Ο Μίκυ Μάο (Τουνγκ Τσε)... λήμμα από τη Σινιπήδεια

Ο Μίκυ Σπηλεηχάμερλεην γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλιφόρνια πολιτεία των Ηνωμένων Αμερικής. Απασχολήθηκε από νεαρή ηλικία στη λεγόμενη βιομηχανία του κινηματογράφου Χόλυ Γουντ με μεγάλη επιτυχία ως συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός και παραγωγός. Μετά τον πόλεμο μεσουρανούσε. Όμως ακριβώς εκεί, στο απόγειο της δόξης του, άρχισε να αποσύρεται από το προσκήνιο, εωσότου εξαφανίσθηκε εντελώς. Όσοι προσπαθούσαν να μάθουν (είτε από ειλικρινές ενδιαφέρον ή δολερή περιέργεια) τί έχει γίνει, ρωτόντας τους οικείους του, έπαιρναν την απάντηση ότι "ο Μίκυ δεν έβρισκε πια, κανένα νόημα σε όλα αυτά". Αργότερα έλεγαν ότι ο Μίκυ άρχισε να πολιτικοποιείται και πως ασπάσθηκε τις αρχές του Σοσιαλισμού, τις οποίες απολύτως επικροτούσε. Και εν συνεχεία αυτές του Κομμουνισμού, με τις οποίες κυριολεκτικά ενθουσιάστηκε και βρήκε σε αυτές μα και στο Κόμμα επίσης, το νόημα που είχε από τη ζωή του χαθεί. Μάλιστα, θεωρώντας πως ο Κομμουνισμός δεν επρόκειτο να έχει ποτέ εφαρμογή στην πατρίδα του, την εγκατέλειψε και κατέφυγε στην... Κίνα!
Εκεί ζήτησε πολιτικό άσυλο, παρέδωσε την κομματική του ταυτότητα και ζήτησε την ένταξή του στο Κ.Κ.Κ. Ταυτοχρόνως παρέδωσε στην διάθεση του ταμείου του Κόμματος την - κάθε άλλο παρά αξιοκαταφρόνητη - περιουσία του. Η εντυπωσιακή αυτή χειρονομία, ο παγκόσμιος αντίκτυπος που θα είχε η αποδοχή του αιτήματος του και γενικώς το όλο ζήτημα σφαιρικώς, εξετάσθηκε με προσοχή από τα αρμόδια μέλη του Κόμματος και μάλιστα ο επικεφαλής Κόμματος και χώρας, ο Μεγάλος Τιμονιέρης, ο Μάο Τσε Τουνγκ ο ίδιος, γνωμοδότησε σχετικά. Θετικά!.
Έτσι, ο Μίκυ έγινε πανευτυχής δεκτός στο Κ.Κ.Κ. και πολίτης της Κίνας. Ταυτόχρονα άλλαξε το όνομα του. Το νέο του όνομα περιείχε το βαφτιστικό του και συνδύαζε το όνομα του γνωστού ήρωα κινουμένων σχεδίων του Ουώλτ Ντίσνευ - και συμβόλου, μεταξύ άλλων, της Αμερικής - (ελαφρώς παραλλαγμένο στο επίθετο με τα μικρά να συμπίπτουν), με το όνομα - τιμής ένεκεν - του ίδιου του Τιμονιέρη (επίσης ελαφρώς παραλλαγμένο). Έτσι το νέο όνομα το ξαναγεννημένου συντρόφου, ήταν Μίκυ Μάο Τουνγκ Τσε. Ωστόσο όλοι τον φώναζαν και έμεινε γνωστός ως Μίκυ Μάο.
Ο Μίκυ ξεκίνησε να δουλεύει άμεσα και άοκνα για τους σκοπούς του Κόμματος, στον τομέα των θεαμάτων (που άλλωστε γνώριζε καλά). Οι επιδόσεις του εξαρχής κρίθηκαν άριστες και κέρδισε τις εντυπώσεις όλων. Όσο για τον ίδιο τον Μάο... το αρχικό ενδιαφέρον που αισθάνθηκε, έγινε γρήγορα θαυμασμός και μετά εμπιστοσύνη και κατέληξε μία ειλικρινής, βαθιά και πολυετής φιλία.
Όταν, μετά τον θάνατο του Μάο, η Κίνα άρχισε σταδιακά να αλλάζει, ο Μίκυ άρχισε να αισθάνεται όπως και πριν μερικές δεκαετίες στην Καλιφόρνια. Χωρίς να διστάσει καθόλου, πιστός στη Μεγάλη Ιδέα, εγκατέλειψε και τη δεύτερη πατρίδα του και βρήκε καταφύγιο στη Βόρεια Κορέα! Εκεί πια, λόγω και της μηδενικής επικοινωνίας που το καθεστώς της χώρας επιβάλει με τον έξω κόσμο, τα ίχνη του χάνονται. Λέγεται ότι σε ένα αρκετά γνωστό (κυκλοφορεί στο Internet) μα κακής ποιότητας βίντεο, τραβηγμένο λαθραία από κινητό τηλέφωνο, απεικονίζεται - υπέργηρος - ο Μίκυ Μάο, να κάνει Τάι Τσι ένα απομεσήμερο, στην πίσω αυλή ενός ταπεινού σπιτιού στην Πιονγκγιάνγκ.

Αντίο καλέ μου άνθρωπε

http://badsadstories.blogspot.com/2007/08/blog-post_26.html

και το σχετικό βίντεο (περιγραφόμενη σκηνή από το 7:00):

http://www.youtube.com/watch?v=mfBjFsc5a88

Ο ύμνος των παλαίμαχων συμφοιτητών

Κι αν έχουν περάσει τα χρόνια
και μας έχουν σκεπάσει τα χιόνια
αν βροντούν (μα πια καλά δεν ακούμε) κανόνια
άσπρα φέρνουν (να μας τυλίξουν) σεντόνια
στο χείλος του τάφου με σακατεμμένα πνευμόνια
στεκόμαστε, φωνάζουμε στ' ανήλεα όρνια:
"Ουστ! κοράκοι, γύπες, κοθώνια!
σμήνος είμαστε εμεις κραταιό
στις παλιές καραβάνες μας τύχει δεν έχουν
λασπωμένα ποτέ μακαρόνια".

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (201)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Μονοιαστήρι, το: το ανθρώπινο πλάσμα (άνδρας, γυναίκα ή παιδί) που διαθέτει το σπάνιο χάρισμα και σπουδαίο προνόμιο να μπορεί να συμφιλιώνει (να μονοιάζει) τσακωμένους συνανθρώπους του. Π.χ. "Ε, ναι λοιπόν! Όσο μπόι της λείπει αυτή η απίστευτη κοπέλλα η Κασσιόπη, τόσα τάλαντα της έχει χαρίσει ο Θεός! Αφού σου λέω κατάφερε την Αυγερινή και τον Ιούλιο να τα ξαναφτιάξουν (που ήταν στο τελικό στάδιο του διαζυγίου με τους δικηγόρους κ.λ.π.), και τώρα είναι πάλι μαζί και καλά, μη σου πω καλύτερα από πριν!", "Βρε το μονοιαστήρι!".

Σημ. ευγενικοί επισκέπτες και αναγώστες του ιστολογίου: Χριστός Ανέστη!

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (200)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Βουκουρέστος: αν τύχει και ξεμείνεις από χρήματα στην πρωτεύουσα της Ρουμανίας, τότε είσαι... βλ. λήμμα.

Σημειώσεις:
1) Είναι αλήθεια ευγενικοί αναγνώστες, ότι μερικά λήμματα είναι κάπως... τραβηγμένα από τα μαλλιά. Μα τί να κάνει και ο καημένος, ερασιτέχνης πλαθολόγος - πλαθολεξικογράφος που τρέχει και δε φτάνει; Άνθρωπος είναι κι αυτός και μερικές φορές υποκύπτει και υποπίπτει και παραδίδεται σε κάποιες... ευκολίες.
2) Με τη βοήθεια του θεού, μεγάλη η χάρη Του - Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, φτάσαμε τα 200 πλαθολογικά λήμματα. Έχουμε πει, αν είμαστε καλά και υπάρχουμε, στα 300 να κάνουμε μια νέα έκδοση του Πλαθολογίου Λέξεων. Για να δούμε...Καλή Ανάσταση!

Όπως ο γέροντας της Αλεξάνδρειας

Το απόγευμα της εικοστής πρώτης ημέρας του μηνός Απριλίου
του σωτηρίου έτους δύο χιλιάδες έντεκα (που μάλιστα έτυχε
Μεγάλη Πέμπτη Πασχαλιάς και επομένη των σαρακοστών
τρίτων γενεθλίων του), υποσχέθηκε στον εαυτό του και
ορκίστηκε (για τριακοσιοστή ίσως φορά) να σταματήσει να πίνει.

Ύστερα σκέφτηκε:
"μα μπορώ να ζήσω δίχως πιοτό;".
Κι ακόμα πιο ύστερα:
"ίσως και νά 'ναι δυνατό.
Κοίτα λίγο γύρω σου.
Μπήκε η άνοιξη.
Η μέρα μεγάλωσε.
Η φύση ανθίζει.
Και τί γλυκειά πού ΄ναι τούτη η ώρα!
Που βάφονται όλα πορτοκαλιά (κι απαλύνονται),
καθώς ο ήλιος δύει".

Χα!
Ομνύει*.


Σημ. "Ομνύει" - τίτλος ποιήματος, δημοσιευμένου το 1915, του Κ. Π. Καβάφη (29 Απριλίου 1863 - 29 Απριλίου 1933)

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (199)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Καθυστερυμένας: άλλη μια λέξις χυδαίας, φαλλοκρατικής αργκώ (βλ. και λήμμα "η εργαζόμουνα" στο "Πλαθολόγιο Λέξεων Χ.Δ.Τ.") - αναφέρεται στη γυναίκα που είχε ερωτική επαφή για πρώτη φορά (και συνεπώς έχασε την παρθενία της) σε μεγάλη ηλικία.
Σημ. Με κάτι τέτοια, αγαπητοί αναγνώστες, τείνω να πιστέψω πως, όντως, όλοι οι άντρες είστε γουρούνια.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (198)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Δενπότης, ο: ο άνθρωπος που δεν πίνει αλκοόλ εκ πεποιθήσεως, π.χ. λόγω θρησκείας (μουσουλμάνος, μορμόνος κ.λ.π.) ή εξ ανάγκης (ασθενής, αλκοολικός σε ανάρρωση κ.λ.π.), είναι ένας... βλ. λήμμα.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (197)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Κομμουνιστός, ο: ο άνδρας φίλος (ή και μέλος) του Κομμουνιστικού Κόμματος που τυγχάνει πολύ θυληπρεπής (γυναικωτός) είναι... βλ. λήμμα.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (196)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Ασυννεφής: περί ουρανού (καθαρός, χωρίς σύννεφα). Π.χ. το γνωστό άσμα:

Ηλιολουσμένη Κυριακή
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντ' ασυννεφιά, ασυν-νε-φιά
Δία και Α-, Δία και Αθηνά μου

Γλυκειά, μητέρα, παρθένα

Δε μπορούσε να πιστέψει
η παρθένος, νεαρή Μαρία
πως αιτία γι αυτό που ένοιωθε
μέσα της να φωλιάζει
ήταν κείνος ο ολάνθιστος ο κρίνος.
Πού να ήξερε η καημένη,
τί την περιμένει;
Θέριευε στη μήτρα ο καρκίνος.

Πρώτη Απριλίου - η γιορτή των ψευτών!

Σήμερα, πρώτη Απριλίου,
μεγάλη γιορτή
ψεύτες του κόσμου ευτυχείτε,
μεγαλομυτούσικο, λιγνό, ξύλινο αγόρι
και σεβαστέ κυρ Βαρώνε
και παππού Λουκιανέ
κι όλοι οι άλλοι Εσείς
(και μαζί σας κι εγώ)
ενωθείτε
"νόημα δεν έχει η αλήθεια -
- όποιος λέει ψέμματα...,
έχει το Θεό βοήθεια!".

Εκατόν είκοσι κιλά κρέας

Πώς άφησες να γίνει έτσι ο δούλος Σου Κύριε;
εκατόν είκοσι κιλά άχρηστο βάρος
δίχως ελπίδα και ούτε θάρρος
κήτος απαίσιο, αποκρουστικό
χωρίς πια νόημα ούτε σκοπό
πάρε πια το ανάξιο ον κοντά Σου
μην προσβάλλει τη χάρη Σου
και ασχημαίνει το όνομα Σου.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (195)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Κώλαση: καλλίγραμμα οπίσθια, τόσον ωραία που σκανδαλίζουν (κολάζουν) και άγιο, μ' άλλα λόγια προκαλούν.... βλ. λήμμα.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (194)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Ανηφοβία, η: ο παράλογος μα και ανεξέλεγκτος τρόμος που παραλύει τον επιβάτη αυτοκινήτου όταν αυτό βρεθεί σε δρόμο με πολύ ανηφορική κλίση. Π.χ. (πραγματικό): Μικρή μου Άννα, νόμιζα ότι θα μετριάσω ή ακόμα και θα εξορκίσω την ανηφοβία σου κάθε φορά που βρισκόμασταν με το αυτοκίνητο σ' αυτήν την πολύ απότομη ανηφόρα στο Λυκαβηττό κι όλο έκανα χαζά αστεία, μέχρι που έφθασα να σου λέω την ιστορία για το αμάξι που τάχα τούμπαρε κι άρχισε να κατρακυλάει προς τα κάτω και τελικά δε μπόρεσε να σταματήσει παρά μόνο χαμηλά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας...... Μάλλον κατάφερα να την εδραιώσω και ίσως να την μεγαλώσω, ε; Από την άλλη........ το γεγονός ότι βρήκες το θάρρος να την διακωμωδήσεις (τη φοβία) κάτι δείχνει κι αυτό, οπότε........ μήπως;......... Σε κάθε περίπτωση:

Σε ευχαριστώ Άννα για τη λέξη

Τζονυτζαμπάπ

(Στίχοι παραδοσιακού ιρλανδικού τραγουδιού με θέμα τις χαρές, μα και τους κινδύνους, της πόσης και του αλκοόλ. Ο πρωτότυπος τίτλος "`Johny Jump Up" είναι - υποτίθεται - η μάρκα δυνατού οινοπνευματώδους.
Οι αγγλόφωνοι στίχοι εδώ: http://www.thebards.net/music/lyrics/Johnny_Jump_Up.shtml
Και μία από τις πιο γνωστές εκτελέσεις, από τον διάσημο Ιρλανδό τραγουδιστή Κρίστυ Μουρ, εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=H0i_TXx7Z-Y
Μετάφραση: Χ.Δ.Τ.)
Για ένα πάθημα μου θα σας πω ιστορία
έγινε στην πόλη του Κορκ (1) κοντά στην παραλία
λαμπρός ήταν ο ήλιος και η μέρα ζεστή
κι έτσι κι εγώ μια μπυρίτσα είχα ορεχτεί

Μπαίνω στην παμπ και ζητάω ένα μπουκάλι
μα ο μπάρμαν λέει "τέλος, δεν έχουμε άλλη!
έχω τζιν, έχω ουίσκυ καλό απ' το βαρέλι
κι έχω κι ένα μηλόκρασο, γλυκό σαν το μέλι"

