Ακατάλληλο, βλάσφημο και λάγνο

Γθύθηκες (λες) απόψε μπροστά μου
και το σώμα σου πώς ήταν πανώριο
στητά τα στηθάκια σου κι ολόρθες οι ρώγες
σημάδευαν (λες) του σύμπαντος το όριο
κοιλιά μαλακή, θελκτική μα και λάγνη
ο αφαλός να στολίζει το κέντρο
ξυρισμένο εφηβαίο και λεπτόχειλο αιδοίο
δίχως φύλλωμα δέντρο
κρουστά μπούτια και γάμπες
πεταχτές στους ταρσούς φλέβες
δαχτυλάκια, νυχάκια, των μυστών ατελείωτες ρέμβες
κι ύστερα γύρισες (Παναγιά και Χριστέ μου)
κι είδα το σβέρκο, την πλάτη σου και τον κώλο σου θεέ μου
κι έγινα μόριο σκόνης, μία ψείρα μικρούλα
με μόνο μου πόθο και σκοπό της ζωής
σ΄ εκείνη (αχ!) γλυκά να χωθώ την τρυπούλα.