Ονείρωξη στο κύμα

Τρεις χάριτες ολόγυμνες

όπως τις γέννησε η φύση

την παραλία ομόρφυναν

με τα κρουστά, νεανικά κορμιά

να λιάζονται, να ξαπλώνουν στις σκιές

βιβλία να διαβάζουνε

βότσαλα να μαζεύουν

να κολυμπούν κι ύστερα έξω να βγαίνουνε

στάζοντας τα θαλάσσια νερά

αχ! σκέφτηκα: ας μείνουνε ώρα πολλή

εωσότου ο ήλιος δύσει

κι έλπισα να μην ερθεί άλλος κανείς

σ' αυτό το μέρος το κρυφό

όπου ήμασταν μόνο εκείνες και εγώ

διακριτικά από μακριά να τις κοιτώ

μη ΄ρθεί καμμιά οικογένεια

κάνας σεμνότυφος, κάνας στριμμένος

και θέλει να τις ντύσει.

Χρόνια πολλά Β. - 2019*

* με χαϊκού και φέτος, του χρόνου σκοπεύω να είμαι πιο πληθωρικός, και του χρόνου!

Λίγοι ή πολλοί
οι στίχοι κάθε χρόνο
μα σε θυμάμαι.

Καλοκαιρινό σιτηρέσιο διακοπών

Καλημέρα!

Νωρίς το πρωί στη βεράντα

του σπιτιού στο μικρό χωριό

δυο φέτες τσουρέκι

διπλός τούρκικος καφές

και μία πίπα με αρωματικό καπνό

ύστερα δεύτερος καφές: νες με γάλα

και μια ακόμα πίπα

με καπνό βιρτζίνια

στο δρόμο φρέσκα σύκα

κατ΄ευθείαν απ' το δέντρο

μια ερημική, απόμερη συκιά

κανείς που δε μαζεύει

στην καφετέρια του λιμανιού

στυμμένος χυμός πορτοκάλι

λέμον πάι, ένας ακόμα διπλός τούρκικος

μαζί μ' ένα πουράκι με άρωμα βανίλια

από το επαρχιακό μα φημισμένο

για τα εξαίρετα γλυκά του ζαχαροπλαστείο

χωνάκι με δυο μπάλλες παγωτό

μια γεύση φυστίκι και μια γιαούρτι

κάμποσα τσιγάρα καθ΄οδόν

κι άλλα ακόμα, ώρες στην παραλία

το απόγευμα στην ίδια καφετέρια

μπύρες παγωμένες και μπωλ με αλμυρά

μετά τη δύση, στο ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα

χωριάτικη σαλάτα με σπιτικά λαχανικά, ψωμί

γαύρο τηγανητό και μία κόκα κόλα με παγάκια

τελευταίο τσιγάρο στη βεράντα πάλι

κάτω από τον έναστρο ουρανό

λίγες γουλιές πριν απ' τον ύπνο

το μπουκάλι δίπλα στο κρεβάτι

όπως και βέβαια καθ' όλη τη διάρκεια

τούτης της ευλογημένης μέρας

άφθονο, άφθονο δροσερό νερό.

Καληνύχτα και καλό ξημέρωμα!

Ο ναός

Το εκκλησάκι καταμεσής του κάμπου

ήτανε ολοφάνερα παλιό

εντάξει, όχι και βυζαντινό

πάντως, ως λεν, από την εποχή της Επανάστασης

μικρό και ταπεινό αλλά περιποιημένο

σε τόπους τόπους είχαν γίνει

προσεκτικές προσθήκες στη λιθοδομή

και ήταν σε σημεία ασπρισμένο με ασβέστη

ο χώρος καθαρισμένος γύρωθεν 

κι ένα παγκάκι κάτω από τη χαρουπιά

κρεμόταν το κλειδί απ' το μάνταλο

γι όποιον πιστό θα ήθελε

να μπει να προσκυνήσει

το συντηρούσε ιδίοις εξόδοις όπως έμαθα

επί γενιές η φαμελιά των αγελαδοτρόφων

που είχαν παρακείμενο οικόπεδο

όπου είχαν φτιάξει σταύλους

και με τις ώρες κάθονταν

τα ευμεγέθη, ειρηνικά και συμπαθή τετράποδα

μπρος στο χωράφι και λιαζόνταν ή βοσκούσαν

για να αποσυρθούν μέσα στο κτίριο σαν έδυε ο ήλιος

προς άρμεγμα και δια τα περαιτέρω

κανείς δε γνώριζε πώς λέγαν το ναό σαν κτίσθηκε

μα πια όλοι τον ξέρουν ως

η Παναγιά η Βουστάσα.

Περί βεβηλώσεως της ευλογίας

Πόσο το κάλλος
και Θε μου πώς μ' ευλόγησες
τόσ' όμορφη πατρίδα
ιδίως τώρα, καλοκαίρι
τα αναρίθμητα χιλιόμετρα ακρογιάλια
με τα γαλάζια τα νερά
που κάτω από τον ήλιο ασημίζουνε
και μέσα τους βουτούν
στους κόρφους τους κρυφούς
τα πέφκα ολοπράσινα
ν' αλμυροδροσερέψουν
πέρα στο πέλαγο ανοιχτό
σπαρμένα τα νησιά
μικροί κόσμοι πλωτοί καθένα τους
και γύρω απ' τις πλαγιές οι μυρωδιές
μυρτιά, θυμάρι, ρίγανη
κι όπου βρεθεί τρεχούμενο νερό
σκιές, δροσιές, πλατάνια
και άμα ανηφορίζεις στα βουνά
λόγγοι, έλατα και δάσα

Τέτοια εποχή δεν είναι μέσα για να κάθεσαι
μα ολοένα να γυρνάς παντού
να αγναντεύεις, να κοιτάς
να οσφραίνεσαι, ν΄ακούς
να γεύεσαι, να ακουμπάς, ν΄αγγίζεσαι
όσο είναι ο καιρός καλός
και φωτεινή η μέρα
κάθε γωνιά άμα μπορείς να ιδείς
αυτού του τόπου του πεντάμορφου
έξω συνέχεια, περιηγούμενος
δεν είναι τώρα ώρα για σπίτι
για ξάπλες και για καναπέ

Αχ! να μην ήταν μοναχά
κείνα τα πλαστικά
ποτήρια του φραππέ.

Πλατεία Ομονοίας, Ιούλιος '019

Πάλι έργα στην πλατεία
πέρασα σήμερα τ' απόγευμα
μια δυο φορές το χρόνο
η ίδια ιστορία
για μήνες εργοτάξιο
χα! λες και σάμπως, κάπως γίνεται
το τέρας να σουλουπωθεί - αμ, δε!
κ' επί της ευκαρίας αναρωτιέμαι
κείνοι οι αλμπάνηδες, οι αρχιτέκτονες
τα μέλη ντε της ομάδος ανασχεδιασμού
και - φτου σας ρε! - της αναπλάσεως
δεν τους ελιθοβόλησαν
δεν τους εξοβέλισαν
δεν τους λοιδόρησαν
δεν τους προπηλάκισαν
δεν τους εξόστράκισαν
δεν τους ανασκολόπισαν
δεν τους εξόρισαν
δεν τους ανδραποδίσαν
παρά κυκλοφορούν ελεύθεροι
ομού μετά των επιλέκτων, αξιοτίμων
απαρτιζόντων την εγκριτική επιτροπή
κι ακόμα δαύτονε που έβαλε
την τελική, οριστική υπογραφή
ελεύθεροι εκ νέου ν΄ ανοσιουργούν
και να παράγουν τέτοια αίσχη και εμέσματα
ίδια τα μούτρα τους και τρις
χειρότερα ακόμα;

Κανονικά (το τραίνο ήρθε)

