Άλλαξ' ο καιρός
κατέβασα τα χειμερνά ρούχα
δυο πανταλόνια σχετικά καινούργια, περσινά
δε μου κουμπώνουνε με τίποτα
"θα μπήκανε στο πλύσιμο" λέω στον εαυτό μου
μα ύστερα, σε κρίση ειλικρίνειας ξαναλέω
"φτου σου μπαγάσα!"
και τώρα τί κάνουμε
(πέρα από το να πάρουμε πιο ευρύχωρα;)
τί άλλο; μια μέθοδος υπάρχει:
κόβεις τη μάσα
κι αρχίζεις τη δράσα
ένα δύο τρία απ
ένα δύο τρία απ
ελεγμένο, διαπιστωμένο
και πολλάκις βεβαιωμένο
ότι εξάλλου δηλαδή πως τον παπά
δεν κάνουνε τα ράσα.
Τα ευρώ, τα εύρωστα, τα ευρωπαϊκά
χρειάζομαι
μα πού να τα εύρω
τα αναζητώ
με πάθος, με πυγμή, με ένταση, με νεύρο
ψάχνω παντού, φτάνω ως τον Έβρο
τίποτα
διασχίζω την Ευρασία
ρωτάω ανθρώπους κάθε φυλής, επαγγέλματος, θρησκείας
τον Χριστιανό, τον Μουσουλμάνο, τον Εβραίο
μάταια
δυσεύρετο ως φαίνεται εύρημα πολύ
και τί να κάνω;
έξω από κάτι σπηλιές σαν του Αλημπαμπά
παρακαλεστικά να φωνασκώ "έξω δεύρο";
μου φαίνεται πως ότι ίσως τελικά μάλλον μπορεί ενδεχομένως
κάτι να πρέπει να εφεύρω.
Καθώς περνούν τα χρόνια
και κατά τη διάρκεια του βίου
εύλογο είναι κ' ευεξήγητο πως ότι
κάποιες διαπροσωπικές σχέσεις
μπορεί να τεταθούν, να διαρραγούν, να οξυνθούν
συγκρούσεις να επέλθουν
έντονες δυσαρέσκειες
βαριές απογοητεύσεις
μ' άσκημες έως κ' επώδυνες συνέπειες
φενόμενα οφειλόμενα
πες στην κακιά στιγμή
μα μην το πεις
γιατί βλακεία είναι και ψέβδος
μπορεί σε ασυμφωνία χαρακτήρων
σε ασύμπτωτες επιθυμίες ή συνήθειες
σε άλλου τύπου αντιλήψεις ή
επιπλέον σ' εγωϊσμό, σ' εμπάθεια
σε κακεντρέχεια, δειλία, ατομισμό
κακοπροαίρετη αμέλεια
κ' έτσι διαλύονται οι σχέσεις, διακόπτονται
και περιμένεις ο χρόνος που περνά
τις βλάβες να επουλώσει
και ως συνήθως να γίνεται
που ξεθωριάζει την αίσθηση της έντασης
και της δυσάρεστης κορύφωσης
και την πικρή τη γεύση
σταδιακά να εξουδετερώσει
πράγμα που όντως έτσι συμβαίνει
(μα όχι τελείως)
μέχρι που μια μέρα ξαφνικά κι απρόσμενα
μετά από αρκετόν καιρό
σε χρόνο και τόπον τυχαίο εντελώς
μέσα σ' ένα κατάστημα
σε μία έκθεση, στο δρόμο, στο παζάρι
βλέπεις -από μακριά- το επίμαχο το πρόσωπο
κ' αίφνης γεννούνται εκ νέου όλες οι αναμνήσεις
παρούσες σα να μην έλειψαν ποτέ
και νοιώθεις το δηλητήριο
πάλε στο κορμί σου να κυλάει
τρέμουλο σε πιάνει, κόβετ' η ανάσα...
