Γλέντι στου Φαρφουλά

 

             αφιερωματικό
             δημοσιεύεται κατόπιν της ευγενικής αδείας που παρασχέθηκε
             υπό του αφ-ιερωμένου Δ.Κ.

                                            ευχαριστίες
                                       ο αφ-ιερέας Χ.Δ.Τ. 

Τα παλιά τα χρόνια, στο χώρο των εκδόσεων - βιβλιοπωλείου "Ο Φαρφουλάς", προς την αρχή της οδού Μαυρομιχάλη, πλάι από το ιστορικό κτίριο του Φυσικού - Χημείου, στο κέντρο της Αθήνας, πολλά βραδάκια όταν ο καιρός ήταν γλυκός, αλλά και -συχνότερα- τα μεσημέρια του Σαββάτου, γίνονταν συγκεντρώσεις με αφορμή παρουσιάσεις, ομιλίες και άλλες εκδηλώσεις. Οι φίλοι του Φαρφουλά, βιβλιόφιλοι διάφοροι αλλά και άλλοι ετερόκλητοι, συναθροίζονταν εκεί. Μετά το πέρας της εκδήλωσης, τη συνοδεία αναψυκτικών, οίνου, σπίρτων και μεζέδων, ξεκινούσαν συζητήσεις μεταξύ των παρισταμένων, λέγονταν νέα, χωρατά, ανέκδοτα κ.λ.π. Προοδευτικά η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο ζωηρή και ευφρόσυνη, το κέφι άναβε, ξεσπούσαν γέλια, ανταλλάσσονταν πειράγματα, κάπου κάποιος ξετρύπωνε ή είχε φέρει μαζί του ένα μπαγλαμά, μια λύρα, ένα λαγούτο... Πιάνανε λοιπόν το τραγούδι, μερικές φορές και το χορό. Όταν, με το καλό, η μάζωξη τελείωνε, κινούσε ο καθείς για τον προορισμό του, όλοι ανάλαφροι και ευαρεστημένοι.

Αναπολώ τις εποχές εκείνες και θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου, που μπόρεσα να είμαι εκεί, σε αρκετές από αυτές τις περιστάσεις. Τις προάλλες συνάντησα συμπτωματικά, φίλο παλιό από τις μέρες κείνες. Μιλούσαμε σχετικά και μου ανέφερε ότι είχε τραβήξει ένα μικρό βίντεο με το κινητό του από μια τέτοια γιορτή, θα τό 'ψαχνε και θα μου τό 'στελνε ως ντοκουμέντο. Πράγματι, ο καλός και συνεπής φίλος, μου το έστειλε λίγες μέρες μετά. Συγκινήθηκα παρακολουθώντας το, προσπάθησα να θυμηθώ αλλά δεν είμαι βέβαιος αν ήμουν παρών τη συγκεκριμένη ημέρα. Πάντως, το βίντεο αφορούσε βασικά την εκτέλεση ενός τραγουδιού, μιας "ρεμπετομαντινάδας", οι στίχοι της οποίας εμένα μου φάνηκε να προέκυψαν μάλλον εκείνη την ίδια στιγμή και όχι να ήταν εκ των προτέρων έτοιμοι - γραμμένοι, με άλλα λόγια δηλαδή μιλάμε για προϊόν της παλιάς και σπουδαίας τέχνης του αυτοσχεδιασμού. Επιχείρησα μιαν απομαγνητοφώνηση και μεταφέρω πιο κάτω τα λόγια, με κάποιαν επιφύλαξη (μικρή πάντως) καθώς το περιβάλλον είναι κάπως "θορυβώδες", από γέλια, παλαμάκια και επιδοκιμασίες. Μετά το πέρας της εκτέλεσης ακούγεται θερμότατο χειροκρότημα το οποίο κάποια στιγμή σκεπάζει ή - εκ μέρους αγνώστου - ηχηρότατη αναφώνηση: " Ε ρε γλέντιααα...!".