Όταν έφθασα στο σταθμό
η φωτεινή πινακίδα ενημέρωνε
για άφιξη σε οκτώ λεπτά
εντάξει, ούτε γρήγορα, ούτε αργά
κανονικά
βρήκα θέση σ' ένα παγκάκι της αποβάθρας
δίπλα σε μια μαύρη κυρία
ο μικρός της γιος στεκόταν κοντά όρθιος
έβγαλα από το σακκίδιο την ποιητική συλλογή
διάβασα ένα ποίημα
την έβαλα μέσα πάλι
έβγαλα το ογκώδες μυθιστόρημα
πρόλαβα να διαβάσω τρεις σελίδες
αφίχθηκε ο συρμός
κοίταξα στα βαγόνια
εντάξει, ούτε γεμάτα, ούτε άδεια
κανονικά
μπήκα κι άνοιξα πάλι το βιβλίο
μα πριν αρχίσω έλεγξα το ρολόι μου
υπολόγισα το χρόνο διαδρομής
σήμερα θα χτυπούσα κάρτα στην εργασία μου
με μία ελαφρά αργοπορία
εντάξει, όχι τίποτα σπουδαίο, σε γενικές γραμμές
κανονικά.

Σε θυμάμαι

Σε θυμάμαι
συχνά
εξ αφορμής
διαφόρων περιστάσεων
μα πιο πολύ
σαν βρίσκομαι
στης πόλεως το κέντρο
στους ίδιους δρόμους
και τα μαγαζιά
που μ' έπαιρνες κοντά
μικρό παιδί
για ψώνια
και για διάφορα χρειώδη
και μαζί
όταν τα πενιχρά οικονομικά επέτρεπαν
ένα μικρό παιχνίδι
κάποιο δώρο
κι ακόμα - σπάνια πολυτέλεια
κάποια λιχουδιά
μία τυρόπιττα
ένα τοστ
ένα σουβλάκι

στα ίδια μέρη όταν βρίσκομαι
τα ίδια εδέσματα γευόμενος
συχνά
πολύ συχνά
εξ αφορμής
διαφόρων περιστάσεων
Μάνα μου σε θυμάμαι.

Το φορτίο

Δόθηκε μοι δια να το κουβαλώ
δίχως να έχω το ανάλογον
το σθένος ή το θάρρος
μα παραταύτα νυχθημερόν
πασχίζω το καθήκον μου
άρτια να επιτελώ
στους ώμους μου να φέρω
είτε στο στήθος, στα σπλάχνα μου εντός
τεράστιον της θλίψεως το βάρος.

Το τραίνο

Σαν το μεγάλο τραίνο
μια αμαξοστοιχία ογκωδέστατη
όχι από ΄κείνα τα κομψά
που μεταφέρουν επιβάτες
κι όπου περνούν σα βέλος
με τον αεροδυναμικό τους σχεδιασμό
με τις μεγάλες τζαμαρίες
και τα παράθυρα με τα κουρτινάκια
μα απ' τις άλλες, τις εμπορικές
με τ΄άχαρα βαγόνια
τα σκουριασμένα και τα καταβρώμικα
και τις πλατφόρμες μεταφοράς
βαρέων φορτίων
που κάνουν θόρυβο εκκωφαντικό
και ισοπεδώνουνε στο διάβα τους τα πάντα

έτσι κάθε λίγο με χτυπά
και με συντρίβει
και με πατά
η κατάθλιψη.

Φαγητό, ποτό, καπνός, ουσίες, διαδίκτυο, πορνογραφία, αγορές και άλλαι τιναί μέθοδοι καταπολεμήσεως της βαρείας θλίψεως..

Αφού το ξέρεις
αυτό δε γελιέται
και δεν κοροϊδεύεται
όποια κι αν κάνεις
σκέρτσα και νάζα
και δε σουλουπώνεται
με ψιμύθια ψέφτικα
και πως τούτη η τρύπα
ποτέ δε βουλώνεται
όσα κι αν ρίξεις
μέσα της μπάζα.

Ποιό θα μετρήσει τελικά;

Οι δύσκολες, οι άσχημες, βασανιζμένες μέρες
διόλου χαρές δεν έχουνε
τρομάρες και φοβέρες

Οι απαλές, οι αγαθές, τόσον ολίγες πού 'ναι
όπως το λάδι στέκουνται
σαν το νερό κυλούνε

Βάλε και μέτρα να το ιδείς
η ζυγαριά πού γέρνει

Μόνο που αυτό το μέτρημα
πριν ΄ρθεί το Τέλος βγαίνει.