Ποτέ πια, ποτέ πια, ποτέ πια ξανά
ας φτάσω εκατό μα κι εκατόν εννιά
σωριάστηκα κάτω στο πάτωμα - γκαπ!
μόλις ήπια μια κούπα Τζονυτζαμπάπ

Και σαν πίνω την τρίτη βγαίνω στην αυλή
βλέπω τον Μπρόντυ, τον μπάτσο, με σκούρα στολή
"Έλα 'δω νεαρέ", μού 'πε, "εγώ είμ' ο νόμος!"
έφαγε τέτοια μπουνιά που μου πόνεσε ο ώμος

Με τα μούτρα στη λάσπη έπεσε - φλαπ!
δεν τον βάρεσα εγώ - ήταν ο Τζονυτζαμπάπ
Έφυγα, πήγα πάλι στην παραλία
ένας σακάτης περπάταγε με δυσκολία

"Βόηθα παλλικάρι μου, έναν ανάπηρο γέρο,
στο μπαρ Κέλτικος Κόμπος πάω, ξέρεις;" - "Το ξέρω"
κατεβάζει μια κούπα κι όλοι τόνε κοιτάν
να πετάει τη μαγκούρα και να χορεύει καν καν

Ανηφορίζω το δρόμο να βρω έναν φίλο καλόν
σε ίδρυμα ήτανε κλεισμένος τρελλών
τον άμοιρο, τον είχαν - την αλήθεια θα πω
σε σιδερένιο κλουβί από παντού σφαλιστό

Κι ο φρουρός κοροϊδεύοντας λέει "Πες, αν μπορείς:
την παχιά φακή έφαγε ο παπάς ο παχύς"
"Ω φίλε πες τους: δεν είμαι, δεν είμαι τρελλός
μια γουλίτσα ήπια μόνο ο αμαρτωλός"

Κάποιος Μακ Ναμπ πλακώθηκε στο ορυχείο
σκοτωμένον τον σύρανε έξω άλλοι δύο
τους νεκροθάφτες περίμεναν να τον μετρήσουν
κι η γυναίκα στο σπίτι τον πήρε να ξενυχτήσουν (2)

Τα μεσάνυχτα η μπύρα ποτάμι κυλούσε
το πτώμα σηκώθηκε και στην παρέα μιλούσε
στα μούτρα την πόρτα θα μου κλείσουνε - μπαπ!
στον παράδεισο αν δεν πάω λίγο Τζονυτζαμπάπ

Αν λοιπόν πάτε κάτω στου Κορκ την πόλη
στην παμπ να μη μπείτε, ακούστε με όλοι
και ποτήρι μην υψώσετε με τίποτα - απ!
είναι ποτό του διαβόλου το Τζονυτζαμπάπ.



Σημειώσεις:
1) παραθαλάσσια πόλη στη νότια Ιρλανδία
2) τα παραδοσιακά ιρλανδικά "ξενυχτίσματα" (wakes) των νεκρών, παίρνουν συνήθως χαρακτήρα γιορτής, με φαγητό και ποτό, με αφηγήσεις αστείων περιστατικών από τη ζωή του μεταστάντος, γέλια και τραγούδια. Τα δικά μας, ελληνικά ξενυχτίσματα, έχουν πιο τραγικό χαρακτήρα

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (193)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9)। Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Ψιλουτσικομμένος/η/ο, ο/η/το: μία διαβάθμιση πάνω από το "ψιλοκομμένος", από το ρήμα "ψιλοκόβω" εκ του "ψιλός - ψιλούτσικος". Π.χ. (διάλογος μεταξύ πιωμένων ξενύχτηδων): "Πω πω αδερφέ μου, έχω μια σούρα!", "Πάλι καλά είσαι, εγώ έχω σούρα - έχω και πείνα!", "Τί λες; Πάμε για κανένα βραστό να στανιάρουμε;", "Πω, πω, τί είπες τώρα; Πάμε στου Ιορδάνη που κάνει έναν πατσά ψιλουτσικομμένο, βάλσαμο;", "Φύγαμε. Ταξίιιιιιι!".

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (192)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9)। Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Ξαναδένποτε: επίρρημα χρονικό - δεικτικό, σημαίνει "ποτέ πια ξανά". Π.χ. "Πες μου βρε την αλήθεια, φέρσου μια φορά στη ζωή σου σαν άνδρας και πες μου την αλήθεια! Θα ξανατζογάρεις;", "Όχι αγάπη μου, ξαναδένποτε!", "Δε σε πιστεύω βρε, δε σε πιστεύω!", "Πάμε ένα στοίχημα;".

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (191)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Σωσιμβία, η: είναι γνωστό, δεδομένο, σίγουρο, καθολικά παραδεκτό και βέβαιο, ότι μια άξια γυναίκα (σύντροφος, σύζυγος), τον άντρα μπορεί να τον στηρίξει, να τον ανεβάσει, να τον σηκώσει, να τον σώσει. Αυτή είναι η σωσιμβία. Π.χ.: "Ο Αίγισθος; Ξέρεις τί κουμάσι ήταν αυτός; Α πα πα πα πα! Ένας χαμέεενος, ένας χαραμοφάααης, ένας λεχρίιιτης, ένας τεμπέεελης, ένας μπεκρήηης, ένας χαρτοπαίαιαικτης, ένας γυναικάαας! Και τον πήρε η Κοντυλία, το χρυσό αυτό κορίτσι και τον έκανε άνθρωπο, τον έσωσε. Η σωσιμβία", "Χα! Και μετά αυτός για το ευχαριστώ πήγε και την κεράτωσε, έτσι;", "Μα... όχι, ποιός στο είπε αυτό;", "Κανείς. Το φαντάστηκα. Όλοι οι άντρες γουρούνια είναι, δεν είναι;", "Ε καλά, ας μη γενικεύουμε", "Εμένα πάντως ο δικός μου γουρούνι είναι!", "Κι ο δικός μου το ίδιο!", "Τί μου λες; Για λέγε, για λέγε", "Λοιπόν, άκου: κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π., μπλα, μπλα, μπλα".*

*Σημείωση: Διευκρινίζω αγαπητοί αναγνώστες και (κυρίως) αναγνώστριες, πως ο τρόπος που μερικές φορές αναφέρομαι στην ψιλή κουβέντα που οι γυναίκες συνηθίζουν, είναι χιουμοριστικός και όχι επιτιμητικός. Ποιός συγγραφέας ήταν; Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι (1) νομίζω που έλεγε κάπου, κάτι σαν (το μεταφέρω περίπου, από μνήμης): "Οι γυναίκες είναι ανίκητες. Γιατί την ώρα που εμείς πίνουμε μπύρες και λέμε χοντρά ανέκδοτα ή ιστορίες από το στρατό, ή βλέπουμε μπάλλα, ή παίζουμε χαρτιά ή ηλεκτρονικά, αυτές πίνουν τσάι και κουβεντιάζουν ασταμάτητα, αναλύουν, συζητάνε, αλληλοενημερώνονται, συγκρίνουν εμπειρίες, συμβουλεύει η μια την άλλη, σχεδιάζουν σενάρια, οργανώνονται, μιλάνε, μιλάνε..... Ω, ναι: οι γυναίκες είναι ανίκητες".

1) Henry Charles Bukowski, 1920 – 1994, αμερικανός ποιητής και συγγραφέας

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (190)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Μυθυστέρημα, το: πάθηση σοβαρή μα - και δυστυχώς - πολύ κοινή. Οι (πάντα ενήλικες) πάσχοντες ξεχνούν τα παραμύθια και πόσο τους άρεσαν όταν ήταν παιδιά. Η Φαντασία, οι Θρύλοι, η Μαγεία, παύουν να παίζουν ρόλο στη ζωή τους και είναι πια ανίκανοι να μεταδώσουν τις αξίες αυτές και στα δικά τους τα παιδιά. Προσβάλει κατά κανόνα, πλούσιους, πολιτικούς, μεγαλοστελέχη πολυεθνικών κ.λ.π.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (189)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Μαλακισμέτ, το: όρος αφοριστικός ή και (αυτο)σαρκαστικός. Χρησιμοποιείται στις περιπτώσεις που, ενώ κάνεις ότι μπορείς και χωρίς δική σου υπαιτιότητα, οι αναποδιές σου έρχονται η μία μετά την άλλη. Τότε, μοιραία, αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι "σ' έχει μουτζώσει ο θεός", πως "δεν πρόκειται ποτέ να σηκώσεις εσύ κεφάλι" και τέτοια. Καλό είναι αυτές τις καταστάσεις να τις αντιμετωπίζεις με ψυχραιμία και - αν είναι δυνατόν - με χιούμορ. Γιατί δε θέλει και πολύ να στη σφυρίξει. Και είναι κρίμα. Δεν είναι;

Σημ. Kismet (τουρκικά): μοίρα, πεπρωμένο, θέλημα θεού.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (188)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Αβγολεμένος/η/ο, ο/η/το: το φαγητό που περιέχει αβγολέμονο. Π.χ. "αβγολεμένος ντολμάς", "αβγολεμένη κοτόσουπα" κ.ο.κ. Ε, βέβαια! Αυτή είναι η σωστή λέξη, όχι εκείνο το κουλό "ντολμάς αβγολέμονο" ή "κοτόσουπα αβγολέμονο". Ακούς εκεί! Ελπίζω να συμφωνείτε αγαπητοί αναγνώστες. Διότι, εάν δεν συμφωνείτε, ούτε αγαπητοί είστε, ούτε σας θέλω για αναγνώστες. Έλα όμως που σας χρειάζομαι. Αααχ! Πόσους συμβιβασμούς και πόσες θυσίες πρέπει να κάνει ο πλαθολεξικογράφος για να βιοπορισθεί και να μπορέσει να συνεχίσει το Έργο του; Πόσους; Πόσες; Αααχ!

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (187)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Πυρακαυλάκατος, η: όρος ειρωνικός, περιπαικτικός και επικριτικός. Σημαίνει το (υποθετικό) όχημα με το οποίο κάποιος - ή κάποια - έχει μεταβεί σε έναν πλανήτη όπου η ερωτική διάθεση και δράση βρίσκονται συνεχώς σε επίπεδα....ναδίρ! Π.χ.: "Πού πας να μπλέξεις καημένη, ξέρεις; Αυτός, από ότι έχω μάθει, την εχει πια ξεχάσει πού την έχει αφήσει την πυρακαυλάκατο. Δεν πρόκειται να δεις χαρά στα.... τέλος πάντων, μαύρη ζωή θα περάσεις. Άκου και μένα που σου λέω. Γιατί και μένα, ο δικός μου ο προκομμένος, τέτοιος είναι. Είμαι παθούσα κι εγώ. Δηλαδή, θέλω να πω πως.... κ.λ.π. κ.λ.π. μπλα μπλα......".

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (186)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Χαϊδούρι, το: το πολύ νεαρής ηλικίας πλάσμα, ανθρώπινο ή ζώο, που όλο ζητά - μα και προκαλεί - τα χάδια. Π.χ.: "Ααααα, μα τί ωραία που είστε εδώ στην εξοχή, με τον κηπάκο σας, τις γατούλες σας, τις κατσικούλες σας, τις κοτούλες σας, τις γαλοπούλες σας και.......ααααααα! τί είναι αυτό καλέ; Πόσα χρόνια είχα να δω γαϊδούρι.... Κι αυτό, τί είναι αυτό; Ένα μικρό γαϊδουράκι!", "Αυτό γεννήθηκε πριν δυο βδομάδες και θέλει όλο χάδια, δεν είναι γαϊδουράκι, χαϊδουράκι είναι!".

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (185)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Αγνοησία, η: κατάσταση, εξαιρετικά δυσάρεστη, κατά την οποίαν κανείς δε δίνει σημασία στα λεγόμενα ή τα πραττόμενα σου και όλοι αγνοούν την ύπαρξη σου γενικώς. Π.χ.: Πρωινό με λιακάδα στο πάρκο. Στο ίδιο παγκάκι κάθονται δύο: ένας νεαρός με ρούχα 5 νούμερα φαρδύτερα από το κανονικό, μακριά πυκνά μαλλιά και μεγάλα γυαλιά ηλίου. Έχει το κεφάλι ριγμένο προς τα πίσω και δε μπορείς να πεις αν ρεμβάζει, έχει αποκοιμηθεί ή έχει... πεθάνει! Ο άλλος είναι ηλικιωμένος κύριος με χειμερινή περιβολή "κομπλέ". Πάει να πει: κοστούμι, σακκάκι - παντελόνι, πουκάμισο, γραββάτα, μάλλινο πουλοβεράκι, κασκόλ, παλτό, καπέλλο και - εννοείται- μπαστούνι. Ο οποίος μιλάει και λέει: "Έτσι που λες νεαρέ μου φίλε. Όλα τα γιατρεύει, όλα τα δαμάζει ο χρόνος. Και την αδιαφορία, και την περιθωριοποίηση και την περιφρόνηση κι όλα όσα φέρνουν τα γηρατειά. Ένα μόνο δε μπορεί να παλέψει - την αγνοησία! Αυτή, αυτή είναι το μεγαλύτερο δεινό!". Εκείνη τη στιγμή, ο νεαρός βάζει το χέρι του στην τσέπη, βγάζει κινητό τηλέφωνο, το κοιτά, διαβάζει (προφανώς γραπτό μήνυμα) και σηκώνεται να φύγει! Ο ηλικιωμένος, ξαφνιασμένος, του λέει: "Θα σε περιμένω αύριο πάλι νεαρέ μου φίλε, να συνεχίσουμε την ενδιαφέρουσα συζήτηση μας, έτσι;". Ο νέος αντιλαμβάνεται πως ο άλλος σαν να του μιλάει, χώνει τα χέρια μέσα στα μαλλιά, βγάζει ένα ζεύγος ακουστικών από τα αυτιά του και ρωτά: "Είπες τίποτα θείο;". "Λέω, αύριο την ίδια ώρα, έτσι; Έχω κι άλλα να σου πω". "Γιατί, μού 'λεγες τόση ώρα; Χα! Σόρρυ - άκουγα εμπηθρή από το άιποντ", και του δείχνει τα ακουστικά. "Τί άκουγες, από πού;". "Τίποτα, στέη κουλ, σήγιου, μπάι!"... και φεύγει. "Στο καλό παιδί μου, στο καλό!".

