Τα χρώματα της ίριδας - στίχοι νεανικού τραγουδιού και σύντομο προλογικό σημείωμα

Την εποχή της ύστερης εφηβείας και την τελευταία περίοδο στο σχολείο, εκεί τοποθετώ εγώ τις "μέρες του οίνου και των ρόδων", την υπέροχη εκείνη εποχή της ανεμελιάς, της αθωότητας μα και των πρώτων (και γι αυτό τόσο γοητευτικών) υποψιών. Κι όσο κι αν προσπαθούν φίλοι και γνωστοί να με πείσουν ότι κάθε περίοδος έχει το δικό της γούστο και ότι "και τώρα μια χαρά είμαστε", εγώ εκείνη λησμονώ και λογαριάζω την καλύτερη δεκαετία της ζωής μου: που ξεκίνησε τότε και τελείωσε μετά το πέρας των σπουδών και το στρατό, περίπου όταν άρχισε η έμμισθη εργασία. Εκεί λοιπόν, στο ξεκίνημα, στο Λύκειο, με δυο συμμαθητές και φίλους φτιάξαμε ένα μουσικό συγκρότημα. Προβάραμε και τζαμμάραμε στα σπίτια μας ή όταν ο καιρός ήταν καλός, στα πάρκα και τις πλατείες της γειτονιάς με μικρό ακροατήριο συχνά, συμμαθητές και συμμαθήτριες και άλλους γνωστούς. Μάλιστα στην Τρίτη Λυκείου κάναμε στο σχολείο και μια "κανονική" συναυλία με ενισχυτές και μικρόφωνα και όλα, που έκανε πάταγο. Παίζαμε ροκ κομμάτια ελληνικά και ξένα, κάμποσες διασκευές και είχαμε και δυο τρία δικά μας τραγούδια σε ένα από τα οποία είχα την τιμή να γράψω τους στίχους που ακολουθούν:

...

Της ίριδας τα χρώματα
είναι πενηνταέξη
το Διογένη φέρτε μου
λιγάκι για να φέξει
μπας και με το φανάρι του
φωτίσει το μυαλό μου
που από χρόνια έχει χωθεί
μες στο προσκέφαλο μου

Μπήκες εσύ μες στη ζωή
κι εγώ έμεινα απ' όξω
να τραγουδώ και να κοιτώ
αυτό το ουράνιο τόξο.

...

Ααχ! The days of wine and roses.