Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Αν επιμένεις τελικά συνηθισμένος όντας


Θες επειδή ως παιδί έως κι έφηβος
μου άρεσε το ψάρεμα
κι όλα τα καλοκαίρια στο χωριό, στις διακοπές
μ' αυτό καταγινόμουν
είτε ίσως διότι σε ηλικία μεταγενέστερη πολύ
ξεκίνησα ενασχόληση με δραστηριότητες στη φύση
μεταξύ άλλων και με τη σπηλαιολογία
...γι αυτό δεν ήταν ίσως
για μένα πρόβλημα, μπελάς
παρά μια πρόκληση έως και να μου κάνει κέφι
ούτε που συμπάθησα ποτέ τη βίαια λύση της κοπής
και για το σφαγέα εμπνευστή της
σεβασμό ουδέναν είχα
παρά έπιανα σιγά σιγά να προσπαθώ
λίγο το λίγο να ξεσφίξω
με υπομονή κι επιμονή
και με δυνάμεις από κάθε γωνία εφαρμοζόμενες
χιλιοστό με χιλιοστό...
...και ίσως μοιάζει η προσπάθεια συχνά
απέλπιδα και μάταιη
μα η εμπειρία λέει πως
αδύνατον δεν είναι
τα νύχια χρησιμοποιώντας
τις ρώγες των δακτύλων
ή και βοηθητικά αντικείμενα
τσιμπίδες, πένσες, διάφορες αιμές
με των καρπών περίτεχνες
μ΄αποφασιστικές κινήσεις
...μα αποτέλεσμα δε βγαίνει
και σού 'ρχεται μα την αλήθεια
να βάλεις ώρες ώρες τις φωνές
να το πετάξεις, να το πατήσεις κάτω το ρημάδι
με λύσσα να αρχίσεις να τραβάς
μήπως και κάτι γίνει
που τί να γίνει δηλαδή
το ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό
οπότε ανασυντάσσεσαι
και συνεχίζεις τον αγώνα
λίγο το λίγο πάλι
χιλιοστό το χιλιοστό
μικρό κλάσμα της μοίρας
και η σχεδόν αποτυχία, η προβολή
του ακατόρθωτου να μη σε κάμπτει
εν τέλει καταλήγει κάτι σα διαλογισμός
κι αρχίζεις να ζεσταίνεσαι
και βγάζεις τη ζακέτα
κι από τη θέση σου σηκώνεσαι
και γύρω γύρω πέρα δώθε βηματίζεις
και πότε πάλι στην καρέκλα κάθεσαι
και έχουν πλέον να σχηματίζονται αρχίσει
στο μέτωπο του ιδρώτα οι σταγόνες
κι ένα μικρό ρυάκι στην πλάτη να κυλάει
ενώ αισθάνεσαι... ή μήπως να γελιέσαι...
κάποια απειροελάχιστη χαλάρωση
και δώστου να τρέχει ο ιδρώτας πια
είν' η προσπάθεια μα είναι κι η θερμότητα
που εκλύεται μαζί με το ανελέητο, το δυνατό
το φως που την επιφάνεια τούτη λούζει
έτσι που είναι επίτηδες ως κρέμεται
γυμνός ο γλόμπος
και αίφνης να! θαύμα και θρίαμβος
εντέλει ορίστε και αυτός
που λύεται ο κόμπος.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Αχόρταγος


Πρώτα τις επί μέρους, αυτόνομες τις συλλογές
ύστερα τα επίτομα (ανθολογίες, άπαντα)
και μετά έπιασα τις πλήρεις τις εκδόσεις, τις οριστικές
και τις πολύτομες σειρές
που έχουν και τα πρωτόλεια και ίσως τ’ αποκηρυγμένα
μαζί με σχολιασμό και κριτικά υπομνήματα
καθώς και κάποια αλληλογραφία
και νόμισα πως κόρεσα τη δίψα
και χόρτασα την πείνα μου
μα έτσι δε συνέβη
τότε κατάλαβα ότι δεν είναι
μια ανάγκη της στιγμής παροδική
μα μέρος κάθε μέρας
και αναγκαίο της ζωής συστατικό
δεν εξαντλείται, δεν τελειώνει, δεν ολοκληρώνεται
αφήρεσα λοιπόν ένα μερίδιο σημαντικό
από τις λιγοστές οικονομίες μου
πήρα και μία τσάντα μεγάλη, ανθεκτική
και πήγα σ΄ένα απ’ τα πολλά παλαιοβιβλιοπωλεία της γειτονιάς
μπήκα, έψαξα λίγο γύρω το χώρο
και κατευθύνθηκα εκεί, στα ράφια τα κατάφορτα
κάτω απ’ την πινακίδα «Ποίηση»

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Don't try*


Ένας μικρούλης θρίαμβος για κάθε
μια πολλοστή, τεράστια ήττα

Αλλά δε γίνεται αλλιώς:
ο σκύλος χορτασμένος
κι ολόκληρη η πίττα

Είναι λοιπόν η λύση μία και προφανής
είτε αγωνίζεσαι και ότι βγει
ή κάτσε εκεί και κοίτα.