αφού βεβαιωθείς πως έχεις παραμείνει απαρατήρητος
από αμηχανία, συστολή και ενοχές
κρύβεσαι, στρίβεις, υπαναχωρείς, "την κάνεις"
κ' απομακρύνεσαι γιομάτος ανακούφιση
που δεν πέρασες τα άχαρα και δύσκολα
που -όπως φαντάζεσαι- η αναγνώριση
και η όποια επαφή, συναναστροφή, συνομιλία
θα είχε επιφέρει
μα ύστερα από λίγο
ίσως κ' όταν πια στο σπίτι έχεις επιστρέψει
σε κυριεύουν τύψεις, μια διάθεση μετανοητική
και τί κακό θα σού 'καναν πια τόσο μεγάλο
λίγες κουβέντες έτσι στο πόδι
άντε ίσως μ' ένα γρήγορο καφέ κάπου κει γύρω
του άλλου τα νέα να μάθαινες
πως τα περνά, αν είν' καλά
που ξέρεις, μπορεί να βρίσκεται σε βάσανα
σε αγωνία, σε ανάγκη
και να μπορούσες κάπως να συνδράμεις
να βοηθήσεις με τρόπον κάποιον έμπρακτο
έστω με κάποια λόγια παρηγορητικά
μα όχι... απέφυγες, ολιγώρησες
φοβήθηκες, σκέφτηκες κ' έπραξες ατομιστικά
ενώ θες να λες πως είσαι τάχα άνθρωπος
που λογαριάζει τη συμπόνια, την αλληλεγγύη
τον αλτρουισμό, την αγάπη... χα! πούν' το;
γιατί στη δύσκολη στιγμή δεν τα εφαρμόζεις
γιατί τον εαυτό σου, τον επιθυμητό, αρνείσαι
πριν ο αλέκτωρ λαλήσαι;
Όσο θυμάμαι έχω πάντα
δυο μαξιλάρια στο κρεβάτι μου
τό 'να για να κοιμάμαι ασφαλώς
και τ' άλλο περιπλέον στήριγμα
αφού διαβάζω λιγοστά όταν ξαπλώνω
το καλοκαίρι χρησιμοποιώ άσπρα κλινοσκεπάσματα
και τυχαίνει μια στο τόσο
καθώς γίνονται τακτικές οι αλλαγές
νά 'ρχεται η σειρά μιας μαξιλαροθήκης κεντητής
με τα αρχικά της συχωρεμένης της μάνας μου
προίκα της προφανώς και όταν
αυτό συμβαίνει έχω το νου μου κάθε φορά
μετά το όποιο διάβασμα και πριν να κοιμηθώ στο πλάι
να βάλω το ντυμένο με αυτή το μαξιλάρι
και πάνω στ' άλλο να ξαπλώσω το κεφάλι μου
καθώς δε θέλω, ντρέπομαι για να το μαγαρίσω
με τις αισχρές τις σκέψεις, τις ανώμαλες σκηνές
τις έκφυλες εικόνες οπού στο νου μου φέρνω πάντα, από έφηβος
τις στιγμές προτού να βυθισθώ στον ύπνο.
στον φίλο Ν.Μ.
