Ο απαίσιος Οκτώβριος μήνας

Ο απαίσιος μήνας Οκτώβριος
πώς αποστρέφομαι την έλευση του
γιατί είναι τότε πια που οριστικά
τα πόδια χάνονται μες σε κλειστά
παπούτσια, μέσα σε κάλτσες και καλσόν
σε μπότες μέσα, σε γαλότσες
για επτά περίπου κρύους
σκοτεινούς και μελαγχολικούς
αργά και βασανιστικά μακρείς
μήνες μέχρι να έρθει πάλι ο...
(μα αισθάνομαι σαν τώρα δα να ήταν
πού’ χε φέτος έρθει) – α! πόσο τον αγαπώ
ο ευλογημένος μήνας Μάιος
γιατί είναι τότε που εμφανίζονται
γυμνά τα πόδια τα εξαίσια
μέσα σε πέδιλα με λεπτά λουράκια
σε σαγιονάρες, σε σανδάλια – πασουμάκια
δεκάδες ζευγάρια γύρω σου
εκατοντάδες – πανδαισία!
κι όλο στολίζονται (και τονίζονται)
με αλυσίδες, βραχιολάκια στους αστράγαλους
χιλιάδες ζευγάρια, ευδαιμονία!
με κρίκους στα δάχτυλα ασημένιους
και νύχια που όλο άλλα χρώματα
χρωματίζονται και γυαλίζονται
δεκάδες χιλιάδες ζευγάρια – αχ! τί καλά!
κι αντί όσο περνά ο καιρός, το καλοκαίρι,
να εξοικειώνεσαι και να αδιαφορείς
τόσο εντονότερο πάθος σε κυριεύει
εκατοντάδες χιλιάδες μαυρισμένα
από τον ήλιο υπέροχα γύρω σου παντού
πανέμορφα γυναικεία πόδια, ωσπού...
...
Α! θά’ θελα μα το Θεό, σαν
κείνα τα ορισμένα ζώα κι εγώ
σε χειμερία να πέφτω νάρκη
σε αδράνεια και σε κατατονία
και να ξυπνώ το Μάιο τον Καλό
όλο προσμονή γλυκειά μα και αδημονία.