Όλα κοντά

Το να μένεις στο κέντρο της πόλης

έχει ασφαλώς κάποια προνόμια

κύριο από αυτά είναι όπως λεν όλοι

πως έχεις τα πάντα "μέσα στα πόδια σου"

πάει να πει δηλαδή

πως κοντά γύρω είναι όλα

το ξέρω καλά διότι βλέπεις

τυγχάνω γέννημα θρέμμα

θυμάμαι ας πούμε

στον καιρό της νεότητος

ότι δεν πήγαινα ποτέ

σε άλλη γειτονιά

αφού οι φίλοι και γνωστοί

στο κέντρο έρχονταν πάντα

όπου οι επιλογές για διασκέδαση

και αναψυχή ήταν τόσες πολλές

πόσα γύρω που είχε!

ααα!... ο καιρός  της νεότητος!...

ααα! οι αναψυχές και οι διασκεδάσεις...

μα περνούσαν τα χρόνια μετά

και βούλιαζα εγώ

βυθίζομουν εντός μου

μέχρι που είπα μια στιγμή πως

"φτάνει πια, δεν είμαι ο εαυτός μου"

κάτι πρέπει να κάνω

και μετά από ψάξιμο

παρατεταμένο και προσεκτικό

βρήκα έναν όμιλο φυσιολατρικό

που ήταν κι αυτός κοντά πολύ

ούτε περπάτημα δέκα λεπτών

κι έλαβα εκεί εκπαίδευση ειδική

που σε καθιστά ικανό να

μπορείς να επισκέπτεσαι

σημεία της φύσης απάτητα μπορεί

ή εν πάσει περιπτώσει απροσπέλαστα

από κοινούς ανθρώπους και

ενθουσιάστηκα πολύ με αυτές

τις νέου τύπου δραστηριότητες μου

καθώς και με τους φιλικούς κι ενθουσιώδεις

καινούριους μου εκεί συντρόφους

και είπα βρήκα πια το δρόμο,

βρήκα τον τρόπο να περισώσω

πριν είναι αργά το κορμί και το μυαλό

μα αλίμονο, γρήγορα πολύ βαρέθηκα

και άρχισα πάλι τις παλιές

γνώριμες δραστηριότητες

αυτές που λειώνουν το κορμί

και που τσακίζουν το μυαλό

κι έφτασα έτσι ως τα τώρα

και τόσο που άντεξα απορώ

κι ήρθα που λέμε στο Αμήν

και λίγο πριν

επιχείρησα μια τελευταία

προσπάθεια απονενοημένη

(σκέφτηκα "τί άλλο μένει;")

κι έτσι εδώ λίγο καιρό

πάω σχεδόν καθημερινά τα απογεύματα

στην ομάδα αλληλοϋποστήριξης

αυτών που έχουν ξεκινήσει

προσπάθεια απεξάρτησης

και -κοίτα πώς καμμιά φορά τα φέρνει-

η αίθουσα των συγκεντρώσεων

είναι κι αυτή κοντά

μάλιστα εν σχέσει με το μέρος

που προηγουμένως αναφέραμε

μόλις στο διαγώνιο τετράγωνο

απ' την απέναντι μεριά

της λεωφόρου.

Εύρεση πολύ σπανίως, απώλεση σχεδόν μονίμως

Πιάνω μερικές
σπάνιες φορές τον εαυτό μου
Ανώτερα να στέκεται
και είναι όλα απλά, καλά
βλέπω ξεκάθαρα
και συναισθάνομαι
και όλο λέω:
"Θυμήσου το!
Θυμήσου το αυτό!"...
μα ύστερα χάνομαι.

Αυθόρμητος δημιουργός, αυτοσχεδίων έργων λαϊκών

Δια βίου στις παρυφές της ποιότητας
πάντοτε στην πλευρά της ευτέλειας
διακονούσε ποικίλες
εκφάνσεις μορφών
διαφόρων της Τέχνης
ποτέ αμειβόμενος
χαμηλής αναγνώρισης
άνευ μαικήνος
σταθερά ερασιτέχνης
ιδίοις εξόδοις
με μέσα και ύλες
φθηνά, ταπεινά
στην αδιαφορία εσυνήθισε
κι εκπλησσόταν αν αίφνης
σαν κάποιος εξέφραζε
κάποιο εγκώμιο
μπορεί ένα σχόλιο
δια λόγου ή γραπτό
θερμό, θετικό
διότι αυτό αναζητά
και αρκείται για να
δρα ο καλλιτέχνης
ο συνεπής κι πιστός
ελάσσων έστω αυτός
για τα έργα του ζει
άλλο δεν έχει να πει
και υπάρχει αν μόνον
με πίστη, σπουδή
ως αυτός το αισθάνεται
να περνά ο καιρός
και να δημιουργεί.

Ο ήχος του κώδωνος*

Πόσο μισώ τον ήχο που ασκούν τα ξυπνητούρια
ανέκαθεν από παιδί
τότε που είχαμε εκείνα τα παλιά μηχανικά
κι ύστερα βγήκαν ηλεκτρονικά ρολόγια
επιτραπέζια αλλά και της χειρός
κι ακόμα πιο μετά συσκευές ένα σωρό
και υπολογιστές και τηλεφωνικές
κι εγώ δεν ξέρω άλλο τί
με ενσωματωμένη ανάμεσα απ' τις πολλές
τις εν πολλοίς τις άχρηστες και τις σαχλές τις λειτουργίες
κι εκείνη του ξυπνητουριού
και μάλιστα οι επιλογές πια είναι αμέτρητες
τον ήχο να διαλέξεις
από μοτίβα αφάνταστα πολλά
και από κάθε πρακτικά που επιθυμείς τη μελωδία...
αδιάφορο! - όσο κι αν είναι η συμπεριφορά διακριτική
καλλιεπής, κομψή όλο στυλ και χάρη
εγώ τα ξυπνητούρια τα αποστρέφομαι
ότι τον ύπνο μου στερούνε  το γλυκύ
και με αποσύρουνε από ενδεχομένως
όνειρα ευάρεστα, μα πιο πολύ
διότι με τρόπο άκαρδο, σκληρό
μ΄επαναφέρουν για άλλη μια φορά
σε τούτη την ανούσια και τη στεγνή
έως και συχνά τη ζοφερή
πραγματικότητα.


* Σημ. Τίτλος δανεισμένος από το ομώνυμο θεατρικό έργο (1951) του Γιάννη Σκαρίμπα, 1893 - 1984. 

Αντιφασουρεάλ (με καταληκτική παράβαση*)

Ένας οκνηρός εργάτης

κάποιο φίδι κολοβό

ο δειλός ο στρατηλάτης

τα αγνό το πονηρό

Ο πιστός ο Καζανόβας

ο εραστής ο μοναχός

ο αρχιερέας Αννίβας

ο ανυπόμονος Ιώβ

Ο καθ’ έδρας αμφιβάλλων

ο τραυλός ο γλαφυρός

ο κυκλόσχημος ο ρόμβος

και ο άθεος πιστός

Ξανθογάλανος φελάχος

με φολίδες ποντικός

ιριδίζον κιαροσκούρο

και ηφαίστειο ψυχρό

Κομψότατο σκιάχτρο

δύσμορφη κούκλα βιτρίνας

μελωδία ανυπόφορη

γλυκειά βοή της σειρήνας

Μεγαλόπρεπη καλύβα

πλίθινο ανάκτορο

ζωηρή πολύ αδράνεια

δράση δίχως διάφορο

Μια φραουλιά ευθύκορμη

κατάφορτη μια λεύκα

αειθαλλής παλιά συκιά

και φυλλοβόλα πεύκα

Ένας γλύπτης χωρίς χέρια

ένας μουσικός κωφός

υποβρύχια περιστέρια

ήλιος κρύος, δίχως φως

Αχαλίνωτη παρθένα

πόρνη όλως εγκρατής

απ’ το ύψος του πυθμένα

αεροπλόος πειρατής

Βυρσοδέψης οικολόγος

και σφαγέας σπλαχνικός

μονομάχος φοβιτσιάρης

κλόουν λίαν σοβαρός

Ήσυχο πολύβουο κέντρο

θορυβώδης ερημιά

ξαστεριά στην καταιγίδα

θύελλα κι απανεμιά

Δύτης ύψους, άλτης βάθους

αναχωρητής του πάθους

πείσμων και μεταννοών

ευσεβής κατά Θεών

Ν’ αποβάλλεις το Κακό

κλώσσα το σαν το αυγό

ζημιά πια θε να σου κάνει

και το σώμα σου να γειάνει

Σε γη σπόρος καρπερή

στέρφα, άγονη, ξερή

νέος καλλιεργητής θα μάθει

να! φυτρώνει ένα αγκάθι

Φαραώ ρακκοσυλλέκτης

αχθοφόρος βασιλεύς

Ελευσίνιος Αθηναίος

Σπαρτιάτης Μεγαρεύς

Ο μαρμάρινος Πινόκιο

ένας ξύλινος Ερμής

τα μυστήρια της Ευρώπης

Μεσαίων της Ανατολής

Στη στεριά ζει όρθιο ψάρι

σκούφια βάζει ο σεφ μαβιά

ο ψαράς τρώει κοκορέτσι

κι ο ποιμένας κακαβιά

Φιδές μ΄άφθονο το άλας

μ’ άνευ τσιμένι παστουρμάς

εκδοχή ίσιας κουτάλας

και ατύλιχτος ντολμάς

Θεοσεβής στριπτήζ χορεύτρια

αστυνόμος κλεφταράς

ελεήμονα αναγνώστη

οίκτο δείξε – μη βαράς.

 Σημ. Παράβαση: μέρος του έργου στην Αρχαία Κωμωδία, περί το μέσον της παράστασης ο χορός απευθύνεται στο κοινό εκτός υπόθεσης και μεταφέρει σκέψεις, παραινέσεις, προτροπές και παρακλήσεις του δημιουργού. 

Μου άρεσε πιο πολύ

Θέλω να γυρίσω πίσω

μου άρεσε τότε πιο πολύ

που δεν εκάναμε ονλάιν κρατήσεις

και δεν υπήρχανε αυτόματα εκδοτήρια

που ήταν άνθρωποι να κόβουν εισητήρια

που είχε ταμίες στα θεάματα

στο σινεμά, στα θέατρα

και εισπράκτορες στα μέσα της μεταφοράς

Δε γίνεται, μου λέτε, να ανασχεθεί η πρόοδος

να διακόψεις την πορεία των πραγμάτων

να σταματήσεις να μεγαλώνει ένα δέντρο

Μα δεν ακούω τί μου λέτε

γιατί σκεπάζει τις φωνές σας

εκείνη του εισπράκτορα

που μέσα απ’ το βραχνό μικρόφωνο

προτρέπει εμάς τους επιβάτες

και μας καθοδηγεί:

«προχωρείτε παρακαλώ, έχει χώρο
προχωρείτε προς το κέντρο».

Ώρα τετάρτη πρωϊνή (περίπου)

Τί κάνει άραγε

τέτοια προχωρημένη ώρα της νυκτός

με φως στο υπνοδωμάτιο

και ανοιχτά πατζούρια

ξέχασε φαίνεται

πως κάποιος μένει απέναντι

τρεις μήνες έλειπα κοντά

και μόλις μπήκα απ’ τ’ αεροδρόμιο

τί κάνει μπρός απ’ τον καθρέφτη

μονάχη παίρνει πόζες

λιγνό κορμί και θελκτικό

για ποιόν κάνει τις πρόβες

θεόγυμνη, φορώντα μοναχά

ένα ζευγάρι γόβες.

