Σκέψεις αέριες...

Πτήσις πτηνού πετώντος

θέαμα εξαίσιον όντως

στρουθίου, αητού ή παπαγάλου

δεν έχει σημασία εξάλλου

αχ! να μπορούσε να πετά

γι άλλα δε νοιάζονταν μετά...

Τέτοια σκεφτόταν αφηρημένος

κοιτώντας τον ουρανό

που διέσχιζαν διάφορα πουλιά

όταν δε φεύγαν τρομαγμένα

απ' τ' άλλα, τα μεγάλα

τα μεταλλικά πτηνά

Αυτά σε μια ανάπαυλα της εργασίας του

τριάντα χρόνια στο ίδιο πόστο

προσωπικό εδάφους

στο αεροδρόμιο.

Διασώστης

Έχει κατέλθει ο ουρανός

πυκνώνουν τα σύννεφα

συχναίνουν οι κρότοι

το πάει για καταποντή

και πλημμυρίδα

θ' αδρανήσουν πάλι

τα έτσι κι αλλιώς ελάχιστα

σωστικά συνεργεία

πού 'ν' όταν τους χρειαζόμαστε;

δεν υπάρχει κράτος

μόνη διέξοδος η αυτενέργεια,

αυτό μας λέτε δηλαδή;

Μαζεύω σωσίβια.

 

Κρύβονται μέσα

Ο εταίρος μου στην ομάδα (δύο ατόμων), στα μαθήματα δημιουργικής μαγειρικής, ο οποίος είχε επιλεχθεί -όπως κ’ εγώ- ως προς τον συνδυασμό μας, ασφαλώς με κάποια κριτήρια που πάντως αγνοούσα, ήταν ένας άνθρωπος άχρωμος, άοσμος, αόρατος που λέμε. Η εξ ανάγκης, για τους σκοπούς της συνεργασίας μας, συναναστροφή οδήγησε όμως σε μεγάλες εκπλήξεις και «μπα, και δεν του φαινότανε!» αντιδράσεις. Κατ’ αρχάς ήταν πολύγλωσσος. Ελληνικά βεβαίως αλλά και αρχαία Ελληνικά. Λατινικά (ποιός ξέρει σήμερα Λατινικά;), Ιταλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Γερμανικά, Αγγλικά, Ρωσσικά, Τουρκικά, Εβραϊκά.  Ενώ τα κατάφερνε και στα Πορτογαλικά, Αραβικά και τις Σκανδιναβικές γλώσσες. Επίσης ήταν αθλητής σπανίων αθλημάτων: τοξοβολία αφ’ ίππου, κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων ανοιχτής θαλάσσης. Επιπλέον ταξιδευτής σε κάθε άλλο παρά συνηθισμένους προορισμούς. π.χ. όλες τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, χώρες με κατάληξη ονομασίας: -άν, στην κεντρική Ασία, τις νήσους της Πολυνησίας, τα νοτιότατα άκρα της Αμερικανικής Ηπείρου, επίσης μπορούσε να κυβερνήσει πλήθος πλωτών και εναέριων μέσων (ταχύπλοα, ιστιοφόρα, ανεμοπλάνα, αεροπλάνα, αερόστατα κ.ά. ενώ ήταν και δεινός ζογκλέρ. Έκθαμβος, κάθε τόσο τον ρωτούσα επίμονα, τόσες ικανότητες, δεξιότητες, ταλέντα, πώς προκύπτουν, πόθεν πηγάζουν, πού φυλάσσονται; για να λάβω κάθε φορά τη στερεοτυπική, αινιγματική απάντηση: «Κρύβονται μέσα».

Η απορία μου ήταν ειλικρινής και μεγάλη, γι αυτό επέμενα με την ερώτηση αλλά η απάντηση ήταν πάντα αυτή η ίδια, σαν τα μικρά παιδιά ή έναν ενήλικα που συμπεριφέρεται ομοίως θέλοντας να σε εκνευρίσει: «κρύβονται μέσα, κρύβονται μέσα, ……». Πράγματι το κατάφερε, αισθάνθηκα βαθιά προσβεβλημένος κ΄αναρωτιόμουν πώς θα συνεχισθεί η συνεργασία μας καθώς και την πιθανότητα να ζητήσω αλλαγή ομάδας…

Την τρίτη, κατά σειρά, φορά που έλειψε από την εκπαίδευση, άρχισα να ανησυχώ. Αφ’ ενός διότι δε μπορούσα να διεκπεραιώσω μόνος τις εργασίες του ζεύγους, αφ’ ετέρου γιατί είχε αρχίσει να αναπτύσσεται μια συμπάθεια γι αυτόν τον άνθρωπο, παρότι ώρες ώρες γινόταν ανυπόφορα περίεργος. Άναυδος -όπως όλοι- διάβασα τις επόμενες ημέρες, στα μέσα ενημέρωσης, για τη σύλληψη του από τα στελέχη του τμήματος Ειδεχθών Εγκλημάτων της Αστυνομίας. Συσχετίσθηκε με δεκάδες βιαιοπραγίες και σύντομα με τις δύο αποτρόπαιες δολοφονίες που είχαν συνταράξει την κοινή γνώμη, κυρίως επειδή όλα τα θύματα ήταν ανήλικα παιδιά. Αναρωτήθηκα πού βρίσκονταν αυτά τα σκοτεινά ένστιχτα, οι εγκληματικές τάσεις, η ανηλεής σκληρότητα, η διαστροφή, τα ζοφερά αισθήματα και δεν είχα μπορέσει ούτε ίχνος τους να διακρίνω.

