Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Μίλα μου



Νά ξερες πόσο πολύ σε θυμάμαι
κι ότι σε σκέφτομαι...
μην ειν΄ κάθε μέρα;

μια κουβέντα σου θά ‘θελα
για παρηγοριά έτσι όπως κάθομαι
ολομόνος δω πέρα

έχει γύρω γεμίσει
ο κόσμος μίσος και ζόφο
απελπισία και άγχος και τρέλλα

σαν έφυγες σχέδιασα καλοκαίρι γαλήνης
μα σαν ο άνθρωπος σχέδιαζε
ο Θεός δεν εγέλα;

κι εσύ δε μιλάς κι έχει μπει πια Ιούλιος
μα όλο βρέχει· προσπαθώ στη βεράντα
για ανακούφιση κάτι να γράφω

γιατί δε μιλάς; αφού το λένε
δυνατή ειν’ η φωνή και ακούγεται
της μάνας πέρα απ’ τον τάφο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: