Σ' ακούω

Αυτό το ανεμόκρουστο

φταγμένο από καλάμια του μπαμπού

πριν κάποια χρόνια μου το χάρισες

κι εγώ το κρέμασα πάνω απ' την πόρτα της βεράντας

ηχεί μελωδικά κάθε φορά που πιάνει αέρα δυνατό

και νοιώθω τότε πως με σκέφτεσαι

πως επικοινωνείς μαζί μου

Να, όπως τούτο το απόγευμα

που καθισμένος στο σαλόνι

υποτίθεται πως διάβαζα

όμως είχα προ πολλού αφαιρεθεί

και το βλέμμα αντί τις σελίδες να διατρέχει

περιδιάβαινε στα χρώματα, τα σχήματα τα διάφορα

που είναι κεντημένα απάνω στο παλιό

125 χρόνων, κειμήλιο πατρογονικό

φτιαγμένο σε κάποια χώρα της Ανατολής

πού ΄χω στο πάτωμα χαλί μου

Φύσηξε κείνη την ώρα

κι είπα από μέσα μου (ίσως και φωναχτά)

"σ΄ ακούω, σ' ακούω καθαρά

που μου μιλάς Καλή μου".

Υποθετική ερώτηση. Κι απάντηση.

Τί θα έκανα αν με ενημερώναν αιφνιδίως

πως είχα μια μόνο μέρα ζωής;

Μα ξέρω γω; Ίσως νομίζω θα...

έφτιαχνα ένα φρέσκο χυμό, μίγμα λαχανικών και φρούτων

θα έτρωγα ένα μικρό γλυκό

θα έψηνα ένα διπλό τουρκικό καφέ

θα άναβα την πίπα μου

θα προσπαθούσα να γράψω κάποιους καινούριους στίχους

που μετά θα δημοσίευα στο ιστολόγιο μου

και θα ενημέρωνα και τ' άλλο ιστολόγιο με τις φωτογραφίες

θα διάβαζα ένα ποίημα από συλλογή

και μερικές σελίδες από ένα μυθιστόρημα

ή -καλύτερα- ένα ολόκληρο διήγημα

εννοείται ασφαλώς πως δε θα πήγαινα για δουλειά

θά 'βγαινα για περπάτημα

στους δρόμους και τις γειτονιές της πόλης

και σ' ένα πάρκο, σε κάποιο λόφο

έτσι για να αισθανθώ τάχα πως βρίσκομαι

στη φύση την αγαπημένη, στα δάση, στα βουνά

θα προσπαθούσα να ανεβώ σε κάποιο σημείο ψηλό

ν' αντικρύσω τη θάλασσα

και μετά θα έπαιρνα τ' αμάξι για μια μεγάλη βόλτα

θ' άκουγα ωραίες μουσικές στη διαδρομή

θά 'βγαινα στις εξοχές

θα βρισκόμουν μπορεί πράγματι στη θάλασσα

αν ήταν καλοκαίρι θα έκανα και μπάνιο

γυρίζοντας σπίτι θα έπαιρνα στο τηλέφωνο

πρόσωπα αγαπημένα "έτσι, να δω τί κάνουν;"

θα έγραφα την ιδιόχειρη διαθήκη μου

που θ' άφηνα μέσα σε ένα φάκελλο απάνω στο τραπέζι

θα έπινα μια παγωμένη μπύρα

χωρίς αλκοόλ όπως τα τελευταία χρόνια

θα ετοίμαζα ένα ωραίο, ζεστό δείπνο

που θα έτρωγα παρακολουθώντας

σκηνές ταινίας αστυνομικής ή δράσης

θα έπλενα (αν δεν ξεχνούσα) τα δόντια μου

κ' ύστερα θά 'πεφτα για ύπνο

παντοτινό.

Άπιστος

Σε εσωτερικές πτυχές του σώματος

που δεν αερίζονται καλά

που συγκεντρώνονται εκκρίσεις

ακάθαρτα ίσως υλικά

ή αναπτύσσεται έντονη τριχοφυΐα

εκεί το φαινόμενο κυρίως εντοπίζεται

ωστόσο δε φανταζόμουνα ποτέ

πως μια εστία τόσο περιορισμένη

τέτοια ενόχληση και πόνο μπορεί να προκαλεί

σε κάνει να δυσκολεύεσαι να σηκωθείς, να κάτσεις

να ξαπλώσεις, να περπατήσεις, να ησυχάσεις

τις μέρες σου να καθορίζει, να μη μπορείς

κάτι να ευχαριστηθείς

Το ομολογώ, έχασα

τη συγκέντρωση μου, το θάρρος μου, τη διάθεση μου, την πίστη

και κατά κράτος με νίκησε μία μικρή

υποδόρια φλεγμένουσα κύστη.

Το κινητό, στο βουνό

Το κινητό καλεί και ειδοποιεί συνέχεια για διάφορα

 συμβάντα, μηνύματα, ειδήσεις, υπενθυμίσεις

με ήχους παράξενους για να μην πω...

και γιατί να μην το πω;... γελοίους!

όλοι θέλουν να σε ενημερώσουν και να σου μιλήσουν

από τον επαγγελματικό κύκλο, τον οικογενειακό, 

το συγγενικό, το φιλικό, απ' τους χομπίστες που κάνεις παρέα

απ' τους συλλόγους που είσαι μέλος

φτάνουν οι ήχοι αυτοί ως κάτω στη ρεματιά

και ακόμα ως το ψήλωμα από πάνω

καθώς αντανακλούνε στα τοιχώματα

τούτης δω της στενής, βαθιάς χαράδρας

κι όλο χτυπά κι όλο χτυπά

μ' επιμονή, με λύσσα, με μένος

μέχρι να τελειώσει η μπαταρία

κι αν εν τω μεταξύ το σηκώσεις ας μου γράψουν

εβδομήντα μέτρα πτώση ήταν αυτή

ακαριαίος θάνατος, κομμάτια, τσακισμένος.

Η υπόμνηση

Ψιλή άμμο, ψιλούτσικη πολύ

νοιώθω κάτω απ' το πόδι

πρώτη μέρα που καθώς

εζέσταν' ο καιρός

φόρεσα πάλι τα θερινά

υποδήματα και ενδύματα 

κάμω να την τινάξω και ο νους 

τους μήνες διατρέχει προς τα πίσω με ευκολία

φθάνοντας στην όμορφη, ερημική, εκεί την παραλία

που έπαιρνα πέρυσι τα θαλάσσια μου λουτρά

και είναι σα ν΄ακούω μια φωνή που λέει:

"είδες; είδες; ήρθε τα καλοκαίρι πάλι!"

κι αναστοχάζομαι πως το σημάδι τούτο 

δεν είναι για καλό

κουβέντα να μ' ανοίγει το παλιό

δεξί μου το σανδάλι.

Με το καλό

                             Κέντρο εμβολιασμού Covid 19     
                                                            Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία
                                                            Γουδή, Αθήνα, Απρίλιος 2021

 Οι προσερχόμενοι στο εμβολιαστικό κέντρο

σταματούν στην είσοδο και δηλώνουν

ονοματεπώνυμο και ώρα ραντεβού

στη νοσηλεύτρια που τους βρίσκει στη λίστα

κ' ύστερα τους λέει έξω να περιμένουν

μέσα, σ' ένα γραφείο ο ιατρός

παίρνει ιστορικά και διοχετεύει τον κόσμο

προς τους θαλάμους εμβολιασμού

γύρω, στην αίθουσα αναμονής, οι μόλις εμβολιασμένοι

παραμένουν επί δεκαπέντε λεπτά

υποχρεωτικά πριν φύγουν για λόγους ασφαλείας

 

Αυτοί που αναμένουν τη σειρά τους

συγκεντρώνονται όσο επιτρέπουν τα μέτρα

τήρησης κοινωνικών αποστάσεων λόγω πανδημίας

στο σκιασμένο μέρος του προαύλιου χώρου

διότι παρακεί ένας απροσδόκητα για την εποχή ήλιος θερμός

καίει και πυρώνει

 

Φωνάζουν τα ονόματα, τώρα μιας κυρίας

καθώς μπαίνει αυτή, από πίσω ο σύζυγος

κάτι μουρμουράει σιωπηλά χωρίς να βγαίνει φωνή

και νεύοντας στον αέρα με το χέρι το δεξί

για καλή επιτυχία τη σταυρώνει.

Τέλη Μαρτίου

Την εποχή αυτή

αν τύχει και βρεθείς κατά το Νότο

'κει στον απέραντο τον κάμπο

του κόλπου του Λακωνικού

κι αποφασίσεις να περιδιαβείς

τους δρόμους τους αγροτικούς

ανάμεσα στα κτήματα

με τα εκατομμύρια εσπεριδοειδή

πορτοκαλιές, μανταρινιές, τις λεμονιές, 

γρέιπ φρουτ και άλλα τόσα

διάφορων ειδών, πολλών ποικιλιών

ζαλίζεσαι, σχεδόν λιγοθυμάς

απ' τη γλυκιά, βαριά και τόσο έντονη

οσμή ανθέων που σε περιτριγυρίζει

κατάφορτα τα δέντρα καθώς είναι

μία φορά άμα σου τύχει

περαστικός σαν είσαι

δεν τη ξεχνάς αυτή τη μυρωδιά

κι εγώ έχω ένα λόγο παραπάνω

καθώς κατάγομαι από τον τόπο αυτόν

και κάθε χρόνο τέτοιον καιρό

αυτό θυμάμαι όταν

στο κέντρο της πρωτεύουσας, εδώ όπου διαμένω

χρειαστεί να μεταβώ

λίγο πιο πάνω στην κεντρική οδό

για κάποιο τυχαίο οψώνιο και

παρά την παιδιόθεν την αδυναμία

που με διακρίνει σε ότι αφορά

την αίσθηση αυτή

οι ρώθωνες μου ανοιγοκλείνουν

συλλαμβάνοντας το ερέθισμα

και αυτομάτως κάνει ο νους στο δευτερόλεπτο

το μακρινό ταξίδι

από κάτω στέκομαι ακίνητος

τάχα χαζεύοντας την κίνηση στο δρόμο

ανάσες παίρνοντας βαθιές

στης Ιπποκράτους τις νερατζιές.

