Κρύβονται μέσα

Ο εταίρος μου στην ομάδα (δύο ατόμων), στα μαθήματα δημιουργικής μαγειρικής, ο οποίος είχε επιλεχθεί -όπως κ’ εγώ- ως προς τον συνδυασμό μας, ασφαλώς με κάποια κριτήρια που πάντως αγνοούσα, ήταν ένας άνθρωπος άχρωμος, άοσμος, αόρατος που λέμε. Η εξ ανάγκης, για τους σκοπούς της συνεργασίας μας, συναναστροφή οδήγησε όμως σε μεγάλες εκπλήξεις και «μπα, και δεν του φαινότανε!» αντιδράσεις. Κατ’ αρχάς ήταν πολύγλωσσος. Ελληνικά βεβαίως αλλά και αρχαία Ελληνικά. Λατινικά (ποιός ξέρει σήμερα Λατινικά;), Ιταλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Γερμανικά, Αγγλικά, Ρωσσικά, Τουρκικά, Εβραϊκά.  Ενώ τα κατάφερνε και στα Πορτογαλικά, Αραβικά και τις Σκανδιναβικές γλώσσες. Επίσης ήταν αθλητής σπανίων αθλημάτων: τοξοβολία αφ’ ίππου, κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων ανοιχτής θαλάσσης. Επιπλέον ταξιδευτής σε κάθε άλλο παρά συνηθισμένους προορισμούς. π.χ. όλες τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, χώρες με κατάληξη ονομασίας: -άν, στην κεντρική Ασία, τις νήσους της Πολυνησίας, τα νοτιότατα άκρα της Αμερικανικής Ηπείρου, επίσης μπορούσε να κυβερνήσει πλήθος πλωτών και εναέριων μέσων (ταχύπλοα, ιστιοφόρα, ανεμοπλάνα, αεροπλάνα, αερόστατα κ.ά. ενώ ήταν και δεινός ζογκλέρ. Έκθαμβος, κάθε τόσο τον ρωτούσα επίμονα, τόσες ικανότητες, δεξιότητες, ταλέντα, πώς προκύπτουν, πόθεν πηγάζουν, πού φυλάσσονται; για να λάβω κάθε φορά τη στερεοτυπική, αινιγματική απάντηση: «Κρύβονται μέσα».

Η απορία μου ήταν ειλικρινής και μεγάλη, γι αυτό επέμενα με την ερώτηση αλλά η απάντηση ήταν πάντα αυτή η ίδια, σαν τα μικρά παιδιά ή έναν ενήλικα που συμπεριφέρεται ομοίως θέλοντας να σε εκνευρίσει: «κρύβονται μέσα, κρύβονται μέσα, ……». Πράγματι το κατάφερε, αισθάνθηκα βαθιά προσβεβλημένος κ΄αναρωτιόμουν πώς θα συνεχισθεί η συνεργασία μας καθώς και την πιθανότητα να ζητήσω αλλαγή ομάδας…

Την τρίτη, κατά σειρά, φορά που έλειψε από την εκπαίδευση, άρχισα να ανησυχώ. Αφ’ ενός διότι δε μπορούσα να διεκπεραιώσω μόνος τις εργασίες του ζεύγους, αφ’ ετέρου γιατί είχε αρχίσει να αναπτύσσεται μια συμπάθεια γι αυτόν τον άνθρωπο, παρότι ώρες ώρες γινόταν ανυπόφορα περίεργος. Άναυδος -όπως όλοι- διάβασα τις επόμενες ημέρες, στα μέσα ενημέρωσης, για τη σύλληψη του από τα στελέχη του τμήματος Ειδεχθών Εγκλημάτων της Αστυνομίας. Συσχετίσθηκε με δεκάδες βιαιοπραγίες και σύντομα με τις δύο αποτρόπαιες δολοφονίες που είχαν συνταράξει την κοινή γνώμη, κυρίως επειδή όλα τα θύματα ήταν ανήλικα παιδιά. Αναρωτήθηκα πού βρίσκονταν αυτά τα σκοτεινά ένστιχτα, οι εγκληματικές τάσεις, η ανηλεής σκληρότητα, η διαστροφή, τα ζοφερά αισθήματα και δεν είχα μπορέσει ούτε ίχνος τους να διακρίνω.

