Πρέπει να τακτοποιήσω τη βιβλιοθήκη μου

11/4/'015 (Μεγάλο Σάββατο), Μαυρομιχάλη 148Β, "εμπνευσμένο" σε κατάσταση ημινάρκωσης, βραδάκι Μεγάλου Σαββάτου 2015 και γραμμένο στο χαρτί λίγο μόλις πριν το τηλεφώνημα με το θλιβερό μαντάτο

Με προσμονήν εδιάλεξα εν ιερόν βιβλίον

δύναμιν νά 'βρω απ' τον Θεόν, παρηγοριάν στον βίον

Μα έμεινα εμβρόντητος διαπιστωνόντας ότι

ήτο άκρως σκανδαλιστική, παράγραφος η πρώτη

Τους οφθαλμούς μου έκλεισα και άνοιξα επαλλήλως

τους τίτλους, το εξώφυλλον, εξέτασα με ζήλος

Ω! άθλιε, λάθος έκανες, μην είσαι μεθυσμένος;

κι αντί του τόμου "Πίστεως, το ιερόν, θείο μένος"

συ πήρες τον "Απώλεσης απόλαυσις παρθενικού υμένος".

Ρημάιντερ

23/4/'015, Νεάπολη-Εξάρχεια και Άγιος Θωμάς - Μαρούσι,  Αθήνα

Καλημέρα,

με μια κούπα στο χέρι καφέ αχνιστό

ένα ένα τα βήματα κάνοντας

της καθημερινής πρωϊνής ιεροτελεστίας

γυρνώντας στο επιτραπέζιο ημερολόγιο τη σελίδα...

η χειρόγραφη σημείωση

και ταυτόχρονα σχεδόν

ο χαρακτηριστικός ήχος της υπενθύμισης από το κινητό

- τον οποίο προκάλεσε αντίστοιχη σημείωση

στο ηλεκτρονικό, εκεί, ημερολόγιο

(διπλή καταχώρηση για λόγους ασφαλείας) -

αφορούν κι οι δύο μία τακτική πράξη φροντίδας

από τις τόσο πολλές τόσων ετών

μόνο που τώρα πια ο στόχος της φροντίδας δεν υπάρχει

ένα σφίξιμο στο στομάχι σε πιάνει

ένα γέλιο σού 'ρχεται γλυκόπικρο

τα σκέφτεσαι λίγο, άκρη δε βγάζεις και αποφαίνεσαι:

"γαμησέ τα" και φεύγεις για δουλειά

θα γυρίσεις αργά κι όλο κάτι

θα βρεθεί να σε απασχολήσει

και -πού θα πάει;- θά 'ρθει το βράδυ

και για ύπνο θα πας κι ύστερα...

όλα αυτά που λεν τα κλισσέ...

μα παραδέχεσαι, ως οφείλεις, αλήθεια πως είναι

πως δηλαδή "αύριο θά 'ναι μια νέα μέρα"

"ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές"

"ο Μεγάλος Τροχός να γυρνά συνεχίζει αδιακόπως"

και τέτοια...

Καληνύχτα.

Το ρολόι

21/4/'015, Νεάπολη - Εξάρχεια και Άγιος Θωμάς - Μαρούσι, Αθήνα

Κατά την άχαρη αλλά συχνά απαραίτητη διαδικασία

που ακολουθεί τέτοια γεγονότα

εκκενώνοντας το διαμέρισμα

βρήκα μεταξύ άλλων πραγμάτων το ρολόι της

που ανελλιπώς φορούσε για δεκαεννέα σχεδόν

έτη, καθημερινά και δεν το αποχωριζόταν παρά μόνο

δυο τρεις φορές το χρόνο, σε κάποια γιορτή ή γάμο

ή αντίστοιχη περίπτωση οπότε και φορούσε "το καλό"

ένα μικρούτσικο, παλιομοδίτικο, χρυσό, γυναικείο ρολογάκι

όμως τον άλλο καιρό μόνο αυτό, που τόσο αγαπούσε

χωρίς νά 'ναι δα και κάτι τόσο το σπουδαίο

ένα διαφημιστικό δώρο από τη δουλειά

που μας είχανε μοιράσει όταν λανσαρίστηκε

ένα καινούριο (τότε, το ενενηνταέξι) προϊόν

ωστόσο πρέπει νά 'τανε αξιόπιστης κατασκευής

αφού εξάλλου τόσα χρόνια δούλευε

επίσης καλαίσθητο αρκετά

με μαύρο δερμάτινο λουράκι

και ασημόχρωμη στεφάνη

(πού 'χε πια αρχίσει να ξεβάφει και να οξειδώνεται)

και μία σκέτη, ολόλευκη πλάκα χωρίς αριθμούς

ή άλλες ενδείξεις παρά μόνο το λογότυπο

του προϊόντος διακριτικό στην κάτω πλευρά

μεσαίου μεγέθους, γιούνισεξ, για άντρες και γυναίκες

α, πόσο τ' αγαπούσε, αλλάζαμε τη μπαταρία όταν τελείωνε

το λουράκι όταν φθειρόταν, αγάπη που του είχε

Φθάνοντας στο σπίτι και βγάζοντας το απ' το σακκίδιο

κοιτάζοντας πού θα το φυλάξω

παρατήρησα ότι δεν είχε γίνει αλλαγή

στη θερινή ώρα δύο χιλιάδες δεκαπέντε

λογικό αφού η μέτρηση του χρόνου

-όπως και τόσα άλλα, αλίμονο-

το τελευταίο διάστημα

νόημα πια δεν είχανε για εκείνη

Όμως ο δείκτης των δευτερολέπτων στρέφονταν

με συγκεκομμένο τρόπο, συγχρονισμένος

με το ανεπαίσθητο, ρυθμικό τικ τακ

το ρολόι δούλευε, χτυπούσε

Το ρολόι ναι.

Ο Φάκελλος

Γραμμένο στις 23 Μαρτίου 2012, στην Μαυρομιχάλη 148Β, Νεάπολη - Εξάρχεια, Αθήνα. Δημοσιεύεται τώρα που πλέον ισχύει.

15 Μαΐου 1932 - 11 Απριλίου (Μ. Σάββατο) 2015.

Καλό ταξίδι Mάνα.

Κάτι έγγραφα έψαχνα τις προάλλες να βρω

μιας παλιάς στο αρχείο μου υπόθεσης

τί χάος Θεέ μου κι αυτό!

