Όχι από τώρα

Τόσες ωραίες μουσικές

τόσα καλά βιβλία

τόσα ακρωτήρια και βουνά

πέφκα στην παραλία

τόσα νησιά και πέλαγα,

πόσα νερά και δάσα

πόσα κορίτσια κρούσταλλα

τόσοι καλοί ανθρώποι

στιγμές ζεστές, φίλοι πιστοί

εμορφιά, γαλήνη, χάρη

Για δες καιρό που διάλεξε...

...

Το τελευταίο της χρονιάς

Το τελευταίο της χρονιάς το βότσαλο

ένα μικρό, μικρούτσικο πολύ

εσυλλέχθηκε μάλλον ακουσίως

στο σάκκο της παραλίας βρέθηκε

που περασμένα πια μέσα Οκτώβρη

αποφασίσθηκε ν' αποσυρθεί για φύλαξη

αφού προηγούμενα τα περιεχόμενα

τα μπανιερά, οι ψάθες, οι πετσέτες

πλυθούν και στεγνωθούν

ως και ο σάκκος παρομοίως

και μπουν στη θέση τους

στο βάθος, στο πατάρι

το πετραδάκι ένεκεν τιμής

θα βαστηχθεί αυτό

που εσυλλέχθηκε ακουσίως

κι έκανε σήμερα με αφορμή

την εύρεση του να ευχηθούμε

"και του χρόνου αισίως!".

Όλα όλα χωρούν σ' ένα σάκκο παλιόν και μεγάλον ιδιαίτερα όχι

Φόραγε πάντα το ίδιο ζευγάρι παπούτσια

επί χρόνια πολλά

για αυτόν ακριβώς το λόγο

επειδή δηλαδή σκόπευε να το κάνει αυτό

όταν αγόραζε παπούτσια

δεν αγόραζε τα πιο φθηνά

αλλά ούτε και σε καμμία περίπτωση

τα πιο ακριβά

για να του κρατήσουν χρόνια πολλά

τα ίδια παπούτσια

τα πρόσεχε και τα φρόντιζε

τα ξεσκόνιζε, τα καθάριζε

τα βερνίκωνε και τα περνούσε

με λίπος δέρματος

από ένα βέβαια σημείο και μετά

η φθορά ήταν φανερή

και πώς αλλιώς μπορούσε να γίνει

μετά από τόσα χρόνια

με το ίδιο ζευγάρι παπούτσια

είχε εσώρουχα (σωβρακοφανέλλες  και κάλτσες)