Οι σαγιονάρες

Θάρρησα κάποια στιγμή

της ολιγόμηνης της σχέσης

πως διάρκεια θα είχε

όλα σχεδόν τα βράδια

κοιμόμασταν μαζί

τα πιο πολλά

η αλήθεια είναι, σπίτι της

αλλά και κάποια στο δικό μου

πήγα λοιπόν και πήρα μια οδοντόβουρτσα

που δίπλα στην προσωπική μου

έβαλα στο ποτήρι

επίτηδες τη διάλεξα

σε χρώμα ροζ

εγώ είχα μπλε

κι επίσης πήγα, πήρα

- προχωρημένη βλέπεις Άνοιξη –

ένα ζευγάρι σαγιονάρες

κόκκινο - ροζ χρώμα ήταν κι αυτές

με άσπρες βουλίτσες

πολύ χαριτωμένες

νούμερο τριανταεπτά

και δίπλα τις έβαλα

στις μαύρες - χακί δικές μου

σαρανταέξι νούμερo

Αλίμονο, ελάχιστες φορές χρησιμοποιήθηκαν

σε ενός χεριού δάχτυλα μετρημένες

έγινε ένας τρομερός καυγάς

που εγώ προκάλεσα

εξ ασημάντου αφορμής

με εντάσεις και φωνές 

και συμπεριφορές οξείες και άσχημες

λάθος μου, το κατάλαβα μετά

και ύστερα από χρόνια απολογήθηκα

κι έτσι μια μέρα

πήρα την οδοντόβουρτσα

και πήγα λίγο πιο πέρα από το σπίτι

στον κάδο ανακύκλωσης

όπου την πέταξα

και δίπλα ακούμπησα στο δρόμο

τις σαγιονάρες το ζευγάρι

μήπως τις θέλει να τις πάρει

κάποια περαστική

ή για την ίδια

είτε για μια της οικογένειας

ή κάποια φίλη

ή ίσως κι ένας άντρας αντιστοίχως

για κάποια του κύκλου του γυναίκα

και γύρισα πίσω όπου πάλι μοναχή

ήταν η οδοντόβουρτσα μου στο ποτήρι

και το ζευγάρι οι σαγιονάρες μου

μες στην παπουτσοθήκη

μονάχο και αυτό σαν πριν...

Και ύστερα από λίγο καιρό

μπήκε για τα καλά το Καλοκαίρι.

Ο Μύλος

«Ξεκίνα» ακούγεται η μέσα μου φωνή

«πόσο πια θα το καθυστερήσεις;

Πρέπει να πας και στη δουλειά!...»

«Μα εκεί έξω» αρθρώνω τον αντίλογο

«είναι ένας θίασος τεράτων

(που – αλίμονο – νομίζω

μέλος του αποτελώ κι εγώ)

ένας γκροτέσκος όμιλος»

«Βγες έξω τώρα!»

πάλι ακούγεται επιτακτική

«σε περιμένει νέα μέρα,

η ζωή σε περιμένει...

ο κρεατόμυλος».

Φυλαχτείτε

Έπιασε Μάης
έσκασε ζέστη
γέμισε πάλι
γύρω όλο έξω
με θηλυκούς εκτελεστές
άμα πλησιάσεις
σα σοκ παθαίνεις
σε διαπερνούνε
ισχυρά βολτ
όπλο δεν έχουν
μόνο ένα άσπρο
ζευγάρι στήθη
κι ένα ανοιχτό
βαθύ ντεκόλτ.

Θ' αρχίσουνε σε λίγο να ξεβάφουν ένεκα επικείμενο το θέρος μα σήμερα ας φτιάξουμε στεφάνια - καλό μήνα!

Άγρια λουλούδια
κι άνθη κάθε λογής
σε όλα τα χρώματα
που βάζει ο νους σου
κι ακόμα μερικά
με φόντο πράσινο
σε κάθε πιθανή διαβάθμιση
χλόη φουντωμένη
σπαρτά, αυτοφυή
ααα! η Ελλάς την άνοιξη
πήγαμε σήμερα
το έθιμο να τηρήσουμε
λίγα μόλις χιλιόμετρα
έξω από την πόλη...
τί πανδαισία!

Πρωτομαγεία!

Ο αντάξιος

Άμα το δω το πράγμα από απόσταση

ψύχραιμα και αντικειμενικά

μιλώ για την - όποια- δική μου αξία

εν σχέσει με αυτήν των

- ο Θεός να τα κάνει – στιχουργημάτων μου

σε κάποια, ελάχιστα, κατώτερος προκύπτω

όπως και ανώτερος κάπως σε μερικά

μα στην πλειοψηφία τη σχεδόν ολοσχερή

ισάξιος ακριβώς νομίζω

και ειναι αυτή μια νομοτέλεια

μία δικαίωση, μια ισορροπία

μια αρμονία είναι

εκ τούτου και τα βράδια

αφού έχει τελειώσει

άλλη μια μέρα συγγραφής, διορθώσεων

επιμέλειας και φροντίδας

και αφού βεβαίως έχω φάει τη σούπα μου
μακάριος και ήσυχος κοιμούμαι.

Η κατάντια

Α ρε καημένε πώς κατάντησες

που ήσουν άρχοντας και έπινες

το ένα κατόπιν του άλλου

τα πολυάριθμα σκοτς ον δη ροκς

ή τα εκλεκτά και σπάνια

ουΐσκυ μωλτ τα σκέτα

αργά με απολαυστικές γουλιές

ή παγωμένη μπύρα

σε δυσθεώρητες ποσότητες

(το αγαπημένο σου ποτό)

και οίνο άφθονο

λευκό, ροζέ ή ερυθρό, αναλόγως

τα συνοδευτικά πλούσια εδέσματα

ή τα αρωματικά, τα δυνατά αποστάγματα

κι ακόμα τόσα τζιν και βόντκα και μαρτίνι

Α ρε κατακαημένε πώς κατάντησες

τώρα στου εξεταστηρίου την αναμονή

έξω απ' τον τομογράφο τον αξονικό

γουλιά γουλιά από ποτήρι πλαστικό

το διάλυμα να καταπίνεις το πικρό
με τη γαστρογραφίνη.

Πεινώντος λόγος παραληρηματικός (η δίαιτα)

Κόλλησε το στομάχι μου στην πλάτη
κάνε κάτι, κάντε κάτι

Τρεις μέρες σωστές έχω να φάω
και πεινάω, πώς πεινάω

Μισός έμεινα πού 'χα κορμάρα
τί ζαλάδα, τί κομμάρα

Αχ! φέρτε μου μία βαθιά πιατέλα
έλα, έλα, έλα, έλα

Με αχνιστή και πλούσια καρμπονάρα
στην κοιλιά μου κάνει αντάρα

Και αρνί στη γάστρα με πιλάφι
ή κυνήγι, άγριο ελάφι

Μια σαλάτα όλο βιταμίνη
μια τσιπούρα, ένα λιθρίνι

Γεμιστή αλανιάρα μια πουλάδα
και μια χύτρα φασολάδα

Ό,τι υπάρχει θα τα φάω όλα
κι επιπλέον μια μπριζόλα

Κι ένα γλύκισμα για να τελειώσω
α, θα πλήρωνα όσο όσο

Σκληρά της πείνας κι άγρια τα εδάφη
άγριο ελάφι, άγριο ελάφι

Ζω μονάχα μ΄αυτήν την ελπίδα
δώστε μια οδοντογλυφίδα.

Ο αγρός

Καταραμένος τόπος, άγονος, ξερός
άνυδρη γη θρυμματισμένη
πέτρες και σκόνη
κι ούτε ένα δέντρο για να ρίχνει
παρηγορητική σκιά
ούτε ένας θάμνος θαλερός
ένα ανθοφόρο
να ξεκουράζει τη ματιά
και την ψυχή
ούτε δα ένας νεαρός βλαστός
πράσινος, τρυφερός και νέος

στον αγρό του Κεραμέως.

Μεγάλο Σάββατο '017

Οι λουόμενοι

Δεν ειν' μόνο κάθε μέρα
την περίοδο αυτήν
που σταυρώνουμε τον Κύριο και Θεόν
είναι κάθε μία μέρα
σα βροχή στάζει το αίμα
Αυτού εφ΄ημάς
και επί τα τέκνα ημών.


Μεγάλη Παρασκευή '017

Η μια πλευρά κι η άλλη

Γλυκεία που είναι
καθώς λεν'
η αμαρτία
όταν βυθίζομαι εντός της
πόσην πολλήν που μου παρέχει
παρηγορία
μα πάλι...
οσάκις καταφέρω
μακρά της για να κρατηθώ
και να διάγω βίο
ήσυχο και ειρηνικό
τότε μονάχα νοιώθω
εν απαρτία.

Το χατίρι

Για πολλοστή φορά

δέκατη τώρα ημέρα

με αγωνία προσπαθώ

απ’ την απαίσια συνήθεια

να απεξαρτηθώ

και ταπεινόφρονα ζητώ

Θεία Χάρις, Θεία Πρόνοια

γλυκειά Μητέρα του Θεού

φύλακες Άγγελοι, να βρω

σ’ ετούτη την απόπειρα τη δύναμη

και να μου γίνει το χατίρι 

σκέτο χυμό γεμίζω το ποτήρι. 

Ποιός ανήκει πού

Χρόνια και χρόνια

πάντα δηλαδή

εκ γεννετής που λένε

στην ίδια γειτονιά

και κάθε Σάββατο

στην ίδια λαϊκή αγορά

στην περιλάλητη λαϊκή

της Καλλιδρομίου, στα Εξάρχεια

σαν ήμουνα παιδί

με τις θείες ή τη μάνα μου

με παίρνανε μαζί να με προσέχουν

να μη μ΄αφήνουν μοναχό

ή έτσι και για γούστο

και ήταν πράγματι

ένας κόσμος μαγικός η λαϊκή

ύστερα συχωρέθηκε η μία θεία

και πιο μετά σταμάτησα

όταν εγώ έφηβος όντας πλέον

που δεν ήθελα να συνοδεύω

τις μεγάλες τις γυναίκες

μέχρι άλλα πέρασαν χρόνια

κι άρχισα τότε πάλι να πηγαίνω

ότι είχαν πια κι άλλο μεγαλώσει

να μην τις αφήνω μοναχές, να τις προσέχω

να τις βοηθάω με τις σακκούλες, το καρότσι

τους λογαριασμούς, τις πληρωμές

μα κι έτσι, απλά για γούστο

και σιγά σιγά μού ‘μαθαν

τους αγαπημένους τους πωλητές

και πάγκους προϊόντων

που μετά από τόσα χρόνια

είχαν επιλέξει

αυτός έχει τα καλύτερα σταφύλια

αυτός τα μαρούλια τα τρυφερά

εκείνος τα γλυκά τα μανταρίνια

και είχανε πια γνωριστεί μ’ αυτούς

αλλά και με τα παιδιά, τους γαμπρούς, τις νύφες τους

και πιάνανε λίγο ψιλή

κάθε φορά κουβέντα

κι ύστερα συχωρέθηκε κι η άλλη θεία

και ρώταγε η μάνα μου στη λαϊκή

«τη θυμάσαι την αδερφή μου;»

και κουνούσαν οι ανθρώποι το κεφάλι

ή πάλι έλεγε στη νεαρή μανάβισσα
«αχ! κορίτσι μου, τον θυμάμαι τον πατέρα σου

καλός άνθρωπος, τον αγαπούσαμε

η αδερφή μου κι εγώ»

κι ύστερα συχωρέθηκε κι η μάνα μου...