κούτες παντού και κλασσέρ και ντοσιέ

αμέτρητα παλιά περιοδικά κι εφημερίδες

έντυπα κάθε λογής, φυλλάδια, σημειώσεις

χαρτιά, χαρτιά, χαρτιά

ψάχνοντας έπεσα πάνω στον ιατρικό φάκελλο

της συχωρεμένης της μάνας μου

τί δουλειά είχε ακόμα να υπάρχει αυτός

μ' αυτή την μανία να μην πετάω ποτέ τίποτα και όλο να σωρεύω

κάθε σελίδα γραμμένο, τυπωμένο χαρτί (χώρια τα βιβλία)

είχα από καιρό αρχίσει να αποχωρίζομαι

διάφορα διακοσμητικά και έπιπλα

για να δημιουργήσω χώρο

και μ΄αυτό το ρυθμό θα έπρεπε

σύντομα να πιάσω μεγαλύτερο σπίτι

Τελοσπάντων κάθησα σε μια γωνιά

και πίνοντας μια γουλιά καφέ

άρχισα να φυλλομετρώ τον ογκώδη φάκελλο

δεκάδες ιατρικά σημειώματα

διαγνώσεις, οδηγίες, γνωματεύσεις

εισητήρια - εξιτήρια νοσοκομείων

φαρμακευτικές συνταγές, δοσολογίες, δίαιτες

φυλλάδια σκευασμάτων με υπογραμμίσεις

ιατρικές βεβαιώσεις, βιβλιάρια υγείας

εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις

αναλύσεις αίματος, καλλιέργειες ούρων

βιοχημικοί δείκτες διάφοροι

εγκεφαλογραφήματα, ακοογράμματα

ακτινογραφίες, υπέρηχοι

αξονικές - μαγνητικές τομογραφίες

και με χρονική σειρά τοποθετημένα

πλήθος καρδιογραφήματα
μιας καρδιάς πού 'χε πάψει πια να χτυπά.

Καλό Πάσχα 2015

31/3/'015,  στάση λεωφορείου Χαριλάου Τρικούπη και Δερβενίων, Νεάπολη-Εξάρχεια, Αθήνα και οδός Αγησιλάου, Άγιος Θωμάς-Μαρούσι

Χριστός ο Κύριος, Χριστός

εν μέσω μίσους περιβαλλόμενος

από απέραντη Αγάπη

την οποίαν εξέπεμπε εαυτός, Αυτός

εδίδαξε, την διδαχήν πλην όμως

σπανίως τη θυμούμαστε

αλίμονο, το πιο πολύ ξεχνούμε

πως Δύναμη τεράστια να επιδείξει
δύναται τις, γονατιστός.

Ecce Hommo

28/3/’015 – Αραχώβης 41, Εξάρχεια – Αθήνα

Ηλικιωμένη, κατάκοιτη

βαρέως πάσχουσα η ασθενής

πασχίζει η γλώσσα

αργοσαλεύει στο στόμα

πίσω απ’ τα δόντια, στα χείλη

τα λόγια ν΄αρθρώσει

μα ότι βγαίνει, νόημα δεν έχει

σχεδόν ασύνδετοι φθόγγοι

συλλαβές τσακισμένες

ακατάληπτες λέξεις

να καταννοήσεις αδύνατον

όσο κι αν προσπαθείς

κι έτσι μάταιο αφού είναι

να πει ‘κείνο που θέλει

χάνεται πάλι στο βυθό της σιωπής

Mε κάποια ανακούφιση

μα κι ενοχές που έτσι νοιώθεις

στην πολυθρόνα διπλώνεσαι

παρόμοια αφήνεσαι, χάνεσαι

ανήμπορος νοιώθεις
και βαθιά δυστυχής.

Μην ξεγελιέσαι

Καθώς μεγαλώνεις

δεν είναι άσπρο - μαύρο

και την αλήθεια την βρίσκεις

γύρω, κάπου στη μέση

διαρκώς με το ζύγι

κριτής αενάως

τα υπέρ, τα κατά

να λογαριάζεις, να σκέπτεσαι

και σοφά να επιλέγεις

ποιό καλό περισσότερο

ποιό κακό το πιο λίγο

Τη μέσα φωνή

που διαμαρτύρεται ουρλιάζοντας

να πάψει την κάνεις

μ΄ένα καίριο "Σκασμός!"

Μα από αλλού πάλι έρχεται

η απαίσια λέξη

σαν κατηγόρια ακούγεται

ενοχή σε τρυπάει:
"Συμβιβασμός, Συμβιβασμός".

Στίχοι για ένα παπούτσι

17&25/3/’015, οδός Νεοφύτου Δούκα, Κολωνάκι και Αραχώβης 41, Εξάρχεια - Αθήνα

Τί θυμάται αλήθεια  κανείς

καθώς τα χρόνια περνούνε

εικόνες που ανεξίτηλα μένουν

χαραγμένες στη μνήμη

κάτι παρόμοιο σήμερα είδα

το πρωί μες στο λεωφορείο

και αμέσως ο νους μου ταξίδεψε

πίσω, πιο πάνω από είκοσι χρόνια

εποχή καλοκαίρι και στο ορισμένο μας

ήρθες το ραντεβού με ελαφρότατα

ενδύματα που με βία εκάλυπταν

του σώματος σου τα πλούσια ελέη

κι ένα ζευγάρι ξεθωριασμένα μπλε πάνινα

-το ένα τρύπιο- παπούτσια

μόδα κι αυτή και τότε και τώρα

τρύπιες μπλούζες, σχισμένα τζην

φθαρμένα τρύπια παπούτσια – αχ! τα νειάτα

κι μια μικρή βαλιτσούλα

«να σε βοηθήσω;», «όχι, μπορώ»

το λοιπόν ολοταχώς στο λιμάνι

μικρό ταξίδι, μόνο στο Σαρωνικό

και κάπου στη μέση εν πλω

στου δελφινιού το μεσαίο το άνοιγμα

εγώ για τσιγάρο

κι άλλες φορές για διακοπές

με μέσο πλωτό ή άλλο σαν εταξίδευα

με παρέες γνωστών και με φίλους

μια αίσθηση γλυκιά με κυρίευε

προσμονής για τις ανέμελες μέρες

μα τώρα μαζί μου ήσουν εσύ

και ένοιωθα, καλά όπως τά ‘λεγε

αγαπημένος ο συγγραφέας

Μπουκόφσκι Τσαρλς Χένρι

αισθανόμουν «σωστά», έτσι ήταν «σωστά»

διακοπές με γυναίκα

γύρισα και δίπλα σου κάθησα

μισή ώρα πριν το νησί πορεία ακόμα

πάθος τρελλό μας κυρίευσε

κι εκεί, στα καθίσματα

επιδοθήκαμε σε ακόλαστες

ανομολόγητες πράξεις

ευτυχώς – τύχη βουνό!

