Το τσοπανούδι

Απαλά έπαιζεν η φλογέρα
όμως στου δειλινού τη σιγαλιά
σ’ όλη ακουγότανε τη λαγκαδιά
και τις κορφές ως πέρα.
Ένα βραχνό, λυπημένο τραγούδι
φύσαε τ’ αμούστακο το τσοπανούδι.
Ότι αγάπησεν μια βοσκοπούλα
μια λυγερή, μια αρχοντοπούλα.
Αλλά εκείνη εξελογιάστει
μ’ έναν περαστικό, πραματευτή, ομορφονιό
και χάθηκε μαζί του μια μέρα.
Kαι μήτε γυρίζει – κι ας λαλεί η φλογέρα.