Μια που αναρωτήθηκα, μια που μου ήρθε στο μυαλό η απάντηση, σαν ηχώ εκείνης που έπαιρνα εγώ. Δαγκώθηκα λιγάκι. Όχι λιγάκι, δυνατά.

Αν βουληθείς…

Ένας άνθρωπος αμήχανος, άτολμος

ακολουθούσε τις συμβουλές, τις παραινέσεις

τις επιταγές των άλλων

τις τάσεις της μόδας, τα σημεία των καιρών

μονίμως δίβουλος, συχνά τρίβουλος, γενικώς άβουλος

κάποτε είχε όνειρα πολλά

μα δεν πάσχιζε ελάχιστα

για να τα πραγματοποιήσει

πέρασαν τα χρόνια

και μόνο τότε ξεκίνησε να κάνει κάτι γι αυτό

έσβηνε ένα ένα τα όνειρα του από τη λίστα

έως που αυτή συρρικνώθηκε

και εν τέλει εκμηδενίστηκε

όταν εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα

όπως συχνά συμβαίνει

κέρδισε τον πρώτο λαχνό

ένα αδιανόητα μεγάλο ποσό

που θα του επέτρεπε να ζήσει

τα όνειρα που κάποτε είχε

ακόμα κι αν ο κατάλογος ήταν

πολλαπλάσιος σε μέγεθος, έκταση, ποικιλία, φαντασία

ταυτόχρονα όμως -και πάλι όπως συχνά συμβαίνει-

πήγε στο γιατρό γι αυτήν την έντονη ενόχληση

που ένοιωθε καιρό τώρα

εκείνος τον παρέπεμψε με χαρακτήρα κατεπείγοντος

για διαγνωστικές εξετάσεις

καθότι τα συμπτώματα ήταν δυσοίωνα

Είχε τώρα μόλις βγει

από το κτίριο του Οργανισμού Παιγνίων

στο χέρι κρατούσε το φάκελο που του είχαν δώσει

μέσα υπήρχε μια σελίδα με τυπωμένα

το ακριβές ποσόν -κατόπιν φόρων- που θα εισέπραττε

και το οποίο, παρά τη γενναία αφαίρεση, παρέμενε

πάνω κάτω στα επίπεδα του αμύθητου

καθώς και αναλυτικές οδηγίες για τη διαδικασία

στο άλλο χέρι είχε το φάκελο των αποτελεσμάτων των εξετάσεων

αναρωτιόταν ποιόν να ανοίξει και να κρατήσει και ποιόν να πετάξει

να πάρει τα χρήματα και να τα χαρεί για όσο, άγνωστο, μπορέσει

ή να επικεντρωθεί στο θέμα της υγείας

που είναι το πιο, το μόνο σημαντικό;

Να πάλι η διβουλία. 

Προσανατολισμός μετακίνησης

Μεταχειρίζομαι τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο

για τις μετακινήσεις προς  και από την εργασία μου

στις βόρειες συνοικίες

άμα βρω θέση στο βαγόνι κάθουμαι

αλλά το πιο συχνά δε βρίσκω

και έτσι στέκουμαι όρθιος κατά τη διάρκεια της διαδρομής

ωστόσο επιδιώκω να -και τις πιο πολλές φορές το καταφέρνω-

τοποθετηθώ δίπλα στις θύρες, στην εσοχή που σχηματίζεται

μεταξύ του πλευρικού τοιχώματος και της πλάτης

του πρώτου σετ των καθισμάτων

διευθετώ το σώμα εντός αυτής της κόγχης

ώστε και να διαθέτει μία στήριξη

όντας ως στάση πιο ξεκούραστη

αφήνω το σακίδιο μου ανάμεσα στα πόδια επί του δαπέδου

και για τα τριάντα λεπτά που διαρκεί η μετάβαση

είτε διαβάζω κάποιο βιβλίο ή

κοιτάζω έξω εικόνες του κόσμου που κυλούν, ρεμβάζοντας

αν υπάρχει δυνατότης επιλογής, παλαιότερα

λάβαινα εκείνο το σημείο οπού ‘χε προσανατολισμό

με του συρμού ίδιον της κατεύθυνσης

που «έβλεπε μπροστά» με άλλα λόγια

κ’ έτσι χάζευα έξω τις γειτονιές, τους ανθρώπους

στους δρόμους, στα μπαλκόνια, στα μαγαζιά

στα απλώματα το βλέμμα έφθανε ως πέρα, στο βουνό της Πάρνηθας

και καθώς στα προάστια εμπαίναμε

είχε κι αυλές και κήπους και χωράφια και αλσύλλια και τέτοια…

έχω όμως από καιρό αλλάξει και διαλέγω

τη θέση την απέναντι

που με κάνει να κοιτώ

τα τοπία να φεύγουν προς τα πίσω

με το που τα αντικρίζω

πρόσημο παίρνουν ήδη παρελθόντος

τά ‘χεις περάσει, χάνονται

 

Αναρωτιέμαι ποιος νά ‘ναι τάχα

ο λόγος τούτης της επιλογής

ίσως που είναι κι η ροή έτσι της ζωής…

 

από Ψηλά

Έχω δεχθεί τόσες φορές

τη Χάριν και την εξ Ύψους Eυλογίαν

που είναι απρέπεια

μπορεί και βλασφημία

να απορώ: γιατί;,

αφού δεν μου αξίζει.