ένα σετ για κάθε μέρα της βδομάδος

πλέον ένα εφεδρικό

κάθε Κυριακή βράδυ

έπλενε κι άπλωνε να στεγνώσουν

τα εσώρουχα του

αυτά τα ίδια σετ

ξανά και ξανά

είχε δυο όλα κι όλα πουκάμισα

τριμμένα πια στο γιακά και στα μανικέτια

και δυο σακάκια

φθαρμένα κι αυτά

στο γιακά, στα μανίκια - μη λέμε τα ίδια -

επίσης στους αγκώνες

όπου στο ένα είχε βάλει μπαλώματα

δυο παντελόνια

λειωμένα στον καβάλο και στα γόνατα

και με ξεφτισμένα τα στριφώματα

κάπου είχε κι ένα παλτό

αλλά δεν το χρησιμοποιούσε

γιατί έτσι όπως είχε αλλάξει το κλίμα

δεν έκανε πια κρύα και παγωνιές

παρ' όλα αυτά είχε ακόμα και

ένα σκούφο, κασκώλ και γάντια

αυτό όμως που είχε σε αφθονία

ήταν γραβάτες

του άρεζε να φορά γραβάτες

πλουμιστές, πολύχρωμες

συχνά άλλην το πρωί, άλλην το βράδι

είχε βρει προ ετών μια πεταμένη

βαλίτσα γεμάτη με γραβάτες

επίσης είχε κι ένα γιλέκο

που σπανίως φορούσε

και μία, μοναδική δερμάτινη ζώνη

πολύ καλής ποιότητος καθώς φαινόταν

όταν θα είχε πρωτοαγοραστεί

πριν πάνω κάτω... μισόν αιώνα

τώρα έμοιαζε απορίας άξιον

πώς δεν είχε στα δύο ή περισσότερα

κοπεί κομμάτια

ρολόι δεν είχε, ούτε πορτοφόλι

μόνο ένα πρόχειρο σημειωματάριο

μαζί μ' ένα φθηνό στυλό

και κι ένα ταλαιπωρημένο πολύ

ζευγάρι γυαλιά οράσεως

τέλος - αν και δεν είμαι σίγουρος -

πρέπει να είχε και κανά δυο μαντήλια

το καλοκαίρι τώρα

αντικαθιστούσε τα παλιά και μοναδικά του παπούτσια

μ' ένα ζευγάρι επίσης παλιά δερμάτινα σανδάλια

όσο γινόταν καλύτερα διατηρημένα

όπως δηλαδή ακριβώς και με τα παπούτσια - μη λέμε τα ίδια -

τότε, τους μήνες της ζέστης φόραγε

κάτι κοντομάνικα που είχε

μπλουζάκια όλα διαφημιστικά

από θερμοσιφωνατζίδικα, μάντρες οικοδομών

εξατμισάδικα, βουλκανιζατέρ, ψητοπωλεία κ.λ.π.

όλα με άσκημες και ακαλαίσθητες γραμματοσειρές και σχέδια

σ΄έντονα πολύ και χτυπητά τα χρώματα

είχε και δυο, όχι αυθεντικά εννοείται - φτηνές απομιμήσεις

από συγκροτήματα της ροκ, "Μοτορχέντ" και "Ράμονς"

όμως αυτό που αγαπούσε πιο πολύ

και για το καμάρωνε οποίο

ήταν από κατηγορία τοπική

πρωταθλήματος ποδοσφαιρικού της επαρχίας

συγκεκριμένα από τη "Δόξα Πιστολαίϊκων"

όπου ο τιμημένος της ομάδος θυρεός

μάλλον υποσκελίζονταν απ' τη διαφήμιση του χορηγού

μιας επιχείρησης που έκανε έργα αρδευτικά και γεωτρήσεις

κι εμπορευόταν τα σχετικά υλικά και παρελκόμενα

πομώνες, σαλαμάστρες, λάστιχα, ρακόρ, μπεκάκια και σταλάκτες κ.λ.π.

κινητό τηλέφωνο 6946 003927, "υιοί Φανούρη Φανφαρώνη"

επίσης έφερε η ποδοσφαιρική φανέλα

τον αριθμό του παίκτου Δεκαπέντε (άκου Δεκαπέντε!...)

Δε νομίζω κάτι να ξεχνώ

από αυτά τα ολίγα και καταταλαιπωρημένα

τεμάχια αποτελείτο ο ιματισμός του

Είχε πολύ περισσότερα και καλύτερα

ρούχα, παπούτσια κ.λ.π.

παλιά, πριν πολλά χρόνια

τότες που δούλευε στην Εταιρία

Ε, δεν ήταν δα και σπουδαίο

το τίμημα αυτό για την Ελευθερία

Τί λέτε κι εσείς;

Μακάριοι οι ελεηθέντες

Τις λίγες εκείνες
στιγμές μαγικές
που η Χειρ του Θεού
ακουμβά κι ευλογεί
εντροπή είναι κι ύβρις
εις οποιόν αγνοεί.

Προτροπή (προϊόν πείρας πικρής και άχρηστης πια - αλίμονο - σοφίας μισού αιώνα)

Τη ζωή σου να μη ζήσεις
κόντρα σε ό,τι σου θελήσεις
θα περάσεις βίο με άχθος
και θα είναι μέγα λάθος

Μη σε κάμψουν
ρίσκο, βάθος
μπες! κολύμπα!
Θάρρος! Πάθος!