κανείς δε μας πήρε χαμπάρι

την γνωστή μου κυρία σαν φτάσαμε

βρήκαμε καταλλύματα για να μας δείξει

κι αφού διαλέξαμε, μόλις ένα λεπτό

πίσω μας αφού κλείστηκε η πόρτα

τα ρούχα όλα ξεφορτωθήκαμε

και ξαπλώσαμε ευθύς στο κρεββάτι

όπου στις ίδιες πράξεις εκ νέου επιδοθήκαμε

χωρίς καμμία αιδώ ή προφύλαξη

αυτή τη φορά καθώς είμασταν μόνοι

και μετά να ετοιμάζόμαστε αρχίσαμε

για μια κοντινή παραλία

μαγιώ, πετσέτες, ψάθες, γυαλιά – τα απαραίτητα

κι εσύ εκεί, το ίδιο μπλε πάνινο
ξεθωριασμένο, τρύπιο παπούτσι.

Σκληρή φυλή του ποταμού

28/3/'015,  Ζωοδόχου Πηγής, Χαριλάου Τρικούπη (καθ' οδόν), Super Market "Σκλαβενίτης" (επί της 2ας) και Μαυρομιχάλη 148Β, Εξάρχεια- Νεάπολη, Αθήνα

Τελευταία έχω πάψει να είμαι ευφράτης

πουθενά δε μ' οδήγησε η στάση αυτή

να ευφραίνομαι ευφρόσυνα

χαρές κι απολαύσεις

να γυρεύω ολοένα

και γλυκειά θαλπωρή

Σε σκληρούς καιρούς τώρα

πυγμαίοι νά 'μαστε πρέπει

και να μην χαλαρώνουμε ούτε στιγμή

μετρημένοι, σκληροί, πειθαρχημένοι και πάντα

μα πάντα να δείχνουμε
σιδερένια πυγμή.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λύο..... (291)

 ...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα

Καταπλητικογράφος, ο: ο συγγραφέας (διηγημάτων, μυθιστορημάτων, ποιημάτων -  ο ποιητής - , δοκιμίων, μελετών, κριτικών), ο ζωγράφος, ο σκιτσογράφος, ο εικονογράφος, ο φωτογράφος, ο καλλιγράφος και εν γένει ο κάτοχος τέτοιων σπάνιων τάλαντων και χαρισμάτων, που κάνει - κατά δήλωση του - έργα «καταπλητικά» (ο κομπορρήμων, ο υπερφίαλος, ο ανερμάτιστος, ο εγωίσταρος, ο ψωροφαντασμένος, η ψωνάρα), όπως εξάλλου και την ίδια γνώμμη εκφράζουν ένα τσούρμο κόλακες, σφουγγοκωλάριοι, προσβλέποντας τίς οίδε σε τί ανταλλάγματα, εύννοιες, ενσωμάτωση σε κλίκες, ομάδες, παρέες και ελίτ, ότι λοιπόν - καθώς λέγαμε - τα έργα του είναι πάντα(!) καταπληκτικά. Φτου! Όξω ρεεε! Πάλι εκνευρίστηκα αναγνώστη μου, να με συγχωρείς. Εν πάσει περιπτώσει, αυτός είναι ο καταπληκτικογράφος. Όπως άλλωστε αναλύεται με τρόπο εξαιρετικό στο – αντικειμενικά και πέραν πάσης αμφιβολίας - καταπληκτικό κείμενο ανάπτυξης λήμματος που μόλις διάβασες.  

Το λαστιχάκι στο ξύλινο αλογάκι

14&15/3/’015, Αραχώβης 41, Εξάρχεια-Αθήνα

Τα παιδικά μου παιχνίδια όταν σταμάτησα

πια να παίζω μαζί τους στην εφηβεία

δεν πετάχτηκαν ούτε χαρίστηκαν

σε ξαδέρφια μικρότερα ή γειτονόπουλα

ή – ξέρω γω – σε Συλλόγους Απόρων

παρά φυλάχτηκαν κι αυτό το χρωστάω στη μάνα μου

«και τα παιδιά σου να παίζουν μ’ αυτά»

τη θυμάμαι που έλεγε

κι ούτε χαθήκανε στις πολλές τις μετακομίσεις μας

από σπίτι σε σπίτι, πάντα στη γειτονιά, στα Εξάρχεια

σε απόσταση μέτρων λίγων δεκάδων από την πλατεία

(ίδια τύχη περίπου είχαν και τα παιδικά τα βιβλία μου

μα σε αυτά υπάρχουν απώλειες

που καθώς τις θυμάμαι πονάνε ακόμα)

σε πατάρια πάνω και μέσα σε ντιβανομπάουλα

σε χαρτόκουτα και σε σακούλες

κι όσο μεγάλωνα και να σπουδάζω πια άρχισα

γέμιζε το δωμάτιο με λογής χαρτιά, περιοδικά και βιβλία

(βλέπεις στο μικρό μας διαμέρισμα

εγώ είχα δικό μου δωμάτιο

η καημένη η μάνα μου ξάπλωνε

σ΄ένα μικρό, πτυσσόμενο, στο σαλόνι κρεββάτι

«για νά ‘χει το παιδί ησυχία και να διαβάζει»)

κι όλο στο δωμάτιο, στο σπίτι ο χώρος λιγόστευε

μα ζήτημα δε μπήκε ποτέ

τα παιχνίδια να φύγουνε, τόπος να γίνει

ώσπου σε μεγάλη ηλικία τελικά

αλίμονο πολύ αργά, μα αργά

όλα τα πράματα στη ζωή μου τα κάνω

ήρθε η ώρα να φύγω

να μετακομίσω σε δικό μου διαμέρισμα

ή για την ακρίβεια σ’ ένα παλιό

απ’ αυτά πολλά που υπάρχουνε

στα Εξάρχεια σπίτι

όπου φίλοι μου μένανε πάντα εκεί

και ο ένας το παραχωρούσε στον άλλον

μαζί λοιπόν με τα λιγοστά μου υπάρχοντα

κυρίως - ως είπαμε – χαρτιά και βιβλία

και τα παιχνίδια μου κοντά μεταφέρθηκαν

κι αφού πολλοί απ’ τους φίλους μου

παιδάκια είχανε τότε δικά τους

να μην κρύψω τα παιχνίδια εσκέφθηκα

κι έτσι τα βόλεψα χαμηλά

εκεί σ΄ένα συρτάρι ντουλάπας

όπου πράγματι νέα ζωή – τύχη πάλι

τα παιχνίδια μου βρήκανε

στων  μικρών παιδιών τα χεράκια

η μικρή κόρη της καλύτερης φίλης μου

πρωταγωνίστρια στην αναβίωση ήταν

και να στο σαλόνι, στο πάτωμα

ολόγυρα απλώνονταν τα θηρία της ζούγκλας

στρατιώτες κάθε εποχής, άρματα, κάστρα

αυτοκίνητα, κατασκευές, ξύλινα ζώα

εργαλεία, λέγκο και πλεϊμομπίλ

όπλα, σπαθιά και πιστόλια

και παίζαμε με τις ώρες, παίζαμε εκεί

χαρούμενοι όλοι που ήμασταν τόσο

η μικρή, τα παιχνίδια, εγώ

κι άλλα παιδάκια που ήρθαν παίζαν κι αυτά

ύστερα με βοηθούσανε να τα μαζέψω

μα άλλες φορές έτσι φεύγανε

το σαλόνι βομβαρδισμένο τοπίο

μοναχός μου τα μάζευα μα δε με πείραζε

και πόσο γελούσα αργότερα

όταν κάποιος από τους περιστασιακούς επισκέπτες

τυχαία ξετρύπωνε ένα βώλο, μια λεοπάρδαλη

ένα ρινόκερο, έναν ινδιάνο

μια μπετονιέρα, ένα σπαθί, έναν ιππότη

με απορία κοίταε και ρώταγε

«μπα σε καλό σου βρε, τί ειν΄αυτό;»

και τα χρόνια περνούσαν

τα παιδάκια αυτά, κι αυτά μεγαλώσανε

κι εγώ ήρθε η ώρα πάλι να μετακομίσω

οριστικά πλέον αυτή τη φορά

σε διαμέρισμα δικό μου που είχα αποκτήσει

άφησα πίσω μου διάφορα πράγματα

με εννοείται πήρα μαζί τα παιχνίδια

δυο μεγάλες κούτες αγόρασα

από διαφανές πλαστικό

να δεις μπόραγες μέσα

και όλα εκεί τα μετέφερα

στο πάνω της ντουλάπας του τοίχου το ράφι

και πάλι φίλοι νεότεροι

με παιδάκια μικρά ήρθαν στο σπίτι

κι έτσι παραπονεμένα δεν έμειναν

ούτε τούτη τη φορά τα παιχνίδια

καθώς τα τακτοποιούσα στις κούτες, θυμάμαι, αφαίρεσα

κι άφησα έξω ένα μικρό

αλογάκι ξύλινο με αναβάτη

ρόδες είχε, ήταν απ’ αυτά τα συρόμενα

από ένα σχοινάκι που τα κύλαγες όσο

ένας μηχανισμός το κεφάλι κουνούσε

βαμμένο ήταν με απίθανα χρώματα

κόκκινο, πράσινο, μωβ, ασημένιο

μα στα παιδικά μου μάτια μάλλον θα φάνταζε

πολύ φυσικό και υπέροχο πλάσμα

ο δε αναβάτης ένας καουμπόυ ήτανε

με μπλε, ελεκτρίκ, ολόσωμη φόρμα

ροδόχρωμα μάγουλα, πλατύ χαμόγελο

πορτοκαλί ένα καπέλλο σα νέο φεγγάρι

και πώς μού ΄ρθε εγώ που ποτέ

«διακοσμητικά αντικείμενα» δεν έχω στο σπίτι

στης βιβλιοθήκης πάνω ένα ράφι το άφησα

ως κάτι που ήταν να το βλέπεις ωραίο

παρατηρώντας το λίγες μέρες μετά, είδα, εντόπισα

στης μουσούδας μια τρύπα, ένα υπόλειμμα

από λαστιχάκι που ήταν δεμένο

ξεφτισμένο, παμπάλαιο, λερωμένο και κίτρινο

από στων ανδρών τα εσσώρουχα που μπαίνει το είδος

(και στων γυναικών ίσως, δεν ξέρω, μπορεί)

στη μέση για να τα κρατά, να τα σφίγγει

ανορθογραφία σκέφθηκα είναι και άσχημο

να το λύσω πήγα ή να το κόψω

μα κάτι με κράτησε και συλλογίστηκα

πριν από πενήντα χρόνια σχεδόν

κάποιο χέρι αντρός ή μάλλον γυναίκας

αυτού που μου το χάρισε ή ίσως της μάνας μου

ή το πιο πιθανό κάποιας εργάτριας

στην Ιαπωνία φερ΄ ειπείν ή στη Γερμανία

στο εργοστάσιο τέλος πάντων τα παιχνίδια που έφτιαχνε

έδεσε τούτο δω το μικρό κορδονάκι

με ποιό δικαίωμα άρα εγώ

τόσα χρόνια μετά να το αφαιρέσω;

κει που ήτανε τ΄άφησα

και ακόμα εκεί βρίσκεται

το επιβεβαιώνω σαν στρέφοντας

αριστερά, ψηλά το κεφάλι

το βλέμμα μου πάει εκεί

απ' την οθόνη του λάπτοπ

που πληκτρογραφώ αυτές τις γραμμές

στο ράφι που στέκεται
το παιδικό μου παιχνίδι.

Εικαστικό νυκτερινό κακοποίημα

2, 7 και 14/3/'015, 'Αγιος Θωμάς - Μαρούσι και Αραχώβης 41 - Εξάρχεια, Αθήνα

Θά 'θελα νά 'μαι ζωγράφος

σκιτσογράφος θα ήθελα νά 'μαι

εικονογράφος τέλος πάντων κάποιου τύπου

να μπορώ εικόνες να φτιάχνω

με την ικανότητα μου αυτή το λοιπόν

θά 'φτιαχνα δύο εικόνες

τη μία δίπλα στην άλλη

ίδιες περίπου μα όχι τελείως

παρόμοιες πάει να πει

αλλά με διαφορές

και θα απεικόνιζαν αυτές

την ίδια σκηνή απ' τη ζωή ενός ανθρώπου

αλλά σε φάσεις της διαφορετικές

ή σε διαφορετικές εκδοχές της

ή σε άλλη τροπή της

και οι εικόνες θα έδειχναν

ένα δωμάτιο, υπνοδωμάτιο

απλό, ταπεινό

σ' ένα μικρό σχετικά και παλιό

διαμέρισμα του κέντρου της πόλης

κάποιο γούστο πες ότι είχ' η διακόσμηση

ένα ιδιαίτερο χρώμα στον τοίχο

μια κουρτίνα, τα έπιπλα

όχι τίποτα εξεζητημένο ή σπάνιο

πιο πολύ θα τα χαρακτήριζε κανείς

"φθηνές, αξιοπρεπείς, απομιμήσεις"

ένα ξύλινο κομοδίνο με στοίβες βιβλία

ένα αμπαζούρ με πανί χρωματιστό

κινέζικο, χάρτινο φωτιστικό στο ταβάνι

πάπλωμα πλουμιστό, παρδαλά μαξιλάρια

στη γωνιά ένα μπαούλο

και θά 'ταν νύκτα, νύκτα βαθειά

χα! και πώς το ξέρουμε αυτό;

λοιπόν άκου να μάθεις

απ' το τζάμι θα φαίνεται της μπαλκονόπορτας

που είναι έξω βαθύ και πηκτό το σκοτάδι

να αναχαιτίσουν που προσπαθούν

τα φώτα του Δήμου, της πόλης

και πάνω απ' τα κτίρια κι ανάμεσα

στου ουρανού τα ορατά όσα τμήματα

φεγγάρι και άστρα

φεγγάρι και άστρα

μα και από μια λεπτομέρεια

ιδέα σπουδαία και πρωτότυπη

του ευφυούς καλλιτέχνη

στο κομοδίνο απάνω, το μαύρο

ηλεκτρονικό ξυπνητήρι με κόκκινη ένδειξη

ώρας τρεις κι έξη λεπτά, ξημερώματα, είδες;

κι ακόμα στο κρεββάτι να βρίσκεται

ξαπλωμένος ένας άντρας μεσήλικας

κι ως εδώ οι ομοιότητες

Στη μια εικόνα το δωμάτιο είναι τακτικό, καθαρό

πρόσφατα επιμελώς σκουπισμένο

στο μπαούλο πάνω απλωμένο

ένα ριχτάρι υφαντό κι ένας δίσκος

με κεριά κι αντικείμενα διάφορα

μια διακόσμησης σύνθεση οπού σχηματίζουν

μια ωραία γωνία αναμφίβολα

που μονάχα ξενίζει

η μεταλλική πινακίδα στην πρόσοψη

με την παράξενη επιγραφή

μια λέξη μονάχα: "Δαίμονες", γράφει

περίεργο σίγουρα και μακάβρια αταίριαστο

στης ντουλάπας στηριγμένα  στο πόμολο

προσεκτικά από τις κρεμάστρες τα ρούχα

παντελόνι, σακκάκι, πουκάμισο

κι από κάτω στο πάτωμα

ένα ζευγάρι γυαλισμένα υποδήματα

προφανώς η φορεσιά εργασίας

η αυριανή έτοιμη από τώρα

ο κάτοχος προσεκτικά που ετοίμασε

για μη σπαταλά τον πολύτιμο

πρωϊνό του το χρόνο

ο δε άντρας στο κρεββάτι ανάσκελα

σε δυο μαξιλάρια ακουμπισμένο κεφάλι

ως το λαιμό σηκωμένα σκεπάσματα

μα το ένα χέρι απ' έξω

μακάριο το πρόσωπο, βαθύς μάλλον ο ύπνος

χωρίς ή με - ποιός ξέρει - όνειρα

πάντως τέτοιος που φαίνεται

δίκαιη σαν μια ανταμοιβή

μιας γεμάτης και πλούσιας μέρας

μία απαραίτητη ανάπαυλα

γι άλλη μια τέτοια που θ' ακολουθήσει

Στην άλλη εικόνα όμως τα πράγματα

είναι αρκετά διαφορετικά ολωσδιόλου

ρημαδιό το δωμάτιο, αχούρι, ανάστατο

να καθαρισθεί πρέπει νά 'χει εβδομάδες

η σκόνη έχει επικαθήσει παντού

τά 'χει όλα σκεπάσει πέρα ως πέρα

σβώλοι τα χνούδια τρέχουν στο πάτωμα

που είναι όλο γεμάτο λεκέδες

στο κάτω κάγκελο του κρεββατιού

στοιβαγμένα σωρό ρούχα δεκάδες

φύρδην στοιβαγμένα εκεί

τσαλακωμένα, κουβάρι

των προηγούμενων πολλών ημερών αποφόρια

στο κομοδίνο τα βιβλία

(που στην άλλη εικόνα βαλμένα

σε τακτικές είναι σειρές και σε στοίβες)

ανοιγμένα τώρα εκεί χάσκουνε

το ένα πάνω στο άλλο

σελιδοδείκτες στο πάτωμα

τσαλακωμένες σελίδες

λες και με αγωνία ο ιδιοκτήτης τους

έψαχνε στίχους ή μία παράγραφο

παρηγοριά, σωτηρία να βρει μες στις λέξεις

και στο ρολόι με τα κόκκινα γράμματα

απενεργοποιημένη η αφύπνιση

(που στην άλλη εικόνα υπήρχε

για έγερση πρωϊνή ώρα εξ και τριάντα)

μπουκάλια νερού πλαστικά και υάλινα

και χάρτινα κουτιά "φυσικού" χυμού φρούτων

στο κρεββάτι δίπλα σε μεγάλες ποσότητες

σημάδια ακόρεστης δίψας τις νύχτες

το ριχτάρι και τ΄αντικείμενα διάφορα

είναι πια απ' το μπαούλο κάτω πεσμένα

καθώς στέκει το σκέπασμα υψωμένο, ορθάνοιχτο

φανερώνοντας άδειο το εσωτερικό του

και καταλαβαίνεις φρικτό περιεχόμενο

μέσα είχε που τώρα χύθηκε έξω

στους τοίχους σκαρφαλώνουνε απαίσια έντομα

δηλητηριώδεις αράχνες, φαλάγγια, σκορπίδια, σκαθάρια

γλοιώδεις κάμπιες αμέτρητες

η μια πίσω απ' την άλλη σε γραμμές - τί αηδία!

σαρανταποδαρούσες δυσοίωνες, αποκρουστικές

κάθε τόσο υψώνουνε ουρά και κεφάλι

ερπετά και αμφίβια τον τόπο γεμίζουνε

φίδια, σαλαμάνδρες και σαύρες

εκτοπλασματικά βατράχια ολοπράσινα

και τεραστίων διαστάσεων αρχέγονοι φρύνοι

τις ουρές και τα πόδια τυλίγουνε

στου κρεββατιού τα πόδια και προωθούνται

στου ταβανιού το φως κρεμασμένος

κατάμαυρος κόρακας

προς τα κάτω κοιτά μοχθηρά

μ' ένα σαν κάρβουνο μάτι

στο κουρτινόξυλο κουρνιάζει κακόβουλα

υπομονετικά περιμένοντας

- θα μπορούσε να το κάνει για πάντα -

ένας κολοσσιαίος και φαλακρός γύπας κακάσχημος

στο κεφαλάρι του κρεββατιού γραπωμένο

(πάλι στο κάγκελο) το πιο φρικαλέο

στον κόσμο γκαργκόιλ

ξεκολλημένο θαρρείς απ' τα ψηλά αετώματα

των πελώριων τοίχων του Ναού της Κυράς μας

στην ξακουστή όπου βρίσκεται πόλη της Εσπερίας

για αιώνες συναναστρεφόταν μόνο ομοίους του

εκεί δίπλα απ' τις γιγάντιες καμπάνες

εξόν από τότε που ένα πλάσμα ανθρώπινο

για σύντομο διάστημα μαζί τους εκεί διαβιούσε

μ' απ' την κακία του κόσμου κι αυτό πάει, χάθηκε

λες και ήταν κάποιο ον ζηλευτό - μπα, κάθε άλλο!

