Ένα πρωί στη Βαρκελώνη το 1926

Μία αγέρωχη, ευυπόληπτη κυρία
με μια κόμμωση απίθανα περίτεχνη
τα μαλλιά όλο το πρωί τα είχε μες στα ρόλλεϋ

Στο δρόμο περπατούσε λικνιζόμενη
προηγούμενος δε αύτης προχωρούσε ο πανέμορφος ο σκύλος της
ένα καθαρόαιμο σε όλα τέλειο κόλλεϋ

Πήγαινε να συναντήσει την παρέα της
για να παρακολουθήσουνε μαζί των τελοιόφοιτων
του κολλεγίου έναν αγώνα βόλλεϋ

Την ίδια ώρα λίγα τεράγωνα πιο πέρα
έναν γενειοφόρο, αλήτη, κουρελή, ονόματι Αντόνι Γκαουντί
τον πάταγε ένα τρόλλεϋ.

Υπερήφανος ότι

                        Ξενοδοχείον Le Palace, Οδός Τσιμισκή, Θεσσαλονίκη

Δηλώνω υπερήφανος ότι
μετά από 360 πάνω κάτω
περίπου, ως έγγιστα, κάπου τόσα
υπολογίζω, νομίζω στιχουργήματα
καλά ή κακά σημασία δεν έχει
(πάντως μάλλον σίγουρα
κακά κατά πλειοψηφία)
πάντως λέω δεν έχω γράψει ούτε ένα
που να τιτλοφορείται "ο Ποιητής".

Μια ακόμα πρόσθετη

Ωραία που είναι η αναβολή
σου εξασφαλίζει την ησυχία
σου παρατείνει τη βολή

Και αν σε ψέγουν για οκνηρό
το νου σου κράτα συ καθαρό
τα χέρια πλέξε κάτω απ το σβέρκο
τα μάτια κλείσε και βυθίσου στη θαλπωρή
άλλη μια μέρα πάλι καλή

Κι αν αύριο τύχει...
ζητάς μια πρόσθετη αναβολή.

Όλα ανεξαιρέτως

Όσα έχω εκδόσει τα γραφτά

είν΄ούλα για τα μπάζα

και δίκια τους κατάληξη

θά 'ναι η χαρτομάζα.

Ο Ονειρόκρητος

...εναντίον των εκδικητικών πειρατών

Στιχούργημα βασισμένο στον "Ερωτόκριτο" του Βιτσέντζου Κορνάρου (1553 - 1613/4), παράφραση: Χ.Δ.Τ.

Τά ΄μαθες Τσιτσιολίνα μου

των πειρατών φουσάτα

πλημμύρισαν τα πέλαγα

κάθε βουνό και στράτα

Ο πάσα λοξοπάντιερος

λέει πως θα πολεμήσει

αμ πώς; αφού είναι ξάπλα και...

και λειώμα απ' το μεθύσι

Οι φοβεροί κουρσάροι αυτοί

ήρθανε ξαναμμένοι

και κρένουν πως για γδίκηση

κανείς μας δε θα μένει

Πάλι με χρόνους με καιρούς

πάλι δικά τους θά 'ναι

τόσα που τους επήραμε

κι απού δεν τα ξεχνάνε

Μάχαιρες ξεθυλήκωτες 

και μυρωδιά αιμάτου

εγιόμισε η γειτονιά

απάνου έως κάτου

Καστέλια όσα στέκονται

κα κάθε βίγλα μόνη

σύξυλα θε να γκρεμιστούν

και να γενούνε σκόνη

Μεγάλος ήρθε χαλασμός

ψυχές το σκότος πίνει

η αγάπη σου είναι μόνο πια

κουράγιο να μου δίνει

Όπου σ' αγάπησα πολύ

και σ' αγαπάω πάντα

και να σε φτάνει κάνει αυτό

να μη γυρεύεις γιάντα

Θε να σε πάρω μια βραδυά

και να σε φυγαδέψω

σ΄ένα μικρό νησόπουλο

από τη Νήσο έξω

Εκεί να πας να φυλαχτείς

εκεί να πας να μείνεις

τροφίματα έχει και νερό

τη δίψα σου να σβήνεις

Και γω θα φύγω πάλι μια

και θα γυρίσω πίσω

μαζί με τους συντέκνους μου

σκληρά να αγωνίσω

Μα σου το υπόσχομαι καλή

και σου το κάνω τάμα

όσο το πιο συχνά μπορώ

θα είμαστε αντάμα

Σε ασφαλή τη λέμβο μου

θ' αράζω μία κρύπτη

κι από των κέδρων τη σκιά

θα βλέπομε την Κρήτη

Και ονειρεύομαι ταχιά

ο πόλεμος να πάψει

και η λατρεία μου για σε

να φέξει και να λάψει.