Πάει (πάλι) η παλιά προμετωπίδα

Σήμερα αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι του ιστολογίου, καλοί μου άνθρωποι, όπως λέγαμε και πριν καιρό (εδώ) και αντιγράφουμε σε μεγάλο βαθμό σήμερα, έγινε η αποκαθήλωση της παλιάς προμετωπίδας μας η οποία, επί ικανό χρονικό διάστημα εννέα περίπου μηνών υποδεχόταν τους εισελθόμενους με ισχύ υπολογίσιμη και ωραίο αισθητισμό, προϊδεάζοντας τους ίσως περί του τί θα βρούνε, λίγο έως πολύ, παρακάτω. Για αυτήν την χρήσιμη πολύ λοιπόν και τίμια υπηρεσία που προσέφερε, καλό θεωρήσαμε να μην την αφήσουμε να χαθεί και μείνει αφανής, παρά να την περισώσουμε έστω και ως αρχειακή αναφορά με τούτη εδώ την αφιερωμένη, ειδικά σε εκείνη δημοσίευση. Πολύ δε περισότερο καθώς προερχόταν από τον Τειρεσία της Αργεντινής, το μάγο βιβλιοθηκάριο και των βιβλίων εραστή που οι Θεοί κάνοντας τα ανήκουστα αστεία τους, τον τύφλωσαν στο μεγαλύτερο του βίου του το χρόνο, αυτόν που πίστευε πως ο παράδεισος είναι μια βιβλιοθήκη μα μπόρεσε ωστόσο ο ανυπέρβλητος, κόσμους υπέροχους να κτίσει με ποιήματα και διηγήματα και πλήθος μέγα κομψοτεχνικά  δοκίμια και κριτικές, ορμητικούς λέξεων ποταμούς και κύματα  σαγήνης και ... όνειδος επιτέλους στην Ακαδημία των Σουηδών.  Ακόμα διότι περιείχε μία αναφορά σε ένα σημαντικό (χα!) χρονικό ορόσημο. Ελπίζουμε συγχρόνως ότι επάξια θα την αντικαταστατήσει η νέα που μόλις προ ολίγου αναρτήσαμε και όσο η προηγούμενη ή - γιατί όχι; - κι ακόμα παραπάνω θα σας ικανοποιήσει.

Καλή ανάγνωση λοιπόν...

......

Υπάρχει κάποιος στίχος του Βερλέν που δε θα ξαναθυμηθώ.

Υπάρχει κάποιος δρόμος εδώ κοντά που είναι κιόλας απαγορευμένος για τα βήματα μου,

υπάρχει ένας καθρέφτης που κοιτάχτηκα για τελευταία φορά,

υπάρχει κάποια πόρτα που έχω κλείσει ως τη συντέλεια του κόσμου.

Ανάμεσα στα βιβλία της βιβλιοθήκης μου (τα βλέπω εδώ μπροστά μου)

υπάρχει κάποιο που δε θα ξανανοίξω πια.

Ετούτον τον Απρίλιο κλείνω τα πενήντα·

ο θάνατος ασταμάτητα με ροκανίζει.

......

Από το ποίημα "Όρια" εκ της συλλογής "Ο Δημιουργός", του Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899 - 1986), σε μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη, όπως περιέχεται στη συλλογή του οίκου Ελληνικά Γράμματα σε β' έκδοση, με αλλαγμένο (παράφραση Χ.Δ.Τ.) τον χρονικό προσδιορισμό των γενεθλίων, στον προτελευταίο στίχο.

Κολυμβητής

                                        Λιμανάκια Βουλιαγμένης, Αττική, 22/9/'108

Στον κόρφο μες της θάλασσας
σαν θα βρεθώ και πάλι
όλη η μαβρίλα χύνεται
μου αδειάζει το κεφάλι

Τα γαλανά της τα νερά
καθώς με αγκαλιάζουν
κάθε γωνία λειαίνουνε
κάθε πληγή μουδιάζουν

Κι αφού μου έλαχε να ζω
μονάχος δίχως ταίρι*
ας ήταν πάντα θάλασσα
ας ήταν καλοκαίρι.


*εδώ, χωρίς να το θέλω, πήγα να γράψω χέρι, έβαλα το πρώτο γράμμα: "χ", γιατί οι λέξεις είναι ομόηχες και επειδή εκείνη ακριβώς την ώρα ένας έλεγε στη σύντροφο του στα αγγλικά: "give me your hand / δώσ' μου το χέρι σου", να τη βοηθήσει να βρει πατήματα στους κοφτερούς βράχους και να μπει στη θάλασσα

