Φιδιπήδης (λήμμα από την Αρχαιοδρομοπήδεια)

Σήμερα, γίνεται ο αγώνας δρόμου  "Αυθεντικός Μαραθώνιος των Αθηνών" και το Ιστολόγιο δημοσιεύει το συγκεκριμένο λήμμα, αφιερώνοντας το σε όλους τους δρομείς: Καλή Δύναμη!

Ο Φιδιπήδης, άλλως γνωστός ως Φιλιππίδης, ήταν Έλλην Αθηναίος που έζησε στον κόσμο αυτόν (τον αρχαίον) για 40 χρόνια, από το 530 π.Χ. έως το 490 μ.Χ. Για βιοπορισμό ασκούσε το ταπεινό, πλην τίμιο, αλλά πολύ κοπιώδες και συχνά επικίνδυνο, με γλίσχρα εισοδήματα, όμως επωφελές για την κοινωνία επάγγελμα του courier ή όπως το έλεγαν τότε, του ημεροδρόμου. Όντας από λαϊκή, εργατική οικογένεια, χωρίς σπουδαίες σπουδές ή εφόδια, κατέφυγε σε αυτό, όπως άλλωστε και σήμερα, τόσοι συνάδελφοι του. Ήταν ωστόσο φιλότιμος και επιμελής και σύντομα ξεχώρισε επιπλέον για την πρωτοφανή του ταχύτητα και αντοχή και απέκτησε για αυτό φήμη μεγάλη στους κύκλους του αλλ' ακόμα και έξω από αυτούς. Γι αυτό, όταν παρέστη ανάγκη αμέσου μηνύματος από την πόλη των Αθηνών προς την πόλη της Σπάρτης με έκκληση στρατιωτικής βοήθειας εν' όψει της Περσικής εισβολής, οι Μάνατζερς του Πολέμου τον επέλεξαν και του ανέθεσαν την αποστολήν, την οποίαν και εξετέλεσε άρτια, πραγματοποιώντας τη μετάβαση Αθήνα - Σπάρτη πηαινέλα, ένα σκασμό εκατοντάδες χιλιόμετρα δηλαδή, σε περ. δυόμιση μέρες, πράγμα αδιαννόητο σχεδόν όπως και στα όρια του εξωανθρώπινου και ακατόρθωτου ακόμη και σήμερα.

Εν συνεχεία (αν και δε βεβαιώνεται αυτό από τις πηγές), μετέβη από το πεδίο της μάχης του Μαραθώνα έως την Αθήνα για να μεταφέρει στους προαναφερθέντες Μάνατζερς το χαρμόσυνο μήνυμα της διαφαινόμενης νίκης και να εκπνεύσει αμέσως μετά. Προς τιμήν του, κατά κάποιον τρόπο, εφευρέθηκε και επιτελείται έκτοτε το αγώνισμα του Μαραθωνίου δρόμου και δη εκείνου της Αθήνας, στα χνάρια της ιστορικής διαδρομής του απίστευτου αυτού courier. Το όνομα του ήταν στην ουσία προσωνύμιο (το πραγματικό έχει ξεχαστεί) και συγκεριμένα πρόκειται για σύνθετη λέξη, σχετιζόμενη με το όλως ιδιαίτερο  στυλ τρεξίματος που τον χαρακτήριζε, αποτελούμενο από συνεχείς ελιγμούς και στροφές, κάτι σαν το επιλεγόμενο "σλάλομ" των χιονοδρόμων ή την έρπουσα κίνηση των όφεων μαζί με επαναλαμβανόμενα άλματα όπως του λαγού ή της ελάφου αντιλόπης. Ο τρόπος αυτός δεν ήταν ασφαλώς προϊόν εκκεντρικότητος αλλά σαφώς πρακτικής ανάγκης καθ΄ότι οι οδοί στις οποίες εκινείτο ο δρομεύς αυτός, ήταν κακοτράχαλοι χωματόδρομοι, δύσβατα μονοπάτια, ακόμα και γιδόστρατες και στην καλύτερη περίπτωση, μικρής συγκριτικά έκτασης πλακόστρωτα καλντερίμια. Με άλλα λόγια έτρεχε συνεχώς επί ανωμάλου εδάφους και έτσι στρέφων σαν το φίδι και πηδών, απέφευγε τα εμπόδια και τις απειλές των κοφτερών πετρών, των σκληρών και αιχμηρών βράχων, των λακουβών, των νεροφαγωμάτων, των αγκαθιών, των βάτων, της λάσπης, των ολισθηρών πλακών κ.λ.π.

Το εκ της ιδιαιτέρου του κινήσεως λοιπόν Φιδι-πήδης, έμεινε στην ιστορία ανά τους αιώνες έως σήμερα και τον έκανε γνωστό στα πέρατα του κόσμου, ενώ- περιττόν να πούμε - ότι όταν πέθανε ήταν πάμπτωχος. Βλέπετε, δεν τον πρόλαβαν οι Σπόνσορς.