Μην τα παρατάς πριν τελειώσει

Τραγούδι (Don't give up till it's over) του Johnny Duhan, γνωστό από την εκτέλεση των Dubliners με τον Ronnie Drew (1934-2008), ενδεικτικά στο σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?v=DTmFXnWAy4w&list=RDDTmFXnWAy4w#t=229

Μετάφραση: Χ.Δ.Τ.

Μην τα παρατάς πριν τελειώσει

μη φεύγεις άμα μπορείς

το βάρος στους ώμους που νοιώθεις

πιο δυνατό σε κάνει, θα δεις

Τις τσουκνίδες δυνατά να γραπώνεις

κι ας σε καίνε τόσο πολύ

τις αποτυχίες σου με επιείκια να κρίνεις

η τύχη σου πάλι θα γίνει καλή

Μην τα παρατάς πριν τελειώσει

μη φεύγεις άμα μπορείς

το βάρος στους ώμους που νοιώθεις

πιο δυνατό σε κάνει, θα δεις

Του φθινόπωρου κοίτα να! τα λουλούδια

πώς σβήνουν, πώς μαραίνονται

με τις κρυφές όμως δυνάμεις της φύσης

του χρόνου πάλι ανασταίνονται

Μην τα παρατάς πριν τελειώσει

μη φεύγεις άμα μπορείς

το βάρος στους ώμους που νοιώθεις

πιο δυνατό σε κάνει, θα δεις

Το γεμάτο φεγγάρι πώς ανεβαίνει

σαν το φάντασμα ήλιου λαμπρού

κι η αυγή θα έρθει ακόμα πιο ωραία

και το φως θα σκορπίσει παντού

Μην τα παρατάς πριν τελειώσει

μη φεύγεις άμα μπορείς

το βάρος στους ώμους που νοιώθεις

πιο δυνατό σε κάνει, θα δεις

Μην τα παρατάς πριν τελειώσει

μη φεύγεις άμα μπορείς

το βάρος στους ώμους που νοιώθεις
πιο δυνατό σε κάνει, θα δεις.

Ο γέρο νέκρο Τζιμ

Παράφραση Χ.Δ.Τ. (κάπως "αρρωστημένη) του τραγουδιού "Ο γέρο νέγρο Τζιμ" σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, μουσική Μάνου Λοΐζου και τραγούδι, στην πρώτη εκτέλεση, από τη Μαρία Φαραντούρη.

Όπως στο σύνδεσμο:https://www.youtube.com/watch?v=NXG7V08kh_M

Ο γέρο νέκρο Τζιμ

στο νεκροταφείο του Χάρλεμ

ε... γέρο νέκρο Τζιμ

σταυρό στον τάφο του κανείς

δεν είχε σαν και σένα

Μέσα στη νύχτα ούρλιαζε η κουκουβάγια

λευκοί και νέγροι σκελετοί δίνανε τα χέρια

ε... γέρο νέκρο Τζιμ

Γιατί να καιν στο Νότο τους νεκρούς

απ' τη  επιδημία όταν πεθαίνουνε τα παιδιά

όπως του γείτονα ο μικρούλης Τζον

την έφερε ο πατέρας του από τα Βιετνάμ

Τότε ο γέρο νέκρο Τζιμ

σε βρώμικο χαντάκι

ε... γέρο νέκρο Τζιμ

τώρα το τσακάλι

είναι που ουρλιάζει

Μέσα στη νύχτα ουρλιάζει η νύχτα

νεκροί λευκοί και νέγροι δίνουνε τα χέρια
ε... γέρο νέκρο Τζιμ.

Στη θάλασσα μην ξαναπάς

Παραδοσιακό Βρεττανικό ναυτικό τραγούδι (17ος - 19ος αι.), στο σύνδεσμο που ακολουθεί σε εκτέλεση των Dubliners, με τον Luke Kelly (1940-1984) στο τραγούδι: https://www.youtube.com/watch?v=Y3Af7VxzrqE

Μετάφραση Χ.Δ.Τ.

Σαν βρέθηκα πρώτη φορά στο Λίβερπουλ

σ' ένα γλέντι πήγα ευθύς

Κάθε δεκάρα μου αλίμονο ξόδεψα

και ήπια όσο δε μπορείς να σκεφτείς

Σαν τα λεφτά μου όλα τέλειωσαν

να συνεχίσει ήθελα ο σαματάς

Μα πρέπει νά 'σαι τρελλός, στη θάλασσα

αν αποφασίσεις πως πάλι θα πας

Πάλι παιδιά, μια ακόμα φορά,

στη θάλασσα θα πας

Μα πρέπει νά 'σαι τρελλός σαν αποφάσισες πως

στη θάλασσα πάλι θέλεις να πας

Με την Αντζελίνα τη νύχτα πέρασα

μα απ' το μεθύσι έρωτα ούτε μία φορά

Το καινούριο ρολόι, τα τελευταία μου χρήματα

το πρωί είχαν κάνει φτερά

Απαίσια στο δρόμο οι πόρνες ούρλιαζαν

ψυχή μου πώς βαστάς;

Τον φτωχό είδα ναύτη Τζακ Στραπ και τον ρώτησα

 γιατί στη θάλασσα πάλι θα πας;

Πάλι παιδιά, μια ακόμα φορά,

στη θάλασσα θα πας

Γειάσου ρε Τζακ Στραπ ναύτη φτωχέ

στη θάλασσα πρέπει πάλι να πας

Τους δρόμους καθώς γύριζα

στον Ράπερ Μπράουν βρέθηκα εμπρός

Να με πάρει του γύρεψα μα κοίταε

αυτός πολύ σοβαρός

Την τελευταία φορά με κορόιδεψες

άχρηστε και πάλι ζητάς;

Την μπροστάντζα λοιπόν σου βαστώ και σε στέλνω

στη θάλασσα πάλι να πας

Πάλι παιδιά, μια ακόμα φορά,

στη θάλασσα θα πας

Μια τελευταία ευκαιρία σου δίνω

μα στη θάλασσα πρέπει να πας

Σε φαλαινοθηρικό μ΄έβαλε πού 'φευγε

για τις θάλασσες της Αρκτικής

που ο αέρας φυσάει τόσος κρύος και παγώνει

το ρούμι πριν Τζαμάικα προλάβεις να πεις

Και πιο δράμα που δεν είχα ρούχα κατάλληλα

μα όλα τά 'χα χάσει μέχρι ουγγιάς

Να πεθάνεις λοιπόν καλύτερα τώρα

και στη θάλασσα ποτέ να μην πας

Όχι άλλο παιδιά, ποτέ ξανά

στη θάλασσα να μην πας

να πεθάνεις λοιπόν καλύτερα τώρα

και στη θάλασσα δεν θα πας

Ελάτε λοιπόν γενναίοι ναυτικοί

το τραγούδι μου που ακούτε αυτό

Σαν γυρίσετε πίσω μην κάνετε

το λάθος ξανά το φριχτό

Πιοτό δυνατό αδερφέ μην ξαναπιείς

και με πόρνες μην ξεστρατάς

Παντρέψου και κάτσε στο σπίτι σου

και στη θάλασσα μην ξαναπάς

Όχι άλλο παιδιά, ποτέ ξανά

στη θάλασσα να μην πας

Παντρέψου και κάτσε στο σπίτι σου
και στη θάλασσα μην ξαναπάς.

Solvitur Ambulando

Κύριε γιατί οκνηρία τέτοια με καταλαμβάνει

ούτε να σηκωθώ όλες τις μέρες της εβδομάδος

την Κυριακή πιο πολύ μα και ακόμη το Σάββατον

Μα δεν εντρέπεσαι τέτοια να λες, άλλοι ανήμποροι

στη θέση σου θα παρακαλούσαν να ήσαν
περιπάτει  λοιπόν και άρον σου τον κράββατον.

11/5/'014 - γιορτή της μητέρας, Ι.Ν. Ζωδόχου Πηγής, Ακαδημίας, Αθήνα

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (285)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Ανώμυαλος: αν κάποιος σκέπτεται (και δρα) με τρόπο διαφορετικό από τα ειωθότα, ακόμα και εάν είναι καινοτόμος, προοδευτικός, πρωτοποριακός κ.λ.π. δε θέλει και πολύ να χαρακτηριστεί "ανώμυαλος" και σαφώς όχι με την καλή έννοια. - Έτσι δεν είναι; - Δεν ξέρω. - Τί δεν ξέρεις, λες να μην είναι; - Τί να σου πω; Θέλει σκέψη. - Ε, βέβαια. Θες να το σκεφτούμε; - Μπα, βαριέμαι. - Ε και τί να κάνουμε; - Πάμε να δούμε μπάλλα; - Μέσα, φύγαμε. - Φύγαμε!

Κουφώματα

Τί ανόητη, τί άθλια, τί ηλίθια

συνήθεια κι αυτή

όταν μεθώ να καταστρέφω

στο σπίτι τα κουφώματα

βλέπεις σαν είμαι μεθυσμένος

τις κινήσεις μου δεν τις ελέγχω

κι άλλα πολλά -πιο σοβαρά- δεν τα ελέγχω

κι ανοιγοκλείνω τα ρολλά

και τα πορτοπαράθυρα

με δύναμη σφόδρα πιο μεγάλη

από αυτήν που απαιτείται

ή χωρίς να προσέξω τα εμπόδια

που εκεί έχω βάλει για

να μην κλείσουν σαν φυσήξει φερ ειπείν

και κόβονται τα ρολλά

ραγίζουνε τα τζάμια

σπάνε οι μεντεσέδες

και την άλλη μέρα, μόλις ξεμεθύσω

το μάστορα καλώ που έρχεται

και πιάνει μέτρα να παίρνει

και σημειώσεις να βαστά

και να μου λέει για ανταλλακτικά

που πρέπει να βρει και τέτοια

και μένω αναγκαστικά

δύο τρεις μέρες με χαλασμένο κούφωμα

π.χ. το παράθυρο να λείπει

η κάσσα νά 'χει μείνει μοναχά

και να λυσσομανάει ο αέρας

και το σπίτι να γεμίζει

φύλλα ξερά και πούπουλα περιστεριών

ή το ρολό να μένει ανοιχτό

και το δωμάτιο να λούζει

αδυσώπητος ο ήλιος

που το μάτι να τρυπά

και να κάνει δυο φορές χειρότερο

τον ήδη φριχτό τον πονοκέφαλο μου

ή ολόκλειστο να  μένει εντελώς

και να κάθομαι όλη μέρα εκεί

μόνος μες στο σκοτάδι

σαν το σκουλήκι, σαν κατσαρίδα, σαν ποντικός
όπως εξάλλου μου αξίζει.

Ήθελα νά 'χα μια να μ' αγαπάει

Country τραγούδι της δεκαετίας του '30 που μεταφέρθηκε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στη Βρεττανία και την Ιρλανδία, έγινε folk και γνώρισε πολλές διασκευές, μία από τις οποίες στον πιο κάτω σύνδεσμο, είναι των Dubliners, με τον Barney Mckenna (1939-2012), ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος στο τραγούδι:

https://www.youtube.com/watch?v=oo0p6BbecNo

Μετάφραση Χ.Δ.Τ.

Ήθελα νά 'χα μια να μ' αγαπάει

κάποια δικό της να με λέει

κάθε βράδυ να κοιμάται μαζί μου

να μην κοιμάμαι πια μοναχός

'Ελα απόψε σαν βγει το φεγγάρι

έλα που θέλω να σε δω

μια λυπημένη να σου πω ιστορία

κάτω από του φεγγαριού το φως

Η τελευταία μαζί αυτή είναι η νύχτα

να φύγω πρέπει ψυχή μου γλυκιά

η αγάπη που μας ένωσε, τώρα

κομμάτια έχει γίνει πολλά

Καράβια ήθελα νά 'χα που πλέουν

ενωμένα μ'ασήμι, χρυσό

ν' ακολουθήσω αυτό που σαλπάρεις

κοπέλλα δεκαεννιά μόνο χρονών

Θά ΄θελα νά 'χα φτερά σα χελιδόνι

πάνω απ' τη θάλασσα να πετάξω μακριά

στην αγκαλιά της μέσα να πέσω

και νά 'μαστε για πάντα κοντά.

21, 22 και 23/4/'014, Νεάπολη-Εξάρχεια, Αθήνα

Η τελευταία των μεγάλων φαλαινών

Τραγούδι του Άγγλου τραγουδοποιού Andy Barnes (The Last Leviathan/The last of the Great Whales), με δεκάδες διασκευές.

Μία πολύ γνωστή, αυτή των Dubliners  με τον Seán Cannon στο τραγούδι, χωρίς την τελευταία στροφή, στο σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?v=bNp5dc0v-3c

Μετάφραση: Χ.Δ.Τ.

Την ψυχή μου απ΄το κορμί μου ξεκόλλησαν και ματώνω

την καρδιά μου κάναν και κρύωσε και κλαίω

η ομορφιά ξεθώριασε γύρω μου και ουρλιάζω

η τελευταία είμαι των μεγάλων φαλαινών και πεθαίνω

Χτες το βράδυ τα κλάματα άκουσα του τελευταίου μου συντρόφου

ο κρότος του όπλου καθώς το καμάκι τινάχτηκε κι ύστερα έμεινα μόνη

τις ημέρες θυμάμαι που πέρασαν που ήμασταν τόσες χιλιάδες

και τώρα ξέρω που θα πεθάνω πια σύντομα ο τελευταίος Λεβιάθαν

Το πρωί ο ήλιος σηκώθηκε κόκκινος στον ουρανό του Βορρά

ο πάγος πήρε το χρώμα του αίματος και φυσάει δυνατά

αναδύθηκα να πάρω ανάσα που έμελλε η τελευταία μου νά ΄ναι

το όπλο του θανάτου να πάλι ακούστηκε και σβήνω

Τώρα που καμμιά μας δεν έμεινε κυνήγι δε θά 'χει

στους φαλαινοθήρες να πείτε πως νόημα δεν έχει το μοιρολόι να πιάνουν

να σκεφτούν μόνο ποιά ράτσα έχει σειρά για να ξεκάνουν

τις φώκιες, τους ελέφαντες, ποιούς; ή μήπως τις κόρες, τους γιους τους;

Την ψυχή μου απ΄το κορμί μου ξεκόλλησαν και ματώνω

την καρδιά μου κάναν και κρύωσε και κλαίω

η ομορφιά ξεθώριασε γύρω μου και ουρλιάζω

η τελευταία είμαι των μεγάλων φαλαινών και πεθαίνω

Απ΄την αρχή του καιρού μας κυνήγησαν

στους ωκεανούς που σπίτι μας ήταν

Εσκιμώοι με κανώ ως σύγχρονα πλοία τεράστια

το χαμό μας αγνοήσατε κανείς να μας σώσει.