Παιδιά

Γνωστόν είναι εις τους κατοίκους

της πόλεως των Αθηνών

ως και στους εν αυτή

τους παρεπιδημούντες

ότι στο κέντρον της και δη

εις την οδόν της ονοματοδότριας Αθηνάς

μα και στους πέριξ δρόμους

εις τις καθέτους και τις παράλληλες οδούς

κι όλο τριγύρω

απλώνεται μία απέραντη αγορά

όπου μπορεί να βρει κανείς

ό, τι ποθεί τα πάντα

από φαγώσιμα ως αναλώσιμα

εις ένα περιβάλλον εν τω οποίω συνωθούνται

άνθρωποι από πολλές φυλές της γης

και από διάφορες πατρίδες

κάθε κοινωνικής τάξεως

φύλου και ασχολίας

εργάτες, λαϊκοί, αστοί

συνταξιούχοι, μετανάστες

πόρνες θηλυκές κι αρσενικές

ναρκομανείς και τραβεστί

πλούσιοι φιλοπερίεργοι, τουρίστες

πλανόδιοι μουσικοί, καλλιτέχνες και χαμίνια

μικροαπατεώνες, άστεγοι, αστυνομικοί

θρησκόληπτοι, σαλοί, αλκοολικοί

ανάμεσα σε υπαίθριες και στεγασμένες αγορές

φθηνά ή και πιο καλά ξενοδοχεία

δεκάδες καφενεία, εστιατόρια, μπαρ

και πάνω απ΄όλα πολλές εκατοντάδες καταστήματα

που ορισμένα εξ' αυτών καταμετρούν υπερηφάνως

ζωή πολλών δεκαετιών

ένας τόπος που ερεθίζει ποικιλότροπα

κάθε μίαν αίσθησιν

και σε γεμίζει ζωηράς με εντυπώσεις

που σφύζει καθ' εκάστην με ζωή και κίνηση

και ιδίως πλέον κατά τα πρωινά Σαββάτου

που αποτελεί Παράδεισον κ' ιδανικόν προορισμόν

δι όσους ψάχνουν ν' αγοράσουν

εργαλεία, εξαρτήματα, υλικά

κι όποιας λογής μικρολοΐδια

προς τον σκοπόν κατασκευών, επισκευών

μερεμετιών και χειροτεχνημάτων

ίσως δε και διακοσμητικών τεχνών

και των τοιαύτων δράσεων

διότι μάλλον αδύνατον εστί

μη βρει κανείς αυτό οπού ψάχνει

τι υπάρχουνε εμπορικά ειδικευόμενα

σε πάσαν πλήρως λεπτομέρειαν

και επιπλέον πωλούν της λιανικής, μικροποσότητες

δίχως να σε υποχρεώνουν μαζικώς

να αγοράζεις ομαδόν συκευασίες

είναι τοσούτη βλέπεις και πολλή η κατανάλωση

που πάλι κέρδος μένει

μηνιαίως μια φορά περίπου ευρίσκομαι εκεί

έχων έναν μικρόν κατάλογον

διαφόρων ψιλοαγαθών δευτερευόντων

μα ίσως πιότερο διότι μ'αρέσει

αυτή η βόλτα να το κάνω

έτσι και τις προάλλες πήγα πάλι

κι έφθασα ψάχνων ένα αντικείμενο

να το αναζητώ εν τέλει ώραν μεσημβρινήν

ολίγον προ της παύσης ωραρίου

ρωτώντας, απ' το εν κατάστημα

εις στο άλλον με παρέπεμπαν

ώσπου στο στόχον μου έφθασα επιτέλους

εντός στενού κι αδιέξοδου δρομίσκου και εμβήκα

μετά της θύρας ίστατο κύριος γηραιός

με γελαστός και καλοζωισμένος

απλά ντυμένος αλλ' επρόσεξα

με όχι φθηνόν το ρουχισμόν

το υποκάμισον, το πανταλόνι τζιν

τη δερματίνην ζώνην, τα καλά υποδήματα

το ωρολόγιο της χειρός ως και τα ματογυάλια

με καλωσόρισε κι ηρώτησε τί ήθελα

και όταν τού 'πα μου απάντησε  - "Βεβαίως,

περάστε εις το βάθος και ρωτήστε τα παιδιά"

