Μπύ - ρα

Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε ευγενικοί αναγνώστες, τώρα που ζέστανε ο καιρός. Συμβαίνει κάθε χρόνο στις νότιες, θερμές χώρες σαν τη δική μας. Λίγο πριν τις 12 το μεσημέρι (και για όλες τις ζεστές ώρες που ακολουθούν), δεν ξέρω αν το έχετε ακούσει. Όχι αν το έχετε ακούσει με τα αυτιά σας εννοώ μα περισσότερο αν το έχετε «αισθανθεί». Αυτόν τον ρυθμικό ήχο, αυτόν τον βόμβο, αυτόν τον παλμό. Λες και τα πάντα γύρω σου, η φύση, τα μόρια στον αέρα, ο κόσμος όλος, το σύμπαν λες και συντονίζεται όπως το σφυγμό, όπως το ρυθμικό κτύπημα της καρδιάς που στέλνει το αίμα στο σώμα: μπουμ – μπουμ, μπουμ – μπουμ.
Και αν ακούσετε προσεκτικά (για εκείνους που μπορούν ν’ ακούν προσεκτικά), ο παλμός σχηματοποιείται σε δύο ευδιάκριτες συλλαβές που φτιάχνουν μια λέξη: μπουμ – μπουμ, μπουμ – μπουμ, μπουμ – μπουμ, μπύ – ρα, μπύ – ρα, μπύ – ρα. Μια λέξη που ερεθίζει το πνεύμα και τις αισθήσεις, με ένα νόημα που σε κάνει να νοιώθεις απόλυτη αρμονία γιατί τις ώρες αυτές τί άλλο θα μπορούσε κάποιος να θελήσει μπουμ – μπουμ, μπουμ – μπουμ, για τι άλλο ή ύπαρξη του να διψά μπουμ – μπουμ, και άλλο τί να επιθυμήσει, από παγωμένη μπύ – ρα, μπύ – ρα.