Λαρδί

Υπήρξα υπέρβαρος από νωρίς

ήδη από την πρώιμη σχολική ηλικία

ξεκίνησε λέγαν κάποιοι συγγενείς σαν παρενέργεια

απ’ όταν έκανα κάτι ενέσεις να καταπολεμηθεί

η τάση πού ‘χα για οξείες αμυγδαλίτιδες

μα μάλλον όμως δεν ήτανε αυτή η αιτία

παρά τα πιάτα τα μεγάλα οι πατάτες οι τηγανητές

που συχνότατα αποτελούσαν

το μενού της διατροφής μου

η κατάσταση παγιώθηκε

κι έγινα έτσι ένα μάλλον τροφαντό

και παχουλό (ίσως όχι ακριβώς χοντρό) παιδί

όπως θυμάμαι και διαπιστώνω

απ’ τις στα άλμπουμ τις φωτογραφίες

στην εφηβεία, στο Λύκειο ήταν που έκανα

την πρώτη απόπειρα απώλειας

με ποιός ξέρει ποιά αυτοσχέδια

δίαιτα που είχα σκαρφιστεί

η οποία απέδωσε αλλά με τρόπο άτσαλο και λάθος

καθώς πιστοποίησα πάλι από τις φωτογραφίες της εποχής

όπου εμφανίζομαι πολλά κιλά ελαφρύτερος

με τα κόκκαλα στους ώμους να πετάν (απώλεια μυϊκού ιστού)

από μπροστά να φαίνονται στο στήθος, στην κοιλιά

οι σάρκες να κρεμάνε (θύλακες ακαύστου λίπους)

Αργότερα ξεκίνησα γυμναστικές με βάρη και με τέτοια

αγαπημένη εκγύμναση και απασχόληση όλως αγχολυτική

 εξ ού κι ως σήμερα ακόμα σποραδικά τη διατηρώ

πέρασε το σώμα από διάφορες μεταλλαγές

πάντα με τάση όμως προς την εύκολη πολύ

τη συλλογή κιλών παραπανίσιων

ένεκα που κάνω κιόλας αποκλειστικά καθιστική εργασία

και δεν πολυσυνηθίζω να περπατώ, να τρέχω ή να ποδηλατώ

να κολυμπώ ή άλλα αερόβια σπορ σε συνδυασμό

με την αγάπη μου για λιχουδιές

που δυσκολεύομαι ν’ αντισταθώ, να μην καταναλώσω

και την επί δεκαετίες στενή, μην πω μάλλον νοσηρή

σχέση που είχα αναπτύξει με τα οινοπνευματώδη

οπότε και είχα οδηγηθεί στην κορυφαία

κατάσταση παχυσαρκίας του έως τώρα βίου μου

έχοντας σχεδόν παραμορφωθεί

Τα τελευταία χρόνια συντηρώ χαμηλά σχετικά

το σωματικό μου βάρος

χαρακτηρίζομαι -όπως έχει τύχει να ακούσω- «κανονικός»

κάποια με είχε πει κι «αδύνατο»

πάντως δεν παύει όταν κοιτιέμαι στον καθρέπτη

ή κάθουμαι στου κρεβατιού την άκρη και

ψαύω τις πλαδαρές μου σάρκες

(είναι κ’ η ηλικία στη μέση πια)

στο στήθος, στην κοιλιά, στις λαγόνες, στους μηρούς

μάλλον το παίρνω απόφαση

ξέροντας μάλιστα πως αποκλείεται να κάνω

όπως ποτέ δεν έκανα

κάποια αυστηρή, μεθοδική και επιστημονική προσπάθεια

για την απώλεια λίπους σωματικού

ούτε βεβαίως την ιατρική πράξη τη χειρουργική

που κάποιοι κάνουν για τους κοσμητικούς μονάχα λόγους

παίρνω λοιπόν απόφαση πως έτσι

θα φύγω όταν ερθεί η ώρα και

μόνον τότε το πρόβλημα θα λυθεί για

φορά πρώτη και οριστική

κάτω απ’ το χώμα, μέσα στο μνήμα

θα έρθουν πρώτα τα σκουλήκια

τα σαρκοβόρα, τα εξειδικευμένα

που από τις οπές του σώματος ή και

τρυπώντας το δέρμα θα εισέλθουν

δρόμο ανοίγοντας και σε άλλα

όντα του υπεδάφους

όπως μαμούνια διάφορα, σκαθάρια

σαρανταποδαρούσες και μυρμήγκια

που σ’ όργιο θα επιδοθούν

στο πρώτο υποδόριο στρώμα βρώσιμης

σάρκας που θα βρουν πριν στα

επόμενα, βαθύτερα, από κάτω προχωρήσουν

και τότε θα μου φύγουνε

μια και καλή τα ξύγκια.