το επόμενο διάστημα

πηγαίνοντας στη λαϊκή μονάχος

δοκίμασα να παίρνω κι από αλλού

όπου τύχει, σταφύλια, μαρούλια

μανταρίνια και λοιπά

για να διαπιστώσω ότι αλίμονο

η θεία και η μάνα μου είχαν δίκιο

και κατέληξα ξανά στους ίδιους πωλητές

και απολάμβανα επιδοκιμαστικά τα προϊόντα

και μου άρεσε που πιάναμε

και λίγο την κουβέντα

αυτήν την αίσθηση οικειότητας

που αποκτά κανείς

μετά από τόσα χρόνια

Κι άμα καμμιά φορά

τυχαία βρεθώ

κάποια άλλη μέρα

σε άλλες λαϊκές

σε άλλες γειτονιές

και τύχει να βλέπω ξαφνικά

αυτούς τους ίδιους

τους «δικούς» μου πωλητές

της δικιάς μου λαϊκής

νοιώθω περίεργα

κάτι παράξενο συμβαίνει

μόνο δεν ξέρω τί απ’ τα δυο

σα να μην ανήκουνε αυτοί εδώ
ή εγώ να μην ανήκω.

Ο ηλικιωμένος γείτονας

Μια ζωή θα μπορούσες

να πασχίσεις

να προσπαθήσεις

να επιδιώξεις

για κάτι ωραίο

κάτι σπουδαίο

κάτι ανεκτίμητο

μα εσύ μονάχα θέλησες

ένα διώροφο ακίνητο

κι απ’ έξω να παρκάρεις

και κάθε Κυριακή να πλένεις
το αυτοκίνητο.

Τί με συνέφερε

Την ώρα (την πολλή ώρα)

που στεκόμουν στην ουρά (τη μεγάλη ουρά)

του καταστήματος (πάντα ουρά έχει εδώ)

με τυλίξανε μάβρες οι σκέψεις

ένεκα που δεν είχα καθόλου τα κέφια μου

ως συχνά συμβαίνει να μην έχω

κι έλεγα να δεις

που στην προσεχή ιατρική εξέταση

που μου είχαν υποδείξει

κάποιο σοβαρό εύρημα θα υπάρξει

και δε θα ζήσω να χαρώ

το ωραίο ξύλινο πεζοπορικό ραβδί

που μόλις είχα προηγουμένως

για τη συλλογή μου αγοράσει

και βαστούσα στο χέρι

κείνη την ώρα

ένα πείραγμα ενός υπαλλήλου σε συνάδελφο

έκανε όλο το προσωπικό να ξεσπάσει

σε γέλια τρανταχτά

και τα γέλια τα σάρωσαν όλα.

Το δίπλωμα

Απέκτησα το δίπλωμα οδήγησης

εικοσιτρίω όταν ήμουνα χρονώ

θυμάμαι τότε κοίταγα την ημερομηνία λήξεως

και μου φαινόταν αδιαννόητα μακρινή

τώρα που πέρασαν χρόνια και χρόνια και την ξανακοιτώ

δεν είναι που μοιάζει πιο κοντινή, πιο οικεία

είναι που αναρωτιέμαι
άμα θα ζήσω να τη φτάσω.

Το σαλτάρισμα*

Αισθάνομαι το μυαλό μου να στροφογυρνά

με ιλιγγιώδη ορμή

στα όρια να ξεφύγει

αισθήματα δεν έχω πια

φιλοδοξίες έχω πάψει από καιρό

συγκρότηση, ψυχραιμία, πίστη, ελπίδα καμμιά

άδειος, κενός περιφέρομαι

το μόνο πού ‘χει μείνει μια ανάμνηση

κι αυτή δικιά σου.

*τίτλος δανεισμένος από την ομώνυμη ποιητική συλλογή της Πάολας Ρεβενιώτη, εκδόσεις Σιγαρέτα, Αθήνα 1985

Ο χαμός

Νοιώθω τα χάνω

καθετί γύρω γκρεμίζεται

πέφτει σα χάρτινο

παγιδευμένος

σ’ ένα κόσμο εφιάλτινο.

Πικρά, πεντάστιχος διαπίστωσις, ολίγον προ του τέλους, εις γλώσσαν λαϊκήν

Ποτέ δεν τό ‘λεγα ρε συ

χυδαίο μου φάνταζε, θρασσύ

η ζωή πως νόημα δεν έχει

κι αδύνατη ότι είναι

δίχως κρασί.

Ο φιλικός κριτικός λογοτεχνίας

Το στιχούργημα τούτον

σπουδαίον εστί

ο ρυθμός ίσως τέλειος

και η γλώσσα μεστή

η ρίμα δε, άψογη

η ιδέα πιστή

από πλήθος αξίζει

να διαβαστεί

κι όχι ολίγους

μόνο δη φίλους

και να ξεχαστεί.

Χυδαίως κλιμακούμενη τρίστιχη αποτίμηση λογοτεχνικής συνεισφοράς

Κάτι ξεφτίδια

στίχοι σκουπίδια

ποίηση αρχίδια.

Δε θα προλάβω

Δε θα προλάβω
με τους σημερινούς ρυθμούς
ανάγνωσης δε θα προλάβω
να διαβάσω όλα αυτά
τα βιβλία που έχω αγοράσει
και δεν έχω διαβάσει
δε θα προλάβω
ακόμα και με τη διπλή
τριπλή ταχύτητα να διαβάζω
κι όλο αγοράζω.

Δεν ειν' στο χέρι μου

Πότε θα επέλθει ο κορεσμός
το ξέρει μόνον ο Θεός
τ' ορίζουνε οι Μοίρες...
Πόσες πια μπύρες;

Σταματήστε τα ρολόγια

Το τικ τακ των ρολογιών δεν το αντέχω
σε σπίτι μ' εκκρεμές ούτε κατά διάννοια
δε θα μπορούσα να ζω
ούτε καν μ΄ένα από κείνα
τα παλιά, στρογγυλά, επιτραπέζια ξυπνητήρια
ακόμα το ίδιο και με τα σύγχρονα, ρολόγια του τοίχου
που δεν έχουν κίνηση μηχανική με ελατήρια
αλλά μια μικρή, ηλεκτρική διάταξη τα στρέφει
στην καρδιά της οποίας ένας κρύσταλλος πάλλεται
και τους δείκτες κινεί με αυτόν τον ανυπόφορο ήχο
να μην το πάω μακριά και βάλω εντός
και τα μικρά ρολόγια τσέπης, τα ρολόγια χειρός...

Να φαντασθείτε, στην εξοχική κατοικία
που μας έχει καταχωρηθεί να πηγαίνουμε οσάκις
η ιδιοκτήτρια φίλη, λείπει στο εξωτερικό
πρώτο πράγμα που κάνω σαν φτάνουμε
ξεκρεμώ το ρολόι απ' τον τοίχο
βγάζω τη μπαταρία
και σαν εκείνο μείνει βουβό
τότε και εγώ ηρεμώ
και αισθάνομαι ότι μπορούνε ν΄αρχίσουνε
οι μικρές ή μεγαλύτερες διακοπές
που έχουμε έρθει να κάνουμε...
αν δεν ήξερα ότι είχα τη δυνατότητα αυτή
μάλλον δε θα ξεκινούσα το ταξίδι

Πώς; Ψυχωτικός, υποχόνδριος;... Μπορεί...
Εμένα πάντως η ιδέα με παρηγορεί.

Ο δειλός, κομπορρήμων και κενολόγος αγορητής

Α, μας είπε πλείστα όσα
των τειχών όπισθεν όντας
κήρυξ εν τη ασφαλεία
σοφός τάχα Σολομώντας.

Ο ευαρεστημένος

Κάτω από τη βεράντα μου

στο διαμέρισμα που κατοικώ

είναι ένα στενό δρομάκι

μήκους ενός και μόνου τετραγώνου

τόσο στενό που ούτε καν μικρά οχήματα χωρούν

και μόνο πεζοί περνάνε

κι αυτοί όχι πολλοί

άντε και κάποιο μηχανάκι

από παλιά το είχα προσέξει το σημείο αυτό

χάρη στην ιδιαιτερότητα του

σαν τύχαινε πριν χρόνια

περαστικός εδώ γύρω να βρεθώ

βλέπεις γεννήθηκα, μεγάλωσα κι ακόμα μένω

σ' αυτήν την ίδια γειτονιά

και πού να φανταστώ στα τότε

ότι σ' αυτό το δρόμο θα εγκατασταθώ...

δυο μόνο σπίτια έχουνε είσοδο παλιά

σε τούτο το στενό

της Πράγας το σοκάκι όπως το ονομάζω

έχει και δυο αυλές που βλέπουν σε αυτό

δυο εγκαταλελειμένα νεοκλασσικά

την πίσω όψη μιας ιστορικής ταβέρνας

κάποια παράθυρα και κάμποσα

μπαλκόνια και βεράντες όπως η δική μου...

πριν δύο χρόνια

άντε τρία το πολύ μα όχι παραπάνω

κάτι γλάστρες παλιές που άλλο πια δεν ήθελα

κάτι φυτά που πλέον δε μου ταιριάζαν

τά 'βγαλα στο σοκάκι σε σημείο να μπορώ

νεράκι να τους ρίχνω από ψηλά να τα ποτίζω

κι από κει κι ύστερα όπου έβρισκα στους δρόμους

φυτά αφημένα, στα σκουπίδια πεταμένα

τα περισυνέλεγα, τα άθροιζα εκεί

και γλάστρες παλιές γέμιζα χώμα

και έκανα μεταφυτεύσεις

και κάποιοι γείτονες παρακινηθήκαν φαίνεται

και πρόσφεραν κι αυτοί ότι βρήκαν

μερικοί άλλοι βέβαια ανάγωγοι

βουτάγαν γλάστρες οι ξεδιάντροποι

κι όλο άλλες έβρισκα

και όλο κουβαλούσα

ώσπου έφτασε και έγινε

ένα μικρό κηπάριο κανονικό

σε κείνο κει το τμήμα του δρομίσκου

που έχει πια φουντώσει

έχει πρασινίσει και έχει σχηματίσει

μια όμορφη γωνιά, "μια ωραία νότα"

 που είπε και ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας που λέγανε

(ένας από τους συνεισφέροντες)

επικροτώντας την προσπάθεια αυτή όπως και άλλοι 

που μάλιστα προσφέρθηκαν για πότισμα

οσάκις εγώ λείπω

και μα την αλήθεια σας το λέω

πόσο που καμαρώνω για το έργο μου αυτό

αλλά κυρίως χαίρομαι, ναι χαίρομαι

και κάθε τόσο περνώ απ' το στενό

κι ελέγχω των φυτών την πρόοδο

κάνω μικρές αν απαιτείται επεμβάσεις

και παρέχω τις φροντίδες όπου είναι απαραίτητες

μα πιο πολύ βλέπω και χαίρομαι

αλήθεια τόσο χαίρομαι...

που επιβεβαιώνει ότι ο άνθρωπος
ευαρεστείται με τα απλά.

Ο πολυμήχανος

Τί υπέροχο που είναι εργαλείο

τόσο μικρό και συμπαγές

με τόσες όμως λειτουργίες

και χρήσεις διαφορετικές

και πόσο ποιοτικό, ανθεκτικό

μια ζωή μπορεί να τό' χεις

και να το κληρονομήσεις και σ' επόμενες γενιές

και δες τί όμορφο κι άρτιο αισθητικά

σ' αρέσει να το βλέπεις, να το αγγίζεις θες

στη χούφτα να το κλείνεις

και σχετικά οικονομικό

ο καθένας μπορεί ένα ν΄αποκτήσει

ή σε κάποιον να δωρίσει

κι εργασίες που με άλλα εξαρτήματα ειδικά

σε πέρας δε μπορείς να φέρεις

λύση αυτός σου δίνει δια μιας

ο  ελβετικός σουγιάς.

