Ακουγόταν πολύ δυνατά
το μοναχικό αλλ' επίμονο
τζιτζίκι στο δέντρο του πάρκου
και σ' έκανε να θέλεις
και συ να φωνάξεις, να κραυγάσεις
αυτό που ξέρεις ότι είναι
φόβος, ευχή, μάταιη ελπίδα
και τον τελευταίο καιρό σε πλακώνει
πως δηλαδή εικοσιεννιά του Σεπτέμβρη και να!
το καλοκαίρι δεν τελειώνει, Δεν Τελειώνει!
Ίσως ισχύει αυτό που λεν
συγκριτικά πως ότι δηλαδή
από την άννοια
είν' καλύτερη η ανία
μα άραγε το ίδιο
μπορεί κανείς να πει
που απ' την άγνοια
προτιμότερη η λαγνεία;
Μ' ενθουσιάζουν οι διακρίσεις των Ελλήνων αθλητών
και φαντάζουμαι
πως ήμουν ένας εξ' αυτών
ν΄ανεβαίνω επί
του βάθρου στο κορφαίο το σκαλί
το εθνόσημο να
λάμπει λες, απάνου στη στολή
να μου επιδίδουν
άνθη και συγχαρητήρια
να ακούγουνται παιάνες
κι όμορφα εμβατήρια
το χρυσομετάλλιο
να μου βάζουν στο λαιμό
άξιος όντως
πράγματι είμαι για τον κάθε παινεμό
ν' ανακρούουν εν
τω σταδίω Ύμνο μας τον Εθνικό
κ΄η Σημαία να
υψούται εις τον κεντρικό ιστό
περήφανος
συγκίνησις εμφορεί τα πλήθη
άμιλα, ευαγωνίζεσθαι,
ευγενή τα ήθη
στην Πατρίδα
αναμένουν μ' έκδηλη την προσμονή
η αγάπη του
κοινού στ' αεροδρόμιο θα φανεί
θα συρρεύσουν
φίλαθλοι, άνθρωποι απλοί
οι Αρχές της
Πολιτείας, συγγενείς, φίλοι καλοί
και θα προσκληθώ
βεβαίως στου Προέδρου τα γραφεία
ποιά θα με
πρωτοτιμήσει θα παλεύει επαρχία
θα ανεγείρουν
προτομή μου, στην πλατεία, στο χωριό
στο Στρατό θα με
διορίσουν ως Ανθυπολοχαγό
τόση δόξα δίκαια
μου είναι διότι πρόσφερα πολλά
με στερήσεις και
με κόπους έφτασα τόσο ψηλά.
Πες μου πώς γίνεται αυτό
πως ότι δηλαδή
ενώ έχω περάσει προ πολλού
βαθιά, για τα
καλά, σ' αυτό που λένε μέση ηλικία
έχω συνέχεια,
καθημερινά
σκέψεις, όνειρα,
οράματα, φαντασιώματα
λάγνα,
επαίσχυντα, αμαρτωλά και φαύλα
Θέλω να πάω σε
κάποιον
προς τα τούτα
ειδικό
να με διαγνώσει,
θέλω να ξέρω
να μου ονοματίσει
πώς λέγεται επιστημονικά
αυτή η διαρκής
μου έξαρση, η αναστάτωση, η εμμονή
αυτή η
αδιάκοπη...
Διασχίζοντας το κατηφορικό μονοπάτι
στο ανώμαλο
έδαφος
ανάμεσα στους
θάμνους και τ' αγριόχορτα
διέκρινε κανείς
σε τακτά διαστήματα
τα στίγματα
κόκκινης μπογιάς
τυπικός τρόπος
σήμανσης καθ΄ότι ευδιάκριτος
ωστόσο υπήρχε μια
ιδιαιτερότητα
αφού δεν
επρόκειτο για κάποια ορεινή διαδρομή
μια και οδηγούσε
στη θάλασσα
και συγκεκριμένα
μια βραχώδη ακτή
μη ορατή απ' την
παραλιακή λεωφόρο ψηλά
εξ΄ου και
επρόκειτο παραδοσιακά για "παραλία γυμνιστών"
ανθρώπων που
προτιμούσαν να παίρνουν το μπάνιο τους
νοιώθοντας τη
συγκεκριμένου τύπου ελευθερία
όμως όχι μόνο
αυτό
ακόμα κι ο αδαής,
ο ανυποψίαστος
αυτός που ίσως
πήγαινε εκεί για πρώτη φορά
αντιλαμβανόταν
αμέσως
απ' τις πολλές
άδειες, πεταμένες, συσκευασίες προφυλακτικών τριγύρω
πως το μέρος
τούτο μετατρεπόταν
μπορεί όταν
έπεφτε το φως
σε μία κόλαση ή
ίσως μια όαση αμαρτωλής λανείας
και πράγματι, αν
έμενε ο λουόμενος εκεί
κοντά στη δύση
του ηλίου
άρχιζε να βλέπει
να εκτυλίσσονται γύρω
ερωτικές σκηνές
έντονου πάθους
απροκάλυπτες
συνευρέσεις και συμπλέγματα κορμιών
χωρίς καμμιά αιδώ
και σε θέα κοινή
έτσι, με κάποιαν
ταραχή
ενδεχομένως και κάποιαν διέγερση
στην πορεία της
επιστροφής
το κόκκινο χρώμα
- οδηγός
.jpg)