Ιδού οι στίχοι:

Αντιστάσου στην ανία

με καλή λογοτεχνία

Σύρε στη Μαυρομιχάλη

να ξεφύγεις απ' το χάλι

Πήγαινε στου Καράβολα

και δε θα νοιώσεις άβολα

Κι αν έχεις λίγο τον παρά

θε νά 'βρεις κάποιο Βουτυρά

Όπως κι έργα του Χρηστάκη

πού 'τανε σωστό μορτάκι

Κι ασφαλώς Παπαδιαμάντη

γεια σου Διαμαντή διαμάντι

Μόστρα κούκλα στη βιτρίνα

μέσα όλοι περνάνε φίνα

Βιβλιόφιλοι κι αλάνια

κι ο καπνός κάνει ντουμάνια

Μα κι απ' όξω οι γλεντζέδες

τσίπουρο, κρασί, μεζέδες

Και βαρούνε και το ντέφι

άμα έρχουνται στο κέφι

Ε ρε να ζήσει ο Φαρφουλάς

και να καπνίζει ο λουλάς

Γεια σου ρε φίλε Διαμαντή

που δεν την έχεις και κοντή

Βρε εδώ περνάνε ωραία

όλοι αντάμα και παρέα

Ώπα, ώπα κι ωπαλά

πώς γλεντούν στου Φαρφουλά!

Περί τέχνας διαφόρους προθυμότατος πλην όμως ούτε τόσον δα επιτυχής

 Σαράντα πήχεις έραψα

ένα μονό κολάρο

δυο μήνους ματσακόνιζα

το μεσιανό φουγάρο

 

Ξύλα, μαδέρια κάρφωνα

δε στέριωνε γιοφύρι

τα μερεμέτια μου άστοχα

στο τρυγοπατητήρι

 

Κοπάδια εξολόθρευα

βρώμικες κατσαρίδες

κι απέ τον τόπο γιόμιζαν

σμήνη από ακρίδες

 

Με τσιμεντοκονίαμα

κάλυβα χαραμάδες

μ΄άνοιγαν πάλε πιο βαθές

αμέσως σαν πηγάδες

 

Με τόπι καραβόπανο

σκάρωσα μιαν αιώρα

έπεσεν ο αιωριστής

κ' είναι στο γύψο τώρα

 

Βίδωσα όλους τους αρμούς

με δίχως παξιμάδια

λυθήκαν τα βιδώματα

τ΄άτιμα, τα ρημάδια

 

Εις το μεγάλο τα ταψί

έψεσα μια φτερούγα

και κάθε τζάμι άσπρισα

μες στου χωριού τη ρούγα

 

Εικόνες εζουγράφισα

με κολοβό πινέλο

μια βιόλα κατασκεύασα

χωρίς ούτε σκαρπέλο

 

Η βάρκα μου φουντάρισε

στο πρώτο της ταξίδι

και το κρασί που έβγαλα

το βάνουμε για ξύδι

 

Πα στο κορφί σκαρφάλωσα

στο όρος το μεγάλο

αλλά το ύψος μ' έκανε

τα σωθικά να βγάλω

 

Στην κοπελιά την έμορφη

έκανα μια καντάδα

μα η στρίγγλα μάνα μού 'ριξε

νερά απ' τη μπουγάδα

 

Σα φωτογράφος τράβηξα

τις πόζες εμπνευσμένες

πώς γίνηκε και ήτουνε

στη μέση όλες κομμένες

 

Μέταλλο σφυρηλάτησα

να σάξω δαχτυλίδι

μα βγήκε φάλτσο - τό ΄καμα

του κουδουνιού γλωσσίδι

 

Με το σουγιά εσμίλεψα

το κούτσουρο σε κόρη

ωραίο μου λέγαν ταίριαξες

κι ογλήγορο βαπόρι

...

Έγραψα ποίημα λυρικό

με στίχους αθανάτους

οι αναγνώστες έρχουνται

να με βαρέσουν - Νά τους!

Μια (ακόμη) απόδραση στα Μέθανα

Α, μα είναι στ' αλήθεια

ένα υπέροχος μέρος αυτό

γαληνεύει εδώ η ψυχή μου

και μου φαίνεται ο κόσμος καλύτερος

ως επίσης ο τόπος κάνει σα ν' αναδύεται

και να κυριαρχεί όχι τον συνηθισμένο

μα έναν άλλον

καλύτερο μου εαυτό.  