Φυσάει συνεχώς, δυνατά τις τελευταίες μέρες
με αποτέλεσμα να έχει πέσει η θερμοκρασία
πιο κάτω από τα συνηθισμένα για την εποχή επίπεδα
όμως δεν είναι αυτό το πρόβλημα
ο αέρας είναι φαινόμενο πολύ εκνευριστικό
ανοιγοκλείνουν χτυπώντας τα πορτοπαράθυρα
στα μπαλκόνια, τις βεράντες των διαμερισμάτων
φτεροκοπούν κουρτίνες, τινάζονται οι τέντες
αχολοούν κάθε λογής κρεμαστά κουδουνικά και ξυλαράκια
τα απλωμένα ρούχα κάνουνε τεστ αντοχής
τεζάροντας τα μπουγαδόσκοινα και που και που τα κόβουν
σπάνε τζάμια, γλάστρες σποραδικά
γιομίζει ο τόπος φύλλα, πεταμένα χαρτιά, σακούλες που πετούν
κ' εγώ είν' ώρα να φύγω για την εργασία κ' αναρωτιέμαι
αν πρέπει να κλείσω την μπαλκονόπορτα στο υπνοδωμάτιο
πράγμα που ποτέ δεν κάνω τέτοια εποχή
παρά αφήνω το ένα φύλλο ανοιχτό
στηρίζοντας το μ' ένα σκαμπώ με μερικά βιβλία απάνω
και να πω θέλω δυο λόγια περισσότερα για τούτο το σκαμπώ
που τό'χω δίπλα στο κρεββάτι, καθώς βλέπεις
το κομοδίνο έχει φισκάρει από βιβλία
και απαιτείται επιπλέον επιφάνεια τοποθέτησης
γιατί τόσα πολλά αν με ρωτήσετε
είναι αλήθεια πως διαβάζω διάφορα ταυτόχρονα
μα όχι πια και τόσα...
ας πούμε ορισμένα που ξεκίνησα παλιότερα και τα παράτησα
χάριν κάποιων άλλων στέκουν ακόμα ξεχασμένα εκεί
όπως και άλλα αρκετά που να αρχίσω ήθελα
μα ποτέ δεν τό ΄κανα κι ας πάνε χρόνια τώρα
ε, κάπως έτσι γι αυτό λοιπόν έχω φέρει το σκαμπώ
βάζω κι εκεί βιβλία απάνω σε μια στοίβα που όμως
τώρα σκέφτομαι πως ο συνήθης αριθμός των δύο - τρίων τόμων
δε θά 'ναι αρκετός κ' επισωρεύω κάμποσους ακόμα
για νά 'ναι σθεναρή η αντίσταση
τί τα θες; είναι παλιά κουβέντα αυτή η αντιπαράθεση
των δυνάμεων εννοώ της Φύσης και της Τέχνης
κ' έχουν μιλήσει κ' αποφανθεί περί αυτής άνθρωποι
πολύ πιο πλέον εμού καταρτισμένοι κ' εναργέστεροι οπότε
κάνω απλώς την αποτίμηση, τον έλεγχο και λέω:
στη βάση ως έδρανο, στήριγμα και πυλώνας
τόμος ογκωδέστατος Απάντων Δοκιμίων
του Κάλχα της Αργεντινής, του Μάγου απ' το Μπουένος Άιρες
του συγγραφέα που άλλαξε την τέχνη της Γραφής
επηρέασε εκατοντάδες ομοτέχνους του
λατρεύτηκε από εκατομμύρια αναγνώστες
αλλά περιφρονήθηκε απ' τους επιφανείς της Σουηδικής Ακαδημίας
από πάνω ένα σύγγραμμα ταξιδιωτικό έλληνα συγγραφέα
που έζησε εκεί και γράφει μοναδικά για τη Βασίλισσα των Πόλεων
μια επίσης χορταστική μυθιστορηματική βιογραφία
Βρετανού καλλιτέχνη εικαστικού που αγάπησε τη χώρα μας
πιο πολύ ακόμα κι απ' την δική του την πατρίδα
τρεις ποιητικές συλλογές: ένα μικρό τομίδιο, έκδοση προπολεμική
Κυπρίου ποιητή που βρήκα -άκου να δεις!- πεταμένη στα σκουπίδια
μια συλλογή απ΄τις πολλές ενός ελάσσονος Αχαιού ποιητή εκ Πατρών
καταφρονεμένου και λοιδορηθέντος απ' την πλειοψηφία
μα με μικρή ομάδα φίλων φανατικών που διαβάζουν το έργο
και συλλέγουν τα βιβλία του καθώς ακόμα και τα Άπαντα επίσης
μιας μεγάλης Κυρίας της ελληνικής ποίησης και τέλος
δυο τρία τεύχη περιοδικών του λεγομένου ανεξαρτήτου τύπου
ε, πια πιστεύω πως θά 'ναι αρκετά αποφάσισα και να προσθέσω πως
στη ρίζα αυτού του οικοδομήματος, του πύργου, ως στρώση υπέδαφη
ως θεμέλιο υπήρχαν, σελίδες τυπωμένες, δουλειά ενός φίλου καλού
ολιγογράφου αλλά μάστορα του είδους, που ισχυρίζεται πως αγαπά
τα κείμενα τα ρεαλιστικά και πως ότι δεν είναι της
προτιμήσεως του η μυθοπλασία
ωστόσο συχνά στις ιστορίες του υπάρχουνε ευφάνταστες αλληγορίες
και κάθε φορά μια συγκλονιστική κορύφωση
οπού ολόκληρο παρασέρνει το γραπτό και το εξυψώνει
... αυτά λοιπόν. Τοιμάστηκα κ' έφυγα από το σπίτι.
