Η Δωροθέα λέει...

Κι εκει που γύρω επικρατεί

- έτσι αισθάνεσαι τουλάχιστον, έτσι νομίζεις -

μια ησυχία, μια γαλήνη, μια ηρεμία

και τάχα μυρίζει σα φρεσκοβρεμένη η γης

το χλωρό γρασίδι, τα πεύκα και τ' αγριολούλουδα

και από κάπου πιο μακριά

το αεράκι φέρνει τη θαλασσινή αρμύρα

κάτι γίνεται ξαφνικά (πάντα κάτι γίνεται ξαφνικά)

κι όλα διαλύονται, επανέρχεται και κυριαρχεί

ο θόρυβος, η φασαρία, η ένταση, ο ορυμαγδός και η χλαπαταγή

το ξέρεις ήδη καθώς πρώτα λες και φτάνει στη μύτη σου η μυρωδιά

απ' τη φωτιά, τη στάχτη, το μπαρούτι

και με στα χείλη ένα χαμόγελο πικρό

λες ψιθυριστά εις εαυτόν

(τα λόγια αλλουνού χρησιμοποιείς

μα τό' χες πει τόσο καλά καλή μου Ντόροθυ*)

"Τί φρέσκια Κόλαση είναι πάλι τούτη;".

*Dorothy Parker (1893-1967), "What fresh Hell is this?"