Τί μένει

Εντάξει λοιπόν, ας σβήσουν όλα ‘δω πέρα
σ’ αυτό το περβόλι με πεσμένα χάμω λεμόνια
θα λεν «κρίμα, ω πόσο κρίμα!
και ήταν νέος, τόσο νέος στα χρόνια!»

Αυτό ήταν όλο λοιπόν;
Κι αυτό μένει μόνο στο τέλος;
Μια φλέβα, ένα γέλιο κι ένα καλλίγραμμο
κάτω απ’ τη φούστα να διαγράφεται μέλος;