Ο ύμνος του clochard που συναντούσα

Ούτε κρύο, ούτε ζέστη

καλοκαίρι ή χειμώνα

μήτε ξεχωρίζει καν

και ολοχρονίς φοράει

ένα λερό χοντρό μπουφάν

Γκρίζα, μπερδεμένα γένια

άσπρα, ανάκατα μαλλιά

μακριά, κατράμι νύχια

και το πρόσωπο χαμένο

από στρώματα βρωμιά

Υποδήματα που χάσκουν

λόγια ακατάληπτα

περπατά κι όλο μιλάει

ψιθυρίζει ρυθμικά

Μα τί λέει; μα τί λέει;

τί να πει θέλει μαθές

σαν ποιημάτων ήταν λέξεις

ραψωδίας σαν στροφές

...

Το συνεχές αυτό παραλήρημα

εντύπωση μου έκανε τόση

τίνος να ήτανε αυτό το ποίημα

και οι στίχοι του να ήτανε πόσοι;

Έμοιαζε κάπως έργο τρανό

παλιό, ιστορικό  και σπουδαίο

σοφό και μαζί ταπεινό

λαϊκό και αγνό, φορές ίσως χυδαίο

Δεν ήμουν του διαβάσματος άνθρωπος

των βιβλιοθηκών, των αρχείων

μ΄ένα κινητό στο διαδίκτυο

έγινα κυνηγός των στοιχείων

Μου πήρε χρόνο, κουράστηκα

λύση να μπορέσω να βρω

ήταν μυστήριο περίπλοκο

κόλπο πανούργο, φαιδρό

Δυο στίχους ο πλάνητας διάλεγε

πολύ γνωστού ποιητή

και για συμπλήρωμα διάλεγε

στο μυαλό ότι του ΄ρθει...

Λυτρώθηκα από την αγωνία, το μπέρδεμα

και λύθηκε μου η απορία

ήταν η χειρ του Διονυσίου Σολωμού

κι ο «Ύμνος στην Ελευθερία»:

«...

Πότε θα σιγάσει τούτο

και πάψει το βιολί

δεν ειν΄εύκολες οι θύρες

εάν η χρεία τες κουρταλή

Ταπεινότατη μου γέρνει

η τρισάθλια κεφαλή

και αντί αμήν κι ελέησον

ξεστομίζω όλο αλί

Δε θα πάψω, να σωπάσω

να τ΄ακούνε τα παιδιά

και το στόμα θα φωνάζει

όσα αισθάνεται η καρδιά

Λεύτερος πια κάθε μέρα

να κοιτώ τον ουρανό

και την χήτη να τινάζω

σα λιοντάρι Ισπανό

Ό,τι ήμουν τ’ απαρνιέμαι

τώρα ζω όπως μποράω

δε μιλώ και δεν κουνιέμαι

στις βρισιές όπου αγροικάω

Τα πολλά δεν ειν΄ανάγκη

ότι έχω μου αρκεί

μεγαλόψυχο το μάτι

δείχνει πάντα οπώς νικεί

Το σκληρό ψωμί κομμάτι

που σου δίνει η ζητιανιά

να σας φθάνει – αποκριθήτε

στης νυκτός τη σκοτεινιά

Πάρεξ απ’ ότι φοράω

δεν έχω ούτε αλλαξιά

σαν το σκόρπισμα του ανέμου

στου πελάου τη μοναξιά

Διώχνω κάθε κακή σκέψη

κάνω τη να παταχθεί

απ’ το μίσος που την καίει

πολεμάει να πεταχθή

Τόση μάνητα και ζάλη

που στοχάζεσαι μη πως

ξέφυγε τούτος ο κόσμος

πια δεν είναι λογικός

Παντού φόβος και τρομάρα

και φωνές και στεναγμοί

μια ανάσα στην αντάρα

πόθησα,... μία στιγμή

Της αυγής δροσάτο αέρι

δε φυσάς τώρα εσύ πλιο

α! της μάνας μου το χέρι

ένα όραμα παλιό

Φρικτά όντα, συνεπεία

της απαίσιας σας φερσιάς

τα παιδιά σας θελ’ ιδήτε

πόσο μοιάζουνε με σας

Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου

πείνα και θανατικά

κι όσα είχαμε τα πλούτη

ήταν όλα δανεικά

Ποιοί ειν’ αυτοί που πλησιάζουν

με πολλή ποδοβολή

ο εχθρός μέσα έχει έμβει

κι όποιον βρίσκει τον χαλεί

Α! το φως που σε στολίζει

σαν ηλίου φεγγοβολή

σύ ‘σαι η λαμπρή ελπίδα

σύ ‘σαι η μοίρα η καλή

Σήμερα άπιστοι εγεννήθη

ναι – του κόσμου ο Λυτρωτής

ο Σωτήρας, ο Ποιμένας

ο Ιατρός, ο Φωτιστής

Αυτός λέγει... Αφοκρασθήτε

εγώ ειμ’ Άλφα, Ωμέγα εγώ

και παντού κάνει αντάρα

και βαθύ χλαπαταγό

Ποίος ειν’ άξιος να νικήση

ή με σε να μετρηθή

αγνέ, άχραντε Πατέρα

άγιε, αλάνθαστε Κριτή

Ποίος στον σύντροφον απλώνει

χέρι, ωσάν να βοηθηθή

ποιός προσεύχεται κι ελπίζει

τον Παράδεισο να ‘ρθει

Εις αυτήν, ειν’ ξακουσμένο

δεν νικιέσαι εσύ ποτέ

στην αγάπη, στην φροντίδα

γλυκογάλατε μαστέ

Τώρα επέρασαν αιώνες

και δεν έπαυσε στιγμή

το Έλεος, η Θεία Χάρη

η ακλόνητη πυγμή

Μα... εγώ ό,τι κι αν λέω

με περνούν για παλαβό

Βασιλείς! ελάτε, ελάτε

και κτυπήσετε κ’ εδώ

.....»

Το βρήκα λοιπόν και ησύχασα

άλλαξαν και τα γραφεία στη δουλειά μου

τον ποιητή του δρόμου πια έχασα

πάει αυτός – κι εγώ πάω, λίγο λίγο, καλλιά μου.

  

Σημ.: Στίχοι δανεισμένοι και ενίοτε ελαφρώς τροποποιημένοι, από τις στροφές: 10, 14, 19, 23, 28, 36, 42, 58, 60,  63, 70, 73, 78, 80, 93, 94, 97, 98, 102,  109, 123, 155, 158
Clochard – γαλλιστί ο άστεγος, ο πλάνητας, ο αλήτης

Πρώτη σημείωση στο καινούριο Moleskine (σημειωματάριο τσέπης αριθμός VΙ)

18/6/’017

Καινούριο τεφτέρι ξεκινώ

να που έγινε πάλι το ευκταίο

για ευλογία και χάρι προσκυνώ

να μην είναι -αλί- τελευταίο.

Πρώτη σημείωση στο καινούριο Moleskine (σημειωματάριο τσέπης αριθμός V)

22/4/’015

Εμπρός λοιπόν

και γράφε αράδα

τα Moleskine τα τεφτέρια σου μ’ αυτό

γίνονται πια πεντάδα.

Τα "αρρωστάκια"

Δυο ηλικιωμένοι άντρες περιμένουν σε στάση δημόσιου λεωφορείου, αλλά επιβιβάζονται σε ιδιωτικό, Αμπελόκηποι, Αθήνα, 6/7/'017, μεσημέρι

Τριμμένα ρούχα
παλιά υποδήματα
πανάρχαια ζώνη
μάγουλα αξύριστα
και μαδημένα
άσπρα μαλλιά
φτηνά τσιγάρα
ώρα στη στάση
δίχως μιλιά
το στόμα μόνο
σα γέλιο σκάει
στο μάτι κάπως
μια λάμψη αστράφτει
σαν καταφθάνει
μεγάλο πούλμαν
κομψό και φίνο
πού 'χει μπροστά
μια πινακίδα
που λέει "Καζίνο".

Μαζευτείτε, ενωθείτε

Τραγούδι ("Gather Round"), του αμερικανού τραγουδοποιού και πολιτικοκοινωνικού ακτιβιστή David Rovicks, οι στίχοι και η ηχογράφηση εδώ, μία ζωντανή εκτέλεση εδώ, μετάφραση στίχων Χ. Δ. Τ.

Μαζευτείτε, ενωθείτε, άνθρωποι της εργατιάς

συναχθείτε γιοι του μόχθου, δυχατέρες της δουλειάς

σεις που βγάζετε ντομάτες

σεις οι καλλιεργητές

σεις που γράφετε τον ήχο

που ανασταίνετε παιδιά

στην πυρά που ιδροκοπείτε, της κουζίνας, της φωτιάς

μαζευτείτε, ενωθείτε, άνθρωποι της εργατιάς

σεις που κάνετε τη λάτζα

τη φασίνα κάνετε

σεις που χάνετε το στόχο

τα χαντάκια ανοίγετε

κι αν οχήματα παρκάρεις

τάφων κι αν είσαι σκαφτιάς

μαζευτείτε, ενωθείτε άνθρωποι της εργατιάς

Όλοι οι εργάτες ενωθείτε

σεις οι προγραμματιστές

οι δασκάλοι, οι πισσαδόροι

οδοποιοί, καθηγητές

οι τραινοδηγοί συρμών

όπου αν πάνε μακρυά

κι οι σωφέρ των λεωφορείων

έλα ενώσου εργατιά

κι αν δεν έχετε για νοίκι

διπλοβάρδιες κάνετε

και δε σας περσέβει χρόνος

στο δρόμο αν κοιμόσαστε

και αν τρέμετε απ’ το κρύο

στις σκιές κάθε γωνιάς

μαζευτείτε, ενωθείτε, άνθρωποι της εργατιάς

Μαζευτείτε, ενωθείτε, άνθρωποι της εργατιάς

που τραβάτε τις ταινίες

ηθοποιοί του σινεμά

σεις που ζείτε από την πένα

που ο στρατός σας ειν’ δουλειά

που χειρίζεστε τα όπλα, του αέρα, της ξηράς

μαζευτείτε, ενωθείτε, άνθρωποι της εργατιάς

μαζευτείτε και θα βρείτε

πως αν είσαστε μαζί

κάθε εχθρός πίσω θα κάνει

που μπροστά σας θα σταθεί

όπως το νερό κυλάει

κι η ιστορία μαρτυρά

τους εργάτες ενωμένους
τίποτα δεν τους νικά.

