Οι ιστορίες του Τζημ και του Μπηλ

Ι. Η ιστορία του Τζημ

Ο Τζημ σταμάτησε τη δουλειά. Για την ακρίβεια έχασε τη δουλειά του. Τον διώξανε. Λόγω του ποτού. Μετά έχασε την οικογένεια του. Τον άφησε η γυναίκα του και πήρε μαζί της τα παιδιά. Πάλι λόγω του ποτού. Ύστερα ο Τζημ σταμάτησε το ποτό. Έπειτα σταμάτησε το τσιγάρο. Μετά σταμάτησε το πολύ φαϊ που είχε αρχίσει όταν σταμάτησε το τσιγάρο. Και μετά σταμάτησε τη γυμναστική που είχε αρχίσει για να χάσει το βάρος που είχε πάρει από το πολύ φαϊ. Τα σταμάτησε όλα ο Τζημ. Το μόνο που έκανε πια ήταν να παρακολουθεί πορνό. Έβλεπε συνεχώς πορνοταινίες στο διαδίκτυο. Και έμπαινε σε πορνοσελίδες. Με πορνοσυνομιλίες, με πορνοσόου από σπίτια, ιδιωτικά, με πορνοαγγελίες, με πορνοϊστορίες. Και αυνανιζόταν ασταμάτητα, όλη τη μέρα. Τελείωνε έξη, εφτά, μπορεί και δέκα φορές. Μετά έπεφτε αποκαμωμένος για ύπνο. Και την άλλη μέρα πάλι τα ίδια. Κάποιοι λίγοι φίλοι και γνωστοί που του είχαν απομείνει, κατάλαβαν ότι άμα συνέχιζε έτσι ο Τζημ, θα σαλτάριζε τελείως. Και αποφάσισαν να του βρουν μία, προσωρινή έστω, απασχόληση. Βρέθηκε κάτι. Μία κυρία κάποιας ηλικίας που έμενε στην εξοχή, μακριά από την πόλη, θα έφευγε για ένα διάστημα στο εξωτερικό και αναζητούσε φύλακα και κηπουρό για το σπίτι της. Υπήρχε δωμάτιο φιλοξενίας και πολλές ανέσεις. Στην αρχή ούτε κουβέντα δεν ήθελε να ακούσει ο Τζημ, αλλά τον πίεσαν πολύ και τελικά υποχώρησε. Όταν έφτασε στο μέρος, διαπίστωσε ότι ήταν πολύ αραιοκατοικημένο αλλά με πολύ όμορφα, περιποιημένα σπίτια, με καταπράσινους κήπους, κάτω από το δάσος και το βουνό και πάνω από τη θάλασσα. Ξεκίνησε αμέσως να δουλεύει με όρεξη στον κήπο. Αργά το απόγευμα, πολύ κουρασμένος, βούτηξε στη θάλασσα. Επέστρεψε στο σπίτι αναζωγονημένος, αδημονώντας να επιδοθεί... στο χόμπυ του. Άνοιξε τον υπολογιστή του και έπαθε σοκ. Το είχε θεωρήσει δεδομένο και δεν το είχε διερευνήσει από πριν. Δεν υπήρχε καμμία απολύτως σύνδεση με δίκτυο. Έπεσε στο κρεββάτι σαν κούτσουρο και τα παράτησε όλα. Σταμάτησε να πηγαίνει στον κήπο. Καλά καλά, ούτε που σηκωνόταν από το κρεββάτι. Την πέμπτη μέρα, μία γειτόνισσα, ήρθε στο σπίτι με ένα καλάθι φρούτα και λαχανικά από το περιβόλι της για να του προσφέρει. Φώναξε, χτύπησε και διακριτικά την πόρτα μα απόκριση δεν πήρε. Με το θάρρος που είχε μια και ήταν φίλες με την κυρία του σπιτιού, άνοιξε διστακτικά. Ξαναφώναξε. Τίποτα. Από κάπου πάνω, ακουγόταν κάτι σα μουρμουρητό. Ανέβηκε ψάχνοντας. Βρήκε τον Τζημ όρθιο και ολόγυμνο στο κέντρο της κρεββατοκάμαρας. Είχε απλώσει στο πάτωμα τα βρακιά της κυρίας και ένα από αυτά ήταν τυλιμένο στο σηκωμένο πέος του, το οποίο αυνάνιζε με φρενίτιδα. Η γειτόνισσα άρχισε να σκούζει. Μόνο τότε ο Τζημ βγήκε από τη χαύνωση του και την κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. Μετά, το σπέρμα τινάχτηκε παντού και τα σκέπασε όλα.

ΙΙ. Η ιστορία του Μπηλ

Ο Μπηλ ήθελε από παιδί να γίνει πυροσβέστης. Δεν ήταν όμως καθόλου καλός μαθητής. Μετά βίας περνούσε τις τάξεις στο σχολείο. Οι γονείς του, απλοί άνθρωποι, φτωχοί, ταπεινοί, ούτε γνωριμίες είχαν ούτε τίποτα. Προσπάθησαν να τον αποθαρρύνουν. Αυτός, ούτε να ακούσει. Προσπάθησε πολύ σκληρά. Έδωσε τελικά εξετάσεις. Αλλά δεν πήγε καλά. Όμως, προς έκπληξη όλων, τον πήραν στη Σχολή ως τελευταίο επιλαχόντα. Και στη Σχολή δυσκολεύτηκε πολύ. Τα κατάφερε ωστόσο και την τελείωσε. Όταν ξεκίνησε να δουλεύει ως δόκιμος, η κατάσταση άλλαξε δραματικά. Ο Μπηλ επέδειξε σπουδαίες αρετές. Πειθαρχία, ομαδικό πνεύμα, αλληλεγγύη, εφευρετικότητα, πρωτοβουλία και περίσσειο θάρρος. Όμως πέρα και πάνω απ' όλα, ο Μπηλ είχε ένα σπάνιο ταλέντο, ένα χάρισμα. Τέτοιο που όπως έλεγαν, πολύπειροι, βετεράνοι αξιωματικοί, μόνο ένας στους πολλούς χιλιάδες πυροσβέστες διαθέτει. Ο Μπηλ μπορούσε να προβλέπει, να "νοιώθει" την πορεία, την εξέλιξη και τις "διαθέσεις" της φωτιάς. Χάρη κυρίως σε αυτόν, έγιναν από το Σώμα πολλές δύσκολες και σωτήριες κατασβέσεις. Ο Μπηλ, λόγω αυτών των επιδόσεων, άρχισε να παίρνει προαγωγές και να ανεβαίνει συντομότερα από το κανονικό στην ιεραρχία. Έως που κατάλαβε, ότι αν συνέχιζε έτσι, θα έπρεπε αναγκαστικά να αναλαμβάνει όλο και περισότερα διοικητικά καθήκοντα. Αλλά εκείνος ήθελε τη δράση. Παρακάλεσε λοιπόν τους ανωτέρους του, να παραμείνει στην ενεργή θέση που είχε. Έκπληκτοι αυτοί, δέχθηκαν τελικά επειδή τον εκτιμούσαν. Η γυναίκα του γκρίνιαξε στην αρχή γιατί είχαν ανάγκη τα παραπάνω χρήματα του μεγαλύτερου μισθού, αλλά τελικά συμβιβάστηκε γιατί τον αγαπούσε. Όσο για τον Μπηλ, έλεγε ότι πέρα από τη γυναίκα και τα παιδιά του, πιο πολύ από καθετί, αγαπούσε να αισθάνεται ορμητικό το νερό, να βγαίνει υπό πίεση από τη μάνικα προς τις φλόγες, να τις νικά και τελικά να σβήνει τη φωτιά. Ο καημένος ο Μπηλ... Χάθηκε στις πλημμύρες του χειμώνα. Αν θυμάσαι, τότε που καταστράφηκαν καλλιέργειες, σπίτια, γέφυρες, δρόμοι. Ο Μπηλ γύριζε στο σπίτι από τη δουλειά. Εγκλωβίστηκε στο διάβα ενός ορμητικού χειμμάρου. Τον βρήκαν παγιδευμένο στο αυτοκίνητο, πνιγμένο από το νερό.   

Ήταν ο βρόχος μου

Παράφραση (Χ.Δ.Τ), στους στίχους του Κ.Χ. Μύρη για το τραγούδι 1944 (Ήταν ο τόπος μου), που έχει μελοποιηθεί από το Γιάννη Μαρκόπουλο

Ήταν ο βρόχος μου λάσο

και δόκανο, αίμα και μάβρη

πληγή. Έτρεχα, κρύβομουν

κι όλο στα γόνατα σ' εκλιπαρούσα

εχθρέ μου. Πόσα χτυπήματα

άγρια του κνούτου σου,  άραγε δέχτηκα.

Ήταν τα οστά μου λεπτά και εύθραυστα

τα μούσκουλα μου φτενά.

Λαγού ψυχή μού 'δωκε ο Θεός

κι η μάνα μου η καημένη

και τα παιδιά μου

προσκυνημένο με λογαριάζανε.

Ήταν ο τόπος μου κάποτε ένδοξος

τώρα κάτω από σκλαβιάς ουρανό.

Κάποιος τον πούλησε, κάποιος τον ρήμαξε

κι έχει χαμηλωμένα τα μάτια.

Μα αντί για μένα τ' αγόρια μου κι άλλα

για αφτά που πατάνε, παλέβουν τα χώματα.

