Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

Ο σκοταδόψυχος*


Θέλω να γίνω γλύφτης
στη θέση αυτού που γλείφει
δεν κάνω για ιππότης
αλλά για καταδότης
και ούτε για Ρωμαίος
μάλλον για αρουραίος
μήτε ποθώ τη νίκη
σέρνομαι σα σκουλήκι
γω δεν είμαι συνεπής
μα γλοιώδης, χαμερπής
δεν στέκω για αγωνιστής
προτιμώ βασανιστής
τη φτύνω την πατρίδα
ζηλεύω την ακρίδα
κατακτητές περάστε
παράσιτα ακμάστε
τέλος η ευδοκιμία
θέλω να έρθει πανδημία
μωρά, παιδιά στο πόδι
για τη σφαγή του Ηρώδη
κανένα σεβασμό
γυναίκες για βιασμό
φωτιά και στη θρησκεία
πλημμύρα και κακία
πείνα με δίχως τελειωμό
κι όποιος αντέξει το λιμό
δεν προσβλέπω σε σωσμό
προσδοκώ κακό χαμό
δεν περμένω αγιασμό
δρέπανο και Θερισμό
ούτε έχω ένα πιστεύω
ένστιχτα άγρια μόνο θρέβω
υψηλό να μην πρευσβεύω
να κουρσεύω, να βατέβω
τους γονείς δεν τους τιμώ
έλκομαι απ’ τον ξεπεσμό
κι από κάθε καλωσύνη
προτιμώ αγνωμοσύνη
δεν μετρούν διόλου οι αξίες
διαστροφές, ανωμαλίες
τους πτωχούς τους κατατρέχω
και σωρεύω για να έχω
αντί τον άγιο Πάολο
προσκυνώ τον Διάολο
θεϊκό το χάρισμα;
φτού! γαϊδάρου γκάρισμα
από γάμου χορωδία
πεθυμώ μια σε κηδεία
«με αγάπη κι ευλογία»
πω πω φρίκη! τί αηδία!

από Δύναμι και Χάρι
κάλλιο ο Χάρος να με πάρει
κι από «εν τω Παραδείσω πρώτος»
επιλέγω άφατο σκότος.


* Σημ. Ο τίτλος είναι "δανεισμένος" από το ομότιτλο ποίημα του εμβληματικού ποιητή Τιμολέοντος Φανφάρα και την ταινία "Ξύπνα Βασίλη" 1969 σε σενάριο - σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη (1923 - 2010), βασισμένη σε θεατρικό του Δημήτρη Ψαθά (1907 - 1979). Απαγγελία του ποιήματος, από τον ίδιο τον ποιητή μπορεί κανείς να ακούσει εδώ.

Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

Πόθεν;


Αυτό το άγχος
που με τρελλαίνει

με παραλύει
με διαλύει
πάνω που λέω:
«καλά είμαι τώρα»
συγκροτημένος
θωρακισμένος...

από πού μπαίνει;

Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

Πού;


Α ρε Νικοκαρούζοι, Μιλτοσαχτούρηδες
Γιαννηβαρβέρηδες, Μιχαληκάτσαροι
Νικαββαδίες πού είστε;

Πού ‘στε ρε Αντρεμπειρίκοι
Νικογκάτσοι, Τακησινόπουλοι
Γιωργοσουρήδες, Κωστοκρυστάλληδες
Θανοβελούδιοι πού ‘στε;

Ρε Γεωργοβυζίηνοι, Κωνστακαβάφηδες
Διονυσιοσόλωμοι, Ρωμοφιλύρηδες
Γιαννησκαρίμπες, Κωσταβαρνάληδες, Αργυροχιόνηδες...

Πού ΄στε μωρέ και μας
έχει φάει η μαρμάγκα;

Τρίτη 27 Ιουνίου 2017

Περπατώντας μεσημέρι στο Γουδί


Βαίνοντας ταχέως προς τη ολοκλήρωση
της πέμπτης δεκαετίας
του ανωφελούς μου βίου
μια μέρα όπου με είχε
ως συνήθως κυριεύσει
αυτή η ανεξήγητη
ευρύτατη η θλίψη
κι επερπατούσα σέρνοντας τα βήματα
και αναλογιζόμενος τα τόσα τα προβλήματα
τις στεναχώριες τις πολλές
και τις αρρώστιες, τους νέους μου μπελάδες
κι έλεγα «Θε μου άδικο,
γιατί σε με σχεδόν ποτέ
γλυκειά Ανατολή
και όλο το βαρύ, το μελαγχολικό
το λυπηρό το δείλι;»
ώσπου διαλύθηκαν οι σκέψεις
σκόνη γίνανε
στο θέαμα του νέου κοριτσιού
έξω απ’ το τμήμα ογκολογικό
στην κλινική των παίδων
καθόλου όπου δεν είχε το κακόμοιρο μαλλιά
και που την κεφαλή του κάλυπτε
ένα πολύχρωμο μαντήλι.


Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

Ο εγκλεισμός


Μα δεν καταλαβαίνεις πια;
Μπα σε καλό σου!
Δεν είναι η γειτονιά, το διαμέρισμα
δεν ειν΄ οι άνθρωποι
δεν είναι η δουλειά
η φυλακή

μα το μυαλό σου.