Μόλλυ Ρόουζ

Τραγούδι ("Molly Rose"), του αμερικανού τροβαδούρου Willy Tea Taylor, οι πρωτότυποι στίχοι στο σύνδεσμο, μία ηχογραφημένη εκτέλεση εδώ και μία ζωντανή εκτέλεση εδώ, μετάφραση στίχων Χ.Δ.Τ.

  

Κανείς φόβο δεν είχε ή το σχέδιο του να ξέρει

του ανθρακωρύχου Λη Μακ Γκόουαν, απ’ τα ψηλά που ήταν μέρη

που ως αργά έμενε μόνος κοντά ένα χρόνο

και το ψυθίριζε όσο, αυτός ν’ άκουε μόνο

Μόλλυ Ρόουζ κινάω για σένα

κι αν ενάντια σταθεί θα σκοτώσω καθένα

ποτάμι το αίμα πλατύ θα χυθεί

κι ως την Κόλαση Μόλλυ θα πλέουμε μαζί

Η Μόλλυ Ρόουζ καλλονή ήταν μα πόρνη

κανείς δεν την πήρε για βραδιά μία και μόνη

και μια νύχτα σαν αυτές που το τσακάλι ουρλιάζει

απ’ του φεγγαριού τις σκιές, ο Μακ Γκόουαν πλησιάζει

Να σου πάρει Μόλλυ ήρθε στο πορνείο τη ζωή

δυο πιστόλια κουβάλαε και κάμα μια κοφτερή

Μόλλυ Ρόουζ κινάω για σένα

κι αν ενάντια σταθεί θα σκοτώσω καθένα

ποτάμι το αίμα πλατύ θα χυθεί

κι ως την Κόλαση Μόλλυ θα πλέουμε μαζί

Απ΄την ομορφάδα της έχασε αυτός τη μιλιά του

κάθε άντρας την ήθελε να είναι δικιά του

το γέλιο της πάγωσε σαν τον είδε μπροστά της

και μια ανάμνηση άσχημη της ήρθε παλιά της

το Λη Μακ Γκόουαν τον ήξερε εδώ κι ένα χρόνο

να τον σκοτώσει δε μπόρεσε παρά λίγο μόνο

η σφαίρα τον πέτυχε μα στάθηκε τυχερός

και να! σήμερα γύρισε σκληρός τιμωρός

Μόλλυ Ρόουζ κινάω για σένα

κι αν ενάντια σταθεί θα σκοτώσω καθένα

ποτάμι το αίμα πλατύ θα χυθεί

κι ως την Κόλαση Μόλλυ θα πλέουμε μαζί

Την πήραν τα κλάμματα σαν είδε ποιός ο σκοπός του

και στο πορνείο όσοι βρίσκονταν στάθηκαν μπρος του

πιστολιές ακουστήκαν, παντού πέφταν κορμιά

όρθιοι στο τέλος μείναν οι δυο τελικά

πληγωμένος βαριά μ’ έξι σφαίρες στο σώμα

το μαχαίρι του έβγαλε και χαμογέλαε ακόμα

κι απ’ το φόβο της Μόλλυ, έτρεμε το κορμί

στο λαιμό με τ’ ατσάλι της ψιθύραε στ’ αυτί

Μόλλυ Ρόουζ ήρθα για σένα

κι ενάντια που στάθηκε σκότωσα τον καθένα

α, το αίμα πώς χύθηκε, ποτάμι πλατύ

ως την Κόλαση Μόλλυ, έλα να πλέουμε μαζί.

Η σβέση

Δεν απωλέσθη η κάθε ελπίς
αίματος σαν υπάρχει ακόμα ρανίς
μα αν φύγει, αν πέσει, εάν κυλήσει
το σώμα δεν είναι άλλο να ζήσει
μάταιο είναι πια του λοιπού
ήρθε η ώρα του τέλους και του χαμού
η ιστορία αυτή ήταν μιας ακόμα ψυχής
και σβένει και πάει η ύστατη αχτίς.

Ο σκοταδόψυχος*

Θέλω να γίνω γλύφτης

στη θέση αυτού που γλείφει

δεν κάνω για ιππότης

αλλά για καταδότης

και ούτε για Ρωμαίος

μάλλον για αρουραίος

μήτε ποθώ τη νίκη

σέρνομαι σα σκουλήκι

γω δεν είμαι συνεπής

μα γλοιώδης, χαμερπής

δεν στέκω για αγωνιστής

προτιμώ βασανιστής

τη φτύνω την πατρίδα

ζηλεύω την ακρίδα

κατακτητές περάστε

παράσιτα ακμάστε

τέλος η ευδοκιμία

θέλω να έρθει πανδημία

μωρά, παιδιά στο πόδι

για τη σφαγή του Ηρώδη

κανένα σεβασμό

γυναίκες για βιασμό

φωτιά και στη θρησκεία

πλημμύρα και κακία

πείνα με δίχως τελειωμό

κι όποιος αντέξει το λιμό

δεν προσβλέπω σε σωσμό

προσδοκώ κακό χαμό

δεν περμένω αγιασμό

δρέπανο και Θερισμό

ούτε έχω ένα πιστεύω

ένστιχτα άγρια μόνο θρέβω

υψηλό να μην πρευσβεύω

να κουρσεύω, να βατέβω

τους γονείς δεν τους τιμώ

έλκομαι απ’ τον ξεπεσμό

κι από κάθε καλωσύνη

προτιμώ αγνωμοσύνη

δεν μετρούν διόλου οι αξίες

διαστροφές, ανωμαλίες

τους πτωχούς τους κατατρέχω

και σωρεύω για να έχω

αντί τον άγιο Πάολο

προσκυνώ τον Διάολο

θεϊκό το χάρισμα;

φτού! γαϊδάρου γκάρισμα

από γάμου χορωδία

πεθυμώ μια σε κηδεία

«με αγάπη κι ευλογία»

πω πω φρίκη! τί αηδία!

από Δύναμι και Χάρι

κάλλιο ο Χάρος να με πάρει

κι από «εν τω Παραδείσω πρώτος»

επιλέγω άφατο σκότος.

* Σημ. Ο τίτλος είναι "δανεισμένος" από το ομότιτλο ποίημα του εμβληματικού ποιητή Τιμολέοντος Φανφάρα και την ταινία "Ξύπνα Βασίλη" 1969 σε σενάριο - σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη (1923 - 2010), βασισμένη σε θεατρικό του Δημήτρη Ψαθά (1907 - 1979). Απαγγελία του ποιήματος, από τον ίδιο τον ποιητή μπορεί κανείς να ακούσει εδώ.

Πόθεν;

Αυτό το άγχος

που με τρελλαίνει

με παραλύει

με διαλύει

πάνω που λέω:

«καλά είμαι τώρα»

συγκροτημένος

θωρακισμένος...

από πού μπαίνει;

Πού;

Α ρε Νικοκαρούζοι, Μιλτοσαχτούρηδες

Γιαννηβαρβέρηδες, Μιχαληκάτσαροι

Νικαββαδίες πού είστε;

Πού ‘στε ρε Αντρεμπειρίκοι

Νικογκάτσοι, Τακησινόπουλοι

Γιωργοσουρήδες, Κωστοκρυστάλληδες

Θανοβελούδιοι πού ‘στε;

Ρε Γεωργοβυζίηνοι, Κωνστακαβάφηδες

Διονυσιοσόλωμοι, Ρωμοφιλύρηδες

Γιαννησκαρίμπες, Κωσταβαρνάληδες, Αργυροχιόνηδες...

Πού ΄στε μωρέ και μας

έχει φάει η μαρμάγκα;

Περπατώντας μεσημέρι στο Γουδί

Βαίνοντας ταχέως προς τη ολοκλήρωση

της πέμπτης δεκαετίας

του ανωφελούς μου βίου

μια μέρα όπου με είχε

ως συνήθως κυριεύσει

αυτή η ανεξήγητη

ευρύτατη η θλίψη

κι επερπατούσα σέρνοντας τα βήματα

και αναλογιζόμενος τα τόσα τα προβλήματα

τις στεναχώριες τις πολλές

και τις αρρώστιες, τους νέους μου μπελάδες

κι έλεγα «Θε μου άδικο,

γιατί σε με σχεδόν ποτέ

γλυκειά Ανατολή

και όλο το βαρύ, το μελαγχολικό

το λυπηρό το δείλι;»

ώσπου διαλύθηκαν οι σκέψεις

σκόνη γίνανε

στο θέαμα του νέου κοριτσιού

έξω απ’ το τμήμα ογκολογικό

στην κλινική των παίδων

καθόλου όπου δεν είχε το κακόμοιρο μαλλιά

και που την κεφαλή του κάλυπτε

ένα πολύχρωμο μαντήλι.

Ο εγκλεισμός

Μα δεν καταλαβαίνεις πια;

Μπα σε καλό σου!

Δεν είναι η γειτονιά, το διαμέρισμα

δεν ειν΄ οι άνθρωποι

δεν είναι η δουλειά

η φυλακή

μα το μυαλό σου.

Δεν τον χωνεύω το γιατρό

Μηδέ να πιεις γουλιά καφέ
ουδέ πρέζα ταμπάκο
και σπίρτο ούτε μια σταλιά
την εντολή σου δίνω
και γράφω μία συνταγή
για ένεσες, κινίνο
να τρως μονίμως ελαφρά
βραστά κυρίως φαγητά
πολύ να μην κουράζεσαι
φιλότιμα να εργάζεσαι
να αποφεύγεις τη βροχή
το κρύο και τα χιόνια
κι άμα σταθείς πειθαρχικός
θα ζήσεις κι άλλα χρόνια.

Με τις υγείες μας!

Παρόρμησα αίφνης ορμεμφύτως
ενήργησα έτσι αυθορμήτως
δεν άντεξα να βράζω
εντός μου λες και τάχα ανεπαισθήτως
και ρώτησα ωστόσο χαμηλώνοντας
το βλέμμα από τα μάτια τα μαγνητικά
αν έχω κάποια ελπίδα
και με βελούδινη φωνή
ήρθε η απάντηση στυγνή:
"Καμμία απολύτως!".

Όλα κοντά

Το να μένεις στο κέντρο της πόλης

έχει ασφαλώς κάποια προνόμια

κύριο από αυτά είναι όπως λεν όλοι

πως έχεις τα πάντα "μέσα στα πόδια σου"

πάει να πει δηλαδή

πως κοντά γύρω είναι όλα

το ξέρω καλά διότι βλέπεις

τυγχάνω γέννημα θρέμμα

θυμάμαι ας πούμε

στον καιρό της νεότητος

ότι δεν πήγαινα ποτέ

σε άλλη γειτονιά

αφού οι φίλοι και γνωστοί

στο κέντρο έρχονταν πάντα

όπου οι επιλογές για διασκέδαση

και αναψυχή ήταν τόσες πολλές

πόσα γύρω που είχε!

ααα!... ο καιρός  της νεότητος!...

ααα! οι αναψυχές και οι διασκεδάσεις...

μα περνούσαν τα χρόνια μετά

και βούλιαζα εγώ

βυθίζομουν εντός μου

μέχρι που είπα μια στιγμή πως

"φτάνει πια, δεν είμαι ο εαυτός μου"

κάτι πρέπει να κάνω

και μετά από ψάξιμο

παρατεταμένο και προσεκτικό

βρήκα έναν όμιλο φυσιολατρικό

που ήταν κι αυτός κοντά πολύ

ούτε περπάτημα δέκα λεπτών

κι έλαβα εκεί εκπαίδευση ειδική

που σε καθιστά ικανό να

μπορείς να επισκέπτεσαι

σημεία της φύσης απάτητα μπορεί

ή εν πάσει περιπτώσει απροσπέλαστα

από κοινούς ανθρώπους και

ενθουσιάστηκα πολύ με αυτές

τις νέου τύπου δραστηριότητες μου

καθώς και με τους φιλικούς κι ενθουσιώδεις

καινούριους μου εκεί συντρόφους

και είπα βρήκα πια το δρόμο,

βρήκα τον τρόπο να περισώσω

πριν είναι αργά το κορμί και το μυαλό

μα αλίμονο, γρήγορα πολύ βαρέθηκα

και άρχισα πάλι τις παλιές

γνώριμες δραστηριότητες

αυτές που λειώνουν το κορμί

και που τσακίζουν το μυαλό

κι έφτασα έτσι ως τα τώρα

και τόσο που άντεξα απορώ

κι ήρθα που λέμε στο Αμήν

και λίγο πριν

επιχείρησα μια τελευταία

προσπάθεια απονενοημένη

(σκέφτηκα "τί άλλο μένει;")

κι έτσι εδώ λίγο καιρό

πάω σχεδόν καθημερινά τα απογεύματα

στην ομάδα αλληλοϋποστήριξης

αυτών που έχουν ξεκινήσει

προσπάθεια απεξάρτησης

και -κοίτα πώς καμμιά φορά τα φέρνει-

η αίθουσα των συγκεντρώσεων

είναι κι αυτή κοντά

μάλιστα εν σχέσει με το μέρος

που προηγουμένως αναφέραμε

μόλις στο διαγώνιο τετράγωνο

απ' την απέναντι μεριά

της λεωφόρου.

Εύρεση πολύ σπανίως, απώλεση σχεδόν μονίμως

Πιάνω μερικές
σπάνιες φορές τον εαυτό μου
Ανώτερα να στέκεται
και είναι όλα απλά, καλά
βλέπω ξεκάθαρα
και συναισθάνομαι
και όλο λέω:
"Θυμήσου το!
Θυμήσου το αυτό!"...
μα ύστερα χάνομαι.

Αυθόρμητος δημιουργός, αυτοσχεδίων έργων λαϊκών

Δια βίου στις παρυφές της ποιότητας
πάντοτε στην πλευρά της ευτέλειας
διακονούσε ποικίλες
εκφάνσεις μορφών
διαφόρων της Τέχνης
ποτέ αμειβόμενος
χαμηλής αναγνώρισης
άνευ μαικήνος
σταθερά ερασιτέχνης
ιδίοις εξόδοις
με μέσα και ύλες
φθηνά, ταπεινά
στην αδιαφορία εσυνήθισε
κι εκπλησσόταν αν αίφνης
σαν κάποιος εξέφραζε
κάποιο εγκώμιο
μπορεί ένα σχόλιο
δια λόγου ή γραπτό
θερμό, θετικό
διότι αυτό αναζητά
και αρκείται για να
δρα ο καλλιτέχνης
ο συνεπής κι πιστός
ελάσσων έστω αυτός
για τα έργα του ζει
άλλο δεν έχει να πει
και υπάρχει αν μόνον
με πίστη, σπουδή
ως αυτός το αισθάνεται
να περνά ο καιρός
και να δημιουργεί.

Ο ήχος του κώδωνος*

Πόσο μισώ τον ήχο που ασκούν τα ξυπνητούρια
ανέκαθεν από παιδί
τότε που είχαμε εκείνα τα παλιά μηχανικά
κι ύστερα βγήκαν ηλεκτρονικά ρολόγια
επιτραπέζια αλλά και της χειρός
κι ακόμα πιο μετά συσκευές ένα σωρό
και υπολογιστές και τηλεφωνικές
κι εγώ δεν ξέρω άλλο τί
με ενσωματωμένη ανάμεσα απ' τις πολλές
τις εν πολλοίς τις άχρηστες και τις σαχλές τις λειτουργίες
κι εκείνη του ξυπνητουριού
και μάλιστα οι επιλογές πια είναι αμέτρητες
τον ήχο να διαλέξεις
από μοτίβα αφάνταστα πολλά
και από κάθε πρακτικά που επιθυμείς τη μελωδία...
αδιάφορο! - όσο κι αν είναι η συμπεριφορά διακριτική
καλλιεπής, κομψή όλο στυλ και χάρη
εγώ τα ξυπνητούρια τα αποστρέφομαι
ότι τον ύπνο μου στερούνε  το γλυκύ
και με αποσύρουνε από ενδεχομένως
όνειρα ευάρεστα, μα πιο πολύ
διότι με τρόπο άκαρδο, σκληρό
μ΄επαναφέρουν για άλλη μια φορά
σε τούτη την ανούσια και τη στεγνή
έως και συχνά τη ζοφερή
πραγματικότητα.


* Σημ. Τίτλος δανεισμένος από το ομώνυμο θεατρικό έργο (1951) του Γιάννη Σκαρίμπα, 1893 - 1984. 

Αντιφασουρεάλ (με καταληκτική παράβαση*)

Ένας οκνηρός εργάτης

κάποιο φίδι κολοβό

ο δειλός ο στρατηλάτης

τα αγνό το πονηρό

Ο πιστός ο Καζανόβας

ο εραστής ο μοναχός

ο αρχιερέας Αννίβας

ο ανυπόμονος Ιώβ

Ο καθ’ έδρας αμφιβάλλων

ο τραυλός ο γλαφυρός

ο κυκλόσχημος ο ρόμβος

και ο άθεος πιστός

Ξανθογάλανος φελάχος

με φολίδες ποντικός

ιριδίζον κιαροσκούρο

και ηφαίστειο ψυχρό

Κομψότατο σκιάχτρο

δύσμορφη κούκλα βιτρίνας

μελωδία ανυπόφορη

γλυκειά βοή της σειρήνας

Μεγαλόπρεπη καλύβα

πλίθινο ανάκτορο

ζωηρή πολύ αδράνεια

δράση δίχως διάφορο

Μια φραουλιά ευθύκορμη

κατάφορτη μια λεύκα

αειθαλλής παλιά συκιά

και φυλλοβόλα πεύκα

Ένας γλύπτης χωρίς χέρια

ένας μουσικός κωφός

υποβρύχια περιστέρια

ήλιος κρύος, δίχως φως

Αχαλίνωτη παρθένα

πόρνη όλως εγκρατής

απ’ το ύψος του πυθμένα

αεροπλόος πειρατής

Βυρσοδέψης οικολόγος

και σφαγέας σπλαχνικός

μονομάχος φοβιτσιάρης

κλόουν λίαν σοβαρός

Ήσυχο πολύβουο κέντρο

θορυβώδης ερημιά

ξαστεριά στην καταιγίδα

θύελλα κι απανεμιά

Δύτης ύψους, άλτης βάθους

αναχωρητής του πάθους

πείσμων και μεταννοών

ευσεβής κατά Θεών

Ν’ αποβάλλεις το Κακό

κλώσσα το σαν το αυγό

ζημιά πια θε να σου κάνει

και το σώμα σου να γειάνει

Σε γη σπόρος καρπερή

στέρφα, άγονη, ξερή

νέος καλλιεργητής θα μάθει

να! φυτρώνει ένα αγκάθι

Φαραώ ρακκοσυλλέκτης

αχθοφόρος βασιλεύς

Ελευσίνιος Αθηναίος

Σπαρτιάτης Μεγαρεύς

Ο μαρμάρινος Πινόκιο

ένας ξύλινος Ερμής

τα μυστήρια της Ευρώπης

Μεσαίων της Ανατολής

Στη στεριά ζει όρθιο ψάρι

σκούφια βάζει ο σεφ μαβιά

ο ψαράς τρώει κοκορέτσι

κι ο ποιμένας κακαβιά

Φιδές μ΄άφθονο το άλας

μ’ άνευ τσιμένι παστουρμάς

εκδοχή ίσιας κουτάλας

και ατύλιχτος ντολμάς

Θεοσεβής στριπτήζ χορεύτρια

αστυνόμος κλεφταράς

ελεήμονα αναγνώστη

οίκτο δείξε – μη βαράς.