Λεξιπλασία Αντιφασουρεάλ

Αδυναμεξάντληση

ηθοαναπτέρωση

πεισιθανατόσκεψη

ελπιδοπιστεύω

πεσιμισμοφρόνημα

μελλοναισιοδοξία

φρουταφρεσκαζούμερα

κονσερβοϋποπτοτρόφιμα

πηγασοιπποπερήφανος

αργοελαφαντοανάβατος

ντουβαροαστάρωση

υγροκαιροξέφτιση

κρινοαμωμοσύλληψη

σπερμολουτροκάλυψη

δινοβολοκίνηση

σφιχτοχεροάρνηση

σταθεροπερπάτημα

μεθοπαλινδρόμηση

κρουνορεοχύνηση

στεγανοποσφράγιση

καταντοξεφτίληση

δοξοαναγνώριση

ερημοαμμοξήρανση

ζουγκλοϋγροπνιγηρότητα

καλολογοαισθητόβιος

φτηνοπρακτοπεζότητα

θεωραρλουμποκριτικός

απλοευστοχοσχολιαστής

ευρωστομεγεθομαστός

μικροτατονειδοφαλλός

μακαρογήρανση

φρικτοτελεύτηση

κορινοπληρογκρέμιση

αστοχομπαλλοέξοδος

θεογυμνοκολυμβήτρια

ολοσωμοστολοδύτης

αγγελοθεόσταλτος

δαιμοναγγελιοφόρος

αιθεροπερίπατος

προσγειοανία

κριματομετάνοια

καλοπραξοευαρέστηση

ησυχοϋπνοεύνοια

εφιαλτοκατάρα

σαγιοναροάνεση

στενοπαπουτσοβάσανο

ροκοεκκωφαντοθόρυβος

μπαροκοντσερτομέλος

τεμπελοανετόβιος

νυχθημεροαγώνας

Οδυσσεπεριπλάνηση

Πηνελοκαρτερία

Τουρκοραχατανατολή

Λουθηρονομοδύση

βρισκοστοδρομοτυχερός

χανωκαπουγκαντέμης

δρεπανοξεκληριστής

λυτροζωοδότης

γλυκοκορακοπάρτης

ξινοδρυοκολήπτης

ουρανοαγιόλιμνη

δρακοδαιμονοπόταμος

τρανσεξοελευθέριος

αυστηροηγούμενος

Ασιμοκροκάνθρωπος

Παυλοαπροσάρμοστος

στιλπνομπρουτζοπαλέτα

ξυλοφθηνομπαταρία

Βοημοαπλοσαμοβάρης

Κρυσταλλοποιοτορώσσος

Μπασσοβερβερίνος

Εσκιμωοκαστράτος

οσμοιπποπόταμος

ηχοκατσαρίδα

κανελοαπόλαυση

πιπεροαηδία

εντομοσυσπείρωση

ερπετοδιχόνοια

στιχοανερμάτιστη

ιδεοσπουδαία.

Ερωτικές Ιστορίες (ανθολόγηση τίτλων με εισαγωγή)

Καλοί μου άνθρωποι, ανέκαθεν, από τα χρόνια ήδη της νεότητος, μου είχε γίνει πεποίθηση, με είλκυε η ιδέα, την οποία είχα ασπαστεί και εφήρμοζα, ότι δηλαδή μπορεί κανείς να δημιουργήσει, να φτιάξει κάποιο είδος τέχνης, ακόμα και με τα πιο απλά, ταπεινά, καταφρονεμένα υλικά, που τα βρίσκει σε διάφορα περίεργα μέρη, παραγκωνισμένα, αφημένα και πεταμένα ακόμα. Αρκεί να τα εντοπίσει, να τα ξεχωρίσει, να τα συλλέξει και ύστερα να τα συνθέσει βάζοντας τη δική του πινελιά, τη μικρή συνεισφορά ως κάτι συνοδευτικό, σαν μια μικρή προσθήκη, εν είδει συνεκτικού ιστού, ένα σχόλιο, μία επεξήγηση, ένα πρόλογο, καλή ώρα σαν κι αυτόν που διαβάζεις αναγνώστη, ξοδεύοντας το χρόνο σου και γι αυτό σε ευχαριστώ. Και όλα τούτα που λέμε αφορούν διάφορες μορφές και εκφάνσεις: χειροτεχνήματα, κατασκευές, συνθέσεις ποικίλες, διακοσμήσεις, εικαστικά, φωτογραφικά θέματα, μουσική αλλά και την τέχνη του λόγου ακόμα, που είναι τώρα η περίπτωση μας. Μόνο που στην πορεία, σχετικά με το συγκεκριμένο έργο, διαπίστωσα - ευτυχώς νωρίς - ότι τα πνευματώδη (ή ίσως;... μάλλον ναι: σαχλά) σχόλια που σκόπευα ανάμεσα να γράψω, περισσότερο θα αφαιρούσαν παρά θα προσέθεταν κάτι στην αυτογενή και αναμφίβολη αξία του πρωτότυπου υλικού, το οποίο και είναι οι τίτλοι ερωτικών ιστοριών όπως αυτές δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα: erotikes-istories.com, που αμέσως παρακάτω παραθέτω, αφού δηλώσω ότι με καλή θέληση πήρα - μονάχος μου - την άδεια της αναδημοσίευσης και θερμά να συγχαρώ και ευχαριστήσω τους δημιουργούς, για την εφευρετικότητα, τη ζωηρή φαντασία, το πάθος και το κέφι, αλλά και τη συνέπεια με την οποία ασκούν εργαζόμενοι την τέχνη τους. Διότι στο τέλος, νομίζω αυτό είναι, μαζί ασφαλώς με το εξαιρετικό ταλέντο που ωστόσο λίγοι και ξεχωριστοί  κατέχουν, στο τέλος έλεγα, αυτό είναι που μετράει.

Καλή Ανάγνωση

Σημ. έχει διατηρηθεί (με ελάχιστες παρεμβάσεις) η πρωτότυπη ορθογραφία, ενώ οι τίτλοι με κεφαλαία μόνο γράμματα έχουν μεταγραφεί με πεζά. 

Τρίο με κεφτέδες

Έζησα ένα ερωτικό κουαρτέτο σε ένα σαλέ

Μια βραδιά στο Ελσίνκι

Λεσβιακός παροξυσμός

Sex ...και τα σκυλιά δεμένα

Mια ερωτική τριλογία, από δυο εραστές

Μια αρπαχτή στο Βόλο

Όταν βρήκα το κουμπί της

Όταν οι ισορροπίες κλονίζονται

Σπoυδές του πάθους

Παρτούζα στη Γλαυσκόβη (sic)

Ο καλός Σαμαρείτης και η άβγαλτη

Μετά το χωρισμό η κραιπάλη

Η Στέλλα η στενή

Η Μαρίνα και ο ντράμερ

Οι σεξοπεριπέτειες του σχεσάκια

Έμεινε στη μέση και θέλω να το τελειώσω

Τέσσερις μέρες στα Καλάβρυτα

Όλγα, η ψυχή της παρέας

Με τον καστανομάτη μου

Σε δυπλό ταμπλό

Υπάρχει και τρίο

Οι περιπέτειες της Σοράγιας - Μετά τη βροχή

Η συμπαρουσιάστρια στο μετρό

Ο γλείφτης

Η αλλαγή κάνει καλό

Ειρήνη ευχαριστώ είσαι υπέροχη

Ο άγνωστος με το τεράστιο όργανο

Ερωτικό τετράγωνο

Με τον προικισμένο αράπη

Εμπειρία με παντρεμένη που με έκανε άλογο

Η Αρμάντα και το αγγούρι

Ο μηχανικός και η πίσω πόρτα

Χτύπα με

Το ζευγάρι και ο ψαροτουφεκάς

Η άτακτη Όλγα και ο Πακιστανός

Η Τρίχα και το Πεπρωμένο

Η πραγματικότητα πίσω απ την φαντασία

Το χούφτωμα

Ξεφτιλισμένη Σκλάβα για πάντα

Το σιγανό πουτανάκι

Αμάρτησα για μία θέση στο νοσοκομείο

Με τη θεία δεν είναι αμαρτία

Νοσοκόμα κι άρρωστη

Ένας Γλυκός Παχουλός Πειρασμός

Ο κώλος της γιατρού

Η πωλήτρια ήρθε την κατάλληλη στιγμή

Πουλιά το Σαββατοκύριακο

Η περιουσία του παππού

Όταν στο σεξ υπάρχει ο έρωτας

Σε θέλω

Πρίν να φύγεις

Ο Ζαζή από τη Γκάνα

Τα περήφανα γηρατειά θυμούνται

Όταν η τέχνη σοκάρει

Οδηγώντας στον επαρχιακό δρόμο, ένα σούρουπο Ιουλίου

Καθώς οδήγαγα

στην κατηφόρα

είδα μια μπάλλα

να κυλά

με φόρα

κάποιο παιδάκι

με δύναμη φαίνεται

περισσή την είχε κλωτσήσει

και θα την έψαχνε

ξανά παιχνίδι

για να αρχίσει

μα αν απ' το δρόμο φύγει

ίσως χαθεί

μες στο μποστάνι

με τις τομάτες

και θα τη βρουν

"α, τί περίεργο!"

τ' άλλο πρωί

σαν παν να κόψουνε

οι εργάτες.

