Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Η (αληθινή) ιστορία του Πέτρου και του λύκου


Διότι, μόνον εγώ αγαπητοί αναγνώστες, όπως και σε άλλα κείμενα θα έχετε διαπιστώσει, μόνον εγώ ξέρω – μα και έχω το θάρρος να σας λέω – την αλήθεια! Ιδού:
Όταν ο Πέτρος μπήκε στην εφηβεία, το συμβούλιο του χωριού (μιας αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας – κολλεκτίβας), αποφάσισε να του αναθέσει πιο υπεύθυνα καθήκοντα στις κοινές εργασίες. Και συγκεκριμένα, να βοσκά τα πρόβατα στο βουνό. Ο Πέτρος ήταν ένα έξυπνο, εργατικό και φιλότιμο παιδί. Είχε όμως ένα φοβερό ελάττωμα. Ήτανε ψεύτης φοβερός, τερατολόγος, παραμυθάς. Τους είχε φλομώσει στο ψέμμα όλους. Κι ήτανε και καλός ο μπαγάσας. Όλοι την πατάγανε και τον πιστεύαν. Είπανε «Άσε, θα μεγαλώσει και θα του περάσει. Άσε, με τη δουλειά θα του περάσει».
Μα πού; Από την πρώτη μέρα, εκεί που βόσκαγε τα πρόβατα, μπήκε ο διάβολος μέσα του, πήγε μέχρι την άκρη του γκρεμού, έκανε τα χέρια του χωνί και βάλθηκε να φωνάζει προς τα κάτω, στον κάμπο, στο χωριό:
«Λύκος! Λύκος!»
Τρελλάθηκαν οι χωρικοί. Αρπάξαν τα μπαστούνια, αρπάξαν τα τουφέκια. Τρέξανε πάνω στο βουνό. Μα όταν φτάσανε πουθενά λύκος. Τα προβατάκια βοσκούσαν ήσυχα κι ο Πέτρος κυλιόταν κάτω από τα γέλια. Του κάνανε σοβαρή παρατήρηση και φύγαν θυμωμένοι.
Την άλλη μέρα, πάλι τα ίδια. Φώναξε ο Πέτρος με φωνή σπαρακτική:
«Λύκος! Αλήθεια μωρέ τούτη τη φορά σας λέω, λύκος, λύκος, λύκος!»
Θέλοντας και μη οι χωρικοί, αρπάξαν τις μαγκούρες, αρπάξανε τα δίκαννα, τρέξανε πάνω. Πάλι τα ίδια. Λύκος πουθενά κι ο Πέτρος ξελιγωμένος από τα γέλια. Ο πρόεδρος της κοινοτικής συνέλευσης, βράζοντας από θυμό, του έκανε δριμεία παρατήρηση και του δήλωσε ξεκάθαρα πως θά ‘χε μία μόνο, τελευταία ευκαιρία. Με ένα ακόμα λάθος θα τον διώχναν από το χωριό.
Την άλλη μέρα, εκεί που ο Πέτρος βόσκαγε τα πρόβατα – κάπως προβληματισμένος (πρέπει να πούμε) με τις εξελίξεις – κατάλαβε ξαφνικά τα ζωντανά νά ‘ναι κάπως νευρικά, άκουσε το τσοπανόσκυλο να γρυλλίζει, γυρνάει, κοιτάει, τί να δει; Στην άκρη του ξέφωτου, ένας αγριολύκαρος μέχρι κει πάνω, με τα αυτιά ορθωμένα και τα δόντια (πωω τι τεράστια δόντια!) ξεγυμνωμένα. Τρελλάθηκε από το φόβο του. Κι άρχισε να φωνάζει:
«Λύυυυκος! παιδιά ακούστε με, λύκος παιδιά πιστέψτε με, εεεεεεε χωριανοί αλήθεια, ορκίζομαι, λύκος μωρέεεε, βοήθειααααα!»
Ούτε που του δώσαν σημασία. Το προεδρείο της συνέλευσης συγκεντρώθηκε και βγήκε η απόφαση αμέσως: με το που θα γύριζε το δειλινό ο Πέτρος στο χωριό, θα μπάζαν μέσα το κοπάδι μα για αυτόν, η πύλη του περιβόλου του χωριού θά ‘ταν κλειστή. Ε, αμάν πια!
Ο Πέτρος κατάλαβε πως ήταν πια μόνος. Όλες τις ελπίδες του τις εναπόθεσε στον τετράποδο σύντροφό του και τόνε διέταξε (με όσο πιο σταθερή και δυνατή φωνή μπορούσε):
«Πάνω του Γκέκα! Όρμα του αγόρι μου!»
Το πιστό σκυλί υπάκουσε κι έκανε δυο τρία βήματα προς το μέρος του λύκου. Μα κείνος ύψωσε το – τουλάχιστον διπλάσιο από του σκύλου κορμί του – κι άφησε ένα τρομερό ουρλιαχτό. Ο καημένος ο Γκέκας, τράπηκε σε άτακτη φυγή κλαψουρίζοντας σαν κουτάβι:
«Κάι, κάι, κάι».
Κι έφυγε. Τα δε πρόβατα, είχαν σκορπίσει και φύγει από ώρα. Ο Πέτρος ήταν ολομόναχος με το λύκο που του χίμηξε με μεγάλες δρασκελιές. Στα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν, ο Πέτρος συλλογίσθηκε την – αλίμονο! – τόσο σύντομη ως τώρα ζωή του, αναγνώρισε τα λάθη και το τρομερό του ελάττωμα και προσευχήθηκε σιωπηλά ζητώντας συχώρεση από όλους: από την οικογένεια του, τους συγγενείς, τους φίλους, τους χωριανούς του και από το θεό. Και ετοιμάστηκε να πεθάνει.
Μα την ώρα που έκανε το τέρας πάνω του να πηδήσει, να τον αρπάξει, να τόνε φάει, κάτι τον έπιασε τον Πέτρο, ένας θυμός, μία μανία. Και κραδαίνοντας τη γκλίτσα του, ούρλιαξε προς το μέρος του θηρίου:
«Όχι ρε κερατά, όχι έτσι! Έλα το λοιπόν! Έλα ρε άμα σου βαστάει!»
Ο λύκος ξαφνιάστηκε από την ξαφνική αντίδραση του βοσκού που τον απώθησε, αναδιπλώθηκε, ζύγισε τη νέα του επίθεση και όρμησε ξανά. Πώς έγινε τώρα αυτό, θες ήταν τύχη, θες κάτι άλλο; Στη σύντομη μάχη που ακολούθησε, ξάφνου κάνει μια ο Πέτρος, μπαμ! με τη γκλίτσα στην κεφάλα του λύκου και στον τόπο τον αφήνει.
Κάθεται σ’ ένα βράχο ο Πέτρος λαχανιασμένος, κοιτώντας το ακίνητο κουφάρι του λύκου, μη μπορώντας να πιστέψει τί είχε κάνει. Κάπως μετά το παίρνει απόφαση, πλησιάζει, τον σκουντάει…. Ακούνητος. «Μπα» μονολογεί, «μωρέ τόνε σκότωσα». Κοιτάει μια τον ουρανό με ευγνωμοσύνη, ύστερα βγάζει το σουγιά του και γδέρνει το λύκο. Φοράει την προβιά του κι αρχίζει να κατηφορίζει προς το χωριό, αλαφρωμένος που θά ‘δειχνε σε όλους την απόδειξη πού ‘λεγε την αλήθεια και θα τόνε συγχωρούσανε.
Τρόμαξε ο φύλακας στην σκοπιά πού ‘δε ξαφνικά έναν τεράστιο λύκο να πλησιάζει στον περίβολο του χωριού και μάλιστα περπατώντας όρθιος!
«Ααααααα! Συναγερμός! Συναγερμός χωριανοί! Λύκος έρχεται στο χωριό. Αχ! κακούργοι πού ΄μαστε, ο θεός να μας συχωρέσει. Αλήθεια έλεγε, τούτη τη φορά, το κακόμοιρο το τσοπανούδι, ο Πέτρος και μεις δεν το πιστέψαμε και τό ‘φαγε ο λύκος κι έρχεται τώρα να φάει κι εμάς. Συναγερμός! Συναγερμός!»
Συγκεντρώθηκαν οι χωριανοί οπλισμένοι, πίσω από τον περίβολο, δεξιά κι αριστερά από την πύλη. Και με το που μπαίνει ο λύκος – Πέτρος του χιμάνε. Και να μαγκουριές. Και να ροπαλιές, Πάρτονε κάτω. Και να κλωτσές και να πατήματα. Και να! Και να! Και να!
«Παιδιά!» φωνάζει ένας, «ψόφησε πια νομίζω».
Πλησιάζει τότε ο χασάπης του χωριού με τη μαχαίρα του, κάνει μια έτσι κι άλλη μια έτσι, κι άλλη μια, κι άλλη μια και του παίρνει το τομάρι. Το παίρνουν και το πάνε στην πλατεία. Να κάνουνε το βράδυ μια τελετή. Να τιμήσουνε και μαζί να θρηνήσουνε τον Πέτρο, τον σωτήρα του χωριού. Που με τον άδικο χαμό του, τους έκαμε να βρουν το θάρρος ν’ αντιμετωπίσουν το λύκο για να τον γδικιωθούνε.
Στον τόπο του σκοτωμού, είχε μείνει ένας αγνώριστος σωρός – πολτός από κρέατα και αίματα, από λιανισμένα κόκκαλα και σάρκες. Μαζεύτηκαν του χωριού τα σκυλιά κι αρχίσανε με όρεξη να τρώνε. Μέχρι που δεν έμεινε τίποτα.
Μόνον ο Γκέκας δεν έφαγε. Καθόταν σε μια άκρη, κοίταγε γύρω γύρω κι έκανε λυπημένα:
«Κάι, κάι, κάι».
Μα ποιός ακούει, ποιός καταλαβαίνει, ποιός δίνει σημασία σ’ αυτά που λέει ένας σκύλος;

