Οι ήσυχες μέρες

Το κατάλαβα από νωρίς το πρωί

λίγο αφότου ξεκίνησε

ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος

όπου είχα επιβιβαστεί

για να μεταβώ στην εργασία μου

πως θά 'ταν αυτή

μια απ' τις ήσυχες μέρες

τις ήμερες μέρες

τις στρωτές τις ημέρες

τις απροβλημάτιστες, τις γλυκές

που κυλούν νωχελικά

όπως η ποταμιά στον κάμπο

κάτω από τα πλατάνια και τις λεύκες

και βρέχει με τα νερά της

τα χορτάρια της όχθης

και αρδεύει τα αγροκτήματα

και τροφοδοτεί την πανίδα

τα έντομα, τα αμφίβια, τα ερπετά

τα υδρόβια πτηνά

κι ακόμα διάφορα θηλαστικά

έτσι πρέπει όλες οι μέρες

ήσυχες νά 'ναι του ανθρώπου

και σα να μου φαίνεται

μια προαίσθηση έχω

πως κι οι άλλες μέρες αυτής της βδομάδας

έτσι ήσυχες θά 'ναι

και χαίρουμαι, χαίρουμαι τόσο

και τίποτα δε μου χαλά

τη χαρά αυτή

και την ηρεμία

μόνο, να, ίσως λιγάκι

αναπολώντας το παρελθόν στεναχωρούμαι

που υπήρχανε άλλες

αρκετές είν' η αλήθεια

μάλλον πολλές

πάρα πολλές αλίμονο μέρες

που δεν ήταν ήσυχες

ήταν άγριες μέρες

όλο άγχος και αγωνία και φόβο

δύσκολες μέρες

άσχημες μέρες

και μέσα μου λέω

να μην ξεχάσω

να μην ξεχάσω και λησμονήσω

στην άλλη ζωή να φροντίσω

νά 'ναι όλες σχεδόν - γιατί όχι;

ήσυχες νά 'ναι οι μέρες

κι αμ' έπος αμ' έργον

ευθύς στο τεφτέρι μου

να κρατήσω αυτή τη σημείωση

για να μην το ξεχάσω που λέγαμε

και το βγάζω απ΄την τσέπη

τ΄ανοίγω και μεταβαίνω φυλλομετρώντας

προς το σημείο όπου προς τον σκοπόν αυτόν

ιδιαιτέρως είχα αφιερώσει για υπομνήσεις

για να διαπιστώσω πως χώρος εκεί

δεν υπήρχε καθόλου

ούε μια μικρή σπιθαμή

να χωρέσει μια έστω

στενογραφική σημείωση πρόχειρη

και σκέφτηκα προς στιγμήν να παραβιάσω

τον προκαθορισμένο χώρο αυτό και να επεκταθώ

μα ύστερα ματαίωσα και είπα πρέπον δεν είναι

και κατάλαβα αίφνης

πως δε θα σημείωνα μάλλον

σχεδόν σίγουρα τίποτα

και η υπενθύμιση αυτού που επιθυμούσα

είχε εν τη γεννέσει της καταστεί όλως επισφαλής

κι αγχώθηκα με τη σκέψη αυτή

ταχυπαλμία μ' έπιασε

το στόμα μου ξεράθηκε

σφίχτηκε το στομάχι

στάλες ιδρώτα αισθανόμουνα

στο μέτωπο, στο σβέρκο και στην πλάτη

χάθηκε το κέφι μου

κι η ευχάριστη η διάθεση

περίπατο επήγε

μία μακάβρια ακόμα απαίσια μέρα

ένα άχθος πια πλέον τούτος ο βίος

γιατί Θεέ μου εγώ σκοτεινό τέτοιο ριζικό

κι αυτήν  τη χωρίς τέλος την ταλαιπωρία

αχ! οικτίρω και οδύρομαι

αχ! και προς στιγμήν

νόμισα κι αναθάρησα

πως θά 'ταν αυτή

μια απ' τις ήσυχες μέρες...