Και τώρα;

(Φόβος στο ξεκίνημα της "στεγνής εποχής")

Και τώρα τί θα γένουμε
χωρίς οινόπνευμα;
Η ουσία αυτή
ήταν μια κάποια λύσις

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (184)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Ψαρεύτης, ο: "του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο, δέκα φορές ειν' αδειανό και μια φορά γεμάτο" που λέει κι ο λαός. Από ψέμματα όμως.... άλλο τίποτα! Ειδικότερα, ο ψεύτης ψαράς είναι ο "ψαρεύτης". Π.χ. "Και που λέτε παιδιά, βγαίνω με τη βάρκα στα ανοιχτά και πετάω δυο πετονιές να ψαρέψω τόννους. Ξάφνου αρχίζει να κουνιέται η μια και να τραντάζει τη βάρκα, τη μαζεύω - τί να δω; Ένας τεράστιος γαλέος. Τον φέρνω πάνω στη βάρκα, φουσκωμένη η κοιλιά του πολύ. Έχετε ακούσει βέβαια, τί λένε για τα καρχαριοειδή. Κάνω μια με το μαχαίρι μου - τί να δω; Ένα κοπάδι ολοζώντανες μαρίδες πετάγεται έξω - πρέπει να τις είχε φάει λίγα μόλις δευτερόλεπτα πριν πιαστεί στο αγκίστρι. Τις βάζω σ' ένα κουβά. Νοιώθω και την άλλη πετονιά να τραντάζει. Κοιτάζω πέρα - τί να δω; Ένα τεράστιο τέρας, τον πατέρα όλων των τόννων, να πηδάει έξω απ' το νερό με το αγκίστρι μου καρφωμένο στο στόμα. Προσπαθώ να μαζέψω την πετονιά - δύσκολο. Εν τω μεταξύ το τέρας αρχίζει κάτι κυκλοτερείς κινήσεις παρασέροντας και τη βάρκα που πάνω που αρχίζει να στριφογυρνάει, ακούω ένα γκουπ!, σκύβω από την κουπαστή - τί να δω; Ένας κολοσσιαίος ξιφίας, καρφωμένος με τη σπαθένια μύτη του στην καρίνα της βάρκας. Φαίνεται κει που κολύμπαε αμέριμνος και πήγαινε στη δουλειά του, έστρεψε ξαφνικά η βάρκα και βρέθηκε μπροστά του και τσουπ! Εν τω μεταξύ ο τερατώδης τόννος κουράστηκε να γυρίζει γύρω-γύρω, το ψάρι έρχεται φεύγει, μικραίνουν οι κύκλοι του κι έτσι εξαντλημένον όπως ήτανε άρχισα να τον μαζεύω με την πετονιά, μα λίγο πριν τον φέρω πάνω στη βάρκα αισθάνθηκε φαίνεται το τέλος του κι αρχίνησε να χτυπιέται μανιασμένα αφρίζοντας τα νερά σ' όλον τον τόπο και κάνοντας αμέτρητα αφρόψαρα (κολλιούς, σαφρίδια και σαρδέλλες) να πεταχτούν απ' το νερό και να προσγειωθούν πάνω στη βάρκα που βούλιαξε σχεδόν από το βάρος των ψαριών. Έτσι που λέτε, κατάφορτος και τροπαιοφόρος, έχοντας πιάσει το γαλέο, τις μαρίδες, τον ξιφία, τον τόννο και όλα τα αφρόψαρα ξεκίνησα το δρόμο του γυρισμού. Δε χρειάζεται βέβαια να σας πω τί έγινε όταν έφθασα στο λιμάνι, με όλον τον κόσμο που ήταν μαζεμένος εκεί!", "Μάλιστα, μάλιστα.... και είπατε...ψαρεύετε στην Ερμιόνη, έτσι;", "Ναι, γιατί ρωτάς", "Όχι, γιατί ήμουν το Σαββατοκύριακο εκεί και να! τό 'φερε η κουβέντα και αναφέρθηκα σε σας, μα για κάποιον περίεργο λόγο δε φάνηκε κανείς από τους ντόπιους και τους ψαράδες να σας αναγνωρίζει.....", "Δηλαδή; Τί θες να πεις; Μήπως υπονοείς κάτι; Ώρα είναι τώρα να με πεις και ψαρεύτη! Μάλλον θα μίλησες με άσχετους!", "Ω! μα τί λέτε; Εσείς ψαρεύτης; Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό. Έχετε δικιο - μάλλον θα μίλησα με άσχετους... ο άσχετος!", "Έτσι μπράβο! Άντε γεια τώρα!", "Γεια σας, γεια σας!......Και καλές ψαριές!", "Γκρρρρρ!".

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (183)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Ρεβεγιονάριος, ο: αυτός που δεν εννοεί με τίποτα να περάσει την παραμονή της πρωτοχρονιάς σε κάποιο σπίτι, π.χ. το δικό του, φιλικό, συγγενικό κ.λ.π. παρά θέλει να πάει οπωσδήποτε σε κάποιο κέντρο διασκέδασης, κλαμπ, αίθουσα δεξίωσης κ.ά., σε εκδήλωση "ρεβεγιόν". Και με τίποτα δεν παραδέχεται ότι συχνά οι εκδηλώσεις αυτές είναι άχαρες, τυποποιημένες, απρόσωπες κ.ο.κ. και επιμένει ο ρεβεγιονάριος.

Σημ. Το ιστολόγιο εύχεται στους επισκέπτες, αναγνώστες και φίλους: αγάπη, ελπίδα και πίστη για τη νέα χρονιά.

Η δίνη

Κατά καιρούς με καταπίνει
μια σκοτεινή κι απαίσια δίνη
όσα κι αν πόνους, βάσανα,
άγχη και ανημπόρια δίνει
έχει μια τέρψη νοσηρή
μια γεύση όμως γλυκειά αφήνει

αχ! πόσος ως να 'ρθει ξανά
καιρός να έχει μείνει;

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (182)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Λασπορόνια, τα: τα ζυμαρικά που παράβρασαν τελείως όμως, άμα το κέφι και η παρέα είναι καλά, ή η λόρδα ή το πιώμα προχωρημένα, είναι - παρ' όλα αυτά - πεντανόστιμα.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (181)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Καβλειώνω: σύνθετη λέξη (ρήμα) με προφανή συνθετικά. Π.χ. Χαρακτηριστικός βόμβος μέσα από την τσάντα - ήρθε γραπτό μήνυμα στο κινητό - διακριτική ανάγνωση, λέει: "Παίδαρε μου, είμαι άρρωστος για σένα, καβλειώνω, έχω πάθει ζημιά μαζί σου", απάντηση: "Κι εγώ καλέ μου αλλά δε μπορώ τώρα, είμαι σε σύσκεψη/διάλεξη/κηδεία κ.λ.π.".

Σημ. Ώρες - ώρες έχω την εντύπωση ότι όλο και πιο συχνά το Πλαθολόγιο παίρνει "γενετήσιο" χαρακτήρα. Από την άλλη... εδώ που έχουμε φτάσει, τί άλλο μένει; Τα βιβλία, η μουσική, το χιούμορ, οι φίλοι, η καλή παρέα, το φαγητό, το κρασί και το.. αυτό. Αυτά.

Το εκτροφείο

Η καλή φίλη Νουνού, με ρώτησε αν θα μπορούσε να φέρει στη μικρή συγκέντρωση που θα έκανα στο σπίτι μου, τη φίλη της Ζουζού. Η Νουνού, εκτός από καλή φίλη, είναι τόσο γλυκιά και χαριτωμένη που είναι δύσκολο να της αρνηθεί κανείς, πόσο μάλλον εγώ. Ήρθαν λοιπόν μαζί.
Η Ζουζού ήταν μια γυναίκα πολύ κομψή και στυλάτη και αναμφίβολα όμορφη. Τί να την κάνεις όμως την ομορφιά που άμα ο άλλος ανοίξει το στόμα του, χάνεται και πάει; Η Ζουζού, που λέτε, ήταν απίστευτα σνομπ, «καλλιεργημένη καλλιτέχνις», φαντασμένη και ψηλομύτα. Φάνηκε με την πρώτη και επιβεβαιώθηκε τόσο πολλές φορές, μέσα σε τόσο λίγη ώρα, που δεν υπήρχε αμφιβολία. Και δεν τους χωνεύω καθόλου τους ψηλομύτες. Σε κάποια δόση μάλιστα, την άκουσα να λέει:
«Έτσι που λες χρυσή μου, η τελευταία μου σχέση τελείωσε μέσα σε λίγους μήνες. Μα δεν ταιριάζαμε, α πα πα πα. Ακούς εκεί, ήθελε λέει να “πάει μερικές μέρες στο χωριό, να βοηθήσει να μαζέψουν τις ελιές”. Τί σχέση μπορεί να έχω εγώ με τέτοια πράγματα: “χωριό”, “ελιές”; Εγώ μόνο την ελιά του μαρτίνι ξέρω! Αχαχαχα!».
Είχα γίνει τούρκος. Γι αυτό όταν ήρθε κουνάμενη σεινάμενη προς το μέρος μου, με το ποτήρι του κρασιού στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο και κοιτώντας με στα μάτια, με τις βλεφαρίδες να πεταρίζουν, ε δεν κρατήθηκα.
«Κι εσύ, με τί ασχολείσαι;»
«Τί δουλειά κάνω εννοείς;»
«Ναι, ναι»
«Έχω μια μικρή επιχείρηση»
«Αχ! τί ωραία. Και τι επιχείρηση είναι αυτή;»
«Ένα μικρό εκτροφείο»
«Ω! τέλεια. Και τί εκτρέφετε;»
«Μινκ»
«Τί είναι αυτό;»
«Αυτά τα μικρά ζωάκια, σα νυφίτσες, που από το δέρμα τους φτιάχνονται οι ομώνυμες, περίφημες γούνες…..»
Άνοιξε τα μάτια διάπλατα και με κοίταξε με φρίκη.
«Αααα πα πα! Και σκοτώνετε τα άμοιρα ζωάκια για να τους πάρετε το δέρμα; Μα πώς μπορείτε;»
Ύψωσα, επίτηδες, τον τόνο της φωνής μου και απάντησα, δήθεν, εκνευρισμένος.
«Ααααααααα! Πόσο θυμώνω και οργίζομαι όταν μου κάνουν αυτήν την ερώτηση. Και βέβαια τα σκοτώνουμε. Τί θέλατε δηλαδή; Να τα γδέρνουμε ζωντανά; Σαδιστές είμαστε;»
Η Ζουζού έκανε μεταβολή και άρχισε να απομακρύνεται. Κουνούσε με απογοήτευση το κεφάλι. Τη φαντάστηκα να σκέπτεται: «μα καλά, τί της ήρθε της Νουνού και μ’ έφερε στο σπίτι αυτού του κτήνους»; Το μάτι της έπεσε (αυτό δεν το είχα προσχεδιάσει) στο κέρατο του ελαφιού. Ήταν ένα κέρατο ελαφιού που είχα βρει στην Πάρνηθα, όπου πεζοπορούσαμε με τον φίλο μου τον Κώστα. Τα ελάφια της Πάρνηθας, μία φορά το χρόνο, όταν τα κέρατα τους έχουν αναπτυχθεί πλήρως, τα αποβάλλουν και φυτρώνουν νέα που μεγαλώνουν μέχρι τον επόμενο χρόνο κ.ο.κ. Όλοι οι εκδρομείς της Πάρνηθας και άλλων βουνών το ξέρουν αυτό και πολλοί έχουν διακοσμήσει το σπίτι τους με τα κέρατα αυτά.
«Αααααααααα!», έμπηξε μια φωνή η Ζουζού, «τί ειν’ αυτό;»
Ε, πάλι δε μπόρεσα να κρατηθώ.
«Τρόπαιο», της απάντησα.
«Τί τρόπαιο;», αποκρίθηκε, «αποτρόπαιο είναι».
«Α, δεν έχεις δίκιο. Αν ακούσεις πώς το απέκτησα, θα αλλάξεις γνώμη»
Ήταν φανερό, πως πάλευαν μέσα της οι καλοί της τρόποι και ένα αίσθημα χρέους, που ως προσκεκλημένη είχε, με την απέχθεια που πλέον της προκαλούσα. Τα πρώτα νίκησαν. Με κοίταξε με καρτερία. Και γω ξεκίνησα να λέω:
«Θα συμφωνείς φαντάζομαι Ζουζού, πως υπάρχουν κάποια ένστικτα του ανθρώπου πολύ παλιά και πολύ βαθιά, ανεξίτηλα μέσα του χαραγμένα με τρόπο…. πώς να το πω; Με τρόπο «γονιδιακό» ας πούμε. Αυτά δυστυχώς, στη σύγχρονη, «πολιτισμένη» εποχή τα καταπνίγουμε, τα αγνοούμε, τα χαλιναγωγούμε και να μου επιτρέψεις: πιστεύω πως τέτοιες πρακτικές δεν είναι άμοιρες στην εξάπλωση της κατάθλιψης κι ένα σωρό άλλων που μας κατατρύχουν. Κι ένα από αυτά τα ένστικτα τα αρχέγονα – κανείς δε μπορεί αυτό να το αμφισβητήσει – είναι για τους ανθρώπους, τους άνδρες ιδίως ανθρώπους (!), το ένστικτο του κυνηγού.
Με βάση αυτά λοιπόν αποφάσισα κι εγώ, πάνε τρία χρόνια τώρα, ν’ ασχοληθώ με το κυνήγι. Μη έχοντας προηγούμενη εμπειρία, πήρα μέρος σε κάτι σεμινάρια σχετικά. Μου κόστισε βέβαια κάτι παραπάνω (είναι βλέπεις κι ο εξοπλισμός πανάκριβος: ρούχα, αξεσουάρ διάφορα και – κυρίως – ο οπλισμός), αλλά εν τέλει αποζημιώθηκα. Μετά το πέρας των θεωρητικών σεμιναρίων και της βασικής εκπαίδευσης (σκοποβολή κ.λ.π.), πήρα μέρος σε κυνηγετική εκδρομή – σαφάρι που διοργάνωσε η ίδια εταιρία των σεμιναρίων, επίσης με πολύ τσουχτερό τίμημα.
Μεταβήκαμε στην περιοχή του κεντρικού ορεινού όγκου, στο Διρφομαίναλο, με θηριώδη 4x4 αυτοκίνητα που κουβαλούσαν εκτός από εμάς και τις προμήθειες, τον εξοπλισμό μας και βοηθητικό προσωπικό. Μισθώσαμε εκεί κάτι ντόπιους βλάχους, χωριάτες, να μας εξυπηρετούν ως ανιχνευτές. Εννοείται πως μόνο τούμπες δεν έκαναν, καθώς το μεροκάματο που τους δίναμε ξεπερνούσε το – υπό κανονικές συνθήκες – μηνιάτικο γι αυτούς. Πολλοί από εμάς (κι εγώ μεταξύ τους) εκμεταλλευθήκαμε το γεγονός αυτό και βγάλαμε τ’ άχτι μας πάνω τους.
Οι ομάδες χωρίστηκαν κι άρχισε η κάθε μία να σκαρφαλώνει το βουνό, μέσα στο δάσος. Μετά από δύο περίπου ώρες πεζοπορίας, ο ανιχνευτής μου έκανε νόημα πως είχε αρχίσει να βλέπει ίχνη και σημάδια παρουσίας ελαφιού και πως έπρεπε να κάνουμε ησυχία. Συμμορφωθήκαμε και μετά από λίγο μού’ δειξε με το χέρι και το δάχτυλο τεντωμένο, ένα σημείο πάνω στην πλαγιά του βουνού.
Σήκωσα το πανίσχυρο, μεγάλου βεληνεκούς πολεμικό μου όπλο (κανονικά ήταν παράνομο να χρησιμοποιεί κανείς τέτοιου είδους όπλα για κυνήγια ή και να κατέχει τέτοια γενικά, μα δε βαριέσαι; Τί πάει να πει παράνομο στη χώρα αυτή, στα τέτοια μου άρα και μένα, σήκωσα λοιπόν το όπλο μου και κοίταξα από τη διόπτρα. Όντως ήταν εκεί, περίπου 250 μέτρα προς τα πάνω, στην πλαγιά, ένα περήφανο αρσενικό, με μεγαλόπρεπα κέρατα. Είχε ήδη κάτι αντιληφθεί και μύριζε τον αέρα με ανησυχία. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Σκόπευσα με ψυχραιμία και πάτησα την σκανδάλη.
Το χτύπημα ήταν συντριπτικό μα όχι θανάσιμο. Ήθελα βλέπετε το ελάφι ζωντανό ακόμα, όταν θα βρισκόμουν κοντά του. Γι αυτό το χτύπησα στην κλείδωση του πίσω ποδιού. Το πλήγμα από το πολεμικό μου όπλο ήταν τόσο ισχυρό που το κάτω άκρο αποχωρίσθηκε από το σώμα και πετάχθηκε μακριά, το δε ζώο σωριάσθηκε κάτω ημιλιπόθυμο.
Παρέδωσα το βαρύ όπλο σ’ έναν από τους Πακιστανούς δούλ…. εμ, βοηθούς που είχα στην ομάδα κι άρχισα να ανηφορίζω με τους υπόλοιπους να με ακολουθούν. Έφθασα στο μικρό πλάτωμα, το θήραμα μου ήταν εκεί ξαπλωμένο, αιμόφυρτο, λαχανιασμένο. Το πλησίασα. Έβγαλα από τη θήκη το πανάκριβο κυνηγετικό μου μαχαίρι, ολοκαίνουριο, αχρησιμοποίητο, είκοσι εκατοστά λάμα, κοφτερό σα νυστέρι, σκληρό σαν ατσάλι.
Το κτήνος πρέπει κάτι να κατάλαβε ή να διαισθάνθηκε. Η κόρη του ματιού του διεστάλλει τρομαγμένη. Και πάνω της είδα καθρεφτισμένο τον εαυτό μου και μα την αλήθεια, με καμάρωσα: γεμάτος σιγουριά και αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα. Γονάτισα πάνω στο λαιμό του ζώου ρίχνοντας όλο μου το βάρος. Άρχισα να δουλεύω με τη μύτη του μαχαιριού στη βάση του κέρατου, κόβοντας δέρμα και κρέας. Το ελάφι άρχισε να βγάζει δυνατούς, πονεμένους μυκηθμούς και να προσπαθεί να ξεφύγει, μα δεν του άφησα κανένα περιθώριο. Το μαχαίρι μου σκάβοντας σα χειρουργικό εργαλείο βρήκε το σημείο που το κέρατο ενωνόταν με το κρανίο. Έμπηξα το μαχαίρι μου εκεί και κουνώντας το πάνω κάτω σα μοχλό, υποβοηθώντας και με δυνατά κουνήματα του ελεύθερου χεριού μου που είχε αρπάξει γερά το κέρατο, δουλεύοντας μεθοδικά και αδιαφορώντας για τις οιμωγές του μηρυκαστικού, κατάφερα μετά από 10 περίπου λεπτά να ξεκολλήσω το κέρατο από το κρανίο. Το σήκωσα ψηλά με υπερηφάνια. Είχα πετύχει το στόχο μου. Γύρισα και κοίταξα το θλιβερό, σακάτικο απομεινάρι. Δε μπορούσε να με εξυπηρετήσει άλλο κι είπα να το απαλλάξω απ’ τη μιζέρια του. Με ένα μοναδικό μα καίριο χτύπημα του έκοψα τη σφαγίτιδα φλέβα και πέθανε αυτοστιγμεί, κεραυνοβολήμένο. Γεύτηκα το ζεστό, αλμυρό, αίμα ακουμπώντας τη γλώσσα μου στη λάμα του μαχαιριού κι άρχισα να κατηφορίζω την πλαγιά με το τρόπαιο στα χέρια, αφήνοντας τους υπόλοιπους να γδάρουν και να τεμαχίσουν το ζώο.
Τα καλύτερα κομμάτια τα φάγαμε το βράδυ με τους άλλους φίλους κυνηγούς, σε ένα ξενώνα της περιοχής, συνοδεία ακριβού κρασιού. Το δείπνο ακολούθησε συζήτηση και ανταλλαγή των εμπειριών και αφήγηση των περιπετειών μας, μαζί με ακριβά ουίσκυ μωλτ και πούρα, μέχρι σχεδόν το πρωί. Αα, υπέροχο πράγμα το κυνήγι!», κατέληξα, κοιτώντας όλο λατρεία το «τρόπαιο».
Η δεσποινίς Ζουζού ήταν πλέον πελιδνή και έτρεμε από φρίκη. Ακούμπησε όπως – όπως το ποτήρι της κάπου, άρπαξε την τσάντα της και βγήκε από το σπίτι κυριολεκτικά τρέχοντας, ενώ ήδη πριν την εξώπορτα είχε ξεσπάσει σε λυγμούς.
Αναμίχθηκα με τις παρέες των προσκεκλημένων μου. Γέμιζα τα ποτήρια με κρασί, ανανέωνα τους μεζέδες, έπιανα ψιλή κουβέντα. Με την άκρη του ματιού μου είδα τη Νουνού να γυρνάει στα δωμάτια απορημένη. Με πλησίασε και με ρώτησε:
«Μα… πού είναι η Ζουζού; Την είδες; Πού έχει πάει;»
Σήκωσα τους ώμους μου με το χαρακτηριστικό τρόπο που δηλώνει άγνοια.
«Μα πώς, αφού σε είδα μαζί της, της μιλούσες για ώρα……»
Σταμάτησε, σοβάρεψε ξαφνικά και μου είπε με θυμωμένο τόνο:
«Βρε τέρας! Τί είπες στην κοπέλλα βρε;»
Έτρεξε κι αυτή έξω απ’ το σπίτι, πληκτρολογώντας στο κινητό τον αριθμό της Ζουζούς. Βγήκε έξω στο δρόμο φωνάζοντας: «Ζουζουού! Ζουζουού!»
Εγώ επέστρεψα στη γιορτή. Ένοιωθα πολύ κεφάτος. Και ήμουν σίγουρος ότι θα περνούσαμε μια ωραία βραδιά.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (180)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Καρτανόηση, η: όλες οι δουλειές πια με κάρτες γίνονται, έχει γεμίσει το πορτοφόλι μου (και του καθενός) με έξυπνες κάρτες. Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο καρτανόηση.

