Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Άλλη μια πρώτη σημείωση σε άλλο ένα καινούριο Moleskine


Καινούριο τεφτέρι
καινούριο σημειωματάριο
σημείωνε, γράφε
σελίδες γέμιζε σαν δεν
υπάρχει αύριο.


21/8/'013

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Στο κέντρο


Η Ακαδημίας, η Αλεξάνδρας, η Πατησίων
είναι οι κύριοι ποταμοί
και το τρανό το όρος του Λυκαβηττού
οι απέραντοι λειμώνες, οι δασικές εκτάσεις
του πεδίου του Άρεως
αυτά είναι τα βασικά
μαζί με τους παραποτάμους τους μικρότερους
την Ασκληπιού, τη Σόλωνος, την Ιπποκράτους
τα φυσικά ορόσημα
που περικλείουν και οριοθετούν
αυτόν τον σφύζοντα, τον ολοζώντανο πυρήνα
παλλόμενος που μέρα νύχτα αντηχεί
γελιά, τραγούδια, φωνές κι αντάρα
και ποίηση και μουσική και ιδέες πρωτοπόρες
μαζί βέβαια - αναμενόμενο είναι αυτό
συνήθειες αυτοκαταστροφικές και ώρες ώρες θάνατο
φωτιά και κάρβουνο και μάχη
μα πάλι μια γοητεία ακαταμάχητη
το μέρος τούτο δω ασκεί
σε διάφορους περαστικούς και παρεπιδημούντες
καθώς και σε μια ομάδα αμεταννόητων
ισόβιων μελών της παρδαλής αυτής φυλής
μεταξύ των οποίων έχω τη χαρά
την αφεντιά μου να συγκαταλέγω
εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα εδώ
και ούτε έφυγα ποτέ εξόν ολίγους μήνες
όταν υπηρετούσα στο στρατό
κι ακόμα εδώ μένω, στο κέντρο
στο κέντρο του Σύμπαντος
στο κέντρο της Ελλάδας, στο...
-Μουσείο, Εξάρχεια, Νεάπολη-
στο Κέντρο της Αθήνας.

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Martinique


Τόσα ταξίδια κι όμως ήτανε γραφτό
(πικρή μου προίκα!)
εκεί να πέσω, να λυγίσω πια
γονατιστός στην αμμουδιά
στην ακροποταμιά, στη Μαρτινίκα

Πού βρέθηκε, πού βρέθηκε
να γλύφει το γιαλό
κείνος ο ξύλινος σταυρός;

Πώς μπόρεσα, πώς πρόλαβα, πώς τόλμησα
να βρεθώ πάνω ξαπλωμένος;

Μαρία παρθένα, Δέσποινα γλυκιά και μάνα του Χριστού
άγιοι Πατέρες, Μάρτυρες και αναρίθμητοι άνθρωποι πιστοί
πείτε μου αν έχει ποτέ παρουσιαστεί
τόσον ανάξιος Εσταυρωμένος;

Πήρε το ρεύμα του ποταμού
παράδοξο το σκάφος
τρίζαν οι αρμοί, αγκομαχούσε το ξύλινο σκαρί
από το άχριστο φορτίο και το άχθος

Κι εγώ κοιτούσα στην ακτή
τα τροπικά τα δάση, αποτρόπαια
χωρίς μαζί ούτε ένα από κείνα
που συνηθίζεται βαστούν
στην τελική την ατραπό, τα τρόπαια

Μα πάλι... πώς αλλιώς;
που τόσα χρόνια μέσα μου
στα αισθήματα των ανθρώπων τα καλά 
στην πίστη, στην αγάπη, στην ελπίδα
είχα σηκώσει φράκτη

Τουλάχιστον ας πλεύσω ήσυχα
έως τον καταρράκτη.