Το αρπακτικό, θλιπτικό άγχος

Κατά βάθος, τό ΄ξερα

αυτές τίς λίγες, μα πόσο ωραίες μέρες

των απροσδόκητων και προωθημένων μες στο χρόνο διακοπών

πως τ΄ όρνιο πρέπει κάπου νά ΄ταν κρυμμένο

και να τώρα, βράδυ της επιστροφής

που πάλι φανερώθηκε

μπήγει τα νύχια σουβλερά

και με το ράμφος κοφτερό

τσιμπάει, δαγκώνει, κόβει, τρώει

πεινασμένο.

Η εύρεση(;)

Μια βδομάδα ήταν χαμένος

ανησυχούσαν, ρωτούσαν, τον ψάχνανε

βρέθηκε τελικά μ' αγνοείται ακόμα

στο σπίτι του μέσα

στο κρεββάτι ξαπλωμένος

αναληφθείς και πεθαμένος.

Αρχαίων ονομάτων παραφθορές

                 (ελλείψει εμπνεύσεως -ή ικανότητος- στίχοι για να γραφτούνε, 
                  σημ.λειτουργεί και ως κουΐζ ανευρέσεως των αρχικών)  

Αθηνατώρας, Αγαθοδίκη,
Αισκύλος, Αλκνήμη,
Αλκιβρυάδης, Ανδροπάχη,
Απιστοφάνης, Ανεφέλη,
Απληστογείτονας, Αντιμόνη,
Αργαθοκλής, Αφροδίχτη,
Αριστόμουλος, Δηιόνειρα,
Αρνιστόδημος, Δημαβέρτη,
Αρχίδιαμος, Δημαγκάθη,
Βελερεφώντας, Διοτώρα,
Γανυβίδης, Εριπύλη,
Δυομύδης, Ευλοξία,
Δυοχλαίνης, Ευρινίκη,
Εντεροκλής, Ευτέρψη,
Ερπήνωρας, Ηλέχθρα,
Ευριφίδης, Ινδοκάστη,
Ευρυστέρνης, Ιπποαλήτη,
Θεόκομπος, Ιφιαγένεια,
Θερμιστοκλής, Καλλιόψη,
Θουκιγίδης, Κλεολάτρα,
Θραδίβουλος, Κληταιπλύστρα,
Ισχνοκράτης, Μελπομπαίνη,
Κλεάβουλος, Μνησαβέρτη,
Κλεβάνθης, Μύθεια,
Κλεφτόβουλος, Ναυσισταράτη,
Ξερνοφώντας, Περσηγίδα,
Πιστήκρατος, Πινελόπη,
Πρωταμπόρας, Ρωξένη,
Πυθωναγόρας, Τερψικόρη,
Στομφοκλής, Υπαρτία,
Τηλέμαγχος, Φαιναρκέτη,
Φιλοκρήτης, Φερεφρίκη,
Φυρδυμίγδης, Φιλονίλα.

Αυταπάται εργαζόμενου

Η μέρα ξεκινά

και όπου νά' ναι η εργασία

που τόσο πια τον δυσκολεύει

κάθε φορά νομίζει

ή πιο καλά ελπίζει

ήσυχα πως σήμερα

ήρεμα κάπως, ανθρωπινά

θα εξελιχθεί

μα κατά βάθος ξέρει

ότι αυταπατάται

σε λίγο πάλι η Κόλαση

θα ξεχυθεί.

 

Η Φρίκη

Όταν ήμουν παιδί στο χωριό, την πρώτη φορά που πήγα μόνος μου στο κουρείο, περιμένοντας τη σειρά μου, άκουσα με φρίκη το μπαρμπέρη ν' απευθύνεται στον ηλικιωμένο κύριο (τον "μπάρμπα" καθώς λέγαμε στο χωριό), τον οποίο είχε στην καρέκλα και μόλις τελειώσει μαζί του με τα βασικά και να τον ρωτά: "μύτη - αυτιά, κόβω;". Λίγο μετά, με ακόμα μεγαλύτερη φρίκη, κατάλαβα πως του ζητούσε την άδεια να κόψει τρίχες από τη μύτη και τ' αυτιά του. "Μα τί δουλειά έχουνε τρίχες στα μέρη αυτά;¨, αναρωτήθηκα. Κι ύστερα, με ακόμα πιο ακόμα μεγαλύτερη φρίκη, τις είδα τις τρίχες να φυτρώνουν πυκνές, άλλες μαύρες, άλλες καστανές, άλλες άσπρες, μες απ' τη μύτη και τ' αυτιά του μπάρμπα και τον μπαρμπέρη μ΄επιδέξιες, ταχείες κινήσεις μικρής έκτασης, με τη μύτη του ψαλιδιού τσίκι - τσίκι, ν' απομειώνει -όσο μπορούσε- το μήκος κείνου του φρικτού τριχώματος.

Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε. Έχω χρόνια να πάω στο χωριό. Δεν ξέρω καν αν το κουρείο υπάρχει ακόμα. Θυμάμαι όμως καλά πού ήταν. Ένα μικρό καμαράκι υπερυψωμένο, δίπλα απ' το καφενείο. Ανέβαινες με μια σιδερένια σκαλίτσα... Κι ο κουρέας; Να εργάζεται πια ή να έχει συνταξιοδοτηθεί; Όπως και νά ΄χει θα δίσταζα να μπω. Μην τυχόν έρθει κανά παιδί μετά από μένα κι ακούσει με φρίκη το μπαρμπέρη, αφού μ' έχει κουρέψει, βλέποντας τα επίμαχα σημεία γιομάτα τρίχες να με ρωτά: "μύτη - αυτιά, κόβω;". 

Stay Clean*

                                         * τίτλος τραγουδιού των Motörhead 

Κρατήσου μακριά από συνομωσίες

από υπόγειες συμφωνίες

ύπουλες πρακτικές τάχα διπλωματίας

μακιαβελισμούς, υποκρισίες και ψέματα

μη γίνεις χθόνιος και δολερός

μόν΄έτσι θα μπορέσεις ήσυχος να ζήσεις

μακάριος τα βράδια να κοιμάσαι...

Μείνε Καθαρός. Μείνε Καθαρός.  

Χημικών στοιχείων περιοδικού πίνακος, επιλογή των πλέον εξωτικών και ενδεχομένως, τρόπον τινά, ποιητικών

Βηρύλλιο, Βόριο, Αργό, Σκάνδιο,

Βανάδιο, Γάλλιο, Γερμάνιο, Σελήνιο,

Κρυπτό, Ρουβίδιο, Στρόντιο, Ύτριο,

Ζιρκόνιο, Νιόβιο, Τεχνήτιο, Ρουθήνιο,

Ρόδιο, Παλλάδιο, Ίνδιο, Τελλούριο,

Ξένο, Καίσιο, Λανθάνιο, Δημήτριο,

Πρασινοδύμιο, Νεοδύμιο, Προμήθειο, Μολυβδένιο,

Σαμάριο, Ευρώπιο, Γαδολίνιο, Τέρβιο,

Δυσπρόσιο, Όλμιο, Έρβιο, Θούλιο,

Υπέρβιο, Λουτήτιο, Άφνιο, Ταντάλιο,

Ρήνιο, Όσμιο, Θάλλιο, Πολώνιο,

Άστατο, Φράνκιο, Θόριο, Πρωτακτίνιο,

Αμερίκιο, Κιούριο, Μπερκέλιο, Καλιφόρνιο,

Αΐνστάνιο, Φέρμιο, Μεντελέβιο, Νομπέλιο,

Λωρένσιο, Ραδεφόρντιο, Ντούμπνιο, Σιμπόργκιο,

Μπόριο, Χάσιο, Μαϊτνέριο, Νταρμστάντιο,

Ρεντγκένιο, Κοπερνίκιο, Νιχόνιο, Φλερόβιο,

Μοσκόβιο, Λιβερμόριο, Τενέσιο, Ογκανέσιο.

Ακριβείς οδηγίαι φιλοξένου προσκλήσεως

Ό,τι ώρα σας κάνει κέφι ελάτε

θά 'χουμε μαζευτεί απ' το πρωί

θα το βρείτε εύκολα

στην άκρη του χωριού

ένα κόκκινο σπίτι

φτιαγμένο με τούβλα

θα σας χτυπήσει κι η τσίκνα στη μύτη

θά 'χω βάλει κατσικάκι στη σούβλα.

Βίου μέχρι τούδε τετράστιχος αποτίμησις

Μια ζωή γεμάτη όλο λίπος

με όμως δίχως καθόλου ψαχνό

ένα διαρκές ερώτημα "μήπως;"

μα το φως της αλήθειας αχνό.