Όχι πια

Το κηδειόχαρτο είναι κολλημένο αριστερά
της εισόδου της πολυκατοικίας
βλέπω την ημερομηνία: πρόσφατη λίαν
ύστερα το όνομα κοιτάζω και ελέγχω
τα κουδούνια στο θυροτηλέφωνο: ναι, το όνομα υπάρχει
κοιτάζω και μέσα από το τζάμι
στον πίνακα όπου είναι αναρτημένη η τελευταία
μηνιαία κατάσταση κοινοχρήστων δαπανών: το όνομα υπάρχει

ο φέρων αυτό όχι πια.

Οι σκοποί

Ένεκα η εργασία που κάνω για να ψωμίζομαι

πάνω από είκοσι χρόνια τώρα

και τα περί αυτήν καθήκοντα

οφείλω να επισκέπτομαι συχνά

χώρους εργοστασίων

όπου και βέβαια επίσης

την παιδιόθεν συνήθεια μου ασκώ

ήτοι τον κόσμο γύρω να παρατηρώ

κι έχω πολλές φορές συχνά βρεθεί

(πάλι σήμερα βρέθηκα

εξού και όλα τούτα συλλογάμαι)

πάνω στην αλλαγή της βάρδιας εργατών

την ώρα του μεσημεριού πού ‘ρχονται για απόγευμα

ή πιο αργά που έρχονται για βράδυ

και σπανιότερα πού ΄ρχονται για πρωί

όσοι σχολούσαν ολοκάθαρα

παρότι κουρασμένοι

αυθορμήτως ήταν γελαστοί

και χαλαροί και ανακουφισμένοι

ξέροντας πως το υπόλοιπο της μέρας τους

το ορίζαν μόνοι τους

και πως θα το περνούσαν

κατά πως ήθελαν αυτοί

(λίγο τούτο δεν είναι!)

κι όσοι προσέρχονταν, ζωηροί, όλο ενέργεια

χαμογελούσαν και αυτοί αλλά...

παρατηρώντας λίγο καλύτερα:

ψεύτικη ενέργεια και στην ουσία σκυθρωποί

και πώς να γίνει αλλιώς

άμα στο στόμα του θηρίου πας να μπεις

που γι άλλες τουλάχιστον οχτώ

πάλι σήμερα ώρες

θα μασήσει το χρόνο σου

θα ροκανίσει την ψυχή σου

θα τσαλαπατήσει το κέφι σου

και την αξιοπρέπεια σου ίσως

κι όλα αυτά για ένα αντίτιμο

εν είδει μισθού

που ίσα φτάνει για να σε θρέψει

και να πληρώσει τους λογαριασμούς

και ακόμα δαπάνες ίσως κάποιες

που ένας Θεός ξέρει νόημα αν έχουν

τί σόι - μου λέτε – οικονομικό να σου πετύχει

σύστημα είναι τούτο, ε;

μα από την άλλη... μήπως είναι πιο έξυπνο

από ότι σε πρώτη φάση φαίνεται

και με εντέλεια εξυπηρετεί

τους υπεριδιοτελείς σκοπούς του;

και τότε... ο λαός γιατί δεν εξεγείρεται;

γιατί φωτιά δε βάζει, δε γκρεμά;

γιατί δεν τους κρεμάει στα δέντρα

από τις μεταξένιες τους γραβάτες;

και ξαναλέω: μήπως το σύστημα

σατανικά πιο έξυπνο

είναι από ότι σε πρώτη φάση το νομίζεις;...

Μπα σε καλό μου, τί μ’ έπιασε

κι έκανα ‘γω  τέτοια παρέκβαση

σπάνια πολύ και στην ουσία ποτέ

με τέτοια πράματα να καταπιαστώ

ούτε ξέρω τί μού ‘ρθε

τέλος πάντων, άλλο ήθελα να πω

βλέποντας τη σκηνή αυτή

ταξίδεψε ο νους μου

εικοσιπλέον χρόνια πίσω

πριν πιάσω τη δουλειά

τότε που υπηρετούσα τη θητεία μου

και κάθε μέρα – κυρίως κάθε νύχτα

εκτυλίσσονταν σκηνές σαν και αυτή

μόνο που ήταν οι ώρες βραδινές

ή μεταμεσονύκτιες ή λίαν εωθινές

κι οι πρωταγωνιστές ήτανε μόνον άνδρες

το πλείστον νεαροί

κάθε δυο ώρες ακριβώς

ξέβραζε η νύχτα κάμποσους

κι αντίστοιχους στη θέση τους κατάπινε

κάθε δυο ώρες ακριβώς

όταν αλλάζαν οι σκοπιές

έτσι γινόταν τότε

αλλά και πιο παλιά

και τώρα έτσι θα γίνεται

και έτσι και στο μέλλον

όσο υπάρχουνε στρατεύματα
στρατόπεδα όσο υπάρχουν.

