Μακάριοι οι ελεήμονες

Ο ταλαιπωρημένος, ηλικιωμένος άνθρωπος

καθόταν ανακούρκουδα δίπλα στην είσοδο του βιβλιοπωλείου

και πρόσφερε προς πώληση

μέσ' από 'να μικρό χαρτόκουτο

πακέτα χαρτομάνδηλα και αναπτήρες

πήρα έναν αναπτήρα

κ' έδωσα πολλαπλάσιο το αντίτιμο

ευχόμενος καλή δύναμη

ο άνθρωπος με ευχαρίστησε

και αντευχήθηκε -πολλές φορές- καλήν υγεία

 

Αργότερα, στο σπίτι πήγα ν' ανάψω το τσιγάρο μου

για να διαπιστώσω πως ο αναπτήρας έβγαζε μόνο

μια φλόγα λειψή, μικρούτσικη

καθώς δεν ήταν πλήρης προφανώς

από αέριο καύσης

 

Θύμωσα με τον άνθρωπο που με κορόιδεψε

και μου παρέδωσε σκάρτο προϊόν

κ' ύστερα θύμωσα με τον εαυτόν μου που με κορόιδεψε

πως τάχα είχα κάμει ελεημοσύνη.

Η ήσυχη ώρα

Ήταν τούτη μια ήσυχη ώρα

απόγευμα μα ένεκα προχωρημένος Νοέμβριος

νύχτωνε από νωρίς

περιδαβαίνοντας στη λαϊκή γειτονιά

στους δρόμους ανάμεσα στις πολυκατοικίες

παρατηρούσες τους ανθρώπους και έβλεπες:

τούτη τη γυναίκα με τη γκρίζα φόρμα γυμναστικής

τις άσπρες αθλητικές κάλτσες και

τις πλαστικές παντόφλες

(προφανώς το άνετο ντύσιμο που χρησιμοποιούσε στο σπίτι

μόνο παπούτσια είχε μάλλον αλλάξει)

να βγαίνει από την είσοδο του κτιρίου

με την σακούλα των σκουπιδιών στα χέρια

και να κατευθύνεται προς τον πλησίον κάδο

αλλά σαν κάπως αφηρημένα

περπατώντας αργά, νωχελικά

ποιός ξέρει σε τί σκέψεις χαμένη

κι ο άνδρας αυτός

πού 'χε βγάλει βόλτα το σκύλο

είχε εκείνος τεντώσει το λουρί του

κάνοντας  σε μια γωνία

ό,τι η ράτσα του κάνει στις γωνίες

ενώ ο κύριος του φυσούσε

τον καπνό του τσιγάρου ψηλά

σα να κοιτούσε τον ουρανό

ως φαινόταν σε λωρίδες

ανάμεσα απ' τα κτίσματα

κι αυτές οι δυο κυρίες

καθισμένες στα σκαλιά που οδηγούσαν

στον από πάνω παράλληλο δρόμο

πίνοντας η μία από ένα θερμός

κι η άλλη μ' ένα μπουκάλι νερό στο χέρι

μιλούσαν σε μια άγνωστη σε μένα γλώσσα

σα να λέγαν τα νέα της ημέρας ή κάτι τέτοιο

κι ακόμα δυο μεσόκοποι άντρες

με ρούχα εργατικά γεμάτα

σημάδια και πιτσιλιές από μπογές απάνω

ερχόμενοι από κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης

κρίνοντας απ' την όψη τους

κάθονταν σε πλαστικά καφάσια

έξω απ' το μίνι μάρκετ

έπιναν μπύρα απ' το μπουκάλι

κι είχαν από δυο αδειανά δίπλα του ο καθένας

άμα τελείωναν τούτο δω

άντε και ένα ακόμα

θα επέστρεφαν τα κενά και θά 'παιρναν

τα κέρματα που αναλογούσαν

από τον πάντα γελαστό

ιδιοκτήτη από το Μπαγκλαντές

που ήταν φίλοι του και πολύ τον συμπαθούσαν

 

