Σκάει ο τζίτζικας

Είχαμε κανονίσει από καιρό

το Σαββατοκύριακο αυτό να πάμε στο βουνό

πάνω από το χωριό του παλιού και καλού φίλου

για να μαζέψουμε τσάι και ρίγανη

προέκυψε ότι θα ήταν μέρες καύσωνα

μα δε μπορείς να προβλέψεις ούτε ν' αλλάξεις τον καιρό

άλλες ημερομηνίες διαθέσιμες δεν υπήρχαν

κ' έτσι δεν αναβάλλαμε

φύγαμε απόγευμα Σαββάτου

φθάσαμε περίπου δύο ώρες μετά

ανοίξαμε το σπίτι, τακτοποιηθήκαμε

και μεταβήκαμε σε παρακείμενο χωριό

όπου πήραμε ένα ωραίο δείπνο στη γραφική πλατεία

με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής παρακαλώ

στα πλαίσια πολιτιστικών εκδηλώσεων τοπικού συλλόγου

όλα καλά!

γυρίσαμε, ξαπλώσαμε, σηκωθήκαμε με το πρώτο φως

και αναχωρήσαμε λίγο μετά

το αυτοκίνητο έτρεχε με ταχύτητα στον ίσιο δρόμο της πεδιάδας

και παρά το ότι ήταν ολάνοιχτα τα παράθυρα

νοιώθαμε ίχνη μόνο δροσιάς

λίγο πριν το σημείο αφετηρίας της πεζοπορικής διαδρομής

είδαμε τον ήλιο να ανατέλει κόκκινος

και να υψώνεται πάνω απ' τις γραμμές των λόφων

σταθμεύσαμε, αποβιβαστήκαμε, ετοιμαστήκαμε

γεμίσαμε τα παγούρια με κρύο νερό από την πηγή

και πήραμε τον ανήφορο περπατώντας

αργότερα, μετά τα χίλια μέτρα υψόμετρο

μες απ' τ' ανοίγματα των ψηλών δέντρων του δάσους

είδαμε πάλι τον ήλιο να έχει σηκωθεί για τα καλά

αλλά μέσα σε μια αχλύ, σε μια θολούρα

σημάδι ολοφάνερο της ζέστης που θα επικρατούσε

σκέφτηκα: "σήμερα, κάτω στον κάμπο θά 'ναι φρίκη"

και αμέσως μετά, σαν για να επιβεβαιώσει τη σκέψη μου

ήρθε στ' αυτιά μου ο γνώριμος ήχος

νομίζω στ' αλήθεια ήταν η πρώτη φορά

που άγουγα σε έλατο τζιτζίκι.

Σημ. Ευχαριστούμε το φίλο του ιστολογίου (και φίλο γενικώς, παλιό και καλό) Κ.Τ., οικοδεσπότη στο σπίτι στο χωριό, κουμπάρο και συνοδοιπόρο σε τόσες δεκάδες πορείες στα βουνά, για τον τίτλο του στιχουργήματος αυτού, που τον έδωσε χωρίς να το ξέρει (ή μήπως, με κάποιο  τρόπο, ήξερε τελικά;), το οποίο είχα "εμπνευσθεί" τις αμέσως προηγούμενες στιγμές της κοινής μας ανάβασης, με βάση τα παραπάνω περιγραφόμενα. Παρνασσός, 24 Ιουλίου '022.