Έξω από τον περίβολο του Πεδίου του Άρεως

Περπατώντας στο πλάι του πάρκου

σε είδα να αναπαύεσαι 

ξαπλωμένη στη ρίζα ενός δένδρου

πάνω στο χώμα κι ένα στρώμα παχύ

από φύλλα ξερά

με νωχελικά απλωμένο το σώμα

μεγαλόσωμη ήσουν, θρεμμένη

όχι μικρή

εντύπωση μού'κανε πως δε μ' αντιλήφθηκες

καθώς σε πλησίασα και δίπλα σου πέρασα

το κεφάλι δε σήκωσες, ένα αυτί, την ουρά...

ύστερα κατάλαβα πως αναπαυόσουν για πάντα

γάτα νεκρή.

Μικρός διάλογος, σ' ένα καντούνι της Ζάκυνθος γύρω στο 1856

- Έτσι που λες σιορ Χρήστο, τόσο τούτο το μικρό διάστημα που βρίσκομαι σε αποχή, όσο και όλον τον άλλον καιρό που βρίσκομαι σε χρήση, τί χρήση λέω;... κατάχρηση, και τότε και τώρα: μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ουΐσκυ και μπύρα;
- Τί μου λες κόντε Διονύσιε;

Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά κι ύστερα με μια ελαφρά κλίση στο πλάι, αγγίζοντας ταυτόχρονα με τον αντίχειρα και το δείκτη το γείσο του ημίψηλου καπέλλου του, αποχαιρέτησε και στρέφοντας αποχώρησε. Κοίταζα τη μικρόσωμη, σκοτεινή - λόγω της σκουρόχρωμης φορεσιάς του - φιγούρα να βαδίζει μ΄αυτόν τον ολωσδιόλου ιδιαίτερο τρόπο, όλο αστάθεια και σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν δε στηριζόταν κιόλας στη στιλπνή του βακτηρία.
Σε λίγο αναμίχθηκε με το πολύχρωμο πλήθος στο σοκάκι, ώσπου χάθηκε απ' τα μάτια μου... 

Μια πιο απλή ζωή

 26/7/’016,  Μαυρομιχάλη 148Β, Νεάπολη-Εξάρχεια, Αθήνα

 27/8/’016,  Κουνουπίτσα, Μέθανα, Τροιζηνία

Όλα ήταν διαφορετικά στη «νέα» του ζωή. Που τόσο πολύ, επί χρόνια την είχε επιθυμήσει και τη φανταζόταν αλλά δίσταζε, φοβόταν κι όλο ανέβαλλε να πάρει την απόφαση. Ώσπου έσκασε πια και την πήρε σ’ ένα βράδυ μέσα και τα παράτησε όλα. Και την πόλη, και το διαμέρισμα στο κέντρο, και την άχαρη δουλειά μια εικοσαετία και βάλε στην πολυεθνική εταιρία και κάποιες συναναστροφές, κάποιες συνήθειες, όλα. Και ήρθε εδώ, στην άκρη της χώρας, σε μια ερημιά δίπλα στη θάλασσα. Χιλιόμετρα δύσκολου και σε ορισμένα σημεία σχεδόν αδιάβατου χωματόδρομου μακριά από το τελευταίο χωριό.  Έμενε σ’ ένα πέτρινο καλύβι που το συγύρισε όσο γινόταν κι έφτιαξε ένα κηπάκο στην αυλή. Δύσκολα ήταν στην αρχή, δύσκολα πολύ, με κόπο μεγάλο και ερημιά τόσα που κανά δυο φορές είπε να τα παρατήσει. Να τα μαζέψει και να γυρίσει πίσω. Μα δεν τό ‘κανε. Ευτυχώς! Ύστερα κάτι άρχισε ν΄αλλάζει μέσα του. Ο ρυθμός, ναι αυτό ήταν, ο ρυθμός. Και τώρα πια χαιρόταν που έμεινε. Όλα ήταν διαφορετικά εδώ. Το καθετί παραμικρό ήθελε χρόνο και προσπάθεια για να γίνει. Μα κι έτσι ήταν που αποκτούσε νόημα. Ενώ πριν... έκανες ένα τηλεφώνημα, έτσι άπλωνες το χέρι σου κι όλα ήταν έτοιμα, δικά σου... χωρίς ωστόσο ουσία, νοστιμιά, ικανοποίηση, χωρίς πραγματική απόλαυση.

