Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Ποιός είσαι; Τί είσαι;

Πατριώτη, βόηθα αν μπορείς
έναν ζητιάνο περαστικό
σχεδόν τυφλό
που βρέθηκε στα μέρη σας
και στάθηκε σε τούτον
τον τόπο τον απόκοσμο
που μυρίζει βασανισμό και θάνατο
ώρες είμαι εδώ κι αναρωτιέμαι
ποιός νά ΄ναι ο λόγος
που ο άνθρωπος αυτός
σκαρφάλωσε εκεί πάνω
και κάθεται σε τέτοια
στάση τόσο περίεργη
με τα χέρια του απλωμένα
κι έχει -όπως λεν-
τα μάτια του κλειστά
κι όταν τ΄ανοίγει
δε μπορείς να πεις
αν είν' το βλέμμα του γεμάτο
πόνο ή καταννόηση
κι ούτε μιλά καθόλου
ούτε αποκρίνεται
στις ερωτήσεις που του κάνουν
ούτε αντιδρά
στα λόγια συμπαράστασης
ούτε στις κοροϊδίες
και τους χλευασμούς
άλλοι υποστηρίζουνε
ότι είναι δάσκαλος σπουδαίους
άλλοι, αναρχικός και τσαρλατάνος
πάντως πρέπει να είναι πάμπτωχος
όπως μαρτυρούν τα ρούχα του
αφημένα, σ΄ένα σωρό εκεί πιο πέρα
γόνος επίσης φτωχών ανθρώπων
και ταπεινών, όχι σπουδαίων
εκείνη η πινακίδα
πάνω από το κεφάλι του
γράφει, μου είπαν, το όνομα
και την ιδιότητα του
διάβασε μου αν θες
γιατί τα μάτια μου
δε με βοηθούν
πώς τό' πες; Ιησούς
ο Ναζωραίος, Βασιλεύς των Ιουδαίων;

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Ξέρω ένα τρόπο

Ξέρω ένα τρόπο
ταχύτατο και άκρως αποτελεσματικό
τα άγχη διώχνει σχεδόν στο λεπτό
κοιμίζει τους δαίμονες
την ανασφάλεια, την αγωνία απαλύνει
τις πίκρες, τη λύπη γλυκαίνει
τις κοφτερές γωνίες όλες γενικά τις λειαίνει
το μεγάλο γκρίζο τίποτα πληρώνει
σε γεμίζει με θάρρος, αυτοπεποίθηση
αισιοδοξία, ευγλωττία, χιούμορ και ζωηρή φαντασία
ο καλύτερος, ο επιθυμητός εαυτός σου αναδεικνύεται
και ύστερα όλα μπερδεύονται μαζί και χάνονται
σε μία απροσδιόριστη δίνη, σε μία θολούρα
και μετά έρχεται ο ύπνος
μάβρος, βαθύς, δίχως όνειρα
λήθαργος ύπνος σα θάνατος
που όμως τελειώνει πρόωρα
και οι προχωρημένες ώρες της νύχτας
σε βρίσκουν με τα μάτια ορθάνοιχτα
να στριφογυρίζεις καταραμένος στο κρεββάτι
με το κεφάλι να πονά και το στομάχι να γυρίζει
και να σηκώνεσαι ως το μπάνιο να πας
και νά 'ναι το σπίτι σα μάχης πεδίο
με άδεια μπουκάλια, σκόρπια, σπασμένα παντού
και σωρούς αποτσίγαρα στα τασάκια τα ξέχειλα
και μες στα ποτήρια
και να μυρίζει απαίσια καπνό και κλεισούρα κι αηδία
και να σε κυριεύουν ντροπή κι ενοχές
και οι δαίμονες πάλι να ξυπνούν ορεξάτοι
και όλα τα αισθήματα που ήδη αναφέρθηκαν
να επανέρχονται πιο δυνατά και πιο άγρια ακόμα
να νοιώθεις τελείως ανίσχυρος
κι όσο περνάει η ώρα
να γίνονται όλα όλο χειρότερα
καθώς θεριεύουν τα φριχτά στερητικά
να μετανοιώνεις πικρά
και βουβά να εκλιπαρείς
για λύτρωση, για ανακούφιση, για σωτηρία
να εύχεσαι ολόψυχα
να υπήρχε τρόπος να γινότανε αυτό
και τί δε θα έδινες κάποιος να σου έδειχνε ένα τρόπο
να υπάρχει άραγε;
Ω ναι! Ξέρω ένα τρόπο.