Και του χρόνου

Συνηθίζω εδώ και χρόνια

κάθε πρωί - όχι και τόσο δηλαδή πρωί - Πρωτοχρονιάς

μία μικρή ιεροτελεστία

να αλλάζω τα φύλλα στο επιτραπέζιο ημερολόγιο

που διατηρώ σε μια γωνιά του γραφείου στο σπίτι

ένα από κείνα τα κεκλιμένα από μέταλλο ή ξύλο

(το δικό μου ξύλινο)

που διαθέτουν κάτι αφαιρούμενους κρίκους οβάλ

όπου και προσαρτάς τα φύλλα διάτρητα

μεγέθους κάτι παραπάνω από τράπουλας

με χρωματική κωδικοποίηση πού 'χουν ανά βδομάδα

και πάνω γράφει το καθένα

την ημερομηνία βέβαια

της θέση της ημέρας μες στο μήνα

τον αριθμό της εβδομάδας

την ώρα ανατολής και δύσης του ηλίου

της σελήνης τον αριθμό των ημερών

την εκάστοτε θρησκευτική εορτή

και υπάρχει χώρος σημειώσεων ανά ώρα

απ' το πρωί ως το βράδι

Τις περίοδους πού 'μαι καλά, νηφάλιος κ.λ.π.

γυρίζω τακτικά, σε βάση καθημερινή

του ημερολόγιου τα φύλλα

μα όταν όχι, περνά ίσος κι ολόκληρος

μήνας πριν το αγγίξω

σημειώσεις εγώ εκεί κρατώ ελάχιστες

π.χ. μία στο τόσο κάποια υπενθύμιση

για μία υποχρέωση

ή μία πού ΄ναι να γίνει εργασία

εκείνο όμως που κάνω με συνέπεια κάθε φορά

είναι να γράφω τη ημέρα αναχώρησης και τον προορισμό

για κάποιο ταξίδι, για κάποια εκδρομή

π.χ. για τη δουλειά, για διακοπές το καλοκαίρι

για μία εξόρμηση στη φύση και τα τοιαύτα

και με ενικό αριθμό σαν πάω μοναχός

πληθυντικό άμα τη συνοδεία στενών προσώπων

να λέω π.χ. "Φεύγω" ή "Φεύγουμε"... και ύστερα το μέρος

Τί νόημα άραγε να έχει αυτό;

- όχι και κάποιο βέβαια βαθύ

ξεκίνησε το χούι αυτό με το συλλογισμό πως ότι να:

ταξίδι είναι αυτό, κάποιο ατύχημα μπορεί

κάποιο δυστύχημα να γίνει

να μη γυρίσω τελικά

ε, κάτι κι από μένα να βρεθεί

σαν τελευταίο, έστω τέτοιο

σύντομο και ταπεινό γραπτό

τί ανοησία! θα μου πείτε και δίκαιο θα έχετε

και γω το ίδιο σκέφτομαι

σπίτι όταν ξανά γυρίζω και στη σημείωση

πέφτει το μάτι μου πάνω στο ημερολόγιο

όμως από την άλλη κάθε Πρωτοχρονιά

ψάχνω αυτές τις σελίδες, τις γραμμένες

ανάμεσα στις 365 περσινές

και στην άκρη χρονολογικά

ταξινομημένες τις φυλώ

αφού προηγουμένως μία μία τις κοιτάξω

και πίσω στο χρόνο ταξιδέψω

τα ταξίδια τα συγκεκριμένα, τις εντυπώσεις,

τις εμπειρίες, τις παρέες, τις γνωριμίες αναθυμούμενος

και αναρωτηθώ εάν

και σ' ένα χρόνο από τώρα

το ίδιο θα είμαι σε θέση να το κάνω

να βρίσκομαι δηλαδή εδώ να αλλάξω πάλι ημερολόγιο

και στο προηγούμενο να υπάρχουν κάποιες έστω σημειώσεις

Έχουμε λοιπόν και λέμε για το 2016:

10 Μαρτίου: Φεύγουμε για Άμστερνταμ

2 Μαΐου: Φεύγω για Τρίπολη

19 Μαΐου: Φεύγουμε για Γερμανία

27 Μαΐου: Φεύγω για Ευρυτανία

13 Ιουνίου: Φεύγω για Πράγα

15 Ιουλίου: Φεύγω για Όλυμπο

1 Αυγούστου: Φεύγουμε για Λέσβο

15 Αυγούστου: Φεύγουμε για Λακωνία, Μεσσηνία, Ηλεία, Αρκαδία, Μέθανα

26 Αυγούστου: Φεύγουμε για Μέθανα

3 Οκτωβρίου: Φεύγω για Θεσσαλονίκη

17 Οκτωβρίου: Φεύγω για Θεσσαλονίκη

28 Οκτωβρίου: Φεύγουμε για Αιτωλοακαρνανία - λίμνη Τριχωνίδα

... και τέλος.

Και του χρόνου με υγεία.

Ματαιότης

Σχέδια μεγαλεπήβολα
κάνω κάθε φορά
που υπό την επήρρεια των παυσίλυπων
μου δίδεται μια κάποια
της ψυχής ανάτασις
το νου μου όπου ψηλώνω
μα ύστερα, όταν παρέλθει η επίδρασις
όλα τα ματαιώνω. 

Η πρωτοχρονιάτικη ευχή των σε προσπάθεια απεξάρτησης αλκοολικών

Καλή χρονιά, χρυσή χρονιά
όπου στη διάρκεια όλης
μακριά εντελώς να μείνουμε
από της αλκοόλης.

Το χαρωπό φτυάρι

Όσο και εάν ακούγεται παράδοξο
να κρύβει μάβρο χιούμορ και λοιπά
μα την αλήθεια λέω
τον πιο ωραίο διάκοσμο
λιτό, ζεστό, καλαίσθητο
των εορτών αυτών
τον είδα εδώ στη γειτονιά
στο γωνιακό γραφείο τελετών.

Οι βλαβερές συνέπειες των Χριστουγέννων

Ξεκινά από τα τέλη Νοεμβρίου
και σαν μπει ο Δεκέμβριος
εξαπλώνεται παντού
στις προσόψεις των κτιρίων
στα μπαλκόνια, στις βεράντες
σε κάθε παράθυρο ή τζαμαρία
τόσα πολλά λαμπιόνια χρωματιστά
που αναβοσβήνουν με μανία, δαιμονικά
δεν είν' σας λέω χαρούμενα, εορταστικά
απαίσια, ακαλαίσθητα κι όλο αναβοσβήνουν εντατικά
από το απόγευμα ως το ξημέρωμα χωρίς σταματημό
μα σταματήστε, σταματήστε πια
δεν είναι ανάγκη για τόση φωταψία
νοιώθω στο τέλος θα πάθω επιληψία.

Είναι όμως δυνατόν γοργά τόσο να περνά;

Έρχονται πάλι Χριστούγεννα
των γιορτών ξανά ήρθε η ώρα
μα πώς γίνεται αφού τα προηγούμενα
δεν τελείωσαν παρά μόλις τώρα;

Αν επιμένεις τελικά συνηθισμένος όντας

Θες επειδή ως παιδί έως κι έφηβος
μου άρεσε το ψάρεμα
κι όλα τα καλοκαίρια στο χωριό, στις διακοπές
μ' αυτό καταγινόμουν
είτε ίσως διότι σε ηλικία μεταγενέστερη πολύ
ξεκίνησα ενασχόληση με δραστηριότητες στη φύση
μεταξύ άλλων και με τη σπηλαιολογία
...γι αυτό δεν ήταν ίσως
για μένα πρόβλημα, μπελάς
παρά μια πρόκληση έως και να μου κάνει κέφι
ούτε που συμπάθησα ποτέ τη βίαια λύση της κοπής
και για το σφαγέα εμπνευστή της
σεβασμό ουδέναν είχα
παρά έπιανα σιγά σιγά να προσπαθώ
λίγο το λίγο να ξεσφίξω
με υπομονή κι επιμονή
και με δυνάμεις από κάθε γωνία εφαρμοζόμενες
χιλιοστό με χιλιοστό...
...και ίσως μοιάζει η προσπάθεια συχνά
απέλπιδα και μάταιη
μα η εμπειρία λέει πως
αδύνατον δεν είναι
τα νύχια χρησιμοποιώντας
τις ρώγες των δακτύλων
ή και βοηθητικά αντικείμενα
τσιμπίδες, πένσες, διάφορες αιμές
με των καρπών περίτεχνες
μ΄αποφασιστικές κινήσεις
...μα αποτέλεσμα δε βγαίνει
και σού 'ρχεται μα την αλήθεια
να βάλεις ώρες ώρες τις φωνές
να το πετάξεις, να το πατήσεις κάτω το ρημάδι
με λύσσα να αρχίσεις να τραβάς
μήπως και κάτι γίνει
που τί να γίνει δηλαδή
το ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό
οπότε ανασυντάσσεσαι
και συνεχίζεις τον αγώνα
λίγο το λίγο πάλι
χιλιοστό το χιλιοστό
μικρό κλάσμα της μοίρας
και η σχεδόν αποτυχία, η προβολή
του ακατόρθωτου να μη σε κάμπτει
εν τέλει καταλήγει κάτι σα διαλογισμός
κι αρχίζεις να ζεσταίνεσαι
και βγάζεις τη ζακέτα
κι από τη θέση σου σηκώνεσαι
και γύρω γύρω πέρα δώθε βηματίζεις
και πότε πάλι στην καρέκλα κάθεσαι
και έχουν πλέον να σχηματίζονται αρχίσει
στο μέτωπο του ιδρώτα οι σταγόνες
κι ένα μικρό ρυάκι στην πλάτη να κυλάει
ενώ αισθάνεσαι... ή μήπως να γελιέσαι...
κάποια απειροελάχιστη χαλάρωση
και δώστου να τρέχει ο ιδρώτας πια
είν' η προσπάθεια μα είναι κι η θερμότητα
που εκλύεται μαζί με το ανελέητο, το δυνατό
το φως που την επιφάνεια τούτη λούζει
έτσι που είναι επίτηδες ως κρέμεται
γυμνός ο γλόμπος
και αίφνης να! θαύμα και θρίαμβος
εντέλει ορίστε και αυτός
που λύεται ο κόμπος.

Αχόρταγος

Πρώτα τις επί μέρους, αυτόνομες τις συλλογές

ύστερα τα επίτομα (ανθολογίες, άπαντα)

και μετά έπιασα τις πλήρεις τις εκδόσεις, τις οριστικές

και τις πολύτομες σειρές

που έχουν και τα πρωτόλεια και ίσως τ’ αποκηρυγμένα

μαζί με σχολιασμό και κριτικά υπομνήματα

καθώς και κάποια αλληλογραφία

και νόμισα πως κόρεσα τη δίψα

και χόρτασα την πείνα μου

μα έτσι δε συνέβη

τότε κατάλαβα ότι δεν είναι

μια ανάγκη της στιγμής παροδική

μα μέρος κάθε μέρας

και αναγκαίο της ζωής συστατικό

δεν εξαντλείται, δεν τελειώνει, δεν ολοκληρώνεται

αφήρεσα λοιπόν ένα μερίδιο σημαντικό

από τις λιγοστές οικονομίες μου

πήρα και μία τσάντα μεγάλη, ανθεκτική

και πήγα σ΄ένα απ’ τα πολλά παλαιοβιβλιοπωλεία της γειτονιάς

μπήκα, έψαξα λίγο γύρω το χώρο

και κατευθύνθηκα εκεί, στα ράφια τα κατάφορτα
κάτω απ’ την πινακίδα «Ποίηση»

Don't try*

Ένας μικρούλης θρίαμβος για κάθε
μια πολλοστή, τεράστια ήττα

Αλλά δε γίνεται αλλιώς:
ο σκύλος χορτασμένος
κι ολόκληρη η πίττα

Είναι λοιπόν η λύση μία και προφανής
είτε αγωνίζεσαι και ότι βγει
ή κάτσε εκεί και κοίτα.


