Στοά Ορφέως – Εν χορδαίς και οργάνοις

Μπήκα στη στοά που ένωνε τους δύο κεντρικούς δρόμους. Κοίταζα γύρω τα αποτελέσματα της πρόσφατης ανακαίνισης στα καταστήματα και τους υπόλοιπους χώρους. Πρόσεξα στο βάθος κόσμο συγκεντρωμένο, σαν κάτι να παρακολουθεί. Η εικόνα ήταν οικεία από προηγούμενες φορές. Κάποιος πλανόδιος μουσικός ή ηθοποιός ή ταχυδακτυλουργός ή άλλος καλλιτέχνης του δρόμου θα έδινε εκεί, τη μικρή του παράσταση. Πλησίασα και εγώ στο σημείο εκείνο, ακριβώς απέναντι από το ιστορικό κατάστημα μουσικών οργάνων, από τα πιο παλιά της πόλης. Χώθηκα ανάμεσα στον κόσμο και είδα τον πλανόδιο μουσικό που έπαιζε κόντρα μπάσσο - χωρίς χορδές - !! Είχε στα πόδια του τη θήκη ανοιγμένη, με ένα πρόχειρο σημείωμα σε ένα χαρτάκι: «Για να πάρω χορδές από απέναντι»… έλεγε. Και άφηναν οι περαστικοί τον οβολό τους. Και εκείνος έπαιζε, έπαιζε όλο πάθος, σκύβοντας, αγκαλιάζοντας το μπάσσο, με τα δάχτυλα του να κινούνται πότε αργά, πότε γρήγορα πάνω στις αόρατες χορδές, με τα μάτια κλειστά, χαμένος, παρασυρμένος στην άηχη μουσική του. Κι ο κόσμος γύρω παρατηρούσε κι άκουγε (τί άκουγε;) σα μαγεμένος. Μέχρι που ήρθε από απέναντι ο καταστηματάρχης και τού ‘φερε τέσσερις ολοκαίνουριες, αστραφτερές, μέσα στο σελοφάν χορδές και του είπε: «Ορίστε κύριε, μία προσφορά από το κατάστημά μας».
Εκείνος τις πήρε, είπε «Ευχαριστώ κύριε», άνοιξε τη συσκευασία, τις προσάρμοσε στο όργανο κι αφού το κούρντισε ξεκίνησε να παίζει και πάλι, με ήχο αυτή τη φορά. Ξέσπασε τότε όλος ο κόσμος σε χειροκροτήματα. Γιατί κανείς δεν είχε φύγει όση ώρα εκείνος άλλαζε χορδές. Εκτός από μένα που ήμουνα ήδη στην έξοδο της στοάς όταν ακούστηκε το χειροκρότημα. Χαμογέλασα και συνέχισα να περπατάω με διάθεση ευχάριστη. Σφυρίζοντας μάλιστα μια μελωδία που ήμουν σίγουρος ότι πολύ πρόσφατα κάπου είχα ακούσει, αλλά δε θυμόμουν πού.