Επέτειος

Ούτε που ξέρω ποιά θα είναι τελικά

η έκβαση ετούτου του "αγώνα"

εκείνο που μπορώ να πω, ίσια και θετικά

τέσσερα χρόνια είναι πως, δεν έχω πιει σταγόνα. 

Περί Λογικής

Κι αν όχι τη ζωή σου να την κυβερνά

λελογισμένες δόσεις πρέπει να υπάρχουν

ή έστω κάποια ίχνη

που δρουν ως ασφαλιστικές

κ' εξισορροπιστικές δικλείδες

δεν το χωρά ο νους πως αυτό

μοιάζεις να μην καταλαβαίνεις

και επιμένεις πεισματικά, αμετανόητος

σ΄αυτήν τη θέση την παράλογη, την εξωφρενική

πώς γίνεται κουτέ;

κάθε φορά που σε ρωτώ

την ίδια στερεότυπη απάντηση να δίνεις:

"Καθόλου και ποτέ!".

Εύρημα πεζοπόρου

Πατώντας πάνω αναρωτιέται

τί νά 'ναι τούτες δω

οι λαξευμένες πέτρες οι τεράστιες

μισοθαμμένοι ογκόλιθοι

ίσα που ξεχωρίζουν

στην επιφάνεια του εδάφους

από τη διάταξη τους προφανές

συνάγεται ότι αποτελούν θεμέλια

ή τμήμα ίσως το κατώτερο

μίας εντυπωσιακής τοιχοποιίας

κάτι μεγάλο βρισκόταν κάποτε εδώ

ποιός ξέρει; κάστρο, φρούριο,

έπαυλις, ανάκτορο, ναός ή ιερό;

πριν από εκατοντάδες χρόνια

ασφαλώς θα ήκμασε μα έπειτα...

πόλεμος; λιμός; φωτιά; σεισμός;

ή ό,τι άλλη καταστροφή

κι ύστερα η φύση πήρε πίσω

ότι της ανήκει

σιγά σιγά έκαναν τη δουλειά τους

ο αέρας, ο ήλιος, το χαλάζι, το χιόνι, το νερό...

ως που να τώρα ο πεζοπόρος

έχοντας στην ουσία χαθεί λοξοδρομώντας

από το μονοπάτι έτσι βρέθηκε

σ' αυτήν δω την κοιλάδα

και αντικρίζει χάσκοντας

τα ερείπια απ' το πάλαι ποτέ

έργο το φοβερό.  

Αυτοκριτική (στον καθρέπτη)

 Πενηντατριώ έφτασες χρονώ και πού 'ν 'τη

η πείρα σου

ούτε και διδάχτηκες τίποτα αναλόγως

το γήρας σου

τί με κοιτάς λες κι απορείς

σάμπως τάχα άξιος δεν είσαι

της μοίρας σου.

Μονόλογος καταθλιπτικού, απευθυνόμενου προς τη νόσο

Απαίσιο σκουλήκι

σιχαμερό ερπετό

βδέλλα η αιμοβόρος

όρνιο σαρκοφάγο

ύπουλο τρωκτικό

περίπου τη ζωή μου όλη

λίγο το λίγο μου ρουφάτε

την ψυχή κι αδειάζει

και σα να μην έφτανε αφτό

είναι ένα σύγνεφο βαρύ

που σχεδόν κάθε μέρα

στέκεται από πάνου μου

μάβρο και με σκεπάζει.  

Δίπλα στον κάδο απορριμμάτων, πίσω από το κατάστημα πολυτελών ενδυμάτων

Φαινόταν

φτηνή μες στη γύμνια της

γυμνή μες στη φτήνια της

βρώμικη

η κούκλα βιτρίνας η πεταμένη

υπήρξε

ακριβή όταν ήταν ντυμένη

ντυμένη όταν ήταν ακριβά

η καημένη.

Με λίγες ώρες διαφορά

Ξάπλωσα νωρίς, βράδυ Κυριακής

ήμουνα αρκετά κουρασμένος

κοιμήθηκα αμέσως και γύρω στις τέσσερις

 που σηκώθηκα προς νερού μου να πάω

κάποιες ύπνου είχα συμπληρώσει τις ώρες 

ώστε δεν κινήθηκα σαν υπνοβάτης

ούτε με ξαναπήρε αμέσως

σαν στο κρεβάτι επέστρεψα

παρά έμεινα έτσι ορισμένα λεπτά

ήσυχα πού 'ταν!, εντύπωση μού 'κανε

μιας και μένω στο κέντρο της πόλης

κ΄έχει πάντα κίνηση, ζωή, φασαρία, αλλά τώρα...

σιωπηλή ήταν τόσο και γαλήνια τούτη η ώρα

 

Σκέφτηκα όμως πως όπου νά 'ναι

θα ξεκινούσε η νέα βδομάδα

και μαζί θα γεμίζαν οι δρόμοι βουεροί

σ' ότι δε προσωπικά μ' αφορά

στη δουλειά η γνωστή χλαπαταγή κι ο ορυμαγδός

μέηλ, μηνύματα, τηλεδιασκέψεις, τηλεφωνήματα

μια άνευ προηγουμένου ηχορύπανση

σε συνδυασμό με σειρά στενές προθεσμίες

μια σάχλα απέραντη δηλαδή

που επελαύνει όπως κάθε πρωί

Δευτέρας με φόρα.

Ο αφιλότεχνος

Εικαστικές συνθέσεις

για κλωτσές εάν τις εκθέσεις

 

Ποιητικές αναρωτήσεις

σαν εκδόσεις να με φτύσεις

 

Ορχήστρας αυτοσχεδιασμός

και το κοινό σαχλών εσμός

 

Θεατρικά, ποικίλα δρώμενα

όσο να βγάλεις γκόμενα

 

Φωτογράφος κύρια μπούστων

λάγνων επιθυμιών και γούστων

 

Πρωτοπόρος η ταινία

θα πεθάνουμε από ανία

 

Καλοσχεδιασμένο σκίτσο

σαν το μπάρμπα μου τον Κίτσο

 

Ένα δημοφιλές, εμπορικό σενάριο

και πόσο ταιριαστό για ένα σφουγγοκωλάριο

 

Γλυπτό περίτεχνο μα ιδιαίτερα ογκώδες

και κραυγαλέο, κακόγουστο, πομπώδες

 

Ο πίνακας αφηρημένος

ο εγκέφαλος κατεστραμμένος

 

Τηλεοπτική σειρά πάθους - ερωτική

περί τηλεθέασης συμφεροντική

 

Καθολική αναγνώριση σπουδαίου δοκιμίου

μπούρδα που θά 'ναι εκ προοιμίου

 

Ερμηνεία σπάνιου υποκριτικού ταλέντου

η ώρα έρχεται του φαλιμέντου

 

Βραχύς ο βίος, η τέχνη μακρά

μα σ' είχα κόψει για μασκαρά.

 

Πώς να την ώρα ευχάριστα περνάς. Και εποικοδομητικά.

            Πέμπτη 21/1/'021, Λαΐκό νοσοκομείο, παράρτημα οδού Σεβαστουπόλεως,
                                                                                Αμπελόκηποι, Αθήνα, ισόγειο       

Τεντώσανε τα νεύρα μου

τόσες ώρες περιμένω

απ' το πρωί είμ' εδώ

για την αιμοληψία

έχει φτάσει απομεσήμερο

κι ακόμα η σειρά μου

για την ολιγόλεπτη

συνάντηση με τους γιατρούς

"στα πλαίσια επανελέγχου

βάσει πρωτοκόλλου"

έχω φέρει βιβλίο

ούτε που τ' άνοιξα

περιοδικό, το ίδιο

στο σημειωματάριο

ούτε γραμμή δεν έγραψα

κοίταξα τόσο στο κινητό

ώσπου ζαλίστηκα

ήπια καφέ, ήπια νερό

τσιγάρο δεν καπνίζω

λαγοκοιμήθηκα λιγάκι

κανά μισάωρο

ψιλή κουβέντα έπιασα

μ' έναν ιατρικό πλασιέ

Στο τέλος πήρα

όπως κι άλλες φορές

εκ νέου να φυλλομετρώ 

και να διαβάζω απ' την αρχή:

εγχείρηση και διάγνωση

και προοδεύοντος του χρόνου:

εξετάσεις, θεραπείες, εξετάσεις

ως τα σήμερα

τον αρκετά ογκώδη πλέον

ιατρικό τον φάκελλο

που διατηρώ σ' ένα ντοσσιέ.