Περί μεγέθους και εάν αυτό είναι που μετρά

Κώνωψ απαίσιος, αιμοδιψής

τρυπά τη σάρκα μου

πονώ και νοιώθω

φαγούρα που όλο θα

βαίνει χειρότερη

ξέρω εφεξής

θυμώνω και

με βία χτυπώ

πόδια στη γης

μ' αφτός αδίστακτος

κει συνεχίζει

ο αιμοσταγής

του λέω πως είμαι

πολύ ογκωδέστερος

και δε θα τύχει

του αγώνος η έκβασις

υπέρ του νικηφόρος

όμως ακάθεκτος

όλο σουβλίζει

ο αιμοβόρος.

Η ισοπέδωση (αυτά παθαίνεις άμα πας, μόνος σου διακοπές)

Την τέταρτη μέρα
απροσδόκητα
και χωρίς να την έχω ταϊσει
το ορκίζομαι
μήτε ένα σπυρί
με χτύπησε ύπουλα η κατάθλιψη
με το τεράστιο της σφυρί.

Δεν είναι σαν τους άλλους

Τέτοιο ον αρχέγονο
δεκάδες εκατομμύρια σου λέει
έτη πάνω στη γη
επέζησε συντριπτικών
καταστροφών μοιραίων
κι ενώ αμέτρητα άλλα είδη
έχουν εξαφανιστεί
αυτός παρών ακόμα
και ειδικώτερα 'δω πέρα
σε τούτον τον τρανό
τεράστιο ποταμό
που σχεδόν μία ήπειρο
στα δύο σχίζει
λίκνο ενός αδιαννόητου πολιτισμού
τον έχουνε διαπλεύσει στρατηλάτες
ήρωες, αυτοκράτορες, θεοί
ανέκαθεν τόπος του συναφιού του
μόνο που τούτος δω
δε μοιάζει με τους άλλους
και διαφέρει κατά τρόπον δυστυχώς
οπού 'ναι ντροπή και όνειδος
διότι πού ακούστηκε; πέστε μου ειλικρινά
ένας τέτοιος να φοβάται
τους νεροβούβαλους που ξελημεριάζουν στο ποτάμι
τις αντιλόπες που στις όχτες
έρχουνται να πιουν νερό
τους κορμοράνους και τους ερωδιούς
τις ρηχές φελούκες των φελάχων
τα χέλια και τους γουλιανούς
ως και τα βατράχια τα σιχαμερά
κι αντί όπως η ράτσα του προστάζει
αφού περάσει ώρες στο καρτέρι
καίρια να χιμήξει
και ν' αφανίσει και να θερίσει
ό,τι στο δρόμο του βρεθεί
ατρόμητος μπροστά απ' όλους κυνηγός
αιμοσταγής, αδίστακτος φονέας...
παρά αντ' αυτών να κρύβεται
στα βούρλα και τις λασπουριές
να σκιάζεται με το παραμικρό
κι ολοταχώς να φεύγει
τρεφόμενος εν τέλει - τί ντροπή!
με αποφάγια - άμα βρει - των αλλονών
...πόση κατάντια!

Στον αντίποδα του θρύλου
ο κροκοδειλός του Νείλου.

Ποιός είναι ο λόγος που...

Έχων ξεχάσει
πια από πολλού
τες ηδονές και ονειρεμένες απολάφσεις
της θείας πράξεως
της επαφής

ως και τη θαλπωρή
μα και την αναρίγηση
όπου σου παραδίδεται
από ένα άλλον σώμα
δια της αφής

παρηγορία ψάχνω νά ΄βρω
διαρκώς με σύστημα ασκών ατέχνως
μάλλον προσβάλλων
την υψηλή και αγία
τέχνη της συγγραφής.

Αφελούς στη λαϊκή, απορία αιφνιδία, με απάντηση σπουδαία, ακριβή, ακαριαία..

Μα... πότε βγαίνουνε τα μήλα
τα αχλάδια κι άλλα φρούτα
που τα βρίσκεις πια συνέχεια
ολοχρονίς σε αφθονία;

Βρε ανόητε μπαγάσα
σαν τα κόψουνε τα βάζουν
σε πελώρια ψυγεία!

Δεν είναι η θέση τους εκεί

Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι
μα απάντηση δε βρίσκω
μήπως λίγο ησυχάσω
δε μπορώ, θα μού 'ρθει τρέλλα

ίσως κι άλλοι απορούνε
μέσα από το πίσω τζάμι
στο αμαξιού την εταζέρα
τί δουλειά έχουν τα καπέλλα;

Όσα* μ' αρέσει στη χούφτα μου να νοιώθω, να κρατάω

                    

           * Σημ.: κατάλογος με "άψυχα"

Κέρματα

παλιά κλειδιά

κουμπιά

βότσαλα της παραλίας

κάθε σχήματος, μεγέθους

την άμμο

κορμούς δέντρων και κλαδιά

βράχια

του δάσους ξυλαράκια

είτε όπως είναι ή επεξεργασμένα ελαφρά 

σα χρηστικά αντικείμενα 

τους σουγιάδες, τα μαχαίρια μου

τα πεζοπορικά μπαστούνια μου

κομμάτια σπάγκου, σχοινάκια και λουριά

βιβλία

χαρτί

σημειωματάρια  όλων των ειδών

μ' εξώφυλλο από χαρτόνι, από δέρμα, από πανί

σπιρτόκουτα

μολύβια, στυλογράφους

τα κομπολόγια, τα μπεγλέρια μου

τα κομποσχοίνια, τα ροζάρια, τα προσευχητάρια

ανεξάρτητα για ποιού Θεού

τη λατρεία προορίζονται

αναπτήρες

τίς πίπες μου

και τα εργαλεία για το πάτημα, σκάλισμα του ταμπάκου

το τιμόνι του παλιού

πιστού, μικρού μου τετρακίνητου

αλλά σε δρόμους επαρχιακούς

δασικούς, αγροτικούς - όχι στην εθνική οδό -

τα πεσμένα φύλλα

το νερό όπως βγαίνει απ' την πηγή

ή κυλά στο ποταμάκι

για όσο αντέξω τόσο κρύο πού 'ναι

και βέβαια το νερό

της θάλασσας επίσης

τα πλουμιστά μαντήλια μου

το καλοκαίρι όπου σφογγίζω

με τον ήλιο τον ιδρώτα

το τραχύ ύφασμα του σάκκου μου

που χρησιμοποιώ στις εκδρομές μα και στην πόλη

τη ζεστή επιφάνεια

ξύλινων τραπεζιών, γραφείων

την κούπα του καφέ και σίγουρα

κάποια άλλα που ξεχνάω.

Αθήνα, Νεάπολη - Εξάρχεια, οδός Μαυρομιχάλη 148B, διαμέρισμα 3ου ορόφου

Ούτε δυο μέρες δε θα πάρουν οι εργασίες
εκκένωσης και ανακαίνισης του διαμερίσματος
πρώτα θα αδειάσουνε τα έπιπλα
να πουληθούν δεύτερο χέρι
οι συσκευές ύστερα οι ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές
από τους υπολογιστές και τα ψηφιακά
μέσα αποθήκευσης θα σβηστούν ολοσχερώς τα δεδομένα
απαρτιζόμενα κυρίως από πάμπολλες σελίδες δακτυλόγραφων κειμένων
αυτός που θα πάρει τα ηχοσυστήματα θα πάρει επίσης και σε κούτες
δεκάδες τα Σηντή της μουσικής καθώς και αρκετές κασσέτες (άκου κασσέτες!)
θά 'ρθει ένας γύφτος για τα κατσαρολικά, ως μέταλλο με το κιλό
αλλά ένα σερβίτσιο καλά κουταλοπήρουνα
πατρογονικό και απείραχτο σχεδόν
θα βαστηχτεί στην άκρη απ' τον υπεύθυνο
τα υπόλοιπα: πιάτα, ποτήρια, φλυτζάνια, σαλατιέρες και λοιπά
μες σε κιβώτια θα αφεθούν στο πεζοδρόμιο
απ' όπου και θα εξαφανισθούν εντός ολίγου
τα είδη ιματισμού θα γίνουν μπόγοι
και θα παραδοθούν σ' ένα ίδρυμα απόρων
θέλει βλέπεις ο επικεφαλής
να δείχνει ότι διακρίνεται για αγαθοεργίες
και σάμπως ήταν τίποτα της προκοπής;
απ' τα πανέρια και το σούπερ μάρκετ ψωνισμένα
εξόν δυο τρεις γραβάτες ακριβούτσικες
και βέβαια κείνο το φαντό, το χειροποίητο
το οικογενειακό κειμήλιο
πολύχρωμο χαλί από την Πόλη
με ημερομηνία πλέξεως κάποτε
στο τέλος του 19ου αιώνα
τα μουσικά όργανα θα δωρισθούν κι αυτά
σε μία στέγη ορφανών και αναξιοπαθούντων παίδων
οι πολλές εκατοντάδες τα βιβλία θα φορτωθούν
από 'να παλαιοβιβλιοπώλη
τέλος οι τόσες στοίβες τα ντοσιέ και τα κλασέρ
με τα αρχεία υποθέσεων όπως και αναρίθμητες
σελίδες με χειρόγραφα, χύδην ή σε τετράδια
και σημειωματάρια κάθε μεγέθους
σεντόνια ολόκληρα με δυσανάγνωστα ορνιθοσκαλίσματα
ένα ατελείωτο, χαώδες χαρτομάνι
όλα θα πάνε για πολτό, αχαχαχά!
(οι ζαρντινιέρες και οι γλάστρες των φυτών
που πνίγουνε τους εξωτερικούς τους χώρους
ας μείνουν καλύτερα σαν δίνουνε
έναν ωραίο τόνο)...