Κατάλογος αιτιάσεων

Γιατί δεν ξέρεις τάβλι

δεν καβαλάς μοτοσακό

έχεις στο ντύσιμο άθλιο γούστο

δεν έχεις τρόπους όταν τρως

δεν έχεις τρόπους γενικώς

η στύση σου δεν είναι πάντα ικανή

τα βίτσια σου είν’ ανώμαλα

δεν έχεις γνώσεις ιστιοπλοΐας

δεν επιθυμείς να παίρνεις πρωτοβουλίες

είσαι αντικοινωνικός

δεν σου αρέσουν οι έξοδοι, τα γλέντια και τα πάρτυ

ξένες γλώσσες στην ουσία δε γνωρίζεις

φριχτά τόσο που ροχαλίζεις

το σώμα σου είναι παρηκμασμένο

κάνεις την ίδια δουλειά κοντά τριάντα χρόνια

θες διακοπές να πηγαίνεις  πάντα στο ίδιο μέρος

είσαι αναχρονιστικός

δεν σου αρέσουν οι αλλαγές

και δυσκολεύεσαι με την τεχνολογία

δεν ντρέπεσαι άραγε καθόλου

πού ‘χεις ένα σαράβαλο και βρώμικο αυτοκίνητο;

ακούς μουσική παλιομοδίτικη

και τόσο εκτός επικαιρότητας

είσ’ ικανός να κάθεσαι

σε  μια βεράντα και να κοιτάς τη θέα

(θάλασσα, κάμπους, βουνά ή ό,τι άλλο) επί ώρες

ζεις ακόμα στην ίδια, μπανάλ, λαϊκή γειτονιά

όπου γεννήθηκες και μεγάλωσες, στο κέντρο της πόλης

στο ίδιο διαμέρισμα με την ίδια πρακτικά επίπλωση

οι φίλοι σου είναι σαν και σένα και χειρότεροι

αντιπαθείς τις εκπλήξεις, τις ανατροπές

παρά βυθίζεσαι σαν να απολαμβάνεις

μια καθημερινή, αφόρητη ρουτίνα…

 

«Πρέπει να μιλήσουμε» είπες στο τηλέφωνο

δυσοίωνες -λέει η εμπειρία- συνήθως είναι

αυτές οι ανακοινώσεις

δεν ήταν διάλογος, μονόλογος ήταν, κατηγορητήριο

κάποια υπερβολές, άλλα σκληρά μα δίκαια

ορισμένα τσούξαν σα σκαμπίλι δυνατό ή καμουτσίκι

όσο και νά ‘χει ανακουφίστηκα όταν τελείωσε

αυτή η συνάντηση εννοώ – όχι η σχέση

εγώ θα τη συνέχιζα, καλά περνάγαμε, έτσι νόμιζα

τέλος πάντων, θες από προαίσθημα

θες από κάποια άλλη ακατανόητη παρόρμηση

να, ηχογράφησα με το κινητό όλα αυτά που είπες

ούτε που είχα ποτέ μου

κάτι τέτοιο ξανακάνει

ούτε και πρόκειται να χρησιμοποιήσω το «πειστήριο» εναντίον σου

με τρόπο οποιοδήποτε

ούτε και τίποτ’ άλλο…

Στην αρχή αισθανόμουν, πέρα από την απορία για το κίνητρο, ενοχές

τώρα όμως ευγνώμων είμαι για την έμπνευση που είχα

καθώς βρήκα το τέλειο γιατρικό για τις βασανιστικές

οπού με ταλανίζουν αϋπνίες

κάθε φορά που ξαπλώνω κι αδυνατώ

όσο και κουρασμένος νά ‘μαι, ν’ αποκοιμηθώ

βάζω να παίζει ο «κατάλογος»

και εντός ολίγων λεπτών έχω αρχίσει

όπως έλεγες «φριχτά να ροχαλίζω».

Στον δρόμο των Αραπάχο

Τα σχόλια και οι κρίσεις, άλλα καλοπροαίρετα και άλλα όχι, πλήθαιναν καθώς περνούσ' ο καιρός. Προερχόμενα από το οικογενειακό περιβάλλον, όσο είχε σχέσεις με τους συγγενείς του, από το φιλικό όσο είχε ακόμα φίλους και από το επαγγελματικό πριν τον διώξουν απ' τη δουλειά. Επίσης από την πολυκατοικία, τη γειτονιά, το καφενείο που πήγαινε καμιά φορά, τα καταστήματα και τις αγορές, όπου η ανεξήγητα εριστική συμπεριφορά του δημιουργούσε εντάσεις και καυγάδες. Οι εκφράσεις στερεότυπες και λίγο πολύ ίδιες: "έχασες το μυαλό σου;", "σου λάσκαρε η βίδα;", "έχεις τρελαθεί;", "σού 'χει στρίψει;"... και τέτοια. Αναγνώριζε τη βάση που είχαν όλα αυτά, παραδεχόταν ότι είχε αλλάξει. Στις σπάνιες πλέον στιγμές καθαρής σκέψης και νηφαλιότητας αναρωτιόταν για τα πιθανά αίτια που οδήγησαν σ' αυτήν την κατάσταση, όχι πως τον ένοιαζε ιδιαίτερα, αλλά έτσι, εγκυκλοπαιδικά που λένε... Χωρίς να είναι γιατρός ή ειδικός ψυχικής υγείας, εντόπιζε τα προφανή. Η θλίψη που ένοιωθε από παιδί κιόλας, είχε με βεβαιότητα μετατραπεί σε κατάθλιψη για την οποία και δεν έκανε τίποτα. Ο δεδομένος πλέον αλκοολισμός του δε βοηθούσε καθόλου. Κάποτε νόμισε ότι με την ουσία αυτή βρήκε το τέλειο φάρμακο. Αλίμονο, όπως ακριβώς το λεν οι σχετικές μελέτες και άρθρα, αποδείχθηκε φαρμάκι. Καθώς ακόμα και δεν αποτελούσε καλό υπόβαθρο, ειδικά από τότε που τον απέλυσαν, το γεγονός ότι δεν είχε κάποιο σταθερό πόλο στην καθημερινότητα του ούτε κάποια άλλη τακτική δράση ή επαφή. Κατά καιρούς ξεκινούσε διάφορα ετερόκλητα, χόμπυ ας πούμε κ.λπ. ή δημιουργικές ενασχολήσεις, έκανε στα πλαίσια τους κάποιες γνωριμίες, όμως σύντομα πολύ "κουραζόταν", βαριόταν και τα παρατούσε, βυθιζόμενος ολοένα σε μια σκοτεινή απραξία.