Το απόγευμα που επέστρεψα καθόλου
δεν είχε πέσει η ένταση του ανέμου
μπήκα στο διαμέρισμα, έβγαλα καθώς συνηθίζω τα παπούτσια μου
και κατευθύνθηκα προς το υπνοδωμάτιο
αναρωτώμενος για την έκβαση αν θά ΄βρισκα
τα πράματα όπως τ' άφησα ή ένα σκόρπιο χάος
και τί θα είχε εν τέλει επικρατήσει
από την πόρτα κιόλας λάμψανε τα μάτια μου
και αναφώνησα, μάλλον και κάπως δυνατά:
"Νικήσαμε αδέρφια!".
Εκθαμβωτικοί, ολόλαμπροι, μπλε αστερισμοί
οι πλανήτες σχηματίζουν περιγράμματα
διαφόρων σχημάτων στα οποία
θα μπορούσαν να δοθούν ονομασίες ευφάνταστες
ποικίλες αποχρώσεις που δεν είμαι
σε θέση να κατονομάσω, έως και μωβ
ξεχωρίζουν στο σκοτεινό υπόβαθρο του ουρανού
που ώρες ώρες φωτίζεται από λάμψεις
άσπρες, κίτρινες, πορτοκαλί
για να τα δεις όλα αυτά
τα θαυμαστά αστρονομικά φαινόμενα
δεν είν' ανάγκη να διαθέτεις
προηγμένο τεχνολογικό εξοπλισμό
τηλεσκόπια και τέτοια που ασφαλώς
κοστίζουν και χρήματα αρκετά
αρκεί μόνο να σφαλίσεις τα μάτια σου
και να τα τρίβεις απ' έξω με τα χέρια, δυνατά.
Σύντροφος ήχος
για τόσες πολλές ώρες
που μες στα χρόνια έχουν αθροισθεί
ίδιος και σταθερός
πάνω κάτω ο ρυθμός
μα η χροιά αλλάζει αναλόγως
αλλιώς στη χλόη την πυκνή
στους φλοιούς πεσμένους των δένδρων
το στρώμα των φύλλων των ξερών
στις πέτρες, τα βράχια, τα χαλίκια
στα όρη τ' αψηλά
τους δασωμένους λόφους
τις απότομες κορφές απάνω απ' τα γκρεμνά
στο ανίσκιο ξεροβούνι
κάθε που ακουμπά στη γης
το πεζοπορικό μου το μπαστούνι.
Φθάνει πια με τη θάλασσα
αρκετά κολυμπήσαμε
Αχ! για μπάνιο να πάμε
πόσο πολύ επιθυμήσαμε
Λέμε το πρώτο περί τα τέλη Σεπτέμβρη
κ' ας είναι θερμός ο καιρός
ότι χειμώνας έρχεται τώρα
Το δεύτερο λέμε με τις πρώτες καλοκαιρίες του Μάη
και για τα λουτρά νοιώθουμε
πως έφτασε ήδη η ώρα.