*Επιτύμβιο επίγραμμα στο μνήμα του Αμερικανού ποιητή και συγγραφέα Henry Charles Bukowski, 1920 - 1994

Προς ποιητήν Γιάννη Γαλανό

Μήγαρις έχω άλλο στο νου πάρεξ γαμήσι και κονόμα; Μάλιστα κύριε, γαμήσι και κονόμα, έτσι γουστάρω εγώ, αφτά είναι τα ενδιαφέροντα μου κι ούτε με νιάζει αν με λες σαπρόφυτο, μαλάκιο, βάρβαρο κι απολίτιστο. Εγώ είμαι Αχαιός κύριε, Πατρινός, είμαστε πρακτικοί άνθρωποι εμείς, εμπόριο κύριε, έμποροι, μεταπράτες, το κέρδος κύριε – κατάλαβες; Τόσους αιώνες τώρα αφτά είναι τα μελήματα μας κι από όσο ξέρω δεν έχει ξεστρατίσει κανείς στον τόπο μου να κάνει στίχους, τραγούδια, μουσικές, ζωγραφικές, βιβλία, ποιήματα, θέατρα, και τα τέτοια. Τί λες; Εσύ είσαι πατριώτης μου, μα είσαι ποιητής; Και πώς σε λένε; Γαλανό; Δε σ΄έχω ακούσει ποτέ! Κάνας ασήμαντος θα είσαι... τί; Όλοι οι ποιητές έχουνε την αξία τους; Αρκεί να γράφουν με καρδιά, με ψυχή, με θυσία, με πόνο; Όλοι το λιθαράκι τους βάζουνε στον πύργο της Ποίησης; Κι έτσι προσφέρουνε εκείνο που μπορούνε μέσα στην κοινωνία; Κι έζησες μια ζωή σκληρή με πίκρες πολλές και με στερήσεις μα έχεις να το καφχιέσαι που αφτό τό ‘κανες για την ποίηση; Αφτή στα πήρε μα κι αφτή στά ‘δωσε όλα; Αφτή ήταν η μοίρα, το καθήκον σου, κάτι έκανες και συ, κάτι θα μείνει από σένα;... Κομμάτι «κουνημένος» μου φαίνεσαι πατριώτη, άντε από δω. Άντε απο δω....

Σημ. Γιάννης Γαλανός (Ιωάννης Πανίτσας), ποιητής, 1929 – 2014, Πάτρα, Αθήνα

Σπάνια πια

Σπανίζουν πια τα μέρη αυτά
και είναι κρίμα
ένα λειτούργημα προσφέρανε μπορεί να πει κανείς
μία σπουδαία υπηρεσία
μια ευεργεσία

Κι αν αμφιβάλλεις
θα καταλάβεις
άμα βρεθείς κι εσύ σ' ανάγκη
και σε κυριεύσει αγωνία
και περνάς μαρτύρια

Ευθύς μέσα θα μπεις, αν βρεις
δημόσια ουρητήρια.

Ο πόλεμος

Είν’ αυτός ένας άχρηστος πόλεμος

εκτεταμένος, βίαιος, μεγάλος

Θα μπορούσα να είμαι καλύτερα

θα μπορούσα να είμ’ ένας άλλος

Μια φιγούρα κομψή

μια μορφή όλο ευγένεια

γύρωθε να με τυλίγει μια άλως

Όλοι να υμνούν το εξώτερο

ως και -κυρίως- το ενδότερο

απαράμιλλο μου το κάλλος

Απ’ τις τόσες πολλές

επιτυχίες, τους θριάμβους μου

διαρκής να προκαλείται ένας σάλος

Και να κατέχω δια βίου της νεότητος

εκείνο το ακαταμάχητο θάλλος

Ε, να μια ζωή που αξίζει λοιπόν

γιατί τί να την κάνεις ειδάλλως;

Λύση λυτρωτική, σωτήριος (το υστερότερο αλκοολικό ποίημα)

Το ίδιο πράμα κάθε φορά
προβάλλει από το πουθενά
λύση μοναδική, λαμπρή, σωτήριος
μια λύση ποιητήριος
έτσι ονομάζω δηλαδή
εγώ το γεγονός
ότι την πρώτη μέρα διακοπής
μετά από χρήση παρατεταμένη επί μακρόν
που έχει τσακίσει το κορμί
κι έχει αφήει το μυαλό
θολό και μουδιασμένο
ωστόσο από άγνωστη προέλευση
χωρίς καθορισμένη αιτία
αρχίζουνε αίφνης ν' αναβλύζουνε
και με ροή ακατάσχετη λέξεις ποταμηδόν
στίχοι, αλλεπάλληλες στροφές και ρίμες
ως και εικόνες διάφορες
ιδέες, χαρακτήρες, περιγραφές
και ξεκινούνε όλα αυτά να καταγγράφονται
να πέρνουνε μορφή, να επεξεργάζονται
και ύστερα να δακτυλογραφούνται
μία κορύφωση δημιουργίας μα και
μέρες γεμάτες ύπνο ήσυχο
και με κεφάλι καθαρό
και την επόμενη απ' το πρωί τα ίδια πάλι
και πιάνεις αναπόφευκτα και λες
κάποια στιγμή στον εαυτό σου
ότι υπάρχει οδός, προοπτική
μια άλλη ζωή λες πως υπάρχει

Μ' αλίμονο, δε διαρκεί πολύ
σύντομα έρχεται πάλι μια μέρα
συγκεκριμένα μια βραδιά
που έχει γίνει ο κόσμος όλος γκρίζος
και άτονος κι επίπεδος
κι ο αέρας γύρω πνιγηρός
κι ένας ογκόλιθος στο στήθος σου έχει κάτσει
και νόημα σε τίποτα δε βρίσκεις

Τότε - το ίδιο πράμα κάθε φορά
προβάλλει από το πουθενά
λύση μοναδική, λαμπρή, σωτήριος
λύση ποτήριος.

Πάει κατά πάνω ο καπνός

Άμα πεθάνω
όποια γραφτά μου βρείτε
χειρόγραφα ή δακτυλόγραφα
σε αυτοσχέδια βιβλία εκδομένα
όλα μαζί μαζώχτε τα
σε ένα όμορφο και άμορφο σωρό
στο κέντρο της αυλής
σε ένα κάδο
σε μια γωνιά
κι ύστερα ένας ένας απάνω κατουρείστε
και δοκιμάστε τότε μετά
πόση προσπάθεια -ελπίζω όχι πολλή- χρειάζεται
φωτιά για να τους βάλετε
να αρπάξουνε καλά
και να φουντώσουν
κι εντός ολίγου να γίνουν παρανάλωμα
απ' το οποίο θα προκύψουν μοναχά
κάτι ολίγα αποκαΐδια
που ως το πρωί θα έχουνε
σκορπίσει και αυτά
μα εν τω μεταξύ
εγώ από ψηλά
θα έχω εισπνεύσει
έστω λίγο απ' τον καπνό
κι όπου θα έχω
χωρίς σταματημό
λυθεί σε ακράτητα τα γέλια.

Το βρέξιμο (το ύστερο τελευταίο αλκοολικό ποίημα)

Να πάω για τρέξιμο ή να πάω για "βρέξιμο";
είναι το δίλλημα σπουδαίο και σοβαρό
και θέλει θέληση μεγάλη
και σιδηρά πυγμή
και χαρακτήρα ισχυρό
για να νικήσω αυτό το πάθος
που δια βίου με κατατρύχει, το νοσηρό
πολεμώντας χτηνώδη ένστιχτα
και με τα δόντια σφιγμένα λυσσωδώς
αντί να κάνω τη μοιραία επιλογή
κάπως τα καταφέρνω
και βρίσκομαι ν΄αλλάζω και να φορώ
τη φόρμα, τα αθλητικά υποδήματα
και βγαίνω από το σπίτι

Κάνει κρύο έξω κι έχει έναν αέρα καθαρό
που με αναζωογονεί και με κάνει να αναθεωρώ
και να λέω: για δες, αυτό ήταν λες το μυστικό;
πίστη και θάρρος κι άσκηση σωματική στην ύπαιθρο, αυτά
είναι τα συστατικά της συνταγής  που σε κρατάνε καθαρό;

Κοντοστεκόμουν μπροστά στην πόρτα μ' ένα χαμόγελο θριάμβου
στο πρόσωπο ζωγραφισμένο
ότι εν τέλει επικράτησα του αίσχους
που σχεδόν όλη τη ζωή μου εκυβέρνα

Ύστερα άνοιξα και μπήκα στην ταβέρνα.

Ένα πρωί στη Βαρκελώνη το 1926

Μία αγέρωχη, ευυπόληπτη κυρία
με μια κόμμωση απίθανα περίτεχνη
τα μαλλιά όλο το πρωί τα είχε μες στα ρόλλεϋ

Στο δρόμο περπατούσε λικνιζόμενη
προηγούμενος δε αύτης προχωρούσε ο πανέμορφος ο σκύλος της
ένα καθαρόαιμο σε όλα τέλειο κόλλεϋ

Πήγαινε να συναντήσει την παρέα της
για να παρακολουθήσουνε μαζί των τελοιόφοιτων
του κολλεγίου έναν αγώνα βόλλεϋ

Την ίδια ώρα λίγα τεράγωνα πιο πέρα
έναν γενειοφόρο, αλήτη, κουρελή, ονόματι Αντόνι Γκαουντί
τον πάταγε ένα τρόλλεϋ.

Υπερήφανος ότι

                        Ξενοδοχείον Le Palace, Οδός Τσιμισκή, Θεσσαλονίκη

Δηλώνω υπερήφανος ότι
μετά από 360 πάνω κάτω
περίπου, ως έγγιστα, κάπου τόσα
υπολογίζω, νομίζω στιχουργήματα
καλά ή κακά σημασία δεν έχει
(πάντως μάλλον σίγουρα
κακά κατά πλειοψηφία)
πάντως λέω δεν έχω γράψει ούτε ένα
που να τιτλοφορείται "ο Ποιητής".

Μια ακόμα πρόσθετη

Ωραία που είναι η αναβολή
σου εξασφαλίζει την ησυχία
σου παρατείνει τη βολή

Και αν σε ψέγουν για οκνηρό
το νου σου κράτα συ καθαρό
τα χέρια πλέξε κάτω απ το σβέρκο
τα μάτια κλείσε και βυθίσου στη θαλπωρή
άλλη μια μέρα πάλι καλή

Κι αν αύριο τύχει...
ζητάς μια πρόσθετη αναβολή.

Όλα ανεξαιρέτως

Όσα έχω εκδόσει τα γραφτά

είν΄ούλα για τα μπάζα

και δίκια τους κατάληξη

θά 'ναι η χαρτομάζα.

Ο Ονειρόκρητος

...εναντίον των εκδικητικών πειρατών

Στιχούργημα βασισμένο στον "Ερωτόκριτο" του Βιτσέντζου Κορνάρου (1553 - 1613/4), παράφραση: Χ.Δ.Τ.

Τά ΄μαθες Τσιτσιολίνα μου

των πειρατών φουσάτα

πλημμύρισαν τα πέλαγα

κάθε βουνό και στράτα

Ο πάσα λοξοπάντιερος

λέει πως θα πολεμήσει

αμ πώς; αφού είναι ξάπλα και...