Time management

                Πέμπτη 21/1/'021, Λαΐκό νοσοκομείο, παράρτημα οδού Σεβαστουπόλεως,
                                                                                      Αμπελόκηποι, Αθήνα, ισόγειο 

                                                                      

Αυτοελέγχου λεν πως είναι ζήτημα και πειθαρχίας

μεθόδων διαχειρίσεως του χρόνου

και άλλα τέτοια διάφορα κ΄ιδιότροπα τερτίπια

ωστόσ' αναρωτιέμαι και πέσε μου πώς γίνεται

έχοντας άλλωστε πολυετή πια συσσωρεύσει εμπειρία

νά 'ρθα εφοδιασμένος με βιβλία και περιοδικά για διάβασμα

σημειωματάρια για γράψιμο

μ' αντί ν' αξιοποιώ έστω και κάποιο ποσοστό

από τις τόσες ώρες της αναμονής

μέχρι να φτάσει η σειρά της ολιγόλεπτης συνάντησης

με τους νοσοκομειακούς γιατρούς

επίμονα κι ανόητα να παραμένω 

στου τηλεφώνου την οθόνη κολλημένος

φυλλομετρώντας κ' εναλλάσσοντας

τις ίδιες ολοένα τις σελίδες

μέχρι που όσα βλέπω γίνονται 

ένας πολτός και μια αχλή

ενώ προσβλέπω λες και είναι ιδιαιτέρως κρίσιμο

ν' ανασυρθεί στην επιφάνεια

κάποια καινούρια είδηση σαχλή.

Μικρής κλίμακας αντικατοπτρισμός

      Πέμπτη 21/1/'021, Λαΐκό νοσοκομείο, παράρτημα οδού Σεβαστουπόλεως,
       Αμπελόκηποι, Αθήνα, ισόγειο (με χρονική προβολή έξι περίπου μηνών σε 
   μελλοντική εποχή ή αντιστοίχου περίπου διαρκείας επιστροφή στο παρελθόν,
                                                                            σε ίδια εποχή πάνω - κάτω)          
                                                                             

Σε μια μικρή επιφάνεια βαμμένη

σκούρα, μαύρη σχεδόν, πλην όμως στιλπνή

εξού και εδημιουργείτο επ' αυτής αντικατοπτρισμός

παραμορφωμένος λόγω της σχετικής καμπυλότητος

στον περιορισμένο αυτό χώρο ήταν που έβλεπα

μια παράξενη εικόνα, μικρογραφική του εαυτού μου

καθώς απέναντι σου καθόμουν

στην αίθουσα της (πολύωρης) αναμονής του νοσοκομείου

είχε δροσιά, μην πω και κρύο

δουλεύαν φουλ τα κλιματιστικά

καταμεσής καλοκαίρι βλέπεις

έβραζ' έξω η πόλη

ελαφρά τα ενδύματα

σταυρωμένα τα μακριά, ακάλυπτα πόδια

με πέδιλα ανοιχτά

Δεν ξέρω αν ήταν σύμπτωση ή τύχη

όλα τούτα που συμβαίναν απάνω εκεί

στου μεγάλου σου του δάχτυλου το νύχι.                  

Πέμπτη, Εικοσιμία Ιανουαρίου, Δύο χιλιάδες εικοσιένα, Λαϊκό νοσοκομείο, παράρτημα οδού Σεβαστουπόλεως, Αμπελόκηποι, Αθήνα, ισόγειο

Σε άλλες περιπτώσεις

μπορεί να στη βαρέσει

αιφνίδια να στη δώσει

να πεις "ρε δε γαμιέται

εγώ θα πα να φύγω

και ότι γίνει ας γίνει"

δε γίνεται όμως έτσι

σε θέματα υγείας

έξω από το ιατρείο

ή στο νοσοκομείο

όπου απλώνει ο χρόνος

καθώς συνήθως είναι

μακρά η αναμονή

και τί άλλο να κάνεις;

δεν έχεις περιθώρια

για σένα και για όλους

μια μόνη επιλογή:

υπομονή, υπομονή.

Ένας μικρός γύρος του κόσμου σε τέσσερις γεύσεις. Και εννέα στίχους.

Στη Σάντα Φε, στη Σάντα Φε

σερμπέτικο πίνουν καφέ

και στην Τιμισοάρα

σέρτικα τα τσιγάρα

κρυφά ροφούνε στο Καρνάκ

παλαιωμένο το κονιάκ

κι όσο για τη Μπολόνια

όλοι πια ξέρουνε καλά

πώς τρών τα μακαρόνια.

Λαϊκόν τριπλοτετράστιχον σφόδρα εκ των μετεωρολογικών υπηρεσιών απογοητευθέντος

Οι αστοχίες είν' πια γνωστές

όξω όλο πέφτουνε οι προγνωστές

κ' έτσι πορεύουμε στα κουτουρού

και στα ελέη του καιρού

Μουσκίδι, καψωμένοι

βρεχτοί και παγωμένοι

έχει γενεί πια άβολο

τραβάτε για το διάβολο

Ενημερώσεις τάχα ακραίων φαινομένων

πού 'ναι τα; δεν τα βλέπω, κ' είμαι δω αναμένων

τα λόγια όπου λέτε, αέρας που φυσά

κάντε βρε έστω μόνο μία πετυχεσά.

 

Περί Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης, κυρίως του πρώτου και δευτέρου, καθότι το τρίτον ισχυρότερον όλων και πανταχουπαρόν

Όταν χάσεις το δρόμο σου

κοίτα γύρω παντού

με προσοχή μεγάλη

και θα τον έβρεις πάλι

Όταν χάσεις την πίστη σου

κοίτα μόνον ψηλά

γλήγορα θα δυναμωθείς

κ' ότι σου λέω θα θυμηθείς.

Νέο ξεκίνημα

Μεταφορά του εισαγωγικού κειμένου της πρώτης δημοσίευσης του 2020, με μικρές μόνο αλλαγές ή προσθήκες, κατά τ' άλλα ισχύει ακριβώς (γι αυτό λέγεται και παράδοση):

Εκλεκτοί αναγνώστες, επισκέπτες και φίλοι, το ιστολόγιο σας εύχεται: αίσιο το νέο έτος 2021, ευτυχές, με υγεία και καλή καρδιά. Τηρώντας τη σχετική παράδοση (βλ. και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ), έτσι και φέτος ανήμερα την Πρωτοχρονιά, αλλάχθηκαν οι σελίδες του επιτραπέζιου ημερολογίου με νέες και από αυτές του προηγούμενου έτους επιλέχθηκαν ορισμένες όπου σημειώνονται κάποια σημαντικά γεγονότα και οι προορισμοί μετακινήσεως, αποτελώντας ένα είδος αποτίμησης μίας χρονιάς που όπως -υποθέτω- και άλλες, όπως άλλωστε ο βίος μας όλος, είχε οπωσδήποτε στιγμές κακές, είχε ασφαλώς και στιγμές καλές, παρότι η συγκεκριμένη κυριαρχήθηκε από την παγκόσμια πανδημία...

Έχουμε λοιπόν και λέμε για το 2020:

1 Φεβρουαρίου: Καλό μήνα! Φεύγω για Μέθανα
18 Φεβρουαρίου: Φεύγω για Γερμανία
4 Μαρτίου: Πάω για εξετάσεις επανελέγχου στο νοσοκομείο
20 Απριλίου: Χρόνια πολλά!* - συνταγογράφηση (CT/MRI) αύριο ή Παρασκευή *(γενέθλια Χ.Δ.Τ.)
5 Μαΐου: Συνταγογράφηση Λαΐκό νοσοκομείο (αναβληθείσα λόγω πανδημίας, βλ. πιο πάνω)
6 Μαΐου: Κούρεμα 7:40 μ.μ. (τα κουρεία ξαναλειτουργούν,με ραντεβού, μετά το λοκντάουν)
30 Μαΐου: Φεύγουμε για Μέθανα
5 Ιουνίου: Φεύγω για Μέθανα
17 Ιουνίου: Πάω για χειρουργείο (χολοκυστεκτομή - επιγαστρική κήλη)
26 Ιουνίου: Φεύγουμε για Κύθνο
10 Ιουλίου: Φεύγω για Μέθανα
19 Ιουλίου: Φεύγουμε για Χανιά
31 Ιουλίου: Φεύγω για Μέθανα
6 Αυγούστου: Πάω για εξετάσεις επανελέγχου στο νοσοκομείο
7 Αυγούστου: Φεύγουμε για Ταΰγετο
21 Αυγούστου: Φεύγω για Μέθανα
25 Αυγούστου: Φεύγουμε για Πήλιο
29 Αυγούστου: Φεύγω για Μέθανα
12 Οκτωβρίου: σήμερα έχω Ιωβηλαίο (25 χρόνια) στην Εταιρία

...και τέλος.

Και του χρόνου με υγεία!

Τα δύστυχα βράδια

Παράφραση (Χ.Δ.Τ.) των στίχων της Μαριανίνας Κριεζή για το τραγούδι "Τα ήσυχα βράδια" σε μουσική του Λάκη Παπαδόπουλου και ερμηνεία της Αρλέτας (1945 - 2017), από το δίσκο "Τσάι γιασεμιού" του 1985. Μπορεί κανείς να το ακροασθεί εδώ και να διαβάσει τους στίχους εδώ.

Το ιστολόγιο εύχεται σε όλους τους αναγνώστες, επισκέπτες και φίλους: καλή Πρωτοχρονιά!