και μια φιγούρα, ένα ον πιο μεγάλο απ' όλα

στο κρεββάτι δίπλα σε ξύλινο

σκαμνί ένα κάθεται, είναι ένας γέρος

ρυπαρός, κουρελής, γενειοφόρος αλήτης

ένα μακρύ φορά, κοκκαλωμένο από τη βρώμα παλτό

ένα πλαστικό βαστά μπουκάλι δυο λίτρων

μισογεμάτο με το πιο φτηνό που υπάρχει κονιάκ

σπίρτο σκέτο, σχεδόν δηλητήριο

απ΄όπου κάθε τόσο δόσεις γενναίες ρουφά

στα από νικοτίνη ολοκίτρινα, βρώμικα του τα δάχτυλα

σιγοκαίει ένα κακοστριμμένο τσιγάρο

με καπνό λογιών που απόμεινε

σε μαζεμένες από κάτω διάφορες γόπες

όλο βήχει πνιχτά και συνέχεια γρυλλίζει

λες και μες στο λαρύγγι του βρίσκουνται

μεταλλικά δεκάδες καπάκια της μπύρας

προς το κρεββάτι κοιτά και αυτός

όπου είναι τα σκεπάσματα ανάστατα

διπλωμένα, μπερδεμένα απίστευτα

και ο άνδρας μεσήλικας, φαίνεται

να περνά βασανιστική αγωνία

χλωμός και αξύριστος, διπλωμένος στα δύο

μία έντονη στο πρόσωπο σύσπαση

μια γκροτέσκα γκριμάτσα τρόμου και ζόφου

μα απ' όλα τούτα το πιο αποτρόπαιο θέαμα

στης εικόνας την άκρη ίσα που φαίνεται

καθώς χάνεται μες στις σκιές

και την του φωτός απουσία

καιροφυλαχτούν σβησμένες σχεδόν

ένα τσούρμο γριές με μορφές ακαθόριστες

ξεδοντιάρες, φαφούτες, όλο ρυτίδες σαν μούμιες

σκεπασμένες από τα νύχια ως την κορφή

με παντούφλες, με κάλτσες, με ρόμπες, τσεμπέρια

ολοφάνερα κάποτε, όλα ολόμαυρα

που στα χρόνια τόσα, ποιός ξέρει; τα πάμπολλα

έχουνε πια ξεθωριάσει

κι έχουνε γίνει ένα ξεπλυμένο σταχτί

πιο απειλητικό κι απ' το μαύρο ακόμα

μπορεί ως τα τώρα την εικόνα κοιτώντας

το στομάχι σου νά 'χε σφιχτεί

μα πια η καρδιά σου σχεδόν σταματάει

σου παγώνει το αίμα, η ανάσα σου κόβεται

καθώς παρατηρείς στη γωνιά

τον πόλο αυτόν του Κακού

που λες έτσι θα κάνει και θα εξαπλωθεί

θα σκεπάσει κι αυτήν και την άλλη εικόνα

κι έξω θα βγεί, στον κόσμο και σύντομα

το Μεγάλο Γκρίζο Τίποτα θα κυριαρχήσει

Σε προβεβλημένη έκθεση

φαντάζομαι το έργο μου αυτό

να δεσπόζει σε περίοπτη θέση

κάτω δεξιά η διακριτική μου υπογραφή

και το καρτελλάκι που θα λέει "Επωλήθη,

σε συλλέκτη που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος,

τιμή:  εννιακόσιες χιλιάδες".

Τα χάπια

Κυριακή 15 Μαρτίου '015, Γ' Νηστειών (της Σταυροπροσκυνήσεως), Αραχώβης 41 - Εξάρχεια, Αθήνα

Κάθε Κυριακή βραδάκι

εδώ και χρόνια, τόσα χρόνια

τακτοποιώ τα χάπια

της εβδομάδας που έρχεται

χάπια κάθε λογής θεραπευτικά

για τις πολλές της παθήσεις και ασθένειες

χάπια προστατευτικά από τις παρενέργειες

που τόσα πολλά χάπια μπορεί να επιφέρουν

κατά καιρούς αλλάζουν τα σκευάσματα ή οι δοσολογίες

όσα δεν χορηγούνται πια, αφού ρωτήσω το γιατρό

είτε φυλώ για πιθανή χρήση μελλοντική

είτε τα πάω στο κοινωνικό

της γειτονιάς ιατρείο για απόρους

τα άλλα τα χάπια που είναι σε ισχύ

κάθε Κυριακή βραδάκι τα τακτοποιώ

με προσοχή ελέγχοντας

για να μη γίνει λάθος

και τα τοποθετώ επιμερίζοντας

σε ειδικές θήκες πλαστικές

μία για κάθε μέρα

Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή

και βάζω όπου αντιστοιχούν

στα ειδικά προς τούτο διαμερίσματα

Πρωί, Μεσημέρι, Απόγευμα, Βράδι, Απόθεμα
τα αναλογούντα χάπια.

Το ακούς αυτό; Τί νά ‘ναι αυτό;

Τικ τακ, τικ τακ, ακούς;
τί νά ‘ναι αυτός
ο χτύπος ρυθμικός σαν το ρολόι;

Ίσως τα δάχτυλα απάνω στο τραπέζι
όπου κρούουν νευρικά
κάποιου που η αγωνία τον τρώει;

Μήπως ενός καημένου η καρδιά
όπου ανοίγει τρέμοντας
τον φάκελλο που πήρε από την Δ.Ο.Υ.;

Οι οργισμένες πάνω στην πόρτα οι γροθιές
του εξαπατημένου με τον συναλλασσόμενο
που άλλα του έλεγε και άλλα εννόει;

Με τον χάρακα χτυπήματα στην έδρα
δάσκαλου αγανακτισμένου με το μαθητή
που μπέρδεψε Ανόι και Οινόη;

Ή από σεβάσμιο κύριο, γηραιό
όπου τονίζει με τη βακτηρία στο πάτωμα
όσα λέει για το τρανό του σόι;

Λες το μηχανικό ταξίμετρο
όπου μετρά λεπτομερώς
το κόστος για το αγώι;

Σάμπως του τακουνιού της πάνω στα πλακάκια
έξω φρενών και έξαλλη η δεσποινίς
μ’ εκείνον που τη γέλασε το γόη;

Κι ακόμα…

Άσε μη μπαίνεις στον κόπο άλλο
σταμάτα να εικάζεις
είναι πιο απλό

Βλέπεις εκεί στον καφενέ, κάτου από τη μουριά             
όπου πίνει τον καφέ του απολαυστικά και μία μία πέφτουνε αργά
οι χάντρες απ’ το…