και λειώμα απ' το μεθύσι

Οι φοβεροί κουρσάροι αυτοί

ήρθανε ξαναμμένοι

και κρένουν πως για γδίκηση

κανείς μας δε θα μένει

Πάλι με χρόνους με καιρούς

πάλι δικά τους θά 'ναι

τόσα που τους επήραμε

κι απού δεν τα ξεχνάνε

Μάχαιρες ξεθυλήκωτες 

και μυρωδιά αιμάτου

εγιόμισε η γειτονιά

απάνου έως κάτου

Καστέλια όσα στέκονται

κα κάθε βίγλα μόνη

σύξυλα θε να γκρεμιστούν

και να γενούνε σκόνη

Μεγάλος ήρθε χαλασμός

ψυχές το σκότος πίνει

η αγάπη σου είναι μόνο πια

κουράγιο να μου δίνει

Όπου σ' αγάπησα πολύ

και σ' αγαπάω πάντα

και να σε φτάνει κάνει αυτό

να μη γυρεύεις γιάντα

Θε να σε πάρω μια βραδυά

και να σε φυγαδέψω

σ΄ένα μικρό νησόπουλο

από τη Νήσο έξω

Εκεί να πας να φυλαχτείς

εκεί να πας να μείνεις

τροφίματα έχει και νερό

τη δίψα σου να σβήνεις

Και γω θα φύγω πάλι μια

και θα γυρίσω πίσω

μαζί με τους συντέκνους μου

σκληρά να αγωνίσω

Μα σου το υπόσχομαι καλή

και σου το κάνω τάμα

όσο το πιο συχνά μπορώ

θα είμαστε αντάμα

Σε ασφαλή τη λέμβο μου

θ' αράζω μία κρύπτη

κι από των κέδρων τη σκιά

θα βλέπομε την Κρήτη

Και ονειρεύομαι ταχιά

ο πόλεμος να πάψει

και η λατρεία μου για σε

να φέξει και να λάψει.

Όχι πια

Το κηδειόχαρτο είναι κολλημένο αριστερά
της εισόδου της πολυκατοικίας
βλέπω την ημερομηνία: πρόσφατη λίαν
ύστερα το όνομα κοιτάζω και ελέγχω
τα κουδούνια στο θυροτηλέφωνο: ναι, το όνομα υπάρχει
κοιτάζω και μέσα από το τζάμι
στον πίνακα όπου είναι αναρτημένη η τελευταία
μηνιαία κατάσταση κοινοχρήστων δαπανών: το όνομα υπάρχει

ο φέρων αυτό όχι πια.

Οι σκοποί

Ένεκα η εργασία που κάνω για να ψωμίζομαι

πάνω από είκοσι χρόνια τώρα

και τα περί αυτήν καθήκοντα

οφείλω να επισκέπτομαι συχνά

χώρους εργοστασίων

όπου και βέβαια επίσης

την παιδιόθεν συνήθεια μου ασκώ

ήτοι τον κόσμο γύρω να παρατηρώ

κι έχω πολλές φορές συχνά βρεθεί

(πάλι σήμερα βρέθηκα

εξού και όλα τούτα συλλογάμαι)

πάνω στην αλλαγή της βάρδιας εργατών

την ώρα του μεσημεριού πού ‘ρχονται για απόγευμα

ή πιο αργά που έρχονται για βράδυ

και σπανιότερα πού ΄ρχονται για πρωί

όσοι σχολούσαν ολοκάθαρα

παρότι κουρασμένοι

αυθορμήτως ήταν γελαστοί

και χαλαροί και ανακουφισμένοι

ξέροντας πως το υπόλοιπο της μέρας τους

το ορίζαν μόνοι τους

και πως θα το περνούσαν

κατά πως ήθελαν αυτοί

(λίγο τούτο δεν είναι!)

κι όσοι προσέρχονταν, ζωηροί, όλο ενέργεια

χαμογελούσαν και αυτοί αλλά...

παρατηρώντας λίγο καλύτερα:

ψεύτικη ενέργεια και στην ουσία σκυθρωποί

και πώς να γίνει αλλιώς

άμα στο στόμα του θηρίου πας να μπεις

που γι άλλες τουλάχιστον οχτώ

πάλι σήμερα ώρες

θα μασήσει το χρόνο σου

θα ροκανίσει την ψυχή σου

θα τσαλαπατήσει το κέφι σου

και την αξιοπρέπεια σου ίσως

κι όλα αυτά για ένα αντίτιμο

εν είδει μισθού

που ίσα φτάνει για να σε θρέψει

και να πληρώσει τους λογαριασμούς

και ακόμα δαπάνες ίσως κάποιες

που ένας Θεός ξέρει νόημα αν έχουν

τί σόι - μου λέτε – οικονομικό να σου πετύχει

σύστημα είναι τούτο, ε;

μα από την άλλη... μήπως είναι πιο έξυπνο

από ότι σε πρώτη φάση φαίνεται

και με εντέλεια εξυπηρετεί

τους υπεριδιοτελείς σκοπούς του;

και τότε... ο λαός γιατί δεν εξεγείρεται;

γιατί φωτιά δε βάζει, δε γκρεμά;

γιατί δεν τους κρεμάει στα δέντρα

από τις μεταξένιες τους γραβάτες;

και ξαναλέω: μήπως το σύστημα

σατανικά πιο έξυπνο

είναι από ότι σε πρώτη φάση το νομίζεις;...

Μπα σε καλό μου, τί μ’ έπιασε

κι έκανα ‘γω  τέτοια παρέκβαση

σπάνια πολύ και στην ουσία ποτέ

με τέτοια πράματα να καταπιαστώ

ούτε ξέρω τί μού ‘ρθε

τέλος πάντων, άλλο ήθελα να πω

βλέποντας τη σκηνή αυτή

ταξίδεψε ο νους μου

εικοσιπλέον χρόνια πίσω

πριν πιάσω τη δουλειά

τότε που υπηρετούσα τη θητεία μου

και κάθε μέρα – κυρίως κάθε νύχτα

εκτυλίσσονταν σκηνές σαν και αυτή

μόνο που ήταν οι ώρες βραδινές

ή μεταμεσονύκτιες ή λίαν εωθινές

κι οι πρωταγωνιστές ήτανε μόνον άνδρες

το πλείστον νεαροί

κάθε δυο ώρες ακριβώς

ξέβραζε η νύχτα κάμποσους

κι αντίστοιχους στη θέση τους κατάπινε

κάθε δυο ώρες ακριβώς

όταν αλλάζαν οι σκοπιές

έτσι γινόταν τότε

αλλά και πιο παλιά

και τώρα έτσι θα γίνεται

και έτσι και στο μέλλον

όσο υπάρχουνε στρατεύματα
στρατόπεδα όσο υπάρχουν.

Έξω από τον περίβολο του Πεδίου του Άρεως

Περπατώντας στο πλάι του πάρκου

σε είδα να αναπαύεσαι 

ξαπλωμένη στη ρίζα ενός δένδρου

πάνω στο χώμα κι ένα στρώμα παχύ

από φύλλα ξερά

με νωχελικά απλωμένο το σώμα

μεγαλόσωμη ήσουν, θρεμμένη

όχι μικρή

εντύπωση μού'κανε πως δε μ' αντιλήφθηκες

καθώς σε πλησίασα και δίπλα σου πέρασα

το κεφάλι δε σήκωσες, ένα αυτί, την ουρά...

ύστερα κατάλαβα πως αναπαυόσουν για πάντα

γάτα νεκρή.

Μικρός διάλογος, σ' ένα καντούνι της Ζάκυνθος γύρω στο 1856

- Έτσι που λες σιορ Χρήστο, τόσο τούτο το μικρό διάστημα που βρίσκομαι σε αποχή, όσο και όλον τον άλλον καιρό που βρίσκομαι σε χρήση, τί χρήση λέω;... κατάχρηση, και τότε και τώρα: μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ουΐσκυ και μπύρα;
- Τί μου λες κόντε Διονύσιε;

Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά κι ύστερα με μια ελαφρά κλίση στο πλάι, αγγίζοντας ταυτόχρονα με τον αντίχειρα και το δείκτη το γείσο του ημίψηλου καπέλλου του, αποχαιρέτησε και στρέφοντας αποχώρησε. Κοίταζα τη μικρόσωμη, σκοτεινή - λόγω της σκουρόχρωμης φορεσιάς του - φιγούρα να βαδίζει μ΄αυτόν τον ολωσδιόλου ιδιαίτερο τρόπο, όλο αστάθεια και σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν δε στηριζόταν κιόλας στη στιλπνή του βακτηρία.
Σε λίγο αναμίχθηκε με το πολύχρωμο πλήθος στο σοκάκι, ώσπου χάθηκε απ' τα μάτια μου... 

Μια πιο απλή ζωή

 26/7/’016,  Μαυρομιχάλη 148Β, Νεάπολη-Εξάρχεια, Αθήνα

 27/8/’016,  Κουνουπίτσα, Μέθανα, Τροιζηνία

Όλα ήταν διαφορετικά στη «νέα» του ζωή. Που τόσο πολύ, επί χρόνια την είχε επιθυμήσει και τη φανταζόταν αλλά δίσταζε, φοβόταν κι όλο ανέβαλλε να πάρει την απόφαση. Ώσπου έσκασε πια και την πήρε σ’ ένα βράδυ μέσα και τα παράτησε όλα. Και την πόλη, και το διαμέρισμα στο κέντρο, και την άχαρη δουλειά μια εικοσαετία και βάλε στην πολυεθνική εταιρία και κάποιες συναναστροφές, κάποιες συνήθειες, όλα. Και ήρθε εδώ, στην άκρη της χώρας, σε μια ερημιά δίπλα στη θάλασσα. Χιλιόμετρα δύσκολου και σε ορισμένα σημεία σχεδόν αδιάβατου χωματόδρομου μακριά από το τελευταίο χωριό.  Έμενε σ’ ένα πέτρινο καλύβι που το συγύρισε όσο γινόταν κι έφτιαξε ένα κηπάκο στην αυλή. Δύσκολα ήταν στην αρχή, δύσκολα πολύ, με κόπο μεγάλο και ερημιά τόσα που κανά δυο φορές είπε να τα παρατήσει. Να τα μαζέψει και να γυρίσει πίσω. Μα δεν τό ‘κανε. Ευτυχώς! Ύστερα κάτι άρχισε ν΄αλλάζει μέσα του. Ο ρυθμός, ναι αυτό ήταν, ο ρυθμός. Και τώρα πια χαιρόταν που έμεινε. Όλα ήταν διαφορετικά εδώ. Το καθετί παραμικρό ήθελε χρόνο και προσπάθεια για να γίνει. Μα κι έτσι ήταν που αποκτούσε νόημα. Ενώ πριν... έκανες ένα τηλεφώνημα, έτσι άπλωνες το χέρι σου κι όλα ήταν έτοιμα, δικά σου... χωρίς ωστόσο ουσία, νοστιμιά, ικανοποίηση, χωρίς πραγματική απόλαυση.

Να, για παράδειγμα, ώρα που είχε φτάσει, κοντά μεσημέρι, αιθάνθηκε ότι άρχιζε να πεινάει. Σκέφτηκε λιγάκι κι αμέσως αποφάσισε. Έβαλε το σουγιά του στην τσέπη, πήρε κι ένα κατσαρόλι, και βγήκε απ’ το σπίτι, διασχίζοντας κάθετα το χωματόδρομο προς τη θάλασσα. Στην ευθεία του σπιτιού, η μεγάλη παραλία από τις δυο πλευρές, αριστερά δεξιά, διακόπτονταν εκεί από ένα σύμπλεγμα βράχων. Εκεί πήγαινε και ψάρευε με το καλάμι του ή διάβαζε καμμιά φορά το βιβλίο του ή απλά κάπνιζε την πίπα του ατενίζοντας την ανοιχτή θάλασσα και τη γραμμή του ορίζοντα στο βάθος.