 

Όταν θα φύγεις

για τον άλλο τον κόσμο

θα χαθεί πια το φως μου

η χαρά θα χαθεί

 

Και θα μου λείπεις

άδεια θά 'ναι η ψυχή μου

σαν τον άμμο της ερήμου

θά 'χει κι αυτή ξεραθεί

 

Τα δύστυχα βράδια

βουλιαγμένο καράβι

και δεν ανάβει

ούτε μια σπίθα μικρή

 

Και  δε θα σου λείπω

γιατί είν' άδεια η ψυχή μου

σαν τον άμμο της ερήμου

έχει κι αυτή ξεραθεί

 

Όταν θα φύγεις

για τον άλλο τον κόσμο

θα χαθεί πια το φως μου

η χαρά θα χαθεί

 

Και θα μου λείπεις

άδεια θά 'ναι η ψυχή μου

σαν τον άμμο της ερήμου

θά 'χει κι αυτή ξεραθεί

 

Τα δύστυχα βράδια

σκοτεινό, σκουριασμένο

θα περνάει ένα τραίνο

που πάει να εκτροχιασθεί

 

Και  δε θα σου λείπω

γιατί είν' άδεια η ψυχή μου

σαν τον άμμο της ερήμου

έχει κι αυτή ξεραθεί

 

To Κοινοτικό Κέντρο δυτικού Γουότφορντ

 Σημείωση: στις αρχές Οκτωβρίου 2020, βρέθηκαν επί του πεζοδρομίου της οδού Ιουστινιανού, στα Εξάρχεια, στην Αθήνα, δύο χαρτιά, συγκεκριμένα δύο φύλλα από παλαιού τύπου τετράδιο "κλασέρ". Τα φύλλα (χωρίς αρίθμηση, πιθανόν μη επάλληλα) είναι μικρού μεγέθους, ύψους δεκαεννέα και εννέα (19,9) εκατοστόμετρα και πλάτους δώδεκα και πέντε (12,5) εκατοστόμετρα, γραμμένα από τη μία πλευρά. Διαθέτουν δύο τρύπες στην αρσιτερή πλευρά και μπλε διαγράμμιση αποτελούμενη από είκοσι δύο (22) οριζόντιες γραμμές. Η γραφή είναι εν γένει στρωτή και καθαρή με πλάγια γράμματα, και έχει γίνει με μπλε στυλό διαρκείας. Στην πρώτη σελίδα,  δεξιά πάνω, εντός ελλειπτικού περιγράμματος βρίσκεται η ημερομηνία. Οι τέσσερις (4) πρώτες γραμμές είναι περιγεγραμμένες εντός ορθογωνίου με κόκκινο μαρκαδόρο. Η πρώτη γραμμή είναι υπογραμμισμένη με πράσινο μαρκαδόρο. Οι δύο πρώτες λέξεις της πρώτης γραμμής είναι επιπλέον υπογραμμισμένες με κίτρινο μαρκαδόρο ενώ επίσης παραπέμπουν στην τρίτη και τετάρτη λέξη της δεύτερης γραμμής με οριζόντιο άγκιστρο (ως παραλλαγή της φράσης - τίτλου πλην της τοποθεσίας). Η ορθογραφία και η στίξη έχουν διατηρηθεί. Ελεύθερη μετάφραση από τα αγγλικά: Χ.Δ.Τ.

Το δυτικό Γουότφορντ είναι πολίχνη στα περίχωρα του Λονδίνου, βορειοδυτικά. Το Κοινοτικό Κέντρο υπάρχει ως σήμερα.

................

σελίς 1

                                                                                                                                                3-2-75

Κοινοτικό Κέντρο δυτικού Γουότφορντ

ή καλύτερα "Κοινοτικό Έργο" διότι δεν είναι ένας καθεαυτού τύπος ιδρύματος μα περισσότερο ένα κέντρο ερευνών

- Μετατροπή παλαιού κτιρίου

- Χώροι με αίσθηση ελευθερίας (με τη βοήθεια αντικειμένων στο πάτωμα, βάψιμο τοίχων κ.λ.π.) και δημιουργικότητας

- Ο κόσμος και ειδικά τα παιδιά είναι ενθουσιασμένα. (Τα παιδιά το προτιμούν πιο πολύ από το σχολείο τους)

- Λειτουργεί εδώ και περίπου 6 χρόνια

- Προσωπικό: πληρώνεται από ιδιωτικούς ή δημόσιους οργανισμούς, εθελοντές (γείτονες, φοιτητές κ.λ.π.)

- Χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα - χωρίς σταθερό αριθμό χρηστών.

- Οι ηλικιωμένοι περνούν την ώρα τους συζητώντας, παίζοντας Bingo κ.λ.π. [σβησμένη λέξη ή αρχή λέξης με 3 γράμματα] Επίσης κάνουν ανταλλαγές αντικειμένων από δεύτερο χέρι (έπιπλα, μαχαιροπήρουνα κ.λ.π.) Ανάγκη αποθηκευτικού χώρου για αυτά.

- Τα παιδιά που ζουν κοντά έρχονται με τα πόδια. Άλλα έρχονται με λεωφορειάκι του κέντρου

σελίς 2

Χρησιμοποιείται κυρίως για δύο σκοπούς

α) ΠΟΡΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

Ένας μέρος κοινωνικής συναναστροφής για κάθε ηλικία

β) ΟΜΑΔΑ ΠΙΕΣΗΣ συντονισμού.

Για να συνταιριάζουν τις απόψεις τους οι άνθρωποι της περιοχής απέναντι στις Προτάσεις των Τοπικών Αρχών

Μία βραδιά ανατροπών

Πολύ με εντυπωσίασε το καλόγουστα διακοσμημένο διαμέρισμα του κυρίου Καθηγητή, μα ακόμα περισσότερο η τεράστια βιβλιοθήκη του με τους χιλιάδες τόμους. Μέσα σε μία ώρα μου είχε λύσει απορίες, για τη διπλωματική μου εργασία, που με βασάνιζαν επί μήνες. Επιπλέον μου δάνεισε κάποια δυσεύρετα  συγγράμματα με σελιδοδείκτες να σημειώνουν τα χωρία που με ενδιέφεραν. Ευγενέστατος, μου προσέφερε καφέ με κουλουράκια. Κάθισε δίπλα μου στον καναπέ και μου πρότεινε να μείνω για δείπνο. Θα έφτιαχνε κόκορα που του είχαν στείλει από χωριό, με πιλάφι καυτερό. Τα μάτια του είχαν πάρει να γυαλίζουν κι ένοιωσα το χέρι του να μου διατρέχει ανηφορίζοντας το μηρό. Πετάχτηκα πάνω, έβαλα βιαστικά τα βιβλία στο σακίδιο μου και αποχώρησα με μια απίθανη δικαιολογία.

Βγήκα από την πολυκατοικία φουρκισμένος. Βάδιζα στους δρόμους της γειτονιάς γεμάτος απογοήτευση και δυσάρεστη έκπληξη ώσπου το μυαλό μου σκάλωσε στη σκέψη - καταφύγιο, ότι μάλλον θα έμενα νηστικός απόψε. Όταν, φθάνοντας στην πλατεία αντίκρισα το μεγάλο σουβλατζίδικο, άλλαξα γνώμη. Μπήκα μέσα και ζήτησα ένα τυλιχτό με απ' όλα. Όσο περίμενα να μου το τοιμάσουν, άκουγα την κυρία δίπλα στο ταμείο να μιλά στο τηλέφωνο επιβεβαιώνοντας τα περιεχόμενα μιας παραγγελίας και τα στοιχεία της παράδοσης. Ήταν του κυρίου Καθηγητή.

Έκατσα σε ένα παγκάκι και μασώντας την πρώτη μπουκιά συμπέρανα ότι οι επιταγές του στομάχου είναι καμιά φορά πιο ισχυρές από τες συγκινήσεις της καρδιάς.

Γαλιάντρες απ' το Μπαγκλαντές, σπίνοι απ' τις Φιλιππίνες

 Αυτές οι γλώσσες οι κελαηδιστές

οπού μιλούν οι άνθρωποι

από κάποιες χώρες της Ασίας

είν' σα ν' ακούς πουλιά να τιτιβίζουνε

μία ηλιόλουστη της Άνοιξης

καλή του Θεού ημέρα

 

Κι όποτε πετυχαίνω στης πόλης τα στενά

έξω από ένα μαγαζί

κάτω από ένα μπαλκόνι

εκεί ομηγύρεις έτσι δα να συζητούν

βρίσκω μια αφορμή

κάνω τα κτίρια γύρω πως κοιτώ

ή κάτι ψάχνω τάχα στο κινητό τηλέφωνο

και κοντοστέκομαι κει πέρα

 

Ακούοντας αχόρταγα, ευγνώμων

νοιώθοντας λες, έστω για μια στιγμή

μία μελωδική ανάπαυλα

μια νότα αισιοδοξίας κι ομορφιάς

και μία κάθαρση μικρή

φεύγει σαν από πάνω μου

κατά ένα τουλάχιστον κ' ίσως λεπτό

απ' τα επάλληλα τα στρώματα η λέρα.

Ξαναπαλιπάει η παλιά προμετωπίδα

 Εκ νέου σήμερα αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι του ιστολογίου, καλοί μου άνθρωποι, όπως λέγαμε και πριν καιρό (εδώ και εδώ, καθώς και εδώ, αλλά και εδώ) και αντιγράφουμε σε μεγάλο βαθμό σήμερα, βάσει μίας συνήθειας που εξεκίνησε και μάλλον έχει καταστεί πια παράδοση, έγινε η αποκαθήλωση της παλιάς προμετωπίδας μας η οποία, επί ικανό χρονικό διάστημα τεσσεράμισι και κάτι μηνών, υποδεχόταν τους εισελθόμενους με ισχύ υπολογίσιμη και ωραίο αισθητισμό, προϊδεάζοντας τους ίσως περί του τί θα βρούνε, λίγο έως πολύ, παρακάτω. Για αυτήν την χρήσιμη πολύ λοιπόν και τίμια υπηρεσία που προσέφερε, καλό θεωρήσαμε να μην την αφήσουμε να χαθεί και μείνει αφανής, παρά να την περισώσουμε έστω και ως αρχειακή αναφορά με τούτη εδώ την αφιερωμένη, ειδικά σε εκείνη δημοσίευση. Ελπίζουμε συγχρόνως ότι επάξια θα την αντικαταστατήσει η νέα που μόλις προ ολίγου αναρτήσαμε και όσο η προηγούμενη ή - γιατί όχι; - κι ακόμα παραπάνω θα σας ικανοποιήσει. Εξάλλου απέρχεται ένας μέγας έλληνας εν ζωή ποιητής και εισέρχεται ένας μέγας, εν τοις ουρανοίς,  συγγραφέας, ποιητής και τραγουδοποιός που την Ελλάδα πολύ αγάπησε.

