Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2020

Ένας άνθρωπος απλός

 

Τραγούδι ("Ordinary Man")  του Βρεττανού τραγουδοποιού Peter Hames που έγινε γνωστό από τον Ιρλανδό Christy Moore, μπορεί κανείς να το παρακολουθήσει εδώ, οι στίχοι εδώ, ελεύθερη μετάφραση Χ.Δ.Τ


Είμαι ένας άνθρωπος απλός, μήτε σπουδαίος ή δυνατός

Με τη δουλειά απέκτησα όσα έχω

Ποτέ δε ζήτησα πολλά, και με τα λίγα ήμουν καλά

Για το σπίτι μου και τη φαμελιά

 

Λεν είναι δύσκολοι καιροί και μού 'δωσαν μια επιστολή

Που ο τομέας λέει είναι σε κρίση

Μετά τη βάρδια σήμερα η σειρήνα, στερνή φορά θα ηχήσει

Την πύλη θα σφραγίσουνε τ΄αφεντικά

Και μια εταιρία το εργοστάσιο θα διαλύσει

 

Ποτέ δεν είχα μια απουσία, ούτε και πήγα σ' απεργία

Είκοσι χρόνια έδιν' ό,τι μπορούσα

Στο λογιστήριο τώρα κλείνει η ιστορία

Καλοί καιροί - κακοί καιροί, με πίστη τους υπηρετούσα

Ο ιδιοκτήτης μας λέει μεγάλη έχει λύπη

Μα ο διοικητής δεν του αφήνει περιθώρια

Το πούρο όμως ποτέ του δεν του λείπει

Και πάει τους δικούς του στα καλύτερα εστιατόρια

 

Μου φαίνεται ειρωνία σκληρή

Πιο πλούσιος να γίνει δε μπορεί

Μου δώσαν είπαν νόμιμο ό,τι ανήκει

μα σώθηκαν, δεν έχω πια για νοίκι

Άλλοι νόμοι αν είσαι πλούσιος ή φτωχός

Βάζω την περηφάνια πέρα

Δουλειά γυρεύω κάθε μέρα

Σκορπάν τα λόγια στον αέρα

η απάντηση ίδια πάντα: "Όχι, δυστυχώς"

Ταπεινωμένος, άνεργος, φτωχός

 

Είμαι ένας άνθρωπος απλός, μήτε σπουδαίος ή δυνατός

Με τη δουλειά απέκτησα όσα έχω

Ποτέ δε ζήτησα πολλά, και με τα λίγα ήμουν καλά

Για το σπίτι μου και τη φαμελιά

 

Και έτσι μια ζωή φτωχός, είμαι ένας άνθρωπος απλός

Χιλιάδες σαν και μένα είν' στην ουρά

Βλέπω η καλή μου προσπαθεί

για νά 'βγει πέρα η ζωή

Κι ένα Θεός ξέρει τί θα γίνουν τα παιδιά

Μας πέταξαν σαν τα σκουπίδια

Χαμένη μια ολόκληρη γενιά

Όσο αναπνέω δεν τους συγχωρώ

Μου πήραν περηφάνια και τιμή

μου κλέψαν όσο ζούσα τη ζωή

Μου κλέψαν τη ζωή

όσο ζούσα, μου κλέψαν τη ζωή


Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020

Το ήσυχο σημείο


Στο κέντρον της πόλεως εντελώς

λίγα μόλις τετράγωνα μακριά

απ' τις μεγάλες λεωφόρους

κι όμως, είναι τόσο ήσυχα εδώ

απόμακρα μόνο ακουγεται ο Ορυμαγδός

και τόση ηρεμία που έχει

λες κι είναι το σημείο απροσπέλαστο

για τη Φρενίτιδα και τον Παροξυσμό

γύρω τα σπίτια χαμηλά

κι απέναντι ένα μεγάλο οικόπεδο

άκτιστο παραδόξως και καταπράσινο

έχει πικροδάφνες και κισσούς

νερατζιές, ελιές, συκιές και ευκαλύπτους

στη μέση ένα καλύβι, νά ΄ν΄ άραγε ακατοίκητο;

αλλ' από δίπλα... μα βλέπω καλά; ένα κοτέτσι!

το κατάστημα ταπεινό και νοικοκυρεμένο

σκιερή η αυλή

κάτω απ' τις φυλλωμένες τις μουριές

λιγοστοί οι πελάτες

μιλούν χαμηλόφωνα ή καθόλου

ροφούν τον καφέ τους

πίνουν το ούζο τους, τη μπύρα

α, θα μπορούσα ώρες να κάτσω

σ' αυτήν της Τρέλλας μια χαραμάδα

- Χαίρετε,...

- τί θα πάρετε;

- Παρακαλώ,...

- μια παγωμένη λεμονάδα.


Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2020

Τώρα είν' αργά

 

"Τώρα, έχω χρόνο"...

επαναλαμβανόμενη συνέχεια η φράση

όμως σαν ψίθυρος

από κάπου βαθιά

παρά το τόσο ήσυχο

γύρω το μέρος

μόλις που ακούγεται

η φωνή του πολυάσχολου

που όλο δήλωνε τ' αντίθετο

ενόσω ζούσε.


Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020

Το μπλουζ του ηδονοβλεψία


Πιάσαν έναν ματάκια

εκεί στα Λιμανάκια

που είχε για χαΐρι

να κάνει μπανιστήρι

δεν έφτεξε σε κάτι

μόνο πού 'κανε μάτι

με τα γυαλιά ηλίου

και μάσκα της θαλάσσης

είσ' εξασφαλισμένος

θέαμα δε θα χάσεις

κ' είναι τόσες πολλές

που λούονται γυμνές

πόσα κορμιά να δεις

ν' ανάψεις, να χαρείς

μικρές μα και μεγάλες

γαζέλες και δαμάλες

α! των ματιών το χρώμα

είν' το γυναίκειο σώμα

τα στήθη, οι λαγόνες

τα πόδια, οι βουβώνες

η ποικιλία σχημάτων

τα διάφορα μεγέθη

σου προκαλείται ζάλη

έξαρση, λάγνη μέθη

το πήγαινε φιρί

μα η έξη σθεναρή

τη δόση του πριν πάρει

τον πήρανε χαμπάρι

κ' ήταν εξαγριωμένοι

γυμνοί μα και ντυμένοι

βρήκε την ειμαρμένη

εκεί, στη Βουλιαγμένη

από πολίτες σοβαρούς

για προσβολή αιδούς

και φέρσιμο κολάσιμο

περμένει τη δικάσιμο

να λοιπόν που ισχύει  και

στην πλαζ των γυμνιστών

φυγείν το πεπρωμένον

εστίν αδύνατον.


Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2020

Δε βρίσκω την εξήγηση

 

                                                        βλ. και εδώ


Το λόγο, την αιτία διόλου ούτε που δύναμαι κάπως να εννοήσω

τούτοι οι άνθρωποι οι απλοί, οι λαϊκοί, οι αγρότες

μα λες με τα καλά τους να πιστεύουν πως μπορούν έτσι να αιχμαλωτίσουν

το πιο τρανό απ' τα πλάσματα πού 'φτιαξε ο Θεός...

... λάθος δικό μου, αφού υπήρχε Πριν απ' το Θεό

 

Μπα, μάλλον τον ασίγαστο το φόβο τους και το τεράστιο δέος

ελπίζουν ίσως πως μπορεί να μετριάσουν λίγο και γι αυτό κρεμούν

εκείνα τα  γελοία δοχεία με χρωματιστό υγρό σε κάθε δέντρο στα λιοχώραφα

κι απού τα λεν δρακοπαγίδες.


Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2020

Δε βρίσκω τη συνάφεια


                            βλ. και εδώ

Τη σύνθετη δε δύναμαι
ονομασία αυτή να εννοήσω
ούτε και βρίσκω τη συνάφεια
στο σχήμα, ας πούμε, αυτών των αντικείμενων
με τα γνωστά αρχιτεκτονήματα της Άπω Ανατολής

Μιλώ για κείνα τα δοχεία
που κρέμουνται από τα κλαδιά απάνω στις ελιές
κι είναι γιομάτα ένα χρωματιστό υγρό
κι απού τα λεν δακοπαγόδες.

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2020

Επιστροφή στα Εξάρχεια, 6/9/'020


Μελαγχολία, ακόμα και θλίψη τον διακατέχει
καθώς, τέλος της πρώτης βδομάδας του Σεπτέμβρη
στην τσιμέντινη, γκρίζα Αθήνα επιστρέφει
τέρμα η άδεια, οι διακοπές, τέλος το καλοκαίρι
κι απ' αύριο πάλι η άχαρη, η καθημερνή μαβρίλα
μα ξαφνικά... λίγα τετράγωνα πριν φτάσει στο σπίτι
έτσι όπως από δίπλα περνά
στην ανηφόρα οδηγώντας ακούει...
χα! ένα ακόμα σημάδι που τα δυσάρεστα αισθήματα εντείνει
ή λες μήπως να είναι μία υπόμνηση γελαστή
πως η ευλογημένη εποχή δεν τελείωσε ακόμα;
αυτά συλλογίζεται ακούγοντας
τα τζιτζίκια του Στρέφη.

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2020

31/8/'020



Τελευταία, υποτίθεται, σήμερα
μέρα του φετινού καλοκαιριού
μόνο που δεν τελειώνει τόσο γρήγορα το καλοκαίρι
στη χώρα τούτη που ζούμε κ' ειδικά
στον τόπο αυτόν βαστά
κοντά δύο ακόμα μήνες
και πολύ έχουμε μπροστά μας καιρό
που καθένα που σκεπάζει τις πλαγιές
θα πρασινίσει πάλι το φρύγανο

Αυτά συλλογίζομαι εδώ
στον ορεινό οπού 'χω προσωρινά σταθμεύσει το δρόμο
κ' αγναντεύω κάτω την απέραντη θάλασσα
με τα νησιά που πάνω της πλέουν
είναι τόσο μεγάλη και τόσο πολύ το νερό
που εκμηδενίζει θαρρείς την απόσταση
και μυρίζω το ιώδιο μα όχι...
η αίσθηση μου με γελά
αυτό που τα ρουθούνια μου γεμίζει
είναι το άφονο γύρω κι απ' τον ήλιο καυτό
θυμαρορίγανο.


Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2020

(ένα ακόμα) Εγκώμιον ωρίμων γυναικών*



Πώς δε σε είχα
προσέξει τόσα χρόνια
που παραθέριζα σε τούτο το μικρό
παραλιακό χωριό
εσύ γεννήθηκες, μεγάλωσες εδώ
μου τά 'χες πει ένα βράδυ
που πιάσαμε κουβέντα
και τώρα πέρναγες τα καλοκαίρια με το σύζυγο
στο ανακαινισμένο το σπίτι πατρικό
δίπλα από την ταβέρνα
κι εγώ που παινευόμουνα
το μάτι μου πως κόβει αλλά μπα
ίσως να ήταν τ' άσπρα τα μαλλιά
ή μπορεί το βαρύ κι άγαρμπο κάπως βάδισμα
ή μήπως του προσώπου, του στέρνου, των χεριών
οι κάμποσες ρυτίδες και πανάδες
αλλ' απόψε;... αποκάλυψη!
έτσι όπως πέρναγες το δρόμο
φωτισμένη απ' την κολώνα
μ' ένα λεπτότατο, εφαρμοστό, κίτρινο φόρεμα
μα... ήτανε σχεδόν σα νυχτικό
και πώς έκανε αντίθεση όπως φαίνονταν
απ' τα ψιλά ραντάκια ολόμαυρο το δέρμα
πολλά τα μπάνια, συνταξιούχος βλέπεις
κοίταα έντονα, μ'ασφάλεια ελπίζω
από το μακρινό, δίπλα στη θάλασσα τραπέζι
την κάθε λεπτομέρεια και πάλι απορούσα
πώς δε σε πρόσεξα όπως σ' άξιζε πιο πρώτα;
ιδιαίτερα αναρωτιόμουνα χαζεύοντας
τους στιβαρούς, ογκώδεις, σφριγηλούς γλουτούς
και από μέσα που ολοκάθαρα διακρίνονταν σφιχτή
τη μαύρη σου κυλότα.

*Σημ. "Εγκώμιον ωρίμων γυναικών" (In praise of older women), βιβλίο του Ούγγρου συγγραφέα Στήβεν Βισίνσεϊ, εκδόσεις Αλεξάνδρεια,  Αθήνα 2003