*Επιτύμβιο επίγραμμα στο μνήμα του Αμερικανού ποιητή και συγγραφέα Henry Charles Bukowski, 1920 - 1994

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Προς ποιητήν Γιάννη Γαλανό


Μήγαρις έχω άλλο στο νου πάρεξ γαμήσι και κονόμα; Μάλιστα κύριε, γαμήσι και κονόμα, έτσι γουστάρω εγώ, αφτά είναι τα ενδιαφέροντα μου κι ούτε με νιάζει αν με λες σαπρόφυτο, μαλάκιο, βάρβαρο κι απολίτιστο. Εγώ είμαι Αχαιός κύριε, Πατρινός, είμαστε πρακτικοί άνθρωποι εμείς, εμπόριο κύριε, έμποροι, μεταπράτες, το κέρδος κύριε – κατάλαβες; Τόσους αιώνες τώρα αφτά είναι τα μελήματα μας κι από όσο ξέρω δεν έχει ξεστρατίσει κανείς στον τόπο μου να κάνει στίχους, τραγούδια, μουσικές, ζωγραφικές, βιβλία, ποιήματα, θέατρα, και τα τέτοια. Τί λες; Εσύ είσαι πατριώτης μου, μα είσαι ποιητής; Και πώς σε λένε; Γαλανό; Δε σ΄έχω ακούσει ποτέ! Κάνας ασήμαντος θα είσαι... τί; Όλοι οι ποιητές έχουνε την αξία τους; Αρκεί να γράφουν με καρδιά, με ψυχή, με θυσία, με πόνο; Όλοι το λιθαράκι τους βάζουνε στον πύργο της Ποίησης; Κι έτσι προσφέρουνε εκείνο που μπορούνε μέσα στην κοινωνία; Κι έζησες μια ζωή σκληρή με πίκρες πολλές και με στερήσεις μα έχεις να το καφχιέσαι που αφτό τό ‘κανες για την ποίηση; Αφτή στα πήρε μα κι αφτή στά ‘δωσε όλα; Αφτή ήταν η μοίρα, το καθήκον σου, κάτι έκανες και συ, κάτι θα μείνει από σένα;... Κομμάτι «κουνημένος» μου φαίνεσαι πατριώτη, άντε από δω. Άντε απο δω....


Σημ. Γιάννης Γαλανός (Ιωάννης Πανίτσας), ποιητής, 1929 – 2014, Πάτρα, Αθήνα

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Σπάνια πια


Σπανίζουν πια τα μέρη αυτά
και είναι κρίμα
ένα λειτούργημα προσφέρανε μπορεί να πει κανείς
μία σπουδαία υπηρεσία
μια ευεργεσία

Κι αν αμφιβάλλεις
θα καταλάβεις
άμα βρεθείς κι εσύ σ' ανάγκη
και σε κυριεύσει αγωνία
και περνάς μαρτύρια

Ευθύς μέσα θα μπεις, αν βρεις
δημόσια ουρητήρια.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Ο πόλεμος


Είν’ αυτός ένας άχρηστος πόλεμος
εκτεταμένος, βίαιος, μεγάλος

Θα μπορούσα να είμαι καλύτερα
θα μπορούσα να είμ’ ένας άλλος

Μια φιγούρα κομψή
μια μορφή όλο ευγένεια
γύρωθε να με τυλίγει μια άλως

Όλοι να υμνούν το εξώτερο
ως και -κυρίως- το ενδότερο
απαράμιλλο μου το κάλλος

Απ’ τις τόσες πολλές
επιτυχίες, τους θριάμβους μου
διαρκής να προκαλείται ένας σάλος

Και να κατέχω δια βίου της νεότητος
εκείνο το ακαταμάχητο θάλλος

Ε, να μια ζωή που αξίζει λοιπόν
γιατί τί να την κάνεις ειδάλλως;

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Λύση λυτρωτική, σωτήριος (το υστερότερο αλκοολικό ποίημα)