ειν' ο ιδιοκτήτης εσυμπέρανα

και επροχώρησα στα ενδότερα

περνώντας από σημείον χώρου υπερυψωμένου

όπου και όπισθεν γραφείων βρίσκονταν

δυο κύριοι σοβαροί πολύ και έχοντες

έμπροσθεν υπολογιστάς και μηχανάς ταμειακάς

και όπισθεν ράφια ασφυκτικά

έμφορτα με κλασέρ και διάφορα λογιστικά βιβλία

"Αυτή είναι η Διεύθυνση" τη γνώμην εσχημάτισα

και ύστερα αντίκρυσα ένα ζωγραφικόν πορτραίτο

σε περίοπτην τη θέση ανηρτημένον

το οποίον επικύρωνε σαφώς

αυτό που προηγουμένως είχα εννοήσει

καθώς τον κύριον της θυρός αναπαρίστανε

ή ίσως τον καθόμοιον πατέραν του

ή κάποιον πιο παλαιόν τον πρόγονον του

τον ιδρυτήν ενδεχομένως

ετούτης της ανθούσας επιχείρησης

που επί γενεάς η οικογένεια εκρατούσε

και περαιτέρω προς τα μέσα εσυνέχισα

και εσυνάντησα τον πάγκον

και πίσω του ήταν "τα παιδιά"

που τους πελάτας εξυπηρετούσαν

και ομιλούσαν στα τηλέφωνα

που δαιμονιοδώς όλην την ώραν εχτυπούσαν

"Ε, ρε άμα νά 'ταν έτσι τα παιδιά" εσυλλογίστηκα...

δυο άνδρες ήσαν, λίγο έως πολύ στην ηλικίαν μου

γκρίζα έχοντες μαλλιά και γένεια

 ήρθ' η σειρά μου μετ' ολίγον

κι είπα τί γύρευα

με τακτοποίησαν - δε λέγω - με ευγένεια

και άκραν επαγγελματικήν ευσυνειδησίαν

αλλά μαζί και με κομμάτι αγανάκτηση

ότι ίσως κάτι τόσο ασήμαντον εζήτησα

κι έκανα κι από πάνω πλήθος ερωτήσεις

πήγα να νευριάσω μα εστάθηκα

κι εντός μου αναφώνησα

"30 πάνω κάτω έτη μεροκάματο

σε τούτη δω τη σκοτεινή την τρύπα

τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα που περνά

και βάλε ένα σωρό ιδιότροποι πελάτες

τίμια δουλειά - μην πεις -

και όπως όλες, χρήσιμη δια το είδος της

μα πού και να το κάνεις

τη σώνει την υπομονή

και μάλλον σίγουρα τα νεύρα δοκιμάζει"

και τότε αντιλήφθηκα, κάπου στο πλάι

έναν άλλον πάγκο και πίσω απ' αυτόν

έναν άλλον κύριο, αρκούντως μεγαλύτερον

με πάλευκα μαλλιά που όμως προφανώς

τα ίδια ταπεινά καθήκοντα

κι αυτός επιτελούσε

"Ω Θε μου, τούτος θά ΄ναι

κοντά 50 χρόνια εργαζόμενος"

μου ήρθε η ιδέα

ήτο πάντως γελαστός και ευπροσήγορος

κι είχε τον τρόπον μάλιστα

μες σε μικρά κενά του χρόνου

που να χειρίζεται ήξερε

να κάνει χωρατά και να πειράζει αγαθοπροαίρετα

τους άλλους δυο τους νέους - α χα! ... "νέους!" - συναδέλφους του

το τέλος πάντων πήρα κείνο πού 'θελα

κι επήγα δια τα σχετικά εις το ταμείον

τα εκεί στελέχη βλοσυρά, αγέλαστα

και ολωσδιόλου τυπικά

μου κόψαν την απόδειξιν και εναπόθεσαν

το πενιχρόν αναλογούν αντίτιμον

εντός της κάσσας του ταμείου

βγήκα την ώρα που ο ιδιοκτήτης- πάντοτε γελαστός -

κατέβαζε να κλείσει τα ρολλά

και με χαιρέτησε ευχόμενος

δε εν καλόν απόγευμα

κι ότι "Αντίο, ευχαριστούμεν"

εις τον δρόμο κατόπιν περπατών

δε μπόρεσα να μη σκεφθώ

τις κατ' εμέ ολοφάνερες

κι ευθείες αναλογίες

τις ομοιότητες με άλλα λόγια

που προ ολίγου εσυνάντησα εκεί

ως προς συγκεκριμένα τη δομήν και την ιεραρχίαν

με αυτάς της ιδικής μου εργασίας

τί και εάν πρόκειται για κολοσσιαία εταιρία πολυεθνική

ίδια τα πράγματα είναι εις την ουσίαν

η Διοίκηση, το επιτελείο Διευθυντών

και οι απλοί εργαζόμενοι υπάλληλοι - χα! "τα παιδιά"