Καλή ανάγνωση λοιπόν...

 

"......

 

Δεν ξέχασα ποτέ τη σπουδαιότητα

της επικαιρικής ποίησης

ούτε της εύληπτης γραφής.

Να λοιπόν ένας στίχος

σημερινός, ευκολονόητος

και πανελλήνιος:

"Τί λέτε ρε μαλάκες!".

 

...... "

Ποίημα "Επικαρική ποίηση", του Τίτου Πατρίκιου, από τη συλλογή "Αντικριστοί καθρέφτες", εκδόσεις "στιγμή", Αθήνα 1991, ISBN 960-269-019-4 

Η νότα

Μια νότα σου έρχεται

ύστερο από καλοκαίρι

καθώς τη ρόγα πιπιλίζεις

και τη δαγκώνεις απαλά

ζεστός καιρός

φως ως αργά

ρούχα ελαφρά

θάλασσες, ακρογιάλια, πλαζ

κορμιά από τον ήλιο μαυρισμένα

ημίγυμνα, γυμνά

οι αισθήσεις συνεγείρονται

καθώς μια ρόγα πιπιλίζεις

ή τη δαγκώνεις απαλά

σταφύλι το Νοέμβρη.

Ανεξαιρέτως

Τούτο το κρύο

ή έστω κρύο για τη χώρα όπου ζούμε

ή κ' ίσως ιδιαιτέρως για μένα μοναχά

καθώς κρυώνω ευκόλως και πολύ

τούτο το κρύο λέω μα ηλιόλουστο το πρωινό

σκέφτηκα πριν από το μεσημέρι

να περπατήσω λίγο στης γειτονιάς τα πέριξ

και περπατώντας το λοιπόν

παρατηρούσα γύρω μου τους άλλους διαβάτες

για ώστε να καταλήξω σύντομα

στην εδώ που τα λέμε μια αυτονόητη διαπίστωση

μόνο που κάτω από τον καθαρό, το γαλανό ουρανό

και τις λαμπρές αχτίδες που με ζέσταιναν

μού ΄γινε πλήρως αισθητό και βέβαιο

πως ότι δηλαδή ανεξαιρέτως

για πλούσιους ή φτωχούς

μικρούς - μεγάλους

άντρες - γυναίκες

ντόπιους ή ξένους

νουνεχείς - σαλταρισμένους

αρτιμελείς - ελλειμματικούς

εξαρτημένους ή νηφάλιους

κοινωνικούς - μονάχους

αγέρωχους ή φοβισμένους

αναλφάβητους - σπουδασμένους

αγροίκους η καλαίσθητους

τίμιους - απατεώνες

δεξιούς - αριστερούς

ψέφτες - ειλικρινούς

ηδονιστές - ανέραστους

άκληρους - φαμελίτες

θρήσκους - απίστους

μάβρους - λεφκούς

εργατικούς - τεμπέληδες

αθώους - ενόχους

αφελείς ή τετραπέρατους

θεούς - διαβόλους

 

ήλιο έχει για όλους.

Και μας τρώει η σκοτεινιά

Πεσιμιστική παραλλαγή του γνωστού τραγουδιού "Ο μήνας έχει εννιά", στίχοι Γιώργος Τζαβέλλας (1916 - 1976), εκτέλεση από τη Βίκυ Μοσχολιού (1943 –2005) στο σύνδεσμο, πρωτότυποι στίχοι στο σύνδεσμο, παράφραση Χ.Δ.Τ

 

Μια ζωή την έχουμε, δε θα την γλεντήσουμε

και μες στην κατάθλιψη, θα κατρακυλήσουμε

και μες στην κατάθλιψη, θα κατρακυλήσουμε

 

Κι άμα έχει καταχνιά

μεις ανοίγουμε πανιά

μεις ανοίγουμε πανιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

 

Λίγο ζει ο άνθρωπος, κ' ύστερα φαλίρισε

μετά τα σαράντα του, κιόλας τάφο μύρισε

μετά τα σαράντα του, κιόλας τάφο μύρισε

 

Κι άμα έχει καταχνιά

μεις ανοίγουμε πανιά

μεις ανοίγουμε πανιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

 

Χαρά και απόλαυση κι εγώ λίγο θέλησα

μα ζωή να ζήσω, φαίνεται αμέλησα

μα ζωή να ζήσω, φαίνεται αμέλησα

 

Κι άμα έχει καταχνιά

μεις ανοίγουμε πανιά

μεις ανοίγουμε πανιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

 

Για τη γούνα μου πολλά, φαίνετ' είχε ράμματα

και μου τύχαν στεναγμοί μοναχά και κλάματα

και μου τύχαν στεναγμοί μοναχά και κλάματα

 

Κι άμα έχει καταχνιά

μεις ανοίγουμε πανιά

μεις ανοίγουμε πανιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

και μας τρώει η σκοτεινιά

To αναλογούν εκάστου μερίδιον ημερήσιον

Επίφορτος βαρέως

με ψώνια σούπερ μάρκετ

βρέθηκα στην οξώπορτα μπροστά

κ' είπα το χέρι το δεξί

που διατηρούσε ένα, έστω μικρό

κινήσεων βαθμό ελευθερίας

να βάλω στην αντίστοιχη την τσέπη

μήπως εβρώ  εκεί τα κλειδιά

αν και όντας μάλλον σίγουρος εκ πείρας

που θά 'ταν απ' την άλλη

κ' υποχρεωτικά θα έπρεπε

όλες τις τσάντες να ξεζαλωθώ

να ξεκλειδώσω κ' ύστερα

να τις φορτώσω πάλι

έλα όμως που τα βρήκα, ήτανε εκεί!

δε λέγεται η χαρά που πήρα

"βρε! καλοσημαδιά πρωί πρωί", έτσι σκέφτηκα

κι άρχισα ν' ανεβαίνω χαμογελαστός

με το ασανσέρ προς το διαμέρισμα

ίσως μου πεις πως "μα καλά,

με τέτοια γεγονότα ασήμαντα, καταφανώς τυχαία

είναι που χαίρεσαι εσύ; μα μήπως είσαι ηλίθιος;"

και τότε θα σου πω με τη σειρά πως ότι

"ασήμαντα - ξεασήμαντα, τυχαία - ξετυχαία

ηλίθιος - ξεηλίθιος, πάντως εκείνο το μερίδιο

που στον καθένα καθ' εκάστη αναλογεί

με άλλα λόγια μια φορά εγώ

της μέρας τη χαρά την πήρα".

Μεσήλικας πεσιμιστής, ποτέ δεν ήταν μαχητής

Το βράδι πίνω τον καφέ

το πρωί πίνω μπύρα

κι όλοι μου λεν ανάποδα 

πως τη ζωή μου πήρα

Πότε την πήρα ανάποδα

ούτε που ξέρω αλήθεια

ωσότου που την έκαμα 

μια φορτική συνήθεια

Πρέπει ν' αλλάξω τη σειρά

άμα δεν ξέρω τρόπο

πρέπει να πάω κάπου αλλού

μα που δε βρίσκω τόπο

Κ' έτσι ξυπνάω άπραγος

καθεμιά πού 'ρχεται αυγή

κοιτάω σταγόνες που κυλά

νερό πια λίγο απ΄την πηγή. 

Ζήτημα στυλ και γούστου

Φτηνό ουΐσκυ - καλό ταμπάκο

καλό ουΐσκυ - φτηνό ταμπάκο

όχι και πιο

επιτυχής ο συνδυασμός

έτσι αποφάνθηκα

μετά δεκάδες

δοκιμές

σε διάστημα

διαρκείας

και αποφάσισα

εξής στο μέλλον

με την πιο εύλογη

και προφανή

για μένα επιλογή:

φτηνό - φτηνό

κ' ησύχασα 

Αιφνίδια διαπίστωσις μετ' επακολούθου αναφωνήσεως

Έχοντας περάσει προ πολλού

το ορόσημο εισόδου

σε αυτό που ονομάζεται "η μέση ηλικία"

είπα να κάνω μια ακόμα

- ίσως την ύστατη - προσπάθεια

να συμμαζέψω όσο μπορώ

το τσακισμένο το κορμί

και να διορθώσω ίσως

τους δείκτες τους ιατρικούς

όπως είχαν συστήσει άλλωστε με έμφαση

του κλάδου οι επαΐοντες

και έτσι άρχισα λοιπόν ξανά

δίαιτα και γυμναστική

ούτε με πείραζε καθόλου

η συναγόμενη όποια στέρηση

κ' η σχετική - όπως και να το κάνουμε -

η κάποια πειθαρχία

εξάλλου είχα γκώσει πια απ' την τρυφηλότητα

και τις παντοειδείς τις καταχρήσεις

μπήκα στο πρόγραμμα λοιπόν

εντάσσοντας το στην καθημερινότητα

και πέρναγ' ο καιρός

μα ούτε πού ΄βλεπα, για νά 'μαι ειλικρινής

τίποτα φανερά

και θεαματικά αποτελέσματα

μέχρι που αρχίσαν

ύστερα από πολλές βδομάδες, κάποια σχόλια

από γνωστούς και συναδέλφους αρχικά:

"μπαγάσα, αδυνάτισες;"

και πιο μετά - αν είναι δυνατόν! - από εκπρόσωπους

του αντιθέτου φύλου:

"καλέ, τί έχεις κάνει; κούκλος έγινες εσύ!"

