Μην κλαις

Μην κλαις, μην κλαις
μόνη όπως στέκεσαι
στην κακοφωτισμένη είσοδο
της πολυκατοικίας
σπαράζει μου η καρδιά
έτσι ως σε βλέπω με το χαρτομάνδηλο
τα μάτια να σφογγίζεις
θα είσαι εκτιμώ περίπου εξηνταδύο ετών
αχ! καημενούλα μου
μόνη στον κόσμο έχεις;
σ΄έχουν απομακρύνει τα παιδιά
και σε παραμελούν
σαν ξένα τα εγγόνια;
κι ο σύζυγος που πια δε σ' αγαπά...
και τις ημέρες τούτες πού 'ναι γιορτινές
ξεχείλισε η λύπη - δεν αντέχεις
μην κλαις σου λέω, θέλω
να σε πάρω αγκαλιά
και να σου εξηγήσω πως
υπάρχει σίγουρα για σένα
κάπου ένα ζεστό καρδιάς κομμάτι

Φύγε ανώμαλε!
απαίσιε μακριά, θα βάλω τις φωνές
χρονιάρες μέρες πανάθεμα την τύχη μου
α! πόσο κόβει, πώς τσούζει τόσο
τί πολύ που με ενοχλεί
από ώρα κάτι μού ΄χει μπει
μέσα στο μάτι.