Πόσο μισώ… το κρύο και το χιόνι

Το μεσημέρι περίπου να πνίγομαι
ένοιωσα και βγήκα μια βόλτα να κάνω

και μια κοντά μου δεν ήτανε θάλασσα
στο δάσος είπα να κινήσω να πάω

παγωνιά τόσο που έκανε
μα η φύση με γαλήνεψε κάπως

οι νιφάδες να πέφτουν δεν άργησαν
σκέπαζαν στα χωράφια το χώμα

μα το δάσος πυκνό, οι κορφές τους
σαν ομπρέλες σμίγαν των δέντρων

κι ησυχία που είχε!.. γρήγορα νύχτωσε
όταν γύριζα στίλβοντα ήταν τα χιόνια

το φεγγάρι τα γυάλιζε, ο αέρας ανάσαινε
κι ένα τσακάλι αλυχτούσε

το δρόμο με κουράγιο περπάτησα
μία ώρα ακόμα να φτάσω

Μίσος ακριβώς δε σου κράτησα
ούτε και ζήλεια, αλήθεια

μα να! Νύχτες σαν κι αυτή σαν σε σκέπτομαι
κάτι μου δαγκώνει τα μέσα

πώς να! Όρθια κι ολόγυμνη στέκεσαι
μπρος στην αχνιστή σου μπανιέρα

και με χάρι το θείο σου πόδι υψώνεται
στο νερό βουτάς και βουλιάζεις

ευχαρίστησης βόγγοι απ’ τα χείλη σου, τα ρουθούνια
ανοίγουν μυρωδιές σαπουνιού να χωρέσουν

και τα μάτια γλαρώνουν και κλείνουνε
όταν αρχίζει αυτός τα μαλλιά να σου λούζει

Με πείσμα το βήμα μου τάχυνα
χα! λες και κάποιος με περίμενε σπίτι

που με τέτοιο καιρό κρύο που θά ‘τανε
ιδίως κείνη η άδεια μπανιέρα.