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (178)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Έμπυρος, εμπύρετος, εμπύρρειος κ.λ.π.: σειρά ομόηχων λέξεων με κοινή, διπλή, σημασία – αυτός που είναι πλήρης (έχων καταναλώσει μεγάλες ποσότητες) ζύθου, μα και αυτός που καλά (και εκ πείρας) γνωρίζει τις απολαύσεις που το δημοφιλές ποτό δύναται να χαρίσει στον άνθρωπο


Τριάδα και Γιάννη Κ., που βρήκατε κι εσείς τις λέξεις που είχα ήδη σημειώσει, για την υπενθύμιση, την παρότρυνση και το ενδιαφέρον, ευχαριστώ.

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Ο Λου Ρίδης (λήμμα από την αντι-Βικιπαίδεια)

Είναι γνωστό και παραδεκτό, ακόμα και από τα «επίσημα» μέσα (βλ. παραπομπή στο τέλος του κειμένου), ότι τα περί γονεϊκής καταγωγής του διακεκριμένου αμερικανού καλλιτέχνη Λου Ρηντ (Lou Reed), είναι κάπως συγκεχυμένα. Ο ίδιος μάλιστα, με τη στάση του, καθώς ούτε απορρίπτει – ούτε και βεβαιώνει τίποτα, δηλώνοντας μάλιστα πως το ζήτημα αυτό αποτελεί μία από τις πολλές πτυχές του παρελθόντος του, για τις οποίες όχι μόνον αδιαφορεί τελείως μα και επιθυμεί να ξεχάσει, ποσώς συνεισφέρει στη διαλεύκανση της υπόθεσης.
Ωστόσο, ως συνήθως, οι ερευνητές – συντάκτες της αντι-Βικιπαίδειας, έχουν εντοπίσει την αλήθεια, η οποία έχει ως εξής:
Ο Λου Ρηντ γεννήθηκε (όντως) στο Βρούκλυν, Νέας Υόρκης, Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, τη δευτέρα Μαρτίου 1942. Ήταν το τέταρτο από τα πέντε τέκνα της οικογενείας ελληνοαμερικανών δεύτερης γενεάς, Ρίδη. Ο πατέρας του Επαμεινώνδας Ρίδης και η μητέρα του Γαρουφαλλιά Ρίδη (το γένος Γουωρχόλου), ήταν μουσικοί κλασσικής ορχήστρας. Ο πατέρας έπαιζε μπασσατούμπα και η μητέρα βιολαγιασάμπα.
Το πρώτο παιδί του ζεύγους ήταν ο Αλλοΐσιος Ρίδης, που οι γονείς του, του έδωσαν το χαϊδευτικό «Λούϊς». Το δεύτερο ήταν ο Λεωνίδας Ρίδης, με το χαϊδευτικό «Λύο». Το τρίτο παιδί το βάφτισαν Παντελή μα τον φώναζαν «Λη». Το τέταρτο παιδί ήταν ο Λούθηρος Ρίδης ή αλλιώς «Λου» Ρίδης, δηλαδή ο Λου Ρηντ. Μετά έκαναν και κορίτσι που ονομάστηκε Ιουλία, μα τη φώναζαν Λία.
Όλα τα παιδιά, ο Λούϊς, ο Λύο, ο Λη, ο Λου και η Λία, μεγάλωσαν σ’ ένα σπίτι γεμάτο μουσική και έμαθαν από μικρή ηλικία θεωρητικά μουσικά μα και να παίζουν διάφορα όργανα. Ο νεαρός Λου έδειξε ιδιαίτερη κλίση στην κιθάρα. Επίσης, χάρη στο επάγγελμα και τον κύκλο των γονιών τους, παρακολούθησαν αμέτρητα κοντσέρτα μα και τις πρόβες πριν από αυτά και όπως έδειχναν όλα, όλα τα τέκνα Ρίδη θα ακολουθούσαν τα βήματα των γονέων και θα γίνονταν μουσικοί.
Περί την εποχή που ο νεαρός Λου ήταν στην εφηβεία, η οικογένεια Ρίδη έκανε ένα ταξίδι στην πατρίδα Ελλάδα. Εκεί και μετά το πέρας των διακοπών, το ζεύγος Ρίδη συγκάλεσε οικογενειακό συμβούλιο. Οι γονείς ανακοίνωσαν στα παιδιά ότι οι σκληροί ρυθμοί της Αμερικής τους είχαν εξουθενώσει και ότι θα επιθυμούσαν πλέον να ζήσουν στην πατρώα γη. Άφησαν στα τέκνα τους να αποφασίσουν ελεύθερα τί θα ήθελαν εκείνα να κάνουν, αφού προηγουμένως τα επληροφόρησαν ότι έχοντας βολιδοσκοπήσει τα στην Ελλάδα τεκταινόμενα περί του μουσικού επαγγέλματος, χάρη και σε συστάσεις και γνωριμίες που η εις την Αμερική δράση τους, τους είχε εξασφαλίσει, έκριναν πως τα παιδιά θα μπορούσαν να βιοπορισθούν ανέτως ως μουσικοί, μα όχι να τύχουν της καρριέρας που πιθανώς να είχαν εις τη Νέαν Υόρκην.
Όλως αναπάντεχα, ο Λούϊς, ο Λύο, ο Λη και η Λία συνεφώνησαν. Μα όχι ο Λου, ο οποίος αμετάπειστος έφυγε, με τις ευχές και την αγάπη της οικογένειας του, πάλι – και για πάντα – για την Αμερική.
Από εκεί και πέρα, οι ερευνητές – συντάκτες της αντι-Βικιπαίδειας δηλώνουν πως λίγο έως πολύ, εξαιρώντας κάποιες λεπτομέρειες, τα όσα καταγγράφονται για τη μετέπειτα ζωή και καρριέρα του Λου Ρίδη, είναι – σε γενικές γραμμές – ορθά και ακριβή.

Βλ. και: http://en.wikipedia.org/wiki/Lou_Reed

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (177)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Η πα πα!: επιφώνημα που εκφράζει απόρριψη, ειρωνεία, άρνηση ή ακόμα και αηδία προς ότι προέρχεται εξ Αμερικής (Γιουνάιντετ Στέητς). Π.χ. «- Πού θα πάτε για φαγητό; Για «μπέργκερς» και για «στέηκς»; Αν θά ‘ρθω; Η πα πα!.... Γιατί; Κατ’ αρχάς για λόγους αρχής. Επιπλέον βρε παιδί μου, έχουν αλλάξει με τα χρόνια τα γούστα μου και τέτοιες γεύσεις μα και το κρέας γενικότερα, δεν τα πολυγουστάρω πια… Αν πάτε καμμιά άλλη φορά για κανά ψαράκι ή κανά μαγειρευτό, ευχαρίστως να ‘ρθω.»

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (176)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Συγγραφεύγας, ο: ο λογοτέχνης συγγραφέας που διαθέτει το ταλέντο, χάρισμα θα μπορούσε να το πει κανείς, με το που ξεκινάς να διαβάζεις το βιβλίο του, να ξεχνιέσαι, να «φεύγεις» από το μάταιο τούτο κόσμο και να χάνεσαι στους δικούς του, φανταστικούς κόσμους.