Κι ύστερα θα γίνει γενική καθαριότητα
και ένα χέρι βάψιμο - φρεσκάρισμα και τέλος.
Πριν καλά καλά η μέρα η δεύτερη ολοκληρωθεί
οι εργάτες θα πληρωθούνε το μερόκαμα
που θα αρχίσουν ήδη να το εξαργυρώνουνε
στον καφενέ, δύο τετράγωνα πιο κάτω
όπου και δύο τρεις ώρες πιο μετά
θά 'ναι ακόμα κει, γύρω από 'να τραπέζι
ασφυκτικά γεμάτο μ' αδειανές
τόσες μποτίλιες μπύρας.

Ο επιστάτης, ο εργολάβος κι ο μεσίτης
για την αποτίμηση και τον επιμερισμό της είσπραξης
θα βρεθούν αποβραδύς
να δούνε μ' άλλα λόγια πόσα πιάσανε
τ΄απομεινάρια μιας ζωής.

Τουρίστας στο Μπουένος Άιρες

Κεντρική πλατεία Δημαρχείου, Σπάρτη, Λακωνία, 26/5/'018

Ξένε σ' ευχαριστώ
που επέλεξες εμένα να ρωτήσεις
για τα κοντινά αξιοθέατα της σπουδαίας τούτης πόλης
που είναι η πιο όμορφη ασφαλώς
μες στην απέραντη
τη χώρα μας του Νότου
προθύμως να σε πληροφορήσω για αυτά
ανασύροντας τα από τη μνήμη μου
όπως ήταν κοντά 30 χρόνια πριν
τότε που έχασα το φως μου
μάθε λοιπόν ότι στην περιοχή αυτή
των γύρω τετραγώνων
αυτό που αξίζει για να δεις
πρώτα και πέρα και πάνω
και ίσως μόνο απ' όλα:
τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Μιγκέλ Κανέ
στην οδό Κάρλος Κάλβο
εκτός απ' τους μυριάδες τόμους
που θα βρεις εκεί με τα βιβλία
τις εγκυκλοπαίδειες, τους άτλαντες, τους χάρτες
τη γνώση και την αίσθηση το κόσμου όλου
ως έχει αποδοθεί στη μεγαλόπρεπη Ισπανική τη γλώσσα
μα πιο πολύ εκεί για να ψάξεις
να αναζητήσεις για να βρεις
κάτι όπου δε γνωρίζουνε πολλοί
στο δεύτερο διάδρομο
μετά την αίθουσα αναμονής
μπαίνοντας δεξιά, μετά από λίγα μέτρα
είναι στον τοίχο κρεμασμένος
ένας καθρέπτης παλαιότατος
που έχει θαμπώσει το γυαλί
κι έχει κάπως ξεφτίσει η κορνίζα
άμα κοιτάξεις σ΄αυτόν προσεκτικά
εκτός από το είδωλό σου
που είναι ο εαυτός σου μέσα στον καθρέπτη
που βλέπει το είδωλό του που είσαι εσύ
αν με προσήλωση λοιπόν
κοιτάξεις μέσα εκεί
όλα όσα υπάρχουνε στην πλάση
μα και τα ανύπαρκτα θα αντικρίσεις...
αν θέλεις ύστερα από μέρες
να περάσεις πάλι από δω
για να μου πεις τις εντυπώσεις σου
να ξέρεις κάθε απόγευμα
εγώ εδώ πέρα κάθομαι
σε τούτο το πεζούλι
ακουμπισμένος στο μπαστούνι μου
μέχρι που δύει ο ήλιος
γεγονός που αφαλώς δεν το αντιλαμβάνομαι
από το φως που πέφτει
μα από τη θερμοκρασία που ελαττώνεται
κι από το απαλό χέρι της ανηψιάς μου
που έρχεται να με οδηγήσει
πίσω στο σπίτι μας
κι εκεί μετά το δείπνο
για μια περίπου ώρα
μου διαβάζει σε αντάλλαγμα
για τα μαθήματα ξένων γλωσσών
εδώ και χρόνια που της κάνω
ξέρεις άρα άμα επιθυμήσεις
πού μπορείς να με βρεις...
τ΄όνομά μου ρωτάς;
Χόρχε Λουίς.

Ορόσημα

Ψέφτικα ορόσημα
καμπές του χρόνου δηλαδή που σημαδεύουν όπως
προθεσμίες που όμως ποτέ δεν εκπληρώνονται
γύρω από την οριστική κατάπαφση
έξεων νοσηρών
και βλαβερών συνηθειών έως και μοιραίων
ή αντιστρόφως για την έναφση
τακτικών επωφελών
για την υγεία και τη διάθεση του ανθρώπου
συμπίπτουνε με ημερομηνίες
που κάτι ιδιαίτερο σημαίνουν
όπως την πρώτη της βδομάδας μέρα
του μήνα ή του χρόνου
γενέθλια, επετείους διάφορες
οπότε και θα μπουν μπροστά
ή θα έχουν ολοκληρωθεί
κείνες οι παλιές οι εκκρεμότητες
τα μερεμέτια του σπιτιού
οι καθαριότητες, οι αρχειοθετήσεις
η απώλεια των περιττών κιλών
η ολοκλήρωση μισών
είτε μηδέποτε αρχινισμένων έργων
κι ακόμα χόμπυ διάφορα
σεμινάρια, μαθήματα, μια δύο ξένες γλώσσες
συλλόγων δραστηριότητες και διαδικασίες
αλλά και τα ταξίδια τα επιθυμητά
σε τόπους και προορισμούς
πού 'χουν λαχταρηθεί
άλλους κοντά, άλλους μακριά
όλο μετακυλίονται και μετατίθενται
ή ακυρώνονται - τάχα προσωρινά
πάλι και πάλι, ... τίποτα
τίποτα σχεδόν στο τέλος γίνεται
μέχρι που καταλαβαίνεις μεγαλώνοντας
πως όλα τούτα τα ορόσημα
άλλο δεν έκαναν κι αφτά
παρά με τον τρόπο τον δικό τους να μετρούν
το χρόνο που περνούσε
κάθε αναβολή, κάθε ματαίωση
μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα
μήνα το μήνα, εποχή την εποχή
χρόνο το χρόνο, δεκαετία τη δεκαετία
σε όσην τελοσπάντων έλαχε
καθεμιανού ζωή.

Βίκινγκ

Άντρας γερός, ψηλόκορμος
σαν κάστρο σιδερωμαλέος
μ' έντονη μυική ανάπτυξη
και σπάνια γιγαντοδομή
ακόμα πριν τη μέση ηλικία
στην πιο μεγάλη του αρσενική ακμή
δασύτριχος με μια μακρύτατη
πυρόξανθη γενειάδα
και μάτια καταγάλανα
όπως του καθαρού ουρανού
μια μέρα του χειμώνα
που κάνει κρύο τρομερό
κι ας έχει μια λαμπρότατη ηλιακάδα
έχει πετσιά, θωρακισμούς και εξαρτήματα
σ' όλον του τον κορμό για προστασία
των κατασημαδεμένων όμως του μελών
από κοψίματα βαθειά, χτυπήματα σφοδρά
και αμυχές και μώλωπες μονίμους
ενθύμια τόσων αμέτρητων μαχών και συμπλοκών
στις οποίες μέρος έχει από νέος λάβει
επιζών παρά τους τραυματισμούς
αυτός που έχει πάρει τη ζωή
ανδρών εκατοντάδων
στρατιώτες, αξιωματικοί, μέλη του κλήρου, άρχοντες
και μες στην αντάρα του πολέμου δυστυχώς
ακόμα και ανήλικοι ή έως και γυναίκες
απ' τη λεπίδα του έχουν πέσει
στο ένα χέρι κρατά την ξύλινη ασπίδα του
έχει στο ζωνάρι του ζωσμένα αρμαθιά
τα δαχτυλίδια, τούφες γένεια και μαλλιά πλεγμένα
ή ακόμα δάχτυλα ταριχευμένα
από αντιπάλους του επιφανείς
οπού βαστά εκεί για γούρι
και στ' άλλο χέρι το πιστό του, κοφτερό
ατσάλινο τσεκούρι.

Στην οδό Μάρκου Μουσούρου, ο ευρών αμειφθήσεται

Οδηγούσα στη μεγάλη οδό

την παρακείμενη του μακρού περιβόλου

του ιστορικού, πρώτου κοιμητηρίου της πόλεως

ώρα ήταν εσπερινή

λίγο μετά του ηλίου το γέρμα

είδα σε κάποιο σημείο εκεί

άνδρα μεσήλικο

να σκύβει στο έδαφος

προς κάτι που γυάλιζε

και να μαζεύει

ως ο καθένας οφείλει

πεσμένο ένα κέρμα.