κι ανάμεσα τους και εγώ

κοντά ένα τέταρτο του αιώνα όντας

εις αυτήν την ίδια υπηρεσία

α, σίγουρα ναι ήμην κι εγώ

ένα γκριζόμαλλο παιδί

κι αν βιολογικώς την πορεία μου εσυνέχιζα

κι άμα δεν άλλαζα - ναι, καλά, τώρα; - τη δουλειά

θα  εξελισσόμουν εις ένα απ' αυτά τα σπάνια πλάσματα

όπου και μ' άσπρα τα μαλλιά

"παιδιά" ακόμα παραμένουν.

Ψέφτικες υποσχέσεις

Πολύ λυπούμαι και κατανοώ

πόσο που σας στεναχωρώ

ολοέν ' λέγων συνεχώς

πως ότι δεν αντέχω πια

κι ανυπερθέτως θέλω

όλα να παρατήσω

δηλώ θα σταματήσω

και υπόσχομαι ακόμα μια φορά

πιο σοβαρά να προσπαθήσω

Aποχαιρετήθηκαν ικανοποιημένοι αλλά επιφυλακτικοί κάπως είναι η αλήθεια. Αν ένας τον ακολουθούσε, θα τον έβρισκε μετά τη γωνία, στην άλλη πλευρά του δρόμου, πεσμένο στα γόνατα να χτυπά το κεφάλι του σε μια κόχη του τοίχου, αίματα και δάκρυα στο πεζοδρόμιο να στάζουν κι αυτός να φωνάζει γοερά μονολογώντας...

Μα τί ζητάτε πια μωρέ

τελείως να τα φτύσω;

Το καλοκαίρι τελειώνει

Ω! πόσον είναι εύμορφα
σ' αυτήν την παραλία
πευκοκατακλυζόμενη
γαλήνη εναλία
κι εμβρός αι νήσοι πλέουσαι
εν μέσω της θαλάσσης
ω! αυτή είναι εικών για να βαστάς
κι ουδέποτε να χάσεις.

Με καταφρονείς αδίκως και υβρίζεις, γιατί άλλαξα συνήθειες με κακίζεις

Δίχως ούζο καλοκαίρι
ποιός υπάρχει που να ξέρει;
Σα να μη το ζήσεις είναι
γυμνοσάλιαγκα και φρύνε.

Είμαι απολαύσεων πλήρης
κι όλα τά 'χω "άντερ κοντρόλ".
Βλογημένοι αυτοί που βγάλαν
μπύρες δίχως αλκοόλ.

Formicidae

Κάθε φορά που βρίσκομαι στη φύση
ήσυχος κι απερίσπαστος εκεί
μακριά απ' τα κενά περιεχομένου
σαχλά τα ερεθίσματα της πόλης
περισσότερο ακόμα αφιερώνομαι
στην ούτως ή άλλως μου αγαπημένη
της παρατήρησης ευγενή την ασχολία
των γύρω υπαρχόντων και συμβάντων
έτσι και τώρα σε τούτη την πανέμορφη
την απομακρυσμένη παραλία
οπού σχεδόν τα πεύκα βουτούνε στο νερό
δεν ξέρω αν είναι το σημείο που εκάθησα
ή έχει να κάνει με το γεγονός ότι προ ολίγου
μία γενναία μερίδα ψωμοτύρι εκατανάλωσα
κι έχω αφήσει ανοιχτό
το χαρτί, δίπλα μου του μπακάλη
με κάτι μέσα ψιχία υπολείμματα
μήπως άρα γι αυτό εγιόμισε ο τόπος
ωστόσο εγώ παρατηρώ και συλλογίζομαι
δεν πρέπει να υπάρχει σ' όλην την πλάση
πλάσμα άλλο ω! τόσο δυνατό
και τόσο πεισματάρικο, πόσο ακαταπόνητο
και στιβαρό αντίστροφα όσο λιανό που είναι
πρώτο σε ότι εργώδες, ρωμαλέο
τέτοιο αγώνα δυσανάλογο με το μικρό του δέμας για να δίνει
και τί εφευρετικό, ευκίνητο, επίμονο, αεικίνητο, σκληρό
βοηθά βεβαίως κι η κατασκευή του
μονάχα μύες και κόκκαλα κι αρθρώσεις
λίπος ούτε γραμμάριο και μήτε δράμι ξύγκι
α! το μυρμήγκι.