ναι, ήταν ολοφάνερα τούτη δω μια ήσυχη ώρα

ελάχιστη και ίσως η μόνη

γι αυτούς τους βιοπαλαιστές

που μάλλον μοχθούσαν όλη τη μέρα

σε δουλειές το πιθανότερο άχαρες, σκληρές

και κατά πάσα βεβαιότητα χαμηλά αμειβόμενες

καθώς παράλληλα, πιο πριν και μετά

ποιός ξέρει με τί ένα σωρό

άλλες υποχρεώσεις ήταν επιφορτισμένοι

αυτή λοιπόν ήταν η μόνη τους ανάπαυλα

μπορεί και ίσα με λίγα λεπτά

χωρίς σκοτούρες, έννοιες, περισπασμούς

μπορεί με κάποιο φίλο καλό

ή με τον εαυτό τους μονάχα

μετά θα επέστρεφαν σπίτι

για το μπάνιο, το δείπνο, μάλλον λίγη τηλεόραση

κ' ύστερα τον ύπνο της δίκαιας ξεκούρασης

πριν το επόμενο πρωί, από νωρίς ξεκινήσει

ο Μεγάλος Τροχός να γυρνάει ξανά.

Στα πιο παράξενα μέρη

Πολύ σωστά το λεν πως η Αγάπη

η μεγαλύτερη δύναμη που υπάρχει στον κόσμο

σαν το άγριο είναι λουλούδι

που φυτρώνει στα πιο παράξενα μέρη

αυτό σκεφτόμουν στη δημόσια τουαλέτα

όπου βρέθηκα πιεσμένος πολύ

διότι άφθονα είχα προηγουμένως

καταναλώσει υγρά

καθώς επίσης κατάλαβα

πως κάποιο απολυμαντικό - απορρυπαντικό υγρό

πρέπει στο καζανάκι να είχαν ρίξει

που δικαιολογούσε τον πλούσιο αφρό

μες στη λεκάνη όπου τώρα

σχηματιζόταν εκεί ανάμεσα μία καρδιά

αχ! η Αγάπη που λέγαμε

άλλος τη δίνει και την παίρνει απλόχερα

 άλλος με τη μεζούρα

Πυροδότησε τις σκέψεις μου αυτές

τούτο το σχήμα το απροσδόκητο

που αιτία του ήταν ο πίδακας

απ' τα ορμητικά μου που έπεφταν

τα ούρα.

Ο Ανάποδος

Δύσκολος άνθρωπος, δύσθυμος, κακόπιστος,

καχύποπτος, εγωκεντρικός, εγωμανής,

εγωϊστής, υποκριτής, μοχθηρός,

νάρκισσος, εριστικός, προσβλητικός,

φίλους δεν είχε

πώς θα μπορούσε με τέτοιο χαρακτήρα

την οικογένεια του τη διέλυσε

διατηρούσε ένα ευρύ κύκλο γνωριμιών

χάρη και σε ένα επάγγελμα

που προϋποθέτει δημόσια παρουσία και σχέσεις

αλλά κοντινόν άνθρωπο κανέναν

αφού και κανέναν δεν εμπιστευόταν

ούτε κανείς όμως τον ανεχόταν

Σε κάποιες, λίγες συγκεντρώσεις συγγενών

που από καθήκον τον προσκαλούσαν

δημιουργούσε πάντα ταραχές και καυγάδες

κατηγορούσε τους πάντες με βαρύτατους χαρακτηρισμούς

έφτανε ανθρώπους στα όρια της οργής ή της συντριβής

σε κάθε περίπτωση κατέστρεφε την ατμόσφαιρα

χαλούσε τη συνεύρεση, κάτι που του έδινε λες

κάποιου είδους διεστραμμένης ικανοποίηση

Κάθε χρόνο, την ημέρα της γιορτής του

καταμετρούσε λεπτομερώς όσους

τον έπαιρναν τηλέφωνο να τον ευχηθούν

κομπάζοντας ύστερα για τον -όντως- υψηλόν αριθμό

και ανέλυε, έκανε συγκρίσεις με προηγούμενες χρονιές

λες κ' ενδιέφεραν κανέναν τούτα τα στατιστικά στοιχεία

Σε όσους δε τον είχαν τυχόν ξεχάσει

γκρίνιαζε μετά τόσο πολύ και επίμονα

που εξασφάλιζε ότι του χρόνου

θα τον έπαιρναν οπωσδήποτε

και μάλιστα από τους πρώτους

μόνο και μόνο γι ανα μην περάσουν τα ίδια

Περνώντας τα χρόνια, από κάποιο σημείο και μετά

ο αριθμός των ευχετών άρχισε να μειώνεται σταθερά

Δεν ήταν βέβαια μυστήριο, ήξερε το λόγο

απλώς δεν το παραδεχόταν

μέχρι που αναγκαστικά... το έκανε.

Οι άνθρωποι του κύκλου του είχαν ξεκινήσει

να... πεθαίνουν λόγω ηλικίας

γεγονός που αναπόφευκτα

τον έκανε να σκεφτεί

ότι μάλλον πλησίαζε κι η ώρα η δικιά του

Όμως επειδή, καθώς λεν

η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

έτσι ακριβώς κι αυτός

έλπιζε δηλαδή πως θα είν' εκείνος

που θα πεθάνει τελευταίος

ίσως τη χρονιά που δεν θα του είχε ευχηθεί

κανείς Χρόνια Πολλά!

Το τσίμπημα

Αυτό το τσίμπημα που νοιώθεις

σαν χαρίζεις κάποια (ή και όλα)

από κείνα που σού 'χουν χαρισμένα

ή τα σπάνια που βρήκες

μετά από καιρό αναζήτησης

(και πόση χαρά αιστάνθηκες)

ή τα πολύ, στην κατοχή σου, αγαπημένα...

δεν είναι δείγμα ιδιοτέλειας

εγωισμού ή τσιγγουνιάς

είναι το αντάλλαγμα

για την ικανοποίηση που πήρες

σαν είδες την ευγνωμοσύνη

στα μάτια του αποδέκτη

για τις θερμές του ευχαριστίες

για το που νοιώθεις πως έκανες καλό

για το μακάριο ύπνο σου

για την επιβεβαίωση

του σοφού -όπως όλα- λαϊκού ρητού

"όταν σου δίνουν γεμίζουν τα χέρια σου

όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου"

είν' η επαλήθευση του πόσο σωστό είναι

το άλλο το ρητό που λέει

για αυτό που "όλα στη ζωή έχουν..."

αυτό το τσίμπημα

είναι το τίμημα.

Η σύγχρονη εργασία

Ευτυχώς, χάρη στην εξέλιξη της επιστήμης

της τεχνολογίας και την πρόοδο της κοινωνίας

οι άνθρωποι δε χρειάζεται πλέον

να κάνουν άχαρες, μηχανικές

επαναλαμβανόμενης φύσης εργασίες

που καίνε, καταστρέφουν το μυαλό

το σώμα και τελικά τον ίδιο τον εργαζόμενο

όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν σ' εκείνη την παλιά ταινία

που βίδωνε εξαρτήματα στη γραμμή παραγωγής

ή τις κυρίες με τις ποδιές και τα σκουφάκια

που κόβουν τις φτερούγες από χιλιάδες

εκατομμύρια κοτόπουλα στο εργοστάσιο

ή τους τυπογράφους που βάζουν ένα - ένα

(δουλειά μυρμηγκιού) τα στοιχεία στην κάσα

σκυμμένοι πάνω από τον πάγκο που είν' αυτή στηριγμένη

ή όρθιοι μπροστά απ' τ' αναλόγιο...

... σκέφτεται και χαμογελά κάπως πικρά

ο υπάλληλος της Εταιρίας

καθισμένος στο γραφείο του

μέσα στον πύργο της πολυεθνικής

απέναντι απ' την οθόνη

καθώς τα δάχτυλα του χτυπούν ρυθμικά

στο πληκτρολόγιο.

 

Στη συναυλία

Πώς με παρέσυραν

πώς με τουμπάρανε

πώς την πάτησα έτσι

και βρέθηκα εδώ

στο Μέγαρο των εκδηλώσεων

και μάλιστα στην τεράστια κεντρική αίθουσα

παρατηρώντας γύρω μου

"τί δουλειά έχω εγώ" σκέφτομαι

"με αυτούς τους ανθρώπους"

πίνανε πριν το απεριτίφ τους στο φουαγιέ

και τώρα συγκεντρώνονται

παίρνουν τις θέσεις τους

ευφρόσυνοι, ευγενείς, γελαστοί

μιλού χαμηλόφωνα, φέρονται διακριτικά

φορούν ρούχα ακριβά

παπούτσια, ρολόγια, κοσμήματα

ή έχουν κάποιες εξεζητημένες εμφανίσεις

πιο "καλλιτεχνικές"

σε κάθε περίπτωση έχουν ντυθεί

τις "συναυλιακές" τους στολές

όλοι τους, όλα μου δημιουργούν

μια ανεξέλεγκτη άπωση

ακόμα κι αυτή η γυναίκα εδώ μπροστά

που τρυφερά το κεφάλι της

στον ώμο του συντρόφου της

που κάθεται δίπλα γέρνει

Κι όμως, λίγα λεπτά μετά το "Αβάντι"

άρχισ' η Μουσική

μέσα της να με παίρνει.

Δεν ήρθε το τέλος

Ακουγόταν πολύ δυνατά

το μοναχικό αλλ' επίμονο

τζιτζίκι στο δέντρο του πάρκου

και σ' έκανε και συ να θέλεις

να φωνάξεις, να κραυγάσεις

αυτό που ξέρεις ότι είναι φόβος

ευχή, μάταιη ελπίδα

και τον τελευταίο καιρό σε πλακώνει

πως ότι δηλαδή εικοσιεννιά του Σεπτέμβρη και να!

το καλοκαίρι δεν τελειώνει!

ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ!

Η πρόταση

Εάν η υγεία και η σωματική σας κατάσταση το επιτρέπει

μετά βεβαίως τη σύμφωνη γνώμη  και την έγκριση

ενός προς τούτα ειδικού, κάποιου ιατρού, προπονητού ή φυσιοδίφη

θα πρότεινα ν' ασκείσθε π.χ. περπατώντας ή τρέχοντας ίσως ελαφρά

ή έστω κάνοντας διάφορες εργασίες

φορώντας στους αστραγάλους αυτά τα βάρη που τυλίγονται εκεί

προσθέτοντας βαθμούς δυσκολίας σ' αυτές τις δραστηριότητες

σαν τελειώσετε ύστερα από μισή - μια ώρα και αφαιρέσετε τα βάρη

τόσο ανάλαφροι που θα αισθανθείτε

σαν τους αστροναύτες που στο φεγγάρι χοροπηδάν με μειωμένη τη βαρύτητα

σα νά 'χετε αίφνης απωλέσει κιλά δεκάδες

σα να μην υφίσταται και τόσο η έλξη της γης και του Νεύτωνα ο νόμος

σαν το μπαλόνι, σαν οπτασία, αερικό...

Δευτερόλεπτα μονάχα η εντύπωση κρατάει

θερμά όμως σας προτρέπω καθώς είναι

το αίσθημα αυτό μοναδικό.

Η σούμα

Στον υπαίθριο χώρο στάθμευσης οχημάτων

επί του εδάφους, στο τσιμέντο εντόπισα

(γυάλιζε στον ήλιο) κέρμα του Ενός

έσκυψα και το μάζεψα, πολύ χάρηκα!

όχι γιατί αγαπώ τα χρήματα

μα το θεωρώ καλοσημαδιά

θα χαιρόμουν κι αν ήταν κέρμα των πενήντα

ή των είκοσι, των δέκα, ακόμα και των πέντε λεπτών

ωστόσο, όπως και να το κάνουμε

με Ένα όλο και κάτι αγοράζεις

ας πούμε δυο πακέτα κινέζικα ζυμαρικά

έτοιμα στη συσκευασία με τα καρυκεύματα τους

τα βράζεις δυο λεπτά και έχεις έτοιμο

ένα γευστικό, ελαφρύ και υγιεινό γεύμα

ή ένα ωραίο βιβλίο από τους πάγκους των μεταχειρισμένων

 

Το ίδιο βράδυ στη ροκ συναυλία έχασα

(το διαπίστωσα όταν γύρισα στο σπίτι)

ένα χαρτονόμισμα των Δέκα, πολύ στεναχωρήθηκα!

όχι γιατί αγαπώ τα χρήματα

μα το θεωρώ κακοσημαδιά

ωστόσο, όπως και να το κάνουμε

με Δέκα μπορείς να αγοράσεις πολλά πράγματα

ας πούμε ένα κοτόπουλο ολόκληρο και κάμποσες πατάτες

να τα κάνεις στο φούρνο και να τρέφεσαι για μέρες

ή κάμποσα βιβλία από τους πάγκους των μεταχειρισμένων

για καιρό νά 'χεις τροφή πνευματική

 

Απολογισμός ημέρας: η οικονομική μου δύναμη μειώθηκε κατά Εννιά

κι έγραψα αυτό που τώρα εσύ διαβάζεις Αναγνώστη.

Τί να κάνεις

Όπου κι αν βρεθείς

δε σε χωρά ο τόπος

σαν είσαι 'δω λες

άχ! νά ΄μουν 'κει

σαν είσαι 'κει λες

Θε μου να γυρίσω πίσω

δεν το κατάλαβες μωρέ

τόσο χρονών πια πού ΄σαι;

η φυλακή σου

είν' η ψυχή σου

γι αυτό λοιπόν ε, σκάσε πια

πάρ' το απόφαση

κι άντε γαμήσου.

Συναισθηματικές καταστάσεις, αντίθετες, χωρίς κατάληξη

Μια "αισιοδό", μια "απαισιοδό"

καλά είμαι μόνο σαν είμαι εδώ

στη φύση λέω, στην επαρχία και στο χωριό

στα μονοπάτια που στριφογυριστά ανεβαίνουν το βουνό

Μα όταν στην πόλη πάλι γυρίσω

που τάχα έχει οργάνωση, ρυμοτομία

βαριά με πιάνει 'κει δυσθυμία

όπου να κάνω απελπισμένος

σ' όποια κατεύθυνση

φράγμα εμποδίζει

δρόμο δεν έχει για μένα

δεν έχει οδό.

Σκέψη σκοτεινή, ανάμνηση φωτεινή

Σκεφτόταν:

πώς μαζευτήκαμε εκατομμύρια στην πόλη;

θαμμένοι μες στα διαμερίσματα

κοιτάς απ' το παράθυρο και βλέπεις

τ' απέναντι τσιμέντα

τί επιλογή!

τί ριζικό!

 

Θυμόταν:

την εκδρομή πριν χρόνια

πρώτα με το καράβι

μετά με τ' αυτοκίνητο

κ' ύστερα με τα πόδια

μόνος πεζοπορώντας στο μονοπάτι

έξω απ' το χωριό

έφτασε στην άκρη του ψηλού γκρεμού

αριστερά και δεξιά τα χάσματα

των μεγάλων φαραγγιών που κατέληγαν εκεί

κάτω χαμηλά οι παραλίες με τις αμμουδιές

και μπροστά παντού η απέραντη θάλασσα

που οδηγηγεί σε μια άλλη ήπειρο

θολή ατμόσφαιρα, νεφοσκεπής ο ουρανός

αλλά ξεχωρίζει στον ορίζοντα

το νοτιότερο νησί της χώρας

με το νησόπουλο από δίπλα

σε μια στιγμή ανοίγουν τα σύννεφα

περνούν του ήλιου οι αχτίδες

και βάφουνε ασήμι τα νερά

τί ευλογία!

στο Λιβυκό.

 

Σύμπτωσις (ή μη) προτιμήσεων

 Σ' αυτήν την κρύα, ομιχλώδη, βροχερή χώρα

πίνουνε όλο τσάι

εμένα δε μ' αρέσει το τσάι και ζητάω καφέ

υψώνουν τό 'να φρύδι και με κοιτούν απορημένοι

Επίσης πίνουν όλο μπύρα και ουίσκυ

εγώ τους ζητώ κρασί και βόντκα και σαστίζουν

(αλλά το κάνω έτσι, για να τους πικάρω

τ' αγαπημένα μου ποτά είν' αυτά που καταναλώνουν)