Τελευταία πάντως είχε αρχίσει κάτι που είχε διαρκέσει αξιοσημείωτα μεγαλύτερο διάστημα από οτιδήποτε πριν. Μελετούσε με ενθουσιώδες ενδιαφέρον την ιστορία, την κουλτούρα και την "φιλοσοφία" των ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικής. Για να εμπλουτίσει τις γνώσεις του είχε προμηθευτεί κάμποσα αντίτυπα ειδικών συγγραμμάτων, ορισμένα από τα οποία ήταν μάλιστα πανάκριβα, μειώνοντας έτσι και το αποθεματικό του, τις κάποιες οικονομίες που πρόλαβε να κάνει μαζί με την αποζημίωση που είχε λάβει από την πολυεθνική όπου εργάστηκε κοντά μια τριακονταετία. Υπολόγισε κάποτε πόσο θα διαρκούσαν τα χρήματα αυτά αν έκανε μια συνετή και μετρημένη ζωή. Δεν ήταν και τόσα πολλά χρόνια και αυτός δεν έκανε συνετή και μετρημένη ζωή. Τι θα γινόταν όμως μετά, ούτε που τον ενδιέφερε. Πέρα από τις δαπανηρές αγορές βιβλίων εντόπισε και πλούσιο υλικό στο διαδίκτυο, έχοντας εγγραφεί ως μέλος σε σχετικές δικτυακές κοινότητες, φόρουμ κ.ο.κ. Σημείωνε αρκετή πρόοδο και επίσης, τελευταία, είχε αρχίσει -με τη βοήθεια οπτικοακουστικού υλικού που βρήκε- να προσπαθεί να μάθει (και να αναπαράξει) τους τελετουργικούς ύμνους, τα τραγούδια των Ινδιάνων, χωρίς καθόλου να τον αποθαρρύνει το γεγονός ότι ήταν ανέκαθεν, εξαιρετικά κακόφωνος. Με πολλή εξάσκηση και εξαντλητικές πρόβες είχε πάντως καταφέρει να φθάσει σε ένα -έστω οριακά- ανεκτό επίπεδο. Ένα ζήτημα βέβαια ήταν πως αυτές οι πρόβες διεξάγονταν ώρες μεταμεσονύκτιες και πρώτες πρωινές, διαταράσσοντας την ησυχία των γειτονικών διαμερισμάτων, διακόπτοντας τον ύπνο των ενοίκων τους, οι οποίοι διαμαρτύρονταν εξαγριωμένοι και μάλιστα είχαν φέρει επανειλημμένα την Αστυνομία που του είχε κάνει συστάσεις με την τελευταία "ιδιαιτέρως ισχυρή". Αλλ' είπαμε, δεν τον ένοιαζε.

Από κάποιο σημείο και μετά ξεκίνησε, όπως άλλωστε και στην πραγματικότητα (των Ινδιάνων) γινόταν, να συνοδεύει το τραγούδι και με τους αντίστοιχους κυκλοτερείς χορούς. Οι καλύτερες στιγμές ήταν όταν αυτά επιτελούνταν τα βράδια με φωτεινό φεγγάρι ή την πανσέληνο, όσο έστω ήταν αυτά ορατά στη λωρίδα ουρανού που άφηναν να φανεί τα ψηλά κτίρια της πυκνοκατοικημένης συνοικίας όπου ζούσε, βράδια που οδηγούσαν σε μεγάλη ικανοποίηση, άφατη θα μπορούσες να πεις, ακόμα και σε έκσταση.

Για να γίνει η αναπαράσταση όμως πλέον ρεαλιστική, έλειπε ένα στοιχείο, η φωτιά, το οποίο και -περιχαρής για την εμπνευσμένη απόφαση του- προσέθεσε. Καύσιμη ύλη τα βιβλία του που κάποιοι τόμοι, κάθε βράδυ, έμπαιναν στην πυρά που άναβε στο κέντρο του σαλονιού. Δόξα τω Θεώ, είχε πολλά. Κάποια στιγμή βέβαια θα τελείωναν. Τότε, είχε αποφασίσει να κάψει τις βιβλιοθήκες και μετά τα υπόλοιπα έπιπλα. Κι όταν τελείωναν όλα, να περιχύνει με κάποιο εύφλεκτο υγρό το ξύλινο πάτωμα, να βάζει φωτιά εκεί και να χορεύει γύρω τραγουδώντας. Αντιλαμβανόταν τις πιθανές, σοβαρές συνέπειες που -αργά ή γρήγορα- θα είχαν οι βραδινές του αυτές, εκτός ορίων, δραστηριότητες αλλά και πάλι, για μια ακόμα φορά: δε νοιαζόταν. Αυτές ήταν οι μόνες περιστάσεις που αισθανόταν ανάλαφρος, μακάριος και ευτυχής, τόσο όσο διαρκούσαν ο χορός και το τραγούδι, όσο και στις πολλές ώρες ήσυχου, σαν παιδιού, ύπνου που επακολουθούσε...