Παντανικανοποίητος

Σε ό,τι μέρος να βρεθώ
κι ας είνε εξέσιο, χάρμα
κάπου αλλού να είμανα
θά 'θελα νά 'χει τρόπος
και έρχετε μου πλάκωμα
δε με χωρά ο τόπος.

Η Επίσκεψη

Τραγούδι ("The Visit") του Αμερικανού τρaγουδοποιού Jackson C.Frank, 1943 – 1999, μουσική και στίχοι στο σύνδεσμο, (απόδοση Χ.Δ.Τ.)

Σαν είπα πως είσ' όμορφη

κει τό 'πα χρόνια πριν

Κάθε αντίσταση άφησα

αλλά δεν είπα Αμήν

Κι όταν τα χέρια σου ύψωσες

φως για να με γεμίσεις

Μ' έκανες βρέφος το πρωί

νόμο άγραφο της φύσης

Και το καλοκαίρι φαίνεται

που αρχίζει να τελειώνει

Σαν άνεμος διώχνει φύλλα απ' την αυλή

και έξω τ' απλώνει

"Εκείνος" ότι είμαι όρισες

κι εγώ πως σ' αγαπώ

Κι οι δυο μαζί ορίσαμε

το μέλλον μας κοινό

Φτερά αγριοπερίστερου

χορεύουν στον αέρα

Στρέφονται μες απ' τα κλαδιά

κυλούν αργά πιο πέρα

Στο βουνό όπως περιμένουμε

για τραγουδιού σκοπό

Που ζωντανεύει ότι έχουμε ζήσει

τόσο καιρό

Στην πόλη έχει τρέλλα και κακό

γαλήνη η επαρχία

Στα νησιά είν' η κοσμική ζωή

πόλεμος στην Ασία

Με ξένο διαβατήριο

και μέλι στο ψωμί

Κινούνται κάτι άνθρωποι

σαν κούκλες στη σκηνή

Δεν ξέρουν πού αλήθεια να πιαστούν

στα κύματα, αρπάζονται με νύχια

Αν σώζει ότι ξέρουμε

ας το κάνουμε στ' αλήθεια

Κάθε φορά παν να μας κάνουνε

σκλάβους με παραμύθια

Μικρά κορμιά δίχως μαλλιά

μωρά έρχονται στον κόσμο

Τόσο που είναι παράξενος

μα όνειρο είναι μόνο

Φίδια θαλάσσια από πηλό

που λιάζονται στους βράχους

Θυμίζουνε πώς ήμασταν

σε παλιά χρόνια πάθους

Και πάλι είπα πως εισ' όμορφη

κει τό 'πα χρόνια πριν

Κάθε αντίσταση άφησα

αλλά δεν είπα Αμήν

Κι όταν τα χέρια σου ύψωσες

φως για να με γεμίσει

Με τέτοια ομορφιά απ' την αρχή

μας είχαν ευλογήσει

Και το καλοκαίρι είδα πως ποτέ

δεν παίρνει να τελειώνει

Σαν άνεμος διώχνει φύλλα απ' την αυλή

και έξω τ' απλώνει

και έξω τ' απλώνει

και έξω τ' απλώνει

και έξω τ' απλώνει.

Ο πεζοπόρος απερίσκεπτος κι ο μοχθηρός οικείος

Ωωωχο - ο - ο... ο αιχμηρός ο άκανθος
μου τρύπησε το πόδι

Εμμ;! περπατούνε στο βουνό
με τα σανδάλια βόδι;

Ωωω! λες να πάθω τέτανον
φριχτά να αποθάνω;

Θα σε χορτάσω φάσκελα
στον τάφο σου από πάνω!

Εωθινά, καθ' εκάστην, μερικάς γραμμάς συγγράφω

Το πρωί μονάχα γράφω
με κεφάλι καθαρό
έστω μόνο λίγους στίχους
κι έξω ας κάνει ότι καιρό.