Να, για παράδειγμα, ώρα που είχε φτάσει, κοντά μεσημέρι, αιθάνθηκε ότι άρχιζε να πεινάει. Σκέφτηκε λιγάκι κι αμέσως αποφάσισε. Έβαλε το σουγιά του στην τσέπη, πήρε κι ένα κατσαρόλι, και βγήκε απ’ το σπίτι, διασχίζοντας κάθετα το χωματόδρομο προς τη θάλασσα. Στην ευθεία του σπιτιού, η μεγάλη παραλία από τις δυο πλευρές, αριστερά δεξιά, διακόπτονταν εκεί από ένα σύμπλεγμα βράχων. Εκεί πήγαινε και ψάρευε με το καλάμι του ή διάβαζε καμμιά φορά το βιβλίο του ή απλά κάπνιζε την πίπα του ατενίζοντας την ανοιχτή θάλασσα και τη γραμμή του ορίζοντα στο βάθος.

Χοροπηδώντας με άνεση, εξοικειωμένος στα βράχια, έφτασε αμέσως ως το νερό. Έσκυψε εκεί κι εντόπισε δεκάδες πεταλίδες. Διαλέγοντας άρχισε να τις ξεκολλάει με το σουγιά. Μάζεψε καμμιά τριανταριά. Απομάκρυνε με τη μύτη του σουγιά τη σάρκα από το κέλυφος, τις έπλυνε καλά στο νερό και τις έριξε μες στο κατσαρολάκι. Τα τσόφλια, τα έβαλε σε μια μεριά στην άκρη. Γιατί κάνανε λέει λίπασμα καλό κι έτσι ότι όστρακα έπιανε, τα μάζευε, τα θρυμμάτιζε με μια πέτρα και τα σκόρπαγε στα κηπευτικά του. Συμπλήρωσε μια μικρή ποσότητα θαλασσινό νερό στο σκεύος, πήρε τα τσόφλια και γύρισε πίσω. Διάλεξε απ’ τα παρτέρια ένα φρέσκο σκόρδο, ένα κρεμμυδάκι και μερικά κλωνάρια μαϊντανού. Τά ΄πλυνε στη βρύση, τα καθάρισε και μπήκε μέσα. Άναψε τη γκαζιέρα, έβαλε πάνω το τηγάνι με λίγο λάδι, ψιλόκοψε τα λαχανικά σ’ ένα ξύλο πού ‘χε μόνος φτιάξει γι αυτή τη δουλειά από ένα μεγάλο κομμένο κομμάτι ελιάς που είχε βρει. Ώρες πολλές του είχε πάρει αλλά το είχε ευχαριστηθεί και κάθε φορά που μεταχειριζόταν το ταπεινό αυτό αντικείμενο, που ωστόσο μοναχός του είχε δημιουργήσει, αισθανόταν μια σαν παιδική χαρά. Έριξε τα λαχανικά στο λάδι κι αμέσως μοσχοβόλησε ο χώρος. Έπειτα από λίγο έριξε και το κρέας των αχιβάδων κι όταν πήρανε όλα να μαραίνονται χαμήλωσε τη φωτιά και πρόσθεσε το θαλασσινό νεράκι και λίγο ακόμα απ’τη βρύση. Ταυτόχρονα έβαλε σε μια κατσαρόλα να βράσει χυλοπίτες από μια σακκούλα πού είχε. Τις έφτιαχνε η κυρία Τασία στο κοντινό χωριό και τις είχε ανταλλάξει με άγρια φρούτα πού ‘χε αυτός μαζέψει (μούρα, αχλάδια, κορόμηλα και άλλα). Έφτιαχνε κείνη μ’ αυτά μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού. Που εννοείται τού ‘δωσε από ένα βάζο, μαζί με τις χυλοπίτες, όταν τα ετοίμασε,  χωρίς αντάλλαγμα «έτσι για δοκιμή» όπως του είπε. Κι όσο βράζανε «η σάλτσα» και τα ζυμαρικά, έπιασε να τρίβει τυρί στον τρίφτη από ‘να κεφάλι μυζήθρα. Το είχε κι αυτό πάρει ως αντάλλαγμα, μαζί με άλλα,  από ένα γερό βοσκό πού ‘χανε πιάσει φιλίες και τον βοήθησε στο κόψιμο των ξύλων το χειμώνα.