Επέκεινα

Λυπούμαι, μα την αλήθεια

αλλά και δεν καταννοώ

όσους πιστεύουν πως Μετά

υπάρχει μόνο το Μεγάλο Τίποτα

εγώ παρηγορούμαι με την σκέψη

διότι καλά γνωρίζω

πως θα τους βρω πάλι όλους Εκεί

τους θείους και τις θείες

την αγαπημένη μου γιαγιά

το μεγάλο μου ξάδερφο

το συμμαθητή μου το Βασίλη

το συνάδελφο το Γιώργο

τον κύριο Τάκη

και τον κύριο - επίσης  Γιώργο - απ' το μπαρ

το Βαγγέλη από το φυσιολατρικό σύλλογο

τον Παναγιώτη το "γιατρό" από το ένα χωριό

την Αρετή απ' τ' άλλο

την καλή Κριστιάννε

και άλλους πολλούς

θ' ανταμώσω ξανά με τη μάνα μου

και θα γνωρίσω -επιτέλους- τον πατέρα μου.

Πλατεία Βικτωρίας

Ώρα πρωινή πολύ κι ολοκληρώνεται

το βάδισμα δεκαπέντε λεπτών περίπου

από το σπίτι ως εδώ

στην ιστορική πλατεία

που κρύβει από κάτω της

τον υπόγειο σταθμό του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου

που χρησιμοποιώ ως μέσον

για μεταφορά στην εργασία μου

πώς έχει αλλάξει το μέρος τούτο δω

και πόσο έχει εκπέσει

παντού βρωμιά, σκουπίδια

μυρωδιά ούρων στις γωνίες

χρώματα και μουτζούρες λερώνουν τις προσόψεις των κτιρίων

και τις βιτρίνες των τόσο πολλών

άδειων καταστημάτων

και γύρω πλήθος άνθρωποι άπρακτοι

την ώρα τους σκοτώνουν

μην έχοντας άλλο τί κάνουν

κυνηγημένοι έχουν φύγει

από τις μακρινές πατρίδες τους

και ήρθαν ως εδώ για μια καλύτερη ίσως τύχη

αλλά πού; - εύκολο μήπως είναι;

άσε που κάτι εγχώρια καθάρματα

τους δημιουργούν προβλήματα

δρώντας υπέρ του έθνους

(αν είναι δυνατόν;)

ή - χειρότερα ακόμα - επικαλούμενοι

Κύριε το όνομα Σου

καθώς και... - τόσο νωρίς δεν έχουν πάει

ακόμα να καταλαγιάσουν

κάμποσα εξωτικά παιδιά της νύχτας

τζάνκις και ντήλερς

πόρνες, τραβεστί

Έτσι, μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό

παράξενος πόσο φαντάζει ο ήχος

που έρχεται από το γωνιακό μανάβικο

όπου ο μεσήλικος οπωροπώλης

καφάσια ξεφορτώνει με το ημιφορτηγό

και ταξινομεί τα φρούτα στα τελάρα

και από μέσα σε ένταση διακριτική

ακούγεται η άψογη εκτέλεση

σύνθεσης κλασσικής από ορχήστρα

και κάθε τόσο ξεχωρίζει ένα δεξιοτεχνικό

σόλο του βιολιστή.

17 ρίμες πάνω σε μια φράση αστυνομικού μυθιστορήματος

Η μέρα ήταν σκοτεινή

σαν ψυχή δικηγόρου*

ύπουλη υπόσχεση κι απατηλή

σαν προσφορά του Εωσφόρου

κοφτή ανάσα, ρυθμική

έμπειρου πεζοπόρου

και φως σβησμένο, μελαγχολικό

ύστερου Φθινοπώρου

γλυπτό αριστούργημα, κλεμμένο

τμήμα της ζωοφόρου

ακρογιαλιές πριν και μετά το Γαλατά

κι απέναντι τ' ωραίο νησί του Πόρου

αίσθηση οικείου και ξένου όμως μαζί

'κει στα στενά του ιστορικού Βοσπόρου

πότης ακαταλόγιστος

χωρίς αίσθημα κόρου

συμβολική στιγμή και ιερή αποκοπής

του ομφαλίου λώρου

τρύπες στα ρούχα εργένη απρόσεχτου

από επιθέσεις σκώρου

τ' άστρα ορών τσαλαβουτά

στα λύματα βορβόρου

τί κομψή εικόνα το σκαρί

λευκού ιστιοφόρου

χαρά δίνει η παραλαβή

του εκλεκτού του δώρου

ντρίπλα και σουτ στο γάμα γκολ

ταλέντου μπαλλαδόρου

δόξα της μπάλλας πράσινη

ομάς της Λεωφόρου

στα μάτια βάλσαμο η ξηρά

πλέοντος δια μακρόν θαλασσοπόρου

δόρυ και φωτοστέφανο

Αγίου τροπαιοφόρου

άνθρωποι πονεμένοι στην οδό της προσφυγιάς

σ' απόγνωση διασχίζουνε τη γραμμή του συνόρου.

* Σημ.: Από τη σελίδα 384 της ελληνικής έκδοσης του μυθιστορήματος "Cold Granite" - "Ψυχρός Γρανίτης", του Σκώτου συγγραφέα Stuart Mac Bride, σε μετάφραση Αγορίτσας Μπακοδήμου, Εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα", Αθήνα 2018.

Φήμες για πόλεμο

Μετάφραση (Χ.Δ.Τ.) των στίχων του τραγουδιού "Rumours of War", του Άγγλου τραγουδοποιού και ακτιβιστή Billy Brag

Στρατιώτες παρελαύνουν σήμερα στη δημοσιά

ξανά εκεί το απόγευμα ήταν

πάνω κάτω πηγαίνουν σα γλάροι στην αμμουδιά

πριν ξεσπάσει η καταιγίδα

Πρέπει ν΄αγοράσω ό,τι κονσέρβα στα ράφια θα βρω

δοκιμάζουν τακτικά τις σειρήνες

οι τράπεζες αίματος γέμισαν, τα κρεββάτια αδειάσαν

στ΄άσυλα και στα νοσοκομεία

Είδα έναν καταφύγιο να φιάχνει στον κήπο του

και πιάσαμε εκεί την κουβέντα

είπε: "Μπα, δε νομίζω πως θά 'χουμε πόλεμο"

αλλά δε σταματούσε να σκάβει

Καθετί στη ζωή μου που αγαπώ

ξαφνικά να σαρωθεί θα μπορούσε

μα τα πουλιά κελαηδάνε κι οι καμπάνες ηχούν

κι ο ήλιος το πρωί ανέτειλε πάλι

Η ζωή συνεχίζεται όπως και πριν

καθώς η χώρα αργά για πόλεμο πάει.

H υποθήκη μου

Παράφραση (Χ.Δ.Τ.) του εμβληματικού ποιήματος "Η διαθήκη μου" ("Αντισταθείτε"), του Μιχάλη Κατσαρού  (1919 – 1998)

Υποκλιθείτε

σ' αφτόν που βάζει ενέχυρο το μικρό του σπιτάκι

και λέει: θα δουλεύω και θα το πληρώνω.

Υποκλιθείτε σ' αφτόν που κοιτά με δέος το διευθυντή της Τράπεζας

και λέει: Υπόχρεος! Ευγνωμονώ!.

Υποκλιθείτε

στο γυάλινο πύργο της Εταιρίας

στους εξέκιουτιβ μάνατζερ

στα πενταετή επιχειρηματικά σχέδια

στην κρατική αξιοκρατία

στους έκτακτους - μα απαραίτητους - πρόσθετους φόρους

σε μένα ακόμα που σας λοιδορώ.

Υποκλιθείτε

στις Αρχές του τόπου, τους κυβερνητικούς λειτουργούς

κι επευφημείστε τους στις παρελάσεις

στην αυταρχική Κυρία που υποτάσσει

άντρες και τους μαθαίνει τη θέση τους

σε μένα ακόμα που σας λοιδορώ.

Υποκλιθείτε στους πνευματικούς ταγούς, στην Ακαδημία

στον πρόεδρο της Εταιρίας Λογοτεχνών υποκλιθείτε

στις δεξιώσεις, τους χορούς, τις εσπερίδες

τα συνέδρια κεκλεισμένων των θυρών που συναθροίζονται

σχεδιάζοντας το μέλλον μας άνθρωποι επιπέδου

στους ποιητές που γράφουν στίχους αδιανόητους

βάζοντας μια δίπλα στην άλλην λέξεις φανταχτερές

στις ευγενικές φιλοφρονήσεις που ανταλλάσσονται

αναμεταξύ όσων κατάφεραν να εισέλθουνε στους κύκλους.

Υποκλιθείτε στις υπηρεσίες εκδίωξης ομού ως και εξόντωσης

των άθλιων αλλοδαπών

στην υπερήφανη εθνική σημαία μας

σ' όσους μετέχουν της αμυντικής μας βιομηχανίας

και αναπαριστούν με λυρισμό την ηρωική του τόπου ιστορία

στους παιάνες

μα και στα προσκλητήρια των πεσόντων

στις οδαλίσκες που χορεύουν

στη σκόνη της ερήμου

σε όσους έχουν τίτλο διδακτορικό

στους άλλους που πλούτισαν απ' τα εμπόρια

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας λοιδορώ υποκλιθείτε.

Τότε μόνο μπορεί να απολαύσουμε την ασφαλή ζωή

που δίνει η Ανελευθερία.

Είμαι ερωτευμένος με τα πόδια σου

Βασισμένο στο τραγούδι "Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου" σε στίχους Κώστα Κοφινιώτη (1915 - 1987), μουσική Γιάννη Βέλλα (1909 - 1999) και πρώτη ερμηνεία της Χρυσούλας Στίνη (... - ...), σε παραλλαγή ποδολάγνου/παράφραση Χ.Δ.Τ.

