Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2019

Μηνοσουρεαλόγιο


Στρέφετ' ο μάβρος Μάιος
στον άλικο Νοέβρη
και τον ρωτά αν Άβγουστος
με Μάρτη συνωθούνται
ολοταχώς σε Ιούλιο
και στυγερό Γενάρη
ή ο σεπτός Σεπτέμβριος
έλκεται του Οκτώβρη
γενέθλια του Απρίλιου
γιορτή του Δεκεβρίου
Φλεβάρη θα σε αμυνθώ
Ιούνιο θα σε χάσω.



Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2019

Οι καιροί ου μενετοί, μα δεν έχει ΝτηΝτηΤή


Βρε πώς αλλάξανε τα πράματα
κι έχουμε μπει σε νέα καλούπια
κοντεύει να τελειώνει ο Νοέμβριος
κι είναι γεμάτος ο τόπος με κουνούπια.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

Όλο λέει


Μια μέρα θα πάω από 'κει
θ' αλλάξω διαδρομή
θ΄αφήσω την πεπατημένη
σε μια που βλέπω
και πάντα αφήνω
νέα οδό, διαφορετική
και ας μην ξέρω τί με περιμένει.

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2019

Σπλαχνίσου με Θεέ μου*



Ώρα πρωινή
ημέρα Δευτέρα
πρώτη της εργάσιμης βδομάδας
με την αναλογούσα βαρυθυμία
έτι περαιτέρω επιτεινόμενη
από το γεγονός ότι είναι
μια μέρα βροχερή και γκρίζα
που επιπλέον επιτείνει και
την κυκλοφοριακή συμφόρηση στους δρόμους
λίγο μετά την αναχώρηση απ’ το σπίτι
εγκλωβισμένος βρίσκομαι στο αυτοκίνητο
να προχωρώ σημειωτόν
μαζί μ’ εκατοντάδες άλλα οχήματα
πεζός, διαβάτης, σχεδόν κανένας δεν υπάρχει
και πότε να ρίχνει μια ψιλή βροχή
και πότε να ξεσπάει δυνατή
έως και μπόρα
κοιτάζω γύρω μου οδηγούς και επιβάτες
το στάδιο του εκνευρισμού
έχει παρέλθει προ πολλού
κάθονται αμίλητοι, ανήμποροι
παραδομένοι μοιρολατρικά
μέσα στο ατέλειωτο κι ακούνητο σχεδόν
τούτο το καραβάνι
τελειώσαν όσες είχα σκέψεις να κάνω
δουλειές, εκκρεμότητες, ιδέες κι ότι άλλο
επίσης μερικά τηλεφωνήματα
κλεφτά κοιτάγματα στο διαδίκτυο (μέσω του κινητού)
κι άλλα παρόμοια
κι ύστερα δε μένει τίποτα…
μόνο το μποτιλιάρισμα και η βροχή
κι ο γκρίζος μάβρος ουρανός
χαμηλά που κρέμεται τόσο από την πόλη
και φαίνεται το μόνο που κινείται να είναι το
ρολόι στο καντράν
που λέει με βεβαιότητα
πως θα προσέλθω με σημαντική
αργοπορία στην εργασία
ας βάλω λίγο ραδιόφωνο σκέπτομαι
να σπάσει η ρουτίνα
το πρώτο που ακούγεται: παράσιτα
γυρνάω τη βελόνα (που λέγαμε παλιά)
πέφτω σ’ ένα σταθμό
όπου κάποιοι γελοίοι
μιλούν όλοι μαζί υστερικά
γυρίζω πάλι: διαφημίσεις
γυρίζω άλλη μια: κάποια απαίσια μουσική
κι ακόμα μια… και επιτέλους!:
ευλογημένο Τρίτο Πρόγραμμα
όαση της Ελληνικής Ραδιοφωνίας
τις τελευταίες πετυχαίνω νότες ενός κομματιού
ύστερα η νεαρή – κρίνω από τη φωνή – παραγωγός
προλογίζει το επόμενο
την περίφημη Άρια νούμερο 39 από τα Πάθη
σε παλαιά ηχογράφηση
με δυο ορχήστρες, δυο χορωδίες
σπουδαία τραγουδίστρια
και εμβληματικό μαέστρο
που όταν ξεκινάει
γίνεται ένα θαύμα…
σκορπάει η μουντάδα
γλυκαίνει η θλίψη
μαλακώνει η καρδιά
γεμίζει η καμπίνα ήχους θεσπέσιους
και είναι σα να παίρνει χρώματα το γκρίζο
ή μάλλον σα να αποκτά
μία δική του αξία ιδιαίτερη
με νόημα κ’ αισθήσεις
κι ο χρόνος πια
εκεί που κύλαε βασανιστικά αργά
και έμοιαζε ατελείωτος
τώρα είναι σα να μην υπάρχει
κι ούτε θέλω να τελειώσει τούτη η στιγμή
ούτε καταλαβαίνω πως περνά
και φθάνω τελικά έξω απ’ το μέγαρο της πολυεθνικής
σταθμεύω κατά σύμπτωση την ώρα ακριβώς
που η εκτέλεση τελειώνει
άθελα απ’ το στόμα μου
βαθύ βγαίνει ένα Αχ!
και στο μυαλό μου έρχεται
η σκέψη η παλιά
που μες στα χρόνια πεποίθηση έχει γίνει
και βεβαιότητα για μια φορά ακόμα
πως ότι δηλαδή
σαν ο Θεός ακούει μουσική
ακούει Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