_ _ _ _ _

Όταν ολοκλήρωσαν τις διαδικασίες οι άνδρες της Πυροσβεστικής, επέτρεψαν την είσοδο στους διασώστες. Αυτοί βγήκαν μετά από λίγο. Αντί τη συνηθισμένη ολόσωμη, πλαστική θήκη με το φερμουάρ, μετέφεραν ένα μικρό κιβώτιο όπου είχαν χωρέσει τα λιγοστά υπολείμματα της σορού.

  

Άνοιξη στην εξοχή

Η φύση οργιάζει

χρώματα, αρώματα παντού

μια πανδαισία

πρασινάδες, μπουμπούκια, άνθη

κ’ ένα σωρό έντομα

γύρω να πετούν

μέλισσες, πεταλούδες, μυγάκια, ζουζούνια διάφορα

Απ’ ότι ξέρω αυτά

κάτι εβδομάδες διάρκεια βίου

έχουν όλο κι όλο

και αναρωτιέμαι καθώς κάθομαι εδώ

στο βράχο, στην πλαγιά και τα κοιτώ

τί προλαβαίνουν σε τόσο λίγο διάστημα;

τί εμπειρίες να συλλέξουν

τί σχέσεις να συνάψουν

πόσα ταξίδια, όνειρα να κάνουν

και πόσα ποιήματα να γράψουν;

Με ή χωρίς

Το πρωί ένα γλύκισμα ή μπισκότο

ή άλλο σνακ χωρίς ζάχαρη

και ρόφημα ντεκαφεϊνέ

κατά τη διάρκεια της ημέρας

τρόφιμα διάφορα χωρίς λιπαρά

γλουτένη και λακτόζη

με αναψυκτικά διαίτης

και το βράδυ κρασί ή μπύρα

ή ουίσκυ ή τζιν χωρίς αλκοόλ

και ηλεκτρονικό τσιγάρο

με μηδέν τοις εκατό νικοτίνη…

Καλά, δεν ντρέπεσαι λιγάκι;

Άντρας είσαι συ μωρέ;

Σιγά μη σου ξηλώσει το καλσόν!

Ψυχή δεν έχεις;

Αίμα δεν κυλά στις φλέβες σου;

Νεύρο, αξιοπρέπεια ξέρεις τι πράμα είναι;

Έτσι θα την περάσεις;

Χωρίς εξάρσεις; Χωρίς εντάσεις; Χωρίς… πασσιόν;

Μια ζωή άνυδρη, δήθεν, τάχα

με υποκατάστατα, ιμιτασιόν;

 

Περί καλού

Καλός δεν είν’ αυτός που

κακό ποτέ δεν κάνει

αλλά αυτός που νοιάζεται και δίνει

από τα όποια περισσεύματα του.

Η αιτία πρόκλησης του φαινομένου

Εδώ και ένα διάστημα ικανό παρατηρώ

τα πρωινά στο υπνοδωμάτιο

μία βαριά και όχι ευχάριστη οσμή να υπάρχει

σαν πάω στο λουτρό για να νιφτώ

και τέλος πάντων ό,τι άλλο κάνει το πρωί

κανείς σ’ αυτό το μέρος

και πίσω επιστρέφω…

αλήθεια απορώ για την αιτία αφού

αλλάζω τακτικά σεντόνια,

μαξιλαροθήκες και κλινοσκεπάσματα

εγώ δε προσωπικά

παίρνω το μπάνιο κάθε βράδυ

Μετά από σκέψη αρκετή κατέληξα

πως είναι μάλλον πλέον ο γεροντισμός του σώματος

που το φαινόμενο αυτό το προκαλεί

πράγμα για το οποίο λύση, ξέρω δεν υπάρχει…

Ικεαεπίπλουαστοχοσύνθεσις

Είμουν πολύ προσεκτικός

(σιγά μην είσουν)

ανέγνωσα το φυλλάδιον οδηγιών

τις ακολούθησα πιστά

μα φαίνεται προέκυψε

πάλι κάποιος περισπασμός

και το μυαλό ξεστράτισε

σ’ αλλότρια, σε άλλα

κι έτσι στο τέλος είδες;

περσέψαν κάτι βίδες.

Το ημερήσιο σκότος

Με κοροϊδεύεις ολόγιομο φεγγάρι

στέκεσαι ακόμα ψηλά στον ουρανό

ενώ έχει από ώρα ξημερώσει

στους δρόμους κόσμος γιομάτο

τρέχει για τη δουλειά

μαζί κι εγώ

σα να μου λες:

πού πας, πού πας, στη Νύχτα; 

Και πάλι φέτος (καθυστερημένο) ξεκίνημα

Αγαπητοί αναγνώστες, φίλοι και επισκέπτες του ιστολογίου, όπως -ίσως- παρατηρήσατε, προηγήθηκε μια μακρά  περίοδος απραξίας και... αγρανάπαυσης, διάρκειας ορισμένων μηνών αλλά τώρα επιστρέφουμε, κυρίως χάρη στην παραίνεση στενού και πολύ αγαπημένου συγγενικού προσώπου (ευχαριστώ εξ. Λ. Τ.). Ωστόσο, τούτη η πρώτη δημοσίευση μετά από τόσο καιρό θα μοιάσει δικαιολογημένα κάπως παράταιρη, καθώς συνήθως γίνεται τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου, με τη νέα χρονιά, ενώ τώρα φτάσαμε μετά το Πάσχα!