Μια που αναρωτήθηκα, μια που μου ήρθε στο μυαλό η απάντηση, σαν ηχώ εκείνης που έπαιρνα εγώ. Δαγκώθηκα λιγάκι. Όχι λιγάκι, δυνατά.

Αν βουληθείς…

Ένας άνθρωπος αμήχανος, άτολμος

ακολουθούσε τις συμβουλές, τις παραινέσεις

τις επιταγές των άλλων

τις τάσεις της μόδας, τα σημεία των καιρών

μονίμως δίβουλος, συχνά τρίβουλος, γενικώς άβουλος

κάποτε είχε όνειρα πολλά

μα δεν πάσχιζε ελάχιστα

για να τα πραγματοποιήσει

πέρασαν τα χρόνια

και μόνο τότε ξεκίνησε να κάνει κάτι γι αυτό

έσβηνε ένα ένα τα όνειρα του από τη λίστα

έως που αυτή συρρικνώθηκε

και εν τέλει εκμηδενίστηκε

όταν εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα

όπως συχνά συμβαίνει

κέρδισε τον πρώτο λαχνό

ένα αδιανόητα μεγάλο ποσό

που θα του επέτρεπε να ζήσει

τα όνειρα που κάποτε είχε

ακόμα κι αν ο κατάλογος ήταν

πολλαπλάσιος σε μέγεθος, έκταση, ποικιλία, φαντασία

ταυτόχρονα όμως -και πάλι όπως συχνά συμβαίνει-

πήγε στο γιατρό γι αυτήν την έντονη ενόχληση

που ένοιωθε καιρό τώρα

εκείνος τον παρέπεμψε με χαρακτήρα κατεπείγοντος

για διαγνωστικές εξετάσεις

καθότι τα συμπτώματα ήταν δυσοίωνα

Είχε τώρα μόλις βγει

από το κτίριο του Οργανισμού Παιγνίων

στο χέρι κρατούσε το φάκελο που του είχαν δώσει

μέσα υπήρχε μια σελίδα με τυπωμένα

το ακριβές ποσόν -κατόπιν φόρων- που θα εισέπραττε

και το οποίο, παρά τη γενναία αφαίρεση, παρέμενε

πάνω κάτω στα επίπεδα του αμύθητου

καθώς και αναλυτικές οδηγίες για τη διαδικασία

στο άλλο χέρι είχε το φάκελο των αποτελεσμάτων των εξετάσεων

αναρωτιόταν ποιόν να ανοίξει και να κρατήσει και ποιόν να πετάξει

να πάρει τα χρήματα και να τα χαρεί για όσο, άγνωστο, μπορέσει

ή να επικεντρωθεί στο θέμα της υγείας

που είναι το πιο, το μόνο σημαντικό;

Να πάλι η διβουλία. 

Προσανατολισμός μετακίνησης

Μεταχειρίζομαι τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο

για τις μετακινήσεις προς  και από την εργασία μου

στις βόρειες συνοικίες

άμα βρω θέση στο βαγόνι κάθουμαι

αλλά το πιο συχνά δε βρίσκω

και έτσι στέκουμαι όρθιος κατά τη διάρκεια της διαδρομής

ωστόσο επιδιώκω να -και τις πιο πολλές φορές το καταφέρνω-

τοποθετηθώ δίπλα στις θύρες, στην εσοχή που σχηματίζεται

μεταξύ του πλευρικού τοιχώματος και της πλάτης

του πρώτου σετ των καθισμάτων

διευθετώ το σώμα εντός αυτής της κόγχης

ώστε και να διαθέτει μία στήριξη

όντας ως στάση πιο ξεκούραστη

αφήνω το σακίδιο μου ανάμεσα στα πόδια επί του δαπέδου

και για τα τριάντα λεπτά που διαρκεί η μετάβαση

είτε διαβάζω κάποιο βιβλίο ή

κοιτάζω έξω εικόνες του κόσμου που κυλούν, ρεμβάζοντας

αν υπάρχει δυνατότης επιλογής, παλαιότερα

λάβαινα εκείνο το σημείο οπού ‘χε προσανατολισμό

με του συρμού ίδιον της κατεύθυνσης

που «έβλεπε μπροστά» με άλλα λόγια

κ’ έτσι χάζευα έξω τις γειτονιές, τους ανθρώπους

στους δρόμους, στα μπαλκόνια, στα μαγαζιά

στα απλώματα το βλέμμα έφθανε ως πέρα, στο βουνό της Πάρνηθας

και καθώς στα προάστια εμπαίναμε

είχε κι αυλές και κήπους και χωράφια και αλσύλλια και τέτοια…

έχω όμως από καιρό αλλάξει και διαλέγω

τη θέση την απέναντι

που με κάνει να κοιτώ

τα τοπία να φεύγουν προς τα πίσω

με το που τα αντικρίζω

πρόσημο παίρνουν ήδη παρελθόντος

τά ‘χεις περάσει, χάνονται

 