Χοροπηδώντας με άνεση, εξοικειωμένος στα βράχια, έφτασε αμέσως ως το νερό. Έσκυψε εκεί κι εντόπισε δεκάδες πεταλίδες. Διαλέγοντας άρχισε να τις ξεκολλάει με το σουγιά. Μάζεψε καμμιά τριανταριά. Απομάκρυνε με τη μύτη του σουγιά τη σάρκα από το κέλυφος, τις έπλυνε καλά στο νερό και τις έριξε μες στο κατσαρολάκι. Τα τσόφλια, τα έβαλε σε μια μεριά στην άκρη. Γιατί κάνανε λέει λίπασμα καλό κι έτσι ότι όστρακα έπιανε, τα μάζευε, τα θρυμμάτιζε με μια πέτρα και τα σκόρπαγε στα κηπευτικά του. Συμπλήρωσε μια μικρή ποσότητα θαλασσινό νερό στο σκεύος, πήρε τα τσόφλια και γύρισε πίσω. Διάλεξε απ’ τα παρτέρια ένα φρέσκο σκόρδο, ένα κρεμμυδάκι και μερικά κλωνάρια μαϊντανού. Τά ΄πλυνε στη βρύση, τα καθάρισε και μπήκε μέσα. Άναψε τη γκαζιέρα, έβαλε πάνω το τηγάνι με λίγο λάδι, ψιλόκοψε τα λαχανικά σ’ ένα ξύλο πού ‘χε μόνος φτιάξει γι αυτή τη δουλειά από ένα μεγάλο κομμένο κομμάτι ελιάς που είχε βρει. Ώρες πολλές του είχε πάρει αλλά το είχε ευχαριστηθεί και κάθε φορά που μεταχειριζόταν το ταπεινό αυτό αντικείμενο, που ωστόσο μοναχός του είχε δημιουργήσει, αισθανόταν μια σαν παιδική χαρά. Έριξε τα λαχανικά στο λάδι κι αμέσως μοσχοβόλησε ο χώρος. Έπειτα από λίγο έριξε και το κρέας των αχιβάδων κι όταν πήρανε όλα να μαραίνονται χαμήλωσε τη φωτιά και πρόσθεσε το θαλασσινό νεράκι και λίγο ακόμα απ’τη βρύση. Ταυτόχρονα έβαλε σε μια κατσαρόλα να βράσει χυλοπίτες από μια σακκούλα πού είχε. Τις έφτιαχνε η κυρία Τασία στο κοντινό χωριό και τις είχε ανταλλάξει με άγρια φρούτα πού ‘χε αυτός μαζέψει (μούρα, αχλάδια, κορόμηλα και άλλα). Έφτιαχνε κείνη μ’ αυτά μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού. Που εννοείται τού ‘δωσε από ένα βάζο, μαζί με τις χυλοπίτες, όταν τα ετοίμασε,  χωρίς αντάλλαγμα «έτσι για δοκιμή» όπως του είπε. Κι όσο βράζανε «η σάλτσα» και τα ζυμαρικά, έπιασε να τρίβει τυρί στον τρίφτη από ‘να κεφάλι μυζήθρα. Το είχε κι αυτό πάρει ως αντάλλαγμα, μαζί με άλλα,  από ένα γερό βοσκό πού ‘χανε πιάσει φιλίες και τον βοήθησε στο κόψιμο των ξύλων το χειμώνα.

Έσβησε τη γκαζιέρα, σούρωσε τα ζυμαρικά και τα έριξε μέσα στο τηγάνι ανακατώνοντας. Έβαλε «να στρώσει τραπέζι». Μονάχος τό ‘χε κι αυτό κατασκευάσει από ξύλα που ξέβραζε η θάλασσα. Είχε διαλέξει σανίδια και καδρόνια καλά. Τα κάρφωσε και τα στέριωσε γερά μεταξύ τους αφού προηγουμένως τα είχε τρίψει ξανά και ξανά και τα είχε περάσει λούστρο. Κι ήταν αυτό το χειροτέχνημα και τράπεζα φαγητού, και γραφείο και πάγκος για εργασίες και μαστορέματα και όλα. Και κάθε φορά που αισθανόταν στις απαλάμες και τα ακροδάχτυλα του την τραχιά μα ζεστή του επιφάνεια, την ίδια με το ξύλο κοπής ένοιωθε χαρά και το χάιδευε με αγάπη. Έβαλε λοιπόν πάνω τα κουταλοπήρουνα, το μπωλ με το τριμμένο τυρί, το μύλο του πιπεριού κι ένα ποτήρι με δροσερό νερό. Άδειασε το φαγητό σ’ ένα μεγάλο πιάτο, έκατσε. Έτριψε πιπέρι κάμποσο, έριξε το τυρί, ανάμιξε κι απόλαυσε τις μυρωδιές που φτάσαν ως τη μύτη του ρουφώντας βαθιά . Ύστερα έκανε το σταυρό του κι άρχισε να τρώει με όρεξη. Έτρωγε αργά, μεθοδικά, μικρές μπουκιές μασώντας σχολαστικά. Ευχαριστιόταν πραγματικά την τροφή του. Παλιά έτρωγε λαίμαργα, καταβρόχθιζε, χρειαζόταν διπλή ποσότητα για να χορτάσει. Του πήρε πάνω από μισή ώρα για να αδειάσει το πιάτο και το ποτήρι του. Σηκώθηκε, μάζεψε το τραπέζι, το σκούπισε, έπλυνε τα κουζινικά και τα απίθωσε στο στεγνωτήρα. Ήπιε λίγο νερό ακόμα.

Τώρα είχε έρθει η ώρα για τον απαραίτητο και τόσο ευεργετικό, μεσημεριανό υπνάκο του. Το απόγευμα, όπως κάθε μέρα, θα έπαιρνε τον καφέ του κι αργότερα, την ώρα του δειλινού, συνήθως ήταν η ώρα του ταμπάκου. Ύστερα… ποιος ξέρει, άλλοτε διάβαζε, άλλοτε έγγραφε, άλλοτε μαστόρευε, έκανε χειροτεχνήματα διάφορα… τέτοια πράγματα.

Προς το παρόν, χορτασμένος κι ευχαριστημένος, ξάπλωσε στο λιτό του στρώμα. Η ποιότητα του ύπνου του είχε επίσης βελτιωθεί πολύ. Κοιμόταν βαθιά, χωρίς διακοπές, χωρίς αγχώδη όνειρα ή ακόμα εφιάλτες, χωρίς ν’ ανοίγει τα μάτια του εν τω μέσω της νυκτός και να κοιτά με αγωνία το ξυπνητήρι… Ποιο ξυπνητήρι; Δεν είχε, ένα ρολόι μόνο του χεριού βρισκόταν κάπου καταχωνιασμένο.

Αυτά αναλογιζότανε καθώς κλείνανε τα μάτια του και τον τύλιγε η νάρκη. Κι ήξερε ότι σε λίγο θα αποκοιμιόταν. Και θα ξύπναγε περίπου μιάμιση με δύο ώρες μετά, αναζωογονημένος και μακάριος για να περάσει το υπόλοιπο και το τέλος μιας ακόμα μέρας. Μιας νέας και πιο απλής ζωής.

Το (άλλο) τελευταίο αλκοολικό ποίημα

Μην το κάνεις
μην το κάνεις
κρατήσου
βαστήξου
μην το κάνεις
σκέψου
θυμήσου
αυτό πάνω απ' όλα: θυμήσου
αφού ξέρεις
η απόλαυση μοιάζει μεγάλη αφάνταστα
μα στην ουσία θά 'ναι μικρή
οι επιπτώσεις
οι παρενέργειες θά 'ναι μεγάλες
και σοβαρές
και οδυνηρές
βρες κάτι άλλο
κρατήσου
την πίστη σου μη χάνεις
μην το κάνεις

Θα πεθάνεις.

Σκληρή αυτογνωσία

Έτη και έτη
πίστευε ότι
ήταν καλός
ευθύς
ευγενής
ευρυμαθής
ευφυής
τετραπέρατος

μέχρι που πρόσφατα μόλις
κατάλαβε πως ζούσε
τη ζωή ενός άθλιου
τέρατος.

Αναγνώστες εν κινήσει

                        Νεάπολη - Εξάρχεια, Αθήνα και Μέθανα, Τροιζηνία, 26/8/'016

Βγαίνοντας απ' το σπίτι, σήμερα το πρωί
είδα μια -σε κάπως μεγάλη ηλικία- κυρία
να βαδίζει βαστώντας μπροστά της
ένα βιβλίο ανοιχτό
τόσο ότι διάβαζε της άρεσε φαίνεται
που να το αφήσει δε μπόραγε
σε κάθε περίπτωση
τί ωραίο θέαμα ήταν αυτό!

διασταυρώθηκε δε απ' την άλλη
με ένα νεαρό που ερχόταν
και περπατούσε κοιτάζοντας
την οθόνη, στο κινητό.

Ε, όχι κι έτσι!

    Κηποθέατρο Παπάγου, παράσταση "Madame Piaf", The Tiger Lillies, 23/8/'016

Δε λέω πως είναι μέγα λάθος απαραίτητα
ο κόσμος έχει προχωρήσει
έχουν καταργηθεί σωρεία στερεότυπα
έχουν καταρριφθεί προκαταλήψεις
έχει αναμφίβολα τόση υπάρξει πρόοδος
και έχουν γίνει καίριες αλλαγές

Χα! για φαντάσου
κάποτε είχαμε Γκουλάγκ
κάποτε είχαμε Κολχόζ
μα απ' την άλλη...
πώς να το κάνουμε βρε αδερφέ;
πού ακούστηκε άντρες να φορούν
πουκάμισα και μπλούζες ροζ;

Οι κάπαρες των κάστρων

                                                              Μόλυβος, Λέσβος, 6/8/'016

Οι κάπαρες των κάστρων
φυτρώνουν μέσα στις σχισμές των ογκολίθων
και χύνουν καταρράκτη τα κλωνάρια τους
κι έτσι στολίζουνε τα τείχη τα μουντά
μια πινελιά ευχάριστη πάνω στα ξασπρισμένα αγκωνάρια
και στους πυρόγκριζους τραχείτες
μια νότα πράσινη
από την άνοιξη ως του καλοκαιριού το τέλος
ύστερα αναλαμβάνουνε
χωρίς ωστόσο να μπορούν
ισάξια να σταθούν
τα βρύα και τα μούσκλια.