Σημ. 27, 28, 29/4/'014, Μαυρομιχάλη 148Β, Νεάπολη-Εξάρχεια και Λεωφορείο Α7, Στουρνάρη-Κηφισσιά, Αθήνα

Νυχτερινός επισκέπτης

Ποιός να είναι αλήθεια απορώ

τέτοια ώρα της νύχτας

που την πόρτα του κάστρου χτυπάει

πήγαινε αμέσως να δεις, να ελέγξεις

ΠΗΓΑΙΝΕ ΕΙΠΑ τί στέκεσαι;

ω! πόσο με εκνευρίζει ετούτος

ο γέρος και σχεδόν πια τελείως κουφός υπηρέτης

είναι βέβαια αφοσιωμένος, πιστός

και η οικογένεια του όλη εδώ και γενιές

υπηρετούν τη δική μου

κι αυτός μένει κοντά μου

από μια αίσθηση καθήκοντος, χρέους, ενώ

είναι βεβαίως γεγονός

πως τα τελευταία τα χρόνια έχω κάπως ξεπέσει

κι ούτε πληρώνεται πια

ο καημένος, ένα πιάτο φαΐ μοναχά

θά 'πρεπε μάλλον να μη θυμώνω μαζί του

μα ειδικά η κακή ακοή του

με εξοργίζει πολύ

και μου ταράζει τα νεύρα

ορίστε, ποιός είναι λοιπόν;

τί; ένας κόλακας;

α! μα τον Θεό, μετά από τόσο καιρό

επιτέλους ένα ευχάριστο νέο

ένας υποψήφιος λοιπόν

για τη θέση του κόλακα που είχα κηρύξει

μα θα μου πείτε στον παρακμάζοντα οίκο μου

με τις τόσες πια ελλείψεις που έχει

είναι η θέση του κόλακα που δίνω

τόση πολλή σημασία;

ο προηγούμενος καιρό είναι που έφυγε

απειλώντας να χρησιμοποιήσει έννομα μέσα

να διεκδικήσει τους μισθούς μηνών αρκετών

απλήρωτος που ήταν

μια φορά τον θέλω εγώ

παρ' όλο που ξέρω

πως οι υπηρεσίες του είναι

μια υποκρισία, μια χίμαιρα

κι ένα ίσως απροκάλυπτο ψέμα, γιατί

τη ματαιοδοξία, το εγώ μου τονώνει

τη χαμένη μου πίστη στηρίζει

ορίστε λοιπόν, ας περάσει ο κύριος

καλωσορίσατε, ελάτε, καθίστε, δεν κάθεστε;

όπως νομίζετε, κατ' αρχάς να σας πω -επιτρέπετε;

πως από το παρουσιαστικό σας που μου αρέσει πολύ

εγκρίνεστε ήδη

η ευθυτενής σας κορμοστασιά

το ψιλόλιγνο σώμα

τονισμένα από τα σκούρα ενδύματα

κι αυτόν τον παλαιϊκό

πού 'χετε επιλέξει εμμ... μανδύα

τα μακριά, τα λεπτά σας

τα -τολμώ να πω- γυναικεία τα δάχτυλα

με τα περιποιημένα

και κάπως βέβαια μακριά σας τα νύχια

τα μαλλιά σας μάβρα, στιλπνά

χτενισμένα σχολαστικά προς τα πίσω

και το πρόσωπο σας, τόσο χλωμό

μα ο ήλιος ποτέ δε σας βλέπει;

και τα μάτια σας κόκκινα

μήπως δεν κοιμάστε καλά;

και το βλέμμα σας έντονο τόσο

επιμόνως στραμμένο είναι πάνω μου

και μάλιστα όχι στο κεφάλι, όχι στο σώμα

θά 'λεγα κάπου ανάμεσα

μα... καταλαβαίνω καλά; στο λαιμό μου;

στη φλέβα τη μεγάλη που πάλλεται

αντλώντας και στέλνοντας στο κορμί μου το αίμα;

και πώς κοιτάτε τώρα εκεί ακριβώς

με μανία θα μπορούσα να πω

με αχόρταγη πείνα

ααα... και πως μισανοίγει το στόμα σας

και είναι οι κυνόδοντες παρά φύσιν μεγάλοι

και με πλησιάζετε...μηη...

Ωωω!... τώρα κατάλαβα!

Αχ, άθλιε, ηλίθιε, γέρο, κουφέ υπηρέτη
σαν ρώτησες τί είναι δεν σου είπε κόλακας.

Διαφορετική προσέγγιση

Κάθε φορά που σου αγγίζω το χέρι

χαμογελάς γλυκά και μου λες στα μάτια κοιτώντας

πως είμαι ο καλός σου

Κολακευτικό, δε λέω, μα πώς γίνεται

κάθε φορά που στην κοιλιά σου ξεκουράζω το χέρι μου
να ορθώνεται ευθύς ο φαλλός σου;

Δύο εκατομμύρια απαίσιε φαλλοκράτη

Όσο κι αν θες να μείνεις εγκρατής

φρόνιμος, ήσυχος, σεμνός

δεν είναι εύκολο σας λέω

σε ετούτη την τεράστια

την αχανή την πόλη

όπου δε θά 'ναι υπολογίζω

δυο εκατομμύρια οι ενήλικες γυναίκες;

ε, το λοιπόν όπου σταθείς

όπου βρεθείς, γύρω παντού
βυζιά και κώλοι.

Αγάπης πάρε δώσε

Στο μικρό υπόγειο διαμέρισμα

ένα τετράγωνο πιο κάτω στη γειτονιά

διαγωνίως από το δικό μου σπίτι

μέσα στον καύσωνα, καταμεσήμερο

μια Κυριακή του περασμένου Αυγούστου

που καθώς το συνηθίζω στην πόλη παραμένω

είδα απ' έξω ένα παμπάλαιο

φολκσβάγκεν φορτηγάκι αραγμένο

βαμμένο με αλεπάλληλα στρώματα χρώματος

που κάλυπταν τις πάμπολλες φθορές και τα χτυπήματα

κατάφορτο, από το βάρος λυγισμένο

μία ολοκληρη οικοσκευή

στη σχάρα της οροφής, λυμμένα έπιπλα

κρεββάτια, καναπέδες και τραπέζια

και μέσα στρώματα, κλινοσκεπάσματα

χαρτόκουτα πολλά με κουζινικά και πιάτα

μικρές ηλεκτρικές συσκευές

ρουχισμό και τόσα άλλα

ένα σήμα της τοπικής ενορίας κολλημένο στο πλάι

και μες στα μαύρα ράσα του

(δεν έσκαγε με τέτοια ζέστη;) τον παπά-Γιώργη

ιερέας του ναού, ψιλόλιγνος με μακριά

γένεια και μαλλιά, κατάξανθος, γαλανομάτης

γιατί είναι βλέπεις Γερμανός

παράξενο για ορθόδοξο -δεν είναι;- να ξεκουβαλάει

με τη βοήθεια δυο άλλων αντρών κάπως πιο μελαχρινών

ολόμαυρων για να πούμε την αλήθεια

ντυμένων με πολύχρωμα ρούχα και πέδιλα

ήτανε μάλλον υπέθεσα οι νέοι ένοικοι

που βρήκανε το σπίτι αυτό με τη βοήθεια του.

Όσο σκέφτηκα και εάν, για λόγους διάφορους

πολλοί κατηγορούν την εκκλησία

εγώ ξέρω πως να, πες για παράδειγμα

στο επίσης κοντινό, στη γειτονιά

κέντρο σιτίσεως που της ανήκει

κάθε μεσημέρι μπαίνουν ανθρώποι νηστικοί

και βγαίνουν χορτασμένοι

και άλλοι σαν και τούτους δω

βρίσκουν κάπου να μείνουν

και άλλοι παίρνουν κάποιο ρουχισμό

κάποια ίσως τρόφιμα

μπορεί μια βοήθεια οικονομική

κάποια περίθαλψη, λίγη παρέα

και εν πάσει περιπτώσει παίρνουν

κάποια αλληλεγγύη, αρωγή, παίρνουν αγάπη

ενώ μπορεί αυτοί που διαμαρτύρονται

εκείνοι που επικρίνουν κι ακόμα εσείς κι εγώ

τίποτα από αυτά δεν κάνουν.

Λίγο καιρό μετά περνώντας από εκεί

άρχισα να παρατηρώ έξω από τα βυθισμένα

στο έδαφος παράθυρα του διαμερίσματος

πάνω στο πεζοδρόμιο και στις δύο πλευρές της γωνίας

αρχίσανε να συγκεντρώνονται

γλάστρες με φυτά κάθε λογής

όχι καινούριες, αγορασμένες

μα ολοφάνερα παλιές, από το δρόμο μαζεμένες

ίσως από εκείνες που πετιούνται απ' τα μπαλκόνια

σε τυχόν μετακομίσεις και αφήνονται

δίπλα στα σκουπίδια με τα φυτά μαραζωμένα

μα τούτες δω ήταν -όσο γίνεται-

καθαρισμένες, φροντισμένες και τα φυτά

ξεχορταριασμένα, κλαδεμένα, ποτισμένα

και πλήθαιναν οι γλάστρες όσο παιρνούσε ο καιρός

και φουντώναν τα φυτά μέχρι που τώρα

που ήρθε άνοιξη και Πασχαλιά

στέκονται εκεί ολοδρόσερα, μια ομορφιά

μια ωραία εικόνα και μια ακόμα

πράσινη όαση μέσα στο αδυσώπητο τσιμέντο

φτιαγμένη με μεράκι και φροντίδα και αγάπη.

Κι έβγαλα το συμπέρασμα:

αγάπη έλαβες

κι αγάπη

πάλι μπορείς να δώσεις.

20 Απριλίου, Πάσχα Κυρίου 2014, Νεάπολη-Εξάρχεια, Αθήνα.

Κάθε λογής

Κάθε λογής

μαλλιά θα βρεις

σε κάθε σχήμα, μήκος που

να φανταστείς μπορείς

και με κάθε τεχνοτροπία

κομμένα, χτενισμένα

και σε όλα τα χρώματα

μαύρα στιλπνά, ξανθά

κόκκινα της φωτιάς

γκρίζα , ακόμα κι άσπρα

πυρόξανθα σα λάβα

εκεί στα περουκάδικα

πλάι απ' τον Άγιο Σάββα.

Αθήνα, Λεωφόρος Αλεξάνδρας, εργατικές πολυκατοικίες, 17 Απριλίου, Μεγάλη Πέμπτη '014

Μπαμ!

Στρατιώτη με πήραν και ήμουν ατρόμητος

εχθρό δε λογάριαζα, περιφρονούσα το θάνατο

στην αντάρα της μάχης γενναίος και πρώτος

χωρίς σταματημό δυο χρόνια πολέμαγα

και μετά σε μια ανάπαυλα, σ' έναν αγρό

α, πώς ακούστηκε στη σιγαλιά του όπλου ο κρότος

καίρια χτύπησε ελεύθερος ο σκοπευτής

ποτάμι το αίμα μου τρέχει
και σιγά σιγά με τυλίγει πηκτό και μάβρο το σκότος.

Κλίνη κενή

Κλίνη κενή, κλίνη κενή

πάει να πει κρεββάτι αδειανό

που άδειο ωστόσο δεν ήταν

όταν μπήκαμε στο θάλαμο

(δύο κλινών) Ιώτα Δέκα

της Νευρολογικής Κλινικής

η κυρία Λ. ήταν στο κρεββάτι

το πέρα, το μέσα

το κοντά στο παράθυρο

τη μάνα μου τη βάλαν στο πρώτο

αυτό που ήταν πλησίον της πόρτας

η κυρία Λ. ήταν ηλικίας

«υπερηφάνως μεγάλης»

μα είχε υποστεί η καημένη

επεισόδιο βαρύτατο

και ξάπλωνε ακίνητη εκεί

στο μισοσηκωμένο κρεββάτι

με σωληνάκια να μπαίνουνε διάφορα

και να βγαίνουν στο κορμί της

και γύρω μηχανήματα περίεργα

που έβγαζαν ήχους παράξενους

βομβούσαν, ξεφυσούσαν ρυθμικά

και φαντάζομαι ρόλο θα είχανε

να υποκαθιστούν τις λειτουργίες

οργάνων του σώματος

που αυτά δεν ήταν πια

να εκτελέσουν εις θέση

και τη φρόντιζε μόνιμα δίπλα της

όλη τη μέρα, μια κυρία καλή

απ’ τη μακρινή Γεωργία

που ήταν χρόνια μαζί της και τώρα

κάθε τόσο την παίρναν τα κλάμματα

που η κυρία της έτσι είχε πια καταντήσει

δυο τρεις φορές ήρθε και μια

άλλη γυναίκα νεότερη  

και μελαμψή από το εξωτικό

γαλλόφωνο Μαρόκο

γνωστή κι αυτή που βοήθαγε

την οικογένεια και έκατσε

στης κυρίας της πρώτης το πόδι

όταν κουβέντιαζαν κάκιζαν την κόρη της

τη μάνα της να δει που δεν πατούσε

και που είχε άλλου είδους μπλεξίματα

τί ακριβώς ούτε θέλω να ξέρω

ενώ αναμενόταν χώρα κάποια από

μέρα με την ημέρα ο γιός της

και τακτικά την επισκέπτονταν

η κόρη του γιου

η εγγονή της ευγενική

ψιλόλιγνη μία κοπέλλα

με μάτια λυπημένα

που τη χαϊδολογούσε

και της μίλαγε γλυκά:

«γιαγιούλα μου, γιαγιάκα μου, μ’ ακούς γιαγιά μου;»

και ρώταε λεπτομέρειες γιατρούς και νοσοκόμες

και γω κάθε πρωί που έμπαινα στο θάλαμο

ζωηρά την καλημέριζα, της χάιδευα το χέρι

ομοίως τα βραδάκια όταν αποχωρούσα

κάποιες ανεπαίσθητες στο βλέφαρο

κινήσεις και στο μάτι, για αντίληψη

δεν ήξερα αν πρέπει να τις πάρω

«Καλημέρα κυρία Λ. τί κάνεις σήμερα;

καληνύχτα κυρία Λ. εύχομαι αύριο

να σε βρω καλύτερα – μη φοβάσαι τίποτα

είσαι θηρίο, σε έχω καταλάβει εγώ... » και τέτοια

η μάνα μου είχε ταραχτεί

με την παρουσία της κυρίας Λ.

και τη βαριά κατάσταση της

λίγο το παρατήρησα εγώ

μα μου το βεβαιώσαν οι γιατροί

κι ύστερα πρόσεξα πως ούτε

καν γυρνούσε να την δει

και ρώταγε πολύ αορίστως

για την  κατάσταση της

φοβόταν βλέπεις φαίνεται

να μην βρεθεί στη θέση της

και ξόρκιζε τον φόβο της

κάνοντας ότι σαν να μην υπάρχει

την τέταρτη μέρα μετά

το εξιτήριο αποβιβάσθηκα

από το λεωφορείο επιστροφής

απ’ τη δουλειά μου

κοντά στην κλινική

όπου και εισήλθα

με τον αέρα βεττεράνου

και μπαίνοντας στον θάλαμο

στης μάνας το κρεββάτι

μια άλλη ξάπλωνε

και άλλη μια από δίπλα

της έκανε παρέα

κι απέναντι κλινη κενή

«πού ΄ναι η κυρία Λ.;» τις ρώτησα

με κοίταζαν με βλέμμα απορημένο

«δεν μια κυρία έτσι κι έτσι εδώ;»

«ρωτήστε», μου απάντησαν

«μέσα στις νοσοκόμες»

μα ήδη εν τω μεταξύ

είχα φτάσει έξω από το

γραφείο προϊσταμένης

γύρισαν και μ΄αντίκρυσαν δυο αδελφές

αναγνωρίζοντας με

«τί κάνετε;», τους λέω,

«είχα τη μάνα μου εδώ,

φύγαμε τέσσερις μέρες πριν, θυμάστε;

Η δίπλα μας; Η κυρία Λ.;»

μετάξυ τους κοιτάχτηκαν

κι ύστερα στρέψαν το κεφάλι προς τα πάνω

με ένα βλέμμα αρνητικό

«χθες ξημερώματα» δήλωσε η μία σοβαρά

αποχαιρέτησα και έφυγα

βγήκα από τον περίβολο του νοσοκομείου

βράδυ προχωρημένο πια

φόρεσα το σακκίδιο

κούμπωσα το σακκάκι μου

κι άρχισα να ανηφορίζω

προς την περιφερειακή

του λόφου οδό

στο σπίτι μου να πάω

...