Έσβησε τη γκαζιέρα, σούρωσε τα ζυμαρικά και τα έριξε μέσα στο τηγάνι ανακατώνοντας. Έβαλε «να στρώσει τραπέζι». Μονάχος τό ‘χε κι αυτό κατασκευάσει από ξύλα που ξέβραζε η θάλασσα. Είχε διαλέξει σανίδια και καδρόνια καλά. Τα κάρφωσε και τα στέριωσε γερά μεταξύ τους αφού προηγουμένως τα είχε τρίψει ξανά και ξανά και τα είχε περάσει λούστρο. Κι ήταν αυτό το χειροτέχνημα και τράπεζα φαγητού, και γραφείο και πάγκος για εργασίες και μαστορέματα και όλα. Και κάθε φορά που αισθανόταν στις απαλάμες και τα ακροδάχτυλα του την τραχιά μα ζεστή του επιφάνεια, την ίδια με το ξύλο κοπής ένοιωθε χαρά και το χάιδευε με αγάπη. Έβαλε λοιπόν πάνω τα κουταλοπήρουνα, το μπωλ με το τριμμένο τυρί, το μύλο του πιπεριού κι ένα ποτήρι με δροσερό νερό. Άδειασε το φαγητό σ’ ένα μεγάλο πιάτο, έκατσε. Έτριψε πιπέρι κάμποσο, έριξε το τυρί, ανάμιξε κι απόλαυσε τις μυρωδιές που φτάσαν ως τη μύτη του ρουφώντας βαθιά . Ύστερα έκανε το σταυρό του κι άρχισε να τρώει με όρεξη. Έτρωγε αργά, μεθοδικά, μικρές μπουκιές μασώντας σχολαστικά. Ευχαριστιόταν πραγματικά την τροφή του. Παλιά έτρωγε λαίμαργα, καταβρόχθιζε, χρειαζόταν διπλή ποσότητα για να χορτάσει. Του πήρε πάνω από μισή ώρα για να αδειάσει το πιάτο και το ποτήρι του. Σηκώθηκε, μάζεψε το τραπέζι, το σκούπισε, έπλυνε τα κουζινικά και τα απίθωσε στο στεγνωτήρα. Ήπιε λίγο νερό ακόμα.

Τώρα είχε έρθει η ώρα για τον απαραίτητο και τόσο ευεργετικό, μεσημεριανό υπνάκο του. Το απόγευμα, όπως κάθε μέρα, θα έπαιρνε τον καφέ του κι αργότερα, την ώρα του δειλινού, συνήθως ήταν η ώρα του ταμπάκου. Ύστερα… ποιος ξέρει, άλλοτε διάβαζε, άλλοτε έγγραφε, άλλοτε μαστόρευε, έκανε χειροτεχνήματα διάφορα… τέτοια πράγματα.

Προς το παρόν, χορτασμένος κι ευχαριστημένος, ξάπλωσε στο λιτό του στρώμα. Η ποιότητα του ύπνου του είχε επίσης βελτιωθεί πολύ. Κοιμόταν βαθιά, χωρίς διακοπές, χωρίς αγχώδη όνειρα ή ακόμα εφιάλτες, χωρίς ν’ ανοίγει τα μάτια του εν τω μέσω της νυκτός και να κοιτά με αγωνία το ξυπνητήρι… Ποιο ξυπνητήρι; Δεν είχε, ένα ρολόι μόνο του χεριού βρισκόταν κάπου καταχωνιασμένο.

Αυτά αναλογιζότανε καθώς κλείνανε τα μάτια του και τον τύλιγε η νάρκη. Κι ήξερε ότι σε λίγο θα αποκοιμιόταν. Και θα ξύπναγε περίπου μιάμιση με δύο ώρες μετά, αναζωογονημένος και μακάριος για να περάσει το υπόλοιπο και το τέλος μιας ακόμα μέρας. Μιας νέας και πιο απλής ζωής.

Το (άλλο) τελευταίο αλκοολικό ποίημα

Μην το κάνεις
μην το κάνεις
κρατήσου
βαστήξου
μην το κάνεις
σκέψου
θυμήσου
αυτό πάνω απ' όλα: θυμήσου
αφού ξέρεις
η απόλαυση μοιάζει μεγάλη αφάνταστα
μα στην ουσία θά 'ναι μικρή
οι επιπτώσεις
οι παρενέργειες θά 'ναι μεγάλες
και σοβαρές
και οδυνηρές
βρες κάτι άλλο
κρατήσου
την πίστη σου μη χάνεις
μην το κάνεις

Θα πεθάνεις.

Σκληρή αυτογνωσία

Έτη και έτη
πίστευε ότι
ήταν καλός
ευθύς
ευγενής
ευρυμαθής
ευφυής
τετραπέρατος

μέχρι που πρόσφατα μόλις
κατάλαβε πως ζούσε
τη ζωή ενός άθλιου
τέρατος.

Αναγνώστες εν κινήσει

                        Νεάπολη - Εξάρχεια, Αθήνα και Μέθανα, Τροιζηνία, 26/8/'016

Βγαίνοντας απ' το σπίτι, σήμερα το πρωί
είδα μια -σε κάπως μεγάλη ηλικία- κυρία
να βαδίζει βαστώντας μπροστά της
ένα βιβλίο ανοιχτό
τόσο ότι διάβαζε της άρεσε φαίνεται
που να το αφήσει δε μπόραγε
σε κάθε περίπτωση
τί ωραίο θέαμα ήταν αυτό!

διασταυρώθηκε δε απ' την άλλη
με ένα νεαρό που ερχόταν
και περπατούσε κοιτάζοντας
την οθόνη, στο κινητό.

Ε, όχι κι έτσι!

    Κηποθέατρο Παπάγου, παράσταση "Madame Piaf", The Tiger Lillies, 23/8/'016

Δε λέω πως είναι μέγα λάθος απαραίτητα
ο κόσμος έχει προχωρήσει
έχουν καταργηθεί σωρεία στερεότυπα
έχουν καταρριφθεί προκαταλήψεις
έχει αναμφίβολα τόση υπάρξει πρόοδος
και έχουν γίνει καίριες αλλαγές

Χα! για φαντάσου
κάποτε είχαμε Γκουλάγκ
κάποτε είχαμε Κολχόζ
μα απ' την άλλη...
πώς να το κάνουμε βρε αδερφέ;
πού ακούστηκε άντρες να φορούν
πουκάμισα και μπλούζες ροζ;

Οι κάπαρες των κάστρων

                                                              Μόλυβος, Λέσβος, 6/8/'016

Οι κάπαρες των κάστρων
φυτρώνουν μέσα στις σχισμές των ογκολίθων
και χύνουν καταρράκτη τα κλωνάρια τους
κι έτσι στολίζουνε τα τείχη τα μουντά
μια πινελιά ευχάριστη πάνω στα ξασπρισμένα αγκωνάρια
και στους πυρόγκριζους τραχείτες
μια νότα πράσινη
από την άνοιξη ως του καλοκαιριού το τέλος
ύστερα αναλαμβάνουνε
χωρίς ωστόσο να μπορούν
ισάξια να σταθούν
τα βρύα και τα μούσκλια.

Με όλο το θάρρος, απολογούμενος και λόγω της ημέρας κύριε Νταφόου

Άγιος Θωμάς, Μαρούσι, Αθήνα, 26/7/'016

Ο Ροβινσών επιβεβαίωσε την υπόθεση που είχε κάνει όταν αντίκρισε το αποτύπωμα του πέλματος στην άμμο της παραλίας, ότι δηλαδή αυτό ανήκε σε γυναίκα. Στις παρυφές του δάσους που ξεκινούσε πιο πέρα και μες στην κουφάλα ενός δέντρου, βρήκε να κρύβεται μια νεαρή, ημίγυμνη ιθαγενής. Δε φάνηκε καθόλου να τον φοβάται όταν ξεκίνησε να της μιλά και παρότι ήταν ολοφάνερο ότι δεν τον καταλάβαινε, η στάση της ήταν συναινετική έως και κάπως… υποτακτική. Βέβαια εκείνος δε μπόρεσε να μην προσέξει το ωραίο της χαμόγελο, τα λαμπερά της μάτια και τις ζουμερές καμπύλες της που μάταια πάσχιζαν να καλύψουν τα αυτοσχέδια, μικροσκοπικά δείγματα ενδυματισμού. Αναθυμούμενος το ημερολόγιο, που φρόντιζε πάντα να τηρεί και να εορτάζει και να τιμά τις θρησκευτικές εορτές, τις εθνικές αργίες,  τις ιστορικές επετείους και όλα τα αξιοσημείωτα γεγονότα, της ανακοίνωσε ότι δεδομένου ότι την ημέρα εκείνη, δηλαδή Τρίτη 26 Ιουλίου του σωτηρίου έτους 1719, η Εκκλησία τιμούσε τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής της Αθληφόρου Μεγαλομάρτυρος, θα την ονόμαζε κι εκείνη Παρασκευή και την κάλεσε να τον ακολουθήσει, πράγμα που η νεαρή, ημίγυμνη, χυμώδης Παρασκευή έπραξε πρόθυμα, έως τη σπηλιά που ο Ροβινσών είχε διαμορφώσει ως κατάλυμα. Όπως και αργότερα, το βράδυ, όταν την κάλεσε και στο κρεββάτι του, ομοίως πρόθυμα το έκανε κι αυτό. Πέρασε καιρός… Η ζωή του είχε βελτιωθεί πολύ και περνούσε πολύ καλά, πάρα πολύ καλά με την Παρασκευή, στο βαθμό που είχε αρχίσει να σκέπτεται ότι αν ποτέ, λέμε τώρα αν, γινόταν τρόπος να φύγει απ’ αυτό το έρημο νησί και να γυρίσει στην πατρίδα του, μάλλον θα έπαιρνε μαζί του την Παρασκευή στο Κουήν’ς Ντοκ Χαλλ, στην Αγγλία και θα την κράταγε κοντά του. Αυτά αναλογιζόταν καθώς ήταν οι δυο τους ξαπλωμένοι (εκείνη την είχε πάρει ο ύπνος), όμως μετά θυμήθηκε ότι τον πρώτο καιρό στο νησί, όταν διακατεχόταν από μεγάλους φόβους, ανησυχίες και άγχος για το μέλλον, αν θα τα καταφέρει να επιβιώσει, αν θα σωθεί ποτέ κ.λ.π. του ήρθε στο μυαλό κάτι που είχε διαβάσει σε κάποιο βιβλίο, τη ρήση ενός σοφού Ινδού, ότι δηλαδή δεν έχει νόημα κι αξία να ασχολείται κανείς με το μέλλον, παρά να ζει πρέπει το παρόν, την κάθε ώρα και μέρα και στιγμή. Και πίεσε τον εαυτό του να το εφαρμόσει και βρήκε την πρακτική αυτή ωφέλιμη πολύ. Έτσι λοιπόν και τώρα, σταμάτησε να σκέπτεται και άπλωσε τα χέρια του στο πλάι, ώσπου το ένα εσυνάντησε τον ευμεγέθη μαστό της Παρασκευής, που πάντοτε εξάπλωνε θεόγυμνη, και το άλλο το σφριγηλό γλουτό της. Αμφότερα τα γυναικεία μέλη, ενθυλακώθηκαν στις παλάμες του με τις οποίες εκείνος άρχισε τις ψαύσεις, τις τριβές και τις μαλάξεις. Οι χειρονομίες αυτές φαίνεται άρχισαν να αποσπούν από τας αγκάλας του Μορφέως την Παρασκευή, η οποία αφήνοντας μικρούς αναστεναγμούς απόλαυσης, άνοιξε εν τέλει τους οφθαλμούς της και αντιλαμβανόμενη τα τεκταινόμενα χαμογέλασε πλατειά και άπλωσε κι εκείνη το λεπτό της χέρι, με μία αποφασιστική κίνηση προς το κέντρο του κορμού του, ομού και του ανδρισμού του.

       

Η τελευταία γύρα

Στίχοι του τραγουδιού “Last Call” του Αμερικανού τραγουδιστή Dave Van Ronk, 1936 – 2002, μπορεί κανείς ενδεικτικά να το ακούσει στο σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?v=AaRTvAFIYF4 , μετάφραση Χ.Δ.Τ.

Κι έτσι είχαμε άλλη μια βραδιά

πολύ μετά απ’ τη δύση

κι όλοι θα μείνουν μοναχοί

το μπαρ όταν θα κλείσει

Και τελευταίο ένα πίνουμε

λύπη – χαρά ας ποτίσει

κι ευχόμαστε να κράταγε

ώσπου αύριο το μπαρ ν’ ανοίξει

Κι ως σκουντουφλάμε πίσω ξανά

σα χορευτές παράλυτοι

την ερώτηση όλοι ξέρουμε

και όλοι την απάντηση

Και πίνουμε τελευταίο ποτό

που κόβει το νου λωρίδες

σημασία δεν έχει η απάντηση

κι η ερώτηση ελπίδες

Ράγισε η δόλια μου καρδιά

μα θα ξανακολλήσει

μα όποιος πίνει από μωρό

θλίψη δε θα γνωρίσει

Και λέμε την ύστερη ευχή

που να ειπωθεί δεν κάνει

εβίβα στην καλή καρδιά

κομμάτια όλο που χάνει.