Βλέπω τελευταία στον ύπνο μου συγγενείς
κάποιους που βρίσκονται εν ζωή
μα πιο πολλούς που έχουν φύγει
και ξυπνώ το πρωί
με μια θλίψη βαριά να με πνίγει
σκέφτομαι θά' θελα
νά 'ναι ακόμα εδώ
κοντά μου, να ζουν
κ' ύστερα λέω
μην τάχα κοντά τους
εκεί με καλούν.
Γρήγορα που περνά το Σαββατοκύριακο
κ' ύστερα πάλι ξεκινά η εβδομάδα
απ' την αρχή στραβή
(άχαρη πού 'ναι η Δεφτέρα)
και τίποτα να περιμένεις παραμόνο
να έρθει πάλι η Παρασκεβή.
Καλοκαιρινές διακοπές στο νησί
θάλασσα,
ακρογυάλια
βόλτες, τοπία,
χωριά
φίλοι, ξενύχτια,
φαγοπότια, γλέντια, πανηγύρια
αποξεχάστηκα
τελείως
παράλειψη μου
Δυο μέρες μετά
την επιστροφή στην πόλη
χτύπησ' η πόρτα
του διαμερίσματος
"ποιός
είναι" ρώτησα
λες και δεν ήξερα
που στέκονταν
απέξω η
κατάθλιψη μου.
Έχει να κάνει με το νάειναι η γυναίκα αψηλή
και λυγερή,
μακρύκαννη
δεν παίζει τόσο
ρόλο αν και βοηθά
το να φορά
τακούνια
είν' ορισμένες,
όχι πολλές, θέλω να πω
που έχουν ένα
σβέλτο βάδισμα αποφασιστικό
σαν τροχασμό, σαν
κάλπασμα
και τις
καταλαβαίνεις, τις ακούς
σαν μπαίνουνε
στην αίθουσα
από την άκρη πίσω
σίγουρος όντας
πως σε λίγο θα φανεί
το υπερήφανο
άλογο, το καθαρόαιμο άτι
και έτσι χαίρεται
το αυτί
πριν να χαρεί το
μάτι.
Τώρα που πέρασε καιρός
και έχω κάπως
ηρεμήσει και ανασυγκροτηθεί
αναστοχάζομαι
καμμιά φορά
τα περασμένα
χρόνια τα -αλίμονο- πολλά
αλόγιστης της
χρήσης
πού 'χε
επηρρεάσει τη ζωή μου
διαστρεβλώνοντας
την κάθε μέρα
την πραγματικότητα...
έτσι μόλις
προχτές κατάλαβα
πώς ό,τι νόμιζα
για γκρίνια κ' υστερίες και μουρμούρα
φράσεις που μού
'λεγαν γυναίκες διάφορες
"πολύ άδικα
(ή πολύ αυστηρά) με κρίνεις"
"καθόλου πια
σημασία δε μου δίνεις"
"μη φεύγεις,
μη μ' αφήνεις"
"γιατί όλο
έξω απ' τον κόσμο σου με κλείνεις;"
και τέτοια...
έτσι δεν ήταν,
σαν το εννόησα μου σπάραξε η καρδιά
όλες (ή μήπως
ήταν μία μοναχά) το ίδιο λέγαν
και με
παρακαλούσαν
"μην πίνεις
άλλο, σε παρακαλώ
μην πίνεις, μην
πίνεις, μην πίνεις!"...