καλό ταξίδι κυρία Λ.

να ξέρεις ότι εδώ

έχει αρχίσει κι ανεπαίσθητα

μυρίζει  λίγο άνοιξη.

1ο δεκαήμερο Μαρτίου 2014, Νοσοκομείο Ν.Ι.Μ.Τ.Σ., Κολωνάκι, Αθήνα

Ροζ

Με στολή ροζ ντυμένη

σαν ζαχαρωτό

μπλούζα και παντελόνι

και στα πόδια κόκκινα

από λάστιχο σαμπώ

με κρεμασμένα σε κορδόνι

γυαλιά με πορτοκαλί σκελετό

μικρόσωμη, αεικίνητη

γκρίζα, κοντά, κομμένα τα μαλλιά

μοιράζει τους δίσκους με ακρίβεια

η ροζ τραπεζοκόμος

και μια ώρα μετά

γυρνάει τους θαλάμους

τους μαζεύει και αυστηρά επιθεωρεί

και ψάχνει μην τυχόν

έχει βαστήξει κανείς κουταλοπήρουνα

να φάει αργότερα επιδόρπιο

το ζελέ ή το γιαούρτι

ή για το πορτοκάλι το μαχαίρι

και επιπλήττει σοβαρή και διαμαρτύρεται

«τί θα μοιράσω εγώ το απόγευμα

οι άρρωστοι το δείπνο πώς θα φάνε;»

κι έτσι όπως κάθομαι στου κρεββατιού

της μάνας μου τη βάση κι έχω εκεί

το λάπτοπ πρόχειρα ακουμπήσει

το βλέπει και μαλακώνει ξαφνικά

στην οθόνη χαμογελώντας πλησιάζει

και με πολύ χαριτωμένη επαρχίας προφορά

ρωτά – τα μάτια της να λάμπουν:

«Θες να ιδείς του χωριό μ’;

Απάν στα βουνά, στην Ήπειρου

στην Άρτα, μες τα ιέλατα

νερά τα κρούσταλλα

εφτακόσ’ πενήντα μέτρα η πλατεία

χίλια τριακόσ’ μέτρα ου ο Αη Λιάκος

στην κορφή  απάν, σαν τουν παράδεισ’...αχχ!»

Σαστισμένος την κοιτάω κι απαντώ:

«δεν έχω σύνδεση, δεν έχει δίκτυο εδώ...»

Σιωπά για λίγο και μου λέει:

«Δεν πραζ’, καλό νά ‘χεις. Κι πιραστικά στ’ μανούλασ’.»

Κι ύστερα γυρνάει στις άλλες του θαλάμου τις κυρίες:

«Άιντε κουπέλλς, θά ‘ρθου μιτά.»

και φεύγει σβέλτα, πιάνει και σπρώχνει

το τρόλλευ με τους δίσκους

στο βάθος του διαδρόμου

έως το θάλαμο τροφοδοσίας

όπου και μέσα μπαίνει .

6 Απριλίου 2014, Θάλαμος 9, A' παθολογική κλινική, Ιπποκράτειο νοσοκομείο, Αθήνα

Μακάριοι οι ελεήμονες

Παρασκευή βράδυ

στα επείγοντα περιστατικά

εφημερεύοντος μεγάλου κεντρικού

νοσοκομείου της Αθήνας

χάος, χαμός και πανικός

δεκάδες άνθρωποι

ασθενείς και συνοδοί

γιατροί, νοσηλευτές

τραυματιοφορείς

προσωπικό ασφαλείας

διοικητικοί υπάλληλοι

φωνές, κακό, τρεχαλητά

άγχος, χτυπούν τα κινητά

διαμαρτυρίες, εκνευρισμός

και σύγχυση, θυμός

άνθρωποι πονεμένοι

άνθρωποι ματωμένοι

άνθρωποι σαστισμένοι, φοβισμένοι

έως και κάποιοι μεθυσμένοι

ανάμεσα σε όλο αυτό

το σκηνικό της τρέλλας

να βρίζουν, να φωνάζουν

να βήχουνε, να φτύνουν, να ουρούν

καταμεσής του χώρου

ενώ άλλοι να πίνουνε καφέδες

και παγωμένα τα νερά

και να καπνίζουν στον προθάλαμο

και να γυρνάνε πέρα δώθε

τα φορεία και τα καρότσια

ν΄ανοιγοκλείνουνε οι πόρτες

με αυτοματισμούς

και αριθμοί προτεραιότητας

να φαίνονται, να αλλάζουν σε οθόνες

γλώσσες διάφορες, εξωτικές

να ανακατώνονται οι ήχοι

και όλες να οι φυλές του κόσμου

συμμετέχουν, έχοντας εδώ προστρέξει

για βοήθεια  κι ανακούφιση

Σε μια μεριά, έξω από μια

από τις αίθουσες αναμονής

και κολλητά στον ψευδοτοίχο

σ’ ένα φορείο πάνω

ένας σωρός, ένα μπογαλάκι από σεντόνια

εντύπωση προξενεί και το καλοκοιτάνε

όσοι περνούν, απορημένοι

λίγο πιο προσεκτικά άμα κοιτάξεις

ίσα που ξεμυτίζει ένα κεφάλι

από ένα άνοιγμα

ένα ηλικιωμένο ανθρωπάκι

ένα γεροντάκι μια σταλιά

στα δύο διπλωμένο

ένα κουβαράκι γινωμένο

σα νά ‘τανε μωρό

πρέπει να είναι αυτός

που ώρα τώρα άκουγα

να διαμαρτύρονται διάφοροι

πως είναι σε μια γωνιά δίπλα στην είσοδο

πεσμένος, εκεί αφημένος, ασυνόδευτος

ούτε που μίλαγε, ούτε επικοινωνούσε

μόνο φαινόταν άρρωστος πολύ

«μα επιτέλους, κάντε κάτι» φώναζαν

«τί θέλετε να κάνουμε πια κύριε;»

απαντούσαν νοσοκόμοι και γιατροί

μέχρι που μάλλον αναγκάστηκαν

από την κατακραυγή να τόνε δούνε και

να του παρέχουν κάποια αρχική βοήθεια

και ύστερα τον άφησαν εκεί

για τα όποια περαιτέρω

μέχρι να έρθει η σειρά του – ποιά σειρά;

και να κοπάσει η καταιγίδα

και το μικρό το κεφαλάκι του

σημάδι ίσως κάποιας έκπτωσης νοητικής

με τζίβα τα μαλλιά, θαμνώδη

και δασύτριχα τα φρύδια

και μία μύτη πλακουτσή

ήτανε όλα όσα φαίνονταν

ξαπλωμένος εκεί, γέροντας, ανήμπορος

μάλλον λίγο καθυστερημένος

αβοήθητος και μόνος...

Γιατί, τόσος, γιατί

Κύριε πόνος;

....

Υστερόγραφο:

έφυγα ξημερώματα

και ξαναγύρισα τ΄άλλο πρωί

Νά ‘ταν αυτός; Αυτός ήτανε μάλλον...

έξω από ένα θάλαμο νοσηλείας

πάνω σ΄ένα καροτσάκι καθιστός

να τρώει με βουλιμία, ηδονικά

παρ' ότι χωρίς δόντια εντελώς

από ένα δίσκο πρωινό

και οι αδελφές που μπαινοβγαίνανε

να τον βοηθάνε και να του αλείφουνε

με βούτυρο τις φρυγανιές

ρωτόντας τον αν  προτιμάει

βερύκοκο ή κεράσι μαρμελάδα.

Θεέ μου βόηθα

και Άνθρωπε ελέησον,

αμήν!