Αναρωτιέμαι ποιος νά ‘ναι τάχα

ο λόγος τούτης της επιλογής

ίσως που είναι κι η ροή έτσι της ζωής…

 

από Ψηλά

Έχω δεχθεί τόσες φορές

τη Χάριν και την εξ Ύψους Eυλογίαν

που είναι απρέπεια

μπορεί και βλασφημία

να απορώ: γιατί;,

αφού δεν μου αξίζει.

Κατάλογος αιτιάσεων

Γιατί δεν ξέρεις τάβλι

δεν καβαλάς μοτοσακό

έχεις στο ντύσιμο άθλιο γούστο

δεν έχεις τρόπους όταν τρως

δεν έχεις τρόπους γενικώς

η στύση σου δεν είναι πάντα ικανή

τα βίτσια σου είν’ ανώμαλα

δεν έχεις γνώσεις ιστιοπλοΐας

δεν επιθυμείς να παίρνεις πρωτοβουλίες

είσαι αντικοινωνικός

δεν σου αρέσουν οι έξοδοι, τα γλέντια και τα πάρτυ

ξένες γλώσσες στην ουσία δε γνωρίζεις

φριχτά τόσο που ροχαλίζεις

το σώμα σου είναι παρηκμασμένο

κάνεις την ίδια δουλειά κοντά τριάντα χρόνια

θες διακοπές να πηγαίνεις  πάντα στο ίδιο μέρος

είσαι αναχρονιστικός

δεν σου αρέσουν οι αλλαγές

και δυσκολεύεσαι με την τεχνολογία

δεν ντρέπεσαι άραγε καθόλου

πού ‘χεις ένα σαράβαλο και βρώμικο αυτοκίνητο;

ακούς μουσική παλιομοδίτικη

και τόσο εκτός επικαιρότητας

είσ’ ικανός να κάθεσαι

σε  μια βεράντα και να κοιτάς τη θέα

(θάλασσα, κάμπους, βουνά ή ό,τι άλλο) επί ώρες

ζεις ακόμα στην ίδια, μπανάλ, λαϊκή γειτονιά

όπου γεννήθηκες και μεγάλωσες, στο κέντρο της πόλης

στο ίδιο διαμέρισμα με την ίδια πρακτικά επίπλωση

οι φίλοι σου είναι σαν και σένα και χειρότεροι

αντιπαθείς τις εκπλήξεις, τις ανατροπές

παρά βυθίζεσαι σαν να απολαμβάνεις

μια καθημερινή, αφόρητη ρουτίνα…

 

«Πρέπει να μιλήσουμε» είπες στο τηλέφωνο

δυσοίωνες -λέει η εμπειρία- συνήθως είναι

αυτές οι ανακοινώσεις

δεν ήταν διάλογος, μονόλογος ήταν, κατηγορητήριο

κάποια υπερβολές, άλλα σκληρά μα δίκαια

ορισμένα τσούξαν σα σκαμπίλι δυνατό ή καμουτσίκι

όσο και νά ‘χει ανακουφίστηκα όταν τελείωσε

αυτή η συνάντηση εννοώ – όχι η σχέση

εγώ θα τη συνέχιζα, καλά περνάγαμε, έτσι νόμιζα

τέλος πάντων, θες από προαίσθημα

θες από κάποια άλλη ακατανόητη παρόρμηση

να, ηχογράφησα με το κινητό όλα αυτά που είπες

ούτε που είχα ποτέ μου

κάτι τέτοιο ξανακάνει

ούτε και πρόκειται να χρησιμοποιήσω το «πειστήριο» εναντίον σου

με τρόπο οποιοδήποτε

ούτε και τίποτ’ άλλο…

Στην αρχή αισθανόμουν, πέρα από την απορία για το κίνητρο, ενοχές

τώρα όμως ευγνώμων είμαι για την έμπνευση που είχα

καθώς βρήκα το τέλειο γιατρικό για τις βασανιστικές

οπού με ταλανίζουν αϋπνίες

κάθε φορά που ξαπλώνω κι αδυνατώ

όσο και κουρασμένος νά ‘μαι, ν’ αποκοιμηθώ

βάζω να παίζει ο «κατάλογος»

και εντός ολίγων λεπτών έχω αρχίσει

όπως έλεγες «φριχτά να ροχαλίζω».