Με όλο το θάρρος, απολογούμενος και λόγω της ημέρας κύριε Νταφόου

Άγιος Θωμάς, Μαρούσι, Αθήνα, 26/7/'016

Ο Ροβινσών επιβεβαίωσε την υπόθεση που είχε κάνει όταν αντίκρισε το αποτύπωμα του πέλματος στην άμμο της παραλίας, ότι δηλαδή αυτό ανήκε σε γυναίκα. Στις παρυφές του δάσους που ξεκινούσε πιο πέρα και μες στην κουφάλα ενός δέντρου, βρήκε να κρύβεται μια νεαρή, ημίγυμνη ιθαγενής. Δε φάνηκε καθόλου να τον φοβάται όταν ξεκίνησε να της μιλά και παρότι ήταν ολοφάνερο ότι δεν τον καταλάβαινε, η στάση της ήταν συναινετική έως και κάπως… υποτακτική. Βέβαια εκείνος δε μπόρεσε να μην προσέξει το ωραίο της χαμόγελο, τα λαμπερά της μάτια και τις ζουμερές καμπύλες της που μάταια πάσχιζαν να καλύψουν τα αυτοσχέδια, μικροσκοπικά δείγματα ενδυματισμού. Αναθυμούμενος το ημερολόγιο, που φρόντιζε πάντα να τηρεί και να εορτάζει και να τιμά τις θρησκευτικές εορτές, τις εθνικές αργίες,  τις ιστορικές επετείους και όλα τα αξιοσημείωτα γεγονότα, της ανακοίνωσε ότι δεδομένου ότι την ημέρα εκείνη, δηλαδή Τρίτη 26 Ιουλίου του σωτηρίου έτους 1719, η Εκκλησία τιμούσε τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής της Αθληφόρου Μεγαλομάρτυρος, θα την ονόμαζε κι εκείνη Παρασκευή και την κάλεσε να τον ακολουθήσει, πράγμα που η νεαρή, ημίγυμνη, χυμώδης Παρασκευή έπραξε πρόθυμα, έως τη σπηλιά που ο Ροβινσών είχε διαμορφώσει ως κατάλυμα. Όπως και αργότερα, το βράδυ, όταν την κάλεσε και στο κρεββάτι του, ομοίως πρόθυμα το έκανε κι αυτό. Πέρασε καιρός… Η ζωή του είχε βελτιωθεί πολύ και περνούσε πολύ καλά, πάρα πολύ καλά με την Παρασκευή, στο βαθμό που είχε αρχίσει να σκέπτεται ότι αν ποτέ, λέμε τώρα αν, γινόταν τρόπος να φύγει απ’ αυτό το έρημο νησί και να γυρίσει στην πατρίδα του, μάλλον θα έπαιρνε μαζί του την Παρασκευή στο Κουήν’ς Ντοκ Χαλλ, στην Αγγλία και θα την κράταγε κοντά του. Αυτά αναλογιζόταν καθώς ήταν οι δυο τους ξαπλωμένοι (εκείνη την είχε πάρει ο ύπνος), όμως μετά θυμήθηκε ότι τον πρώτο καιρό στο νησί, όταν διακατεχόταν από μεγάλους φόβους, ανησυχίες και άγχος για το μέλλον, αν θα τα καταφέρει να επιβιώσει, αν θα σωθεί ποτέ κ.λ.π. του ήρθε στο μυαλό κάτι που είχε διαβάσει σε κάποιο βιβλίο, τη ρήση ενός σοφού Ινδού, ότι δηλαδή δεν έχει νόημα κι αξία να ασχολείται κανείς με το μέλλον, παρά να ζει πρέπει το παρόν, την κάθε ώρα και μέρα και στιγμή. Και πίεσε τον εαυτό του να το εφαρμόσει και βρήκε την πρακτική αυτή ωφέλιμη πολύ. Έτσι λοιπόν και τώρα, σταμάτησε να σκέπτεται και άπλωσε τα χέρια του στο πλάι, ώσπου το ένα εσυνάντησε τον ευμεγέθη μαστό της Παρασκευής, που πάντοτε εξάπλωνε θεόγυμνη, και το άλλο το σφριγηλό γλουτό της. Αμφότερα τα γυναικεία μέλη, ενθυλακώθηκαν στις παλάμες του με τις οποίες εκείνος άρχισε τις ψαύσεις, τις τριβές και τις μαλάξεις. Οι χειρονομίες αυτές φαίνεται άρχισαν να αποσπούν από τας αγκάλας του Μορφέως την Παρασκευή, η οποία αφήνοντας μικρούς αναστεναγμούς απόλαυσης, άνοιξε εν τέλει τους οφθαλμούς της και αντιλαμβανόμενη τα τεκταινόμενα χαμογέλασε πλατειά και άπλωσε κι εκείνη το λεπτό της χέρι, με μία αποφασιστική κίνηση προς το κέντρο του κορμού του, ομού και του ανδρισμού του.

       

Η τελευταία γύρα

Στίχοι του τραγουδιού “Last Call” του Αμερικανού τραγουδιστή Dave Van Ronk, 1936 – 2002, μπορεί κανείς ενδεικτικά να το ακούσει στο σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?v=AaRTvAFIYF4 , μετάφραση Χ.Δ.Τ.

Κι έτσι είχαμε άλλη μια βραδιά

πολύ μετά απ’ τη δύση

κι όλοι θα μείνουν μοναχοί

το μπαρ όταν θα κλείσει

Και τελευταίο ένα πίνουμε

λύπη – χαρά ας ποτίσει

κι ευχόμαστε να κράταγε

ώσπου αύριο το μπαρ ν’ ανοίξει

Κι ως σκουντουφλάμε πίσω ξανά

σα χορευτές παράλυτοι

την ερώτηση όλοι ξέρουμε

και όλοι την απάντηση

Και πίνουμε τελευταίο ποτό

που κόβει το νου λωρίδες

σημασία δεν έχει η απάντηση

κι η ερώτηση ελπίδες

Ράγισε η δόλια μου καρδιά

μα θα ξανακολλήσει

μα όποιος πίνει από μωρό

θλίψη δε θα γνωρίσει

Και λέμε την ύστερη ευχή

που να ειπωθεί δεν κάνει

εβίβα στην καλή καρδιά

κομμάτια όλο που χάνει.

Ξεκίνα την ημέρα σου με κάποιο τρόπο ωραίο

Σήμερα ξύπνησα από πολύ νωρίς
κι απασχολήθηκα με διάφορες μικρής
κλίμακας εργασίες
ως επί παραδείγματι
έβγαλα - άπλωσα τα ρούχα
της πλύσης βραδυνής
ετοίμασα ύστερα για το γραφείο το κολατσιό
κι έπειτα στο διαδίκτυο πρωϊνές
διάβασα τις ειδήσεις
και νά 'μαι τώρα στη βεράντα
πίνοντας τον καφέ
σαν έχει αρχίσει να χαράζει
κι απολαμβάνω αυτήν την ώρα
της σπάνιας ησυχίας
(βλέπετε στο πολύβουο
κέντρο της πόλης διαμένω)
απολαμβάνω αυτήν ώρα
που η μέρα ξεκινάει

κι αίφνης...σε κάποιο από τα γύρωθεν
διαμέρισμα ένα χαμηλό
με τρόπο ιδιαίτερα ηχηρό
και ώρα πολλή με δυνατούς
σπασμούς κάποιος ξερνάει.

Έρως το θέρος

Καθ' όλο το θέρος
κατισχύει ο έρως
τα ελαφρά τα ενδύματα
τ' ανοιχτά υποδήματα
γεννούν γενναία αισθήματα
διόλου αγνά
ανομολόγητα πάθη ξυπνούν
και λαγνά.

Ο Φίδης (άζμα λαϊκό - ρεμπέτικο)

Πλησίον λιμένος Αγίας Μαρίνας, Σχινιάς, Μαραθώνας - Β.Α. Αττική, 9/7/'016

Πηγαίνοντας τη Μ. να πάρει το φέρρυ, 10 η ώρα το πρωί, μέσα σχεδόν Ιουλίου, οδηγώντας στον επαρχιακό δρόμο, την τελευταία στιγμή είδαμε να βγαίνει μέσα από τα ξερόχορτα ένα μακρύ ασημόχρωμο φίδι και να προσπαθεί να διασχίσει την άσφαλτο με το χαρακτηριστικό του φίδινο τρόπο. Μ' ένα πολύ απότομο ελιγμό και βγάζοντας το αυτοκίνητο από την πορεία του, την τελευταία στιγμή, ίσα που καταφέραμε νη μην το πατήσουμε. Προσπαθώντας να συνέλθουμε από το ξάφνιασμα κοιτούσαμε με αγωνία από τον καθρέπτη απ' όπου και είδαμε ότι ο επόμενος οδηγός ατάραχος (ή μήπως ανυποψίαστος;) απλά πέρασε από πάνω του. Στο γυρισμό, πλησιάζοντας το σημείο αυτό ήλπιζα να μη δω τίποτα και άρα να τα είχε καταφέρει τελικά. Φευ, το φίδι ήταν εκεί και σε πολύ άσχημη κατάσταση, ένα με το δρόμο. Στα επόμενα λίγα λεπτά (και χιλιόμετρα) εμπνεύστηκα τους στίχους αυτού του τραγουδιού, τους οποίους και έγραψα μαζί με την εισαγωγή στο τεφτέρι μου, σε τρεις σύντομες στάσεις στην άκρη του δρόμου. Τώρα δουλεύω τη μελοποίηση με το μπαγλαμά. Αλλά αυτό θα μου πάρει μάλλον περισσότερο χρόνο. Γιατί μουσική δεν ξέρω. Και ούτε μπαγλαμά έχω.

Σε σκοτώσανε ρε Φίδη
τώρα είσαι πια σκουπίδι
ασυνείδητα ανθρωπάκια
βορά 'γινες στα κοράκια

Το τιμόνι κόβω το όλο
και σε γλύτωσα στον πόντο
μα οι επόμενοι σε βρήκαν
μάλλον ούτε το σκεφτήκαν

Το κορμί το λυγερό σου
το ασημί και μακρουλό σου
πλακουτσό τώρα έχει γίνει
και μια μπόχα αναδίνει

Α ρε Φίδη μου καημένε
τώρα πια συχωρεμένε
ζωή νά 'χει η Φίδαινα σου
κι όλα τα φιδόπουλα σου.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (298)

…Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Καλωπσιμμός, ο: υπάρχουν άλλοι που σε αντίθεση με τους άλλους, θέλουν το πιάτο με το κρέας που θα τους σερβιρισθεί να φάνε, πέρα από τις ενδιαφέρουσες γαρνιτούρες και την πολύ καλή ποιότητα, να μην περιέχει επ' ουδενί τους χυμούς του και -Θεός φυλάξοι- το αίμα του. Η διαδικασία παρασκευής του κρέατος κατ' αυτόν τον τρόπο ονομάζεται καλωπσιμμός ή αλλιώς καλοψημός και το προϊόν της είναι... καλοψημένο. Π.χ. "Πόσο ακόμα για τη μπριζόλα του Οράτιου ρε σεις; Θα με τρελλάνετε κοτζαμάν Σεφ! Είναι βρε ίσως ο καλύτερος πελάτης μας. Είναι ανάγκη να το λέω; Εεε;", "Ένα λεπτάκι ακόμα κύριε Αχέροντα και θά 'χει πια... καλωπσιθεί!".

Είναι ζωή αυτή;

Τα φάρμακα μου τα πολλά παίρνω απ' το φαρμακείο
ξυρίζομαι φτηνό, σ΄ενός γνωστού κουρείο
τρώω κάθε μέρα στης γωνίας το μαγειρίο
κι έρωτα τις Παρασκευές βρίσκω σ' ένα πορνείο

τα ρούχα μου ράβω - μαντάρω στο ίδιο το ραφείο
υπάλληλος χρόνια πολλά, σ΄ένα άχαρο γραφείο
για δόξα, έμπνευση, χαρά μικρό είναι το πεδίο
ξεχνιέμαι όμως τα Σάββατα σ΄ένα χαμαιτυπείο

χάος πια πλέον επικρατεί, στο νου, εν τω κρανίω
και τρικυμία στην καρδιά και βάσανο και κρύο
ένα ανθρωπάκι τόσο δα, ασήμαντο, αστείο
τις Κυριακές συχώρεση ψάχνω σε ναό οικείο.