5 Απριλίου '014, θάλαμος Α9 - Α' Παθολογικής Κλινικής, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, Αθήνα

Χαμένος

Έχασε ξανά την αίσθηση του χρόνου και του χρόνου

βρέθηκε πάλι εκτός τόπου και τόπου

και βάλθηκε να πλέει άλλη μια φορά

εντός ενός κόσμου αχρόνου

όπου πάλευε μάταια να βρει
τη λύση ενός προβλήματος ατόπου. 

Δίπλα στη θάλασσα

Τελευταία όλο χάνω

το κουράγιο, την πίστη μου

και νοιώθω δεν έχω

πού να πιαστώ

σκέψεις απαίσιες

κάνω όλο και μάβρες

και λογαριάζω

μήπως να κρεμαστώ

μα ύστερα βγάζεις

του μαγιώ σου το πάνω

και δίπλα στη θάλασσα

καθώς ρεμβάζεις

ξεχνιέμαι και όλο

κοιτάζω απ' το πλάι

με χάρι που κρέμεται
τον όμορφο σου μαστό.

Ενσυνειδήτως

Είν' ώρες που νομίζει

ότι  βαίνει

ότι κλίνει

προς την ποίηση

έτσι απλά

(σχεδόν ευτυχισμένα)

χωρίς αιδώ

μα ούτε και οίηση

μα ύστερα επέρχεται

σκληρή

σκληρότατη

η συνειδητοποίηση

πως όλα όσα γράφει

μα και όσα είναι εν γένει

αποτελούν μία φαιδρή

φαιδρότατη
εκποίηση.

Πλησίον της οδού Ιπποκράτους

Στον κοντινό λόφο

ή στα παρκάκια

ή μπορεί ακόμα

στις αυλές, στις βεράντες

και σε όποιαν άλλη

κοιτίδα πρασίνου

στο άψυχο ανάμεσα τσιμέντο

καταφύγια φαίνεται βρίσκουν

τα πουλάκια που ξεκίνησαν

αξημέρωτα ακόμα

τόσο γλυκά

μελωδικά να κελαηδούν

εάλω η πόλις

και ήρθεν πάλι και φέτος

πανίσχυρη η Άνοιξη.

Εικοσιτέσσερις Μαρτίου Δύο Χιλιάδες Δεκατέσσερα (παραμονή του Ευαγγελισμού)

Ευχετήριο, επί τη ευκαιρία της ονομαστικής εορτής, σε φίλο παλιό, Συριανό

Χρόνια καλά

με υγεία πολλή

και όρεξη για δημιουργία

και τέχνη, ναι τέχνη πολλή

σινεμά, φωτογραφία

ζωγραφική, γλυπτική

και μουσική

και ποίηση, ναι ποίηση πολλή

στίχους αντάξιους του Σαιξπήρου

να κατακλύζουν το τοπίο

να κυριαρχούν παντού

στα ακρογιάλια, στους αγρούς

στα βράχια, στα χωριά

και στα βουνά, ναι στα βουνά

της Σύρου.

Μπόινγκ! Και του χρόνου!

Σημείωση (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων): παλιό Συριανό είναι δ ύ ο λέξεις, έχω βάλει και κόμμα...

25η Μαρτίου (Ευαγγελισμός της Θεοτόκου - Εθνική εορτή) Δύο Χιλιάδες Δεκατέσσερα

Ο βασιλεύς καρώ σκακιέρας

Ήσουν ο άρχων του πολέμου

ήσουν ο κύριος της βροχής

ο δαμαστής ήσουν του ανέμου

πρωταθλητής της αντοχής

ήσουνα των τεχνών μαικήνας

και μέντωρ των καλλιτεχνών

πολέμιος ήσουν της ρουτίνας

και της ζωής άστρον λαμπρόν

ήσουν παράδειγμα των τρόπων

του στυλ ο πρίγκηψ και ιδαλγός

πίστη των γύρω σου ανθρώπων

όλων μας φωτεινός ταγός

είχες σχεδόν φθάσει πενήντα

μα τριάντα έμοιαζες ετών

αίνιγμα των ομήλικων σου
πόθος τρελλός των γυναικών

στης δόξης σου τον κολοφώνα

σε μια αποθήκη σκοτεινήν

στο μπράτσο με μία βελόνα
σε βρήκαν μια εβδομάδα πριν.

Εμπρός; Ποιός είναι;

Λοιπόν  πες μου τώρα

τα ίδια αν πρεσβεύεις

τα όσα και πριν

γονατιστός, ξαπλωτός σχεδόν

καθώς κείσαι

φριχτά τσακισμένος, αιμόφυρτος

από τα πολύωρα, σατανικά

βασανιστήρια που σού 'χουμε επιβάλλει

να παταχθεί με σκοπό

η αρρωστημένη, αναρχική σου η φύση

που παρά τις αυστηρές ειδοποιήσεις μας

ολοένα συνέχεια κήρυττες

ιδέες, θεωρίες ανήκουστες

προσβλητικές κι επικίνδυνες

για ένα καλά σαν το δικό μας

οργανωμένο, ευνομούμενο κράτος

αγάπη τάχα κι αλληλεγγύη απέραντη

και χάρη η θεία ενός ανώτερου όντος

παναγαθού και υπέρτατου

ικανού να ευλογεί, να συγχωρεί και να σώζει

άυλο, άφθαρτο και παρόν πανταχού

που αμφισβητεί τον Αυτοκράτορα μας ευθέως

να περάσει έτσι  αυτό δε θα μπορούσαμε ασφαλώς

άρα και συνελλήφθεις ωσαύτως

και την ανάκριση προσωπικώς την ανέλαβα

ως ο παλαιότερος και εμπειρότατος όντας

χα! πόσους σαν και σένα πολλούς

δει έχουν τα μάτια μου

και τους συγύρισα όλους δεόντως

μα φτάνει, να μη λέμε, να μη λέμε πολλά

λίγη ζωή -πιστεύω το ξέρεις- σ' απομένει μονάχα

κι είναι στο χέρι σου, μόνο, το πώς

τελευταίες οι στιγμές σου θα είναι

ένα οδυνηρώτατο μαρτύριο αβάσταχτο

ή λύτρωση σε μια μόνο στιγμή

με κοφτερό τόσο που βλέπεις

τούτο δω το μαχαίρι

ότι Τον απαρνείσαι

μια λέξη πες μοναχά

και θα σε δροσερό

τυλίξει ανακουφιστικό το σκοτάδι

έλα, έλα, πια μην αντιστέκεσαι

έλα, πες το, και το κακό θα τελειώσει.

Μα... μα τί είναι ο χτύπος αυτός;

Ποιός στην πόρτα του αδύτου και πώς

έχει τόλμη να φτάσει;

Κοιμηθήκαν λες οι φρουροί;

Έναν έναν ορκίζομαι να τους ξεκοιλιάσω.

Εμπρός; Εμπρός, έμπα σου λέω, ακούς;

Μα ποιός είσαι εσύ,

τί γυρεύεις δω πέρα;

Πώς λέγεσαι, τί είσαι

και γιατί όλο αυτόν τον κοιτάς;

χε, έχει γούστο νά 'σαι δικός του

τις απόψεις του να συμμερίζεσαι άραγε κιόλας

χαχα! Αχαχαχα! να τον πάρεις ήρθες λες, να τον σώσεις.

Απ΄την παράξενη εμφάνιση

και σου τα ρούχα φτωχά

κρίνω υπηρέτης, τουλάχιστον, είσαι.

Στους στάβλους μήπως εργάζεσαι;

Τα γουρούνια βοσκάς;

Ίσως σίγουρα τους βόθρους αδειάζεις

μα και καθόλου δεν αποκλείεται

νά 'σαι από κείνους - α! τους ξέρω καλά,

κι ενώ απλά ξεβρωμάς τον απόπατο

υπερφίαλος και φαντασμένος να λες

πως είσαι λέει "υπεύθυνος υγιεινής του αποχωρητηρίου"...