Στον δρόμο των Αραπάχο

Τα σχόλια και οι κρίσεις, άλλα καλοπροαίρετα και άλλα όχι, πλήθαιναν καθώς περνούσ' ο καιρός. Προερχόμενα από το οικογενειακό περιβάλλον, όσο είχε σχέσεις με τους συγγενείς του, από το φιλικό όσο είχε ακόμα φίλους και από το επαγγελματικό πριν τον διώξουν απ' τη δουλειά. Επίσης από την πολυκατοικία, τη γειτονιά, το καφενείο που πήγαινε καμιά φορά, τα καταστήματα και τις αγορές, όπου η ανεξήγητα εριστική συμπεριφορά του δημιουργούσε εντάσεις και καυγάδες. Οι εκφράσεις στερεότυπες και λίγο πολύ ίδιες: "έχασες το μυαλό σου;", "σου λάσκαρε η βίδα;", "έχεις τρελαθεί;", "σού 'χει στρίψει;"... και τέτοια. Αναγνώριζε τη βάση που είχαν όλα αυτά, παραδεχόταν ότι είχε αλλάξει. Στις σπάνιες πλέον στιγμές καθαρής σκέψης και νηφαλιότητας αναρωτιόταν για τα πιθανά αίτια που οδήγησαν σ' αυτήν την κατάσταση, όχι πως τον ένοιαζε ιδιαίτερα, αλλά έτσι, εγκυκλοπαιδικά που λένε... Χωρίς να είναι γιατρός ή ειδικός ψυχικής υγείας, εντόπιζε τα προφανή. Η θλίψη που ένοιωθε από παιδί κιόλας, είχε με βεβαιότητα μετατραπεί σε κατάθλιψη για την οποία και δεν έκανε τίποτα. Ο δεδομένος πλέον αλκοολισμός του δε βοηθούσε καθόλου. Κάποτε νόμισε ότι με την ουσία αυτή βρήκε το τέλειο φάρμακο. Αλίμονο, όπως ακριβώς το λεν οι σχετικές μελέτες και άρθρα, αποδείχθηκε φαρμάκι. Καθώς ακόμα και δεν αποτελούσε καλό υπόβαθρο, ειδικά από τότε που τον απέλυσαν, το γεγονός ότι δεν είχε κάποιο σταθερό πόλο στην καθημερινότητα του ούτε κάποια άλλη τακτική δράση ή επαφή. Κατά καιρούς ξεκινούσε διάφορα ετερόκλητα, χόμπυ ας πούμε κ.λπ. ή δημιουργικές ενασχολήσεις, έκανε στα πλαίσια τους κάποιες γνωριμίες, όμως σύντομα πολύ "κουραζόταν", βαριόταν και τα παρατούσε, βυθιζόμενος ολοένα σε μια σκοτεινή απραξία.