Κόρη της νύχτας

21/2/’015 – Αραχώβης 41, Εξάρχεια - Αθήνα

Θα είναι άραγε απόψε
που θά ‘ρθεις Νέμεσις;
καριόλα, γαμημένη, ας κοπιάσεις
και τη δουλειά σου όπως πάντα
θα την κάνεις σίγουρα
γι αυτό αμφιβολία δεν υπάρχει
μα σου το λέω να το ξέρεις
τούτη τη φορά δεν θα το ευχαριστηθείς
τον πανικό στα μάτια δε θα δεις
τον άφατο τον τρόμο
ούτε θ΄ακούσεις κλάματα τα γοερά
και παρακαλητά και ικεσίες
ούτε προτάσεις για ανταλλάγματα
απόπειρες δωροδοκίας ούτε τίποτα
απ’ αυτά που σ’ ερεθίζουν, που σε τρέφουν
δεν είναι που δε φοβάμαι
που είμαι θαρραλέος
ή ξέρω γω ατρόμητος– χα!
τέτοιος ποτέ μου δεν υπήρξα
είναι που δε νοιάζει πια, κατάλαβες;
είναι που πια δε δίνω μια δεκάρα
μάθε λοιπόν πως η αιτία
που θα σου στερήσει τη χαρά
η αδιαφορία είναι

Κι όταν θα φύγεις από το σπίτι το ξημέρωμα
την ώρα που χαράζει ένα ακόμα νέο πρωινό
δε θά ‘ναι το σακούλι σου αδειανό
γιατί θα έχεις μου πάρει την ψυχή
μα ικανοποίηση από μένα δε θα πάρεις.

Μετρημένες δόσεις, τακτικές

Διαβάζω ποιήματα

-ναι, καλά, σιγά

ποιός διαβάζει ποίηση

τη σήμερον ημέρα;-

όχι αλήθεια, ψέμματα δε λέω

εδώ και χρόνια, καθημερινά

διαβάζω ποιήματα

σε μετρημένες δόσεις, τακτικές

ένα το βράδυ στο κρεββάτι

ύστερα πιάνω από το κομοδίνο

το άλλο το βιβλίο, το μεγάλο

με τα διηγήματα ή το μυθιστόρημα

μα σπάνια καταφέρνω

πάνω από μια σελίδα

γιατί νυστάζω και με παίρνει ο ύπνος

το πρωί διαβάζω ένα

πριν φύγω από το σπίτι

μετά, στη στάση

διαβάζω ένα ποίημα

μπορεί και δύο

μπορεί και δύο

περιμένοντας το λεωφορείο

κατόπιν, καθ' οδόν, πιάνω από το σακκίδιο

το άλλο το βιβλίο, το μεγάλο

με τα διηγήματα ή το μυθιστόρημα

και διαβάζω αρκετά

γιατί δε νυστάζω, τον ύπνο έχω

χορτάσει αποβραδίς

αργότερα, το απόγευμα στο γυρισμό, πάλι στη στάση

διαβάζω ένα ποίημα

μπορεί και δύο

μπορεί και δύο

περιμένοντας το λεωφορείο

κατόπιν, καθ' οδόν, πιάνω από το σακκίδιο

το άλλο το βιβλίο, το μεγάλο

με τα διηγήματα ή το μυθιστόρημα

μα σπάνια καταφέρνω

πάνω από μια σελίδα

γιατί νυστάζω και με παίρνει ο ύπνος

και τέλος το βράδι πάλι, στο κρεββάτι

ο κύκλος ξεκινά απ' την αρχή

Τί λες βρε θηρίο;...

αμ' αν ειν' έτσι όπως τα λες

εσύ διαβάζεις μια ποιητική συλλογή

το δεκαπενθήμερο...

Μπορεί και δύο
μπορεί και δύο.

Βλέπω πιο βαθιά

Νεάπολη - Εξάρχεια και Άγιος Θωμάς - Μαρούσι, Αθήνα, 17/2/'015

Πίσω απ' το βλέμμα σου

το τάχα γελαστό

το δήθεν ήσυχο

το ακόμα και

(βρε συ, ποιόν πας να κοροϊδέψεις;)

κάπως ελπιδοφόρο

βλέπω τον τρόμο

βλέπω τον τρόμο

νά 'χει πια μόνιμα εγκατασταθεί

νά 'χει επικαθήσει

και ολοκληρωτικά κυρίαρχος

υπό το απαίσιο άχθος του

το σώμα νά 'χει δια παντός

επιβάλει να λυγίσει

Τότε καημένε πώς;

είναι ατελέσφορη

η προσπάθεια σου και αφελής

ωστόσο να ομολογήσω

κάπως συγκινητική

μ' αφού σ' ακούω που στέκεσαι

ολόκληρα λεπτά

πίσω από την εξώπορτα

γοργανασαίνοντας λαχανιασμένος

τότε τί μπαίνεις και μοιράζεις

καλημέρες, καλησπέρες ζωηρές

αστεία και ευχές

και στο δωμάτιο εμφανίζεσαι
ευθυτενής και κορδωμένος;

Χαρτιά, χαρτάκια – τα πρώτα της χρονιάς

Τα πρώτα χαρτάκια της χρονιάς 2015 βρέθηκαν παλαιότερα, συγκεκριμένα στις 16 Μαρτίου 2014, πεταμένα στην πυλωτή και έξω από την είσοδο πολυκατοικίας, στον αριθμό 45-47 της οδού Αραχώβης στα Εξάρχεια, πλησίον της πλατείας.

Ήταν τρία διαφορετικά, τσαλακωμένα μαζί σε ένα σώμα και συγκεκριμένα:

Ένα εισιτήριο ΟΑΣΑ, μειωμένο, μίας διαδρομής για λεωφορεία, τρόλλεϋ, τραμ, αξίας 0,60 Ευρώ. Το συγκεκριμένο στέλεχος έχει την αρίθμηση ΛΤΜ016 και 541972. Η δε ακύρωση του αναφέρει τα στοιχεία της διαδρομής και του μέσου ως εξής: 5911, 815, βέλος με κατεύθυνση προς τα κάτω, 13 Φε, 2, 12:47

Ένα λευκό χαρτί, τετράγωνο, διαστάσεων 8,5 επί 8,5 εκατοστά (προφανώς από κάποιο «κύβο» χαρτιών για σημειώσεις), στη μία πλευρά με μπλε μελάνι στυλό γράφει:
ψωμί
χαμομήλι
πατάτες
Γάλα
ψάρια Πετρ.
Νίτσα
Στην άλλη πλευρά δε γράφει τίποτα