Το ίδιο πράμα κάθε φορά
προβάλλει από το πουθενά
λύση μοναδική, λαμπρή, σωτήριος
μια λύση ποιητήριος
έτσι ονομάζω δηλαδή
εγώ το γεγονός
ότι την πρώτη μέρα διακοπής
μετά από χρήση παρατεταμένη επί μακρόν
που έχει τσακίσει το κορμί
κι έχει αφήει το μυαλό
θολό και μουδιασμένο
ωστόσο από άγνωστη προέλευση
χωρίς καθορισμένη αιτία
αρχίζουνε αίφνης ν' αναβλύζουνε
και με ροή ακατάσχετη λέξεις ποταμηδόν
στίχοι, αλλεπάλληλες στροφές και ρίμες
ως και εικόνες διάφορες
ιδέες, χαρακτήρες, περιγραφές
και ξεκινούνε όλα αυτά να καταγγράφονται
να πέρνουνε μορφή, να επεξεργάζονται
και ύστερα να δακτυλογραφούνται
μία κορύφωση δημιουργίας μα και
μέρες γεμάτες ύπνο ήσυχο
και με κεφάλι καθαρό
και την επόμενη απ' το πρωί τα ίδια πάλι
και πιάνεις αναπόφευκτα και λες
κάποια στιγμή στον εαυτό σου
ότι υπάρχει οδός, προοπτική
μια άλλη ζωή λες πως υπάρχει

Μ' αλίμονο, δε διαρκεί πολύ
σύντομα έρχεται πάλι μια μέρα
συγκεκριμένα μια βραδιά
που έχει γίνει ο κόσμος όλος γκρίζος
και άτονος κι επίπεδος
κι ο αέρας γύρω πνιγηρός
κι ένας ογκόλιθος στο στήθος σου έχει κάτσει
και νόημα σε τίποτα δε βρίσκεις

Τότε - το ίδιο πράμα κάθε φορά
προβάλλει από το πουθενά
λύση μοναδική, λαμπρή, σωτήριος
λύση ποτήριος.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Πάει κατά πάνω ο καπνός


Άμα πεθάνω
όποια γραφτά μου βρείτε
χειρόγραφα ή δακτυλόγραφα
σε αυτοσχέδια βιβλία εκδομένα
όλα μαζί μαζώχτε τα
σε ένα όμορφο και άμορφο σωρό
στο κέντρο της αυλής
σε ένα κάδο
σε μια γωνιά
κι ύστερα ένας ένας απάνω κατουρείστε
και δοκιμάστε τότε μετά
πόση προσπάθεια -ελπίζω όχι πολλή- χρειάζεται
φωτιά για να τους βάλετε
να αρπάξουνε καλά
και να φουντώσουν
κι εντός ολίγου να γίνουν παρανάλωμα
απ' το οποίο θα προκύψουν μοναχά
κάτι ολίγα αποκαΐδια
που ως το πρωί θα έχουνε
σκορπίσει και αυτά
μα εν τω μεταξύ
εγώ από ψηλά
θα έχω εισπνεύσει
έστω λίγο απ' τον καπνό
κι όπου θα έχω
χωρίς σταματημό
λυθεί σε ακράτητα τα γέλια.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Το βρέξιμο (το ύστερο τελευταίο αλκοολικό ποίημα)


Να πάω για τρέξιμο ή να πάω για "βρέξιμο";
είναι το δίλλημα σπουδαίο και σοβαρό
και θέλει θέληση μεγάλη
και σιδηρά πυγμή
και χαρακτήρα ισχυρό
για να νικήσω αυτό το πάθος
που δια βίου με κατατρύχει, το νοσηρό
πολεμώντας χτηνώδη ένστιχτα
και με τα δόντια σφιγμένα λυσσωδώς
αντί να κάνω τη μοιραία επιλογή
κάπως τα καταφέρνω
και βρίσκομαι ν΄αλλάζω και να φορώ
τη φόρμα, τα αθλητικά υποδήματα
και βγαίνω από το σπίτι

Κάνει κρύο έξω κι έχει έναν αέρα καθαρό
που με αναζωογονεί και με κάνει να αναθεωρώ
και να λέω: για δες, αυτό ήταν λες το μυστικό;
πίστη και θάρρος κι άσκηση σωματική στην ύπαιθρο, αυτά
είναι τα συστατικά της συνταγής  που σε κρατάνε καθαρό;

Κοντοστεκόμουν μπροστά στην πόρτα μ' ένα χαμόγελο θριάμβου
στο πρόσωπο ζωγραφισμένο
ότι εν τέλει επικράτησα του αίσχους
που σχεδόν όλη τη ζωή μου εκυβέρνα

Ύστερα άνοιξα και μπήκα στην ταβέρνα.