Τελευταία πάντως είχε αρχίσει κάτι που είχε διαρκέσει αξιοσημείωτα μεγαλύτερο διάστημα από οτιδήποτε πριν. Μελετούσε με ενθουσιώδες ενδιαφέρον την ιστορία, την κουλτούρα και την "φιλοσοφία" των ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικής. Για να εμπλουτίσει τις γνώσεις του είχε προμηθευτεί κάμποσα αντίτυπα ειδικών συγγραμμάτων, ορισμένα από τα οποία ήταν μάλιστα πανάκριβα, μειώνοντας έτσι και το αποθεματικό του, τις κάποιες οικονομίες που πρόλαβε να κάνει μαζί με την αποζημίωση που είχε λάβει από την πολυεθνική όπου εργάστηκε κοντά μια τριακονταετία. Υπολόγισε κάποτε πόσο θα διαρκούσαν τα χρήματα αυτά αν έκανε μια συνετή και μετρημένη ζωή. Δεν ήταν και τόσα πολλά χρόνια και αυτός δεν έκανε συνετή και μετρημένη ζωή. Τι θα γινόταν όμως μετά, ούτε που τον ενδιέφερε. Πέρα από τις δαπανηρές αγορές βιβλίων εντόπισε και πλούσιο υλικό στο διαδίκτυο, έχοντας εγγραφεί ως μέλος σε σχετικές δικτυακές κοινότητες, φόρουμ κ.ο.κ. Σημείωνε αρκετή πρόοδο και επίσης, τελευταία, είχε αρχίσει -με τη βοήθεια οπτικοακουστικού υλικού που βρήκε- να προσπαθεί να μάθει (και να αναπαράξει) τους τελετουργικούς ύμνους, τα τραγούδια των Ινδιάνων, χωρίς καθόλου να τον αποθαρρύνει το γεγονός ότι ήταν ανέκαθεν, εξαιρετικά κακόφωνος. Με πολλή εξάσκηση και εξαντλητικές πρόβες είχε πάντως καταφέρει να φθάσει σε ένα -έστω οριακά- ανεκτό επίπεδο. Ένα ζήτημα βέβαια ήταν πως αυτές οι πρόβες διεξάγονταν ώρες μεταμεσονύκτιες και πρώτες πρωινές, διαταράσσοντας την ησυχία των γειτονικών διαμερισμάτων, διακόπτοντας τον ύπνο των ενοίκων τους, οι οποίοι διαμαρτύρονταν εξαγριωμένοι και μάλιστα είχαν φέρει επανειλημμένα την Αστυνομία που του είχε κάνει συστάσεις με την τελευταία "ιδιαιτέρως ισχυρή". Αλλ' είπαμε, δεν τον ένοιαζε.

Από κάποιο σημείο και μετά ξεκίνησε, όπως άλλωστε και στην πραγματικότητα (των Ινδιάνων) γινόταν, να συνοδεύει το τραγούδι και με τους αντίστοιχους κυκλοτερείς χορούς. Οι καλύτερες στιγμές ήταν όταν αυτά επιτελούνταν τα βράδια με φωτεινό φεγγάρι ή την πανσέληνο, όσο έστω ήταν αυτά ορατά στη λωρίδα ουρανού που άφηναν να φανεί τα ψηλά κτίρια της πυκνοκατοικημένης συνοικίας όπου ζούσε, βράδια που οδηγούσαν σε μεγάλη ικανοποίηση, άφατη θα μπορούσες να πεις, ακόμα και σε έκσταση.

Για να γίνει η αναπαράσταση όμως πλέον ρεαλιστική, έλειπε ένα στοιχείο, η φωτιά, το οποίο και -περιχαρής για την εμπνευσμένη απόφαση του- προσέθεσε. Καύσιμη ύλη τα βιβλία του που κάποιοι τόμοι, κάθε βράδυ, έμπαιναν στην πυρά που άναβε στο κέντρο του σαλονιού. Δόξα τω Θεώ, είχε πολλά. Κάποια στιγμή βέβαια θα τελείωναν. Τότε, είχε αποφασίσει να κάψει τις βιβλιοθήκες και μετά τα υπόλοιπα έπιπλα. Κι όταν τελείωναν όλα, να περιχύνει με κάποιο εύφλεκτο υγρό το ξύλινο πάτωμα, να βάζει φωτιά εκεί και να χορεύει γύρω τραγουδώντας. Αντιλαμβανόταν τις πιθανές, σοβαρές συνέπειες που -αργά ή γρήγορα- θα είχαν οι βραδινές του αυτές, εκτός ορίων, δραστηριότητες αλλά και πάλι, για μια ακόμα φορά: δε νοιαζόταν. Αυτές ήταν οι μόνες περιστάσεις που αισθανόταν ανάλαφρος, μακάριος και ευτυχής, τόσο όσο διαρκούσαν ο χορός και το τραγούδι, όσο και στις πολλές ώρες ήσυχου, σαν παιδιού, ύπνου που επακολουθούσε...

_ _ _ _ _

Όταν ολοκλήρωσαν τις διαδικασίες οι άνδρες της Πυροσβεστικής, επέτρεψαν την είσοδο στους διασώστες. Αυτοί βγήκαν μετά από λίγο. Αντί τη συνηθισμένη ολόσωμη, πλαστική θήκη με το φερμουάρ, μετέφεραν ένα μικρό κιβώτιο όπου είχαν χωρέσει τα λιγοστά υπολείμματα της σορού.