Καλή χρονιά λοιπόν...

Μεταφορά του εισαγωγικού κειμένου της πρώτης δημοσίευσης του 2023, με μικρές μόνο αλλαγές ή προσθήκες, κατά τ' άλλα ισχύει ακριβώς (γι αυτό λέγεται και παράδοση):

Εκλεκτοί αναγνώστες, επισκέπτες και φίλοι, το ιστολόγιο σας εύχεται: αίσιο το νέο έτος 2024, ευτυχές, με υγεία και καλή καρδιά. Τηρώντας τη σχετική παράδοση (βλ. εδώ  και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ), έτσι και φέτος ανήμερα την Πρωτοχρονιά, αλλάχθηκαν οι σελίδες του επιτραπέζιου ημερολογίου με νέες και από αυτές του προηγούμενου έτους επιλέχθηκαν ορισμένες όπου σημειώνονται κάποια σημαντικά γεγονότα και οι προορισμοί μετακινήσεως, αποτελώντας ένα είδος αποτίμησης μίας χρονιάς που όπως -υποθέτω- και άλλες, όπως άλλωστε ο βίος μας όλος, είχε οπωσδήποτε στιγμές κακές, είχε ασφαλώς και στιγμές καλές, έτσι είν' η ζωή και πώς να την αλλάξεις;... Σημ. αξιοσημείωτο πάντως (ίσως) το γεγονός ότι οι σελίδες/σημειώσεις/ημερομηνίες-ορόσημα είναι εμφανώς ολιγότερα από άλλα έτη…

 Έχουμε λοιπόν και λέμε για το 2023:

 25 Μαρτίου : Φεύγουμε για Μέθανα!

6Απριλίου: Φεύγω για Μέθανα

20 Απριλίου: Χρόνια Πολλά! (γενέθλια Χ.Δ.Τ.)

29 Απριλίου: Φεύγουμε για Ερέτρεια

28 Μαΐου: Φεύγω για Χάος! (σημ. δολίνη της Λαυρεωτικής  με την οποία ο γράφων έχει αναμετρηθεί ορισμένες φορές στα πλαίσια της σπηλαιολογικής του δράσης – η δολίνη έχει επικρατήσεις σε όλες)

1 Ιουλίου: Φεύγουμε για Ταΰγετο

28 Ιουλίου: Φεύγουμε για Χανιά (και μετά Σητεία)

10 Νοεμβρίου: Φεύγουμε για Μόδι – Παρνασσό

... και τέλος.

 

Και του χρόνου με υγεία.

Εις εαυτόν ειλικρίνεια

Άλλαξ' ο καιρός

κατέβασα τα χειμερνά ρούχα

δυο πανταλόνια σχετικά καινούργια, περσινά

δε μου κουμπώνουνε με τίποτα

"θα μπήκανε στο πλύσιμο" λέω στον εαυτό μου

μα ύστερα, σε κρίση ειλικρίνειας ξαναλέω

"φτου σου μπαγάσα!"

και τώρα τί κάνουμε

(πέρα από το να πάρουμε πιο ευρύχωρα;)

τί άλλο; μια μέθοδος υπάρχει:

κόβεις τη μάσα

κι αρχίζεις τη δράσα

ένα δύο τρία απ

ένα δύο τρία απ

ελεγμένο, διαπιστωμένο

και πολλάκις βεβαιωμένο

ότι εξάλλου δηλαδή πως τον παπά

δεν κάνουνε τα ράσα.

Χρεία χρημάτων

Τα ευρώ, τα εύρωστα, τα ευρωπαϊκά

χρειάζομαι

μα πού να τα εύρω

τα αναζητώ

με πάθος, με πυγμή, με ένταση, με νεύρο

ψάχνω παντού, φτάνω ως τον Έβρο

τίποτα

διασχίζω την Ευρασία

ρωτάω ανθρώπους κάθε φυλής, επαγγέλματος, θρησκείας

τον Χριστιανό, τον Μουσουλμάνο, τον Εβραίο

μάταια

δυσεύρετο ως φαίνεται εύρημα πολύ

και τί να κάνω;

έξω από κάτι σπηλιές σαν του Αλημπαμπά

παρακαλεστικά να φωνασκώ "έξω δεύρο";

μου φαίνεται πως ότι ίσως τελικά μάλλον μπορεί ενδεχομένως

κάτι να πρέπει να εφεύρω.