Αχ! τα δυο σου πόδια όλο νάζια

μου γεννήσαν πάθη και μαράζια

κάθε μου αγάπη έδιωξα παλιά

και γυρνώ μες στα καλτσοπουλιά

Τα νύχια σε τί χρώμα θα βαφτούνε

τακούνια ή σανδάλια αν φορεθούνε

άλλο δε μπορώ για να σκεφτώ

κι άλλα πόδια να ερωτευτώ

Είμαι ερωτευμένος με τα πόδια σου

σαν τρελλός με έξαψη τα θέλω

τις θεϊκές πατούσες και τις φτέρνες σου

μα και τα φίνα δάχτυλα λατρεύω

Ένα ζευγάρι γόβες δώσμου χάρισμα

ή τα παλιά λιωμένα πέδιλα σου

χόρεψε μου ύστερα ξυπόλητη

και να! όλο μου το βιος στην αγκαλιά σου

Οι φλέβες ξεχωρίζουν και πετούνε

αλυσιδάκια τον αστράγαλο κοσμούνε

τα πόδια αυτά αχ! ανάβουνε φωτιές

πάλι τα ονειρευόμουνα εχθές

Μπρος τους σβήνουνε όλα τ' αστέρια

κι οι ποδολάγνοι έρχονται στα χέρια

πόδια που όποιος τα δει μόνο μια φορά

θεία τύχη είναι... ή συμφορά.

Γνωρίζεις ταξιδιώτη, περιηγητή, οδοιπόρε, πώς γίνανε αυτά που βλέπεις πάνω στην πλαγιά;

Τί  άλλο είναι οι ξερολιθιές

αυτές που συγκρατούν

τα εδάφη στις αναβαθμίδες

ή τις "πεζούλες" καθώς τις λεν αλλού

ή ακόμα "οχθάρια" ή "χταράκια"

επάλληλα χτισμένες στις πλαγιές

των λόφων και των βουνών του τόπου

λίγα μέτρα γης όπου παρέχουνε

για όσα χωρέσουνε φτωχά σπαρτά

σπυρί μια χούφτα εδώ

και μία παραπέρα

ή λίγες ρίζες με ελιές, αμπέλι

συκιές ή ίσως μυγδαλιές

και άμα έχει κοντά νερό

μπορεί οπωροφόρα ή ακόμα

κηπάρια με λαχανικά

τί συμβολίζουν παρεκτός

το Μόχθο τον τιτάνιο του ανθρώπου

που κάθε μέρα ώρες πολλές

επί δεκαετίες, επί γενιές κατέβαλε   

πάλεψε με τις πέτρες

λιθάρια, αγκωνάρια και ογκόλιθους

το ένα πάνω στ' άλλο να σωριάσει ταιριαστά

χωρίς να νοιώθει - ενώ υπήρχε -

στον ώμο του απάνω ακουμπισμένο

το χέρι του Δημιουργού του

που βλέπει από ψηλά

και χαίρεται ενίοτε κι επικροτεί

τα έργα του πλάσματος που έφτιαξε

και τ' άλλο χέρι υψώνει

σε χειρονομία ιερής

άνωθεν ευλογίας.

Γέννηση, σχολείο, δουλειά κι αντίο*

* Ελεύθερη απόδοση (Χ.Δ.Τ.) του τίτλου τραγουδιού του βρετανικού συγκροτήματος Godfathers "Birth, Work, School, Death" από το μακρινό 1988, αμφότερα - τραγούδι και συγκρότημα - θρύλοι της νεότητος μας

Εδώ ήταν η μαιευτική κλινική που γεννήθηκα

τώρα λειτουργεί ως οίκος ευγηρίας

εδώ ήταν το σχολείο που πήγα Δημοτικό

χρόνια τώρα έχει γίνει ταβέρνα

εδώ ήταν το σχολείο που πήγα Γυμνάσιο

έγινε μετά εστιατόριο του Πανεπιστημίου

τώρα είναι χώρος φιλοξενίας προσφύγων

δίχως νομίζω τυπική, νόμιμη άδεια λειτουργίας

εδώ ήταν το σχολείο που πήγα Λύκειο

τώρα είναι ότι και στο Γυμνάσιο

χωρίς το προηγούμενο στάδιο του εστιατορίου

εδώ η Σχολή που σπούδασα

τρία κτίρια εκείνα τα χρόνια

πλέον τόσα πολλά που δύσκολα προσανατολίζομαι

εδώ το τζαζ μπλουζ μπαράκι που πηγαίναμε

έχει εγκαταλειφθεί και ρημάζει πια

το πανέμορφο νεοκλασσικό

εδώ το ροκ μπαρ που περάσαμε τόσες υπέροχες βραδιές

βραχύβιο ήταν, από τότε δεν ξέρω τί στεγάζει

εδώ το υπόγειο κλαμπ που γίνονταν οι συναυλίες

ακόμα γίνονται, έχει και το ίδιο όνομα

έρχομαι καμμιά φορά

εδώ το παλιό σινεμά

που έγινε συναυλιακός χώρος

και πήγαμε σε τόσες αξέχαστες συναυλίες

που σημάδεψαν τη νεανική μας ηλικία

είναι πλέον σουπερμάρκετ

εδώ το ταβερνάκι που ήταν στέκι μας

γκρεμίστηκε και έγινε πολυκατοικία

εδώ το πιο παλιό μπαρ της Αθήνας

για μια δεκαετία ήμουνα καθημερινός

λειτουργεί ακόμα απαράλλαχτο

μα εγώ κρατιέμαι πια μακριά απ' τα μπαρ

και κυρίως απ' τα ποτά

εδώ το κτίριο της Εταιρίας

πολλά χρόνια εργάστηκα σ' αυτό

τώρα η εταιρία έχει σμικρυνθεί

πήγαμε λίγο πιο κάτω με νοίκι

και το μέγαρο πουλήθηκε σ' ένα μεγάλο όμιλο

εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ

τα διαμερίσματα που μέναμε

πάντα σε απόσταση λίγων δεκάδων

μέτρων απ' την πλατεία

τώρα μένουνε άλλοι προφανώς

όπως κι εδώ, το πρώτο σπίτι που έμεινα μονάχος

κι επέρασα οχτώ ωραία χρόνια

επίσης τώρα μένουνε κάποιοι άλλοι

εδώ τα ιατρεία κι η κλινική ημέρας

που κάνω τις χημειοθεραπείες

εδώ το δημοτικό κοιμητήριο του χωριού

κι εδώ, δίπλα στην παλιά, μισογκρεμισμένη πια εκκλησία

το οικογενειακό μνήμα

οι φωτογραφίες στη γυάλινη προθήκη

και τα ονόματα με τις ημερομηνίες στην πλάκα

είναι του πατέρα και της μάνας μου.

Εντομοσκάφη κατηφορίζοντα άνωθεν του Σαρωνικού

Στις κατωφέρειες του γαλάζιου θόλου του ουρανού
μικρά, ίσα που φαίνονται, αεροσκάφη ίπτανται
άσπρα όπισθεν ίχνη αφήνοντας
από τα προωθητικά αέρια
ομοιάζουν έντομα καιόμενα
τα οποία βουτούν οδεύοντας
προς το μοιραίον τέλος
κάπου στο βάθος του ορίζοντος
εκεί στο σμίξιμο της όμοια γαλάζιας
απέραντης της θάλασσας.

Ανθολογία Bibliotheque

Ένα βραδάκι τις προάλλες

σε μια οξεία κρίση μου

ναρκισσισμού και περιαυτολογίας

έβαλα τ' όνομά μου (το κάνω που και που)

στην παντοδύναμη του διαδικτύου μηχανή αναζήτησης

(α ρε μπαγάσα Όργουελ, το είχες από τότε φαντασθεί)

και είδα να προκύπτουν τα συνήθη αποτελέσματα

τα πρώτα σχετιζόμενα με δύο συνονόματα

και συνεπώνυμα ξαδέρφια μου

ύστερα κάποια που με αφορούσαν συνεπεία

κάποιων παλιών μου δημοσιεύσεων

επαγγελματικών και άλλων

και υστερότερα κάποια άσχετα τελείως

ομοίως στην επόμενη και μεθεπόμενη

αποτελεσμάτων τη σελίδα

ώσπου στην τέταρτη περίπου αίφνης βρήκα μια

ολωσδιόλου αναπάντεχη αναφορά στο πρόσωπό μου

κι ένα στιχούργημα μου αναρτημένο

(για το οποίο δε θυμάμαι να μου είχε ζητηθεί η άδεια

ούτε όμως θα το είχα επιθυμήσει)

στη θεματική της ποίησης ενότητα

σε μια ιστοσελίδα που ανήκε

σε οίκο εκδοτικό που άνοιξε

μαζί με βιβλιοπωλείο στην πλατεία

τη θρυλική της γειτονιάς μου όπου γεννήθηκα

μεγάλωσα και όπου ζω ακόμα

ήξερα τον εκδότη από παλιά

με κάτι της παρέας μου τότε απόπειρες στο χώρο

ήταν που λέτε ένα κομμάτι  που είχα γράψει

πριν από μία συναυλία

ενός εξαίρετου και συμπαθητικού

μ' αλίμονο συχωρεμένου πια

ωραίου μουσικού Αμερικάνου

κι ήμουν, καλά θυμάμαι καθώς έγραφα

στο τεφτεράκι μου σε μέτριας κατάσταση

ως ίσως και προκεχωρημένης μέθης

το είχαν πάρει μάλλον από το ιστολόγιο

που διατηρώ τώρα και πάνω από μια δεκαετία

και το αναδημοσίευαν εκεί συνοδευόμενο

από καλαίσθητο έργο εικαστικό

ένα συνδυασμό ζωγραφικής, φωτογραφίας και σκίτσου

όπως και άλλα ποιήματα σχεδόν εκατοντάδες

ήταν βαλμένα εκεί μέχρι που πρόσεξα

ποιοί ήταν οι υπόλοιποι δημιουργοί

για νά 'βρω έκπληχτος τον εαυτό μου

ανθολογούμενο μεταξύ αδιανόητων ιερών τεράτων

με λίγα λόγια ανάμεσα σ' ονόματα όπως:

Διονύσιος Σολωμός, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ανδρέας Εμπειρίκος, Γιώργος Σεφέρης

Κώστα Καρυωτάκης, Ντύλαν Τομας

Έζρα Πάουντ, Τ. Σ. Έλιοτ, Χόρχε Λούις Μπόρχες

Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και...