*Γερμανικά: Erbarmedich, meinGott, Άρια Νο 39 από το ορατόριο Κατά Ματθαίον Πάθη, του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ (1685 – 1750), για φωνές, διπλή ορχήστρα και διπλή χορωδία, σε λιμπρέττο του Πικαντέρ (1700-1764)

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019

Purgatorium


Έχεις ποτέ σκεφθεί ή φαντασθεί
επιθυμήσει ή επιχειρήσει
μια λύτρωση, μια εξιλέωση
μία εξάγνιση, μία απαλλαγή
από τι κάθε μιαρό
του σώματος άμα και της ψυχής
κάθε αμαρτία, κάθε ενοχή
κάθε ντροπή, κάθ' έξη νοσηρή
κάθε βρωμιά, λεκέ να αποβάλλεις
απ' όλη σου την ύπαρξη παντού
σε άξονα οριζόντιο μα και εγκάρσιο
από της κεφαλής ψηλά το τριχωτό
έως τα πόδια χαμηλά, στο μετατάρσιο;

Εύκολο είναι τελικά
το εβίωσα δυο μέρες πριν
όταν χρειάστηκε αναγκαστικά
χάριν μιας εξετάσεως ιατρικής
δύο μπουκάλες να πάρω με καθάρσιο.



Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019

Φιδιπήδης (λήμμα από την Αρχαιοδρομοπήδεια)


Σήμερα, γίνεται ο αγώνας δρόμου  "Αυθεντικός Μαραθώνιος των Αθηνών" και το Ιστολόγιο δημοσιεύει το συγκεκριμένο λήμμα, αφιερώνοντας το σε όλους τους δρομείς: Καλή Δύναμη!


Ο Φιδιπήδης, άλλως γνωστός ως Φιλιππίδης, ήταν Έλλην Αθηναίος που έζησε στον κόσμο αυτόν (τον αρχαίον) για 40 χρόνια, από το 530 π.Χ. έως το 490 μ.Χ. Για βιοπορισμό ασκούσε το ταπεινό, πλην τίμιο, αλλά πολύ κοπιώδες και συχνά επικίνδυνο, με γλίσχρα εισοδήματα, όμως επωφελές για την κοινωνία επάγγελμα του courier ή όπως το έλεγαν τότε, του ημεροδρόμου. Όντας από λαϊκή, εργατική οικογένεια, χωρίς σπουδαίες σπουδές ή εφόδια, κατέφυγε σε αυτό, όπως άλλωστε και σήμερα, τόσοι συνάδελφοι του. Ήταν ωστόσο φιλότιμος και επιμελής και σύντομα ξεχώρισε επιπλέον για την πρωτοφανή του ταχύτητα και αντοχή και απέκτησε για αυτό φήμη μεγάλη στους κύκλους του αλλ' ακόμα και έξω από αυτούς. Γι αυτό, όταν παρέστη ανάγκη αμέσου μηνύματος από την πόλη των Αθηνών προς την πόλη της Σπάρτης με έκκληση στρατιωτικής βοήθειας εν' όψει της Περσικής εισβολής, οι Μάνατζερς του Πολέμου τον επέλεξαν και του ανέθεσαν την αποστολήν, την οποίαν και εξετέλεσε άρτια, πραγματοποιώντας τη μετάβαση Αθήνα - Σπάρτη πηαινέλα, ένα σκασμό εκατοντάδες χιλιόμετρα δηλαδή, σε περ. δυόμιση μέρες, πράγμα αδιαννόητο σχεδόν όπως και στα όρια του εξωανθρώπινου και ακατόρθωτου ακόμη και σήμερα.
Εν συνεχεία (αν και δε βεβαιώνεται αυτό από τις πηγές), μετέβη από το πεδίο της μάχης του Μαραθώνα έως την Αθήνα για να μεταφέρει στους προαναφερθέντες Μάνατζερς το χαρμόσυνο μήνυμα της διαφαινόμενης νίκης και να εκπνεύσει αμέσως μετά. Προς τιμήν του, κατά κάποιον τρόπο, εφευρέθηκε και επιτελείται έκτοτε το αγώνισμα του Μαραθωνίου δρόμου και δη εκείνου της Αθήνας, στα χνάρια της ιστορικής διαδρομής του απίστευτου αυτού courier. Το όνομα του ήταν στην ουσία προσωνύμιο (το πραγματικό έχει ξεχαστεί) και συγκεριμένα πρόκειται για σύνθετη λέξη, σχετιζόμενη με το όλως ιδιαίτερο  στυλ τρεξίματος που τον χαρακτήριζε, αποτελούμενο από συνεχείς ελιγμούς και στροφές, κάτι σαν το επιλεγόμενο "σλάλομ" των χιονοδρόμων ή την έρπουσα κίνηση των όφεων μαζί με επαναλαμβανόμενα άλματα όπως του λαγού ή της ελάφου αντιλόπης. Ο τρόπος αυτός δεν ήταν ασφαλώς προϊόν εκκεντρικότητος αλλά σαφώς πρακτικής ανάγκης καθ΄ότι οι οδοί στις οποίες εκινείτο ο δρομεύς αυτός, ήταν κακοτράχαλοι χωματόδρομοι, δύσβατα μονοπάτια, ακόμα και γιδόστρατες και στην καλύτερη περίπτωση, μικρής συγκριτικά έκτασης πλακόστρωτα καλντερίμια. Με άλλα λόγια έτρεχε συνεχώς επί ανωμάλου εδάφους και έτσι στρέφων σαν το φίδι και πηδών, απέφευγε τα εμπόδια και τις απειλές των κοφτερών πετρών, των σκληρών και αιχμηρών βράχων, των λακουβών, των νεροφαγωμάτων, των αγκαθιών, των βάτων, της λάσπης, των ολισθηρών πλακών κ.λ.π.
Το εκ της ιδιαιτέρου του κινήσεως λοιπόν Φιδι-πήδης, έμεινε στην ιστορία ανά τους αιώνες έως σήμερα και τον έκανε γνωστό στα πέρατα του κόσμου, ενώ- περιττόν να πούμε - ότι όταν πέθανε ήταν πάμπτωχος. Βλέπετε, δεν τον πρόλαβαν οι Σπόνσορς.