Ο Σαμουήλ κλειθροποιός

Ο φίλος Γ. προσήλθε στο τακτικό μας, άπαξ της εβδομάδος, ραντεβού για απογευματινοβραδυνό απεριτίφ στο καφεμπάρ πλησίον της πλατείας Συντάγματος, όπου για χρόνια πολλά συχνάζαμε, προσήλθε λέω αργοπορημένος μα και εκνευρισμένος. Το κατάλαβα αμέσως από τον τρόπο που παρκάριζε το σκούτερ βλαστημώντας. Ήρθε προς το μέρος μου συνεχίζοντας να βρίζει, καθώς είχε και δυσκολίες να ξεκουμπώσει τον ιμάντα του κράνους - κάπως είχε μαγκώσει φαίνεται, χα! χα! κάπως έτσι δε συμβαίνουν αυτά πάντα; Κι εγώ ήμουν έτοιμος να τον τσιγκλίσω.
«Τι έγινε; Νευράκια; Νευράκια;»
«Άσε με ρε, άσε με σου λέω».
«Ναι, αλλά δεν πάει έτσι».
«Τί δεν πάει έτσι;»
«Να, πολύ εύκολα χάνεις την ψυχραιμία σου, δεν έχεις καθόλου…. πώς να το πω… αυτοέλεγχο, αυτοπειθαρχία. Είναι σοβαρό μειονέκτημα αυτό ξέρεις. Αργά ή γρήγορα θα το διαπιστ….»
«Ρε δεν πα να γαμηθείς λέω εγώ», με διέκοψε με τόνο οξύ ο Γ. μα αμέσως μετά με φωνή που γλύκανε είπε:
«Καλησπέρα, τι κάνεις; Συγνώμμη, ε;»
Αυτά ήταν για τη γλυκιά dj που βρισκόταν πίσω μου και μόλις την είχε δει.
«Καλησπέρα», απάντησε αυτή χαμογελαστή, «κανένα πρόβλημα».
Παρήγγειλε εν τω μεταξύ και ποτό που ήρθε, οπότε – με την ένταση να έχει εκτονωθεί – τον ρώτησα, στα σοβαρά τώρα:
«Τί έγινε ρε;»
«Άσε ρε μαλάκα, άσε, να κοίτα», μου είπε κι έβγαλε από την τσέπη του ένα σπασμένο κλειδί και μου το έδειξε.
«Ε, τί είναι αυτό;»
«Έσπασε το γαμοκλειδί ασφαλείας μέσα στη γαμοκλειδαριά ασφαλείας, στη γαμόπορτα ασφαλείας του σπιτιού, γαμώ την ασφάλεια μου μέσα και δε βγαίνει με τίποτα!»
«Ε, και δε φώναξες κλειδαρά;»
«Φώναξα, πώς δε φώναξα;»
«Ε, και τί σού ‘πε;»
«Πως δε μπορεί να το βγάλει με τίποτα, πως έχει σφηνώσει για τα καλά και πως πρέπει να αλλαχθεί μέρος του μηχανισμού».
«Ε, εντάξει τότε».
«Τί εντάξει ρε βλάχο; 200 – 300 ευρώ θα κοστίσει. Συν 30 ευρώ η επίσκεψη – διάγνωση. Τώρα που έχω τόσα έξοδα ρε πούστη μου…..»
(Δε χρειάστηκε παρά 1 δευτερόλεπτο. Βέβαια, έτσι είναι. Άμα το ταλέντο είναι πηγαίο, άμα την έχει μέσα του ο άνθρωπος την κλίση……)
«Θες να δοκιμάσεις με τον δικό μου κλειδαρά που συνεργάζομαι χρόνια κι είναι πολύ καλός;»
Με κοίταξε με το φρύδι ερωτηματικά ανασηκωμένο. Συνέχισα.
«Να εδώ πιο κάτω, Ακαδημίας και Εμμανουήλ Μπενάκη γωνία είναι το μαγαζί του Σαμ».
«Του Σαμ;» (το φρύδι είχε σηκωθεί κι άλλο).
«Ναι, ο Σαμ ο κλειδαράς, ήμασταν μαζί στο στρατό».
«Ο Σαμ, ο κλειδαράς, απ’ τον στρατό…..» επανέλαβε αργά ο Γ. με το βλέμμα γεμάτο ειρωνεία και καχυποψία (λογικό με όλα αυτά τα φίδια και τα φούμαρα που τού ‘χα σερβίρει όλα τα χρόνια). Δεν τού ‘δωσα περιθώριο.
«Ναι ρε μαλάκα, αλήθεια, σοβαρά σου μιλάω. Να, πάμε να περάσουμε μετά με το μηχανάκι, να δεις το μαγαζί». Όντως υπήρχε κλειδαράδικο σε αυτό το σημείο – είχα πάει καναδυό φορές να φτιάξω κλειδιά για το παλιό μου αυτοκίνητο. Κάθε καλό ψέμμα, πρέπει να έχει μερικά συστατικά αλήθειας για να γίνεται πιστευτό. Στην περίπτωση μας, αυτό ήταν το μόνο αληθινό και βαρετό στοιχείο πεζής πραγματικότητας. Όλα τα άλλα θα ήταν….. Τέχνη. Που θα ξεκινούσε ευθύς.
«Άκου λοιπόν»: με τον Σαμ ήμασταν μαζί στον στρατό. Καλό παιδί ο Σαμ. Από το Σαμουήλ. Ο Σαμ ήταν Εβραίος, Έλληνας υπήκοος. Καλό, χρυσό παιδί που λες ο Σαμ, αλλά μας είχε πρήξει με τη δουλειά του (ήταν κλειδαράς όπως και όλοι στην οικογένεια του εδώ και 10 γενιές σχεδόν). Και τα κλειδιά τούτο κι οι κλειδαριές εκείνο κι οι πόρτες ασφαλείας το άλλο.
«Αμάν ρε Σαμ πια, μας έπρηξες!» του λέγαμε. «Λες κι είσαι πια επιστήμονας της ΝΑΣΑ. Ένας κλειδαράς είσαι». Και ο Σαμ διαμαρτυρόταν:
«Μα όχι, δεν έχετε δίκιο», και μας ανέλυε την υψηλή τέχνη της κατασκευής κλειδιών που τα παλιά τα χρόνια είχε δημιουργήσει κομψοτεχνήματα. Που μπορεί κανείς να δει στα μουσεία τάδε και τάδε και τάδε της Ευρώπης. Και η σπουδαία τεχνική της κατασκευής κλειδαριών. Και ο αυτοκράτωρ Λουδοβίκος ο 16ος που σχεδίαζε, κατασκεύαζε και επιδιόρθωνε κλειδαριές!...«Εμ, τέτοιος χαραμοφάης πού ‘ταν και με τέτοιες μαλακίες που έκανε, είναι ν’ απορείς που τον περάσανε από την καρμανιόλα;», τον διακόπταμε.
«Μα όχι, όχι!» επέμενε ο Σαμ. Και οι πρόγονοί του, Εβραίοι ιταλικής καταγωγής, οικογένεια Bellochio στη Βενετία, σπουδαίοι κλειθροποιοί, προμηθευτές των ευγενών και του κράτους. Και ο προπάππους του που ήρθε στα Επτάνησσα, στην Ιθάκη και εξελλήνισε το όνομα του και από Μπελόκιο το έκανε Μπελόκος, επίθετο που είχε και αυτός (εμείς βέβαια αντί για Μπελόκο τον φωνάζαμε «Μπρελόκο» και τσαντιζότανε), κι ο παππούς που ήρθε στην Αθήνα και το μαγαζί που είχανε στο κέντρο, («αυτό για το οποίο σου μιλάω», είπα στο Γ.) και τα λοιπά και τα λοιπά. Γούστο είχε ο Μπρελόκος.
Απολυθήκαμε, χωρίσαμε, χαθήκαμε. Μια μέρα που γυρνούσα στο κέντρο και συμπτωματικά είχα ένα πρόβλημα με τα κλειδιά του αυτοκινήτου, μού ‘ρθε στο μυαλό ο Σαμ. Θυμήθηκα στο περίπου τη διεύθυνση, έψαξα, ρώτησα, το βρήκα. Μπαίνω μέσα, τί να δω; Το Σαμ, στο βάθος, σκυμμένο σ’ ένα πάγκο να μαστορεύει. Δεν είχε και πελατεία, μοναχός ήταν οπότε βάζω και γω μια φωνή, εν είδει στρατιωτικής εντολής:
«Μπρελόκος!!! Πέντε μέρες φυλακή κωλόψαρο!!!».
Σήκωσε τα μάτια ξαφνιασμένος, με κοίταξε με απορία, μα μετά με αναγνώρισε… Χαρές και πανηγύρια. Είπαμε τα νέα μας, μού ‘φτιαξε και το κλειδί – δεν ήθελε να πάρει λεφτά, ξέρεις τώρα, συμφωνήσαμε να τα ξαναπούμε. Πέρασα μετά δυο τρεις φορές ακόμα, για καλημέρα. Μάλιστα κανονίσαμε και βρήκαμε και κάτι άλλες σειρούλες και κάναμε ένα απόγευμα ένα ωραίο γλεντάκι σ΄ ένα ουζερί πού ‘ταν εκεί κοντά. Φαντάζεσαι ε, αντροπαρέα, ούζα, ιστορίες από το στρατό… δε μας έμεινε άντερο απ’ το γέλιο. Από τότε, ότι δουλίτσα σχετική έχω, στο Σαμ πηγαίνω. Έχω στείλει κι άλλους κι έχουνε μείνει όλοι απόλυτα ευχαριστημένοι.
«Γι αυτό σου λέω, πήγαινε στο Σαμ εκ μέρους μου. Δύο τινά μπορεί να συμβούν. Θά ‘ρθει ο Σαμ και –πίστεψε με- άμα δε μπορέσει κι αυτός να βγάλει το κλειδί δε θα μπορεί κανένας. Θα το αντιμετωπίσει σαν πρόκληση, πώς να στο πω; Μπορεί να κάτσει δυο ώρες ναι παιδεύεται, χωρίς χρέωση εννοείται. Άμα λοιπόν ο Σαμ πει πως είναι αδύνατον, τότε όντως είναι έτσι και είχε δίκιο κι ο πρώτος κλειδαράς που φώναξες. Σ’ αυτήν την περίπτωση, ο Σαμ θα σου κάνει την επιδιόρθωση (και θα κάνει και εξαιρετικά καλή δουλειά) και θα σου πάρει και λίγα, αφού είσαι από μένα. Ε, τί άλλο θες;».
«Λες, ε;» ρώτησε ο Γ. διστακτικά. Αυτό ήταν! Είχε πεισθεί. Κουβεντιάσαμε για άλλα πια πράγματα, πέρασε η ώρα, φύγαμε ο καθένας για το σπίτι του.
Ξάπλωσα, ακούμπησα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, μ’ ένα χαμόγελο πλατύ. Φανταζόμουν το αυριανό σκηνικό…