 Σημ. Παράβαση: μέρος του έργου στην Αρχαία Κωμωδία, περί το μέσον της παράστασης ο χορός απευθύνεται στο κοινό εκτός υπόθεσης και μεταφέρει σκέψεις, παραινέσεις, προτροπές και παρακλήσεις του δημιουργού. 

Μου άρεσε πιο πολύ

Θέλω να γυρίσω πίσω

μου άρεσε τότε πιο πολύ

που δεν εκάναμε ονλάιν κρατήσεις

και δεν υπήρχανε αυτόματα εκδοτήρια

που ήταν άνθρωποι να κόβουν εισητήρια

που είχε ταμίες στα θεάματα

στο σινεμά, στα θέατρα

και εισπράκτορες στα μέσα της μεταφοράς

Δε γίνεται, μου λέτε, να ανασχεθεί η πρόοδος

να διακόψεις την πορεία των πραγμάτων

να σταματήσεις να μεγαλώνει ένα δέντρο

Μα δεν ακούω τί μου λέτε

γιατί σκεπάζει τις φωνές σας

εκείνη του εισπράκτορα

που μέσα απ’ το βραχνό μικρόφωνο

προτρέπει εμάς τους επιβάτες

και μας καθοδηγεί:

«προχωρείτε παρακαλώ, έχει χώρο
προχωρείτε προς το κέντρο».

Ώρα τετάρτη πρωϊνή (περίπου)

Τί κάνει άραγε

τέτοια προχωρημένη ώρα της νυκτός

με φως στο υπνοδωμάτιο

και ανοιχτά πατζούρια

ξέχασε φαίνεται

πως κάποιος μένει απέναντι

τρεις μήνες έλειπα κοντά

και μόλις μπήκα απ’ τ’ αεροδρόμιο

τί κάνει μπρός απ’ τον καθρέφτη

μονάχη παίρνει πόζες

λιγνό κορμί και θελκτικό

για ποιόν κάνει τις πρόβες

θεόγυμνη, φορώντα μοναχά

ένα ζευγάρι γόβες.

Οι σαγιονάρες

Θάρρησα κάποια στιγμή

της ολιγόμηνης της σχέσης

πως διάρκεια θα είχε

όλα σχεδόν τα βράδια

κοιμόμασταν μαζί

τα πιο πολλά

η αλήθεια είναι, σπίτι της

αλλά και κάποια στο δικό μου

πήγα λοιπόν και πήρα μια οδοντόβουρτσα

που δίπλα στην προσωπική μου

έβαλα στο ποτήρι

επίτηδες τη διάλεξα

σε χρώμα ροζ

εγώ είχα μπλε

κι επίσης πήγα, πήρα

- προχωρημένη βλέπεις Άνοιξη –

ένα ζευγάρι σαγιονάρες

κόκκινο - ροζ χρώμα ήταν κι αυτές

με άσπρες βουλίτσες

πολύ χαριτωμένες

νούμερο τριανταεπτά

και δίπλα τις έβαλα

στις μαύρες - χακί δικές μου

σαρανταέξι νούμερo

Αλίμονο, ελάχιστες φορές χρησιμοποιήθηκαν

σε ενός χεριού δάχτυλα μετρημένες

έγινε ένας τρομερός καυγάς

που εγώ προκάλεσα

εξ ασημάντου αφορμής

με εντάσεις και φωνές 

και συμπεριφορές οξείες και άσχημες

λάθος μου, το κατάλαβα μετά

και ύστερα από χρόνια απολογήθηκα

κι έτσι μια μέρα

πήρα την οδοντόβουρτσα

και πήγα λίγο πιο πέρα από το σπίτι

στον κάδο ανακύκλωσης

όπου την πέταξα

και δίπλα ακούμπησα στο δρόμο

τις σαγιονάρες το ζευγάρι

μήπως τις θέλει να τις πάρει

κάποια περαστική

ή για την ίδια

είτε για μια της οικογένειας

ή κάποια φίλη

ή ίσως κι ένας άντρας αντιστοίχως

για κάποια του κύκλου του γυναίκα

και γύρισα πίσω όπου πάλι μοναχή

ήταν η οδοντόβουρτσα μου στο ποτήρι

και το ζευγάρι οι σαγιονάρες μου

μες στην παπουτσοθήκη

μονάχο και αυτό σαν πριν...

Και ύστερα από λίγο καιρό

μπήκε για τα καλά το Καλοκαίρι.

Ο Μύλος

«Ξεκίνα» ακούγεται η μέσα μου φωνή

«πόσο πια θα το καθυστερήσεις;

Πρέπει να πας και στη δουλειά!...»

«Μα εκεί έξω» αρθρώνω τον αντίλογο

«είναι ένας θίασος τεράτων

(που – αλίμονο – νομίζω

μέλος του αποτελώ κι εγώ)

ένας γκροτέσκος όμιλος»

«Βγες έξω τώρα!»

πάλι ακούγεται επιτακτική

«σε περιμένει νέα μέρα,

η ζωή σε περιμένει...

ο κρεατόμυλος».

Φυλαχτείτε

Έπιασε Μάης
έσκασε ζέστη
γέμισε πάλι
γύρω όλο έξω
με θηλυκούς εκτελεστές
άμα πλησιάσεις
σα σοκ παθαίνεις
σε διαπερνούνε
ισχυρά βολτ
όπλο δεν έχουν
μόνο ένα άσπρο
ζευγάρι στήθη
κι ένα ανοιχτό
βαθύ ντεκόλτ.

Θ' αρχίσουνε σε λίγο να ξεβάφουν ένεκα επικείμενο το θέρος μα σήμερα ας φτιάξουμε στεφάνια - καλό μήνα!

Άγρια λουλούδια
κι άνθη κάθε λογής
σε όλα τα χρώματα
που βάζει ο νους σου
κι ακόμα μερικά
με φόντο πράσινο
σε κάθε πιθανή διαβάθμιση
χλόη φουντωμένη
σπαρτά, αυτοφυή
ααα! η Ελλάς την άνοιξη
πήγαμε σήμερα
το έθιμο να τηρήσουμε
λίγα μόλις χιλιόμετρα
έξω από την πόλη...
τί πανδαισία!

Πρωτομαγεία!

Ο αντάξιος

Άμα το δω το πράγμα από απόσταση

ψύχραιμα και αντικειμενικά

μιλώ για την - όποια- δική μου αξία

εν σχέσει με αυτήν των

- ο Θεός να τα κάνει – στιχουργημάτων μου

σε κάποια, ελάχιστα, κατώτερος προκύπτω

όπως και ανώτερος κάπως σε μερικά

μα στην πλειοψηφία τη σχεδόν ολοσχερή

ισάξιος ακριβώς νομίζω

και ειναι αυτή μια νομοτέλεια

μία δικαίωση, μια ισορροπία

μια αρμονία είναι

εκ τούτου και τα βράδια

αφού έχει τελειώσει

άλλη μια μέρα συγγραφής, διορθώσεων

επιμέλειας και φροντίδας

και αφού βεβαίως έχω φάει τη σούπα μου
μακάριος και ήσυχος κοιμούμαι.

Η κατάντια

Α ρε καημένε πώς κατάντησες

που ήσουν άρχοντας και έπινες

το ένα κατόπιν του άλλου

τα πολυάριθμα σκοτς ον δη ροκς

ή τα εκλεκτά και σπάνια

ουΐσκυ μωλτ τα σκέτα

αργά με απολαυστικές γουλιές

ή παγωμένη μπύρα

σε δυσθεώρητες ποσότητες

(το αγαπημένο σου ποτό)

και οίνο άφθονο

λευκό, ροζέ ή ερυθρό, αναλόγως

τα συνοδευτικά πλούσια εδέσματα

ή τα αρωματικά, τα δυνατά αποστάγματα

κι ακόμα τόσα τζιν και βόντκα και μαρτίνι

Α ρε κατακαημένε πώς κατάντησες

τώρα στου εξεταστηρίου την αναμονή

έξω απ' τον τομογράφο τον αξονικό

γουλιά γουλιά από ποτήρι πλαστικό

το διάλυμα να καταπίνεις το πικρό
με τη γαστρογραφίνη.

Πεινώντος λόγος παραληρηματικός (η δίαιτα)

Κόλλησε το στομάχι μου στην πλάτη
κάνε κάτι, κάντε κάτι

Τρεις μέρες σωστές έχω να φάω
και πεινάω, πώς πεινάω

Μισός έμεινα πού 'χα κορμάρα
τί ζαλάδα, τί κομμάρα

Αχ! φέρτε μου μία βαθιά πιατέλα
έλα, έλα, έλα, έλα

Με αχνιστή και πλούσια καρμπονάρα
στην κοιλιά μου κάνει αντάρα

Και αρνί στη γάστρα με πιλάφι
ή κυνήγι, άγριο ελάφι

Μια σαλάτα όλο βιταμίνη
μια τσιπούρα, ένα λιθρίνι

Γεμιστή αλανιάρα μια πουλάδα
και μια χύτρα φασολάδα

Ό,τι υπάρχει θα τα φάω όλα
κι επιπλέον μια μπριζόλα

Κι ένα γλύκισμα για να τελειώσω
α, θα πλήρωνα όσο όσο

Σκληρά της πείνας κι άγρια τα εδάφη
άγριο ελάφι, άγριο ελάφι

Ζω μονάχα μ΄αυτήν την ελπίδα
δώστε μια οδοντογλυφίδα.