Άλλο απ' ό,τι θέλεις είσαι

Καθώς περνούν τα χρόνια

και κατά τη διάρκεια του βίου

εύλογο είναι κ' ευεξήγητο πως ότι

κάποιες διαπροσωπικές σχέσεις

μπορεί να τεταθούν, να διαρραγούν, να οξυνθούν

συγκρούσεις να επέλθουν

έντονες δυσαρέσκειες

βαριές απογοητεύσεις

μ' άσκημες έως κ' επώδυνες συνέπειες

φενόμενα οφειλόμενα

πες στην κακιά στιγμή

μα μην το πεις

γιατί βλακεία είναι και ψέβδος

μπορεί σε ασυμφωνία χαρακτήρων

σε ασύμπτωτες επιθυμίες ή συνήθειες

σε άλλου τύπου αντιλήψεις ή

επιπλέον σ' εγωϊσμό, σ' εμπάθεια

σε κακεντρέχεια, δειλία, ατομισμό

κακοπροαίρετη αμέλεια

κ' έτσι διαλύονται οι σχέσεις, διακόπτονται

και περιμένεις ο χρόνος που περνά

τις βλάβες να επουλώσει

και ως συνήθως να γίνεται

που ξεθωριάζει την αίσθηση της έντασης

και της δυσάρεστης κορύφωσης

και την πικρή τη γεύση

σταδιακά να εξουδετερώσει

πράγμα που όντως έτσι συμβαίνει

(μα όχι τελείως)

μέχρι που μια μέρα ξαφνικά κι απρόσμενα

μετά από αρκετόν καιρό

σε χρόνο και τόπον τυχαίο εντελώς

μέσα σ' ένα κατάστημα

σε μία έκθεση, στο δρόμο, στο παζάρι

βλέπεις -από μακριά- το επίμαχο το πρόσωπο

κ' αίφνης γεννούνται εκ νέου όλες οι αναμνήσεις

παρούσες σα να μην έλειψαν ποτέ

και νοιώθεις το δηλητήριο

πάλε στο κορμί σου να κυλάει

τρέμουλο σε πιάνει, κόβετ' η ανάσα...

αφού βεβαιωθείς πως έχεις παραμείνει απαρατήρητος

από αμηχανία, συστολή και ενοχές

κρύβεσαι, στρίβεις, υπαναχωρείς, "την κάνεις"

κ' απομακρύνεσαι γιομάτος ανακούφιση

που δεν πέρασες τα άχαρα και δύσκολα

που -όπως φαντάζεσαι- η αναγνώριση

και η όποια επαφή, συναναστροφή, συνομιλία

θα είχε επιφέρει

μα ύστερα από λίγο

ίσως κ' όταν πια στο σπίτι έχεις επιστρέψει

σε κυριεύουν τύψεις, μια διάθεση μετανοητική

και τί κακό θα σού 'καναν πια τόσο μεγάλο

λίγες κουβέντες έτσι στο πόδι

άντε ίσως μ' ένα γρήγορο καφέ κάπου κει γύρω

του άλλου τα νέα να μάθαινες

πως τα περνά, αν είν' καλά

που ξέρεις, μπορεί να βρίσκεται σε βάσανα

σε αγωνία, σε ανάγκη

και να μπορούσες κάπως να συνδράμεις

να βοηθήσεις με τρόπον κάποιον έμπρακτο

έστω με κάποια λόγια παρηγορητικά

μα όχι... απέφυγες, ολιγώρησες

φοβήθηκες, σκέφτηκες κ' έπραξες ατομιστικά

ενώ θες να λες πως είσαι τάχα άνθρωπος

που λογαριάζει τη συμπόνια, την αλληλεγγύη

τον αλτρουισμό, την αγάπη... χα! πούν' το;

γιατί στη δύσκολη στιγμή δεν τα εφαρμόζεις

γιατί τον εαυτό σου, τον επιθυμητό, αρνείσαι

πριν ο αλέκτωρ λαλήσαι;

Η επιλογή

Όσο θυμάμαι έχω πάντα

δυο μαξιλάρια στο κρεβάτι μου

τό 'να για να κοιμάμαι ασφαλώς

και τ' άλλο περιπλέον στήριγμα

αφού διαβάζω λιγοστά όταν ξαπλώνω

το καλοκαίρι χρησιμοποιώ άσπρα κλινοσκεπάσματα

και τυχαίνει μια στο τόσο

καθώς γίνονται τακτικές οι αλλαγές

νά 'ρχεται η σειρά μιας μαξιλαροθήκης κεντητής

με τα αρχικά της συχωρεμένης της μάνας μου

προίκα της προφανώς και όταν

αυτό συμβαίνει έχω το νου μου κάθε φορά

μετά το όποιο διάβασμα και πριν να κοιμηθώ στο πλάι

να βάλω το ντυμένο με αυτή το μαξιλάρι

και πάνω στ' άλλο να ξαπλώσω το κεφάλι μου

καθώς δε θέλω, ντρέπομαι για να το μαγαρίσω

με τις αισχρές τις σκέψεις, τις ανώμαλες σκηνές

τις έκφυλες εικόνες οπού στο νου μου φέρνω πάντα, από έφηβος

τις στιγμές προτού να βυθισθώ στον ύπνο.

Η αναμέτρηση

                                                          στον φίλο Ν.Μ.