Χρήστος Δ. Τσατσαρώνης...

Ακόμα γελάω! 

Έλληνος αντιδρώντος νεαρού βουκόλου, εν τα μέσα εικοστού αιώνος, φαντασιώσεις Νέου Κόσμου*

*συνεπεία των κακών επιδράσεων αναγνωσμάτων και θεαμάτων

Να μη με φωνάζεις Βλάχο

είμαι ινδιάνος Αραπάχο

τί μου λες "τί κάν'ς αυτού;"

προσκυνώ τον Μανιτού

κι άμα σκούζεις "δώσε τέλος"

σε τρυπώ ευθύς με βέλος

κι αν προστάζεις "ότι σου είπα!"

αρειμάνιος καπνίζω τη μακρύτατη μου πίπα

κι αν συ βρίσκεις για το φέσι

η φούντα ότι είναι μια χαρά

εγώ να το διακοσμίζω θέλω

με αητού πλήθος φτερά

τέρμα η βοσκοκαλύβα

η στενή, η σκοτεινή

στην ευρύχωρη θα μένω

και ευήλια μου σκηνή

δε γυρίζω πια στη στρούγκα

τσέλιγκα δεν προσκυνώ

και θα ζω μ' ότι μου δίνει

το κυνήγι στο βουνό

δεν αρμέγω για το γάλα

δεν κουρεύω για μαλλί

θα ακολουθώ όπου πάει

την περήφανη φυλή.

Τρίπολη

Γκρίζα πολιτεία
με γύρω όλο βουνά
στο κέντρο της Πελοποννήσου
σαν κάνει ψιλόβροχο με παγωνιά
κόβεις τις φλέβες σου για πλάκα
ή εναλλακτικά δένεις μια πέτρα στο λαιμό
και μια που δεν έχει κοντά θάλασσα
πας για φούντο στη γεμάτη όλο νερά
χειμώνας βλέπεις
παρακείμενη τη λίμνη Τάκα.

Πεζοπορία

Πρωί της Κυριακής και συνεχίζουνε οι κοινοί θνητοί

να βρίσκουνται κάτω από τα σκεπάσματα

κι έχοντας πριν λίγο ίσως αφυπνηθεί

κοιτάζουν μέσα από τις μισάνοιχτες κουρτίνες

κάπως ζαλισμένοι το γκρίζο ακόμα φως

την ίδια ώρα...  

οι πεζοπόροι συναθροίζονται

έξω από ιδιωτικά τα αυτοκίνητα

αν πρόκειται για μία φιλική παρέα

ή έξω από το πούλμαν άμα σε εκδρομή

κάποιου ίσως συμμετέχουνε συλλόγου

φορούν τα στιβαρά τους υποδήματα

τα επανωφόρια αδιάβροχα και προσαρτούν

πάνω τους τα σακίδια

ύστερα, την ίδια ουσιαστικά στιγμή

μ' έναν αξιοπερίεργο συγχρονισμό

το ένα πόδι στο πάτωμα αγγίζει

έχοντας μόλις βγει απ' το κρεβάτι

και τ' άλλο ακουμπά, το χνάρι του αφήνοντας

με δίπλα τ' αποτύπωμα της πεζοπορικής της ράβδου

στο πρώτο βήμα απ' τα χιλιάδες που θα επακολουθήσουνε

πάνω στη νοτερή τη γης, στο μονοπάτι.

Ο Τειρεσίας του Μπουένος Άιρες

Άκου υποψήφιε αυτόχειρα

και σκέψου καλά πριν προχωρήσεις

σ' αυτήν την πράξη που σκοπεύεις

και την πιστεύεις λύτρωση

άκου τα λόγια του σοφού

του αόμματου του γέροντα

που ψιθυρίζει στηριγμένος

στο παλιό μπαστούνι του

κι είναι πιστεύω... - το αισθάνομαι!

ολόσωστα αυτά που λέει πως λένε:

"Η πόρτα της αυτοκτονίας

είναι ανοιχτή μα οι θεολόγοι

επιμένουν πως στο απώτατο σκοτάδι

του άλλου βασιλείου

θα είμαι εκεί, περιμένοντάς με".

Η φράση του "τυφλού σοφού μάντη", από το ποίημα "Ο φρουρός" εκ της συλλογής "Το χρυσάφι των τίγρεων", του Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899 - 1986), σε μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη, όπως περιέχεται στη συλλογή του οίκου Ελληνικά Γράμματα σε β' έκδοση, Αθήνα 2006

Το τελεφτέο ποίημα

......

Το τελεφτέο ποίημα, σε λίγους μόνο στίχους, συμπύκνωνε τα στοιχεία της τέχνης του όλης, (εξώλης και προώλης).
......
Σκέφτηκε να μαζέψει όσο (ελάχιστο) κουράγιο μπορούσε να βρει και να γράψει κάτι τελευταίο, έστω κάτι μικρό, λίγες γραμμές μιας ιστορίας, λίγους στίχους, ένα ποίημα...
......

Ο επικεφαλής και μεγαλύτερος σε ηλικία γιατρός, στεκόταν ένα βήμα μπρος από τους υπόλοιπους που τον περιστοίχιζαν. Μίλησε στον κλινήρη ασθενή με λίγα λόγια και σοβαρή αλλά γλυκιά φωνή. Όταν βεβαιώθηκε πως εκείνος προσέλαβε και κατανόησε τη ζοφερή αλήθεια, άπλωσε το χέρι του με την παλάμη ανοιχτή, προτεταμένη και έκλεισε μέσα της με προσοχή, όχι πολύ σφιχτά, το αποστεωμένο, γεμάτο μελανιές, τρυπήματα από βελόνες και σπασμένα αγγεία χέρι. Μετά στράφηκε και βγήκε από το δωμάτιο με την ομάδα του να τον ακολουθεί κατά πόδας.

Η πόρτα έκλεισε. Έμεινε μόνος. Για δέκα περίπου λεπτά. Ύστερα η πόρτα άνοιξε και μπήκε η προϊσταμένη νοσηλεύτρια, επίσης η μεγαλύτερη σε ηλικία και παλαιότερη της νοσηλευτικής υπηρεσίας. Του μίλησε ήρεμα, ζεστά και ειλικρινά. Του χάιδεψε το κεφάλι, εκεί που πριν μήνες φύτρωναν δάσος σγουρά μαλλιά. Του αφαίρεσε με προσοχή τους ορούς και τοποθέτησε βαμβάκι και μετά οινόπνευμα και μετά αυτοκόλλητο επίδεσμο (χα! λες κι είχε πλέον νόημα τόση επιμέλεια) ασκώντας με ευσυνειδησία και ευαισθησία τα καθήκοντα της.  Πριν βγάλει την τελευταία παροχή του εξήγησε ότι είχε πάρει έγκριση για χορήγηση ενός εξαιρετικά ισχυρού αναλγητικού, ναρκωτικού στην ουσία και αν ήθελε θα μπορούσε να... Της ένευσε "όχι".
Τον ρώτησε αν επιθυμούσε κάτι άλλο. Συγκεντρώνοντας με κόπο τις λιγοστές δυνάμεις του, ζήτησε ένα στυλό κι ένα χαρτί. Έβγαλε από τη μπροστινή τσέπη της στολής της ένα από τα πολλά στυλό, διαφορετικών χρωμάτων που είχε εκεί (αλήθεια - γιατί το κάνουν αυτό οι νοσοκόμες;), αναρωτήθηκε - και του το είπε - αν τον εξυπηρετούσε μία σελίδα, λευκή από την πίσω πλευρά, ενός μπλοκ φαρμακευτικού συνταγολογίου που είχε μαζί της. Της έδειξε  "ναι, μια χαρά", τα άφησε δίπλα, στο κομοδίνο, κι έφυγε αθόρυβα πάνω στα ανατομικά της τσόκαρα, αφού προηγουμένως του χάιδεψε το κεφάλι μια ακόμα - τελευταία - φορά.

