Αγαπητοί επισκέπτες, αναγνώστες και φίλοι, το
ιστολόγιο εύχεται "καλή χρονιά και καλή επιτυχία".
Την προσεχή περίοδο, λόγω ιδιαίτερα παρατεταμένης
έλλειψης εμπνεύσεως και συγγραφικής δυστοκίας (τί λες ρε ρεντίκολο; δε
ντρέπεσαι καθόλου;) και πολύ μεγαλυτέρας του έως τώρα συνήθους και σε βαθμό
νοσηρό πλέον οκνηρίας (τώρα μάλιστα, τώρα μιλάς σωστά), θα δημοσιευθούν
ορισμένα κείμενα "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα", ευχαριστούμε
για την καταννόηση (βρε αθεόφοβε, ποιός
νομίζεις ότι είσαι που έχεις και "χαμένα" ή "αποκηρυγμένα"
κείμενα, τρομάρα σου;).
Καλή ανάγνωση.
Λε παπιγιόν
Η πεταλούδα πέταξε
τίναξε τα φτερά της
τόσο ψηλά που ανέβηκε
ζηλέψαν τη χαρά της,
στον αέρα που σαλπάριζε
στα χρώματα γιομάτη
μια ομάδα εργατικοί
εφτά - οχτώ νομάτοι.
Την ώρα του διαλλείματος
του κολατσιού την ώρα
ανάθεμα τη μοίρα μας
της γέννας μαύρη ώρα.
Για μας δουλειά, για μας
σκλαβιά
φτώχεια και δυστυχία
πάντα θολός ο ουρανός
και ξαστεριά καμμία.
Για μας δεν έχει χρώματα
κι από χαρά ούτε φλούδα,
το μόνο το πετούμενο
για μας η καλιακούδα.
…………………………………………………………
Κι όμως, την ώρα αυτή,
σε μιανού το σπίτι
στην ασπρισμένη την αυλή
μ’ ολόγυρα λουλούδα
μάθαινε η μάνα το παιδί
λεξούλα τη λεξούλα
του έλεγε, της έλεγε
και πνίγονταν στα γέλια:
Τραγούδα – τραγούδα,
βελούδα – βελούδα,
μουσούδα – μουσούδα,
αρκούδα – αρκούδα,
πεταλούδα – πεταλούδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου