17 ρίμες πάνω σε μια φράση αστυνομικού μυθιστορήματος

Η μέρα ήταν σκοτεινή

σαν ψυχή δικηγόρου*

ύπουλη υπόσχεση κι απατηλή

σαν προσφορά του Εωσφόρου

κοφτή ανάσα, ρυθμική

έμπειρου πεζοπόρου

και φως σβησμένο, μελαγχολικό

ύστερου Φθινοπώρου

γλυπτό αριστούργημα, κλεμμένο

τμήμα της ζωοφόρου

ακρογιαλιές πριν και μετά το Γαλατά

κι απέναντι τ' ωραίο νησί του Πόρου

αίσθηση οικείου και ξένου όμως μαζί

'κει στα στενά του ιστορικού Βοσπόρου

πότης ακαταλόγιστος

χωρίς αίσθημα κόρου

συμβολική στιγμή και ιερή αποκοπής

του ομφαλίου λώρου

τρύπες στα ρούχα εργένη απρόσεχτου

από επιθέσεις σκώρου

τ' άστρα ορών τσαλαβουτά

στα λύματα βορβόρου

τί κομψή εικόνα το σκαρί

λευκού ιστιοφόρου

χαρά δίνει η παραλαβή

του εκλεκτού του δώρου

ντρίπλα και σουτ στο γάμα γκολ

ταλέντου μπαλλαδόρου

δόξα της μπάλλας πράσινη

ομάς της Λεωφόρου

στα μάτια βάλσαμο η ξηρά

πλέοντος δια μακρόν θαλασσοπόρου

δόρυ και φωτοστέφανο

Αγίου τροπαιοφόρου

άνθρωποι πονεμένοι στην οδό της προσφυγιάς

σ' απόγνωση διασχίζουνε τη γραμμή του συνόρου.

* Σημ.: Από τη σελίδα 384 της ελληνικής έκδοσης του μυθιστορήματος "Cold Granite" - "Ψυχρός Γρανίτης", του Σκώτου συγγραφέα Stuart Mac Bride, σε μετάφραση Αγορίτσας Μπακοδήμου, Εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα", Αθήνα 2018.

Φήμες για πόλεμο

Μετάφραση (Χ.Δ.Τ.) των στίχων του τραγουδιού "Rumours of War", του Άγγλου τραγουδοποιού και ακτιβιστή Billy Brag

Στρατιώτες παρελαύνουν σήμερα στη δημοσιά

ξανά εκεί το απόγευμα ήταν

πάνω κάτω πηγαίνουν σα γλάροι στην αμμουδιά

πριν ξεσπάσει η καταιγίδα

Πρέπει ν΄αγοράσω ό,τι κονσέρβα στα ράφια θα βρω

δοκιμάζουν τακτικά τις σειρήνες

οι τράπεζες αίματος γέμισαν, τα κρεββάτια αδειάσαν

στ΄άσυλα και στα νοσοκομεία

Είδα έναν καταφύγιο να φιάχνει στον κήπο του

και πιάσαμε εκεί την κουβέντα

είπε: "Μπα, δε νομίζω πως θά 'χουμε πόλεμο"

αλλά δε σταματούσε να σκάβει

Καθετί στη ζωή μου που αγαπώ

ξαφνικά να σαρωθεί θα μπορούσε

μα τα πουλιά κελαηδάνε κι οι καμπάνες ηχούν

κι ο ήλιος το πρωί ανέτειλε πάλι

Η ζωή συνεχίζεται όπως και πριν

καθώς η χώρα αργά για πόλεμο πάει.

H υποθήκη μου

Παράφραση (Χ.Δ.Τ.) του εμβληματικού ποιήματος "Η διαθήκη μου" ("Αντισταθείτε"), του Μιχάλη Κατσαρού  (1919 – 1998)

Υποκλιθείτε

σ' αφτόν που βάζει ενέχυρο το μικρό του σπιτάκι

και λέει: θα δουλεύω και θα το πληρώνω.

Υποκλιθείτε σ' αφτόν που κοιτά με δέος το διευθυντή της Τράπεζας

και λέει: Υπόχρεος! Ευγνωμονώ!.

Υποκλιθείτε

στο γυάλινο πύργο της Εταιρίας

στους εξέκιουτιβ μάνατζερ

στα πενταετή επιχειρηματικά σχέδια

στην κρατική αξιοκρατία

στους έκτακτους - μα απαραίτητους - πρόσθετους φόρους

σε μένα ακόμα που σας λοιδορώ.

Υποκλιθείτε

στις Αρχές του τόπου, τους κυβερνητικούς λειτουργούς

κι επευφημείστε τους στις παρελάσεις

στην αυταρχική Κυρία που υποτάσσει

άντρες και τους μαθαίνει τη θέση τους

σε μένα ακόμα που σας λοιδορώ.

Υποκλιθείτε στους πνευματικούς ταγούς, στην Ακαδημία

στον πρόεδρο της Εταιρίας Λογοτεχνών υποκλιθείτε

στις δεξιώσεις, τους χορούς, τις εσπερίδες

τα συνέδρια κεκλεισμένων των θυρών που συναθροίζονται

σχεδιάζοντας το μέλλον μας άνθρωποι επιπέδου

στους ποιητές που γράφουν στίχους αδιανόητους

βάζοντας μια δίπλα στην άλλην λέξεις φανταχτερές

στις ευγενικές φιλοφρονήσεις που ανταλλάσσονται

αναμεταξύ όσων κατάφεραν να εισέλθουνε στους κύκλους.

Υποκλιθείτε στις υπηρεσίες εκδίωξης ομού ως και εξόντωσης

των άθλιων αλλοδαπών

στην υπερήφανη εθνική σημαία μας

σ' όσους μετέχουν της αμυντικής μας βιομηχανίας

και αναπαριστούν με λυρισμό την ηρωική του τόπου ιστορία

στους παιάνες

μα και στα προσκλητήρια των πεσόντων

στις οδαλίσκες που χορεύουν

στη σκόνη της ερήμου

σε όσους έχουν τίτλο διδακτορικό

στους άλλους που πλούτισαν απ' τα εμπόρια

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας λοιδορώ υποκλιθείτε.

Τότε μόνο μπορεί να απολαύσουμε την ασφαλή ζωή

που δίνει η Ανελευθερία.

Είμαι ερωτευμένος με τα πόδια σου

Βασισμένο στο τραγούδι "Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου" σε στίχους Κώστα Κοφινιώτη (1915 - 1987), μουσική Γιάννη Βέλλα (1909 - 1999) και πρώτη ερμηνεία της Χρυσούλας Στίνη (... - ...), σε παραλλαγή ποδολάγνου/παράφραση Χ.Δ.Τ.

Αχ! τα δυο σου πόδια όλο νάζια

μου γεννήσαν πάθη και μαράζια

κάθε μου αγάπη έδιωξα παλιά

και γυρνώ μες στα καλτσοπουλιά

Τα νύχια σε τί χρώμα θα βαφτούνε

τακούνια ή σανδάλια αν φορεθούνε

άλλο δε μπορώ για να σκεφτώ

κι άλλα πόδια να ερωτευτώ

Είμαι ερωτευμένος με τα πόδια σου

σαν τρελλός με έξαψη τα θέλω

τις θεϊκές πατούσες και τις φτέρνες σου

μα και τα φίνα δάχτυλα λατρεύω

Ένα ζευγάρι γόβες δώσμου χάρισμα

ή τα παλιά λιωμένα πέδιλα σου

χόρεψε μου ύστερα ξυπόλητη

και να! όλο μου το βιος στην αγκαλιά σου

Οι φλέβες ξεχωρίζουν και πετούνε

αλυσιδάκια τον αστράγαλο κοσμούνε

τα πόδια αυτά αχ! ανάβουνε φωτιές

πάλι τα ονειρευόμουνα εχθές

Μπρος τους σβήνουνε όλα τ' αστέρια

κι οι ποδολάγνοι έρχονται στα χέρια

πόδια που όποιος τα δει μόνο μια φορά

θεία τύχη είναι... ή συμφορά.

Γνωρίζεις ταξιδιώτη, περιηγητή, οδοιπόρε, πώς γίνανε αυτά που βλέπεις πάνω στην πλαγιά;

Τί  άλλο είναι οι ξερολιθιές

αυτές που συγκρατούν

τα εδάφη στις αναβαθμίδες

ή τις "πεζούλες" καθώς τις λεν αλλού

ή ακόμα "οχθάρια" ή "χταράκια"

επάλληλα χτισμένες στις πλαγιές

των λόφων και των βουνών του τόπου

λίγα μέτρα γης όπου παρέχουνε

για όσα χωρέσουνε φτωχά σπαρτά

σπυρί μια χούφτα εδώ

και μία παραπέρα

ή λίγες ρίζες με ελιές, αμπέλι

συκιές ή ίσως μυγδαλιές

και άμα έχει κοντά νερό

μπορεί οπωροφόρα ή ακόμα

κηπάρια με λαχανικά

τί συμβολίζουν παρεκτός

το Μόχθο τον τιτάνιο του ανθρώπου

που κάθε μέρα ώρες πολλές

επί δεκαετίες, επί γενιές κατέβαλε   

πάλεψε με τις πέτρες

λιθάρια, αγκωνάρια και ογκόλιθους

το ένα πάνω στ' άλλο να σωριάσει ταιριαστά

χωρίς να νοιώθει - ενώ υπήρχε -

στον ώμο του απάνω ακουμπισμένο

το χέρι του Δημιουργού του

που βλέπει από ψηλά

και χαίρεται ενίοτε κι επικροτεί

τα έργα του πλάσματος που έφτιαξε

και τ' άλλο χέρι υψώνει

σε χειρονομία ιερής

άνωθεν ευλογίας.

Γέννηση, σχολείο, δουλειά κι αντίο*

* Ελεύθερη απόδοση (Χ.Δ.Τ.) του τίτλου τραγουδιού του βρετανικού συγκροτήματος Godfathers "Birth, Work, School, Death" από το μακρινό 1988, αμφότερα - τραγούδι και συγκρότημα - θρύλοι της νεότητος μας

Εδώ ήταν η μαιευτική κλινική που γεννήθηκα

τώρα λειτουργεί ως οίκος ευγηρίας

εδώ ήταν το σχολείο που πήγα Δημοτικό

χρόνια τώρα έχει γίνει ταβέρνα

εδώ ήταν το σχολείο που πήγα Γυμνάσιο

έγινε μετά εστιατόριο του Πανεπιστημίου

τώρα είναι χώρος φιλοξενίας προσφύγων

δίχως νομίζω τυπική, νόμιμη άδεια λειτουργίας

εδώ ήταν το σχολείο που πήγα Λύκειο

τώρα είναι ότι και στο Γυμνάσιο

χωρίς το προηγούμενο στάδιο του εστιατορίου

εδώ η Σχολή που σπούδασα

τρία κτίρια εκείνα τα χρόνια

πλέον τόσα πολλά που δύσκολα προσανατολίζομαι

εδώ το τζαζ μπλουζ μπαράκι που πηγαίναμε

έχει εγκαταλειφθεί και ρημάζει πια

το πανέμορφο νεοκλασσικό

εδώ το ροκ μπαρ που περάσαμε τόσες υπέροχες βραδιές

βραχύβιο ήταν, από τότε δεν ξέρω τί στεγάζει

εδώ το υπόγειο κλαμπ που γίνονταν οι συναυλίες

ακόμα γίνονται, έχει και το ίδιο όνομα

έρχομαι καμμιά φορά

εδώ το παλιό σινεμά

που έγινε συναυλιακός χώρος

και πήγαμε σε τόσες αξέχαστες συναυλίες

που σημάδεψαν τη νεανική μας ηλικία

είναι πλέον σουπερμάρκετ

εδώ το ταβερνάκι που ήταν στέκι μας

γκρεμίστηκε και έγινε πολυκατοικία

εδώ το πιο παλιό μπαρ της Αθήνας

για μια δεκαετία ήμουνα καθημερινός

λειτουργεί ακόμα απαράλλαχτο

μα εγώ κρατιέμαι πια μακριά απ' τα μπαρ

και κυρίως απ' τα ποτά

εδώ το κτίριο της Εταιρίας

πολλά χρόνια εργάστηκα σ' αυτό

τώρα η εταιρία έχει σμικρυνθεί

πήγαμε λίγο πιο κάτω με νοίκι

και το μέγαρο πουλήθηκε σ' ένα μεγάλο όμιλο

εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ

τα διαμερίσματα που μέναμε

πάντα σε απόσταση λίγων δεκάδων

μέτρων απ' την πλατεία

τώρα μένουνε άλλοι προφανώς

όπως κι εδώ, το πρώτο σπίτι που έμεινα μονάχος

κι επέρασα οχτώ ωραία χρόνια

επίσης τώρα μένουνε κάποιοι άλλοι

εδώ τα ιατρεία κι η κλινική ημέρας

που κάνω τις χημειοθεραπείες

εδώ το δημοτικό κοιμητήριο του χωριού

κι εδώ, δίπλα στην παλιά, μισογκρεμισμένη πια εκκλησία

το οικογενειακό μνήμα

οι φωτογραφίες στη γυάλινη προθήκη

και τα ονόματα με τις ημερομηνίες στην πλάκα

είναι του πατέρα και της μάνας μου.

Εντομοσκάφη κατηφορίζοντα άνωθεν του Σαρωνικού

Στις κατωφέρειες του γαλάζιου θόλου του ουρανού
μικρά, ίσα που φαίνονται, αεροσκάφη ίπτανται
άσπρα όπισθεν ίχνη αφήνοντας
από τα προωθητικά αέρια
ομοιάζουν έντομα καιόμενα
τα οποία βουτούν οδεύοντας
προς το μοιραίον τέλος
κάπου στο βάθος του ορίζοντος
εκεί στο σμίξιμο της όμοια γαλάζιας
απέραντης της θάλασσας.

Ανθολογία Bibliotheque

Ένα βραδάκι τις προάλλες

σε μια οξεία κρίση μου

ναρκισσισμού και περιαυτολογίας

έβαλα τ' όνομά μου (το κάνω που και που)

στην παντοδύναμη του διαδικτύου μηχανή αναζήτησης

(α ρε μπαγάσα Όργουελ, το είχες από τότε φαντασθεί)

και είδα να προκύπτουν τα συνήθη αποτελέσματα

τα πρώτα σχετιζόμενα με δύο συνονόματα

και συνεπώνυμα ξαδέρφια μου

ύστερα κάποια που με αφορούσαν συνεπεία

κάποιων παλιών μου δημοσιεύσεων

επαγγελματικών και άλλων

και υστερότερα κάποια άσχετα τελείως

ομοίως στην επόμενη και μεθεπόμενη

αποτελεσμάτων τη σελίδα

ώσπου στην τέταρτη περίπου αίφνης βρήκα μια

ολωσδιόλου αναπάντεχη αναφορά στο πρόσωπό μου

κι ένα στιχούργημα μου αναρτημένο

(για το οποίο δε θυμάμαι να μου είχε ζητηθεί η άδεια

ούτε όμως θα το είχα επιθυμήσει)

στη θεματική της ποίησης ενότητα

σε μια ιστοσελίδα που ανήκε

σε οίκο εκδοτικό που άνοιξε

μαζί με βιβλιοπωλείο στην πλατεία

τη θρυλική της γειτονιάς μου όπου γεννήθηκα

μεγάλωσα και όπου ζω ακόμα

ήξερα τον εκδότη από παλιά

με κάτι της παρέας μου τότε απόπειρες στο χώρο

ήταν που λέτε ένα κομμάτι  που είχα γράψει

πριν από μία συναυλία

ενός εξαίρετου και συμπαθητικού

μ' αλίμονο συχωρεμένου πια

ωραίου μουσικού Αμερικάνου

κι ήμουν, καλά θυμάμαι καθώς έγραφα

στο τεφτεράκι μου σε μέτριας κατάσταση

ως ίσως και προκεχωρημένης μέθης

το είχαν πάρει μάλλον από το ιστολόγιο

που διατηρώ τώρα και πάνω από μια δεκαετία

και το αναδημοσίευαν εκεί συνοδευόμενο

από καλαίσθητο έργο εικαστικό

ένα συνδυασμό ζωγραφικής, φωτογραφίας και σκίτσου

όπως και άλλα ποιήματα σχεδόν εκατοντάδες

ήταν βαλμένα εκεί μέχρι που πρόσεξα

ποιοί ήταν οι υπόλοιποι δημιουργοί

για νά 'βρω έκπληχτος τον εαυτό μου

ανθολογούμενο μεταξύ αδιανόητων ιερών τεράτων

με λίγα λόγια ανάμεσα σ' ονόματα όπως:

Διονύσιος Σολωμός, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ανδρέας Εμπειρίκος, Γιώργος Σεφέρης

Κώστα Καρυωτάκης, Ντύλαν Τομας

Έζρα Πάουντ, Τ. Σ. Έλιοτ, Χόρχε Λούις Μπόρχες

Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και...

Χρήστος Δ. Τσατσαρώνης...

Ακόμα γελάω! 

Έλληνος αντιδρώντος νεαρού βουκόλου, εν τα μέσα εικοστού αιώνος, φαντασιώσεις Νέου Κόσμου*

*συνεπεία των κακών επιδράσεων αναγνωσμάτων και θεαμάτων

Να μη με φωνάζεις Βλάχο

είμαι ινδιάνος Αραπάχο

τί μου λες "τί κάν'ς αυτού;"

προσκυνώ τον Μανιτού

κι άμα σκούζεις "δώσε τέλος"

σε τρυπώ ευθύς με βέλος

κι αν προστάζεις "ότι σου είπα!"

αρειμάνιος καπνίζω τη μακρύτατη μου πίπα

κι αν συ βρίσκεις για το φέσι

η φούντα ότι είναι μια χαρά

εγώ να το διακοσμίζω θέλω

με αητού πλήθος φτερά

τέρμα η βοσκοκαλύβα

η στενή, η σκοτεινή

στην ευρύχωρη θα μένω

και ευήλια μου σκηνή

δε γυρίζω πια στη στρούγκα

τσέλιγκα δεν προσκυνώ

και θα ζω μ' ότι μου δίνει

το κυνήγι στο βουνό

δεν αρμέγω για το γάλα

δεν κουρεύω για μαλλί

θα ακολουθώ όπου πάει

την περήφανη φυλή.

Τρίπολη

Γκρίζα πολιτεία
με γύρω όλο βουνά
στο κέντρο της Πελοποννήσου
σαν κάνει ψιλόβροχο με παγωνιά
κόβεις τις φλέβες σου για πλάκα
ή εναλλακτικά δένεις μια πέτρα στο λαιμό
και μια που δεν έχει κοντά θάλασσα
πας για φούντο στη γεμάτη όλο νερά
χειμώνας βλέπεις
παρακείμενη τη λίμνη Τάκα.

Πεζοπορία

Πρωί της Κυριακής και συνεχίζουνε οι κοινοί θνητοί

να βρίσκουνται κάτω από τα σκεπάσματα

κι έχοντας πριν λίγο ίσως αφυπνηθεί

κοιτάζουν μέσα από τις μισάνοιχτες κουρτίνες

κάπως ζαλισμένοι το γκρίζο ακόμα φως

την ίδια ώρα...  

οι πεζοπόροι συναθροίζονται

έξω από ιδιωτικά τα αυτοκίνητα

αν πρόκειται για μία φιλική παρέα

ή έξω από το πούλμαν άμα σε εκδρομή

κάποιου ίσως συμμετέχουνε συλλόγου

φορούν τα στιβαρά τους υποδήματα

τα επανωφόρια αδιάβροχα και προσαρτούν

πάνω τους τα σακίδια

ύστερα, την ίδια ουσιαστικά στιγμή

μ' έναν αξιοπερίεργο συγχρονισμό

το ένα πόδι στο πάτωμα αγγίζει

έχοντας μόλις βγει απ' το κρεβάτι

και τ' άλλο ακουμπά, το χνάρι του αφήνοντας

με δίπλα τ' αποτύπωμα της πεζοπορικής της ράβδου

στο πρώτο βήμα απ' τα χιλιάδες που θα επακολουθήσουνε

πάνω στη νοτερή τη γης, στο μονοπάτι.

Ο Τειρεσίας του Μπουένος Άιρες

Άκου υποψήφιε αυτόχειρα

και σκέψου καλά πριν προχωρήσεις

σ' αυτήν την πράξη που σκοπεύεις

και την πιστεύεις λύτρωση

άκου τα λόγια του σοφού

του αόμματου του γέροντα

που ψιθυρίζει στηριγμένος

στο παλιό μπαστούνι του

κι είναι πιστεύω... - το αισθάνομαι!

ολόσωστα αυτά που λέει πως λένε:

"Η πόρτα της αυτοκτονίας

είναι ανοιχτή μα οι θεολόγοι

επιμένουν πως στο απώτατο σκοτάδι

του άλλου βασιλείου

θα είμαι εκεί, περιμένοντάς με".

Η φράση του "τυφλού σοφού μάντη", από το ποίημα "Ο φρουρός" εκ της συλλογής "Το χρυσάφι των τίγρεων", του Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899 - 1986), σε μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη, όπως περιέχεται στη συλλογή του οίκου Ελληνικά Γράμματα σε β' έκδοση, Αθήνα 2006

Το τελεφτέο ποίημα

......

Το τελεφτέο ποίημα, σε λίγους μόνο στίχους, συμπύκνωνε τα στοιχεία της τέχνης του όλης, (εξώλης και προώλης).
......
Σκέφτηκε να μαζέψει όσο (ελάχιστο) κουράγιο μπορούσε να βρει και να γράψει κάτι τελευταίο, έστω κάτι μικρό, λίγες γραμμές μιας ιστορίας, λίγους στίχους, ένα ποίημα...
......

Ο επικεφαλής και μεγαλύτερος σε ηλικία γιατρός, στεκόταν ένα βήμα μπρος από τους υπόλοιπους που τον περιστοίχιζαν. Μίλησε στον κλινήρη ασθενή με λίγα λόγια και σοβαρή αλλά γλυκιά φωνή. Όταν βεβαιώθηκε πως εκείνος προσέλαβε και κατανόησε τη ζοφερή αλήθεια, άπλωσε το χέρι του με την παλάμη ανοιχτή, προτεταμένη και έκλεισε μέσα της με προσοχή, όχι πολύ σφιχτά, το αποστεωμένο, γεμάτο μελανιές, τρυπήματα από βελόνες και σπασμένα αγγεία χέρι. Μετά στράφηκε και βγήκε από το δωμάτιο με την ομάδα του να τον ακολουθεί κατά πόδας.

Η πόρτα έκλεισε. Έμεινε μόνος. Για δέκα περίπου λεπτά. Ύστερα η πόρτα άνοιξε και μπήκε η προϊσταμένη νοσηλεύτρια, επίσης η μεγαλύτερη σε ηλικία και παλαιότερη της νοσηλευτικής υπηρεσίας. Του μίλησε ήρεμα, ζεστά και ειλικρινά. Του χάιδεψε το κεφάλι, εκεί που πριν μήνες φύτρωναν δάσος σγουρά μαλλιά. Του αφαίρεσε με προσοχή τους ορούς και τοποθέτησε βαμβάκι και μετά οινόπνευμα και μετά αυτοκόλλητο επίδεσμο (χα! λες κι είχε πλέον νόημα τόση επιμέλεια) ασκώντας με ευσυνειδησία και ευαισθησία τα καθήκοντα της.  Πριν βγάλει την τελευταία παροχή του εξήγησε ότι είχε πάρει έγκριση για χορήγηση ενός εξαιρετικά ισχυρού αναλγητικού, ναρκωτικού στην ουσία και αν ήθελε θα μπορούσε να... Της ένευσε "όχι".
Τον ρώτησε αν επιθυμούσε κάτι άλλο. Συγκεντρώνοντας με κόπο τις λιγοστές δυνάμεις του, ζήτησε ένα στυλό κι ένα χαρτί. Έβγαλε από τη μπροστινή τσέπη της στολής της ένα από τα πολλά στυλό, διαφορετικών χρωμάτων που είχε εκεί (αλήθεια - γιατί το κάνουν αυτό οι νοσοκόμες;), αναρωτήθηκε - και του το είπε - αν τον εξυπηρετούσε μία σελίδα, λευκή από την πίσω πλευρά, ενός μπλοκ φαρμακευτικού συνταγολογίου που είχε μαζί της. Της έδειξε  "ναι, μια χαρά", τα άφησε δίπλα, στο κομοδίνο, κι έφυγε αθόρυβα πάνω στα ανατομικά της τσόκαρα, αφού προηγουμένως του χάιδεψε το κεφάλι μια ακόμα - τελευταία - φορά.

Ένα τέταρτο μετά πήγε έξω απ' την πόρτα, κοίταξε απ' το τζάμι. Ακίνητος με κλειστά μάτια... Ίσως τον πήρε ο ύπνος. Το χαρτί και το στυλό απείραχτα. Μισή ώρα μετά κοίταξε πάλι. Μισή ώρα πιο μετά το ίδιο. Σχεδόν. Ένα χέρι είχε βγει έξω απ' τα σεντόνια και κάπως κρεμόταν στο πλάι. Πόσες φορές το είχε ζήσει στην πάνω από τριών δεκαετιών επαγγελματική ζωή της... Και πάντα, πάντα οι παλμοί της αυξάνονταν κατακόρυφα. Άνοιξε την πόρτα, πλησίασε, έκανε τη ρουτίνα. Φώναξε τη βοηθό και της είπε με υγρά μάτια να ειδοποιήσει τον εφημερεύοντα γιατρό, να κάνει την πιστοποίηση και να υπογράψει τα έντυπα για να συνεχίσουν με τα περαιτέρω.

Ελάχιστα είδη ρουχισμού στη ντουλάπα κι ένα φθηνό, παλιό σακβουαγιάζ. Τα προσωπικά έγγραφα και κάποια, λίγα μετρητά τα είχαν στο γραφείο μια και ο ασθενής δεν είχε συνοδούς ή συγγενείς. Πήρε το στυλό από το κομοδίνο, έκανε να πετάξει το χαρτί, τη σελίδα του συνταγολογίου στο καλάθι των αχρήστων μα συνειδητοποίησε πως τώρα ήταν διπλωμένο ενώ τις προηγούμενες φορές ανοιχτό, όπως του το είχε δώσει. Το άνοιξε και διάβασε μέσα:

                            Το τελεφτέο ποίημα

                            Το τελεφτέο ποίημα

                            δε γράφτηκε ποντέ

                            και όσα πριν είχαν γραφτεί

                            ήταν για τον μπιντέ.

Οι δίνοντες, μακάριοι

Ό,τι ζητούσαν έδινε
χωρίς να το σκεφθεί
δια βίου γενναιόδωρος
αλτρουϊστής, ιππότης
πριν καν το πρώτο ράπισμα
τους τά 'δωσε όλα ευθύς
σύντροφους, σχέδια, την οργάνωση...
αναρωτιούνται όσοι γλυτώσανε
ποιά άρα η διαφορά
τί δότης, τί προδότης;

Κοστούμι

                                                        Τρίπολη 10/2/'018
                                                        Γεια σου θεία

Δεν είμαι υπέρ της γνώμης
όσων που λεν περιφρονητικά
"κοστούμια και αηδίες!"
υπάρχουν κάποιες περιστάσεις
όπου χρειάζονται κι αυτά
αλλά όμως... να!:
κείνο το επίσημο
που έχω ράψει σκούρο
το έχω βάλει αναλογίζομαι
λίγο μονάχα σε χαρές
και πιο πολύ σε πένθη και κηδείες.

Θύμιος στο ικρίωμα

Θύμιος: χαρακτήρας ορεσίβιου, βοσκοτσέλιγκα, επαρχιώτη που υποδυόταν ο Κώστας Χατζηχρήστος (1921 - 2001) σε κινηματογραφικές ταινίες και έργα θεάτρου. Δύσκολα βέβαια μπορεί να φαντασθεί κανείς το συμπαθή Θύμιο που ενσάρκωνε με το τερατώδες υποκριτικό του ταλέντο ο έλληνας ηθοποιός σε ρόλο στυγνού εκτελεστή δήμιου παρά το πλησίον ηχητικά των λέξεων που απετέλεσε και την έμπνευση (ω! Θεέ μου) γι αυτό το στιχανοσιούργημα.

Εδώ είναι τόπος μαρτυρίου
εδώ σημείον δίκης
εδώ χάσκει η άβυσσος
και εκκινεί η μάβρη ατραπός

εδώ ιερουργεί ο αδυσώπητος
ο παγωμένος χάλυβας
ο κοφτερός ευχέτης
ο πέλεκυς του Θύμιου
"έχω κάνει και δήμιος, αμ πώς;".
  

Εύκολα δίπολα

(δηλαδή διλήμματα όπου η επιλογή γίνεται ευκόλως άνευ δισταγμού, ουδέ επί δευτερολέπτου και είναι πάντοτε η δευτέρα)

κρύο - ζέστη
χειμώνας - καλοκαίρι
κιθαρίστας - ντράμμερ
Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός
Μπητλς - Ρόλλινγκ Στόουνς
ξανθές - μελαχρινές
κρασί - μπύρα
βρυκόλακας - λυκάνθρωπος
κρέας - ψάρι
οθόνη - χαρτί
τσιγάρο - πίπα
τσάι - καφές
στήθη - λαγόνες
βόντκα - ουίσκυ
άσπρο - μάβρο
ξύδι - λεμόνι
ισπανικά - ιταλικά
ηλεκτρική - ακουστική
Καρέζη - Βουγιουκλάκη
Θεσσαλονίκη - Αθήνα
Μαραντόνα - Πελέ
Καζαντζίδης - Μπιθικώτσης
κουραμπιέδες - μελομακάρονα
... - ...

Στον τελεφτέο όροφο του ψηλού κτιρίου

Όσο κι αν φας
όσο κι αν πιείς
όσα και αν ψωνίσεις
το εντός σου χάος και κενό
ποτέ δε θα γεμίσεις

μα υπάρχει λύση οριστική
απόφαση μίας στιγμής
αυτή αν ακολουθήσεις
όλα, γεμάτα κι αδειανά
δια παντός θα σβήσεις.

Αλλαγή συνηθειών (βράδι στον περιφερειακό)

Λίγα μέτρα, λίγα σκαλιά για την ακρίβεια
πιο κάτω απ' το σημείο
που σταματώ προσωρινά το τρέξιμο
να κάνω ένα από τα ενδιάμεσα
σετ γρήγορα πουσάπς

βλέπω τα φώτα της εισόδου
- το μπαρ ήταν σα σπίτι μας -
τόσα βράδια, τί ξενύχτια
πόση μπύρα, πόσο ουΐσκυ
πόση βόντκα, πόσα σναπς;

Μπόμπα

Η διασημότητα σου διάρκεσε

λίγα μονάχα χρόνια

όλο στα πρωτοσέλιδα

και στα δελτία ειδήσεων κεντρικά

μετά στις παραμέσα τις σελίδες

σε δεύτερα κανάλια

κι έπειτα τίποτα

τώρα, στο βαγόνι του ηλεκτρικού του σιδηρόδρομου

ένας ακόμα επιβάτης συνηθισμένος

τελείως πια ασπρισμένος

εμφανώς γερασμένος

το αριστερό το χέρι όλο μέσα στο μπουφάν

λες και αναζητά τη ζέστα

ή αναπαύεται εκεί

μα άσχημα είναι κουτσουρεμένο

και το 'να μάτι παγωμένο

την κίνηση του άλλου δεν ακολουθεί

από τότε ολότελα χαμένο

σύντροφε έχω την εντύπωση

ότι πάρεξ εμού

κανείς δω μέσα δε σ' αναγνωρίζει

και ας υπήρξες διάσημος

θεωρητικός αναρχικός

μα και της ένοπλης της πάλης

οπαδός φανατικός

εν τέλει δεν ήσουν κι εσύ παρ' ένας

περαστικός κομήτης

αλήθεια, πώς έγινε το βράδυ εκείνο

στα χέρια σου και έσκασε

ο δυναμίτης;