16/8/'004, Μαυρομιχάλη 91, Εξάρχεια-Αθήνα


Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Η σταγόνα


Μετά από μία περίοδο μακράς αποχής
που πολλούς διήρκεσε μήνες
από μια δηλαδή "φάση οφφ"
καθώς να λέν συνηθούν
από ουσίες εξαρτημένοι οι χρήστες
βρέθηκα εν μέσω των εορτών
(πόσο μισώ τα Χριστούγεννα, πόσο!)
στο σπίτι Πρωτοχρονιά συγγενίδος μου
που συνηθίζει κάθε χρόνο την ημέρα αυτή
να παραθέτει τραπέζι... και πήγαμε
ο διακοσμημένος ο χώρος λοιπόν
το δέντρο και τ' άλλα στολίδια
ζεστασιά στην ατμόσφαιρα, απαλή μουσική
το φως των κεριών ένα γύρω αναμμένα
μυρωδιές φαγητών σχεδόν έτοιμων
από την σε πυρετώδεις ετοιμασίες κουζίνα
μα πιο πολύ χαμόγελα τα θερμά
οι αγκαλιές, το καλωσόρισμα, αγάπη
συγγενικών και φιλικών των προσώπων
(μα αυτά βρε ηλίθιε ειν' τα Χριστούγεννα)
πολύ θετικά με προδιάθεσαν και
πρόθυμα ζήτησα κάτι αν μπορώ να βοηθήσω
τα μπουκάλια κρασί με το κόκκινο
μου ζήτησαν αν μπορούσα ν' ανοίξω
προσεκτικά στο τραπέζι εκάθισα
και βύθισα το τιρμπουσόν στη φιάλη
τράβηξα και βγήκε ο φελλός μ' ένα φλοπ!
μια σταγόνα που πάνω του κρέμονταν
έσπευσα να μαζέψω πριν πέσει
στο τραπεζομάντηλο λευκό που αστράφτει
και πριν καταλάβω τί έκανα
στο στόμα την έφερα για να την γλείψω
Ααα! τί αισθήσεων έκρηξις!, στη μύτη το άρωμα
στη γλώσσα, στον ουρανίσκο η γεύση
το ευχάριστο στο λάρυγγα κάψιμο
η ζεστασιά στο στομάχι
και πώς είναι δυνατόν με τέτοια ποσότητα
στο σώμα το μούδειασμα, στο κεφάλι η ζάλη
και σαν κόπασε η έκρηξη με τρόμο κατάλαβα
πως μόλις είχα σπάσει των μηνών τη σκληρή διακοπή μου
και σαν αντίδραση μού 'ρθε το μόνο να
μια ακόμα σταγόνα που εντόπισα κι αυτήν να την πάρω
κι ύστερα βουβός και σα μάρμαρο έμεινα
δύσθυμος, κατηφής, βαρύς, λυπημένος
το κατάλαβαν κάποιοι και ρωτούσαν επίμονα
τί, ξαφνικά τί συμβαίνει;
τίποτα, διαβεβαίωσα, τίποτα
και το τραπέζι ξεκίνησε
τα πρώτα εδέσματα απόθεσαν πάνω
και γίνηκε ευχετήρια η πρόποση
τα ποτήρια στα χέρια υψωμένα
με το κόκκινο, το κόκκινο κρασί
εκτός εκείνα των παιδιών που είχανε νεράκι
και το δικό μου που ήτανε ζεστή
(αχ! τό 'χαμε ξεχάσει συ πως δεν....)
γεμάτο κόκα κόλα.





Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Ο εκλεκτικός γκουρμές και ο πειναλέος σκύλλος


Γευσιγνώστη λες τον άλλον
σαν στις γεύσεις τις πολλές
τις λεπτές τις διαφορές
τις ποικίλες αποχρώσεις
ημπορεί να ξεχωρίσει...
...μάλλον

Φαταούλα λες τον άλλον
όταν τρώει αφειδώς
σαν να έρχεται λιμός
ως κτηνώδης Γαργαντούας
αηδής και απεχθής σ΄ όλο του το...
... περιβάλλον

Στο ετήσιο γκαλά
των Αστέρων Μισελέν
πάλι θε να παραστώ
φέτος που θα λάβει χώρα
στη Σεβίλλη, στη Γρανάδα

Να ξεχάσω δε μπορώ
παιδαρέλι στο χωριό
μια φορά που είχαμε
από τα χαρούπια εξόν
για να φάμε μια βδομάδα.




Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Πού ‘ναι τα χάπια μου;


Τραγούδι (Cant find my pills) του Ελληνοδανού Εξαρχειώτη Συριανού μπλουζίστα Μίκη Παντελούς (μπορεί κανείς να το ακούσει στο σύνδεσμο: http://www.youtube.com/watch?v=pFgDn51TLGg), μετάφραση Χ.Δ.Τ., γράφτηκε τον Ιανουάριο και τον Μάρτιο του 2010, στα Εξάρχεια, στην Αθήνα και πληκτρογραφήθηκε και δημοσιεύθηκε τον Νοέμβριο του 2014, στη Λειψία, στη Γερμανία.

Τη χρονιά δυο χιλιάδες και εξ άρχισα να παίρνω χάπια
Μια λύπη μέσα μου είχα βαθιά που μ΄έκανε κομμάτια
Η μάνα μου είπε «Γιε μου, πρόσεξε καλά
Μ’ αυτά τα χάπια που παίρνεις, προβλήματα θα ‘χεις πολλά»

Πού ‘ναι τα χάπια μου, εεε πού ‘ναι τα χάπια;

Ο Άλμπερτ μου είπε κουνώντας το κεφάλι
«Μίκη, έχεις το μαύρο σου το χάλι»
Του είπα «Ρε Άλμπερτ, ξέρεις τι έχω τραβήξει
Νοιώθω σαν στα καζάνια της Κόλασης να μ΄έχουνε ρίξει»
«Μίκη» μου είπε «το ξέρεις πως δεν είμαι χτεσινός
Και παρά την τρέλλα μου έχω σπουδάσει γιατρός
Πιοτό και χάπια φίλε δεν πάνε μαζί
Λοιπόν ίσως λιγάκι μα όχι όπως το κάνεις εσύ»

Δε μπορώ τα χάπια μου να βρω, πού ΄ναι τα χάπια;

Είναι βλέπεις αυτή η ιδέα πού ‘χει καρφωθεί στο μυαλό μου και χρόνια τώρα με στοιχειώνει…
Ίσως φταίει η συννεφιά τη μέρα που γεννήθηκα, ίσως το σιωπηλό σπίτι που μεγάλωσα
Ίσως ήταν το σχολείο που πήγα, ίσως τα ναρκωτικά, για να μαλακώσει ο πόνος μόνη ελπίδα.
Ίσως γιατί αναγκάστηκα δυο στρατούς να υπηρετήσω κι ίσως γιατί μια δουλειά σωστή δε μπορώ να την κρατήσω.
Κι ίσως γιατί η κάθε Ελένη, Θάλεια, Σοφία, Ειρήνη και Αμαλία και Μαργαρίτα και Έρση και Μαρία (μπελάς και φασαρία), όλες φύγανε,
Ίσως που νοιαζόμουνα απ’ όλους πιο πολύ εγώ, ή
μήπως που βλέπω συνέχεια πορνό ρε φίλε, ξέρω γω;
Ίσως το πανάκριβο αμάξι πού ΄χει ο γείτονας μου, ο άθλιος αυτός
Ίσως που νόμισα θα νικήσω τον κολλητό μου πού ‘τανε πιο δυνατός.
Ίσως να είμαι ελαττωματικός, όλο προβλήματα είχα και έχω διαρκώς.
Μα… και ποιος δεν έχει;
Ίσως γίνομαι κάπως υστερικός,
Ίσως τελικά να ‘μια εντάξει. Χα! Άμα το καλοσκεφτείς… μια χαρά είμαι… γλυκά μου μάτια,
νά ‘βρισκα μόνο κείνα τα χάπια

Δε μπορώ τα χάπια μου να βρω, πού ‘ναι τα χάπια;

Το ποινικό μου μητρώο λευκό, μα δε μπορώ να ησυχάσω
Το Διάβολο βάλανε μέσα μου και τώρα μου λένε ν΄αγιάσω

Δε μπορώ τα χάπια μου να βρω, πού ‘ναι τα χάπια;