«Καλημέρα σας!»
«Καλημέρα σας»
«Είσαι ο Σαμ;»
«Πώς είπατε;»
«Έρχομαι από τον Χ… πού ‘σασταν στο στρατό μαζί»
«Ποιός είναι αυτός; Δεν ξέρω κανέναν Χ.»
«Συγνώμμη, δεν είναι εδώ το μαγαζί του Σαμ του Μπρελόκ…… του Μπελόκου;»
«Όχι άνθρωπε μου. Το δικό μου μαγαζί είναι εδώ»
«Μα… μου είπανε… Μήπως ήτανε παλιά του Σαμ κι έχει φύγει τώρα;»
«Όχι βρε χριστιανέ μου, δικό μου είναι το μαγαζί είκοσι χρόνια τώρα. Και το όνομα μου είναι Επαμεινώνδας Σουσαμοβούρδουλας, όχι… Σαμ»
Παύση. Και μετά, οργισμένα:
«Α ρε πούστη, κερατά! Θα σε φτιάξω γω ρε!»
«Καλά, είσαι σοβαρός; Θα με βρίσεις κι από πάνω; Δε φτάνει που μπαίνεις στο μαγαζί και μου τσαμπουνάς ένα σωρό τρέλλες, θα μας βρίσεις και θα μας απειλήσεις κι όλας; Τί καταλαβαίνεις τώρα, θες να…..;»
«Όχι κύριε, με συγχωρείτε κύριε, λάθος, λάθος!»
«Ε, λάθος… λάθος, άιντε περάστε έξω κύριε…. Και στα τσακίδια κύριε!»

Ο ύπνος άρχισε σιγά – σιγά να με γλυκοπαίρνει.
Χε! χε! χε!

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (179)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Πυγμάγχος, το: νευρικότητα, ανησυχία, φόβος κ.λ.π., μ’ άλλα λόγια άγχος, που διακατέχει εξαιρετικά βραχύσωμο άτομο πριν αυτό προσεγγίσει άλλο άτομο που του αρέσει και τον έλκει. Το ενδεχόμενο της απόρριψης μα και –κυρίως- της χλεύης και της περιφρόνησης, λόγω παρουσιαστικού, προκαλεί παράλυση. Αφορά κυρίως άνδρες καθώς οι όχι ψηλές γυναίκες, συχνά θεωρούνται χαριτωμένα μικροκαμωμένες, έχουσες τα στυλ «μινιόν» ή «πετίτ». Π.χ. «Ακούς εκεί, πώς τόλμησε να μου την πέσει!», «Ποιός;», «Αυτός ο τάπας, ο ζουμπάς, ο σπιθαμιαίος, ο…ο… πυγμαίος!», «Και τι σκέφτεσαι να κάνεις;», «Μάλλον θα προχωρήσουμε, γουστόζικο τον βρίσκω!». (Σημ. τσάμπα το πυγμάγχος!).

Η (αληθινή) ιστορία του Πέτρου και του λύκου

Διότι, μόνον εγώ αγαπητοί αναγνώστες, όπως και σε άλλα κείμενα θα έχετε διαπιστώσει, μόνον εγώ ξέρω – μα και έχω το θάρρος να σας λέω – την αλήθεια! Ιδού:

Όταν ο Πέτρος μπήκε στην εφηβεία, το συμβούλιο του χωριού (μιας αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας – κολλεκτίβας), αποφάσισε να του αναθέσει πιο υπεύθυνα καθήκοντα στις κοινές εργασίες. Και συγκεκριμένα, να βοσκά τα πρόβατα στο βουνό. Ο Πέτρος ήταν ένα έξυπνο, εργατικό και φιλότιμο παιδί. Είχε όμως ένα φοβερό ελάττωμα. Ήτανε ψεύτης φοβερός, τερατολόγος, παραμυθάς. Τους είχε φλομώσει στο ψέμμα όλους. Κι ήτανε και καλός ο μπαγάσας. Όλοι την πατάγανε και τον πιστεύαν. Είπανε «Άσε, θα μεγαλώσει και θα του περάσει. Άσε, με τη δουλειά θα του περάσει».

Μα πού; Από την πρώτη μέρα, εκεί που βόσκαγε τα πρόβατα, μπήκε ο διάβολος μέσα του, πήγε μέχρι την άκρη του γκρεμού, έκανε τα χέρια του χωνί και βάλθηκε να φωνάζει προς τα κάτω, στον κάμπο, στο χωριό:

«Λύκος! Λύκος!»

Τρελλάθηκαν οι χωρικοί. Αρπάξαν τα μπαστούνια, αρπάξαν τα τουφέκια. Τρέξανε πάνω στο βουνό. Μα όταν φτάσανε πουθενά λύκος. Τα προβατάκια βοσκούσαν ήσυχα κι ο Πέτρος κυλιόταν κάτω από τα γέλια. Του κάνανε σοβαρή παρατήρηση και φύγαν θυμωμένοι.

Την άλλη μέρα, πάλι τα ίδια. Φώναξε ο Πέτρος με φωνή σπαρακτική:

«Λύκος! Αλήθεια μωρέ τούτη τη φορά σας λέω, λύκος, λύκος, λύκος!»

Θέλοντας και μη οι χωρικοί, αρπάξαν τις μαγκούρες, αρπάξανε τα δίκαννα, τρέξανε πάνω. Πάλι τα ίδια. Λύκος πουθενά κι ο Πέτρος ξελιγωμένος από τα γέλια. Ο πρόεδρος της κοινοτικής συνέλευσης, βράζοντας από θυμό, του έκανε δριμεία παρατήρηση και του δήλωσε ξεκάθαρα πως θά ‘χε μία μόνο, τελευταία ευκαιρία. Με ένα ακόμα λάθος θα τον διώχναν από το χωριό.

Την άλλη μέρα, εκεί που ο Πέτρος βόσκαγε τα πρόβατα – κάπως προβληματισμένος (πρέπει να πούμε) με τις εξελίξεις – κατάλαβε ξαφνικά τα ζωντανά νά ‘ναι κάπως νευρικά, άκουσε το τσοπανόσκυλο να γρυλλίζει, γυρνάει, κοιτάει, τί να δει; Στην άκρη του ξέφωτου, ένας αγριολύκαρος μέχρι κει πάνω, με τα αυτιά ορθωμένα και τα δόντια (πωω τι τεράστια δόντια!) ξεγυμνωμένα. Τρελλάθηκε από το φόβο του. Κι άρχισε να φωνάζει:

«Λύυυυκος! παιδιά ακούστε με, λύκος παιδιά πιστέψτε με, εεεεεεε χωριανοί αλήθεια, ορκίζομαι, λύκος μωρέεεε, βοήθειααααα!»

Ούτε που του δώσαν σημασία. Το προεδρείο της συνέλευσης συγκεντρώθηκε και βγήκε η απόφαση αμέσως: με το που θα γύριζε το δειλινό ο Πέτρος στο χωριό, θα μπάζαν μέσα το κοπάδι μα για αυτόν, η πύλη του περιβόλου του χωριού θά ‘ταν κλειστή. Ε, αμάν πια!

Ο Πέτρος κατάλαβε πως ήταν πια μόνος. Όλες τις ελπίδες του τις εναπόθεσε στον τετράποδο σύντροφό του και τόνε διέταξε (με όσο πιο σταθερή και δυνατή φωνή μπορούσε):

«Πάνω του Γκέκα! Όρμα του αγόρι μου!»

Το πιστό σκυλί υπάκουσε κι έκανε δυο τρία βήματα προς το μέρος του λύκου. Μα κείνος ύψωσε το – τουλάχιστον διπλάσιο από του σκύλου κορμί του – κι άφησε ένα τρομερό ουρλιαχτό. Ο καημένος ο Γκέκας, τράπηκε σε άτακτη φυγή κλαψουρίζοντας σαν κουτάβι:

«Κάι, κάι, κάι».

Κι έφυγε. Τα δε πρόβατα, είχαν σκορπίσει και φύγει από ώρα. Ο Πέτρος ήταν ολομόναχος με το λύκο που του χίμηξε με μεγάλες δρασκελιές. Στα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν, ο Πέτρος συλλογίσθηκε την – αλίμονο! – τόσο σύντομη ως τώρα ζωή του, αναγνώρισε τα λάθη και το τρομερό του ελάττωμα και προσευχήθηκε σιωπηλά ζητώντας συχώρεση από όλους: από την οικογένεια του, τους συγγενείς, τους φίλους, τους χωριανούς του και από το θεό. Και ετοιμάστηκε να πεθάνει.

Μα την ώρα που έκανε το τέρας πάνω του να πηδήσει, να τον αρπάξει, να τόνε φάει, κάτι τον έπιασε τον Πέτρο, ένας θυμός, μία μανία. Και κραδαίνοντας τη γκλίτσα του, ούρλιαξε προς το μέρος του θηρίου:

«Όχι ρε κερατά, όχι έτσι! Έλα το λοιπόν! Έλα ρε άμα σου βαστάει!»

Ο λύκος ξαφνιάστηκε από την ξαφνική αντίδραση του βοσκού που τον απώθησε, αναδιπλώθηκε, ζύγισε τη νέα του επίθεση και όρμησε ξανά. Πώς έγινε τώρα αυτό, θες ήταν τύχη, θες κάτι άλλο; Στη σύντομη μάχη που ακολούθησε, ξάφνου κάνει μια ο Πέτρος, μπαμ! με τη γκλίτσα στην κεφάλα του λύκου και στον τόπο τον αφήνει.

Κάθεται σ’ ένα βράχο ο Πέτρος λαχανιασμένος, κοιτώντας το ακίνητο κουφάρι του λύκου, μη μπορώντας να πιστέψει τί είχε κάνει. Κάπως μετά το παίρνει απόφαση, πλησιάζει, τον σκουντάει…. Ακούνητος. «Μπα» μονολογεί, «μωρέ τόνε σκότωσα». Κοιτάει μια τον ουρανό με ευγνωμοσύνη, ύστερα βγάζει το σουγιά του και γδέρνει το λύκο. Φοράει την προβιά του κι αρχίζει να κατηφορίζει προς το χωριό, αλαφρωμένος που θά ‘δειχνε σε όλους την απόδειξη πού ‘λεγε την αλήθεια και θα τόνε συγχωρούσανε.

Τρόμαξε ο φύλακας στην σκοπιά πού ‘δε ξαφνικά έναν τεράστιο λύκο να πλησιάζει στον περίβολο του χωριού και μάλιστα περπατώντας όρθιος!

«Ααααααα! Συναγερμός! Συναγερμός χωριανοί! Λύκος έρχεται στο χωριό. Αχ! κακούργοι πού ΄μαστε, ο θεός να μας συχωρέσει. Αλήθεια έλεγε, τούτη τη φορά, το κακόμοιρο το τσοπανούδι, ο Πέτρος και μεις δεν το πιστέψαμε και τό ‘φαγε ο λύκος κι έρχεται τώρα να φάει κι εμάς. Συναγερμός! Συναγερμός!»

Συγκεντρώθηκαν οι χωριανοί οπλισμένοι, πίσω από τον περίβολο, δεξιά κι αριστερά από την πύλη. Και με το που μπαίνει ο λύκος – Πέτρος του χιμάνε. Και να μαγκουριές. Και να ροπαλιές, Πάρτονε κάτω. Και να κλωτσές και να πατήματα. Και να! Και να! Και να!

«Παιδιά!» φωνάζει ένας, «ψόφησε πια νομίζω».

Πλησιάζει τότε ο χασάπης του χωριού με τη μαχαίρα του, κάνει μια έτσι κι άλλη μια έτσι, κι άλλη μια, κι άλλη μια και του παίρνει το τομάρι. Το παίρνουν και το πάνε στην πλατεία. Να κάνουνε το βράδυ μια τελετή. Να τιμήσουνε και μαζί να θρηνήσουνε τον Πέτρο, τον σωτήρα του χωριού. Που με τον άδικο χαμό του, τους έκαμε να βρουν το θάρρος ν’ αντιμετωπίσουν το λύκο για να τον γδικιωθούνε.

Στον τόπο του σκοτωμού, είχε μείνει ένας αγνώριστος σωρός – πολτός από κρέατα και αίματα, από λιανισμένα κόκκαλα και σάρκες. Μαζεύτηκαν του χωριού τα σκυλιά κι αρχίσανε με όρεξη να τρώνε. Μέχρι που δεν έμεινε τίποτα.

Μόνον ο Γκέκας δεν έφαγε. Καθόταν σε μια άκρη, κοίταγε γύρω γύρω κι έκανε λυπημένα:

«Κάι, κάι, κάι».