Φυσάει συνεχώς, δυνατά τις τελευταίες μέρες

με αποτέλεσμα να έχει πέσει η θερμοκρασία

πιο κάτω από τα συνηθισμένα για την εποχή επίπεδα

όμως δεν είναι αυτό το πρόβλημα

ο αέρας είναι φαινόμενο πολύ εκνευριστικό

ανοιγοκλείνουν χτυπώντας τα πορτοπαράθυρα

στα μπαλκόνια, τις βεράντες των διαμερισμάτων

φτεροκοπούν κουρτίνες, τινάζονται οι τέντες

αχολοούν κάθε λογής κρεμαστά κουδουνικά και ξυλαράκια

τα απλωμένα ρούχα κάνουνε τεστ αντοχής

τεζάροντας τα μπουγαδόσκοινα και που και που τα κόβουν

σπάνε τζάμια, γλάστρες σποραδικά

γιομίζει ο τόπος φύλλα, πεταμένα χαρτιά, σακούλες που πετούν

κ' εγώ είν' ώρα να φύγω για την εργασία κ' αναρωτιέμαι

αν πρέπει να κλείσω την μπαλκονόπορτα στο υπνοδωμάτιο

πράγμα που ποτέ δεν κάνω τέτοια εποχή

παρά αφήνω το ένα φύλλο ανοιχτό

στηρίζοντας το μ' ένα σκαμπώ με μερικά βιβλία απάνω

και να πω θέλω δυο λόγια περισσότερα για τούτο το σκαμπώ

που τό'χω δίπλα στο κρεββάτι, καθώς βλέπεις

το κομοδίνο έχει φισκάρει από βιβλία

και απαιτείται επιπλέον επιφάνεια τοποθέτησης

γιατί τόσα πολλά αν με ρωτήσετε

είναι αλήθεια πως διαβάζω διάφορα ταυτόχρονα

μα όχι πια και τόσα...

ας πούμε ορισμένα που ξεκίνησα παλιότερα και τα παράτησα

χάριν κάποιων άλλων στέκουν ακόμα ξεχασμένα εκεί

όπως και άλλα αρκετά που να αρχίσω ήθελα

μα ποτέ δεν τό ΄κανα κι ας πάνε χρόνια τώρα

ε, κάπως έτσι γι αυτό λοιπόν έχω φέρει το σκαμπώ

βάζω κι εκεί βιβλία απάνω σε μια στοίβα  που όμως

τώρα σκέφτομαι πως ο συνήθης αριθμός των δύο - τρίων τόμων

δε θά 'ναι αρκετός κ' επισωρεύω κάμποσους ακόμα

για νά 'ναι σθεναρή η αντίσταση

τί τα θες; είναι παλιά κουβέντα αυτή η αντιπαράθεση

των δυνάμεων εννοώ της Φύσης και της Τέχνης

κ' έχουν μιλήσει κ' αποφανθεί περί αυτής άνθρωποι

πολύ πιο πλέον εμού καταρτισμένοι κ' εναργέστεροι οπότε

κάνω απλώς την αποτίμηση, τον έλεγχο και λέω:

στη βάση ως έδρανο, στήριγμα και πυλώνας

τόμος ογκωδέστατος Απάντων Δοκιμίων

του Κάλχα της Αργεντινής, του Μάγου απ' το Μπουένος Άιρες

του συγγραφέα που άλλαξε την τέχνη της Γραφής

επηρέασε εκατοντάδες ομοτέχνους του

λατρεύτηκε από εκατομμύρια αναγνώστες

αλλά περιφρονήθηκε απ' τους επιφανείς της Σουηδικής Ακαδημίας

από πάνω ένα σύγγραμμα ταξιδιωτικό έλληνα συγγραφέα

που έζησε εκεί και γράφει μοναδικά για τη Βασίλισσα των Πόλεων

μια επίσης χορταστική μυθιστορηματική βιογραφία

Βρετανού καλλιτέχνη εικαστικού που αγάπησε τη χώρα μας

πιο πολύ ακόμα κι απ' την δική του την πατρίδα

τρεις ποιητικές συλλογές: ένα μικρό τομίδιο, έκδοση προπολεμική

Κυπρίου ποιητή που βρήκα -άκου να δεις!- πεταμένη στα σκουπίδια

μια συλλογή απ΄τις πολλές ενός ελάσσονος Αχαιού ποιητή εκ Πατρών

καταφρονεμένου και λοιδορηθέντος  απ' την πλειοψηφία

μα με μικρή ομάδα φίλων φανατικών που διαβάζουν το έργο

και συλλέγουν τα βιβλία του καθώς ακόμα και τα Άπαντα επίσης

μιας μεγάλης Κυρίας της ελληνικής ποίησης και τέλος

δυο τρία τεύχη περιοδικών του λεγομένου ανεξαρτήτου τύπου

ε, πια πιστεύω πως θά 'ναι αρκετά αποφάσισα και να προσθέσω πως

στη ρίζα αυτού του οικοδομήματος, του πύργου, ως στρώση υπέδαφη

ως θεμέλιο υπήρχαν, σελίδες τυπωμένες, δουλειά ενός φίλου καλού

ολιγογράφου αλλά μάστορα του είδους, που ισχυρίζεται πως αγαπά

τα κείμενα τα ρεαλιστικά και πως ότι δεν είναι της

προτιμήσεως του η μυθοπλασία

ωστόσο συχνά στις ιστορίες του υπάρχουνε ευφάνταστες αλληγορίες

και κάθε φορά μια συγκλονιστική κορύφωση

οπού ολόκληρο παρασέρνει το γραπτό και το εξυψώνει

... αυτά λοιπόν. Τοιμάστηκα κ' έφυγα από το σπίτι.

Το απόγευμα που επέστρεψα καθόλου

δεν είχε πέσει η ένταση του ανέμου

μπήκα στο διαμέρισμα, έβγαλα καθώς συνηθίζω τα παπούτσια μου

και κατευθύνθηκα προς το υπνοδωμάτιο

αναρωτώμενος για την έκβαση αν θά ΄βρισκα

τα πράματα όπως τ' άφησα ή ένα σκόρπιο χάος

και τί θα είχε εν τέλει επικρατήσει

από την πόρτα κιόλας λάμψανε τα μάτια μου

και αναφώνησα, μάλλον και κάπως δυνατά:

"Νικήσαμε αδέρφια!".