Όποιος καεί απ' τον χυλό
φυσάει και την
τσαμπούνα
Των φρονίμων τα
παιδιά
πριν πεινάσουν
κάνουν σκέιτ
Άνθρωπος
αγραμματος
ξύλο στους
φασίστες
Τα μυαλά σου και
μια λίρα
και του χρόνου με
υγεία
Κάλλιο
γαϊδουρόδενε
παρά στον ήλιο
μοίρα
Όποιος δε θέλει
να ζυμώσει
δέκα μέρες παίζει
σκραμπλ
Μπάτε σκύλοι
αλέστε
κι αφήστε μήνυμα
μετά τον ήχο
Δουλειά δεν είχε
ο διάολος
και κλέφτικα
σφυρούσε
Ρόδα είναι
και κλατάρει
Εκεί που είσαι
ήμουνα
και της γυναίκας
η καρδιά είναι μια άβυσσος
Σήμερα είμαστε
αύριο ψηφίζουμε
Όσα φέρνει η ώρα
δεν τα φέρνει ο
πελαργός
Η κότα έκανε το
αυγό
ή ο Νίτσε ήταν
ψεύτης
Ο έρως χρόνια δεν
κοίτα τα χάλια
σου
Νά 'ταν τα νιάτα
δυο φορές
μωρέ παιδιά
καημένα
Η γριά η κότα
έχει
το πιο νέο
Αϊφόουν...
Ο ταλαιπωρημένος, ηλικιωμένος άνθρωπος
καθόταν
ανακούρκουδα δίπλα στην είσοδο του βιβλιοπωλείου
και πρόσφερε προς
πώληση
μέσ' από 'να
μικρό χαρτόκουτο
πακέτα
χαρτομάνδηλα και αναπτήρες
πήρα έναν
αναπτήρα
κ' έδωσα
πολλαπλάσιο το αντίτιμο
ευχόμενος καλή
δύναμη
ο άνθρωπος με
ευχαρίστησε
και αντευχήθηκε
-πολλές φορές- καλήν υγεία
Αργότερα, στο
σπίτι πήγα ν' ανάψω το τσιγάρο μου
για να διαπιστώσω
πως ο αναπτήρας έβγαζε μόνο
μια φλόγα λειψή,
μικρούτσικη
καθώς δεν ήταν
πλήρης προφανώς
από αέριο καύσης
Θύμωσα με τον
άνθρωπο που με κορόιδεψε
και μου παρέδωσε
σκάρτο προϊόν
κ' ύστερα θύμωσα
με τον εαυτόν μου που με κορόιδεψε
πως τάχα είχα κάμει ελεημοσύνη.
Ήταν τούτη μια ήσυχη ώρα
απόγευμα μα ένεκα
προχωρημένος Νοέμβριος
νύχτωνε από νωρίς
περιδαβαίνοντας
στη λαϊκή γειτονιά
στους δρόμους
ανάμεσα στις πολυκατοικίες
παρατηρούσες τους
ανθρώπους και έβλεπες:
τούτη τη γυναίκα
με τη γκρίζα φόρμα γυμναστικής
τις άσπρες
αθλητικές κάλτσες και
τις πλαστικές
παντόφλες
(προφανώς το
άνετο ντύσιμο που χρησιμοποιούσε στο σπίτι
μόνο παπούτσια
είχε μάλλον αλλάξει)
να βγαίνει από
την είσοδο του κτιρίου
με την σακούλα
των σκουπιδιών στα χέρια
και να
κατευθύνεται προς τον πλησίον κάδο
αλλά σαν κάπως
αφηρημένα
περπατώντας αργά,
νωχελικά
ποιός ξέρει σε τί
σκέψεις χαμένη
κι ο άνδρας αυτός
πού 'χε βγάλει
βόλτα το σκύλο
είχε εκείνος
τεντώσει το λουρί του
κάνοντας σε μια γωνία
ό,τι η ράτσα του
κάνει στις γωνίες
ενώ ο κύριος του
φυσούσε
τον καπνό του
τσιγάρου ψηλά