  

Άνοιξη στην εξοχή

Η φύση οργιάζει

χρώματα, αρώματα παντού

μια πανδαισία

πρασινάδες, μπουμπούκια, άνθη

κ’ ένα σωρό έντομα

γύρω να πετούν

μέλισσες, πεταλούδες, μυγάκια, ζουζούνια διάφορα

Απ’ ότι ξέρω αυτά

κάτι εβδομάδες διάρκεια βίου

έχουν όλο κι όλο

και αναρωτιέμαι καθώς κάθομαι εδώ

στο βράχο, στην πλαγιά και τα κοιτώ

τί προλαβαίνουν σε τόσο λίγο διάστημα;

τί εμπειρίες να συλλέξουν

τί σχέσεις να συνάψουν

πόσα ταξίδια, όνειρα να κάνουν

και πόσα ποιήματα να γράψουν;

Με ή χωρίς

Το πρωί ένα γλύκισμα ή μπισκότο

ή άλλο σνακ χωρίς ζάχαρη

και ρόφημα ντεκαφεϊνέ

κατά τη διάρκεια της ημέρας

τρόφιμα διάφορα χωρίς λιπαρά

γλουτένη και λακτόζη

με αναψυκτικά διαίτης

και το βράδυ κρασί ή μπύρα

ή ουίσκυ ή τζιν χωρίς αλκοόλ

και ηλεκτρονικό τσιγάρο

με μηδέν τοις εκατό νικοτίνη…

Καλά, δεν ντρέπεσαι λιγάκι;

Άντρας είσαι συ μωρέ;

Σιγά μη σου ξηλώσει το καλσόν!

Ψυχή δεν έχεις;

Αίμα δεν κυλά στις φλέβες σου;

Νεύρο, αξιοπρέπεια ξέρεις τι πράμα είναι;

Έτσι θα την περάσεις;

Χωρίς εξάρσεις; Χωρίς εντάσεις; Χωρίς… πασσιόν;

Μια ζωή άνυδρη, δήθεν, τάχα

με υποκατάστατα, ιμιτασιόν;

 

Περί καλού

Καλός δεν είν’ αυτός που

κακό ποτέ δεν κάνει

αλλά αυτός που νοιάζεται και δίνει

από τα όποια περισσεύματα του.

Η αιτία πρόκλησης του φαινομένου

Εδώ και ένα διάστημα ικανό παρατηρώ

τα πρωινά στο υπνοδωμάτιο

μία βαριά και όχι ευχάριστη οσμή να υπάρχει

σαν πάω στο λουτρό για να νιφτώ

και τέλος πάντων ό,τι άλλο κάνει το πρωί

κανείς σ’ αυτό το μέρος

και πίσω επιστρέφω…

αλήθεια απορώ για την αιτία αφού

αλλάζω τακτικά σεντόνια,

μαξιλαροθήκες και κλινοσκεπάσματα

εγώ δε προσωπικά

παίρνω το μπάνιο κάθε βράδυ

Μετά από σκέψη αρκετή κατέληξα

πως είναι μάλλον πλέον ο γεροντισμός του σώματος

που το φαινόμενο αυτό το προκαλεί

πράγμα για το οποίο λύση, ξέρω δεν υπάρχει…

Ικεαεπίπλουαστοχοσύνθεσις

Είμουν πολύ προσεκτικός

(σιγά μην είσουν)

ανέγνωσα το φυλλάδιον οδηγιών

τις ακολούθησα πιστά

μα φαίνεται προέκυψε

πάλι κάποιος περισπασμός

και το μυαλό ξεστράτισε

σ’ αλλότρια, σε άλλα

κι έτσι στο τέλος είδες;

περσέψαν κάτι βίδες.

Το ημερήσιο σκότος

Με κοροϊδεύεις ολόγιομο φεγγάρι

στέκεσαι ακόμα ψηλά στον ουρανό

ενώ έχει από ώρα ξημερώσει

στους δρόμους κόσμος γιομάτο

τρέχει για τη δουλειά

μαζί κι εγώ

σα να μου λες:

πού πας, πού πας, στη Νύχτα;