Φετίχ



Βρήκε πεταμένο στο δρόμο
ένα γυναικείο παπούτσι
νούμερο τριανταεφτά
δεν τό 'γραφε αλλά είχε εμπειρία
μαύρο καστόρινο
με χρυσές διακοσμήσεις
λωρίδες και στρας
λεπτό τακούνι δώδεκα εκατοστών πίσω
πλατφόρμα μπροστά
έψαξε γύρω να βρει το ταίρι του
δε στάθηκε τυχερός όπως άλλες φορές
"δεν πειράζει, κι ένα καλό είναι" είπε μέσα του
το πήρε σπίτι

Τί έκανε με αυτό
δεν θα το πούμε εδώ.

Ο Μαστευτής



Δι αυτό υπάρχει
στον κόσμο απάνω και διαβιά
αυτό πιστεύει
εις αυτό ελπίζει
και η ψυχή του δι αυτό βοά
δια να μαστεύει
ολοέν' συνέχεια
και με τις ώρες να εκμυζά
μαστούς διαφόρους
ποικίλα σχήματα
και ηλικίες
μικρούς, μεγάλους ως και  πελώριους
ν' ασπάζεται, να λείχει και να ροφά
το πάθος του είναι
με άλλα λόγια
τα βυζά.

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019

Πολύ αργά για οικολογία


Διάσημος κατασκευαστής
σπανίων οριγκάμι
και ένας παρασκευαστής
πικάντικων σαλάμι
οι μόνοι επιβιώσαντες
οι άλλοι παν΄χαράμι
από τη χώρα που έπληξε
το φονικό τσουνάμι

Την τέχνη τους μαθένουνε
ο ένας εις τον άλλον
με επιμέλεια περισσή
και ζήλος υπερβάλλον
μα αναστοχαζόμενοι
μετανοούνε μάλλον
σέβας που δεν επέδειχναν
δια το περιβάλλον.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2019

Θέρος επίμονον και υπερβάλλον


Δε λέει να τελειώσει φέτος το καλοκαίρι
πρώτη φορά νομίζω έκανα θαλάσσιο μπάνιο τέτοια εποχή
εικοσιοχτώ Οκτωβρίου, ανήμερα η επέτειος του "Όχι"
σε μια παραλία ήσυχη κι έρημη όλο άμμο ψιλή
δίπλα στο πορθμείο απ' όπου παν' τα πλοιάρια απέναντι
στην αρχόντισσα Ύδρα και που το λένε Μετόχι.