Ένα τέταρτο μετά πήγε έξω απ' την πόρτα, κοίταξε απ' το τζάμι. Ακίνητος με κλειστά μάτια... Ίσως τον πήρε ο ύπνος. Το χαρτί και το στυλό απείραχτα. Μισή ώρα μετά κοίταξε πάλι. Μισή ώρα πιο μετά το ίδιο. Σχεδόν. Ένα χέρι είχε βγει έξω απ' τα σεντόνια και κάπως κρεμόταν στο πλάι. Πόσες φορές το είχε ζήσει στην πάνω από τριών δεκαετιών επαγγελματική ζωή της... Και πάντα, πάντα οι παλμοί της αυξάνονταν κατακόρυφα. Άνοιξε την πόρτα, πλησίασε, έκανε τη ρουτίνα. Φώναξε τη βοηθό και της είπε με υγρά μάτια να ειδοποιήσει τον εφημερεύοντα γιατρό, να κάνει την πιστοποίηση και να υπογράψει τα έντυπα για να συνεχίσουν με τα περαιτέρω.

Ελάχιστα είδη ρουχισμού στη ντουλάπα κι ένα φθηνό, παλιό σακβουαγιάζ. Τα προσωπικά έγγραφα και κάποια, λίγα μετρητά τα είχαν στο γραφείο μια και ο ασθενής δεν είχε συνοδούς ή συγγενείς. Πήρε το στυλό από το κομοδίνο, έκανε να πετάξει το χαρτί, τη σελίδα του συνταγολογίου στο καλάθι των αχρήστων μα συνειδητοποίησε πως τώρα ήταν διπλωμένο ενώ τις προηγούμενες φορές ανοιχτό, όπως του το είχε δώσει. Το άνοιξε και διάβασε μέσα:

                            Το τελεφτέο ποίημα

                            Το τελεφτέο ποίημα

                            δε γράφτηκε ποντέ

                            και όσα πριν είχαν γραφτεί

                            ήταν για τον μπιντέ.

Οι δίνοντες, μακάριοι

Ό,τι ζητούσαν έδινε
χωρίς να το σκεφθεί
δια βίου γενναιόδωρος
αλτρουϊστής, ιππότης
πριν καν το πρώτο ράπισμα
τους τά 'δωσε όλα ευθύς
σύντροφους, σχέδια, την οργάνωση...
αναρωτιούνται όσοι γλυτώσανε
ποιά άρα η διαφορά
τί δότης, τί προδότης;

Κοστούμι

                                                        Τρίπολη 10/2/'018
                                                        Γεια σου θεία

Δεν είμαι υπέρ της γνώμης
όσων που λεν περιφρονητικά
"κοστούμια και αηδίες!"
υπάρχουν κάποιες περιστάσεις
όπου χρειάζονται κι αυτά
αλλά όμως... να!:
κείνο το επίσημο
που έχω ράψει σκούρο
το έχω βάλει αναλογίζομαι
λίγο μονάχα σε χαρές
και πιο πολύ σε πένθη και κηδείες.

Θύμιος στο ικρίωμα

Θύμιος: χαρακτήρας ορεσίβιου, βοσκοτσέλιγκα, επαρχιώτη που υποδυόταν ο Κώστας Χατζηχρήστος (1921 - 2001) σε κινηματογραφικές ταινίες και έργα θεάτρου. Δύσκολα βέβαια μπορεί να φαντασθεί κανείς το συμπαθή Θύμιο που ενσάρκωνε με το τερατώδες υποκριτικό του ταλέντο ο έλληνας ηθοποιός σε ρόλο στυγνού εκτελεστή δήμιου παρά το πλησίον ηχητικά των λέξεων που απετέλεσε και την έμπνευση (ω! Θεέ μου) γι αυτό το στιχανοσιούργημα.

Εδώ είναι τόπος μαρτυρίου
εδώ σημείον δίκης
εδώ χάσκει η άβυσσος
και εκκινεί η μάβρη ατραπός

εδώ ιερουργεί ο αδυσώπητος
ο παγωμένος χάλυβας
ο κοφτερός ευχέτης
ο πέλεκυς του Θύμιου
"έχω κάνει και δήμιος, αμ πώς;".
  

Εύκολα δίπολα

(δηλαδή διλήμματα όπου η επιλογή γίνεται ευκόλως άνευ δισταγμού, ουδέ επί δευτερολέπτου και είναι πάντοτε η δευτέρα)

κρύο - ζέστη
χειμώνας - καλοκαίρι
κιθαρίστας - ντράμμερ
Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός
Μπητλς - Ρόλλινγκ Στόουνς
ξανθές - μελαχρινές
κρασί - μπύρα
βρυκόλακας - λυκάνθρωπος
κρέας - ψάρι
οθόνη - χαρτί
τσιγάρο - πίπα
τσάι - καφές
στήθη - λαγόνες
βόντκα - ουίσκυ
άσπρο - μάβρο
ξύδι - λεμόνι
ισπανικά - ιταλικά
ηλεκτρική - ακουστική
Καρέζη - Βουγιουκλάκη
Θεσσαλονίκη - Αθήνα
Μαραντόνα - Πελέ
Καζαντζίδης - Μπιθικώτσης
κουραμπιέδες - μελομακάρονα
... - ...

Στον τελεφτέο όροφο του ψηλού κτιρίου

Όσο κι αν φας
όσο κι αν πιείς
όσα και αν ψωνίσεις
το εντός σου χάος και κενό
ποτέ δε θα γεμίσεις

μα υπάρχει λύση οριστική
απόφαση μίας στιγμής
αυτή αν ακολουθήσεις
όλα, γεμάτα κι αδειανά
δια παντός θα σβήσεις.

Αλλαγή συνηθειών (βράδι στον περιφερειακό)

Λίγα μέτρα, λίγα σκαλιά για την ακρίβεια
πιο κάτω απ' το σημείο
που σταματώ προσωρινά το τρέξιμο
να κάνω ένα από τα ενδιάμεσα
σετ γρήγορα πουσάπς

βλέπω τα φώτα της εισόδου
- το μπαρ ήταν σα σπίτι μας -
τόσα βράδια, τί ξενύχτια
πόση μπύρα, πόσο ουΐσκυ
πόση βόντκα, πόσα σναπς;

Μπόμπα

Η διασημότητα σου διάρκεσε

λίγα μονάχα χρόνια

όλο στα πρωτοσέλιδα

και στα δελτία ειδήσεων κεντρικά

μετά στις παραμέσα τις σελίδες

σε δεύτερα κανάλια

κι έπειτα τίποτα

τώρα, στο βαγόνι του ηλεκτρικού του σιδηρόδρομου

ένας ακόμα επιβάτης συνηθισμένος

τελείως πια ασπρισμένος

εμφανώς γερασμένος

το αριστερό το χέρι όλο μέσα στο μπουφάν

λες και αναζητά τη ζέστα

ή αναπαύεται εκεί

μα άσχημα είναι κουτσουρεμένο

και το 'να μάτι παγωμένο

την κίνηση του άλλου δεν ακολουθεί

από τότε ολότελα χαμένο

σύντροφε έχω την εντύπωση

ότι πάρεξ εμού

κανείς δω μέσα δε σ' αναγνωρίζει

και ας υπήρξες διάσημος

θεωρητικός αναρχικός

μα και της ένοπλης της πάλης

οπαδός φανατικός

εν τέλει δεν ήσουν κι εσύ παρ' ένας

περαστικός κομήτης

αλήθεια, πώς έγινε το βράδυ εκείνο

στα χέρια σου και έσκασε

ο δυναμίτης;

Κλωντίν

Τραγούδι ("Claudine") του Stanley Brinks από το δίσκο "New Cologne" - 2011, στίχοι εδώ  και εκτέλεση εδώ, απόδοση στίχων Χ.Δ.Τ.

Πού ήσουν τρεις με τέσσερις;

πού ήσουνα Κλωντίν;

δεν ξέρω πού 'μουν στις τέσσερις

δεν ξέρω και πιο πριν

κύριε διοικητά μου, ξέρεις δύσκολα

πέρα έβγαλα τη νύχτα αυτήν

και γι άλλους ήταν δύσκολη

και τους ξέρεις καλά Κλωντίν

καινούρια είμαι στην πόλη αυτήν

και σελίδα στο μητρώο -λέω- θά 'χω λευκήν

ξένη είσαι στην πόλη αυτήν

μα να ο φάκελλος σου Κλωντίν.

παντρεύτηκες μια στο Άρκανσας

και στο Μέην παντρεύτηκες δυο

παντρεύτηκα στο Άρκανσας;

όνειρο νόμιζα πως είδα κακό

άσε τον άλλον ανάσα να πάρει

να βοηθήσω θέλω, ήσουν μόνο δεκαεπτά

ανάσα να πάρω, να βοηθήσω θέλω

Κλωντίν είσαι τόσο γλυκειά

του Φρανσουά Λαγκλάντ μύριζε η ανάσα

και γύριζε έτσι δίχως σκοπό

όταν διάβασα πως σκοτώθηκε

γύρεψα άλλο ένα ποτό

έλα μαζί μου να φύγουμε

μες στα πολλά τα στοιχεία θα χαθούν

έλα να φύγουμε και ποτέ

Κλωντίν δε θα μας βρουν

άσε με να πιω ένα ακόμα ποτό

ένα όμορφο ν' ακούσω σκοπό

Κλωντίν κι εγώ μαζί σου θα πιω

κι αξίζεις τον πιο ωραίο σκοπό

πού ήσουν τρεις με τέσσερις;

πού ήσουνα Κλωντίν;

δεν ξέρω πού 'μουν στις τέσσερις
δεν ξέρω και πιο πριν.