σα να κοιτούσε
τον ουρανό
ως φαινόταν σε
λωρίδες
ανάμεσα απ' τα
κτίσματα
κι αυτές οι δυο
κυρίες
καθισμένες στα
σκαλιά που οδηγούσαν
στον από πάνω
παράλληλο δρόμο
πίνοντας η μία από
ένα θερμός
κι η άλλη μ' ένα
μπουκάλι νερό στο χέρι
μιλούσαν σε μια
άγνωστη σε μένα γλώσσα
σα να λέγαν τα
νέα της ημέρας ή κάτι τέτοιο
κι ακόμα δυο
μεσόκοποι άντρες
με ρούχα εργατικά
γεμάτα
σημάδια και
πιτσιλιές από μπογές απάνω
ερχόμενοι από
κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης
κρίνοντας απ' την
όψη τους
κάθονταν σε
πλαστικά καφάσια
έξω απ' το μίνι
μάρκετ
έπιναν μπύρα απ'
το μπουκάλι
κι είχαν από δυο
αδειανά δίπλα του ο καθένας
άμα τελείωναν
τούτο δω
άντε και ένα
ακόμα
θα επέστρεφαν τα
κενά και θά 'παιρναν
τα κέρματα που
αναλογούσαν
από τον πάντα
γελαστό
ιδιοκτήτη από το
Μπαγκλαντές
που ήταν φίλοι
του και πολύ τον συμπαθούσαν
ναι, ήταν
ολοφάνερα τούτη δω μια ήσυχη ώρα
ελάχιστη και ίσως
η μόνη
γι αυτούς τους
βιοπαλαιστές
που μάλλον
μοχθούσαν όλη τη μέρα
σε δουλειές το
πιθανότερο άχαρες, σκληρές
και κατά πάσα
βεβαιότητα χαμηλά αμειβόμενες
καθώς παράλληλα,
πιο πριν και μετά
ποιός ξέρει με τί
ένα σωρό
άλλες υποχρεώσεις
ήταν επιφορτισμένοι
αυτή λοιπόν ήταν
η μόνη τους ανάπαυλα
μπορεί και ίσα με
λίγα λεπτά
χωρίς σκοτούρες,
έννοιες, περισπασμούς
μπορεί με κάποιο
φίλο καλό
ή με τον εαυτό
τους μονάχα
μετά θα
επέστρεφαν σπίτι
για το μπάνιο, το
δείπνο, μάλλον λίγη τηλεόραση
κ' ύστερα τον
ύπνο της δίκαιας ξεκούρασης
πριν το επόμενο
πρωί, από νωρίς ξεκινήσει
ο Μεγάλος Τροχός
να γυρνάει ξανά.
Πολύ σωστά το λεν πως η Αγάπη
η μεγαλύτερη
δύναμη που υπάρχει στον κόσμο
σαν το άγριο
είναι λουλούδι
που φυτρώνει στα
πιο παράξενα μέρη
αυτό σκεφτόμουν
στη δημόσια τουαλέτα
όπου βρέθηκα
πιεσμένος πολύ
διότι άφθονα είχα
προηγουμένως
καταναλώσει υγρά
καθώς επίσης
κατάλαβα
πως κάποιο
απολυμαντικό - απορρυπαντικό υγρό
πρέπει στο
καζανάκι να είχαν ρίξει
που δικαιολογούσε
τον πλούσιο αφρό
μες στη λεκάνη
όπου τώρα
σχηματιζόταν εκεί
ανάμεσα μία καρδιά
αχ! η Αγάπη που
λέγαμε
άλλος τη δίνει
και την παίρνει απλόχερα
άλλος με τη μεζούρα
Πυροδότησε τις
σκέψεις μου αυτές
τούτο το σχήμα το
απροσδόκητο
που αιτία του
ήταν ο πίδακας
απ' τα ορμητικά
μου που έπεφταν
τα ούρα.