Μα ποιός ακούει, ποιός καταλαβαίνει, ποιός δίνει σημασία σ’ αυτά που λέει ένας σκύλος;

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (178)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Έμπυρος, εμπύρετος, εμπύρρειος κ.λ.π.: σειρά ομόηχων λέξεων με κοινή, διπλή, σημασία – αυτός που είναι πλήρης (έχων καταναλώσει μεγάλες ποσότητες) ζύθου, μα και αυτός που καλά (και εκ πείρας) γνωρίζει τις απολαύσεις που το δημοφιλές ποτό δύναται να χαρίσει στον άνθρωπο


Τριάδα και Γιάννη Κ., που βρήκατε κι εσείς τις λέξεις που είχα ήδη σημειώσει, για την υπενθύμιση, την παρότρυνση και το ενδιαφέρον, ευχαριστώ.

Ο Λου Ρίδης (λήμμα από την αντι-Βικιπαίδεια)

Είναι γνωστό και παραδεκτό, ακόμα και από τα «επίσημα» μέσα (βλ. παραπομπή στο τέλος του κειμένου), ότι τα περί γονεϊκής καταγωγής του διακεκριμένου αμερικανού καλλιτέχνη Λου Ρηντ (Lou Reed), είναι κάπως συγκεχυμένα. Ο ίδιος μάλιστα, με τη στάση του, καθώς ούτε απορρίπτει – ούτε και βεβαιώνει τίποτα, δηλώνοντας μάλιστα πως το ζήτημα αυτό αποτελεί μία από τις πολλές πτυχές του παρελθόντος του, για τις οποίες όχι μόνον αδιαφορεί τελείως μα και επιθυμεί να ξεχάσει, ποσώς συνεισφέρει στη διαλεύκανση της υπόθεσης.
Ωστόσο, ως συνήθως, οι ερευνητές – συντάκτες της αντι-Βικιπαίδειας, έχουν εντοπίσει την αλήθεια, η οποία έχει ως εξής:
Ο Λου Ρηντ γεννήθηκε (όντως) στο Βρούκλυν, Νέας Υόρκης, Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, τη δευτέρα Μαρτίου 1942. Ήταν το τέταρτο από τα πέντε τέκνα της οικογενείας ελληνοαμερικανών δεύτερης γενεάς, Ρίδη. Ο πατέρας του Επαμεινώνδας Ρίδης και η μητέρα του Γαρουφαλλιά Ρίδη (το γένος Γουωρχόλου), ήταν μουσικοί κλασσικής ορχήστρας. Ο πατέρας έπαιζε μπασσατούμπα και η μητέρα βιολαγιασάμπα.
Το πρώτο παιδί του ζεύγους ήταν ο Αλλοΐσιος Ρίδης, που οι γονείς του, του έδωσαν το χαϊδευτικό «Λούϊς». Το δεύτερο ήταν ο Λεωνίδας Ρίδης, με το χαϊδευτικό «Λύο». Το τρίτο παιδί το βάφτισαν Παντελή μα τον φώναζαν «Λη». Το τέταρτο παιδί ήταν ο Λούθηρος Ρίδης ή αλλιώς «Λου» Ρίδης, δηλαδή ο Λου Ρηντ. Μετά έκαναν και κορίτσι που ονομάστηκε Ιουλία, μα τη φώναζαν Λία.
Όλα τα παιδιά, ο Λούϊς, ο Λύο, ο Λη, ο Λου και η Λία, μεγάλωσαν σ’ ένα σπίτι γεμάτο μουσική και έμαθαν από μικρή ηλικία θεωρητικά μουσικά μα και να παίζουν διάφορα όργανα. Ο νεαρός Λου έδειξε ιδιαίτερη κλίση στην κιθάρα. Επίσης, χάρη στο επάγγελμα και τον κύκλο των γονιών τους, παρακολούθησαν αμέτρητα κοντσέρτα μα και τις πρόβες πριν από αυτά και όπως έδειχναν όλα, όλα τα τέκνα Ρίδη θα ακολουθούσαν τα βήματα των γονέων και θα γίνονταν μουσικοί.
Περί την εποχή που ο νεαρός Λου ήταν στην εφηβεία, η οικογένεια Ρίδη έκανε ένα ταξίδι στην πατρίδα Ελλάδα. Εκεί και μετά το πέρας των διακοπών, το ζεύγος Ρίδη συγκάλεσε οικογενειακό συμβούλιο. Οι γονείς ανακοίνωσαν στα παιδιά ότι οι σκληροί ρυθμοί της Αμερικής τους είχαν εξουθενώσει και ότι θα επιθυμούσαν πλέον να ζήσουν στην πατρώα γη. Άφησαν στα τέκνα τους να αποφασίσουν ελεύθερα τί θα ήθελαν εκείνα να κάνουν, αφού προηγουμένως τα επληροφόρησαν ότι έχοντας βολιδοσκοπήσει τα στην Ελλάδα τεκταινόμενα περί του μουσικού επαγγέλματος, χάρη και σε συστάσεις και γνωριμίες που η εις την Αμερική δράση τους, τους είχε εξασφαλίσει, έκριναν πως τα παιδιά θα μπορούσαν να βιοπορισθούν ανέτως ως μουσικοί, μα όχι να τύχουν της καρριέρας που πιθανώς να είχαν εις τη Νέαν Υόρκην.
Όλως αναπάντεχα, ο Λούϊς, ο Λύο, ο Λη και η Λία συνεφώνησαν. Μα όχι ο Λου, ο οποίος αμετάπειστος έφυγε, με τις ευχές και την αγάπη της οικογένειας του, πάλι – και για πάντα – για την Αμερική.
Από εκεί και πέρα, οι ερευνητές – συντάκτες της αντι-Βικιπαίδειας δηλώνουν πως λίγο έως πολύ, εξαιρώντας κάποιες λεπτομέρειες, τα όσα καταγγράφονται για τη μετέπειτα ζωή και καρριέρα του Λου Ρίδη, είναι – σε γενικές γραμμές – ορθά και ακριβή.

Βλ. και: http://en.wikipedia.org/wiki/Lou_Reed

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (177)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Η πα πα!: επιφώνημα που εκφράζει απόρριψη, ειρωνεία, άρνηση ή ακόμα και αηδία προς ότι προέρχεται εξ Αμερικής (Γιουνάιντετ Στέητς). Π.χ. «- Πού θα πάτε για φαγητό; Για «μπέργκερς» και για «στέηκς»; Αν θά ‘ρθω; Η πα πα!.... Γιατί; Κατ’ αρχάς για λόγους αρχής. Επιπλέον βρε παιδί μου, έχουν αλλάξει με τα χρόνια τα γούστα μου και τέτοιες γεύσεις μα και το κρέας γενικότερα, δεν τα πολυγουστάρω πια… Αν πάτε καμμιά άλλη φορά για κανά ψαράκι ή κανά μαγειρευτό, ευχαρίστως να ‘ρθω.»

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (176)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Συγγραφεύγας, ο: ο λογοτέχνης συγγραφέας που διαθέτει το ταλέντο, χάρισμα θα μπορούσε να το πει κανείς, με το που ξεκινάς να διαβάζεις το βιβλίο του, να ξεχνιέσαι, να «φεύγεις» από το μάταιο τούτο κόσμο και να χάνεσαι στους δικούς του, φανταστικούς κόσμους.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (175)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Αργαναγνώστης, ο: αυτός που διαβάζει πάρα πολύ αργά. Π.χ. «- Σού ‘πα; Δε σού ‘πα…», «- Τι;», «- Μου πήρε βέβαια μια βδομάδα, αλλά διάβασα τον “Οδυσσέα” του Τζόυς *1», «- Έλα ρε θηρίο, τέτοιο δύσκολο κείμενο και τεράστιο βιβλίο σε μια βδομάδα μέσα;», «- Ε, όχι κι όλο – όλο το βιβλίο….», «- Αλλά;», «- Ε, να: 8 σελίδες από τον πρόλογο του μεταφραστή!», «- Ε, να! κι εγώ λοιπόν!», (πέφτει μούτζα).

Βλ. και λήμμα «Γοργαναγνώστης»

Σημειώσεις:
1) “Ulysses” – James Joyce. Η ελληνική έκδοση του Κέδρου (Αθήνα 1990, μετάφραση Σωκράτη Καψάσκη) είναι πάνω από 800 σελίδες, μεγάλου μεγέθους.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (174)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Γοργαναγνώστης, ο: αυτός που διαβάζει πάρα πολύ γρήγορα. Π.χ. «Δεν έχω ξαναδεί μεγαλύτερο γοργαναγνώστη από τη Μεταξία τη Μαυρογλαροπούλογλου, που είναι συνάδελφος στο γραφείο. Διάβασε το «Μόμπυ Ντικ»*1 σ’ ένα Σαββατοκύριακο!».

Βλ. και λήμμα «Αργαναγνώστης»
Σημειώσεις:
1) “Moby Dick, or, The Whale” – Herman Melville. Η ελληνική έκδοση του Gutenberg (Αθήνα 1991, μετάφραση Α.Κ. Χριστοδούλου) είναι περίπου 1000 σελίδες.

White Horse, Fine Old Scotch Whisky (μεταφράζοντας από το χαρτόνι της συσκευασίας)

Το εξαιρετικό, παλιό, σκωτσέζικο ουίσκυ «Γουάιτ Χορς», έχει μία μοναδική, διακριτικά χαρακτηριστική «τρυφώδη» γεύση. Στην καρδιά του μίγματος του, βρίσκονται τρία έξοχα «σινγκλ μωλτ»*1: τα «Κρεηγκελλάχη» *2 και «Γκλεν Έλγιν» *3 από το Σπεησάιντ *4 και «Λαγκαβούλιν»*5 από τη νήσο Άισλεη*6.
Η δημοφιλία του «Γουάιτ Χορς» βασίζεται στα υψηλά πρότυπα ποιότητας που καθιερώθηκαν από το δημιουργό του, Πήτερ Μακί *7.
Του έδωσε το όνομα «Ουάιτ Χορς» (λευκός ίππος), που είχε το ομώνυμο ιστορικό χάνι του Εδιμβούργου που βρισκόταν στη γη της οικογένειας Μακί.
Από την εμφάνιση του στην αγορά, έως σήμερα, το «Γουάιτ Χορς» έχει γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή ουίσκυ στον κόσμο. Το απολαμβάνουν σε πάνω από 100 χώρες και έχει κερδίσει πλήθος βραβείων αριστείας.



Σημειώσεις:

1) Single malt whisky: http://en.wikipedia.org/wiki/Single_malt_Scotch
2) Craigellachie Single Malt Scotch Whisky: http://www.scotchwhisky.net/malt/craigellachie.htm
3) Glen Elgin Single Malt Scotch Whisky: http://en.wikipedia.org/wiki/Glen_Elgin
4) Speyside (Strathspey): περιοχή της Σκωτίας παρά τω ποταμώ Σπέη (Spey), φημισμένη για τα αποστακτήρια ουίσκυ και τα εκεί παραγόμενα προϊόντα - http://en.wikipedia.org/wiki/Strathspey,_Scotland
5) Lagavulin Single Malt Scotch Whisky: http://en.wikipedia.org/wiki/Lagavulin_Single_Malt
6) Islay: νήσος της Σκωτίας, άλλως γνωστή ως η βασίλισσα των Εβριδών - http://en.wikipedia.org/wiki/Islay
7) Sir Peter Mackie: http://www.whisky.com/brands/white_horse_brand.html

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (173)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Ικεότητα, η: το αίσθημα που έχει κανείς όταν μπαίνει σ’ ένα σπίτι και νοιώθει πολύ σαν όλα να είναι κάπως γνωστά, νοιώθει πολύ… «ικέα» (βλ. και λήμμα «Κατικέα»).

Φιάλες

Λόγω του επαγγέλματος που ασκώ, συνεχεία των σπουδών μου (σπούδασα και υποδύομαι –για βιοποριστικούς λόγους-, τον μηχανικό βιομηχανικών αυτοματισμών), επισκέπτομαι συχνά εργοστασιακές μονάδες βιομηχανικής παραγωγής διαφόρων προϊόντων.

Μεταξύ άλλων, έχω επισκεφθεί υαλουργίες. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς το πυρακτωμένο, ρευστό γυαλί που χύνεται στα καλούπια των μπουκαλιών, που αμέσως ανοίγονται και για μερικά κλάσματα δευτερολέπτου η ύλη του γυαλιού ιριδίζει με υπέροχα χρώματα, σε απίθανα σχήματα, πριν κρυώσει και στερεοποιηθεί τελείως. Στη συνέχεια τα μπουκάλια τακτοποιούνται και συσκευάζονται. Πολλά μπουκάλια. Εκατοντάδες, χιλιάδες, αμέτρητα μπουκάλια.

Επίσης, μεταξύ άλλων, έχω επισκεφθεί ζυθοποιΐες, οινοποιΐες, ποτοποιΐες διάφορες. Εκεί, τα μπουκάλια –που λέγαμε- γεμίζονται με τα διάφορα ποτά. Μετά σφραγίζονται, ετικεττάρονται, τακτοποιούνται και συσκευάζονται. Πολλά μπουκάλια. Εκατοντάδες, χιλιάδες, αμέτρητα μπουκάλια.

Ε, το λοιπόν κι εγώ, από μια αίσθηση …χρέους να το πούμε; …αρμονίας να το πούμε; …ισορροπίας;, τέλος πάντων για να κλείσει ο κύκλος βρε αδερφέ και να ξεκινήσει απ’ την αρχή, ε! φροντίζω να αδειάζω τα μπουκάλια. Πολλά μπουκάλια. Εκατοντάδες, χιλιάδες, αμέτρητα μπουκάλια.

Χα! χα! χα!