Περί των άσχημων -για τον επισκέπτη- πλευρών της επαρχιακής ζωής (με επιμύθιο)

Είπαμε επαρχία και χωριό και ησυχία μα όχι κι έτσι!

αξημέρωτα ακόμα μες στη σιγαλιά

τον πιο γλυκό σου ύπνο να χαλνούνε

πλήθος τόσα κοκόρια που βαλθήκαν να λαλούνε

Α! είναι του χωριού δεινά

τα πετεινά! τα πετεινά!

Μα ο άνθρωπος του κέντρου της πόλης

ο τυρραγινισμένος ξέρει

αφού τόσο απ' τους θορύβους υποφέρει

έχει κι εδώ μαζί του τις ωτοασπίδες φέρει

τις φορά, χαμογελά και σκέπτεται

"βγάλτε τώρα το λαρύγγι σας

φωνάχτε όσο θέλτε μικρά μου πετεινάρια"

και στον ύπνο του και πάλι

βυθίζεται μακάρια.

Παρατηρώντας περαστική στο δρόμο, πρώτες εντυπώσεις. Και δεύτερες.

Κάπως αταίριαστες βέβαια 

με το καλό το φόρεμα οι σαγιονάρες

με δεν πειράζει

κι έτσι ήσουν αστέρι

Ύστερα κατάλαβα πως ήτανε

οι λόγοι μάλλον πρακτικοί

κι είδα πως εξάλλου τις βάσταγες

τις γόβες στο χέρι.

Το Κακό

Το Κακό μπαίνει μέσα μας

κάθε τόσο, με κάθε τρόπο

προερχόμενο από διάφορες πηγές

Το ζήτημα είναι υποθέτω

να εκρέει

να μην ποτίζει

να μη λιμνάζει

να μην αποθηκεύεται

διότι αφενός μας δηλητηριάζει

και αφετέρου κάποια στιγμή

δοθείσης ευκαιρίας

θα ξεχυθεί απότομα και τότε

δε θά 'χουμε άλλο κάνει παρά

να προσθέσουμε κάποιο ακόμα

Κακό στον κόσμο

Ένα μεγαλύτερο επίτευγμα

σε κάποιο διαφορετικό

υψηλότερο ασφαλώς επίπεδο

είναι να αποκρούουμε το Κακό

να μη μπορεί να μας διαπεράσει

και έτσι άρα να καθιστάμεθα

ανίκανοι και να το προκαλέσουμε

Ελάχιστοι φθάνουν

στη βελτιωμένη κατάσταση αυτή

που λέγεται αγιοσύνη.

Παρατηρήσεις, σκέψεις, αναπολήσεις, ευχές και άλλα τινά, περί το τέλος του Αυγούστου στην πόλη, όπου σχεδόν γύρισαν όλοι

Εικοσιπέντε Αυγούστου στην πόλη και παρατηρείς

από την κίνηση στους δρόμους

από την ευκολία εύρεσης θέσης στάθμευσης

από τους γύρωθεν ήχους, το... θόρυβο

ότι επανέρχονται όλα σε σχεδόν κανονικούς ρυθμούς

καθώς κατά πως φαίνεται

γυρίσαν οι περσότεροι από τις διακοπές

καρδαμωμένοι, για να μην πω και την άλλη λέξη

που αρχίζει από κα... και τελειώνει σε ...μένοι

Αναπόφευκτα σκέφτεσαι τις ευλογημένες

ήσυχες μέρες του Δεκαπενταύγουστου και λες:

"αχ! πάει, αυτό ήτανε" κι αναπολείς...

"του χρόνου πάλι, με υγεία!"....

εύχεσαι εν πολλοίς.

Τετράστιχο των αλλαγών

Ήταν πολύ ωραία

κράτησε τόσο λίγο

κει που έλεγα να κάτσω

τώρα μάλλον θα φύγω.

Βλάβη ανεπανόρθωτη αισθητηρίων οργάνων

"Παρεσική νευροκαταληψία,

προσβάλλει κύρια τα άκρα"

ήταν η διάγνωση - κεραυνός

πάει να πει άτονα, μαραμένα, κούτσουρα, χωλά

τα εργαλεία της δουλειάς μου

τύχη χειρότερη δε θα μπορούσε να γενεί

για έναν εφαψία.