Τόσα πολλά

Δεκάδες χιλιάδες βότσαλα γύρω μου
σε αυτό το μικρό κομμάτι απομονωμένης παραλίας
που διάλεξα για να κάνω μπάνιο
κάπου στο Σαρωνικό
δεκάδες χιλιάδες βότσαλα σε αποχρώσεις
γκρίζου ή ανοιχτού καφέ ως σκούρου
πλουμιστά με εμφωλευμένα λες
μικρότερα χαλικάκια
σα θραύσματα μωσαϊκού
πετρώματα χαρακτηριστικά τούτου του τόπου
που είναι ένα ηφαίστειο
τώρα πια οπού κοιμάται
δεκάδες χιλιάδες βότσαλα κι ανάμεσα τους
πολλές δεκάδες χρωματιστά πλαστικά καπάκια.

Ποικιλοπράγμων καν μέτριος περιπαραπολλών ευσυνείδητος τυρβάζων

Αναμιχθέντας σε πολλά
καλός σε ούτε ένα
πόσα οπού ξεκίνησα
δεν τέλειωσα κανένα
τόσους σκοπούς που έπιασα
τους πήρα όλους φάλτσα
και πλήθος πιάτα εκλεκτά
δεν έτρωγα μα βούταγα
για χρόνια με συνέπεια το
ψωμάκι μου στη σάλτσα.

Φημισμένα τελευταία λόγια

Την ύστατην ώρα

ψάχνω να εύρω

κάτι με πνεύμα

με στυλ και με χάρη

που για πάντα θα μείνει να είπω

αλλά δε βρίσκω

κι έτσι μονάχα

τρεις λέξεις που λέγουνται

απ΄τον πάσα όποιον

άνθρωπο θρήσκο

ας είναι λοιπόν

κι ένας ακόμα:

"Θεέ μου θνήσκω".

Ο κυρ Αγαθοκλής

Στο κατόπι (παράφραση Χ.Δ.Τ.) του τραγουδιού "Ο κυρ Παντελής", σε στίχους και μουσική Πάνου Τζαβέλλα (1925 - 2009)

Έντρομε άνθρωπε, κυρ Αγαθοκλή

έχεις περίσευμα τρόμου στη γη.

Τα πάντα φοβάσαι, ζεις στα κλεφτά

πάντα κλεφτά, πάντα κλεφτά.

Τις Κυριακές βράδι στη δημοσιά

τρέχεις σαν πίσω σου νά ΄χει στοιχειά.

Έντρομε άνθρωπε, κυρ Αγαθοκλή

ξεπούλησες ήθος, μπέσσα, τιμή,

για να γλυτώσεις τομάρι και βιος

και τώρα υπάρχεις σαν κοκοβιός.

Μακριά από αγώνα μη σκοτωθείς

"σώνεσαι βρε, σκυφτός αν σταθείς".

Έντρομε άνθρωπε, κυρ Αγαθοκλή

είν' σαν κι εσένα, κι άλλοι λαγοί

σκουλήκια, σέρνουνται με μούρη λερή

επιβιώνουν και περνούν οι καιροί.

Φλουριά να έχεις, σεντούκια παρά

κι όλο να χώνεις στον κουμπαρά.

Έντρομε άνθρωπε, κυρ Αγαθοκλή

ζήση εδιάλεξες, φριχτή, σερπετή.

Το γλέντι δε χάρηκες ή το κρασί

το άθλιο σ' ένοιαζε μοναχά το πετσί.

Πέρα οι ιδέες για λευτεριά

όλο κάποια κομπίνα είχες συ στα σκαριά.

Άσε άλλους να δέρνουνται κυρ Αγαθοκλή

να χάνουν, να καίγουνται για πιο καλή

επαύριο πού ΄ρχεται των παιδιών και των νέων

"ελπίδες" λες "ψέφτικες, ονείρων σπουδαίων".

Κι αν φτάνει η ώρα κυρ Αγαθοκλή

λες που καθάρια θα παραδώσεις ψυχή;

Χα! Θ' αφήσεις πίσω για πιο μετά

μια χούφτα κόκκαλα, ατιμασμένα κι αυτά.

Έντρομε άνθρωπε, κυρ Αγαθοκλή

σκιαγμένε, προδότη, συ φασουλή,

το δώρο σπατάλησες του Μέγα Θεού

στα μέρη το πέρασμα του κόσμου αυτού.

Γενναίοι άνθρωποι, νέα γενιά

θάφτε τους έντρομους στο χώμα βαθιά

ξεχάστε για πάντα τον Αγαθοκλή

το μέλλον μας γνέφει και μας καλεί.