Η Θλιβεία

Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο. Θυμάμαι τη Θλιβεία.
Ένα αδύνατο, χλωμό κορίτσι.
Στα διαλείμματα καθόταν μόνο, σε μια γωνία στην αυλή
και παρατηρούσε με μεγάλα λυπημένα μάτια
τα παιδιά που έπαιζαν.

Και χρόνια μετά,
στις πιο μεγάλες τάξεις του σχολείου,
πάλι όλο μόνη ήταν η Θλιβεία.
Και ούτε συμμετείχε στις παρέες μας
και στις εκδρομές και τις φάρσες και τα ξενύχτια μας.

Και στο τέλος πια του σχολείου,
ολόκληρη κοπέλλα η Θλιβεία,
απέκρουε συστηματικά
όσους συμμαθητές θέλγονταν από την ιδιαιτερότητα της.
Κι όλο διάβαζε βιβλία μελαγχολικών ποιητών
κι όλο άκουγε - άμα πέρναγες κάτω από το σπίτι της -
θλιμμένες μουσικές.

Ξεκίνησα σπουδές σε άλλη πόλη, έφυγα.
Μα όταν γύριζα, στις διακοπές,
πάντα ρωτούσα για τη Θλιβεία.
Δεν πάει καλά μου έλεγαν.
Κυκλοφορεί στο δρόμη ατημέλητη.
Μιλά μονάχη.

Και την επόμενη φορά
μου είπαν ότι πήραν τη Θλιβεία.
Την πήγαν κάπου για να γίνει καλά.

Μα η Θλιβεία δεν έγινε καλά.
Πέθανε μετά από δύο χρόνια εγκλεισμού
σε ιδιωτική κλινική.

Οι δικοί της έφυγαν από τη γειτονιά.
Και πούλησαν το σπίτι.
Τώρα έχουν γίνει εκεί γραφεία.
Κι ούτε πια κανείς θυμάται τη Θλιβεία.