τ' άκουγα αδιαφορώντας

και μ' απορία ταυτόχρονα

"βρε, τί να έχουν πάθει;"

μέχρι που ήρθαν τα σημάδια

που δε χωρούνε αμφισβήτηση

και κούμπωνα τη ζώνη

μία θέση παραμέσα

κι όταν φορούσα πέφτανε

όλα τα πανταλόνια

κινιόμουνα πιο εύκολα κι ανέβαινα

με άνεση τις σκάλες

ώσπου ένα βραδάκι

πάνε καμπόσες μέρες

μόνος στο σπίτι καθώς ήμουνα

(αφού μονάχος ζω)

και είχα μόλις παρακολουθήσει την

κατά το συνήθειο βραδινή

την χαλαρωτική μου την ταινία

καμπόικα και αστυνομικά είναι που προτιμώ

τρώγοντας ταυτοχρόνως

την αχνιστή τη σούπα μου

μια ιεροτελεστία απαρέγκλιτη

που θεωρώ κι ως δίκαια ανταμοιβή

στην καθεμιά ανούσια

έως και δύσκολη ημέρα

πριν την ανάπαυση του ύπνου βραδινού

κ' αύριο πάλι απ' την αρχή

έτσι λοιπόν καθώς το χέρι μου ασυναίσθητα

επήγε να χαϊδέψει το γεμάτο και

ευαρεστημένο μου στομάχι

ένοιωσα κάτω από την απαλάμη μου

το γνωστό στρώμα λίπους που βρισκότανε

ανέκαθεν εκεί

μα όπως διαπίστωσα σημαντικά πια μειωμένο

κι από μέσα, αυτό κι αν ήταν έκπληξη

να διαγράφονται επάλληλοι

μύες κοιλιακοί

οπότε κι αναφώνησα εις εαυτόν

το εμβριθές τούτο και βαθυστόχαστο:

"για δες που πλάκα πλάκα

κάτι γίνεται μαλάκα!".

Μικρές, ελπιδοφόρες, κίτρινες διαφορές

Πριν τις οκτώ το πρωί είν' ακόμα

κ' οι οδικές αρτηρίες της πόλης

γεμάτες ήδη οχήματα κ' εντός τους

οδηγοί ήδη γεμάτοι με νεύρα

και κακή προαίρεση

εγρήγοροι για επίθεση

με την παραμικρή αφορμή

το χέρι κολλημένο στο κλάξον

και το στόμα έτοιμο να εκστομίσει

ένα σωρό ελεεινολογίες ...

χιλιάδες άξεστων βλακών

Στους δρόμους της γειτονιάς τώρα

μεγάλη παρατηρείται αντίθεση

ξεπροβάλλουν κάθε τόσο

μικρά κίτρινα λεωφορεία

εξαιρώντας αυτόν που είναι πίσω από το τιμόνι

και την κυρία συνοδό

οι επιβάτες είναι άνθρωποι μικρόσωμοι

γελαστοί και κεφάτοι

αυτά τα οχήματα κυλούν αργά, ήρεμα, σταθερά

κάθε τόσο σταματούν για λίγο

και πάλι αθόρυβα κινούν ξανά

πόση προς το καλύτερο διαφορά...

χάρη (και ζήτω!) στους οδηγούς των σχολικών. 

Ευλογητός ει

                                11/10/'020 Λιμανάκια Βουλιαγμένης, Αττική

Ευλογημένος ο ύπνος της παραλίας

με τον αέρα να σου χαϊδεύει το κορμί

και τον ήλιο τα ακάλυπτα

από τον ίσκιο της ομπρέλας μέλη

τον ήχο της θάλασσας να σε νανουρίζει

μαζί με τις απόμακρες ομιλίες των συνκολυμβητών

ευτυχής βυθίζεσαι σ' εκείνην την μακάρια χαύνωση

μπορεί και κάποιο ωραίο όνειρο να δεις

Κ' ύστερα, καθώς τα πράγματα μαζεύει για να φύγεις

δε μπορεί να μη σκεφτείς:

ευλογημένος, ευλογημένος ο ελληνικός Οκτώβριος

που επιτρέπει ακόμα τέτοιες σπάνιες απολαύσεις.  

Ένας άνθρωπος απλός

 

Τραγούδι ("Ordinary Man")  του Βρεττανού τραγουδοποιού Peter Hames που έγινε γνωστό από τον Ιρλανδό Christy Moore, μπορεί κανείς να το παρακολουθήσει εδώ, οι στίχοι εδώ, ελεύθερη μετάφραση Χ.Δ.Τ

Είμαι ένας άνθρωπος απλός, μήτε σπουδαίος ή δυνατός

Με τη δουλειά απέκτησα όσα έχω

Ποτέ δε ζήτησα πολλά, και με τα λίγα ήμουν καλά

Για το σπίτι μου και τη φαμελιά

 

Λεν είναι δύσκολοι καιροί και μού 'δωσαν μια επιστολή

Που ο τομέας λέει είναι σε κρίση

Μετά τη βάρδια σήμερα η σειρήνα, στερνή φορά θα ηχήσει

Την πύλη θα σφραγίσουνε τ΄αφεντικά

Και μια εταιρία το εργοστάσιο θα διαλύσει

 

Ποτέ δεν είχα μια απουσία, ούτε και πήγα σ' απεργία

Είκοσι χρόνια έδιν' ό,τι μπορούσα

Στο λογιστήριο τώρα κλείνει η ιστορία

Καλοί καιροί - κακοί καιροί, με πίστη τους υπηρετούσα

Ο ιδιοκτήτης μας λέει μεγάλη έχει λύπη

Μα ο διοικητής δεν του αφήνει περιθώρια

Το πούρο όμως ποτέ του δεν του λείπει

Και πάει τους δικούς του στα καλύτερα εστιατόρια

 

Μου φαίνεται ειρωνία σκληρή

Πιο πλούσιος να γίνει δε μπορεί

Μου δώσαν είπαν νόμιμο ό,τι ανήκει

μα σώθηκαν, δεν έχω πια για νοίκι

Άλλοι νόμοι αν είσαι πλούσιος ή φτωχός

Βάζω την περηφάνια πέρα

Δουλειά γυρεύω κάθε μέρα

Σκορπάν τα λόγια στον αέρα

η απάντηση ίδια πάντα: "Όχι, δυστυχώς"

Ταπεινωμένος, άνεργος, φτωχός

 

Είμαι ένας άνθρωπος απλός, μήτε σπουδαίος ή δυνατός

Με τη δουλειά απέκτησα όσα έχω

Ποτέ δε ζήτησα πολλά, και με τα λίγα ήμουν καλά

Για το σπίτι μου και τη φαμελιά

 

Και έτσι μια ζωή φτωχός, είμαι ένας άνθρωπος απλός

Χιλιάδες σαν και μένα είν' στην ουρά

Βλέπω η καλή μου προσπαθεί

για νά 'βγει πέρα η ζωή

Κι ένα Θεός ξέρει τί θα γίνουν τα παιδιά

Μας πέταξαν σαν τα σκουπίδια

Χαμένη μια ολόκληρη γενιά

Όσο αναπνέω δεν τους συγχωρώ

Μου πήραν περηφάνια και τιμή

μου κλέψαν όσο ζούσα τη ζωή

Μου κλέψαν τη ζωή

όσο ζούσα, μου κλέψαν τη ζωή

Το ήσυχο σημείο

Στο κέντρον της πόλεως εντελώς

λίγα μόλις τετράγωνα μακριά

απ' τις μεγάλες λεωφόρους

κι όμως, είναι τόσο ήσυχα εδώ

απόμακρα μόνο ακουγεται ο Ορυμαγδός

και τόση ηρεμία που έχει

λες κι είναι το σημείο απροσπέλαστο

για τη Φρενίτιδα και τον Παροξυσμό

γύρω τα σπίτια χαμηλά

κι απέναντι ένα μεγάλο οικόπεδο

άκτιστο παραδόξως και καταπράσινο

έχει πικροδάφνες και κισσούς

νερατζιές, ελιές, συκιές και ευκαλύπτους

στη μέση ένα καλύβι, νά ΄ν΄ άραγε ακατοίκητο;

αλλ' από δίπλα... μα βλέπω καλά; ένα κοτέτσι!

το κατάστημα ταπεινό και νοικοκυρεμένο

σκιερή η αυλή

κάτω απ' τις φυλλωμένες τις μουριές

λιγοστοί οι πελάτες

μιλούν χαμηλόφωνα ή καθόλου

ροφούν τον καφέ τους

πίνουν το ούζο τους, τη μπύρα

α, θα μπορούσα ώρες να κάτσω

σ' αυτήν της Τρέλλας μια χαραμάδα

- Χαίρετε,...

- τί θα πάρετε;

- Παρακαλώ,...

- μια παγωμένη λεμονάδα.

Τώρα είν' αργά

 

"Τώρα, έχω χρόνο"...

επαναλαμβανόμενη συνέχεια η φράση

όμως σαν ψίθυρος

από κάπου βαθιά

παρά το τόσο ήσυχο

γύρω το μέρος

μόλις που ακούγεται

η φωνή του πολυάσχολου

που όλο δήλωνε τ' αντίθετο

ενόσω ζούσε.