Όμως στα γούστα του ταμπάκου ταιριάζουμε

διότι από παλιά, πριν έρθω εδώ

μ' άρεσαν τα καπνά τους και τα προτιμούσα

έτσι σαν βγάζω την πίπα μου

κοιτούν μ' αδημονία και όταν

βλέπουν το κουτί του καπνού

χαίρονται και επιδοκιμάζουν

μάλιστα με κερνούν και απ'τους δικούς τους καπνούς

της ίδιας ασφαλώς κατηγορίας, εκλεκτούς

άγνωστους σε μένα προηγουμένως

γεμίζουμε τα τσιμπούκια μας και

καπνίζουμε ευδαίμονες

στέλνοντας νέφη καπνού προς την οροφή

πίνοντας τη δυνατή μας μπύρα

ή το ουίσκυ με τη γεύση της τύρφης

ή του ιωδίου (προσωπικά προτιμώ το δεύτερο)

Αν είναι όμως νωρίς π.χ. το πρωί

και μου σερβίρουν τσάι

εγώ τους λέω: "καφέ δεν έχετε παρακαλώ;"

και σαστίζουν προς στιγμή

και με κοιτούν πάλι απορημένοι και σαστισμένοι

Μα γενικά τα βρίσκουμε νομίζω...

Άνοιξη 2023

Η Φύση έκανε το θαύμα της

κ' έφτιαξε τη Θάλασσα

τα νησιά, τα ακρογιάλια

τις πλαγιές των βουνών

μ' απάνω τα δέντρα

τις ελιές και τα πέφκα

γύρω τα θάμνα

τις μυρτιές, τα σχίνα

και παντού -όπως κάθε χρόνο την Άνοιξη-

πρασινάδες, άνθη, μπουμπούκια

όλο χρώματα κ΄ευωδιές

μια Θεϊκή πανδαισία

 

Κ' ύστερα οι ποιητές έκαναν το δικό τους το θαύμα

τά 'χτισαν αυτά μέσα σε λέξεις

για νά 'χουμε τρόπο εμείς οι ανήμποροι

να εκφράσουμε κάπως

τούτη που βλέπουμε κ' αιστανόμαστε

την Ομορφιά.

 

Τώρα τί κάνεις...

Έφυγα από την πόλη όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα

κ' έζησα όλα τα χρόνια

παράτησα τη δουλειά στην Πολυεθνική

μετά από κοντά τρεις δεκαετίες

άφησα το διαμέρισμα

Πήγα στην επαρχία

τώρα μένω σε μια αγροικία

στην πλαγιά του βουνού

κάτω απλώνει η θάλασσα

βλέπω απέναντι τα νησιά

βρίσκομαι κοντά στη φύση

που πάντα αγαπούσα

Απασχολούμαι πλέον με χειρωνακτικές εργασίες

κάνω μερεμέτια στο σπίτι

κατασκευές διάφορες

κόβω ξύλα

σκαλίζω τον κήπο

οι ρυθμοί είν' εδώ τελείως διαφορετικοί

η ζωή μου έχει μπει σε καινούρια πορεία

σε νέα γραμμή

Μέχρι κ' η διατροφή μου έχει αλλάξει

συλλέγω φρούτα και καρπούς

καλλιεργώ ζαρζαβατικά

ψαρεύω

μαζεύω άγρια χόρτα, τα βράζω

πίνω και το ζουμί.

 

Η απόλαυση της πρώτης

Έψησα τον καφέ στο μπρίκι

γέμισα το φλυτζάνι ξέχειλο

τον μετέφερα προσεκτικά

απ' την κουζίνα πηγαίνοντας μέσα, προς το σαλόνι

δε χύθηκε ούτε σταλιά

Μα έγινε όταν τον ακούμπησα στο γραφείο

χα! τελικά το ξύλο ήπιε την πρώτη γουλιά.

Η σημαντική, πλην πρόσκαιρη επίδρασις των καιρικών συνθηκών εις τον άνθρωπον

Είναι ωραίες τούτες οι μέρες

κάνει λιακάδες

ζέστη αρκετή

 

Κι ο φριχτός ο Χειμώνας

με τους παγετούς, με τα χιόνια

σα νά 'χει πια ξεχαστεί.