Λέγε ρε το λοιπόν, τελευταία φορά,

πώς λέγεσαι, τί είσαι;

Πώς; Μπα; Τόσα και τόσα έχω ακούσει

μα αυτό πρώτη φορά

τί σόι όνομα είναι αυτό, τί δουλειά;

και τί τάχα πάει να πει
"Άγγελος Κυρίου";

Κι άλλο ένα χειρόγραφο σημείωμα

Το σημείωμα βρέθηκε, στις 20 (είκοσι) Ιανουαρίου 2014 (δυο χιλιάδες δεκατέσσερα), επί της Ιεράς Οδού, στο δεξιό ρεύμα με κατεύθυνση απομάκρυνσης από την πόλη των Αθηνών, ήτοι με νώτα προς τον Κεραμεικό, και έξωθεν του περιβόλου της Γεωπονικής Σχολής Αθηνών.

Το σημείωμα αποτελείται από 1 (μία) άσπρη απλή κόλλα φωτοτυπίας/εκτυπωτή, μεγέθους Α4 (και διπλωμένη στα τέσσερα), γραμμένη στη μία πλευρά με δύο ειδών στυλό διαρκείας και μπλε μελάνη, ενώ στην πίσω πλευρά υπάρχουν σημειωμένα στο κάτω μισό του χαρτιού, δύο απλοί μαθηματικοί τύποι και ισάριθμα γραμμικά σχέδια.

Οι σημειώσεις λένε τα παρακάτω (για την αντιγραφή και τα σχόλια: Χ.Δ.Τ.).

λανθάνον οφθ:	διακρίνονται ανάλογα με τη θέση τους στην κληματίδα στους φυλλίτες, τον τυφλό οφθαλμό και τους λανθάνοντες οφθαλμούς καρποφόρου ξύλου
ταχυφυής οφθ:	οφθαλμοί που δίνουν μεσοκάρδιους καρπούς και βλαστάνουν την ίδια περίοδο που φυτρώνουν
επάκριος οφθ:	δίνει κατά μήκος αύξηση του βλαστού
sylvoz:	σύστημα γραμμικού κλαδέματος καρποφορίας (κυρίως για επιτραπέζιο) (συνήθως μονόπλευρο)
πρέμνο:	το φυτό της αμπέλου
αμολυτή:	η παραγωγική μονάδα στο μακρό του χ.κκ
μακρό κλάδεμα:	≥ 4 οφθαλμούς ανά παραγωγική μονάδα
λαίμαργος βλαστός
οφθαλμός επέκτασης
χλωρό κλάδεμα:	οποιαδήποτε επέμβαση στα πράσινα τμήματα των πρέμνων κατά το χρονικό διάστημα από την έναρξη της βλάστησης μέχρι την ωρίμανση του φορτίου
ακραίος οφθαλμός
σύστημα μόρφωσης
κλάδεμα καρποφορίας
εμβόλιο
οριζόντιος κορμός:	εκεί καταλήγει το τμήμα του πρέμνου που αρχίζη από την επιφάνεια του εδάφους στα γραμμικά σχήματα
Casenave:	σύστημα γραμμικού κλαδέματος καρποφορίας (συνήθως μονόπλευρο)
Παραγωγική μονάδα
λανθάνον οφθαλμός:	εκβλαστάνουν την επόμενη χρονιά του σχηματισμού τους και δίνουν κύριους βλαστούς

Mέθυσος φιλολογίζων λογοπαιγνιολογεί

Στις όλο και πιο αραιές πλέον

περιόδους νηφαλιότητας

και  αφού περάσουν

τα πρώτα δύο περίπου δύσκολα

πολύ δύσκολα

πάρα πολύ δύσκολα

εικοσιτετράωρα

με τα απαίσια στερητικά

και τους δυνατούς τους πόνους

και τα φριχτά την αγωνία και το άγχος

επέρχεται μία περίοδος

δύο (πάλι) –υπολογίζω – εβδομάδων

κατά την οποία είναι

λυμένο, κουρασμένο πολύ το σώμα

και μουδιασμένο τόσο το μυαλό

λες μεθυσμένο ακόμα

παρά που η χρήση έχει σταματήσει

σαν ξέρω εγώ να βάζει το κεφάλι του κανείς

πάνω από του τσίπουρου που βράζει το καζάνι

και να μεθά με τους ατμούς που εισροφά

χωρίς ωστόσο ούτε μια γουλιά να καταπίνει

ή αλλιώς καθώς το λεν νομίζω

κάποιοι που είναι λόγιοι, μοναχοί

είτε και κάποιοι κοσμικοί πολύ θεολογούντες

από «νηφάλιο μέθη» νά ‘χω καταληφθεί –

εγώ χρησιμοποιώ για το φαινόμενο αυτό

μια έκφραση πολύ πιο λαϊκή

που όμως νομίζω μόνο εγώ καταλαβαίνω

κι ούτε θαρρώ πολύ επιτυχημένη είναι

(αλλά ούτε και ιδιαίτερα με νοιάζει)

«ανάποδο φτιάξιμο» τη λέω τη φάσην αυτήν

κατά την οποίαν όσο και εάν

παράδοξο και αντιφατικό ακούγεται

η έμπνευσις μου λαμβάνει εκρηκτικούς ρυθμούς

και δυσθεώρητες διαστάσεις, και οι ιδέες έρχονται

και ξεπηδούν η μια μετά τη άλλη βομβηδόν

και δεν προλαβαίνω να σημειώνω

ιδέες, στίχους και συνόψεις

στο τεφτεράκι πού ‘χω πάντοτε μαζί μου

ή στο μπλοκάκι το μικρό που φυλώ στο κομοδίνο

για τις ιδέες που εμφανίζονται από το πουθενά

λιγάκι πριν, λίγο μετά ή και κατά τη διάρκεια του ύπνου

αλλά και σ’ άλλα χαρτάκια και χαρτιά κάθε λογής

σε αποκόμματα, εισητήρια, αποδείξεις

χαρτοπετσέτες και ότι εν γένει βρω

κι ύστερα τα μαζεύω όλα αυτά

και για ορισμένες εξ αυτών των ιδεών αργότερα

προχωρώ και στης δημιουργίας τη φάση

με μόνη –αυστηρή- την προϋπόθεση

νά ‘ναι μικρή και σύντομη η φόρμα

λίγες γραμμές ή λίγοι στίχοι δηλαδή

μια δυο σελίδες – τίποτα παραπάνω

γιατί ούτε κέφια ούτε κουράγιο έχω πια

χα! – σάμπως ποτέ είχα;

ένεκα η οκνηρή η φύση μου

και οι λιγοστές εναπομείνασες δυνάμεις

και βέβαια ακόμα και το ελάχιστο αυτό

μόνον νηφάλιος είμαι σε θέση να το πράξω

μα την αλήθεια αναρωτιέμαι πιο παλιά

πιωμένος πώς είχα καταφέρει

να ολοκληρώσω κάτι μακροσκελή

κείμενα πολυσέλιδα

κάτι διηγήματα σεντόνια

και ιστορίες ποταμούς και...

τέλος πάντων. Τί λέγαμε λοιπόν; Α ναι,

κατ’ αυτόν ώστε τον τρόπο

και υπό τις που περιγράφηκαν συνθήκες

εμπνεύστηκα το ακόλουθο το «λεκτικό παιχνίδι»

πως να, ταιριάζεις λέει ορισμένα, λέξεων ζεύγη

που συνήθως, σχεδόν πάντα παν μαζί

όντας γνωστά, παγιωμένα από ρητά

και γνωμικά κι άλλες εκφράσεις

που αποτελούνται από δεύτερη ένα ουσιαστικό

και πρώτη ένα επίθετο ή μετοχή

ή κάπως έτσι, μέσες άκρες

μήτε που είμαι σίγουρος μα ούτε κι έχω πια

καμμιά καΐλα ιδιαίτερη ή και αξιοπρέπειας ίχνος

κι ύστερα λέει κάνεις έτσι τσουπ!, τη θέση τους αλλάζεις  

το πρώτο πάει δεύτερο, το δεύτερο πάει πρώτο

και τα μεταμορφώνεις κιόλας κάνοντας

επίθετο ή μετοχή το ουσιαστικό

μα και ουσιαστικοποιώντας τ΄άλλα

χωρίς στο γένος και σε άλλες λεπτομέρειες

καθόλου σημασία ούτε να δίνεις...

