδημονία περιμένεις

νά ΄ρθει η ευλογημένη του βραδινού η ώρα

νά ΄χει καταλαγιάσει της μέρας η χλαπαταγή

και μ΄όρεξη πολύ, σχεδόν με βουλιμία

καθώς κάποια ταινία παρακολουθείς να φας

την αχνιστή σου σούπα.

                

Ο Μεγαλόφωνος

Πάντα υπάρχει ένας τέτοιος

στις φλυαρίζουσες παρέες

λαλίστατος και κατά κανόνα μπουρδολόγος

λογοδιαρρέει ακατάσχετα

περνούνε τα λεπτά

τα τέταρτα, τα ημίωρα

χωρίς καμμία κάμψη

ή ενδείξεις ότι πρόκειται

κάποια στιγμή να το βουλώσει και να σκάσει

κ είναι ίσως -κυρίως-

η ένταση της απαίσιας φωνής του που ενοχλεί

εισδύει στο κεφάλι

τρυπάει τον εγκέφαλο

προκαλώντας πόνο οξύ

και γεννώντας σκέψεις

μοχθηρής εκδίκησης

για πράξεις βίας που αφού

ίδιον και μεγαλύτερον κατά πολύ

πόνο θα δημιουργήσουν

το αποτέλεσμα να φέρουν

δικαιολογημένα πλέον να εκπέμπονται

και μεγαλόφωνα ασφαλώς οι οιμωγές

οι κραυγές της ικεσίας του ελέους

το οποίον και επ' ουδενί δε θα δοθεί

κ' έτσι αργά ή γρήγορα

θα επέλθει η ευλογημένη

και στην περίπτωση αυτή οριστική σιωπή.

Και η ησυχία.

Σύστασις αποδείξεως

Δεν ξέρω αν είναι πράγματι καθώς το ονοματίζω

ή πρόκειται για κάποιο υποδείδος

ό,τι κι αν είναι πάντως

έτσι όπως στέκεται πράσινο και θαλερό

με την εικόνα του αναπάντεχη

και όλως αντιφατική

προς το σημείο που βρίσκεται

συνιστά μίαν απόδειξη θριάμβου

της Φύσεως επί του τεχνικού

του βιομηχανικού πολιτισμού

του -υποτίθεται- επωφελούς και σωτηρίου

αυτός ο θαμνομάραθος που λες φυτρώνει

μες απ' το τσιμέντο και τα κάγκελα

όπως την Κηφισίας ανεβαίνεις δεξιά

στα Σίδερα

του Χαλανδρίου.

Η ερώτηση

Με ρωτάς αν θυμάμαι...

όλα τα θυμάμαι

πολλά, τόσα θυμάμαι

μαι πιο πολύ θυμάμαι τα χείλη της

χείλη υγρά στο σκοτεινό στενό

δίπλα απ' το μπαράκι

στην ερημική παραλία

στο μικρό φοιτητικό διαμέρισμα

και μετά, χείλη καμπυλωμένα

ελαφρά προς τα πάνω

για δεκαετίες σχηματίζοντας

το πιο ζεστό χαμόγελο στη ζωή μου

μα ξαφνικά, από κάποια στιγμή

χείλη ξερά και σκασμένα

τόσες μέρες στο κρεβάτι του νοσοκομείου

μ' ένα μπαμπάκι ποτισμένο στο νερό

να τ' ανακουφίσω προσπαθούσα

όπως με συμβούλευαν οι νοσοκόμες

και στερνή ανάμνηση

άλλη πιο ύστερη Θεέ μου δεν έχω

χείλη παγωμένα.

Έσο έτοιμος

Τον γκρίνιαζα και τον κατηγορούσα

ότι ακόμα και τις λαμπρές

τις ασύννεφες μέρες

κείνος τις γκρίζωνε από μοναχός του

"Χαλάς τη ζωή σου", τού 'λεγα

μου πήρε χρόνια πολλά

δεκαετίες για να καταλάβω

που δεν ήταν καταθλιπτικός

προνοητικός ήταν

'τοιμαζόταν έγκαιρα

για το επερχόμενο και βέβαιο

για όλους το Σκοτάδι.