Ξεκίνα την ημέρα σου με κάποιο τρόπο ωραίο

Σήμερα ξύπνησα από πολύ νωρίς
κι απασχολήθηκα με διάφορες μικρής
κλίμακας εργασίες
ως επί παραδείγματι
έβγαλα - άπλωσα τα ρούχα
της πλύσης βραδυνής
ετοίμασα ύστερα για το γραφείο το κολατσιό
κι έπειτα στο διαδίκτυο πρωϊνές
διάβασα τις ειδήσεις
και νά 'μαι τώρα στη βεράντα
πίνοντας τον καφέ
σαν έχει αρχίσει να χαράζει
κι απολαμβάνω αυτήν την ώρα
της σπάνιας ησυχίας
(βλέπετε στο πολύβουο
κέντρο της πόλης διαμένω)
απολαμβάνω αυτήν ώρα
που η μέρα ξεκινάει

κι αίφνης...σε κάποιο από τα γύρωθεν
διαμέρισμα ένα χαμηλό
με τρόπο ιδιαίτερα ηχηρό
και ώρα πολλή με δυνατούς
σπασμούς κάποιος ξερνάει.

Έρως το θέρος

Καθ' όλο το θέρος
κατισχύει ο έρως
τα ελαφρά τα ενδύματα
τ' ανοιχτά υποδήματα
γεννούν γενναία αισθήματα
διόλου αγνά
ανομολόγητα πάθη ξυπνούν
και λαγνά.

Ο Φίδης (άζμα λαϊκό - ρεμπέτικο)

Πλησίον λιμένος Αγίας Μαρίνας, Σχινιάς, Μαραθώνας - Β.Α. Αττική, 9/7/'016

Πηγαίνοντας τη Μ. να πάρει το φέρρυ, 10 η ώρα το πρωί, μέσα σχεδόν Ιουλίου, οδηγώντας στον επαρχιακό δρόμο, την τελευταία στιγμή είδαμε να βγαίνει μέσα από τα ξερόχορτα ένα μακρύ ασημόχρωμο φίδι και να προσπαθεί να διασχίσει την άσφαλτο με το χαρακτηριστικό του φίδινο τρόπο. Μ' ένα πολύ απότομο ελιγμό και βγάζοντας το αυτοκίνητο από την πορεία του, την τελευταία στιγμή, ίσα που καταφέραμε νη μην το πατήσουμε. Προσπαθώντας να συνέλθουμε από το ξάφνιασμα κοιτούσαμε με αγωνία από τον καθρέπτη απ' όπου και είδαμε ότι ο επόμενος οδηγός ατάραχος (ή μήπως ανυποψίαστος;) απλά πέρασε από πάνω του. Στο γυρισμό, πλησιάζοντας το σημείο αυτό ήλπιζα να μη δω τίποτα και άρα να τα είχε καταφέρει τελικά. Φευ, το φίδι ήταν εκεί και σε πολύ άσχημη κατάσταση, ένα με το δρόμο. Στα επόμενα λίγα λεπτά (και χιλιόμετρα) εμπνεύστηκα τους στίχους αυτού του τραγουδιού, τους οποίους και έγραψα μαζί με την εισαγωγή στο τεφτέρι μου, σε τρεις σύντομες στάσεις στην άκρη του δρόμου. Τώρα δουλεύω τη μελοποίηση με το μπαγλαμά. Αλλά αυτό θα μου πάρει μάλλον περισσότερο χρόνο. Γιατί μουσική δεν ξέρω. Και ούτε μπαγλαμά έχω.

Σε σκοτώσανε ρε Φίδη
τώρα είσαι πια σκουπίδι
ασυνείδητα ανθρωπάκια
βορά 'γινες στα κοράκια

Το τιμόνι κόβω το όλο
και σε γλύτωσα στον πόντο
μα οι επόμενοι σε βρήκαν
μάλλον ούτε το σκεφτήκαν

Το κορμί το λυγερό σου
το ασημί και μακρουλό σου
πλακουτσό τώρα έχει γίνει
και μια μπόχα αναδίνει

Α ρε Φίδη μου καημένε
τώρα πια συχωρεμένε
ζωή νά 'χει η Φίδαινα σου
κι όλα τα φιδόπουλα σου.