Κέντρον φιλοξενίας

Οδηγούσα προ ολίγων ημερών
με το υπηρεσιακό το όχημα
επιστρέφοντας από μιαν
της εργασίας μου υπόθεσιν
νοτίως έξω της πόλεως
πάλι σ' αυτήν δια της Εθνικής Οδού
και με έκπληξη αντίκρυσα
κάπου στα δεξιά
κάτω απ' τον λαμπρόν
αλλ' όχι ακόμα ανηλεήν και καταλυτικόν
ελληνικόν τον ήλιον
πάνω στα βράχια της θαλάσσης να χοροπηδούν
μικρά παιδιά ημίγυμνα
φορώντας μόνο τα μαγιώ τους
μα επιτέλους σκέφθηκα
σαφώς δεν είναι ακόμα εποχή
δια τα θαλάσσια μπάνια
και πάντως οπωσδήποτ' όχι
σε τούτα τα καταφανώς
τα επιμολυσμένα ύδατα
με γύρωθεν τόσον πολλές
μονάδες βαριάς βιομηχανίας
στον προαναφερθέντα ήλιον το λοιπόν
εστέγνωναν εκείνα τα μικρά παιδιά
τα μελαμψά λιγνά κορμιά τους
και λίγο πιο πάνω
στους βράχους του αιγιαλού
ενήλικοι άνδρες και γυναίκες κάθονταν
γονείς τους ασφαλώς και παρακολουθούντες
ντυμένοι αυτοί αλλ' ασκεπείς
συνηθισμένοι όντας σε ήλιον πολλαπλάσια πιο ζεστόν
εκεί στις μακρινές πατρίδες τους
τις χώρες της Ανατολής
απ' τις οποίες βίαια εκδιώχθηκαν
και εγκατέλειψαν να σώσουν τις ζωές τους
και βρήκαν καταφύγιο σε τούτην τη γωνιά του κόσμου
ένθα όπου και προσωρινώς διαβίωναν
στο παρακείμενον στρατόπεδον συγκέντρωσης...
...μεταναστών κέντρον φιλοξενίας
εσκόπευα να πω
γεγονός σίγουρα σκληρά αδυσώπητο
που κάθε ώρα και στιγμή
κι αυτήν εδώ ακόμα
σα δηλητήριο μέσα τους σταλάζει
σαν το χτικιό βυζαίνει
και την ψυχή τους την απομυζά
τα μέσα τους μαραίνει
με λύσσα τα δαγκά
εκεί, στην παραλία, του Σκαραμαγκά.

Ένα χειρόγραφο ακόμα

Χαρτίον ευρεθέν, περί τα τέλη Απριλίου μήνα του έτους 2019 (Δύο Χιλιάδες Δεκαεννέα), προ του Αγίου Πάσχα, ολίγα μέτρα από της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, επί της οδού Π. Κυριακού, έξωθεν και κάτωθεν των επιβλητικών τειχών, του περιβόλου του ποδοσφαιρικού σταδίου της ιστορικοτέρας και ενδοξοτέρας ομάδος της πόλεως και μακράν ενδοξοτέρας της χώρας. Ευρέθη πολλαπλώς τσαλακωμένον και ύστερον αναπεπτυγμένον και εκ νέου τσακισμένον εις τα δύο περίπου. Το χαρτίον είναι διαστάσεων 15,5 (δεκαπέντε και  πέντε) εκατοστόμετρα κατά πλάτος και 23,5 (εικοσιτρία και πέντε) εκατοστόμετρα καθ΄ύψος, λευκόν (αλλά λελερωμένον - "μουτζουρωμένον"), διαθέτον μπλε διαγράμμισιν εκ 24 (εικοσιτεσσάρων) οριζοντίων και 2 (δύο) καθέτων γραμμών δια "περιθώρια", ανήκον προφανώς σε τετράδιον σχολικού τύπου (μπλε τετράδιον). Είναι γεγραμμένον κατά τας 14 γραμμάς, τας μεν 5 (πέντε) πρώτας με μολυβοκόνδυλον, τας δε 9 (εννέα) επόμενας με μελάνην μωβ.
Τα γεγραμμένα, με διατηρούμενην ακριβώς την ορθογραφίαν, στίξιν και τον τονισμόν είναι τα κάτωθι:

εληνικό καφέ,
σκουπα, θαράσι,
λεκανι μεγάλη,
χυμο να ψαξετε και
να βρίτε οποιον εχει,
Κοκακόλα και σόδα
και διtανθρακικη
(μαγειρικη) σοδα και
καλαμποκαλευρο και
κιτρικό οξύ (ξυνό)
Νηστήσιμα και
θαλλασινά
ΜΠΥΡΑ
ΚΡΑΣΙ

Ευρέθη εν αγροικία απομονωμένη, αφού είχον παρέλθει ημέραι αρκεταί

Έστω και αργά

προς του βίου του τη δύση

έφυγε εν τέλει από την πόλη

κι έφτασε εδώ

σ' αυτό το μέρος το πανέμορφο

μέσα στη φύση και μακριά

μακριά πολύ απ' τους ανθρώπους

κι όσο ήταν φως και μέρα ήταν υπέροχα

αλλά σαν έπεφτε η νύχτα

τον έπιανε μια πλάνταξη

λύπη μια άνευ προηγουμένου

μια στεναχώρια, ένα πλάκωμα...

εκεί απ' όπου είχε έρθει

τέτοιες εξάρσεις δεν υπήρχαν

και ήσαν όλα ένας άνοστος

έστω ώρες ώρες αηδιαστικός

μα ομοιόμορφος πολτός

εδώ όμως τό 'νοιωθε ανυπόφορο...

αιφνιδιασμένος απ΄αυτήν

την απροσδόκητη την έκπληξη

στον εαυτόν του έλεγε:

"...φρόνιμα κάτσε

βάλτα στο ζύγι

πόσα πολλά τα οφέλη

και λίγες οι απώλειες

κινήσεις γρήγορες μην κάνεις

και αποφάσεις μην πάρεις βιαστικές

έχεις σοφία πια

την εμπειρία, γνώση, ψυχραιμία

πήρες τα ηνία της ζωής σου

στα χέρια σου επιτέλους

εσύ κάνεις κουμάντο

τη μοίρα σου ορίζεις

και την πορεία σου την οδηγείς

σφιχτά κρατώντας

τα γκέμια μες στην απαλάμη..."

Αυτά κάθε ημέρα έλεγε

τούτα μουρμούραε στον εαυτό του σιγανά

σαν προσευχή πάλι και πάλι

όπως κι αυτό του χειμώνα βράδυ

κρύο έξω και σκοτάδι

κρύο και μες στο σπίτι

σβηστό το τζάκι κι όλο σκιές

σβηστά όλα τα φώτα

εξόν μία λαμπίτσα στο τραπέζι

όπου κι αυτός εκεί

μπροστά του το μπιστόλι

και δώσ' του όλο να λέει

"...σφιχτά τα γκέμια μες στην απαλάμη..."

βάζοντας τελετουργικά

τη σφαίρα στη θαλάμη. 

Πάει (ξανά πάλι) η παλιά προμετωπίδα

Σήμερα αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι του ιστολογίου, καλοί μου άνθρωποι, όπως λέγαμε και πριν καιρό (https://badsadstories.blogspot.com/2018/09/blog-post_25.html αλλά και http://badsadstories.blogspot.com/2018/01/blog-post_4.html) και αντιγράφουμε σε μεγάλο βαθμό σήμερα, βάσει μίας συνήθειας που εξεκίνησε και βαίνει σταδιακά προς παράδοση, έγινε η αποκαθήλωση της παλιάς προμετωπίδας μας η οποία, επί ικανό χρονικό διάστημα έξι και πλέον  μηνών υποδεχόταν τους εισελθόμενους με ισχύ υπολογίσιμη και ωραίο αισθητισμό, προϊδεάζοντας τους ίσως περί του τί θα βρούνε, λίγο έως πολύ, παρακάτω. Για αυτήν την χρήσιμη πολύ λοιπόν και τίμια υπηρεσία που προσέφερε, καλό θεωρήσαμε να μην την αφήσουμε να χαθεί και μείνει αφανής, παρά να την περισώσουμε έστω και ως αρχειακή αναφορά με τούτη εδώ την αφιερωμένη, ειδικά σε εκείνη δημοσίευση. Ελπίζουμε συγχρόνως ότι επάξια θα την αντικαταστατήσει η νέα που μόλις προ ολίγου αναρτήσαμε και όσο η προηγούμενη ή - γιατί όχι; - κι ακόμα παραπάνω θα σας ικανοποιήσει. Άλλωστε οι καλλιτέχνες δημιουργοί τυγχάνουν αμφότεροι πατριώτες Πελοποννήσιοι, προερχόμενοι από δύο πανέμορφους συνορευόμενους νομούς, ο έως τώρα από την Αρκαδία και ο νυν από τη Λακωνία.