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2020

Η υπερίσχυσις του φωτός



Οι άνθρωποι oίτινες τυγχάνουν βιβλιόφιλοι
εις τα τάξεις των οποίων θεωρώ
- πιστεύω με ασφάλεια - πως μπορώ
να συγκαταλέγω τον εαυτόν μου
αν εκεί που περπατούν στης πόλεως τους δρόμους
βρούν έξαφνα μπροστά τους
π.χ. κοντά στην είσοδο μιας πολυκατοικίας
σε κάποιο σταυροδρόμι
στον κάδο των απορριμάτων δίπλα ή της ανακύκλωσης
τίποτα βαλίτσες, τίποτα σακούλες ή κασόνια
γιομάτα με βιβλία, περιοδικά ή έγγραφα
αλλά μπορεί ακόμα και επί της ασφάλτου
ή του πεζοδρομίου, σε σωρούς ή σκόρπια πεταμένα
δίχως καθόλου να διστάσουν
παρά ίσως μ' ένα στιγμιαίο γύρω κοίταγμα
μήπως τους παίρνει κάποιο μάτι
χωρίς όμως στην ουσία να τους νοιάζει
σκύβουνε εκεί κι αρχίζουν
να σκαλίζουν, να κοιτάνε, να φυλλομετρούν
χαμένοι πρόσκαιρα σ' αυτήν
την αναπάντεχη απασχόληση
καθώς ούτε πλέον νοιάζονται άμα
τους κοιτούν οι διερχόμενοι και μήτε
αν θ' αργήσουν ξέρω γώ στα ραντεβού τους
πάντα σχεδόν κάτι θα βρουν να ξεδιαλέξουν
και τους συνήθως κάπως ταλαιπωρημένους τόμους
θα χώσουν μες στην τσάντα τους
μες στο σακίδιο, ή θα τους πάρουν παραμάσχαλα
και την πορεία τους θα συνεχίσουνε προς τον προορισμό τους
για νά 'ρθει λίγο πιο μετά
ένας ακόμα όμοιος τους
να κάμει την ίδιαν τη δουλειά
που ίσως μάλιστα και να περίμενε διακριτικά
μα αδημονώντας στη γωνία
ο πρώτος να τελειώσει
κι έτσι μέχρι το τέλος της ημέρας
θά 'χει η ποσότητα σημαντικά ελαττωθεί
έως που τα αζήτητα
οι εργαζόμενοι του Δήμου, το βράδυ να μαζέψουν

Αυτό, ως το είπαμε, κάνω κι εγώ
και ύστερα στο σπίτι πιάνω και
στην πρώτη εσωτερική σελίδα να σταμπάρω
την Ex Libris τη σφραγίδα μου
που είν' απλή κι απαρτιζόμενη
από ένα μαύρο πλαίσιο ορθογώνιο
και μέσα εγεγραμμένα
το πλήρες μου το ονοματεπώνυμο
και μία ημερομηνία ρυθμιζόμενη
όπου και βάζω την εκάστοτε της αγοράς
ή μ' άλλον τρόπο κτήσης
κι αν χρειαστεί καμμιά φορά
μπορεί να συμπληρώσω με το χέρι από κάτω
και με - για ομοιομορφία - μαύρο επίσης στυλογράφο
ποιός το βιβλίο ας πούμε μου εδώρισε
ή κάποιο άλλο σχόλιο
που στην περίπτωση αυτή είναι η φράση:
"βρεθέν στα απορρίματα"
μετά, τους τόμους στη βιβλιοθήκη τους τοποθετώ
και περιμένουνε εκεί επιλογή για διάβασμα
σε κάποιες μέρες ή βδομάδες
σε μήνες, χρόνια ή και ποτέ, ποιός ξέρει;
ανάλογα τα κέφια μου και τις κατά καιρούς
τις άνευ ουδενός προγράμματος
τις παρορμητικές μου διαθέσεις

Συχνά συμβαίνει όταν διαβάζω
ένα από ούτως τα αποκτηθέντα τα βιβλία
ιδίως όταν πρόκειται για συλλογές ποιητικές
να έχω σκεφθεί επανειλημμένα
κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης
πως όταν την ολοκληρώσω
θε να προσθέσω κάτω απ' τη σφραγίδα
και το αναφερθέν ήδη το σχόλιο "βρεθέν στα απορίμματα"
τη φράση "όπου και έπρεπε να μείνει"
δεν το έχω κάνει ωστόσο
όχι ιδίως διότι ο λόγος είναι ότι θεωρώ
- πιστεύω με ασφάλεια - πως μπορώ
να συγκαταλέγω εαυτόν
αναμετάξυ των καλόπιστων και καλοπροαιρέτων
σε ίσως βαθμό αφέλειας πολλές φορές ανθρώπων
αλλά επειδή έχω διαπιστώσει
πως ότι σε κάθε συλλογή ποιητική
όσο κακή ή μέτρια κι αν είναι
πάντα υπάρχουνε δυο τρία καλά ποιήματα
που με τη λάμψη και το φως τους κυριαρχούν
υπερνικώντας τη σκιά των υπολοίπων.