Δύσκολος άνθρωπος, δύσθυμος, κακόπιστος,
καχύποπτος,
εγωκεντρικός, εγωμανής,
εγωϊστής,
υποκριτής, μοχθηρός,
νάρκισσος,
εριστικός, προσβλητικός,
φίλους δεν είχε
πώς θα μπορούσε
με τέτοιο χαρακτήρα
την οικογένεια
του τη διέλυσε
διατηρούσε ένα
ευρύ κύκλο γνωριμιών
χάρη και σε ένα
επάγγελμα
που προϋποθέτει
δημόσια παρουσία και σχέσεις
αλλά κοντινόν
άνθρωπο κανέναν
αφού και κανέναν
δεν εμπιστευόταν
ούτε κανείς όμως
τον ανεχόταν
Σε κάποιες, λίγες
συγκεντρώσεις συγγενών
που από καθήκον
τον προσκαλούσαν
δημιουργούσε
πάντα ταραχές και καυγάδες
κατηγορούσε τους
πάντες με βαρύτατους χαρακτηρισμούς
έφτανε ανθρώπους
στα όρια της οργής ή της συντριβής
σε κάθε περίπτωση
κατέστρεφε την ατμόσφαιρα
χαλούσε τη
συνεύρεση, κάτι που του έδινε λες
κάποιου είδους
διεστραμμένης ικανοποίηση
Κάθε χρόνο, την
ημέρα της γιορτής του
καταμετρούσε
λεπτομερώς όσους
τον έπαιρναν
τηλέφωνο να τον ευχηθούν
κομπάζοντας
ύστερα για τον -όντως- υψηλόν αριθμό
και ανέλυε, έκανε
συγκρίσεις με προηγούμενες χρονιές
λες κ' ενδιέφεραν
κανέναν τούτα τα στατιστικά στοιχεία
Σε όσους δε τον
είχαν τυχόν ξεχάσει
γκρίνιαζε μετά
τόσο πολύ και επίμονα
που εξασφάλιζε
ότι του χρόνου
θα τον έπαιρναν
οπωσδήποτε
και μάλιστα από
τους πρώτους
μόνο και μόνο γι
ανα μην περάσουν τα ίδια
Περνώντας τα
χρόνια, από κάποιο σημείο και μετά
ο αριθμός των
ευχετών άρχισε να μειώνεται σταθερά
Δεν ήταν βέβαια
μυστήριο, ήξερε το λόγο
απλώς δεν το
παραδεχόταν
μέχρι που
αναγκαστικά... το έκανε.
Οι άνθρωποι του
κύκλου του είχαν ξεκινήσει
να... πεθαίνουν
λόγω ηλικίας
γεγονός που
αναπόφευκτα
τον έκανε να
σκεφτεί
ότι μάλλον
πλησίαζε κι η ώρα η δικιά του
Όμως επειδή,
καθώς λεν
η ελπίδα πεθαίνει
τελευταία
έτσι ακριβώς κι
αυτός
έλπιζε δηλαδή πως
θα είν' εκείνος
που θα πεθάνει
τελευταίος
ίσως τη χρονιά
που δεν θα του είχε ευχηθεί
κανείς Χρόνια
Πολλά!
Αυτό το τσίμπημα που νοιώθεις
σαν χαρίζεις
κάποια (ή και όλα)
από κείνα που σού
'χουν χαρισμένα
ή τα σπάνια που
βρήκες
μετά από καιρό
αναζήτησης
(και πόση χαρά
αιστάνθηκες)
ή τα πολύ, στην
κατοχή σου, αγαπημένα...
δεν είναι δείγμα
ιδιοτέλειας
εγωισμού ή
τσιγγουνιάς
είναι το
αντάλλαγμα
για την
ικανοποίηση που πήρες
σαν είδες την
ευγνωμοσύνη
στα μάτια του
αποδέκτη
για τις θερμές
του ευχαριστίες
για το που
νοιώθεις πως έκανες καλό
για το μακάριο
ύπνο σου
για την
επιβεβαίωση
του σοφού -όπως
όλα- λαϊκού ρητού
"όταν σου
δίνουν γεμίζουν τα χέρια σου
όταν δίνεις
γεμίζει η καρδιά σου"
είν' η επαλήθευση
του πόσο σωστό είναι
το άλλο το ρητό
που λέει
για αυτό που
"όλα στη ζωή έχουν..."
αυτό το τσίμπημα
είναι το τίμημα.
.jpg)