Χο Τσι Μινχάουζεν

Χο Τσι Μινχάουζεν (από το σχετικό λήμμα, στη Βιετναμπαίδεια): ο διακεκριμένος πολιτικός ηγέτης Χο Τσι Μινχ, είχε μία ιδιότητα η οποία δεν είναι καθόλου γνωστή καθ’ ότι έχει σκοπίμως κι επιμελώς αποσιωπηθεί – ήταν μεγάλος ψεύτης! Μάλιστα! Μυθομανής, τερατολόγος, παραμυθάς από τους λίγους. Ο ίδιος θεωρούσε την πτυχή αυτή της προσωπικότητας του, δώρο θεού και σπουδαίο ταλέντο, το οποίο μάλιστα με συνέπεια μα και ενθουσιασμό ασκούσε στην πράξη, φλομώνοντας στο ψέμμα συγγενείς, γνωστούς, φίλους, συναδέλφους, πολιτικούς συνεργάτες και αντιπάλους, τόσο στο Βιετνάμ, την πατρίδα του, όσο και διεθνώς! Μελέτησε με πάθος τη ζωή και το έργο των, ανά τον κόσμο και τους αιώνες, ομοτέχνων του, π.χ. του Λουκιανού, του Αισώπου, του Χότζα Νασρεντίν, του Πινόκιο και βέβαια του διάσημου βαρώνου, προς τιμήν του οποίου τροποποίησε το ψευδώνυμο του (το πραγματικό του όνομα ήταν Νκιεν Σιν Κουνγκ) σε Χο Τσι Μινχ –άουζεν, απαιτώντας από όλους να τον αποκαλούν με αυτό. Όλα αυτά βέβαια, η «επίσημη» ιστορία, κατασκευασμένη (και όχι καταγεγραμμένη) από αρτηριοσκληρωτικούς ακαδημαϊκούς, τα εξωραΐζει ή ακόμα και τα εξαφανίζει. Δες π.χ.:

http://en.wikipedia.org/wiki/Ho_Chi_Minh

Φεγγαράκι μου λαμπρό (η παράφραση του λυκάνθρωπου)

Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε μου να περπατώ
να πηγαίνω στο σχολειό
έξω απ’ το παράθυρο

να ακούω τη δασκάλα στα παιδιά
να τους λέει τα γράμματα
γράμματα σπουδάματα
του θεού τα πράματα

το φριχτό μου ουρλιαχτό
τους παγώνει το μυαλό
σπάω το παράθυρο
και μέσα χιμώ

Μια λιγνή κοπελλίτσα, με κοτσίδα και γυαλιά τόσο τρομαγμένη μα που πασχίζει να κρατηθεί ψύχραιμη και σοβαρή, πρώτη της δουλειά πρέπει να είναι, μόλις έχει βγει απ’ τη σχολή. Σκούζουν τα παιδάκια πανικόβλητα, σφίγγουνται τό ‘να πάνω στ’ άλλο και μαζεύουνται πίσω της όπως τα κλωσσόπουλα πίσω από την κλώσσα, στριμώχνουνται όλοι στη γωνία της αίθουσας και η δασκαλίτσα στέκει μπροστά και με κοιτάει με πείσμα (θράσος που τό’ χει μα την αλήθεια!) κι απλώνει μπροστά τα χέρια της, λες για να με απωθήσει. Μια απότομη, ανάστροφη κίνηση του χεριού – ποδιού μου, τα χεράκια κόβουνται (σπάνε τα κόκκαλα σαν ξυλαράκια) αποχωρίζονται από το σώμα και πέφτουν το ένα στο πάτωμα της αίθουσας και τα’ άλλο πάνω σ’ ένα θρανίο. Ταυτόχρονα, ένα από τα τεράστια, γαμψά, σκληρά σα σίδερο και κοφτερά σα νυστέρι νύχια μου, της κόβει την καρωτίδα αρτηρία. Το αίμα τινάζεται ζεστό, σαν πίδακας ξεχύνεται, ανοίγω το στόμα μου, το δέχομαι μέσα με απόλαυση, το πίνω αχόρταγα. Το φως σβήνει απ’ τα μάτια της, το σφάγιο σωριάζεται κάτω. Τα παιδάκια τώρα έχουν σωπάσει, κάποια με κοιτούν με απόγνωση, τα πιο πολλά έχουν κλείσει τα μάτια. Πόση σάρκα! Φρέσκια, νεανική, παιδική, αγορίστικη, κοριτσίστικη, πόσα μικρά στηθάκια, πόσες κοιλίτσες, πόσα μπουτάκια, μικρά πνευμόνια και νεφρά, πόσες καρδούλες, πόσα αμελέτητα και πόσα παϊδάκια, γλωσσίτσες και ματάκια και μυαλά…. Πανδαισία!
Μια ώρα περίπου μετά, λουσμένος στο αίμα, πηδώ πάλι απ’ το παράθυρο έξω. Δεν έχει ακόμα φανεί φως. Το φεγγάρι στέκει περήφανο στον ουρανό. Το κοιτώ και πάλι του μιλώ:

Φεγγαράκι μου λαμπρό
υψώνω τη μουσούδα μου και σε χαιρετώ
Α! μα την αλήθεια
αυτό ήταν μακελειό!

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (172)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Σουηινδία, η: εσχάτως αυτοανακηρυχθέν ανεξάρτητο κρατίδιο (φανταστικό), στα βάθη της Ασίας ηπείρου, ενδεχομένως και μικρό νησί. Την πρωτοβουλία είχαν οι γηγενείς ιθαγενείς, μετά από παρότρυνση των μελών της εκεί παροικίας βορρειοευρωπαίων, που έχουν από καιρού πολλού εκεί εγκατασταθεί, βρίσκοντας τον επί γης Παράδεισο. Η ονομασία είναι (προφανώς), συμβολική και τιμητική όπως άλλωστε και ο τίτλος της «υπουργού εξωτερικών και πρέσβειρας καλής θελήσεως της Σουηινδίας», για την Κυρία ιδρυτή της παροικίας, που πρώτη ήρθε εδώ και έφερε και τους υπολοίπους. Εκείνη, αποδεχόμενη την τιμή και τα καθήκοντα, παρέλλαξε – εις αναγνώριση – το όνομα της και λέγεται πια «Ίντιγκμαρ Μπεργκμανγκάντι».

Ευχαριστώ Σωτήρη για την αρχική λέξη που γέννησε το λήμμα

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (171)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Ατιμομάγειρας, ο: σεφ απατεώνας που δε σέβεται τον εργοδότη του, τους πελάτες του, τους συνεργάτες του, το επάγγελμα του το ίδιο. Παραγγέλνει, για να επιτελέσει την υψηλή του τέχνη, υλικά πρώτης ποιότητος που σε συνεργασία με λαμόγιο συνεταίρο, τα ανταλλάσει με άλλα δευτέρας ή και τρίτης η κι ακόμα χειρότερα και καρπώνονται την αξιοσέβαστη διαφορά. Φτου σας ρε!

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (170)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Καρδιενάλιος, ο: αυτός που έχει γεννηθεί και/ή μεγαλώσει σε μέρος παράλιο, εξ’ ου και μ’ όλη την καρδιά του αγαπά, σε βαθμό λατρείας και μ’ όλες τις αισθήσεις του, τη θάλασσα: το γαλάζιο χρώμα της και τ’ ασημένιο κάτου από τον ήλιο και μενεξελί το δειλινό, την αρμύρα της, το ιώδιο της, τα πότε ζεστά, πότε δροσερά, πότε κρύα τα νερά της, τον αχό της όταν είναι ανταριασμένη και το φλοίσβο, όταν ήσυχη. Π.χ. «- Θυμάστε παιδιά τον πρώην συνάδελφο – και πια μακαρίτη – Φίλιππο Λιμνοκηπουρό; Αυτός κι αν ήταν καρδιενάλιος! Που λέτε, μια φορά – πάνε χρόνια -, μια ομάδα από το Τμήμα μετέβει επί ένα τετράμηνο για επιτόπου έρευνες και αποτυπώσεις σε ένα από τα απώτατα χωριά του κεντρικού ορεινού όγκου στην Παρνασσπίνδο. Σε έναν πανέμορφο οικισμό με πέτρινα σπίτια, περιτριγυρισμένο από ένα υπέροχο, παρθένο, παραμυθένιο δάσος δένδρων ελάτης. Είχαμε όλοι ενθουσιασθεί εκτός από τον Φίλιππο, όπου κοίταε τριγύρω θλιμμένος κι όλο στέναζε:», «- Ωωωχ! Ωωωχ!», «- Γιατί;»… τόνε ρωτάγαμε, «- Μα τι δουλειά έχω εγώ εδώ;»… αποκρινόταν, «- Τι θέλει ο ενάλιος στα κωνοφόρα;», «- Αμάν πια βρε παράξενε!»… τον πείραζαν τα κορίτσια. Τα Σαββατοκύριακα πηγαίναμε εκδρομές και πεζοπορίες στο δάσος. Ο Φίλιππος δεν ακολουθούσε. Τραβούσε μόνος κατά πάνου, κει που άρχιζε η αλπική ζώνη του βουνού, χωρίς δένδρα, και χανόταν κει, στα βραχοτόπια. Απορούσαμε τι κάνει; Πού πάει; Η απορία μας λύθηκε στις γραμμές του κειμένου της αποχαιρετιστήριας επιστολής που μας έστειλε με η-μέηλ, όταν άφησε τη δουλειά: «…- Και για να σας λύσω φίλοι την απορία, έγραφε, για τότε που δουλεύαμε στο βουνό, θυμάστε; Θα σας πω πού πήγαινα μονάχος και δε σας ακολουθούσα. Είχα βλέπετε εντοπίσει μια κορφή στα ανατολικά. Εκεί σκαρφάλωνα. Γιατί από κει μπορούσα να Τη δω! Ω! να Τη δω κάτω εκεί, ν’ απλώνεται γαλάζια! Πόσο Την κοίταζα, ώρα πολύ, αχόρταγα…. Και ξέρετε;…… Της μιλούσα κιόλας…σαν ερωτευμένος Της μιλούσα. Ω! λόγια που της έλεγα:

Να σ’ αγναντέβω, θάλασσα, να μη χορταίνω,

απ’ το βουνό ψηλά
στρωτήν και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτα μου,
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και νά ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακριά απ’ τη μάβρη τούτη Κόλαση,
μακριά πολύ κι από του μάβρους κολασμένους……»*,

«- Ο καημένος ο Φίλιππος, 3 μήνες μετά αυτοκτόνησε».

* Σημ. Ανερυθροίαστα και αδιάλλειπτα κλέπτων, πλην όμως τα κλοπιμαία δηλών, αμεταμεληθείς και – πάντα- αμελητέος: πρώτη και προτελεφτέα και τελεφτέα στροφή της «Θάλασσας» του Κώστα Βάρναλη.

Με αφορμή τις απαριθμήσεις του ιστολογίου 300σα κι 100το: σκέψεις και διαπιστώσεις περί ποιότητος και ποσότητος

Υπάρχουν, φίλοι και επισκέπτες του ιστολογίου, και είναι αυτό βέβαιο, εξακριβωμένο και καταγεγραμμένο, υπάρχουν λέω άνθρωποι που νοιάζονται κυρίως για την ποιότητα και άλλοι για την ποσότητα. Εγώ και είναι αυτό βέβαιο, εξακριβωμένο και καταγεγραμμένο, ανήκω σίγουρα στη δεύτερη κατηγορία. Ουδέποτε υπήρξε για μένα η ποιότης ζήτημα σημαντικό. Η ποσότης όμως ανέκαθεν. Σε όλες τις εκφάνσεις του ανωφελούς μου βίου. Και στα πρακτικά, τα καθημερινά, τα των συνηθειών και λοιπά..... φερ' ειπείν φαΐ, πιοτό, γεννετήσια ερωτικά και τέτοια. Αλλά και στα πιο αφηρημένα, τις τέχνες, τις αισθήσεις, τις σκέψεις και λοιπά..... λόγου χάρη τα λογοτεχνικά, τα μουσικά, τα εικαστικά, τα θεατρικά, τα φιλοσοφικά και άλλα.
Είναι αγαπητοί αναγνώστες η ποσότης που πληρώνει το μέσα μου κενό - η ποιότης ήταν και θά 'ναι πάντα, ζήτημα δευτερεύον. Θα τό 'χετε άλλωστε αυτό παρατηρήσει, όσοι από σας (μα αν είναι δυνατόν - υπάρχουν τέτοιοι;) επισκέπτονται συστηματικά αυτό το ιστολόγιο.
Ε, βάσει τούτων, σήμερα χαίρουμαι - μα την αλήθεια, χαίρουμαι πολύ και καμαρώνω που τούτο μου το πόνημα συμπληρώνει 300σες απ' αρχής του δημοσιεύσεις και ταυτοχρόνως 100το δημοσιεύσεις μέσα στο χρόνο που διανύουμε.
Ω! πώς χαίρουμαι αναγνώστες με κάτι τέτοια!
Γιατί είμαι τέτοιος.
Ευχαριστώ για την καταννόηση.
Χ.Δ.Τ.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (169)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα


Τριχωντρός, ο: άνθρωπος υπέρβαρος, παχύτατος και ταυτόχρονα εξαιρετικά δασύτριχος που μοιάζει με γορίλλα, ωστόσο σε μερικές (ή μερικούς) αρέσει μα όπως όλοι ξέρουμε: περί ορέξεως λόγος ουδείς. Π.χ. "- Ρε σεις, βλέπουν τα ματάκια σας αυτό που βλέπουν και τα δικά μου; Ρε σεις τί κάνει η Κορφοζαρτιέρα με τον Μοσχοβούβαλο, βόλτα χέρι χέρι;", "- Καλά, δεν τά 'μαθες; Έχουνε σχέση εδώ και λίγο καιρό.", "- Μα δεν είναι δυνατόν ρε παιδιά! Η ωραία και το τριχωντρό τέρας δηλαδή;", "- Λέει ότι την κέρδισε με τους λεπτούς τρόπους, την παιδική ψυχή και την τρυφερότητα του.", "- Μάλιστα. Ε, οι γκόμενες είναι τρελλές. Πάει, τελείωσε".

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (168)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Πορόθυμος, ο: ο ασύλληπτα θυμωμένος άνθρωπος, που ο θυμός ξεχειλίζει από κάθε του πόρο. Π.χ. "- Τί; Είχες πάρει -χωρίς να ρωτήσεις- από τη βιβλιοθήκη του κυρίου Πελαγοπόντικα, βιβλίο πολύτιμο που με καμάρι σου είχε δείξει και τό 'χασες και ρωτάς αν θα θυμώσει; Μπα, όχι καημένη. Καλό βέβαια τώρα είναι εσύ να πας διακοπές. Κάπου μακριά. Πολύ μακριά. Και για καιρό. Πολύυυ καιρό. Άκου να σου πω: καλός καλός ο Πελαγοπόντικας, αλλά άμα του πειράξεις τα βιβλία του γίνεται Τούρκος. Εξαφανίσου λοιπόν πριν το καταλάβει κι έρθει να σε βρει πορόθυμος".

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (167)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Συαγγραφέας, ο: ο συγγραφέας που έχει χρόνια να γράψει έστω και μία παράγραφο, αντιμετωπίζοντας ανυπέρβλητη δυστοκία και ανείπωτη «εμπνευσόχη» (βλ. λήμμα). Βρίσκει ωστόσο το σθένος να αναγνωρίζει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, που μάλλον πια αυτή τον ορίζει και όχι η πάλαι ποτέ ιδιότητα του και δηλώνει πλέον: ….(λήμμα το παρόν).

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (166)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα


Τρομπαδούρος, ο: τραγουδιστής (κατά φαντασίαν) ασύλληπτα κακόφωνος, παντελώς ατάλαντος και εντελώς ανάξιος, που ωστόσο όλο ακκίζεται, κομπάζει και – χωρίς ίχνος συναίσθησης του πόσο γελοίος είναι – ταλαιπωρεί τους πάντες ασκώντας την «τέχνη» του. Π.χ. «- Ρε συ, δεν αντέχω άλλο! Θα τον κρεμάσω άμα συνεχίσει να γκαρίζει, όπως τον Κακοφωνίξ στον Αστερίξ.», «- Μα για ποιόν μιλάς», «- Γι αυτόν τον άχρηστο, τον τρομπαδούρο!».

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (165)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα


Ξεκωλαλίζω: «λαλίζω» (= «λαλάω», δηλ. τρελλαίνομαι), από τις νεαρές υπάρξεις με «ενθουσιώδη» συμπεριφορά και «γενναιοδωρία» μεγάλη, ως προς την προβολή των σωματικών προσόντων τους, που βλέπω γύρω μου π.χ. στην πλαζ το καλοκαίρι, σε μεγάλο ντανς κλαμπ ή ακόμα και στο δρόμο!