Ένα ακόμα, πολύ καθυστερημένο, ξεκίνημα

 Αγαπητοί αναγνώστες, φίλοι και επισκέπτες του ιστολογίου, όπως -ίσως- παρατηρήσατε, προηγήθηκε μια μακρά (μακρύτατη!) περίοδος απραξίας και... αγρανάπαυσης, διάρκειας πολλών μηνών και τέτοια που δεν είχε προηγηθεί στα δεκαέξι χρόνια ύπαρξης του. Δεν πειράζει, επιστρέφουμε. Ωστόσο, τούτη η πρώτη δημοσίευση μετά από τόσο καιρό θα μοιάσει δικαιολογημένα κάπως παράταιρη, καθώς συνήθως γίνεται τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου, με τη νέα χρονιά, ενώ τώρα φτάσαμε μεσοκαλόκαιρο!

Καλή χρονιά και καλά μπάνια λοιπόν...

Μεταφορά του εισαγωγικού κειμένου της πρώτης δημοσίευσης του 2022, με μικρές μόνο αλλαγές ή προσθήκες, κατά τ' άλλα ισχύει ακριβώς (γι αυτό λέγεται και παράδοση):

Εκλεκτοί αναγνώστες, επισκέπτες και φίλοι, το ιστολόγιο σας εύχεται: αίσιο το νέο έτος 2023, ευτυχές, με υγεία και καλή καρδιά. Τηρώντας τη σχετική παράδοση (βλ. εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ και εδώ), έτσι και φέτος ανήμερα την Πρωτοχρονιά, αλλάχθηκαν οι σελίδες του επιτραπέζιου ημερολογίου με νέες και από αυτές του προηγούμενου έτους επιλέχθηκαν ορισμένες όπου σημειώνονται κάποια σημαντικά γεγονότα και οι προορισμοί μετακινήσεως, αποτελώντας ένα είδος αποτίμησης μίας χρονιάς που όπως -υποθέτω- και άλλες, όπως άλλωστε ο βίος μας όλος, είχε οπωσδήποτε στιγμές κακές, είχε ασφαλώς και στιγμές καλές, έτσι είν' η ζωή και πώς να την αλλάξεις;...

 

 Έχουμε λοιπόν και λέμε για το 2022:

1 Ιανουαρίου: Καλή χρονιά!

25 Φεβρουαρίου: Φεύγω για Μέθανα

17 Μαρτίου: Πάω για επανέλεγχο στο νοσοκομείο

25 Μαρτίου: Ζήτω η Επανάσταση!, φεύγουμε για Μέθανα

27 Μαρτίου: 5 χρόνια "άνευ"! (επέτειος)

20 Απριλίου: Χρόνια (54) πολλά (γενέθλια Χ.Δ.Τ.)

30 Απριλίου: Φεύγω για Κάρυστο

27 Μαΐου: Φεύγουμε για Χανιά - Σφακιά

30 Ιουνίου: Χρόνια πολλά Μ.!

8 Ιουλίου: Φεύγω για Μέθανα

23 Ιουλίου: Φεύγουμε για Μόδι, στον Παρνασσό

27 Ιουλίου: Δε φεύγουμε τελικά (δυστυχώς) για Χανιά, λόγω Covid

6 Αυγούστου: Φεύγουμε για Κωνσταντινούπολη

26 Αυγούστου: Φεύγω για Μέθανα

8 Σεπτεμβρίου: Φεύγω για Μέθανα

14 Σεπτεμβρίου: Φεύγουμε για Όλυμπο

22 Σεπτεμβρίου: Πάω για επανέλεγχο στο νοσοκομείο

12 Οκτωβρίου: Συμπλήρωση 27 ετών εργασίας

28 Οκτωβρίου: Φεύγουμε για λίμνη Τριχωνίδα, Αγρίνο, Μεσολόγγι, Ευρυτανία

... και τέλος.

Και του χρόνου με υγεία.

Ο στιχουργός μητέρα

Ακόμα και τις στιγμές

της πιο σκληρής αυτοκριτικής

δε βαστάει η καρδιά του σε τέτοια πράξη

άφατης σκληρότητας για να προβεί

γράφει συνέχεια, δημοσιεύει

τίποτα δεν πετάει και μονολογεί

"πώς να σας κάψω, πώς να σας θάψω

παιδάκια μου, στιχάκια μου;".