Ο αγρός

Καταραμένος τόπος, άγονος, ξερός
άνυδρη γη θρυμματισμένη
πέτρες και σκόνη
κι ούτε ένα δέντρο για να ρίχνει
παρηγορητική σκιά
ούτε ένας θάμνος θαλερός
ένα ανθοφόρο
να ξεκουράζει τη ματιά
και την ψυχή
ούτε δα ένας νεαρός βλαστός
πράσινος, τρυφερός και νέος

στον αγρό του Κεραμέως.

Μεγάλο Σάββατο '017

Οι λουόμενοι

Δεν ειν' μόνο κάθε μέρα
την περίοδο αυτήν
που σταυρώνουμε τον Κύριο και Θεόν
είναι κάθε μία μέρα
σα βροχή στάζει το αίμα
Αυτού εφ΄ημάς
και επί τα τέκνα ημών.


Μεγάλη Παρασκευή '017

Η μια πλευρά κι η άλλη

Γλυκεία που είναι
καθώς λεν'
η αμαρτία
όταν βυθίζομαι εντός της
πόσην πολλήν που μου παρέχει
παρηγορία
μα πάλι...
οσάκις καταφέρω
μακρά της για να κρατηθώ
και να διάγω βίο
ήσυχο και ειρηνικό
τότε μονάχα νοιώθω
εν απαρτία.

Το χατίρι

Για πολλοστή φορά

δέκατη τώρα ημέρα

με αγωνία προσπαθώ

απ’ την απαίσια συνήθεια

να απεξαρτηθώ

και ταπεινόφρονα ζητώ

Θεία Χάρις, Θεία Πρόνοια

γλυκειά Μητέρα του Θεού

φύλακες Άγγελοι, να βρω

σ’ ετούτη την απόπειρα τη δύναμη

και να μου γίνει το χατίρι 

σκέτο χυμό γεμίζω το ποτήρι. 

Ποιός ανήκει πού

Χρόνια και χρόνια

πάντα δηλαδή

εκ γεννετής που λένε

στην ίδια γειτονιά

και κάθε Σάββατο

στην ίδια λαϊκή αγορά

στην περιλάλητη λαϊκή

της Καλλιδρομίου, στα Εξάρχεια

σαν ήμουνα παιδί

με τις θείες ή τη μάνα μου

με παίρνανε μαζί να με προσέχουν

να μη μ΄αφήνουν μοναχό

ή έτσι και για γούστο

και ήταν πράγματι

ένας κόσμος μαγικός η λαϊκή

ύστερα συχωρέθηκε η μία θεία

και πιο μετά σταμάτησα

όταν εγώ έφηβος όντας πλέον

που δεν ήθελα να συνοδεύω

τις μεγάλες τις γυναίκες

μέχρι άλλα πέρασαν χρόνια

κι άρχισα τότε πάλι να πηγαίνω

ότι είχαν πια κι άλλο μεγαλώσει

να μην τις αφήνω μοναχές, να τις προσέχω

να τις βοηθάω με τις σακκούλες, το καρότσι

τους λογαριασμούς, τις πληρωμές

μα κι έτσι, απλά για γούστο

και σιγά σιγά μού ‘μαθαν

τους αγαπημένους τους πωλητές

και πάγκους προϊόντων

που μετά από τόσα χρόνια

είχαν επιλέξει

αυτός έχει τα καλύτερα σταφύλια

αυτός τα μαρούλια τα τρυφερά

εκείνος τα γλυκά τα μανταρίνια

και είχανε πια γνωριστεί μ’ αυτούς

αλλά και με τα παιδιά, τους γαμπρούς, τις νύφες τους

και πιάνανε λίγο ψιλή

κάθε φορά κουβέντα

κι ύστερα συχωρέθηκε κι η άλλη θεία

και ρώταγε η μάνα μου στη λαϊκή

«τη θυμάσαι την αδερφή μου;»

και κουνούσαν οι ανθρώποι το κεφάλι

ή πάλι έλεγε στη νεαρή μανάβισσα
«αχ! κορίτσι μου, τον θυμάμαι τον πατέρα σου

καλός άνθρωπος, τον αγαπούσαμε

η αδερφή μου κι εγώ»

κι ύστερα συχωρέθηκε κι η μάνα μου...

το επόμενο διάστημα

πηγαίνοντας στη λαϊκή μονάχος

δοκίμασα να παίρνω κι από αλλού

όπου τύχει, σταφύλια, μαρούλια

μανταρίνια και λοιπά

για να διαπιστώσω ότι αλίμονο

η θεία και η μάνα μου είχαν δίκιο

και κατέληξα ξανά στους ίδιους πωλητές

και απολάμβανα επιδοκιμαστικά τα προϊόντα

και μου άρεσε που πιάναμε

και λίγο την κουβέντα

αυτήν την αίσθηση οικειότητας

που αποκτά κανείς

μετά από τόσα χρόνια

Κι άμα καμμιά φορά

τυχαία βρεθώ

κάποια άλλη μέρα

σε άλλες λαϊκές

σε άλλες γειτονιές

και τύχει να βλέπω ξαφνικά

αυτούς τους ίδιους

τους «δικούς» μου πωλητές

της δικιάς μου λαϊκής

νοιώθω περίεργα

κάτι παράξενο συμβαίνει

μόνο δεν ξέρω τί απ’ τα δυο

σα να μην ανήκουνε αυτοί εδώ
ή εγώ να μην ανήκω.

Ο ηλικιωμένος γείτονας

Μια ζωή θα μπορούσες

να πασχίσεις

να προσπαθήσεις

να επιδιώξεις

για κάτι ωραίο

κάτι σπουδαίο

κάτι ανεκτίμητο

μα εσύ μονάχα θέλησες

ένα διώροφο ακίνητο

κι απ’ έξω να παρκάρεις

και κάθε Κυριακή να πλένεις
το αυτοκίνητο.

Τί με συνέφερε

Την ώρα (την πολλή ώρα)

που στεκόμουν στην ουρά (τη μεγάλη ουρά)

του καταστήματος (πάντα ουρά έχει εδώ)

με τυλίξανε μάβρες οι σκέψεις

ένεκα που δεν είχα καθόλου τα κέφια μου

ως συχνά συμβαίνει να μην έχω

κι έλεγα να δεις

που στην προσεχή ιατρική εξέταση

που μου είχαν υποδείξει

κάποιο σοβαρό εύρημα θα υπάρξει

και δε θα ζήσω να χαρώ

το ωραίο ξύλινο πεζοπορικό ραβδί

που μόλις είχα προηγουμένως

για τη συλλογή μου αγοράσει

και βαστούσα στο χέρι

κείνη την ώρα

ένα πείραγμα ενός υπαλλήλου σε συνάδελφο

έκανε όλο το προσωπικό να ξεσπάσει

σε γέλια τρανταχτά

και τα γέλια τα σάρωσαν όλα.

Το δίπλωμα

Απέκτησα το δίπλωμα οδήγησης

εικοσιτρίω όταν ήμουνα χρονώ

θυμάμαι τότε κοίταγα την ημερομηνία λήξεως

και μου φαινόταν αδιαννόητα μακρινή

τώρα που πέρασαν χρόνια και χρόνια και την ξανακοιτώ

δεν είναι που μοιάζει πιο κοντινή, πιο οικεία

είναι που αναρωτιέμαι
άμα θα ζήσω να τη φτάσω.

Το σαλτάρισμα*

Αισθάνομαι το μυαλό μου να στροφογυρνά

με ιλιγγιώδη ορμή

στα όρια να ξεφύγει

αισθήματα δεν έχω πια

φιλοδοξίες έχω πάψει από καιρό

συγκρότηση, ψυχραιμία, πίστη, ελπίδα καμμιά

άδειος, κενός περιφέρομαι

το μόνο πού ‘χει μείνει μια ανάμνηση

κι αυτή δικιά σου.

*τίτλος δανεισμένος από την ομώνυμη ποιητική συλλογή της Πάολας Ρεβενιώτη, εκδόσεις Σιγαρέτα, Αθήνα 1985

Ο χαμός

Νοιώθω τα χάνω

καθετί γύρω γκρεμίζεται

πέφτει σα χάρτινο

παγιδευμένος

σ’ ένα κόσμο εφιάλτινο.

Πικρά, πεντάστιχος διαπίστωσις, ολίγον προ του τέλους, εις γλώσσαν λαϊκήν

Ποτέ δεν τό ‘λεγα ρε συ

χυδαίο μου φάνταζε, θρασσύ

η ζωή πως νόημα δεν έχει

κι αδύνατη ότι είναι

δίχως κρασί.

Ο φιλικός κριτικός λογοτεχνίας

Το στιχούργημα τούτον

σπουδαίον εστί

ο ρυθμός ίσως τέλειος

και η γλώσσα μεστή

η ρίμα δε, άψογη

η ιδέα πιστή

από πλήθος αξίζει

να διαβαστεί

κι όχι ολίγους

μόνο δη φίλους

και να ξεχαστεί.

Χυδαίως κλιμακούμενη τρίστιχη αποτίμηση λογοτεχνικής συνεισφοράς

Κάτι ξεφτίδια

στίχοι σκουπίδια

ποίηση αρχίδια.

