Κλάξον

Δεν αλλάζει τίποτα σε τούτο το χωριό

που έρχομαι δέκα χρόνια

τα πρωϊνά περνώ ώρες στη βεράντα

πίνω καφέ, καπνίζω την πίπα μου

διαβάζω, γράφω ή απλά κοιτώ

από τη μία τα βουνά

από την άλλη τη θάλασσα με τα νησιά

και κάθε φορά μ' εντυπωσιάζει

- άνθρωπος βλέπεις του κέντρου της πόλης -

η απουσία ήχων ή θορύβων

κανά πουλί περαστικό μονάχα

ή κάποιο αεροπλάνο

τα κοκόρια που και που κι ο γάιδαρος

ζουζούνια που βομβούν το καλοκαίρι

ελάχιστες φωνές ανθρώπων ή ομιλίες

δε διαταράσσεται η ησυχία σ' αυτήν την ερημιά

 

Και στις δέκα ακριβώς η κόρνα

(που πυροδότησε κι αυτές τις σκέψεις)

του ημιφορτηγού που παίρνεις τις στροφές

κατηφορίζοντας απ' τον επάνω δρόμο

ειδοποιώντας τους λιγοστούς κατοίκους

ο πλανόδιος αρτοπώλης που έρχεται

για να μοιράσει τα ψωμιά.