Το μπλουζ του ηδονοβλεψία

Πιάσαν έναν ματάκια

εκεί στα Λιμανάκια

που είχε για χαΐρι

να κάνει μπανιστήρι

δεν έφτεξε σε κάτι

μόνο πού 'κανε μάτι

με τα γυαλιά ηλίου

και μάσκα της θαλάσσης

είσ' εξασφαλισμένος

θέαμα δε θα χάσεις

κ' είναι τόσες πολλές

που λούονται γυμνές

πόσα κορμιά να δεις

ν' ανάψεις, να χαρείς

μικρές μα και μεγάλες

γαζέλες και δαμάλες

α! των ματιών το χρώμα

είν' το γυναίκειο σώμα

τα στήθη, οι λαγόνες

τα πόδια, οι βουβώνες

η ποικιλία σχημάτων

τα διάφορα μεγέθη

σου προκαλείται ζάλη

έξαρση, λάγνη μέθη

το πήγαινε φιρί

μα η έξη σθεναρή

τη δόση του πριν πάρει

τον πήρανε χαμπάρι

κ' ήταν εξαγριωμένοι

γυμνοί μα και ντυμένοι

βρήκε την ειμαρμένη

εκεί, στη Βουλιαγμένη

από πολίτες σοβαρούς

για προσβολή αιδούς

και φέρσιμο κολάσιμο

περμένει τη δικάσιμο

να λοιπόν που ισχύει  και

στην πλαζ των γυμνιστών

φυγείν το πεπρωμένον

εστίν αδύνατον.

Δε βρίσκω την εξήγηση

 

                                                        βλ. και εδώ

Το λόγο, την αιτία διόλου ούτε που δύναμαι κάπως να εννοήσω

τούτοι οι άνθρωποι οι απλοί, οι λαϊκοί, οι αγρότες

μα λες με τα καλά τους να πιστεύουν πως μπορούν έτσι να αιχμαλωτίσουν

το πιο τρανό απ' τα πλάσματα πού 'φτιαξε ο Θεός...

... λάθος δικό μου, αφού υπήρχε Πριν απ' το Θεό

 

Μπα, μάλλον τον ασίγαστο το φόβο τους και το τεράστιο δέος

ελπίζουν ίσως πως μπορεί να μετριάσουν λίγο και γι αυτό κρεμούν

εκείνα τα  γελοία δοχεία με χρωματιστό υγρό σε κάθε δέντρο στα λιοχώραφα

κι απού τα λεν δρακοπαγίδες.

Δε βρίσκω τη συνάφεια

                            βλ. και εδώ

Τη σύνθετη δε δύναμαι

ονομασία αυτή να εννοήσω

ούτε και βρίσκω τη συνάφεια

στο σχήμα, ας πούμε, αυτών των αντικείμενων

με τα γνωστά αρχιτεκτονήματα της Άπω Ανατολής

Μιλώ για κείνα τα δοχεία

που κρέμουνται από τα κλαδιά απάνω στις ελιές

κι είναι γιομάτα ένα χρωματιστό υγρό

κι απού τα λεν δακοπαγόδες.

Επιστροφή στα Εξάρχεια, 6/9/'020

Μελαγχολία, ακόμα και θλίψη τον διακατέχει
καθώς, τέλος της πρώτης βδομάδας του Σεπτέμβρη
στην τσιμέντινη, γκρίζα Αθήνα επιστρέφει
τέρμα η άδεια, οι διακοπές, τέλος το καλοκαίρι
κι απ' αύριο πάλι η άχαρη, η καθημερνή μαβρίλα
μα ξαφνικά... λίγα τετράγωνα πριν φτάσει στο σπίτι
έτσι όπως από δίπλα περνά
στην ανηφόρα οδηγώντας ακούει...
χα! ένα ακόμα σημάδι που τα δυσάρεστα αισθήματα εντείνει
ή λες μήπως να είναι μία υπόμνηση γελαστή
πως η ευλογημένη εποχή δεν τελείωσε ακόμα;
αυτά συλλογίζεται ακούγοντας
τα τζιτζίκια του Στρέφη.

31/8/'020

Τελευταία, υποτίθεται, σήμερα

μέρα του φετινού καλοκαιριού

μόνο που δεν τελειώνει τόσο γρήγορα το καλοκαίρι

στη χώρα τούτη που ζούμε κ' ειδικά

στον τόπο αυτόν βαστά

κοντά δύο ακόμα μήνες

και πολύ έχουμε μπροστά μας καιρό

που καθένα που σκεπάζει τις πλαγιές

θα πρασινίσει πάλι το φρύγανο

Αυτά συλλογίζομαι εδώ

στον ορεινό οπού 'χω προσωρινά σταθμεύσει το δρόμο

κ' αγναντεύω κάτω την απέραντη θάλασσα

με τα νησιά που πάνω της πλέουν

είναι τόσο μεγάλη και τόσο πολύ το νερό

που εκμηδενίζει θαρρείς την απόσταση

και μυρίζω το ιώδιο μα όχι...

η αίσθηση μου με γελά

αυτό που τα ρουθούνια μου γεμίζει

είναι το άφονο γύρω κι απ' τον ήλιο καυτό

θυμαρορίγανο.

(ένα ακόμα) Εγκώμιον ωρίμων γυναικών*

Πώς δε σε είχα

προσέξει τόσα χρόνια

που παραθέριζα σε τούτο το μικρό

παραλιακό χωριό

εσύ γεννήθηκες, μεγάλωσες εδώ

μου τά 'χες πει ένα βράδυ

που πιάσαμε κουβέντα

και τώρα πέρναγες τα καλοκαίρια με το σύζυγο

στο ανακαινισμένο το σπίτι πατρικό

δίπλα από την ταβέρνα

κι εγώ που παινευόμουνα

το μάτι μου πως κόβει αλλά μπα

ίσως να ήταν τ' άσπρα τα μαλλιά

ή μπορεί το βαρύ κι άγαρμπο κάπως βάδισμα

ή μήπως του προσώπου, του στέρνου, των χεριών

οι κάμποσες ρυτίδες και πανάδες

αλλ' απόψε;... αποκάλυψη!

έτσι όπως πέρναγες το δρόμο

φωτισμένη απ' την κολώνα

μ' ένα λεπτότατο, εφαρμοστό, κίτρινο φόρεμα

μα... ήτανε σχεδόν σα νυχτικό

και πώς έκανε αντίθεση όπως φαίνονταν

απ' τα ψιλά ραντάκια ολόμαυρο το δέρμα

πολλά τα μπάνια, συνταξιούχος βλέπεις

κοίταα έντονα, μ'ασφάλεια ελπίζω

από το μακρινό, δίπλα στη θάλασσα τραπέζι

την κάθε λεπτομέρεια και πάλι απορούσα

πώς δε σε πρόσεξα όπως σ' άξιζε πιο πρώτα;

ιδιαίτερα αναρωτιόμουνα χαζεύοντας

τους στιβαρούς, ογκώδεις, σφριγηλούς γλουτούς

και από μέσα που ολοκάθαρα διακρίνονταν σφιχτή

τη μαύρη σου κυλότα.

*Σημ. "Εγκώμιον ωρίμων γυναικών" (In praise of older women), βιβλίο του Ούγγρου συγγραφέα Στήβεν Βισίνσεϊ, εκδόσεις Αλεξάνδρεια,  Αθήνα 2003

Η υπερίσχυσις του φωτός

Οι άνθρωποι oίτινες τυγχάνουν βιβλιόφιλοι

εις τα τάξεις των οποίων θεωρώ

- πιστεύω με ασφάλεια - πως μπορώ

να συγκαταλέγω τον εαυτόν μου

αν εκεί που περπατούν στης πόλεως τους δρόμους

βρούν έξαφνα μπροστά τους

π.χ. κοντά στην είσοδο μιας πολυκατοικίας

σε κάποιο σταυροδρόμι

στον κάδο των απορριμάτων δίπλα ή της ανακύκλωσης

τίποτα βαλίτσες, τίποτα σακούλες ή κασόνια

γιομάτα με βιβλία, περιοδικά ή έγγραφα

αλλά μπορεί ακόμα και επί της ασφάλτου

ή του πεζοδρομίου, σε σωρούς ή σκόρπια πεταμένα

δίχως καθόλου να διστάσουν

παρά ίσως μ' ένα στιγμιαίο γύρω κοίταγμα

μήπως τους παίρνει κάποιο μάτι

χωρίς όμως στην ουσία να τους νοιάζει

σκύβουνε εκεί κι αρχίζουν

να σκαλίζουν, να κοιτάνε, να φυλλομετρούν

χαμένοι πρόσκαιρα σ' αυτήν

την αναπάντεχη απασχόληση

καθώς ούτε πλέον νοιάζονται άμα

τους κοιτούν οι διερχόμενοι και μήτε

αν θ' αργήσουν ξέρω γώ στα ραντεβού τους

πάντα σχεδόν κάτι θα βρουν να ξεδιαλέξουν

και τους συνήθως κάπως ταλαιπωρημένους τόμους

θα χώσουν μες στην τσάντα τους

μες στο σακίδιο, ή θα τους πάρουν παραμάσχαλα

και την πορεία τους θα συνεχίσουνε προς τον προορισμό τους

για νά 'ρθει λίγο πιο μετά

ένας ακόμα όμοιος τους

να κάμει την ίδιαν τη δουλειά

που ίσως μάλιστα και να περίμενε διακριτικά

μα αδημονώντας στη γωνία

ο πρώτος να τελειώσει

κι έτσι μέχρι το τέλος της ημέρας

θά 'χει η ποσότητα σημαντικά ελαττωθεί

έως που τα αζήτητα

οι εργαζόμενοι του Δήμου, το βράδυ να μαζέψουν

Αυτό, ως το είπαμε, κάνω κι εγώ

και ύστερα στο σπίτι πιάνω και

στην πρώτη εσωτερική σελίδα να σταμπάρω

την Ex Libris τη σφραγίδα μου

που είν' απλή κι απαρτιζόμενη

από ένα μαύρο πλαίσιο ορθογώνιο

και μέσα εγεγραμμένα

το πλήρες μου το ονοματεπώνυμο

και μία ημερομηνία ρυθμιζόμενη

όπου και βάζω την εκάστοτε της αγοράς

ή μ' άλλον τρόπο κτήσης

κι αν χρειαστεί καμμιά φορά

μπορεί να συμπληρώσω με το χέρι από κάτω

και με - για ομοιομορφία - μαύρο επίσης στυλογράφο

ποιός το βιβλίο ας πούμε μου εδώρισε

ή κάποιο άλλο σχόλιο

που στην περίπτωση αυτή είναι η φράση:

"βρεθέν στα απορρίματα"

μετά, τους τόμους στη βιβλιοθήκη τους τοποθετώ

και περιμένουνε εκεί επιλογή για διάβασμα

σε κάποιες μέρες ή βδομάδες

σε μήνες, χρόνια ή και ποτέ, ποιός ξέρει;

ανάλογα τα κέφια μου και τις κατά καιρούς

τις άνευ ουδενός προγράμματος

τις παρορμητικές μου διαθέσεις

Συχνά συμβαίνει όταν διαβάζω

ένα από ούτως τα αποκτηθέντα τα βιβλία

ιδίως όταν πρόκειται για συλλογές ποιητικές

να έχω σκεφθεί επανειλημμένα

κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης

πως όταν την ολοκληρώσω

θε να προσθέσω κάτω απ' τη σφραγίδα

και το αναφερθέν ήδη το σχόλιο "βρεθέν στα απορίμματα"

τη φράση "όπου και έπρεπε να μείνει"

δεν το έχω κάνει ωστόσο

όχι ιδίως διότι ο λόγος είναι ότι θεωρώ

- πιστεύω με ασφάλεια - πως μπορώ

να συγκαταλέγω εαυτόν

αναμετάξυ των καλόπιστων και καλοπροαιρέτων

σε ίσως βαθμό αφέλειας πολλές φορές ανθρώπων

αλλά επειδή έχω διαπιστώσει

πως ότι σε κάθε συλλογή ποιητική

όσο κακή ή μέτρια κι αν είναι

πάντα υπάρχουνε δυο τρία καλά ποιήματα

που με τη λάμψη και το φως τους κυριαρχούν

υπερνικώντας τη σκιά των υπολοίπων.

Ενάλια αποτύπωσις, εξέλιξις του είδους

Δεν είναι και πολλά που πάνε χρόνια

διάσπαρτα ήταν τα παράλια των ανατολικών νησιών

με πεταμένα τα σωσίβια ταλαίπωρων

και άτυχων μεταναστών

φέτος βλέπεις παντού αναμεταξύ

πλείστων διαφόρων άλλων

χρησιμοποιημένες μάσκες προστασίας απ' την πανδημία

Σταθερά, με διάφορες αφορμές κ' αιτίες

φαίνεται άρα το λοιπόν

γεμίζει η φύση με απομεινάρια των ανθρώπων

με σημάδια των καιρών.

Εσώτερου ανάδυσις και επικράτησις, αίφνης, ολοσχερής

Το "έσω ον" δεν κρύβεται

ούτε με τσιριμόνιες και ψιμύθια

ούτε φερσίματα καταπωπρεπειτζίδικα

ούτε πίσω απ' το φόβο τους άλλους μην πληγώσεις

ή τον εαυτό σου - εδώ που τα λέμε - πιο πολύ

ούτε και κάτω απ' τη σιωπή

που με τα χρόνια καταφέρνεις να τηρείς

την άσκηση την πολυετή και τη συνεπακόλουθη

την κάποια πειθαρχία

τίποτ' απ' όλα τούτα δεν αποδίδει τελικά

καθώς απότομα και αναπάντεχα αναδύεται

εκεί που νόμιζες πως για καλά έχει λουφάξει

κι ορθώνεται ολοζώντανο και ζωηρό

και άγριο και ξύπνο

έχοντας σε αιφνιδιάσει εντελώς

σ' ώρα πού 'σουνα ανίσχυρος και άβουλος

κάπου εν τω μέσω της νυκτός

ή λίγο πριν απ' το ξημέρωμα

στο όνειρο, στον ύπνο.

Λατρεία

Τόσο υπέροχα, τέλεια είναι τα πόδια σου
και συνεγείρουν όλες μου τις αισθήσεις
που λέω αντί για βραχιολάκι στον αστράγαλο
πως ένα φωτοστέφανο έπρεπε να φορείς.

Εύκολα δίπολα (γραφή δευτέρα, επαυξημένη)

(δηλαδή διλήμματα όπου η επιλογή γίνεται ευκόλως άνευ δισταγμού, ουδέ επί δευτερολέπτου και είναι πάντοτε η δευτέρα)

σε συνέχεια της από Δευτέραν, 5ην Φεβρουαρίου 2018, δημοσίευσης, με νέες καταχωρήσεις (από την 24η και κάτω)


κρύο - ζέστη
χειμώνας - καλοκαίρι
κιθαρίστας - ντράμμερ
Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός
Μπητλς - Ρόλλινγκ Στόουνς
ξανθές - μελαχρινές
κρασί - μπύρα
βρυκόλακας - λυκάνθρωπος
κρέας - ψάρι
οθόνη - χαρτί
τσιγάρο - πίπα
τσάι - καφές
στήθη - λαγόνες
βόντκα - ουίσκυ
άσπρο - μάβρο
ξύδι - λεμόνι
ισπανικά - ιταλικά
ηλεκτρική - ακουστική
Καρέζη - Βουγιουκλάκη
Θεσσαλονίκη - Αθήνα
Μαραντόνα - Πελέ
Καζαντζίδης - Μπιθικώτσης
κουραμπιέδες - μελομακάρονα
μπότες - γόβες
αεροπλάνο - τρένο
βουνό - θάλασσα
μολύβι - στυλό
Χριστούγεννα - Πάσχα
πεπόνι - καρπούζι
δράμα - κωμωδία
βινύλιο - σηντή
ρεμπέτικα - λαϊκά
Βορράς - Νότος
Δύση - Ανατολή
δύση - ανατολή
κινηματογράφος - θέατρο
εργασία - τεμπελιά
τρέξιμο - περπάτημα
μαγιώ - γυμνισμός
καπέλο - τραγιάσκα
ποπ - ροκ
κυνήγι - ψάρεμα
παγετώνας - έρημος
......

συνεχίζεται (ενδεχομένως)

Πρώτη σημείωση στο καινούριο Moleskine αρ. 8 (VIII)

                                                                               HSF Kydon Palace
                                                                               19/7/'020

Ξεκινάει λοιπόν άλλο ένα τεφτέρι
εν πλω, στο κατάστρωμα, καταμεσής καλοκαίρι
δυο χιλιάδες και είκοσι έχουμε χρόνο
Ιούλιος και του μηνός η μέρα δεκαεννιά
γύρω τριγύρω γαλάζια η θάλασσα
απέραντο πέλαγος και κυματάκια π' αφρίζουνε
σα σε χωράφι όπου βοσκάνε ολάσπρα αρνιά
καλό ταξίδι να έχουμε όλοι
σε τούτο το πλοίο που πάει στα Χανιά.

Περί της απαραιτήτου επάρκειας, επτά πεποιθήσεις. Και μία ψευδαίσθηση.

Μπύρες στο ψυγείο
τρόφιμα στο ντουλάπι
καφέ - καπνό σε απόθεμα
μια στοίβα με βιβλία
λεφτά στο πορτοφόλι
βενζίνη στ' αυτοκίνητο
και φορτισμένο κινητό

αυτά λέω αν έχω
δε θα με βρει κακό.

Κάνεις τη λάθος επιλογή...

Αφού το ξέρεις
πως δεν υπάρχει άλλη οδός
για να αντιπαλέψεις
τον μάβρο κι άχαρο
το χρόνο τον Κενό
στις ατελείωτες ώρες αναμονής
σ' ένα σταθμό
ή στο σαλόνι του ιατρού
στο νοσοκομείο
σε κάποια υπηρεσία
παρά κάτι να κάνεις
ό,τι κι αν είν' αυτό
να γράφεις
να διαβάζεις
να ακούς
να εργάζεσαι
να πλέκεις έστω...
κάτι που νά 'χει αξία

Κι αντί γι αυτό
(κι ενώ το ξέρεις)
απλά αφήνεσαι
σε καταπίνει
αυτό το Τίποτα
εκείνο το σα βούρκος το Μηδέν
ακινητείς, δε σκέφτεσαι
ούτε αισθάνεσαι σχεδόν
παρά βυθίζεσαι ολοέν
σε μια απαίσια αλλ' όμως -παραδέξου το-
και κάπως βολική, παρήγορη
σαν το νερό το χλιαρό
σε κουρασμένα μέλη
ακόμα και γλυκειά
ολοσχερή απραξία.

Η ταλάντευση

Αν ταλαντεύεσαι ανάμεσα
"να κάνεις - να μην κάνεις"
αμφίθυμος μεταξύ των αποφάσεων
επέλεξε "να κάνεις"
σπάνιες είναι οι φορές
που θα το το μετανοιώσεις.

Κοιτάζοντας τοπία περιηγούμενος σε επαρχιακές οδούς (Α, ρε Θανάση)

                                                                             για τον Θ.Κ. +

Σε ξεκρεμάσαν απ' το Στεφάνι παγωμένο και ξέπνοο για πάντα

τρεις μέρες πριν στο γραφείο μου έλεγες
"Χρήστο φεύγω για Όλυμπο, θά 'ρθεις;"
κι απαντούσα "Δεν έχω κουράγια φέτος Θανάση, του χρόνου"
το θυμάμαι σα χθες

Δε σ' έχω λησμονήσει όλα τούτα τα χρόνια
στο μυαλό η μορφή σου αμέσως μου έρχεται
σα βλέπω κάθετα βράχια και ορθοπλαγιές.