Δε θα προλάβω

Δε θα προλάβω
με τους σημερινούς ρυθμούς
ανάγνωσης δε θα προλάβω
να διαβάσω όλα αυτά
τα βιβλία που έχω αγοράσει
και δεν έχω διαβάσει
δε θα προλάβω
ακόμα και με τη διπλή
τριπλή ταχύτητα να διαβάζω
κι όλο αγοράζω.

Δεν ειν' στο χέρι μου

Πότε θα επέλθει ο κορεσμός
το ξέρει μόνον ο Θεός
τ' ορίζουνε οι Μοίρες...
Πόσες πια μπύρες;

Σταματήστε τα ρολόγια

Το τικ τακ των ρολογιών δεν το αντέχω
σε σπίτι μ' εκκρεμές ούτε κατά διάννοια
δε θα μπορούσα να ζω
ούτε καν μ΄ένα από κείνα
τα παλιά, στρογγυλά, επιτραπέζια ξυπνητήρια
ακόμα το ίδιο και με τα σύγχρονα, ρολόγια του τοίχου
που δεν έχουν κίνηση μηχανική με ελατήρια
αλλά μια μικρή, ηλεκτρική διάταξη τα στρέφει
στην καρδιά της οποίας ένας κρύσταλλος πάλλεται
και τους δείκτες κινεί με αυτόν τον ανυπόφορο ήχο
να μην το πάω μακριά και βάλω εντός
και τα μικρά ρολόγια τσέπης, τα ρολόγια χειρός...

Να φαντασθείτε, στην εξοχική κατοικία
που μας έχει καταχωρηθεί να πηγαίνουμε οσάκις
η ιδιοκτήτρια φίλη, λείπει στο εξωτερικό
πρώτο πράγμα που κάνω σαν φτάνουμε
ξεκρεμώ το ρολόι απ' τον τοίχο
βγάζω τη μπαταρία
και σαν εκείνο μείνει βουβό
τότε και εγώ ηρεμώ
και αισθάνομαι ότι μπορούνε ν΄αρχίσουνε
οι μικρές ή μεγαλύτερες διακοπές
που έχουμε έρθει να κάνουμε...
αν δεν ήξερα ότι είχα τη δυνατότητα αυτή
μάλλον δε θα ξεκινούσα το ταξίδι

Πώς; Ψυχωτικός, υποχόνδριος;... Μπορεί...
Εμένα πάντως η ιδέα με παρηγορεί.

Ο δειλός, κομπορρήμων και κενολόγος αγορητής

Α, μας είπε πλείστα όσα
των τειχών όπισθεν όντας
κήρυξ εν τη ασφαλεία
σοφός τάχα Σολομώντας.

Ο ευαρεστημένος

Κάτω από τη βεράντα μου

στο διαμέρισμα που κατοικώ

είναι ένα στενό δρομάκι

μήκους ενός και μόνου τετραγώνου

τόσο στενό που ούτε καν μικρά οχήματα χωρούν

και μόνο πεζοί περνάνε

κι αυτοί όχι πολλοί

άντε και κάποιο μηχανάκι

από παλιά το είχα προσέξει το σημείο αυτό

χάρη στην ιδιαιτερότητα του

σαν τύχαινε πριν χρόνια

περαστικός εδώ γύρω να βρεθώ

βλέπεις γεννήθηκα, μεγάλωσα κι ακόμα μένω

σ' αυτήν την ίδια γειτονιά

και πού να φανταστώ στα τότε

ότι σ' αυτό το δρόμο θα εγκατασταθώ...

δυο μόνο σπίτια έχουνε είσοδο παλιά

σε τούτο το στενό

της Πράγας το σοκάκι όπως το ονομάζω

έχει και δυο αυλές που βλέπουν σε αυτό

δυο εγκαταλελειμένα νεοκλασσικά

την πίσω όψη μιας ιστορικής ταβέρνας

κάποια παράθυρα και κάμποσα

μπαλκόνια και βεράντες όπως η δική μου...

πριν δύο χρόνια

άντε τρία το πολύ μα όχι παραπάνω

κάτι γλάστρες παλιές που άλλο πια δεν ήθελα

κάτι φυτά που πλέον δε μου ταιριάζαν

τά 'βγαλα στο σοκάκι σε σημείο να μπορώ

νεράκι να τους ρίχνω από ψηλά να τα ποτίζω

κι από κει κι ύστερα όπου έβρισκα στους δρόμους

φυτά αφημένα, στα σκουπίδια πεταμένα

τα περισυνέλεγα, τα άθροιζα εκεί

και γλάστρες παλιές γέμιζα χώμα

και έκανα μεταφυτεύσεις

και κάποιοι γείτονες παρακινηθήκαν φαίνεται

και πρόσφεραν κι αυτοί ότι βρήκαν

μερικοί άλλοι βέβαια ανάγωγοι

βουτάγαν γλάστρες οι ξεδιάντροποι

κι όλο άλλες έβρισκα

και όλο κουβαλούσα

ώσπου έφτασε και έγινε

ένα μικρό κηπάριο κανονικό

σε κείνο κει το τμήμα του δρομίσκου

που έχει πια φουντώσει

έχει πρασινίσει και έχει σχηματίσει

μια όμορφη γωνιά, "μια ωραία νότα"

 που είπε και ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας που λέγανε

(ένας από τους συνεισφέροντες)

επικροτώντας την προσπάθεια αυτή όπως και άλλοι 

που μάλιστα προσφέρθηκαν για πότισμα

οσάκις εγώ λείπω

και μα την αλήθεια σας το λέω

πόσο που καμαρώνω για το έργο μου αυτό

αλλά κυρίως χαίρομαι, ναι χαίρομαι

και κάθε τόσο περνώ απ' το στενό

κι ελέγχω των φυτών την πρόοδο

κάνω μικρές αν απαιτείται επεμβάσεις

και παρέχω τις φροντίδες όπου είναι απαραίτητες

μα πιο πολύ βλέπω και χαίρομαι

αλήθεια τόσο χαίρομαι...

που επιβεβαιώνει ότι ο άνθρωπος
ευαρεστείται με τα απλά.

Ο πολυμήχανος

Τί υπέροχο που είναι εργαλείο

τόσο μικρό και συμπαγές

με τόσες όμως λειτουργίες

και χρήσεις διαφορετικές

και πόσο ποιοτικό, ανθεκτικό

μια ζωή μπορεί να τό' χεις

και να το κληρονομήσεις και σ' επόμενες γενιές

και δες τί όμορφο κι άρτιο αισθητικά

σ' αρέσει να το βλέπεις, να το αγγίζεις θες

στη χούφτα να το κλείνεις

και σχετικά οικονομικό

ο καθένας μπορεί ένα ν΄αποκτήσει

ή σε κάποιον να δωρίσει

κι εργασίες που με άλλα εξαρτήματα ειδικά

σε πέρας δε μπορείς να φέρεις

λύση αυτός σου δίνει δια μιας

ο  ελβετικός σουγιάς.

Και του χρόνου

Συνηθίζω εδώ και χρόνια

κάθε πρωί - όχι και τόσο δηλαδή πρωί - Πρωτοχρονιάς

μία μικρή ιεροτελεστία

να αλλάζω τα φύλλα στο επιτραπέζιο ημερολόγιο

που διατηρώ σε μια γωνιά του γραφείου στο σπίτι

ένα από κείνα τα κεκλιμένα από μέταλλο ή ξύλο

(το δικό μου ξύλινο)

που διαθέτουν κάτι αφαιρούμενους κρίκους οβάλ

όπου και προσαρτάς τα φύλλα διάτρητα

μεγέθους κάτι παραπάνω από τράπουλας

με χρωματική κωδικοποίηση πού 'χουν ανά βδομάδα

και πάνω γράφει το καθένα

την ημερομηνία βέβαια

της θέση της ημέρας μες στο μήνα

τον αριθμό της εβδομάδας

την ώρα ανατολής και δύσης του ηλίου

της σελήνης τον αριθμό των ημερών

την εκάστοτε θρησκευτική εορτή

και υπάρχει χώρος σημειώσεων ανά ώρα

απ' το πρωί ως το βράδι

Τις περίοδους πού 'μαι καλά, νηφάλιος κ.λ.π.

γυρίζω τακτικά, σε βάση καθημερινή

του ημερολόγιου τα φύλλα

μα όταν όχι, περνά ίσος κι ολόκληρος

μήνας πριν το αγγίξω

σημειώσεις εγώ εκεί κρατώ ελάχιστες

π.χ. μία στο τόσο κάποια υπενθύμιση

για μία υποχρέωση

ή μία πού ΄ναι να γίνει εργασία

εκείνο όμως που κάνω με συνέπεια κάθε φορά

είναι να γράφω τη ημέρα αναχώρησης και τον προορισμό

για κάποιο ταξίδι, για κάποια εκδρομή

π.χ. για τη δουλειά, για διακοπές το καλοκαίρι

για μία εξόρμηση στη φύση και τα τοιαύτα

και με ενικό αριθμό σαν πάω μοναχός

πληθυντικό άμα τη συνοδεία στενών προσώπων

να λέω π.χ. "Φεύγω" ή "Φεύγουμε"... και ύστερα το μέρος

Τί νόημα άραγε να έχει αυτό;

- όχι και κάποιο βέβαια βαθύ

ξεκίνησε το χούι αυτό με το συλλογισμό πως ότι να:

ταξίδι είναι αυτό, κάποιο ατύχημα μπορεί

κάποιο δυστύχημα να γίνει

να μη γυρίσω τελικά

ε, κάτι κι από μένα να βρεθεί

σαν τελευταίο, έστω τέτοιο

σύντομο και ταπεινό γραπτό

τί ανοησία! θα μου πείτε και δίκαιο θα έχετε

και γω το ίδιο σκέφτομαι

σπίτι όταν ξανά γυρίζω και στη σημείωση

πέφτει το μάτι μου πάνω στο ημερολόγιο

όμως από την άλλη κάθε Πρωτοχρονιά

ψάχνω αυτές τις σελίδες, τις γραμμένες

ανάμεσα στις 365 περσινές

και στην άκρη χρονολογικά

ταξινομημένες τις φυλώ

αφού προηγουμένως μία μία τις κοιτάξω

και πίσω στο χρόνο ταξιδέψω

τα ταξίδια τα συγκεκριμένα, τις εντυπώσεις,

τις εμπειρίες, τις παρέες, τις γνωριμίες αναθυμούμενος

και αναρωτηθώ εάν

και σ' ένα χρόνο από τώρα

το ίδιο θα είμαι σε θέση να το κάνω

να βρίσκομαι δηλαδή εδώ να αλλάξω πάλι ημερολόγιο

και στο προηγούμενο να υπάρχουν κάποιες έστω σημειώσεις

Έχουμε λοιπόν και λέμε για το 2016:

10 Μαρτίου: Φεύγουμε για Άμστερνταμ

2 Μαΐου: Φεύγω για Τρίπολη

19 Μαΐου: Φεύγουμε για Γερμανία

27 Μαΐου: Φεύγω για Ευρυτανία

13 Ιουνίου: Φεύγω για Πράγα

15 Ιουλίου: Φεύγω για Όλυμπο

1 Αυγούστου: Φεύγουμε για Λέσβο

15 Αυγούστου: Φεύγουμε για Λακωνία, Μεσσηνία, Ηλεία, Αρκαδία, Μέθανα

26 Αυγούστου: Φεύγουμε για Μέθανα

3 Οκτωβρίου: Φεύγω για Θεσσαλονίκη

17 Οκτωβρίου: Φεύγω για Θεσσαλονίκη

28 Οκτωβρίου: Φεύγουμε για Αιτωλοακαρνανία - λίμνη Τριχωνίδα

... και τέλος.

Και του χρόνου με υγεία.

Ματαιότης

Σχέδια μεγαλεπήβολα
κάνω κάθε φορά
που υπό την επήρρεια των παυσίλυπων
μου δίδεται μια κάποια
της ψυχής ανάτασις
το νου μου όπου ψηλώνω
μα ύστερα, όταν παρέλθει η επίδρασις
όλα τα ματαιώνω. 

Η πρωτοχρονιάτικη ευχή των σε προσπάθεια απεξάρτησης αλκοολικών

Καλή χρονιά, χρυσή χρονιά
όπου στη διάρκεια όλης
μακριά εντελώς να μείνουμε
από της αλκοόλης.

Το χαρωπό φτυάρι

Όσο και εάν ακούγεται παράδοξο
να κρύβει μάβρο χιούμορ και λοιπά
μα την αλήθεια λέω
τον πιο ωραίο διάκοσμο
λιτό, ζεστό, καλαίσθητο
των εορτών αυτών
τον είδα εδώ στη γειτονιά
στο γωνιακό γραφείο τελετών.

Οι βλαβερές συνέπειες των Χριστουγέννων

Ξεκινά από τα τέλη Νοεμβρίου
και σαν μπει ο Δεκέμβριος
εξαπλώνεται παντού
στις προσόψεις των κτιρίων
στα μπαλκόνια, στις βεράντες
σε κάθε παράθυρο ή τζαμαρία
τόσα πολλά λαμπιόνια χρωματιστά
που αναβοσβήνουν με μανία, δαιμονικά
δεν είν' σας λέω χαρούμενα, εορταστικά
απαίσια, ακαλαίσθητα κι όλο αναβοσβήνουν εντατικά
από το απόγευμα ως το ξημέρωμα χωρίς σταματημό
μα σταματήστε, σταματήστε πια
δεν είναι ανάγκη για τόση φωταψία
νοιώθω στο τέλος θα πάθω επιληψία.

Είναι όμως δυνατόν γοργά τόσο να περνά;

Έρχονται πάλι Χριστούγεννα
των γιορτών ξανά ήρθε η ώρα
μα πώς γίνεται αφού τα προηγούμενα
δεν τελείωσαν παρά μόλις τώρα;

Αν επιμένεις τελικά συνηθισμένος όντας

Θες επειδή ως παιδί έως κι έφηβος
μου άρεσε το ψάρεμα
κι όλα τα καλοκαίρια στο χωριό, στις διακοπές
μ' αυτό καταγινόμουν
είτε ίσως διότι σε ηλικία μεταγενέστερη πολύ
ξεκίνησα ενασχόληση με δραστηριότητες στη φύση
μεταξύ άλλων και με τη σπηλαιολογία
...γι αυτό δεν ήταν ίσως
για μένα πρόβλημα, μπελάς
παρά μια πρόκληση έως και να μου κάνει κέφι
ούτε που συμπάθησα ποτέ τη βίαια λύση της κοπής
και για το σφαγέα εμπνευστή της
σεβασμό ουδέναν είχα
παρά έπιανα σιγά σιγά να προσπαθώ
λίγο το λίγο να ξεσφίξω
με υπομονή κι επιμονή
και με δυνάμεις από κάθε γωνία εφαρμοζόμενες
χιλιοστό με χιλιοστό...
...και ίσως μοιάζει η προσπάθεια συχνά
απέλπιδα και μάταιη
μα η εμπειρία λέει πως
αδύνατον δεν είναι
τα νύχια χρησιμοποιώντας
τις ρώγες των δακτύλων
ή και βοηθητικά αντικείμενα
τσιμπίδες, πένσες, διάφορες αιμές
με των καρπών περίτεχνες
μ΄αποφασιστικές κινήσεις
...μα αποτέλεσμα δε βγαίνει
και σού 'ρχεται μα την αλήθεια
να βάλεις ώρες ώρες τις φωνές
να το πετάξεις, να το πατήσεις κάτω το ρημάδι
με λύσσα να αρχίσεις να τραβάς
μήπως και κάτι γίνει
που τί να γίνει δηλαδή
το ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό
οπότε ανασυντάσσεσαι
και συνεχίζεις τον αγώνα
λίγο το λίγο πάλι
χιλιοστό το χιλιοστό
μικρό κλάσμα της μοίρας
και η σχεδόν αποτυχία, η προβολή
του ακατόρθωτου να μη σε κάμπτει
εν τέλει καταλήγει κάτι σα διαλογισμός
κι αρχίζεις να ζεσταίνεσαι
και βγάζεις τη ζακέτα
κι από τη θέση σου σηκώνεσαι
και γύρω γύρω πέρα δώθε βηματίζεις
και πότε πάλι στην καρέκλα κάθεσαι
και έχουν πλέον να σχηματίζονται αρχίσει
στο μέτωπο του ιδρώτα οι σταγόνες
κι ένα μικρό ρυάκι στην πλάτη να κυλάει
ενώ αισθάνεσαι... ή μήπως να γελιέσαι...
κάποια απειροελάχιστη χαλάρωση
και δώστου να τρέχει ο ιδρώτας πια
είν' η προσπάθεια μα είναι κι η θερμότητα
που εκλύεται μαζί με το ανελέητο, το δυνατό
το φως που την επιφάνεια τούτη λούζει
έτσι που είναι επίτηδες ως κρέμεται
γυμνός ο γλόμπος
και αίφνης να! θαύμα και θρίαμβος
εντέλει ορίστε και αυτός
που λύεται ο κόμπος.

Αχόρταγος

Πρώτα τις επί μέρους, αυτόνομες τις συλλογές

ύστερα τα επίτομα (ανθολογίες, άπαντα)

και μετά έπιασα τις πλήρεις τις εκδόσεις, τις οριστικές

και τις πολύτομες σειρές

που έχουν και τα πρωτόλεια και ίσως τ’ αποκηρυγμένα

μαζί με σχολιασμό και κριτικά υπομνήματα

καθώς και κάποια αλληλογραφία

και νόμισα πως κόρεσα τη δίψα

και χόρτασα την πείνα μου

μα έτσι δε συνέβη

τότε κατάλαβα ότι δεν είναι

μια ανάγκη της στιγμής παροδική

μα μέρος κάθε μέρας

και αναγκαίο της ζωής συστατικό

δεν εξαντλείται, δεν τελειώνει, δεν ολοκληρώνεται

αφήρεσα λοιπόν ένα μερίδιο σημαντικό

από τις λιγοστές οικονομίες μου

πήρα και μία τσάντα μεγάλη, ανθεκτική

και πήγα σ΄ένα απ’ τα πολλά παλαιοβιβλιοπωλεία της γειτονιάς

μπήκα, έψαξα λίγο γύρω το χώρο

και κατευθύνθηκα εκεί, στα ράφια τα κατάφορτα
κάτω απ’ την πινακίδα «Ποίηση»

Don't try*

Ένας μικρούλης θρίαμβος για κάθε
μια πολλοστή, τεράστια ήττα

Αλλά δε γίνεται αλλιώς:
ο σκύλος χορτασμένος
κι ολόκληρη η πίττα

Είναι λοιπόν η λύση μία και προφανής
είτε αγωνίζεσαι και ότι βγει
ή κάτσε εκεί και κοίτα.


*Επιτύμβιο επίγραμμα στο μνήμα του Αμερικανού ποιητή και συγγραφέα Henry Charles Bukowski, 1920 - 1994

Προς ποιητήν Γιάννη Γαλανό

Μήγαρις έχω άλλο στο νου πάρεξ γαμήσι και κονόμα; Μάλιστα κύριε, γαμήσι και κονόμα, έτσι γουστάρω εγώ, αφτά είναι τα ενδιαφέροντα μου κι ούτε με νιάζει αν με λες σαπρόφυτο, μαλάκιο, βάρβαρο κι απολίτιστο. Εγώ είμαι Αχαιός κύριε, Πατρινός, είμαστε πρακτικοί άνθρωποι εμείς, εμπόριο κύριε, έμποροι, μεταπράτες, το κέρδος κύριε – κατάλαβες; Τόσους αιώνες τώρα αφτά είναι τα μελήματα μας κι από όσο ξέρω δεν έχει ξεστρατίσει κανείς στον τόπο μου να κάνει στίχους, τραγούδια, μουσικές, ζωγραφικές, βιβλία, ποιήματα, θέατρα, και τα τέτοια. Τί λες; Εσύ είσαι πατριώτης μου, μα είσαι ποιητής; Και πώς σε λένε; Γαλανό; Δε σ΄έχω ακούσει ποτέ! Κάνας ασήμαντος θα είσαι... τί; Όλοι οι ποιητές έχουνε την αξία τους; Αρκεί να γράφουν με καρδιά, με ψυχή, με θυσία, με πόνο; Όλοι το λιθαράκι τους βάζουνε στον πύργο της Ποίησης; Κι έτσι προσφέρουνε εκείνο που μπορούνε μέσα στην κοινωνία; Κι έζησες μια ζωή σκληρή με πίκρες πολλές και με στερήσεις μα έχεις να το καφχιέσαι που αφτό τό ‘κανες για την ποίηση; Αφτή στα πήρε μα κι αφτή στά ‘δωσε όλα; Αφτή ήταν η μοίρα, το καθήκον σου, κάτι έκανες και συ, κάτι θα μείνει από σένα;... Κομμάτι «κουνημένος» μου φαίνεσαι πατριώτη, άντε από δω. Άντε απο δω....

Σημ. Γιάννης Γαλανός (Ιωάννης Πανίτσας), ποιητής, 1929 – 2014, Πάτρα, Αθήνα

Σπάνια πια

Σπανίζουν πια τα μέρη αυτά
και είναι κρίμα
ένα λειτούργημα προσφέρανε μπορεί να πει κανείς
μία σπουδαία υπηρεσία
μια ευεργεσία

Κι αν αμφιβάλλεις
θα καταλάβεις
άμα βρεθείς κι εσύ σ' ανάγκη
και σε κυριεύσει αγωνία
και περνάς μαρτύρια

Ευθύς μέσα θα μπεις, αν βρεις
δημόσια ουρητήρια.

Ο πόλεμος

Είν’ αυτός ένας άχρηστος πόλεμος

εκτεταμένος, βίαιος, μεγάλος

Θα μπορούσα να είμαι καλύτερα

θα μπορούσα να είμ’ ένας άλλος

Μια φιγούρα κομψή

μια μορφή όλο ευγένεια

γύρωθε να με τυλίγει μια άλως

Όλοι να υμνούν το εξώτερο

ως και -κυρίως- το ενδότερο

απαράμιλλο μου το κάλλος

Απ’ τις τόσες πολλές

επιτυχίες, τους θριάμβους μου

διαρκής να προκαλείται ένας σάλος

Και να κατέχω δια βίου της νεότητος

εκείνο το ακαταμάχητο θάλλος

Ε, να μια ζωή που αξίζει λοιπόν

γιατί τί να την κάνεις ειδάλλως;

Λύση λυτρωτική, σωτήριος (το υστερότερο αλκοολικό ποίημα)

Το ίδιο πράμα κάθε φορά
προβάλλει από το πουθενά
λύση μοναδική, λαμπρή, σωτήριος
μια λύση ποιητήριος
έτσι ονομάζω δηλαδή
εγώ το γεγονός
ότι την πρώτη μέρα διακοπής
μετά από χρήση παρατεταμένη επί μακρόν
που έχει τσακίσει το κορμί
κι έχει αφήει το μυαλό
θολό και μουδιασμένο
ωστόσο από άγνωστη προέλευση
χωρίς καθορισμένη αιτία
αρχίζουνε αίφνης ν' αναβλύζουνε
και με ροή ακατάσχετη λέξεις ποταμηδόν
στίχοι, αλλεπάλληλες στροφές και ρίμες
ως και εικόνες διάφορες
ιδέες, χαρακτήρες, περιγραφές
και ξεκινούνε όλα αυτά να καταγγράφονται
να πέρνουνε μορφή, να επεξεργάζονται
και ύστερα να δακτυλογραφούνται
μία κορύφωση δημιουργίας μα και
μέρες γεμάτες ύπνο ήσυχο
και με κεφάλι καθαρό
και την επόμενη απ' το πρωί τα ίδια πάλι
και πιάνεις αναπόφευκτα και λες
κάποια στιγμή στον εαυτό σου
ότι υπάρχει οδός, προοπτική
μια άλλη ζωή λες πως υπάρχει

Μ' αλίμονο, δε διαρκεί πολύ
σύντομα έρχεται πάλι μια μέρα
συγκεκριμένα μια βραδιά
που έχει γίνει ο κόσμος όλος γκρίζος
και άτονος κι επίπεδος
κι ο αέρας γύρω πνιγηρός
κι ένας ογκόλιθος στο στήθος σου έχει κάτσει
και νόημα σε τίποτα δε βρίσκεις

Τότε - το ίδιο πράμα κάθε φορά
προβάλλει από το πουθενά
λύση μοναδική, λαμπρή, σωτήριος
λύση ποτήριος.

Πάει κατά πάνω ο καπνός

Άμα πεθάνω
όποια γραφτά μου βρείτε
χειρόγραφα ή δακτυλόγραφα
σε αυτοσχέδια βιβλία εκδομένα
όλα μαζί μαζώχτε τα
σε ένα όμορφο και άμορφο σωρό
στο κέντρο της αυλής
σε ένα κάδο
σε μια γωνιά
κι ύστερα ένας ένας απάνω κατουρείστε
και δοκιμάστε τότε μετά
πόση προσπάθεια -ελπίζω όχι πολλή- χρειάζεται
φωτιά για να τους βάλετε
να αρπάξουνε καλά
και να φουντώσουν
κι εντός ολίγου να γίνουν παρανάλωμα
απ' το οποίο θα προκύψουν μοναχά
κάτι ολίγα αποκαΐδια
που ως το πρωί θα έχουνε
σκορπίσει και αυτά
μα εν τω μεταξύ
εγώ από ψηλά
θα έχω εισπνεύσει
έστω λίγο απ' τον καπνό
κι όπου θα έχω
χωρίς σταματημό
λυθεί σε ακράτητα τα γέλια.

Το βρέξιμο (το ύστερο τελευταίο αλκοολικό ποίημα)

Να πάω για τρέξιμο ή να πάω για "βρέξιμο";
είναι το δίλλημα σπουδαίο και σοβαρό
και θέλει θέληση μεγάλη
και σιδηρά πυγμή
και χαρακτήρα ισχυρό
για να νικήσω αυτό το πάθος
που δια βίου με κατατρύχει, το νοσηρό
πολεμώντας χτηνώδη ένστιχτα
και με τα δόντια σφιγμένα λυσσωδώς
αντί να κάνω τη μοιραία επιλογή
κάπως τα καταφέρνω
και βρίσκομαι ν΄αλλάζω και να φορώ
τη φόρμα, τα αθλητικά υποδήματα
και βγαίνω από το σπίτι

Κάνει κρύο έξω κι έχει έναν αέρα καθαρό
που με αναζωογονεί και με κάνει να αναθεωρώ
και να λέω: για δες, αυτό ήταν λες το μυστικό;
πίστη και θάρρος κι άσκηση σωματική στην ύπαιθρο, αυτά
είναι τα συστατικά της συνταγής  που σε κρατάνε καθαρό;

Κοντοστεκόμουν μπροστά στην πόρτα μ' ένα χαμόγελο θριάμβου
στο πρόσωπο ζωγραφισμένο
ότι εν τέλει επικράτησα του αίσχους
που σχεδόν όλη τη ζωή μου εκυβέρνα

Ύστερα άνοιξα και μπήκα στην ταβέρνα.

Ένα πρωί στη Βαρκελώνη το 1926

Μία αγέρωχη, ευυπόληπτη κυρία
με μια κόμμωση απίθανα περίτεχνη
τα μαλλιά όλο το πρωί τα είχε μες στα ρόλλεϋ

Στο δρόμο περπατούσε λικνιζόμενη
προηγούμενος δε αύτης προχωρούσε ο πανέμορφος ο σκύλος της
ένα καθαρόαιμο σε όλα τέλειο κόλλεϋ

Πήγαινε να συναντήσει την παρέα της
για να παρακολουθήσουνε μαζί των τελοιόφοιτων
του κολλεγίου έναν αγώνα βόλλεϋ

Την ίδια ώρα λίγα τεράγωνα πιο πέρα
έναν γενειοφόρο, αλήτη, κουρελή, ονόματι Αντόνι Γκαουντί
τον πάταγε ένα τρόλλεϋ.

Υπερήφανος ότι

                        Ξενοδοχείον Le Palace, Οδός Τσιμισκή, Θεσσαλονίκη

Δηλώνω υπερήφανος ότι
μετά από 360 πάνω κάτω
περίπου, ως έγγιστα, κάπου τόσα
υπολογίζω, νομίζω στιχουργήματα
καλά ή κακά σημασία δεν έχει
(πάντως μάλλον σίγουρα
κακά κατά πλειοψηφία)
πάντως λέω δεν έχω γράψει ούτε ένα
που να τιτλοφορείται "ο Ποιητής".

Μια ακόμα πρόσθετη

Ωραία που είναι η αναβολή
σου εξασφαλίζει την ησυχία
σου παρατείνει τη βολή

Και αν σε ψέγουν για οκνηρό
το νου σου κράτα συ καθαρό
τα χέρια πλέξε κάτω απ το σβέρκο
τα μάτια κλείσε και βυθίσου στη θαλπωρή
άλλη μια μέρα πάλι καλή

Κι αν αύριο τύχει...
ζητάς μια πρόσθετη αναβολή.