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (175)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Αργαναγνώστης, ο: αυτός που διαβάζει πάρα πολύ αργά. Π.χ. «- Σού ‘πα; Δε σού ‘πα…», «- Τι;», «- Μου πήρε βέβαια μια βδομάδα, αλλά διάβασα τον “Οδυσσέα” του Τζόυς *1», «- Έλα ρε θηρίο, τέτοιο δύσκολο κείμενο και τεράστιο βιβλίο σε μια βδομάδα μέσα;», «- Ε, όχι κι όλο – όλο το βιβλίο….», «- Αλλά;», «- Ε, να: 8 σελίδες από τον πρόλογο του μεταφραστή!», «- Ε, να! κι εγώ λοιπόν!», (πέφτει μούτζα).

Βλ. και λήμμα «Γοργαναγνώστης»

Σημειώσεις:
1) “Ulysses” – James Joyce. Η ελληνική έκδοση του Κέδρου (Αθήνα 1990, μετάφραση Σωκράτη Καψάσκη) είναι πάνω από 800 σελίδες, μεγάλου μεγέθους.

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (174)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Γοργαναγνώστης, ο: αυτός που διαβάζει πάρα πολύ γρήγορα. Π.χ. «Δεν έχω ξαναδεί μεγαλύτερο γοργαναγνώστη από τη Μεταξία τη Μαυρογλαροπούλογλου, που είναι συνάδελφος στο γραφείο. Διάβασε το «Μόμπυ Ντικ»*1 σ’ ένα Σαββατοκύριακο!».

Βλ. και λήμμα «Αργαναγνώστης»
Σημειώσεις:
1) “Moby Dick, or, The Whale” – Herman Melville. Η ελληνική έκδοση του Gutenberg (Αθήνα 1991, μετάφραση Α.Κ. Χριστοδούλου) είναι περίπου 1000 σελίδες.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

White Horse, Fine Old Scotch Whisky (μεταφράζοντας από το χαρτόνι της συσκευασίας)

Το εξαιρετικό, παλιό, σκωτσέζικο ουίσκυ «Γουάιτ Χορς», έχει μία μοναδική, διακριτικά χαρακτηριστική «τρυφώδη» γεύση. Στην καρδιά του μίγματος του, βρίσκονται τρία έξοχα «σινγκλ μωλτ»*1: τα «Κρεηγκελλάχη» *2 και «Γκλεν Έλγιν» *3 από το Σπεησάιντ *4 και «Λαγκαβούλιν»*5 από τη νήσο Άισλεη*6.
Η δημοφιλία του «Γουάιτ Χορς» βασίζεται στα υψηλά πρότυπα ποιότητας που καθιερώθηκαν από το δημιουργό του, Πήτερ Μακί *7.
Του έδωσε το όνομα «Ουάιτ Χορς» (λευκός ίππος), που είχε το ομώνυμο ιστορικό χάνι του Εδιμβούργου που βρισκόταν στη γη της οικογένειας Μακί.
Από την εμφάνιση του στην αγορά, έως σήμερα, το «Γουάιτ Χορς» έχει γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή ουίσκυ στον κόσμο. Το απολαμβάνουν σε πάνω από 100 χώρες και έχει κερδίσει πλήθος βραβείων αριστείας.



Σημειώσεις:

1) Single malt whisky: http://en.wikipedia.org/wiki/Single_malt_Scotch
2) Craigellachie Single Malt Scotch Whisky: http://www.scotchwhisky.net/malt/craigellachie.htm
3) Glen Elgin Single Malt Scotch Whisky: http://en.wikipedia.org/wiki/Glen_Elgin
4) Speyside (Strathspey): περιοχή της Σκωτίας παρά τω ποταμώ Σπέη (Spey), φημισμένη για τα αποστακτήρια ουίσκυ και τα εκεί παραγόμενα προϊόντα - http://en.wikipedia.org/wiki/Strathspey,_Scotland
5) Lagavulin Single Malt Scotch Whisky: http://en.wikipedia.org/wiki/Lagavulin_Single_Malt
6) Islay: νήσος της Σκωτίας, άλλως γνωστή ως η βασίλισσα των Εβριδών - http://en.wikipedia.org/wiki/Islay
7) Sir Peter Mackie: http://www.whisky.com/brands/white_horse_brand.html

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (173)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Ικεότητα, η: το αίσθημα που έχει κανείς όταν μπαίνει σ’ ένα σπίτι και νοιώθει πολύ σαν όλα να είναι κάπως γνωστά, νοιώθει πολύ… «ικέα» (βλ. και λήμμα «Κατικέα»).