Σκληρός, αγωνιώδης, της ναυτοσύνης βίος και στιβαρός, τον ναύτη στο κορμί ατσαλώνει και στην ψυχή τον κάνει να είναι λαγαρός

Επρόβαλ' απ' την αφρισμένη, τρικυμισμένη θάλασσα

η ακταιωρός

επί των μεγαλόσωμων κυμάτων ίστατο

κλυδωνιζόμενη, σκαμπανεβαίνουσα, μα ήτο ο πλους της

σθεναρός

αν είχες μάτια δυνατά ή κάποιο κανοκιάλι

θα διέκρινες στη γέφυρα τον καπετάνιο

όρθιος παρά το κούνημα και 

σταθερός

συγκεντρωμένος, άφοβος, ψύχραιμος

σοβαρός

έδινες εντολές κοφτές και τες οποίες

πειθήνια εκτελούσανε, ο τιμονιέρης

οι αξιωματικοί, οι ναύτες

ενόσω εκείνος κοίταε μονάχα

εμπρός

στην κουπαστή βαστιότανε γερά ο ηλικιωμένος ναύκληρος

ισόβιο μέλος του πληρώματος

τού 'χανε σκάψει ο ήλιος, οι άνεμοι, η αρμύρα

το πρόσωπο στα χρόνια

κ' είχε τα γένια του μακριά, γκρίζα και μπερδεμένα

με μια σβηστή πίπα στο στόμα

σαν πειρατή άλλων καιρών ομοίαζε, άγριος και

φοβερός

γύρω απ' το σκάφος ένα σμήνος δέλφινες

χοροπηδούσαν τσαλαβουτώντας λες

και την καλή πορεία εξασφάλιζαν ενώ

μια μόνη φώκη, μάβρη και στιλπνή

έκανε κύκλους επιτηρώντας ως ακοίμητος

φρουρός

μα λίγο ύστερα, αίφνης

βρε για κοίτα πώς απότομ' άλλαξ' ο καιρός

κόπασ' ο αγέρας, ανοίξανε τα σύννεφα

κ' ανάμεσα εξεπρόβαλλε ο ήλιος ο

λαμπρός

το νερό ησύχασε, φαινόταν τώρα

σαν έτοιμος για θέρισμα

αγρός

εκύλαε μαλακά το πλοίο

όπως το κούτσουρο στη λίμνη

ζύγωνε στη στεριά, προσέγγισε την προκυμαία

έριξε άγκυρα, δεθήκανε οι κάβοι, όλα καλά

...

στα καφενεία, στο λιμάνι, οι στεριανοί

και κάποιοι συνταξιούχοι του επαγγέλματος

σχολίαζαν το προφανές, πως ότι δηλαδή

δύσκολος του ναυτικού ο βίος,περιπετειώδης

φορές και επίκίνδυνος, μα σίγουρα καθόλου

ανιαρός.

Εν τω πολλώ

Καλοκαίρι στο χωριό

καθισμένος σ' ένα πεζούλι, στην αυλή του σπιτιού

φορώντας μόνο σωρτς, ξυπόλητος

ρίχνει σκιά ο τοίχος και φυσά ένα ευχάριστο αεράκι

στις πλάκες περπατούν πλήθος μυρμήγκια

στον αέρα πετούν σφήκες βομβώντας

και γύρω ασφαλώς ακούγονται, παντού τζιτζίκια

από μέσα παίζει ένα κοντσέρτο το ραδιόφωνο

δίπλα μου ακουμπισμένος ο καφές

το παγωμένο νερό και για φαγώσιμο

μια φέτα ψωμί καλό, από προζύμι, 

περίσσεψε χθες βράδυ, στο δείπνο, στην ταβέρνα και το πήρα

μαζί με δυο απ'τα σύκα που μάζεψα ενωρίτερα

ένα βιβλίο και το διαφημιστικό φυλάδιο που βρήκα μέσα

από την πανσιόν πού 'χαμε πάει το προηγούμενο Σαββατοκύριακο

κάτι κέρματα που ήταν στην τσέπη από πάνω

για να μείνει στη θέση του

αυτά όλα, τα λίγα

πόσα πάρα πολλά.