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (164)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Αναλογοζυγίζομαι: μετρώ το σωματικό μου βάρος με μηχανικούς ζυγούς (π.χ. πλάστιγγα) και όχι ηλεκτρονικές ζυγαριές. Π.χ. «- Μα….. ξέρεις τί αναλογίζομαι;», «- Όχι. Τί;», «- Ότι το πρόβλημα είναι αυτές οι ψεύτικες, κινέζικες, φθηνές, ψηφιακές σου λέει….. καλά τώρα!, ζυγαριές δαπέδου που ζυγίζομαι. Ακούς φίλε μου να δείχνουν ότι έχω πάρει 27 κιλά! Λοιπόν, στο εξής θα αναλογοζυγίζομαι! Θα πάω στο φαρμακείο του κυρίου Αντρέα, στην πλατεία. Έχει μία καταπληκτική, μηχανική ζυγαριά, κατασκευής 1950 αλλά ακριβέστατη λέμε.», «- Ε, πήγαινε!», …………………………………………. «- Λοιπόν; Τί έγινε;», «- Ε, πήγα.», «- Και;», «- Ε, αυτή η ζυγαριά έδειξε ότι έχω πάρει 28 κιλά!», «- Σώπα!», «- Α, κάτι δεν πάει καθόλου καλά!», «- Να σου πω;», «- Ε, τί;», «- Σε γεφυροπλάστιγγα έχεις πάει;», «- Ρε, δεν πας στο διάολο;».

Ευχαριστώ Βαγγέλη για τη λέξη

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (163)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Μουνοπραγίδα, η: εκπάγλου καλλονής νεαρή γυναίκα, εθνότητος από την πρώην Τσεχοσλοβακία – νυν Τσεχική Δημοκρατία, κάτοικος της υπέροχης πρωτεύουσας της χώρας, πόλης Πράγας και εξασκούσα το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου με πελάτες – αποκλειστικά σχεδόν – τουρίστες, οι οποίοι βρίσκουν συχνά τον εαυτό τους να έχει υποπέσει σε παγίδα, καθ’ ότι οι υπσχεθείσες «υπηρεσίες» δε στάθηκαν αντάξιες του τσουχτερού αντιτίμου. Μα από την άλλη…… «Σεξοτουρισμό ήθελες κύριε; Ε, πλήρωνε τώρα!.......»

Ευχαριστώ Κοσμά για τη λέξη

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (162)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Βολικάνθρωπος, ο: άνθρωπος χωρίς εξεζητημένα γούστα και ιδιαίτερες απαιτήσεις, προσαρμόζεται εύκολα, εγκλιματίζεται γρήγορα, δε ζητά πολλά κι αρκείται σε λίγα κ.ο.κ. Π.χ. «- Αμ…… νά ‘ταν όλοι σαν τον κύριο Δροσοπασσά, αυτόν τον βολικάνθρωπο στο σύλλογο, δε θα παραιτιόμουνα από πρόεδρος. Μα δεν αντέχω πια, με το μακρύ και το κοντό του καθενός, καταλαβαίνεις; Μπούχτισα!».

Ιχ μπέμπε

(μια μικρή πικρή ιστορία)

Παραλλαγή μιας σημείωσης του συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη για το ομώνυμο βιβλίο του (Ich bebe), όπως δημοσιεύεται στον ιστότοπο του (www.triaridis.gr) και μεταφέρεται εδώ, με δικά μου λόγια.

Ο περιώνυμος Γερμανός φιλόσοφος, Φρειδερίκος Νίτζε (Friedrich Wilhelm Nietzsche, 1844 – 1900), ετελεύτησε μετά από πολυετή ασθένεια (παραλυτική ψυχική διαταραχή), κατά τη διάρκεια της οποίας απώλεσε πολλές από τις σωματικές και διαννοητικές του (τί άδικο για έναν γίγαντα του νου) ικανότητες.
Η ηλικιωμένη μητέρα του που τον περιέθαλπε, μια μέρα που μπήκε στο δωμάτιο και τον είδε ανήμπορο και θλιμμένο στο κρεββάτι, λύγισε και τον ρώτησε:
«- Αχ! ζον, λιμπστ ντου μιχ νιχτ μερ;» *1
Και ο, σχεδόν παράλυτος, φιλόσοφος, τρέμοντας σύγκορμος την κοίταξε και της απάντησε με δυσκολία:
«- Αχ! μάμα, ιχ μπέμπε...!»*2
Η γριά γερμανίδα μάνα στράφηκε και βγήκε απ’ το δωμάτιο, μην τη δει που βούρκωσε από στεναχώρια και απελπισία, που δε μπορούσε ο γιος της πια ούτε μια απλή λέξη (« Ιχ λίμπε»*3) να αρθρώσει.


Σημ.
1) γερμανικά: «Ach Son, liebst du mich nicht mehr?» (Αχ! γιε μου, δε μ’ αγαπάς πια;)
2) γερμανικά: «Ach Mama, ich bebe» (Αχ! μητέρα, τρέμω!)
3) γερμανικά: «Ich liebe» (Aγαπώ!)

Κανείς

Σάββατο πρωί. Ημέρα για διάφορες δουλειές και ψώνια που δεν πρόλαβαν να γίνουν μες στην εβδομάδα. Ημέρα τροφοδοσίας. Στο χασάπικο, στο ψαράδικο, στο σούπερ μάρκετ, στη λαϊκή αγορά της οδού Καλλιδρομίου. Και τέτοια.
Ένα Σάββατο πρωί λοιπόν, πήγαινα στο κατάστημα αλληλέγγυου εμπορίου, που βρισκόταν κοντά στην πλατεία Εξαρχείων. Στο συγκεκριμένο πουλούσαν προϊόντα καφέ, τσάι, ζάχαρη, σοκολάτες. Σύμφωνα με τις αρχές του αλληλέγγυου εμπορίου, τα προϊόντα και οι πρώτες ύλες αγοράζονταν από τους παραγωγούς σε αξιοπρεπείς (και όχι εξευτελιστικές τιμές) και μετά από την παρέμβαση των ελάχιστων δυνατόν μεσαζόντων, για την επεξεργασία, τυποποίηση κ.λ.π., διατίθεντο στην αγορά, μέσω ενός μη εκτεταμένου δικτύου καταστημάτων – δε μπορούσες άρα να βρεις αλληλέγγυα προϊόντα στο σούπερ μάρκετ ή στο μπακαλικάκι της γειτονιάς. Μάλιστα, στα λίγα αυτά καταστήματα, οι υπάλληλοι εργάζονταν εθελοντικά και το ωράριο λειτουργίας ήταν μειωμένο. Οι «περιορισμοί» αυτοί, εμένα δε με ενοχλούσαν καθόλου. Βλέπετε, είχα γεννηθεί και μεγαλώσει και ζούσα ακόμα στο κέντρο της πόλης κι είχα συνηθίσει «να τα έχω όλα μέσα στα πόδια μου». Επιπλέον η τιμή ήταν λίγο μόνο ακριβότερη από τα βιομηχανικά αντίστοιχα προϊόντα και η ποιότητα αισθητά καλύτερη. Για τους λόγους λοιπόν αυτούς, είχα συνηθίζει να αγοράζω τον καφέ και τις σοκολάτες μου από κεί.
Έφθασα που λέτε στο μαγαζί, μπήκα μέσα. Ένας κύριος προηγείτο, έβλεπα την πλάτη του. Και στο βάθος, γύρω από ένα τραπέζι κάθονταν μερικοί αλληλέγγυοι, εθελοντές υπάλληλοι του καταστήματος και κάποιοι αλληλέγγυοι φίλοι τους και έπιναν αλληλέγγυο καφέ και τσιμπολογούσαν αλληλέγγυα μπισκότα και βουτήματα. Μας κοίταξαν και τους δύο, τον κύριο και μένα ερωτηματικά, κάποιος τους σηκώθηκε μα πριν πει «παρακαλώ», ο κύριος μπρος μου άρχισε ένα χαμηλόφωνο τροπάριο, δεν άκουγα τί έλεγε, μα με τόσο γνωστό τόνο και ύφος που αμέσως κατάλαβα ότι δεν είχε έρθει εδώ για να ψωνίσει μα για να ζητιανέψει – αυτός ήταν ο τόνος και το ύφος που ήξερα καλά. Ξέρετε, σ’ αυτήν τη γειτονιά πού ‘χα γεννηθεί και μεγαλώσει, παρεπιδημούσαν πλήθος τζανκίς που συστηματικά επαιτούσαν για «να φάνε κάτι», «να αγοράσουν εισιτήρια λεωφορείου», «να βάλουν βενζίνη στο μηχανάκι», «για να πάρουν φάρμακα», αλλά βέβαια όλα αυτά ήταν δικαιολογίες καθώς το μόνο που ενδιαφέρει έναν τζανκί είναι να εξασφαλίσει την επόμενη δόση του και μόνον.
Ο αλληλέγγυος υπάλληλος αρνήθηκε, οφείλω να πω ευγενικά, κι ο άνθρωπος αργά κι απελπισμένα, άρχισε να στρέφεται προς την έξοδο. Τον πρόσεξα καλύτερα. Ήταν μεν πτωχοντυμένος, αλλά δεν υπήρχε κάτι άλλο στην όψη του που να πρόδιδε την έξη που είχα φαντασθεί. Άρα κάποιος άπορος ίσως, ποιός ξέρει. Τη στιγμή που διασταυρωθήκαμε ψιθύρισε με μια κλαψιάρικη φωνή: «Κανείς δε με βοηθάει» και βγήκε, έφυγε.
«Παρακαλώ;» είπε τώρα ο αλληλέγγυος υπάλληλος. «Μμμμμμ;». «Παρακαλώ κύριε, τι θα θέλατε;». «Εεεεε, ναι, θά ‘θελα ……. εεε, δύο πακέττα καφέ φίλτρου και τρεις σοκολάτες μπίττερ». Πήρα τα πράγματα μου, πλήρωσα κι έφυγα. Και σκεπτόμουν σε όλον το δρόμο της επιστροφής: κι αν έλεγε αλήθεια αλληλέγγυοι φίλοι, ο άνθρωπος; Τότε;

Τότε, όλοι μας, και σεις και γω, θα βρεθούμε μαζί πάλι και στο διηνεκές. Και τα πιο απομακρυσμένα σημεία σ’ αυτούς τους σκοτεινούς, σπηλαιώδεις, υπόγειους κόσμους δε θα φτάνουν να φωτίσουν οι φωτιές που θα καίνε κάτω από τα καζάνια μας. Όμως θα φτάνουν ως εκεί, αντηχώντας, οι φωνές μας, απεγνωσμένες, γοερές: «Κανείς δε μας βοηθάει, κανείς δε μας βοηθάει!».

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (161)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Χαροπά: επίρρημα (προσοχή στην ορθογραφία) – πεισιθανάτια, πένθιμα, νεκρικά κ.τ.λ. αλλά και αντίστοιχο επίθετο. Π.χ. «- Η τελευταία μου ανάμνηση από τον Χ.Δ.Τ., συγγραφέα του (ομωνύμου) Πλαθολογίου Λέξεων; Μα….. το χαροπό του πρόσωπο φυσικά, όταν άνοιξαν το φέρετρο και τον είδα για τελεφτέα φορά!».

…voi ch'entrate

Ποιός, ποιά, ποιοί… τί είστε σεις που μπαίνετε δω μέσα και ανεβαίνει ο απαριθμητής επισκέψεων του ιστολογίου;

Μα την αλήθεια, απορώ.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (160)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Γυμνιστική, η: γυμναστικές ασκήσεις και παντός είδους αθλοπαιδιές που εκτελούνται από εκ πεποιθήσεως ή περιστασιακούς γυμνιστές λουόμενους, τους καλοκαιρινούς μήνες. Το αποτέλεσμα είναι μερικές φορές κάπως γελοίο, π.χ. όταν παίζουν ρακέτες ή μπητς βόλλευ και διάφορα…. προεξέχοντα μέλη κινούνται ανεξέλεγκτα περαδωθεπανωκάτω.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (159)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα


Γαμοίστρος, ο: μερικές φορές καθώς λένε (και σωστά), τα λόγια είναι περιττά. Ακόμα κι όταν πρόκειται για την ερμηνεία λήμματος του Πλαθολογίου και για παράδειγμα χρήσης του. Διότι βλέπετε, εσχάτως, στις διάφορες κριτικές για το «Πλαθολόγιο Λέξεων Χ.Δ.Τ.», έχουν αρχίσει να διατυπώνονται απόψεις για «ροπή προς την πορνογραφία», για «πιθανή έλλειψη σεξουαλικής αυτάρκειας», για «γενετήσιες εμμονές», «μη ισορροπημένη λίμπιντο» αλλά και «ενδεχόμενη μη ισορροπημένη πνευματική κατάσταση του γράφοντος, γενικώς» και τέτοια άλλα. Ε, λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες, ο γράφων απερίφραστα δηλώνει πώς όλους τους παραπάνω χαρακτηρισμούς τους θεωρεί απολύτως… ακριβείς. Και αποδέχεται τις μομφές μετά βδελυγμίας… για τον εαυτόν του. Εν πάσει περιπτώσει και για λόγους τάξεως:
… η ιδιαιτέρως έντονος και ζωηρά, περί τα ερωτικά, επιθυμία. Π.χ. Διακατεχόμενος από ακαταμάχητο γαμοίστρο ο Χ.Δ.Τ., πλησίασε την……. κ.τ.λ.

Το Μόναχο

Αυτό δε μπορώ να το καταλάβω τί σημαίνει αγαπητοί αναγνώστες. Όχι πως είναι το μόνο. Κάθε άλλο. Πάμπολλα μου είναι ακαταννόητα. Και ερωτήματα έχω συνεχώς. Για ορισμένα εξ’ αυτών (ολίγα) ψάχνω (σπανίως) απαντήσεις. Και για ολίγιστα, για ελάχιστα, τις βρίσκω. Αλλά πιο συχνά όχι. Βλέπετε, δεν είμαι ο άνθρωπος των απαντήσεων. Οι ερωτήσεις μου φαίνονται πιο συναρπαστικές. Και εάν είναι κομψά διατυπωμένες με τέρπουν περισσότερο. Έλεγα λοιπόν πως δε μπορώ να καταλάβω τί δουλειά έχει η ιστορική γερμανική πόλη και πρωτεύουσα της Βαυαρίας, στους στίχους ενός ελληνικού δημοτικού τραγουδιού:

«…………………………….
Όλα τα πουλάκια βρ' αμάν- αμάν όλα τα πουλάκια ζυγά - ζυγά
Όλα τα πουλάκια ζυγά - ζυγά τα χελιδονάκια ζευγαρωτά.
Τό 'ρημο τ' αηδόνι βρ' αμάν - αμάν τό ' ρημο τ'αηδόνι το Μόναχο
Τό 'ρημο τ' αηδόνι το Μόναχο περπατεί σε κάμπο με τον αητό
……………………………..»

Παράξενο δεν είναι;

Πρώτη σημείωση στο καινούριο Μόλσκιν*

Σήμερ’ ανοίγω καινούριο τεφτέρι
μακάρι έτσι η ζωή να τα φέρει
που ως τόσο φτάσει να ζήσω
που κι αυτό να λόγια γιομίσω



* Σημ.: www.moleskine.com