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Φιάλες


Λόγω του επαγγέλματος που ασκώ, συνεχεία των σπουδών μου (σπούδασα και υποδύομαι –για βιοποριστικούς λόγους-, τον μηχανικό βιομηχανικών αυτοματισμών), επισκέπτομαι συχνά εργοστασιακές μονάδες βιομηχανικής παραγωγής διαφόρων προϊόντων.
Μεταξύ άλλων, έχω επισκεφθεί υαλουργίες. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς το πυρακτωμένο, ρευστό γυαλί που χύνεται στα καλούπια των μπουκαλιών, που αμέσως ανοίγονται και για μερικά κλάσματα δευτερολέπτου η ύλη του γυαλιού ιριδίζει με υπέροχα χρώματα, σε απίθανα σχήματα, πριν κρυώσει και στερεοποιηθεί τελείως. Στη συνέχεια τα μπουκάλια τακτοποιούνται και συσκευάζονται. Πολλά μπουκάλια. Εκατοντάδες, χιλιάδες, αμέτρητα μπουκάλια.
Επίσης, μεταξύ άλλων, έχω επισκεφθεί ζυθοποιΐες, οινοποιΐες, ποτοποιΐες διάφορες. Εκεί, τα μπουκάλια –που λέγαμε- γεμίζονται με τα διάφορα ποτά. Μετά σφραγίζονται, ετικεττάρονται, τακτοποιούνται και συσκευάζονται. Πολλά μπουκάλια. Εκατοντάδες, χιλιάδες, αμέτρητα μπουκάλια.
Ε, το λοιπόν κι εγώ, από μια αίσθηση …χρέους να το πούμε; …αρμονίας να το πούμε; …ισορροπίας;, τέλος πάντων για να κλείσει ο κύκλος βρε αδερφέ και να ξεκινήσει απ’ την αρχή, ε! φροντίζω να αδειάζω τα μπουκάλια. Πολλά μπουκάλια. Εκατοντάδες, χιλιάδες, αμέτρητα μπουκάλια.
Χα! χα! χα!

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Χο Τσι Μινχάουζεν


Χο Τσι Μινχάουζεν (από το σχετικό λήμμα, στη Βιετναμπαίδεια): ο διακεκριμένος πολιτικός ηγέτης Χο Τσι Μινχ, είχε μία ιδιότητα η οποία δεν είναι καθόλου γνωστή καθ’ ότι έχει σκοπίμως κι επιμελώς αποσιωπηθεί – ήταν μεγάλος ψεύτης! Μάλιστα! Μυθομανής, τερατολόγος, παραμυθάς από τους λίγους. Ο ίδιος θεωρούσε την πτυχή αυτή της προσωπικότητας του, δώρο θεού και σπουδαίο ταλέντο, το οποίο μάλιστα με συνέπεια μα και ενθουσιασμό ασκούσε στην πράξη, φλομώνοντας στο ψέμμα συγγενείς, γνωστούς, φίλους, συναδέλφους, πολιτικούς συνεργάτες και αντιπάλους, τόσο στο Βιετνάμ, την πατρίδα του, όσο και διεθνώς! Μελέτησε με πάθος τη ζωή και το έργο των, ανά τον κόσμο και τους αιώνες, ομοτέχνων του, π.χ. του Λουκιανού, του Αισώπου, του Χότζα Νασρεντίν, του Πινόκιο και βέβαια του διάσημου βαρώνου, προς τιμήν του οποίου τροποποίησε το ψευδώνυμο του (το πραγματικό του όνομα ήταν Νκιεν Σιν Κουνγκ) σε Χο Τσι Μινχ –άουζεν, απαιτώντας από όλους να τον αποκαλούν με αυτό. Όλα αυτά βέβαια, η «επίσημη» ιστορία, κατασκευασμένη (και όχι καταγεγραμμένη) από αρτηριοσκληρωτικούς ακαδημαϊκούς, τα εξωραΐζει ή ακόμα και τα εξαφανίζει. Δες π.χ.:
http://en.wikipedia.org/wiki/Ho_Chi_Minh

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Φεγγαράκι μου λαμπρό (η παράφραση του λυκάνθρωπου)

Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε μου να περπατώ
να πηγαίνω στο σχολειό
έξω απ’ το παράθυρο

να ακούω τη δασκάλα στα παιδιά
να τους λέει τα γράμματα
γράμματα σπουδάματα
του θεού τα πράματα

το φριχτό μου ουρλιαχτό
τους παγώνει το μυαλό
σπάω το παράθυρο
και μέσα χιμώ

Μια λιγνή κοπελλίτσα, με κοτσίδα και γυαλιά τόσο τρομαγμένη μα που πασχίζει να κρατηθεί ψύχραιμη και σοβαρή, πρώτη της δουλειά πρέπει να είναι, μόλις έχει βγει απ’ τη σχολή. Σκούζουν τα παιδάκια πανικόβλητα, σφίγγουνται τό ‘να πάνω στ’ άλλο και μαζεύουνται πίσω της όπως τα κλωσσόπουλα πίσω από την κλώσσα, στριμώχνουνται όλοι στη γωνία της αίθουσας και η δασκαλίτσα στέκει μπροστά και με κοιτάει με πείσμα (θράσος που τό’ χει μα την αλήθεια!) κι απλώνει μπροστά τα χέρια της, λες για να με απωθήσει. Μια απότομη, ανάστροφη κίνηση του χεριού – ποδιού μου, τα χεράκια κόβουνται (σπάνε τα κόκκαλα σαν ξυλαράκια) αποχωρίζονται από το σώμα και πέφτουν το ένα στο πάτωμα της αίθουσας και τα’ άλλο πάνω σ’ ένα θρανίο. Ταυτόχρονα, ένα από τα τεράστια, γαμψά, σκληρά σα σίδερο και κοφτερά σα νυστέρι νύχια μου, της κόβει την καρωτίδα αρτηρία. Το αίμα τινάζεται ζεστό, σαν πίδακας ξεχύνεται, ανοίγω το στόμα μου, το δέχομαι μέσα με απόλαυση, το πίνω αχόρταγα. Το φως σβήνει απ’ τα μάτια της, το σφάγιο σωριάζεται κάτω. Τα παιδάκια τώρα έχουν σωπάσει, κάποια με κοιτούν με απόγνωση, τα πιο πολλά έχουν κλείσει τα μάτια. Πόση σάρκα! Φρέσκια, νεανική, παιδική, αγορίστικη, κοριτσίστικη, πόσα μικρά στηθάκια, πόσες κοιλίτσες, πόσα μπουτάκια, μικρά πνευμόνια και νεφρά, πόσες καρδούλες, πόσα αμελέτητα και πόσα παϊδάκια, γλωσσίτσες και ματάκια και μυαλά…. Πανδαισία!
Μια ώρα περίπου μετά, λουσμένος στο αίμα, πηδώ πάλι απ’ το παράθυρο έξω. Δεν έχει ακόμα φανεί φως. Το φεγγάρι στέκει περήφανο στον ουρανό. Το κοιτώ και πάλι του μιλώ:

Φεγγαράκι μου λαμπρό
υψώνω τη μουσούδα μου και σε χαιρετώ
Α! μα την αλήθεια
αυτό ήταν μακελειό!

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (172)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Σουηινδία, η: εσχάτως αυτοανακηρυχθέν ανεξάρτητο κρατίδιο (φανταστικό), στα βάθη της Ασίας ηπείρου, ενδεχομένως και μικρό νησί. Την πρωτοβουλία είχαν οι γηγενείς ιθαγενείς, μετά από παρότρυνση των μελών της εκεί παροικίας βορρειοευρωπαίων, που έχουν από καιρού πολλού εκεί εγκατασταθεί, βρίσκοντας τον επί γης Παράδεισο. Η ονομασία είναι (προφανώς), συμβολική και τιμητική όπως άλλωστε και ο τίτλος της «υπουργού εξωτερικών και πρέσβειρας καλής θελήσεως της Σουηινδίας», για την Κυρία ιδρυτή της παροικίας, που πρώτη ήρθε εδώ και έφερε και τους υπολοίπους. Εκείνη, αποδεχόμενη την τιμή και τα καθήκοντα, παρέλλαξε – εις αναγνώριση – το όνομα της και λέγεται πια «Ίντιγκμαρ Μπεργκμανγκάντι».

Ευχαριστώ Σωτήρη για την αρχική λέξη που γέννησε το λήμμα