Και ένα κομμάτι χαρτιού από μπλοκάκι σπιράλ, διαγραμμισμένου με γκρίζες γραμμές, πλάτους 7,5 και μεγίστου ύψους 5,2 εκατοστά. Γραμμένο με μπλε μελάνι στυλό, στη μια πλευρά γράφει:
καφέ (διαγραμμισμένο), καραμέλες (διαγραμμισμένο),
βιτάμ (διαγραμμισμένο), χαλβά (διαγραμμισμένο), ελιές (υπογραμμισμένο και με ερωτηματικό), καλαμπόκι (διαγραμμισμένο), παξιμαδ.,
νερά (διαγραμμισμένο), μαρούλι (διαγραμμισμένο), κρεμμύδι (διαγραμμισμένο),
σαλάτα Δευτέρα (εντός παρενθέσεως) ή Τρίτη (όλα διαγραμμισμένα),
φιλτράκια, χαρτάκια
Στην άλλη πλευρά γράφει:
ελιές, παξιμαδάκια
φιλτράκια, χαρτάκια
καρύδια, πίτα (υπογραμμισμένο)
παναντόλ

Κοκταίηλ

Κοκταίηλ "Τα 4 Ευαγγέλια" από τον επικεφαλής μπάρμαν του μπαρ "Η Βίβλος" με συστατικά, σε ποικίλες δοσολογίες, από τα "Κατά Ματθαίον", "Κατά Μάρκον", "Κατά Λουκάν" και "Κατά Ιωάννην"

26/1, 30/1 και 2/2/'015, θάλαμος 206, Νευρολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. Γ. Γεννηματάς, Αθήνα

Αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη σε νεοελληνική μετάφραση, Έκδοση Η' Αποστολικής Διακονίας της Ελλάδος, Ιασίου 1, 15121 Αθήνα, www.apostoliki-diakonia.gr, ISBN:960-315-051-7 (ο τόμος του θαλάμου), για την αντιγραφή: Χ.Δ.Τ.

....... (Ματθ.)

Ο άνθρωπος δε θα ζήση μόνον με ψωμί αλλά με κάθε λόγον ο οποίος εξέρχεται από το στόμα του Θεού... Μακάριοι είναι εκείνοι που πενθούν διότι αυτοί θα παρηγορηθούν... Μακάριοι είναι οι ελεήμονες, διότι αυτοί θα ιδούν τον Θεόν... Μακάριοι είναι εκείνοι που έχουν καθαρή καρδιά, διότι αυτοί θα ιδούν τον Θεόν... Και εάν το δεξί σου χέρι σε σκανδαλίζει, κόψε το και ρίξε το μακριά, διότι σε συμφέρει να χαθεί ένα από τα μέλη σου παρά να ριφθεί ολόκληρο το σώμα σου εις τη γέεναν.

Διότι το σώμα μιλεί εκείνο από το οποίον είναι γεμάτη η καρδιά. Ο αγαθός άνθρωπος βγάζει από το αγαθόν το αποταυμιεμένον μέσα του και ο κακός άνθρωπος από το κακόν που έχει μέσα του βγάζει κακόν. Αλλά εάν πει ο κακός εκείνος δούλος μέσα του, "αργεί να έλθει ο κύριος" και αρχίσει να κτυπά τους συνδούλους του, να τρώγει και να πίνει με μεθύσους, θα έλθει ο κύριος του δούλου εκείνου, την ημέραν που δεν περιμένει και την ώραν που δε γνωρίζει και θα τον σχίση εις δύο και θα τον βάλει μαζί με τους υποκριτάς... Εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών...

Πατέρα μου, εάν δεν είναι δυνατόν να αποφύγω το ποτήρι αυτό χωρίς να το πιώ, ας γίνη το θέλημα σου...

...... (Μαρκ.)

Γιατί είσθε τόσον δειλοί; Πώς δεν έχετε πίστιν;... Μην φοβάσαι, μόνο πίστευε. Έχετε θάρρος, εγώ είμαι. Μη φοβάσθε...

Η τί αντάλλαγμα είναι δυνατόν να δώσει ο άνθρωπος δια την ψυχήν του;

Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, διότι δεν ξέρετε πότε είναι ο καιρός. Αγρυπνείτε...

Και συγκαταριθμήθηκε μεταξύ των ανόμων...

...... (Λουκ.)

Κανένα να μην εκβιάσετε ούτε να συκοφαντήσετε αλλά να αρκείσθε εις τον μισθόν σας...

Του υιού του Ναγγαί, Σεμεί, του Ζοροβάβελ, του Σαλαθιήλ, του Μελχί, του Ελμωδάμ, του Ελιέζερ, του Ωβήδ, του Βοόζ, του Αλμιναδάβ, του Αρφαξάδ, του Ιαρέδ, του Μαλελεήλ, του υιού του Θεού.

Μακάριοι είσθε σεις που τώρα κλαίτε διότι θα γελάσετε. Διότι όποιος θέλει να σώσει την ζωήν του, αυτός θα την χάσει.

Προσέχετε τους εαυτούς σας. Προσέχετε δε τον εαυτόν σας μήπως οι καρδιές σας γίνουν βαριές από κραιπάλην και μέθην και από φροντίδες βιοτικές και σας έλθει έξαφνα η ημέρα εκείνη, διότι θα έλθει σαν παγίδα σ' όλους που κάθονται εις όλην την γην.

...... (Ιωάνν.)

Και το φως φωτίζει εις το σκοτάδι και το σκοτάδι δεν το κατενίκησε. Αλήθεια, αλήθεια σας λέγω ότι καθένας που κάνει αμαρτίαν, είναι δούλος της αμαρτίας.

Ένα πράγμα ξέρω, ότι ενώ ήμουν τυφλός τώρα βλέπω...

Εκείνος επήρε το ψωμί και εβγήκε αμέσως έξω. Έξω ήταν νύχτα...

Ας μη ταράσσεται η καρδιά σας και ας μη δειλιάζει...

Σηκωθείτε, ας φύγωμε απ' εδώ...

Εις τον κόσμον θα έχετε θλίψιν, αλλά έχετε θάρρος, εγώ έχω νικήσει τον κόσμον...

Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιόν ζητάς; Μαρία!

Ειρήνη να είναι μαζί σας.
Αμήν. 

Θάλαμος 206

25/1/’015, θάλαμος 206, Νευρολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. Γ. Γεννηματάς, Αθήνα

Αυτή τη φορά έσπασες
κάθε προηγούμενο ρεκόρ
εικοσιεπτά συναπτές
ημέρες νοσηλείας
ούτε έχεις καθόλου σηκωθεί
απ’ το κρεββάτι
ούτε κινείσαι πια
κι ελάχιστα επικοινωνείς
την ώρα αυτή, λίγο πριν έρθει
η βραδινή αποκλειστική
αναρωτιέμαι καθώς σου κρατώ το χέρι
αυτός ο παλμός που νοιώθω
δικός μου είναι ή δικός σου
μάνα;