Ε, και τί έγινε λοιπόν; Μμμ... να σας πω:

Α μα έχει λέω κάποιο γούστο το αποτέλεσμα,

βλέπει κανείς, παρατηρεί μια ιδιορρυθμία

μία παραδοξότητα στο νέο ζευγάρι λέξεων που

προκύπτει και χωρίς λάθος να είν’ γραμματικά

διαβάζει κανείς κι αναρωτιέται νόημα τί να έχουν;

εάν ξέρει όμως το τέχνασμα, το κόλπο που τις έχει βγάλει

πιάνει και προσπαθεί και να παλεύει πιάνει

και το κεφάλι του να σπα

το ζεύγος λέξεων αρχικό να συμπεράνει

και όταν τα καταφέρει αναφωνεί (ίσως) «Αχά!»

και σκέφτεται ή μονολογεί

«ρε κερατά το βρήκα» κι άλλα όμοια

κι ύστερα με το επόμενο καταγίνεται

αν τύχει να υπάρχουν αρκετά

τέτοια που τού ‘χουν δώσει

κι έτσι περνά η ώρα του ευχάριστα

και θα μπορούσε κάποιος και να πει

ότι με τρόπο ενδιαφέρον σκοτώνει τον καιρό του

ιδίως δε εάν πριν παραδώσει τον πίνακα – κατάλογο

για τον επόμενο που θα ασκηθεί ευρέτη

κοιτάξει να προσθέσει κι ορισμένα δικά του δημιουργήματα

τότε χωρίς αμφιβολία το παίγνιο λέξεων αυτό

που έτυχε και γέννησε ένας μεθυσμένος νους

ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αποκτάει.

Ιδού αναγνώστη πιο κάτω το λοιπόν

όσα κατάφερα εγώ να σκαρφιστώ

σαν θέλεις κάνε μια δοκιμή κι εσύ

κι ύστερα δώστο παρακάτω

και να με συμπαθάς πολύ ως τόσο ευχαριστώ

για την απεριόριστη την καταννόηση σου:

αστείο κλοπιμαίο

οριακός ιατρός

ρυθμική μέθη

πυροβολημένο βάρος

νοσταλγική γλύκα

υποθετική περιπλοκή

ναρκωτική δύναμη

χωρική ήβη

νοητό ύψωμα 

γυναικωτή εκδότρια

στηθαίο σφρίγος

ζουμερό μελάνι

μοσχάτος σίτος

επικίνδυνος θάνατος

στρατιωτικός εχθρός

νεότατη λαλιά

συμμαχική Ατλαντίδα

δακρυσμένο αίμα

στρατηγικός ήρωας

γευστική αλμύρα

πόσιμη δύναμη

  

Σάββατο 1, έως Καθαρή Δευτέρα 3, Μαρτίου ‘014 (καλή άνοιξη και καλή Σαρακοστή) - Νευρολογική κλινική νοσοκομείου Ν.Ι.Μ.Τ.Σ., Κολωνάκι, Αθήνα, πάνω σε μια παλαιότερη, αυθόρμητη ιδέα!!

"Λυσάρι" 

κλεμμένο αστείο

ιατρικός όρος

μεθυστικός ρυθμός

βαρύ πυροβολικό

γλυκιά νοσταλγία

περίπλοκη υπόθεση

δυνατό ναρκωτικό

ηβική χώρα

υψηλό νόημα

εκδιδόμενη γυναίκα

σφριγηλό στήθος

μέλανας ζωμός

σιτευτός μόσχος

θανάσιμος κίνδυνος

εχθρικός στρατός

λαλίστατη νέα

Ατλαντική συμμαχία

ματωμένο δάκρυ

ηρωικός στρατηγός

αλμυρή γεύση

δυνατό ποτό

Εσυνέβη προ πολλού κι έκτοτε έτσι είναι πάντα

Φρόνησε ο Σολομώντας

ξακουστά δίκαιος όντας

μα και εξίσου αυστηρός

και εδίκασε: ο πότης

όσο υπάρχει ανθρωπότης

νά 'ναι ο βίος του σκληρός

και αυτό που τον ευφραίνει

αυτό να τον αρρωσταίνει
κι έτσι να περνά ο καιρός.

Αυτή είναι ασφαλώς η προσωπική, υποκειμενική μου άποψη, εκτός κι αν δεν κατάλαβα καλά τί θέλατε να πείτε...

Ισόποση; Χα!

Δηλαδή, ίση με πόση;

Λες και υπάρχει

ή να βάλει κάποιος μπορεί
όριο στην πόση.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (284)

...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Υπωπόδιο, το: ο τρυφερός γλουτός του ενός που προσφέρεται για την απόθεση του ποδιού του άλλου, σε στιγμές χαύνωσης και χαλάρωσης και ξάπλας και ραστώνης, μεταξύ ατόμων με μεγάλη (εννοείται) οικειότητα, π.χ. ζευγαριού, φιλενάδων, αδερφιών, μαμάς - κόρης κ.λ.π. Π.χ. - Έλα ρε Άννα, μη σηκώνεσαι, και με έχεις τόσο βολέψει με το μαλακό σου υπωπόδιο, ήταν τόσο αναπαυτικά. - Έλα ρε μαμά, θέλω να πάω στην τουαλέττα. - Δε μπορείς να κρατηθείς λίγο ακόμα; - Μαμά!!! - Ουφ... καλά, άντε πήγαινε....

Ευχαριστώ Άννα για τη λέξη που γέννησε το λήμμα

Ο κατάλογος

Για τηλεφωνικό κατάλογο χρησιμοποιώ

ένα αυτοσχέδιο, χειρόγραφο τεφτέρι

με το μολύβι γράφω, σβήνω, προσθέτω, αφαιρώ

κι ούτε βολεύτηκα ποτέ

ψηφιακά, ηλεκτρονικά αρχεία

και μνήμες κινητών

πολλοί με κοροϊδεύουνε

για την ιδιορρυθμία μου αυτή

μα εγώ εκεί, το καταλογάκι μου

πάντα το ίδιο όλον τον καιρό

έχουν σκιστεί πια οι σελίδες του

έχουν στην άκρη φαγωθεί, φθαρεί και λειώσει

κι έχουν χαθεί τα τελευταία νούμερα

σε κάποιους αριθμούς

που άμα θέλω να καλέσω πρέπει

να θυμηθώ, να μαντέψω ή -το πιο συχνά-

να αρχίσω να παίρνω τα νούμερα με τη σειρά

κι όλο να λέω: "συγνώμμη, παρακαλώ,

με συγχωρείτε λάθος" και τα τέτοια

ώσπου αυτόν που θέλω να πετύχω.

Αυτά λοιπόν με τον κατάλογο.

Και κάτι ακόμα: όσο περνούν τα χρόνια, δυστυχώς,

όλο και πιο συχνά δίπλα σε ονόματα

σημειώνω σταυρουδάκια

και ούτε πρόκειται ποτέ τους αριθμούς που αντιστοιχούν

να δω να με καλούνε
κι ούτε -ασφαλώς- και γω πια θα καλέσω.

Begoniaceae Flores

Σχεδόν καμμία χαρά

καθώς περνούνε τα χρόνια

Κι ανυπόφορη πια, η ρουτίνα αυτή

στο σπίτι μετά τη δουλειά, με τα λίγα τα ψώνια

Στη βεράντα από συνήθεια απλώς

και αίφνης... αχού!

πρώιμα φέτος που άνθισες τόσο

χρωματιστή, καλή μου μπιγκόνια.

  

14 Ιαν. '014, Πλ. Κολωνακίου, Αθήνα