Καλή ανάγνωση λοιπόν...

"......

Στη γλώσσα της ποίησης σημασία έχει όχι μόνο αυτό που βλέπεις (διαβάζεις) γραμμένο αλλά και το άλλο που δε βλέπεις γραμμένο. Αυτό που κάποτε ακούγεται σα δεύτερος ήχος στα ενδιάμεσα των συλλαβών και των λέξεων - δεν είναι η σιωπή, μη βιάζεσαι - είναι ο ήχος που αφήνουν οι λέξεις όταν οι συλλαβές και οι λέξεις τρίβονται - τα κόκαλά τους τρίβονται - η μία με την άλλη.

......"

Από το βίβλίο "Το εμφύλιο σώμα" - εκδόσεις Εικοστού Πρώτου, κεφάλαιο 17 - "Χαλανδρίτσα", του Κώστα Βούλγαρη

Ανικανοποίητος επιθυμία, εν Αθήναις, λίαν πρωΐαν

Πυκνή κυκλοφορία
συμφόρηση οδών
φωνές και κορναρίσματα
και τόσα παρανόμως
σταθμευμένα οχήματα
περνάς ένα - ένα τόσα μαγαζιά
μα πώς να σταματήσεις
έστω δύο λεπτά προσωρινά
θα πέσουν να σε φάνε
Θεέ μου, τί ράτσα!

Λες κι επιθύμησα
κάτι το τρομερό
ετούτο το πρωί...
...μία μπουγάτσα.

Γύρω και μέσα και πίσω και πάνω

Τόση ομορφιά
όπου κι αν βρεθείς
απανταχού της Ελλάδος
στη φύση την άνοιξη
έκθαμβος αντικρίζεις
αυτήν την έκρηξη χρωμάτων
την πανδαισία της χαράς, της ζωής
κάτω απ' το γλυκό φως της ημέρας
να μεγαλώνει που έχει αρχίσει κι αργότερα
καθώς ο καιρός, κι αυτός έχει ζεστάνει
μπορείς να κάθεσαι έξω
με δέος να κοιτάς
τον απέραντο έναστρο θόλο
κι έτσι όπως στέκεις εκεί ενεός
πες μου αλήθεια
μπορείς να το πεις;
ποιός μπορεί να το πει;
πως δεν υπάρχει Θεός.

Ο στρατιώτης του Θεού

Πότε με έχουν κάμψει
αι καιρικαί συνθήκαι
αι ελλιπείς προμήθειαι
αι άδειαι αποθήκαι
ο ανεπαρκής ο αριθμός
των συνοδοιπορούντων
ο θρήνος και ο κοπετός
των δυστυχών πενθούντων
αι βιασθείσαι νεαραί
αι σφαγιασθείσαι κόραι
καθ' όσον είσαι πλάι μου
Κύριε και Εωσφόρε
η πλάνη πίστις αίφνης
με βία θα εκριζωθεί
πεποίηθησιν θ' αλλάξωμε
στον κάθε αφελή
η χάρις Σου με δέος
θε να προσκυνηθεί
ω! ένδοξε Συ Άρχων
ω! Μεφιστοφελή.

Δια δακτύλων της μιας χειρός απαριθμώ

Κάθε ημέραν προσπαθώ
μια, δυο, τρεις, τέσσερις να επιτελώ
(πάντως όχι καμμία, προς Θεού)
πράξεις δημιουργίας
είν' οφειλή και χρέος - έτσ' αισθάνομαι
ενός εκάστου εξ ημών
πλασμένων καθ΄εικόναν και ομοίωσιν
του Δημιουργού των πάντων
μα είν' αν θέλετε και ζήτημα
πιο ζωτικό, επιβίωσης
σανίδα είναι, σωτηρίας.